Als ik klein was wou ik een hondje. Maar het mocht niet. En vandaag had ik er eindelijk een. Ongewild !
Wat was er gebeurd ? Er stak me een man voorbij met een rode jas. En bij hem liep er een hond. Iets in de aard van een Mechelse of Duitse scheper. Hij zag er gevaarlijk uit, maar hij was rustig. Hij blafte zelfs niet. Gewoon meelopen met zijn baasje. Of voor- lopen of achter- lopen. Ik hield ze nauwlettend in de gaten. Wat had ik anders te doen ? Maar toen was ik aan een koffietje toe. Na een half uurtje weer verder. En wie haalde me plots in ? De hond. Alleen. Af en toe hield hij halt. Stak de straat over. Keek zoekend om zich heen. Hij was duidelijk zijn baasje kwijt. Uiteindelijk keek hij me vragend aan en nam me aan als zijn nieuwe compagnon. Om de 5 minuten stopte hij en keek rond. Bij gebrek aan alternatief vervolgde hij trouw zijn weg, naast mij. In het begin is dat leuk maar na enige tijd begin je je toch vragen te stellen. Waar loopt zijn baasje? Voor of achter? Wat moet ik nu met dat beest aanvangen? Telkens als de hond stopte dan stopte ik ook. Tot ik 4 bikers zag afkomen en bij hen informeerde of ze een man hadden tegengekomen met een rode jas. Neen, niets gezien. Na het korte oponthoud zetten ze hun tocht verder. Mét de hond. Hij had gekozen voor "partnerruil". Zo trouw was hij nu blijkbaar ook niet. En ik heb hem niet meer teruggezien. Ik heb nu toch mijn zin gehad. Althans voor 1 uur. 't Is genoeg geweest.
Ik had al uit welingelichte bron vernomen dat de grote vriend van mijn kleine zus van alle markten thuis is. Ik zal nu niet voor alles bij hem te rade gaan ... maar van "bloggen" weet hij wel iets af. Ik had niet alle reacties op de blog geraadpleegd en hij heeft me op het juiste pad geholpen. 't Is een aanwinst. Ben je met iets op de sukkel, dan kan je bij hem terecht. Maar het ik wel mijn zuster die de aanvragen filtert. Maar eenmaal dat punt voorbij ...
Wat me hier toch een beetje tegenvalt zijn de indicaties onderweg van de nog af te leggen kilometers. Het zou in dalende lijn moeten gaan maar soms is het in stijgende lijn. Ik had er nog 202 te doen en na anderhalf uur wandelen waren het er nog 209. Dat werkt op mijn moraal. Ik denk dan : nog 2 en dan nog "slechts" 200 en dan beginnen ze zo. Ik denk dat de mannen die de plakkaten moesten zetten er op het einde van de dag nog enkele overhadden en ze zomaar kriskras hebben neergepoot.
Mijn schrijftalent wordt de hemel ingeprezen. Doe maar ... ik kan ertegen. Voor de Antwerpse boekenbeurs, in november, heb ik al een standje gereserveerd. Nu nog aan mijn imago werken. Lang haar zoals Brusselmans ? Of de allures van Tom Lannoy. Ik heb nog 6 maanden om erover na te denken. Zéér intellectueel zal het niet zijn. Maar een beetje vettig, een beetje shockerend, een beetje erover. 't Zal waarschijnlijk die richting uitgaan.
Het is nu maandagochtend 6u30. Ik zou al kunnen vertrekken maar het is nog donker en dan zie ik de gele pijlen niet. Gelegenheid om een bedenking neer te pennen. Er zou iets schelen met de blog. Zo zegt mijn kleinste zus dat ze bijna iedere dag iets neerschrijft maar ik krijg het niet. Zo begint Bennie te twijfelen aan het welslagen van zijn poëtische ontboezemingen. Maar nu staan er toch 2 "verse" op. Van een van de Westvlaamse schoonbroers komt ook niets meer binnen. Ofwel is hij kwaad en jaloers (maar eigenlijk is hij niet zo). Ofwel is hij ook weer op reis. Kortom ... het zou wel kunnen dat er iets mank loopt. Ik schrijf alvast verder. Probeer toch ook maar verder. Santiago doet de rest wel.
Ze hebben me er niet gehouden, deze keer, in Ponferrada. Vroeg op en na het gebruikelijk ochtendritueel (weet je nog ?) de wijde natuur in. En ik heb er voor vandaag de riem afgelegd in Cacabellos. Cacabellos in één woord. En gesplitst trekt het ook op niets. Zoek het niet op ... er is geen vertaling voor. Fantaseren is het enige wat kan. Het dorpje is niet groter dan een "strontparochie". Misschien is dat wel de verklaring van de naam. We zullen het nooit weten. Morgen kom ik de albergue van Jezus voorbij. Nee, niet deze van Nazareth maar wel deze van Villafrance del Bierzo. In deze refugio viel mijn tikker bijna stil en Jezus was toen mijn redder in nood. Enkel goeiedag zeggen en weer verder. Morgen meer. mvg Eddy
Gisteren, of was het nu eergisteren, scheef ik over "de gitaar" die voorbijkwam enz...
Waar komt ze vandaan? Hoe ziet ze eruit? Hoe/wat speelt ze?
Wil je ze bezig zien ? Ga naar YouTube en toets in : Edina BALCZO of haar groep De Fuego. Veel kijk- en luistergenot. Correctie : het is geen Bulgaarse maar wel een Hongaarse.
Vraag : Wie kon er, dit jaar, 's morgens in de verse sneeuw lopen ? Antwoord : IKKE !!!
Inderdaad : na een nachtrust op 1.149m hoogte kon ik vertrekken in de verse sneeuw. Een sneeuwscooter had ik niet nodig maar het lag wit. Eén cm ongeveer. Dan kom je eens naar Spanje. De beklimming naar de Cruz de Ferro(1.517m) stond op het programma. En er stond ook nog een strakke wind. Bitterkoud was het. Daarboven heb ik me niet lang opgehouden. Mijn (symbolische) steen gooide ik daar bij de rest en "de brieven van de sympathisanten" heb ik onder een hoopje stenen gedeponeerd. Zo konden ze niet wegwaaien. Terug de berg af. En ik er weer achter zeker ? Hoogtemeters ? Eerst moest ik 368 meter onhoog en nadien 992 meter naar beneden tot in Ponferrada. Dat maakt samen 1.36O meter in één dag. Als je nu weet dat je thuis(of elders) na 5 traptreden precies 1 meter hoog bent... dan staan die 1.36O meter gelijk met 6.800 trappen. Of nog anders gezegd ... 400 keer van het gelijkvloers naar het eerste verdiep. Test het maar eens uit. Indien je liever van het eerste naar het tweede loopt ... doe maar gerust. Ge moet mij niet opbellen om te vragen of het ook goed is. Je hebt "carte blanche". Morgen (hopelijk) weg uit Ponferrada. In 1999 ben ik hier 14 dagen blijven haperen in het ziekenhuis.
Hola amigos, De wegen van de pelgrims kruisen voortdurend elkaar. Zo zag ik wéken geleden enkele keren een gitaar voorbij wandelen. Iets meer respectvol gezegd : een meisje met een gitaar in de rugzak. Enig contact was er niet. Enkel een "buen camino" en weer weg was ze. Tot ik ze weer zag met nog 2 andere jonge dames. Aan de toegangspoort van de refugio die nog dicht was. Ik stuurde een foto van hen door. De "zweudse" en de 2 Bulgaarse. Remember ??? Ook dan had ik meteen de gitaar herkend. Twee dagen later had ik voor de eerste keer regen. Vanonder mijn poncho zag ik weer een eigenaardige creatuur voorbijkomen. Ook met een poncho... maar een met een torentje op. Daar leek het toch op. Iets verderop zat ze gehurkt langs de kant van de weg. Ik dacht : het zal toch niet waar zijn zeker ? Kan ze nu echt niet wat méér discreet ... je weet wel wat. Onder haar torentje stak de gitaar. Maar nee, ze was paddestoelen aan het plukken. Ze was in de wolken. Haar favoriete "muchrooms". Ze was er helemaal weg van. Sinds haar 6e ging ze in Bulgarije champignons zoeken en plukken. En nu, ook hier op haar Camino.!!! De dag kon niet meer stuk. En zij plukte verder en ik ging verder. Tot ze me weer inhaalde en me, fier, haar oogst toonde. In het plastic zakje die ze eerder van mij gekregen had. En vanaf nu waren we blijkbaar vrienden. Maar toch liet ik "de gitaar" weer alleen verder gaan. En in Castrillo de los Polvazares, waar ik me geïnstalleerd had... daar was ze weer. Op zoek naar vrienden die ze maar niet terugvond. Dus moest ze wel verder met mij. Je bent jong en je wil wat ... en dan kom je dat (Eddy) tegen. Ze zocht in het dorp naar bar waar jongeren 's avonds muziek speelden. Ze vroeg me om mee verder te zoeken. We vonden de bar maar het was sluitingsdag. Maar de deur stond op een kier en dan moest Eduardo er toch eens aan trekken. En binnen zaten er een 5-tal plaatselijke jonge mensen wat te praten. Was ik alleen geweest dan hadden ze me waarschijnlijk de deur gewezen. Maar met de jonge juffrouw erbij... dat veranderde de situatie helemaal. Ze begon wat te tokkelen op haar "reis"-ding maar er werd vlug een échte Spaanse gitaar bijgehaald. En wat toen volgde : hemels. Ik zal het woord nu maar ook eens gebruiken : whaw !!! Ze is professional en begint eind augustus een wereldtournee. En ik mocht meegenieten van een privé-concert. Begin september speelt ze in Barcelona en ook in Parijs. Er misschien heen.
Waar ik gisteren was ..... ? Geen verslagje .... ? Hoe kan da nu ..... ?
Wel ... ik ben in slaap gevallen en toen ik wakker werd had ik geen zin meer.
-Als ik 's morgens vroeg vertrek heb ik sinds kort ( toch al ruim een week) gezelschap. Van een koekoek. En het moet er ene uit de Vlaanders zijn want hij roept "koekoek-koekoek" zonder enig accent. Zéker geen Spanjaard. Ook op weg naar Compostela zeker ? -Af en toe ontmoet ik een Chinees. Op de Camino een zeldzaamheid. Een Chinees met een fototoestel op zijn buik. Net als een Japanner. Alles fotografeert hij. Alles wat beweegt en alles wat stilstaat. Zo heeft hij ook een foto van mij, toonde hij me gisteravond. Echt een mooie foto. Kunstig, professioneel. Ik vroeg om het me op te sturen via e-mail. Als ik het goed begrepen heb moet hij eerst toelating vragen in China. Net als hij toelating moest vragen om naar de camino te komen. Zijn naam : miauw. Makkelijk te onthouden. -Nu volgen enkele korte etappes. Ik ben toe aan de lastigste van de hele weg. Morgen leg ik slechts 6km af. Om goed uitgerust de tocht naar de Cruz de Ferro aan te vatten met nadien de afdaling naar El Acebo. Eerst omhoog aan 20% stijgingspercentage en dan steil en gevaarlijk naar beneden. De eerstvolgende keer dat ik terug op de blog ben leg ik wel uit wat "hoogtemeters" zijn. Als er morgen connectie mogelijk is ... so long. Eddy
Gisteren na het doucheke was ik even naar de winkel gegaan. Toen ik ik de kamer kwam had zich iemand in het bed, naast het mijne, genesteld. Ik schrok me rot. Het was James(Jim). Weet je nog ... den discipel van Jezus van een tijdje geleden. En blij dat hij me terugzag ! Beleefdheidshalve deed ik dan ook maar een beetje enthousiast. De Zuid-Koreaan was hij de dag voordien kwijtgespeeld. Het waren 14 heerlijke dagen geweest samen, zei hij. Nu moest hij alleen verder. Toen hij , deze morgen, bijna klaar was heb ik me teruggetrokken in de toiletten. Zonder krant maar toch een kwartier lang. Gelukt.
Dank aan de Arme Klaren en zij die eieren droegen. Het heeft wat geregend maar telkens als ik ergens binnen zat. En niet veel. Als jullie dan toch nog eieren over hebben ... gelieve de actie te herhalen. De huidige weersvoorspellingen zijn : een week lang regen.
Ook dit trio moest nog even wachten. Maaaar ... met een fles rode wijn erbij. Glazen zijn overbodig. De middelste is een Zweedse (een zweudse) en de 2 andere uit Hongarije
Mijn voeten doen het goed. Geen blaren, geen ingegroeide teennagels. Wat dit betreft : het kan niet beter.
Ik ben een trage wandelaar. Tijdens mijn tocht heb ik amper 3 anderen voorbijgestoken. Maar er zijn er al honderden die me voorbijstaken met : buen Camino. Als aanmoediging. Ik had er, tot nu toe, geen erg in. Helemaal niet. Maar deze morgen waren alle Paaseieren al weg. Niets meer te bespeuren. Ja, hallo. Hadden ze me niet beter wat minder een goeie reis gewenst en nog wat eieren laten liggen ? 'k Ga later in Kortrijk eens bij Leonidas binnengaan en 't is dan weer vergeten.
Wat me onderweg reeds enkele keren opviel was dat er aan de vensters van de bars (in Spanje is een bar --- een gewone cafe, hé)een opschrift hing : "hay limonada". Wil zeggen : er is limonade. Hoezo limonade ? Er is, heden ten dage, toch overal Cola, Aquarius, Fanta en limonade. Ik ging ergens binnen en aan de toog zat er een limonade te drinken. Vermoedelijk al een tijdje want hij wist niet meer van welke parochie hij afkomstig was. Zo zat. Blijkt limonade hier sangria te zijn. Doch met meer fruit en kaneel. Je moet het verd... toch maar kunnen uitleggen, hé. Je komt thuis, poepeloere zat en dan zeggen dat het van de limonade is. En 't is dan nog niet gelogen. Ik ga straks chocomelk gaan dringen. Geloven jullie dat ook ?
Volgens de Camino-boekskes zou ik nu precies in het midden van de Camino zitten. Maar in de 3 vorige dorpjes waar ik voorbijkwam claimen ze die eer. Dus ... 't zal hier ongeveer de helft zijn. Voor de kenners : ik ben nu in Sahagun. Morgen is het Paasdag. 'k Zal wat vroeger opstaan om eieren te rapen. Tot morgen.
