Wat zijn we toch allemaal verwende nesten: thuis werkt ons internet razendsnel en de pc hapert zelden of nooit... hier in het internetcafé moet je het eerste half uur zoeken en prullen en je ergeren en dan... dan lukt het wel, ware het niet dat ik Ina ook op gang moet helpen en mijn uurtje 'internetten' intussen ook doorloopt Het is ook raar om dat 'oude' geluid van het maken van een internetverbinding zo af en toe nog eens te horen.. Wat lijkt dat archaÏsich oud. Toen ik eergisteren het eerste blogtekstje schreef, werd ik links en rechts omringd door Alexis en Ina die me wat hielpen om de inhoud te stofferen. Dat was gezellig.
intussen hebben we hier al een drietal nachtjes geslapen. Zondag was voor Ina een hele zware dag: ze weende op de meest onverwachte momenten zonder aanleiding. Ze kon niet zeggen wat er scheelde, ze had niet echt pijn (beetje hoofd- en beetje buikpijn), haar oogjes stonden 'kadul' en .. ze was eigenlijk helemaal uitgeput en moe. De weerslag van de zware reis. 's Avonds hebben we een heerlijke gegeten bij Marox, bekend om zijn eigen boerderij waar ze zelf het vlees kweken dat op tafel in Lomé wordt geserveerd. Toen Ina maandag opstond was ze weer helemaal 'onze Ina': fris uitgeslapen, blij en opgewekt. Oef, dat zat goed.
We hebben maandag geprofiteerd om de eerste uitgebreide boodschappen te doen. De bedoeling is om dat in de grote supermarkt: SuperRamco te doen, maar omdat we wat vlees (dat koel moet kunnen blijven) wilden kopen, liepen we eerst over de markt en de kraampjes. Een shoppingcentrum of winkelstraat, dat vind je hier niet echt. Maar wel honderden mannen en vrouwen die sjouwen met hun koopwaar: op het hoofd vooral. Kilo's op het hoofd! ik vraag me af hoe ze dat erop krijgen en er ook weer af halen. Zo zie je een stapel Afrikaanse stoffen op het hoofd dragen: ze bestaan uit standaardmaten. Die zijn op de cm juist hetzelfde geplooid en die worden in een meter hoog op het hoofd gedragen. Dat moet heel erg zwaar zijn en een gigantische evenwichtsoefening.
De straten met kraampjes zijn druk: er rijden taxi-motto's door, auto's, taxi's en uiteraard ook voetgangers. De mannen met riemen, onderlijfjes enz komen naar ons toe en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Dit gezinnetje, bestaande uit een zwarte man, een blanke vrouw en een bruine dochter hoeft zich amper te verplaatsen, want de verkopers komen allemaal naar ons. We kopen al een paar souverniers en cadeautjes. Ik vind het wel erg gezellig allemaal. We hebben natuurlijk ook een zee van tijd en hoeven niets overhaast te doen, dus kunnen we genieten van al die drukte. We gaan naar de supermarkt: die doet Europees aan. Je vindt er de klassieke producten (Dove, Niveau, Nutella, ...) en ook producten van het merk Winny en '1' van Carrefour.
Na een korte pauze thuis en alle aankopen opbergen, zijn Ina en ikzelf gaan zwemmen in het zwembad van hotel Ibis. Heerlijk chillen en wat lezen.
Het keukentje in ons appartement is heel klein,maar toch gerieflijk. Ik heb een maaltijd kunnen klaarmaken, zonder al te veel problemen! Dat was in 2006 bijna niet mogelijk: de koelkast en het gasvuur lieten toen te wensen over, waardoor je amper veilig eten kon bereiden, tenzij het hyper-vers was. De pot schafte: (een soort) goelasj en rijst, niet slecht.
's Avonds rond een uur of negen kwam Eugenie, de zus van Alexis met dochter, Orianne (8 jaar) en zoontje Daniel (4 jaar). Wat een ongelooflijk fijn en hartelijk weerzien! De kleintjes riepen 'Ina' en vlogen om onze hals.. heerlijk was dat. En wat was het fijn om Eugenie te zien en wat bij te kletsen. De kinderen waren ook erg blij met de cadeautjes die we bij hadden. Ina vond al snel weer aansluiting met Orianne. Het beetje Frans dat de beide meisjes spreken is genoeg om hen samen te laten spelen. Wat was Ina fier dat ze zo'n klein schattig neefje heeft.
Een nieuw nacht brak aan... last van de vele muggen deze keer pfff, het muggentoestelletje deed zijn werk niet. ...
