Ik ben Tom
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 01/01/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ik speel voetbal.
Dit is mijn blog voor het vak esthetica.
Er staan verschillende activiteiten op dat ik heb gedaan.
Zo staan er ook rec
Esthetica: Porfolio
01-12-2009
Museum: Ann Veronica Janssens
Museum: Wiels
Wiels: Ann Veronica Janssens Serendipity
1. Hoe ben ik op het idee gekomen?
Ik zocht nog een tweede opdracht voor dit trimester. Ik was er wel meteen al uit dat het een museum ging worden. Alleen wist ik niet goed hoe ik er moest aan beginnen. Na een tijdje te zoeken op internet, had ik uiteindelijk ook niets interessant gevonden. Want het moest iets zijn dat enerzijds vernieuwend was en anderzijds modern was. Het moest dus een modern museum zijn, waar meer was dan een schilderij tegen de muur. Na een tijdje denken en erover te praten met vrienden, had er iemand een idee om naar Wiels te gaan. Ik heb eens op de site gaan kijken, schreef het adres op en vertrok er meteen naar toe.
Hoe ben je naar daar gegaan?
Ik dacht eerst eens met de trein en de metro te gaan, maar uiteindelijk heb ik toch gekozen voor de auto. Het is eenvoudig en snel, net wat ik nodig had. Eens de bestemming bereikt, het museum is gelegen in Vorst. Een beetje meer uitleg over het gebouw zelf. Op het eerste zicht vond ik de buitenkant van het museum helemaal niet mis. Het is een klassiek gebouw met moderne accenten in. Het is gelegen in Vorst en heeft een parking wat wel handig is. Eens binnen kom je in een soort van restaurant terecht. Nadien heb je een trap, waar je terecht komt op de ticketverkoop. Het is een relatief goedkoop museum. We betaalden voor 3 personen 10 euro. Ik heb nu wel niet meteen een idee van hoeveel een museum ongeveer kost, maar dit lijkt me een schappelijke prijs.
Een beetje meer uitleg over het museum.
Het museum stelde de werken van Ann Veronica Janssens tentoon.
Ann Veronica Janssens experimenteert met het ongrijpbare. Toch probeert de kunstenares eerder te experimenteren met de verschillende vormen en verschijningen van het ongrijpbare dan ze werkelijk vast te houden. Haar werk is gebaseerd op de zintuiglijke ervaring en op het samenkomen van het lichaam en de ruimte. Ann Veronica Janssens gebruikt licht, kleur, geluid als tastbare materialen voor haar experimenten rond perceptie van de ruimte en beweging. De bezoeker die ze desoriënteert/verwart door de wijziging/deconstructie van de gekende ruimte wordt geïntegreerd in haar installaties. Alle zintuigen worden aangesproken om het immateriële zichtbaar en tastbaar te maken.
Van deze experimenten van fenomenen die zich moeilijk laten vatten worden in Wiels verschillende excessen, verschuivingen en grensgevallen getoond : retinale verblindingen, lichtbombardementen, uithollingen, hoogtevrees, oververzadiging, knipperen, constant geluid, vertragingen... Tussen deze fenomenen die zich op de rand van de visuele en auditieve stabiliteit bevinden, worden een tiental nieuwe sculpturen getoond, waaronder zes grootschalige displays die een ware onderdompeling vormen, bestaande uit licht-, kleur-, geluidsbaden.
De meeste sculpturen zijn niet te fotograferen ... maar te ervaren.
Ik vond het museum echt niet interessant. Je komt toe in de eerste zaal, daar zit je in een donkere kamer. Waar een scherm hangt en daar wordt een cirkelvorm op geprojecteerd, dit heb je toch op een minuut gezien. Daar is nu eens niets echt interessant aan. Dan zijn er mensen die daar zich neerzetten en daar een 20 minuten naar zitten te kijken. Dit vind ik niet normaal, die mensen keken daarnaar terwijl als ik gedaan had met gans het museum te bewonderen, want ongeveer een 30 minuten geduurd heeft, zaten die mensen daar nog steeds naar dat doek te hangen. Eens in de tweede kamer vond ik het eigenlijk nog slechter, daar lag een soort balk in een grote kamer en in de hoek had je dan twee grote baffels waar een soort geruis uit kwam. Dit vond ik ook weer geen nut hebben, wat valt daar nu aan te zien. Eens op de tweede verdieping kreeg het museum net iets meer waarden van me, het begon te beteren. Met men boekje in men hand waar de uitleg van elk werkstuk op stond, zette ik men tocht verder. In de volgende kamer was er een soort balkje dat licht gaf, je zou het zien reflecteren op een andere muur, dit zag ik dus niet. Dan had je een kamer die echo vrij was en waar je in kon. Dit vond ik wel leuk, als je niks zei hoorde je niks en daar kan je tenminste eens van genieten van de stilte. En waar er niks rond je een is, niemand kan ons horen en wij hoorde niemand. Het volgende stuk was een steen die aan een koord hangt dit had volgens mij geen enkele betekenis, dit kan toch iedereen maken en heeft toch geen extra waarden. Uiteindelijk waren er nog een paar werkstukken. Tot in de voorlaatste kamer, daar waren weer baffels met oorsuizingen. Dit deed bij mij echt wel pijn aan mijn oren, ik wou er zo snel mogelijk uit want ik kreeg er hoofdpijn van. Uiteindelijk wouden we naar de laatste kamer gaan, maar die was al afgesloten en kon je niet meer bezoeken. Dat vond ik wel spijtig omdat het de leukste kamer ging zijn had ik gehoord van een vriend.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik vind wel dat ik mijn grenzen verlegt heb omdat ik normaal gezien nooit naar een museum ga. Dat was misschien de derde keer dat ik een museum geweest ben. De andere twee keren waren met school. Ik doe dat gewoon niet graag denk ik, of ben er niet echt geïnteresseerd in. Misschien zou dit wel het geval zijn moest het echt iets heel speciaals zijn. Maar dit museum had wel niet allemaal schilderijen wat eigenlijk een positief punt is, maar het had werken dat echt op niets sloegen. Uiteindelijk vind ik wel dat ik mijn grenzen verlegt heb en heb ik kennis genomen met kunst. Ik heb geleerd dat kunst niet enkel een schilderij kan zijn, maar ook veel modernere dingen kunnen zijn.
Ann Veronica Janssens is een beeldhouwervan het licht, van het geluid en vande ruimte. Ann Veronica Janssens gaat bijna altijd op minimale wijze te werk zonder echt bij deminimal art te horen. Dat haar werk echter wel eens met deminimalistische stroming in verband wordt gebracht komt door dehelderevormgeving en de materiaalkeuze: transparant, glanzend of juist verdicht en schijnbaar ontoegankelijk.
Het materiaal waarmee ze werkt is zeer uiteenlopend van aard. Soms gebruikt ze betonblokken, bakstenen al dan niet verpakt in aluminium folie, glas, spiegels. Dikwijls weerkaatst het licht en ook de omgeving en dit zorgt voor een verrassend optisch effect. Ze gaat zelfs nog een stap verder en vult een tentoonstellingsruimte met 'lucht' onder de vorm van stikstofdamp. Ze creëert banken waarin door lichaamswarmte de afdruk verschijnt van de persoon die erin zit. Ook met klank kan ze haar accent op de ruimte laten doorwegen, kan ze de ruimte bezetten. In andere kunstwerken gebruikt ze dan weer enkel woorden die aan het geheugen en de associatie van de toeschouwers appelleren.
Maar het belang van de relatie van deze voorwerpen tot de gegeven ruimte is kenmerkender. Ann Veronica Janssens werkt altijd in situ en haar werk heeft altijd betrekking op de ruimte: een open of gesloten ruimte, vol of leeg, klein of uitgestrekt. In elke tentoonstellingsruimte brengt ze minuscule maar soms ook complexe ingrepen aan. Veel van die manipulaties staan in correlatie met de architectuur van het gebouw of plaats waar ze tentoonstelt. De toeschouwer kijkt zo op een heel andere manier naar die omgevende ruimte, ervaart ze op een andere wijze. Zij doet met haar vluchtige en vaak tijdelijke werken een beroep op de zintuigen van de toeschouwer. Wat overblijft is een impressie, die uit het subtiele samenspel tussen waarneming en verbeelding is gevormd.
Waarneming, ervaring, ruimte, leegte, tijd, (on)stoffelijkheid en oneindigheid zijn de sleutelbegrippen in haar minimalistisch geïnspireerde oeuvre. Door het immateriële zichtbaar en voelbaar te maken, leidt de kunstenares de gedesoriënteerde bezoeker binnen in een universum van onbekende ervaringen. Anders dan de conceptuele kunst, die juist afstand nam van de esthetische ervaring van het object, prikkelt Ann Veronica Janssens juist de zintuigen in haar kortstondige installaties waarin zij de bezoeker tot acteur maakt. Beleven, bewegen, aanraken wordt middels haar werk gevoeld in lijf en leden. Tijd en tijdelijkheid worden gematerialiseerd doordat zij de voorwaarden schept. Wellicht geeft zij daarmee ook een andere kijk op dat verre verleden toen de meesters van de illusie met hun wolkenhemels de mens meevoerden naar de grens tussen hemel en aarde, tussen het nu en het hiernamaals. Paradoxaal genoeg worden de elementaire werken van Ann Veronica Janssens daarom wel barok genoemd.
sculpturen, De situaties die Ann Veronica Janssens de bezoeker aanbiedt zijn sculpturen in de eigenlijke zin van het woord. Haar ruimtelijke ensceneringen zijn nooit vanaf een enkel punt te overzien, of het nu gaat om haar werk met holle spiegels of met minder tastbare materialen als geluid, licht, rook of mist.
Ann Veronica Janssens maakte eens een stapeling glasplaten waarin de kleuren groen, blauw en purper zichtbaar werden op de grens van lucht en glas Belgicisme - Objet dard, 1988.
Of zij articuleert een ruimte met spiegels en soms versterkt zij de illusie door de spiegel een bijzonder vorm te geven. De kijker wordt verleid hem aan te raken maar weet niet meer of hij nu convex (bolrond; naar de rand aflopend) of concaaf (holrond; naar rand oplopend), opaak (ondoorschijnend) of transparant (doorschijnend) isCorps noir, 1994.
licht, kleur, vorm > ruimte, Het werk Phosphènes, 1995, toont op een conceptuele manier haar affectie hiervoor. Fosfenen zijn lichtverschijningen die men kunstmatig kan oproepen door met de vingers op de oogbol te drukken maar ook in bepaalde bewustzijnstoestanden kan waarnemen als verschillende vormen.
Soms laat zij het bij een enkel woord als zij de bezoeker via simpele naambordjes in de museale ruimte alleen maar de volgende tekst meegeeft: Tien centimeter boven de grond vibreert het licht.' Openstelling Openmuseum, Hasselt1997.
De angst voor de leegte wordt lichamelijk voelbaar als zij een ruimte vult met een dichte mist Horror Vacui, 1999.
In L'Espace Infini , 2002. De oneindige ruimte, wordt de figuur geabsorbeerd door het licht en de ruimte, zoals mystici op zoek naar een absolute beleving zich door het goddelijke licht laten overstralen.
Het rodeobject RAL 3002, 2002, verleidt en werkt in de ruimte door de vorm en vooral ook door de kleur.
2003 - In het paviljoen van De Verbeelding toont Ann Veronica Janssens een foto, een object en daarnaast een DVD met 5 filmpjes van haar en één filmpje over haar, gemaakt door Hans Theys. Op internet is eveneens een kort filmpje over haar te zien gemaakt door Hans Theys. Bekijk ook het filmfragment http://www.verbeelding.nl/
