Hallo iedereen, Wij zijn Patricia en Eddy uit Schepdaal en via deze blog kan je onze voorbereidingen en belevenissen volgen aangaande onze adoptiereis naar Kazachstan. Momenteel bestaat ons gezinnetje uit onszelf en onze lieve en trouwe vriend Toby. Maar dit gezinnetje zal weldra worden vervolledigd met twee kapoentjes uit Kazachstan. De nieuwe vriendjes van Toby ...TOBY AND FRIENDS.
Het is weer een tijdje stil gebleven op onze blog. De reden hiervoor was "druk, druk, druk" en daarbovenop heb ik onze laptop moeten laten herstellen na een crash van de harde schijf.
Ondertussen zijn de bijkomende documenten die we vorige weken verzamelden, zoals we hadden beschreven in het bericht van 21 maart, goed en wel ter bestemming geraakt.
Alleen vernamen we wel via de andere koppels en nadien ook van HKM dat de rechtbank een bepaald document niet aanvaard en dat er nog 2 extra aanbevelingsbrieven van niet familieleden nodig zijn. Zodus zijn we nog steeds bezig met het verzamelen en legaliseren van nieuwe en bijkomende documenten. Deze hopen we dan ter plaatse te krijgen tegen donderdag 17 april. Dit wil dus ook zeggen dat we de oorspronkelijk vooropgestelde rechtbankdatum van 15 april zeker mogen vergeten.
08-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
09-04-2008
En dan toch !
Woensdag 9 april,
Voor een aprilgrap zijn we reeds enkele dagen te laat... maar toch is het een serieus bericht dat we vandaag via HKM kregen...
" NEEM MAAR ENKELE DAGEN EXTRA VERLOF, WANT ALLE HENDS AAN DEK, JULLIE WORDEN TOCH OP DINSDAG 15 APRIL OP DE RECHTBANK IN TARAZ VERWACHT"
Snel naar het reisbureau bellen om de vliegtuigticketten en de treinticketten te bestellen. Morgen naar de ambassade om een nieuw visum aan te vragen. Ondertussen de koffers pakken en alles regelen... WANT WE VERTREKKEN NU ZONDAG !
Het zal dus noodgedwongen weer even stil blijven op de blog tot we in Taraz zijn
09-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
15-04-2008
Opnieuw in Taraz
Dinsdag 15 april,
Hallo iedereen, we zijn weer in TARAZ !!!
Momenteel zitten we in het Zhambyl Hotel en hebben er even de gelegenheid om dit berichtje op de blog te plaatsen. Straks komen Bayan en Zhanara ons ophalen om naar de rechtbank te vertrekken. De zenuwen vallen tot nu toe nogal mee!
We zijn er goed en wel geraakt in Taraz, alhoewel het weer een heel avontuur was...
De eerste strubbeling was er reeds in de luchthaven van Schiphol. We hadden, net zoals vorige keer, 10 kg overgewicht in onze bagage en we waren er van uit gegaan dat we net als toen, met Air Astana, een meerprijs zouden betalen van ongeveer 60. Alleen vroegen ze deze keer, voor dezelfde 10 kg, maar liefst 300 !!! De reden hiervoor was dat nu KLM de vlucht verzorgde voor Air Astana. Er zat niets anders op dan aan de insheckbalie zoveel mogelijk bagage over te laden naar onze handbagage. We wisten namelijk niet dat het bij KLM toegelaten was om tot 10kg handbagage per persoon mee te nemen. Uiteindelijk hebben we enkel nog voor een 3 kg overgewicht moeten bijbetalen.
Een poosje later, we zaten nog even uit te rusten, vooralleer we de paspoortcontrole voorbij gingen, merkte we dat Patricia haar brei nog in onze handbagage zat. Met de breinaalden zouden we zeker niet door de veiligheidscontrole geraken. En deze achterlaten was voor Patricia geen optie; met wat ga ik er de lange avonden doorbrengen en ginder heb ik vorige keer amper breiwol gevonden, laat staan naalden! We hebben deze dan maar bij elkaar gebonden en ze zo nog met de gewone bagage kunnen meegeven. Aan de insheckbalie moesten ze toch even lachen: extra bagage ... een set breinaalden ... "als je me nouw"!?
Op het vliegtuig hebben we nog kennis gemaakt met enkele andere adoptieouders die als bestemming Almaty hadden. Voor hen was het de eerste afreis.
De communicatie tussen de host en Patricia ging niet altijd even vlot. Toen hij aan Patricia vroeg of ze nog wat water wenste, antwoorde ze "ja graag maar ge moogt dat sebiet brengen, als ge terug paseert".... dat ging wel even mis. Het kan er soms prettig aan toe gaan.
Maandag ochtend, kwart voor zes, zijn we geland in Almaty. Een chaufeur stond ons op te wachten en heeft ons naar een hotel gebracht. We konden er onze tijd nemen want de trein naar Taraz bleek pas om 20.00u te vertrekken om dan om 05.00u in de morgen aan te komen.
In het station waren er verschillende perrons. Onze chaufeur, die ons mee tot aan de trein begeleide, stelde voor even te wachten terwijl hij ging kijken of het wel de trein voor Taraz was die vooraan klaar stond. Ik zei nog tegen Patricia... de treinen zijn hier wel in orde. Het was een zeer moderne HST die klaar stond. Dit had ik nooit verwacht voor Kazachstan. Mijn woorden waren nog niet koud of de trein vertok... bleek het de trein met bestemming Astana (hoofdstad) te zijn.
En nu kregen we onze trein, bestemming Taraz, te zien ... Ik wist niet dat er zoiets nog rond reed!!!Oude versleten rijtuigen op hoge wielen waar je met een laddertje van wel 5 treden moest op geraken. Wel 20 lagen verf en hoe zouden ze er van binnen uitzien ...?
Onze begeleider wenkte naar ons om hem te volgen. Elk met een koffer, moesten we van het ene perron naar het andere, over de rails, dat bleek hier de gewoonte. Alleen hadden ze niet aan kleine Patriciakes met korte beentjes gedacht. De rails lagen wel een halve meter lager dan het perron. Maar een goed team als we zijn is ons de oversteek toch gelukt. Alleen hopen we dat niemand onze stunten heeft gefilmd.
Eenmaal in te trein geraakt, kregen we ons ons eigen slaapcompartiment toegewezen met redelijk confortabele bedden. Even later gingen de lichten aan en kwamen er nog enkele leurders langs met koopwaar. De ene met koffie en thee, de andere met appels. En tenslotte net voor het vertrek werd er nog een emmer kolen aan boord gebracht en werd de kachel aangestoken om het rijtuig te verwarmen. En zo zijn we dan eindelijk vertrokken... kraken en waggelen dat het deed ... zijn we uiteindelijk toch in slaap gewiegd en goed in Taraz aangekomen.
15-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
16-04-2008
De rechtbank en het weerzien
Woensdag 16 april,
Het was gisteren een aangenaam weerzien met Bayan en Zhanara. Iedereen was netjes uitgedost om naar de rechtbank te gaan. Eenmaal daar aangekomen zagen we ook Jenifer en Will terug, het Amerikaanse koppel. Kort nadien kwamen dan ook de directrice, de dokter en de kinderpsycholoog van het tehuis,aan. Het was dus een hele delegatie van wel 9 personen die het gerechtsgebouw binnen ging. We mochten er onmiddellijk plaats nemen in een klein zaaltje waar er reeds enkele hooggeplaatsen de rechter zaten op te wachten. En daar was hij dan, uitgedost met een bordaux-rode toga. Eerst was het de beurd aan de familie Thomson en moesten wij even in de wachtkamer gaan zitten. Na zo'n drie kwartier was het dan onze beurt om te verschijnen. Er werden ons om beurt enkele vragen gesteld en nadien mochten de mensen van het tehuis hun woordje doen. Iedereen heeft er echt z'n best gedaan, en alles wat ze er vertelde, over ons en onze relatie met Mathias, was zeer lovend. Ze vertelden dat Mathias zo veel naar ons had gevraagd en dat hij ongeduldig de kalender, die we hem hadden achtergelaten, volgde. En ook dat hij zich serieus kwaad maakte als de andere kindjes hem plaagde door te zeggen dat z'n mama en papa weg zijn en toch niet meer gingen terugkomen. Dan huilde hij en ging bij de juffrouw naar ons vragen.
Tenslotte stelde de rechter voor om met z'n allen naar het tehuis te gaan om er te zien hoe de kindjes, Mathias en Mathieu, reageerden en hoe we met hen omgingen.
Het werd een zeer hartelijk weerzien. Eerst was hij wat onwennig, kon het blijkbaar moeilijk geloven dat we echt waren teruggekomen. We kregen enkele dikke kussenen namen hem op onze arm. De rechter stelde hem enkele vragen... hij wees telkens naar ons en tenslotte heeft hij de rechter nog, als een flinke jongen, een hand gaan geven. Het weerzien was echter van zeer korte duur want de rechter verwachte ons onmiddellijk terug op de rechtbank voor het aanhoren van zijn uitspraak.
En deze was natuurlijk... POSITIEF! Nu heeft Mathias opniew een echte mama en papa! Nu alleen nog wachten tot na de beroepsperiode om hem echt bij ons te krijgen. Dit zal zijn op 30 april.
Onmiddellijk na de rechtbank zijn we als de bliksem Mathias terug gaan opzoeken. Hij stond al paraat om met ons naar buiten te gaan en hebben dan de rest van de dag met hem in de tuin doorgebracht. Zijn GSM die hij van mama had gekregen was wel echt de max! En na een dikke maand wachten heeft dat chocolade eitje toch zo gesmaakt. Tegen de avond kwam de directrice hem roepen. Hij moest naar binnen, het was etenstijd. Het werd natuurlijk een zwaar afscheid. Met alle moeite probeerden we hem duidelijk te maken dat we morgen zeker terugkwamen. Maar het kon niet baten, het werd een huilbui van je welste. Z'n lipjes zagen er blauw van.
16-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
woensdag 16 april
Woensdag 16 april (deel 2)
In onze hotelkamer hebben we nog wat nagepraat over de meer dan hectische dag van gisteren. Op de rechtbank is het super vlot verlopen. We hebben zelfs onze speech niet moeten brengen; nochtans is dit gebruikelijk en we hadden er zo ons werk gemaakt om hem in elkaar te steken.
Alleen het over en weer rijden van de rechtbank naar het tehuis en terug vonden we nogal vreemd. Maar ja, je kan hier blijkbaar vanalles verwachten.
Deze ochtend moesten we er opniew vroeg uit, onze koffers inpakken en om 9.00u verwachtte Zhanara en Bayan ons voor alweer een druk programma. Eerst zijn we naar een huurhuisje gaan kijken dat Bayan voor ons had gevonden. Alleen, eenmaal daar, bleek het alles behalve bewoonbaar. Dus moesten we verder zoeken. Het volgende bleek dan weer op een veel te hoge verdieping te liggen.... Tussendoor zijn we dan even gestopt bij de notaris waar we terug de nodige volmachten hebben ondertekend om de mensen van de adoptieorganisatie de mogelijkheid te geven in onze naam de apostilles en paspoort aan te vragen. Ondertussen waren we al middag en na de maaltijd zijn we naar apartement 3 getrokken. De ligging van deze was ideaal; vlak naast het hotel en op een eerste verdiep. Maar van een luxe apartement is er opnieuw geen sprake. We hebben de voor en nadelen even vergeleken met het apartement dat we vorige maand hadden. Het zou een nuloperatie worden. Dus hebben we er onze intrek maar genomen.
Hier komt er nu wel voldoende warm water uit de kraan, het is iets wat groter, één slaapkamer maar met een extra bedje voor Mathias. Nadelen: slecht ingerichte keuken, slechts één enkel kastje en een TV met alleen een blauw beeld (wel meer dan 30 kanalen). Deze laatste zou de eigenaar morgen !?! komen herstellen. Alsook een elektrisch verwarmingsvuurtje (geen verwarming meer in de stad!) en een extra tafeltje brengen.
Ons vast tel. nr. op het apartement: 007- 3262 45 82 60
Het GSM nr. van Patricia is ongewijzigd gebleven. In de GSM van Eddy hebben we een Kazachse kaart gestoken en is het nummer geworden +7 777 917 64 13
In de namiddag zijn we opnieuw onze jongen gaan bezoeken. Hij was zeer opgewekt en hebben samen een leuke tijd doorgebracht. We moesten wel binnen blijven want het is hier beginnen regenen en het is buiten serieus gaan afkoelen. Voor deze nacht wordt er zelfs sneeuw verwacht.
Tegen etenstijd waren er opnieuw de traantjes bij. We vragen ons af of we hem dit wel alle dagen kunnen blijven aandoen. Zou het niet beter zijn om slechts om de 2 dagen op bezoek te komen? Maar de verzogsters vrezen dat hij dan opnieuw gaat denken dat we helemaal niet meer gaan komen. Dus we komen morgen opnieuw.
16-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
17-04-2008
don 17 - vrij 18
Deze ochtend hebben we dan eindelijk eens kunnen uitslapen. Hoewel Zhanara er ons om 10u heeft uitgejaagd. Ze had namelijk nog onze paspoorten bij zich en ze (zij en Bayan) moesten de nog de trein naar huis nemen. Pas binnen enkele weken zien we hen terug. Vanaf nu zullen we zelf ons beste Kazachs moeten bovenhalen.
Ondertussen hebben we ons appartementje een beetje kunnen inrichten en enkele boodschappen gaan doen. Het is hier flink koud geworden (rond het vriespunt) en er ligt een dun laagje sneeuw.
Kort na de middag kregen we een telefoontje van het thuisfront. Het was de mama van Patricia. Maar wel met slecht nieuws... ze melde ons het triestig nieuws dat tante Hilda vorige nacht is overleden. Spijtig genoeg kunnen we niet bij de familie zijn maar betuigen van hieruit onze oprechte medeleven. En vooral veel sterkte aan nokel Rie, Tania en de familie. Ze heeft ons veel te vroeg verlaten; juist zij die zo begaan was met ons zoontje en zo dikwijls naar hem vroeg...
Verder hebben we nog een rustige namiddag doorgebracht bij Mathias. Zelfs het afscheid verliep deze keer vlot.
17-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
20-04-2008
zat 19 - zon 20
Het aftellen is begonnen! Nog 10 dagen en hij is eindelijk bij ons. Voor hem is het dus nog 10 vingertjes keren slapen!
Ook een zeer goede reis toegewenst aan de 3 koppels die vandaag vanuit België naar Taraz vertrekken. Wij kijken al uit naar jullie komst. Maar eerst zullen het voor jullie nog enkele hectische dagen worden... met de trein of het busje naar Taraz en dan waarschijnlijk op 21/4 onmiddellijk naar de rechtbank. WIJ DUIMEN VOOR JULLIE!
We vinden het wel zeer spijtig dat de groep niet volledig zal zijn... we vernamen vorige week het slechte nieuws dat de adoptieprocedure voor Annelies, Dirk en Matheo een
serieuse vertraging heeft opgelopen. Jullie moeten nog enkele (lange) maanden geduld hebben. VEEL STERKTE, HET KOMT WEL GOED! We hebben reeds enkele keren naar Matheo en de andere kindjes geinformeerd en alles blijkt OK te zijn met hen.
Ondertussen is op ons appartement ook alles in orde aan het komen. De matrassen in het bed zijn bijgewerkt, de woonkamer opgefleurd met enkele posters, een nieuwe TV gekregen, een vuurtje voor Patricia, een wc-bril geplaatst... wat een luxe... we willen hier niet meer weg!
Deze namiddag wordt het dan nog een uitstapje naar de bazar en vandaar naar onze guitige zoon.
Ondertussen is het hier opnieuw gaan zomeren. Van aprilse grillen gesproken zeg!!!
20-04-2008 om 18:08
geschreven door Patsy & Eddy
25-04-2008
De week van ma 21 tot vrij 25 april
Het is hier al heel de week mooi zomer weer.
Veel valt er voor ons hier niet meer te beleven. Gelukkig zijn er nog de andere Belgische koppels van wie we de avonturen kunnen volgen. Voor hen is het op de rechtbank niet zo vlot verlopen. De zittingen hebben 2 dagen geduurd en voor Rachel en Bart zelfs 3 dagen. Zij hebben tot 5 maal toe naar de rechtbank moeten gaan omdat de papieren van het tehuis niet in orde bleken te zijn. Maar eind goed al goed, iedereen heeft het tot een goed einde gebracht.
Vrijdag keren de helft van ons gezelschap terug naar België. Alleen wij en Annick en Dirk blijven.
De boeiendste aktiviteit blijft, naast het bezoek aan onze jongen, de bazar! We hebben besloten om nieuwe sandalen en T-shirts te kopen voor heel Mathias zijn groepje. De kindjes lopen er soms toch aangestoten bij. Veel van hun kleerdjes en schoentjes zijn tot op de draad versleten. Sommige (T-shirts) vodjes zijn echt niet meer om aan te zien.
Dus zijn we nu op zoek gegaan voor nieuwe spullen. Enkele voor de meisjes en iets anders voor de jongens. Maar nu nog de juiste maten vinden!
Eerst hebben we een paar sandalen en 1 T-shirt van maat 4 gekocht en deze aan Mathias laten passen. Het passen ging zeer vlot. Maar het probleem was dat hij het nadien niet meer wou uitdoen. Gekregen is gekregen. En op de koop toe gaat hij dan met zijn nieuwe outfit bluffen bij zijn vriendjes.
Gisteren hebben we Mathias eens met een driewielertje laten rijden. Eerst ging het een beetje stroef maar al gauw had hij de smaak te pakken en reed hij verschillende keren rond het gebouw. En papa er maar achter lopen.
25-04-2008 om 15:30
geschreven door Patsy & Eddy
28-04-2008
maandag 28 april
Ondertussen zijn we heel kort bij de grote dag aan het komen. Maar eerst is het nog kadootjestijd. Tijdens het weekend hebben alle nodige maten van sandaaltjes en T-shirts gevonden. Eenmaal in het tehuis zijn we eerst naar de directrice getrokken om haar een set voor haar bureau kado te geven samen met een prachtige ingekaderde foto van Mathias. Nadien kon de modeshow in Mathias z'n groepje beginnen. Er werd uit- en aangekleed en gepast ... tot alle kindjes de juiste kleerdjes hadden gevonden. Ook de jufvrouwen hadden er handen mee vol. Iedereen was heel blij en de sandalen werden gretig ingelopen. Spasiba, spasiba... maar het was graag gedaan.
Heel de namiddag is verlopen zoals zovelen voordien. Samen met de andere adoptiefamillies in de tuin van het tehuis en onder het paviljoentje. Het fietsen zit er ondertussen al helemaal in. Samen met Zeline rijdt Mathias wel tientallen keren het blokje om.
28-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
29-04-2008
dinsdag 29 april
Opnieuw stralend weer; om en bij de 30°C. Als je vergelijkt met nog geen 2 weken terug; dan was het hier nog aan het sneeuwen en nu hebben we bijna alleen maar warme kleren bij. Dus alle dagen onze T-shirts uitwassen en opnieuw aandoen.
In de namiddag zijn er gelukkig de fietsjes die hen kan boeien. Allezinds zo'n driewielertje wil Mathias thuis ook hebben. Dus, Bompa, zet het fietsje maar al in orde, want ik kom eraan. Ga jij dan met mij mee fietsen?
Deze avond is Bayan terug in Taraz aangekomen. We hebben, samen, nog eens het vervolg van de procedure overlopen en de nodige afspraken voor morgen gemaakt. We probeerde in te schatten wanneer we onze vlucht naar huis zouden kunnen plannen, maar dit valt moeilijk te voorspellen door de verschillende feestdagen die er nog aankomen. Het lang weekend 1,2,3,4 mei en in Kazachstan nog eens 8,9,10,11 mei! We schatten terug naar huis te kunnen ergens tussen 17 en 23 mei.
29-04-2008 om 00:00
geschreven door Patsy & Eddy
30-04-2008
30 april Grote Dag
HET IS ZO VER... eindelijk mag Mathias, na bijna 3 jaar, het tehuis verlaten!
Hij mag met ons mee en hopelijk wordt hij, samen met ons, heel gelukkig. Binnenkort vormen we een gezinnetje met z'n vieren. (samen met Toby)
Omstreeks 10u zijn we in te tehuis aangekomen. Maar er was niemand van zijn groeje te zien. De deur was zelfs op slot. Maar beneden weergalmde er muziek. In de muziekzaal stonden de kindjes klaar om een klein optreden te geven voor het feest van de vrede, 1mei.
We wisten hiervan niets, maar gelukkig hadden we onze camera bij om heel het gebeuren te filmen. De sfeer zat er wel in. Tijdens de pauze hebben we aan alle kindjes koekjes uitgedeeld als afscheidsfeestje. Tegen de middag stonden we dan klaar om te vertrekken... Mathias met zijn nieuwe kleertjes aan... aan alle kindjes van z'n groepje en aan z'n jufvrouwen een dukke afscheidszoen gegeven en nu nog wachten op Bayan met de papieren en het paspoort. Maar deze laatste kwan met het slechte nieuws dat er nog een document van de rechtbank ontbreekt. Dus het wordt wachten tot deze namiddag, tenminste als de rechtbank nog open is zo vlak voor een feestdag.
Alsnoch mocht onze jongen nog even, samen met de anderen, poritsche (pap) eten en een middagdutje doen. Dit natuurlijk met de nodige traantjes... wat een ontgoocheling!
Omstreeks 16u waren dan toch al de papieren in orde en kregen we voor het eerst Mathias z'n eerste Kazachs paspoort in onze handen.
Maar nu... eigenlijk ga ik wel graag met mama en papa mee naar het onbekende maar ik blijf toch nog graag op mijn fietsje rijden... en daar kom ik nu nog niet af....
Wat nu gedaan... wel met fietsje en al de auto in. Een van de tolken bracht ons samen met Will, Jenifer en Mathieu naar "huis".
Het avontuur en de pret kon niet op. Voor de kindjes was dit heelwaarschijnlijk hun eerste keer dat ze met een auto meereden. Tot nog toe waren auto's en autobussen z'n grote passie. Er kon geen auto of bus voorbijrijden of hij had hem gezien. Een geparkeerde wagen kan hij vol verbazing staan aanstaren. "Machine, machine" roept hij dan... En nu er mogen inzitten... !!!!
Voor hem mocht de rit wel uren duren. Heel de weg lang was het van "Machine, machine, grote autobus, autobus, camion, camion... hooo...kindje op fiets, hooo... groot gebouw, hooo ..., hooo ... en wat een pret!
En zo begint voor Seraphim nu een heel nieuwe wereld! Een heus nieuw leven voor Mathias!
