Deze mogen werden we wakker en er was geen elektriciteit op het appartement. Dit is reeds de 2^e keer in een week tijd dat een deel van de stad zonder elektriciteit zit. We hebben ons dan maar gewassen in de keuken aangezien het in de badkamer veel te donker was. Warm water opgezet en gezellig met z’n twee in het afwaskommetje. Nadien zijn we weer gaan shoppen. En dit maal was het naar de super-de-luxe CORA ( hier SKIFE TRADE genoemd ) Eindelijk eens een normale winkel en Patricia fleurde er helemaal van op. Al zingend en fluitend kwam ze de supermarkt buiten. Voor onze jongen vonden we er een zomervestje, een paar schoentjes en een graafmachine in Lego. Dus straks wordt het voor hem “kleertjes passen”.

Ondertussen is hier het weer een beetje beter geworden. Nu en dan komt de zon er eens door.

Gisteren avond hebben we heerlijk kunnen koken. Sla, aardappelpuree, tomaat en vis. De vis was lekker en ook de tomaten hebben hier veel meer smaak dan die van bij ons. Proficiat voor de kok.

Ook in het tehuis was het van smullen geblazen. We hadden voor alle kindjes van Mathias z’n groep yoghurt met fruit meegenomen. Yoghurt voor iedereen riep hij z’n vriendjes toe.  Aan de tafeltjes werden de potjes met veel smaak verorberd. Nadien hebben we z’n jasje en z’n wandelschoentjes aangetrokken en zijn naar de speeltuin gegaan om hem nog een beetje van het goede weer te laten genieten. We hadden hem ook nog een klein kommetje cornflakes meegenomen en natuurlijk een banaan. Hij heeft wel de goede gewoonte om de dingen die hij krijgt met ons of met andere te delen. Maar hij heeft ook de minder goede gewoonte om te bokken als hij zijn zin niet krijgt. Ook het jasje aantrekken die we voor hem hadden gekocht konden we maar beter vergeten. Hij vertikt het en verkrampt helemaal als we hem iets nieuws willen laten aantrekken. Het liefste dat hij doet is onze handtas en de rugzak volledig leeg maken. Telkens hij hierin iets nieuw ontdekt, kan hij toch zo guitig lachen.

Hij had duidelijk genoten van ons bezoekje en kregen elk een dikke kus bij het afscheid.

Onze chauffeur heeft ons aan het hotel afgezet. Daar kwamen Zhanara en Bayan toe samen met Annelies en Dirk die, weliswaar met een weekje vertraging, toch in Taraz zijn aangekomen. Voor hen zal het maandag de grote dag worden;  wanneer hun kindje zal worden voorgesteld.

01-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Hieronder enkele foto s van Taraz...

01-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Maandag hebben we het opnieuw rustig aan gedaan. Enkele boodschappen in de voormiddag. Nadien eens gaan wandelen in het pretpark van de stad. Walibi anno 1800. Maar toch leuk om te zien hoe ze al die oude attracties nog aan de draai kunnen houden. Zouden de botsauto’s nog echt rijden? Of is het zelf trappen met de pedalen?

In de namiddag hop naar onze Mathias. We waren reeds daar om 14.50u en hij was nog aan zijn middagdutje bezig. Zoals steeds kan je hem dan best het eerste half uur rustig laten wakker worden. Banaan, yoghurt, cornflakes, een koekje, een drankje en dan komt hij in vorm hoor. De rest van de namiddag hebben we geravot in de speeltuin. Het afscheid nemen wordt elke dag zwaarder. Wanneer we omstreeks 16u naar binnen willen gaan is hij er niet graag bij. Hij wil geen handje geven en staat met z’n hoofdje van neen te schudden. Met de hulp van z’n juf lukt het dan na enige tijd toch om hem te overtuigen. En beloven we hem morgen terug te komen.

03-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Vandaag een heel ander programma dan gewoonlijk. We werden verwacht in het tehuis om 10u ’s morgens. Onze chauffeur kwam ons oppikken om 9.45u en dit maal hadden we onze taxi niet meer voor ons alleen. Dirk en Annelies gingen ook richting het tehuis voor verdere info ivm het jongetje dat  ze gisteren kregen voorgesteld. Ze wisten te vertellen dat hij 11 maanden oud is, en Dietar noemt. En een leuke verrassing voor ons is dat ze hem waarschijnlijk Matheo zullen noemen. Ook het Amerikaans koppel dat we geregeld in het tehuis ontmoeten hebben hun zoontje de naam “Mathieuw” gegeven. De “Matt’s” zijn populair dit voorjaar. Gaat de rechter er zich nog uit verstaan? 

De reden van de programmawijziging is het bezoek van een of andere inspectrice aan de nieuwe adoptieouders.

Toen we de deur van Mathias z’n speelkamer opentrokken kwam hij  enthousiast naar ons toegelopen. Hij trok meteen z’n schoentjes aan, nam z’n jasje en z’n muts. Klaar om buiten te gaan? Maar eenmaal de trappen af  werden z’n plannen al gedwarsboomd . We moesten allemaal naar de muziekruimte gaan want de inspectrice wou eens zien hoe we met de kindjes omgingen. We hadden ons geïnstalleerd en hem een koekje gegeven om hem de teleurstelling te laten vergeten. Nog geen 10 min. later kwam een van de medewerksters zeggen dat iedereen in een andere zaal boven moest gaan zitten. Gelukkig hebben we Mathias kunnen bezighouden met de ballon en enkele boekjes. Na een uur wachten werd het er verschrikkelijk warm en nog steeds geen inspectrice te bespeuren. Langer konden we echt niet meer wachten en hebben dan maar zelf het initiatief genomen om naar buiten te gaan. Buiten in het zonnetje, zaaaalig. Pas omstreeks 11.30u is madam erdoor gekomen. We zaten de eerste in de rij. Een echte inspectrice. Formeel riep ze Mathias bij zich. Wie is uw mama? Wie is uw papa? Ben je graag bij hen? Ok, dat was het dan. Volgende!

Nog een beetje gespeeld op de draaimolen, nadien nog even de handtas van mama geplunderd… O, wat is dat …? de  lipstick van mama. Even uitproberen! Zie je mij op de foto?

Al gauw was het tijd om te gaan eten. Maar daar was hij weer niet graag bij. Hij wou liever bij ons blijven en kregen opnieuw hetzelfde beteuterde gezichtje van gisteren. Een kusje, tot morgen even wuiven… En toen de juf hem meetrok om te gaan eten, waren er zelf traantjes bij.  Een moeilijk afscheid deze keer.

Van daar uit zijn we nog maals een deel van de Bazaar gaan verkennen. Enkele noodzakelijke inkopen kunnen doen. Alsook  een vriendelijke jonge juf aangesproken dien met ons de markt heeft afgelopen op zoek naar “mooie breiwol”. Mama breid graag ’s avonds. Nadien vonden we nog enkele toffe T-shirtjes voor Mathiaske.

Ik kan niet meer, ik ga mij laten vallen in ’t midden van de markt. Ze moeten mij hier met de taxi komen halen.  Mijn voeten… Ik ga naar huis. … ra ra ra van wie zijn deze woorden????   

EN…. We zijn vandaag 2 jaar getrouwd! Joepie. We gaan er eens op drinken. Allee PROOST iedereen!

Tot morgen….

04-03-2008 om 15:10 geschreven door Patsy & Eddy  

Ondertussen beginnen we hier al een beetje de wijnen te kennen (met al dat drinken van gisteren) Vele van de wijnen hier komen uit Moldavië en Georgië en wat ook bizar is, is dat de rode wijnen zoet smaken. Je kan er echt nog de zoete druiven in proeven. Toch moesten we er deze mogen vroeg uit want net als gisteren komt onze chauffeur ons om 9.45u ophalen. Althans dat dachten we, want net als we klaarstonden aan de straatzijde kregen we een sms’je “Be ready at 2.45 pm, Zhanara”. Ok, verandering van programma.

We hebben er dan maar eens van geprofiteerd om eens het internet café binnen te springen en eens rustig al onze e-mailtjes en reacties, die we van jullie allemaal hebben ontvangen, door te nemen. Ongelofelijk is het al die leuke teksten en vele proficiat’s die we krijgen. Sommige zijn zo leuk dat we met tranen in de ogen zitten te lachen in het café. Gelukkig zit er niet al te veel volk rondom ons. Alleszins, IEDEREEN van harte bedankt!!!! Sorry dat we niet onmiddellijk kunnen reageren op ieders schrijven. Mailen van hieruit gaat zeer moeilijk en zeer traag en het zou heel veel tijd vergen om alle reacties te beantwoorden ter plaatse in het internetcafé. Eenmaal terug in België gaan we hiervan werk kunnen maken.

Nog een beetje het huishouden gedaan en onze was in de badkuip gestoken en om 2.45u een bezoekje aan onze Mathias en z’n vriendjes en vriendinnetjes. Een bezoekje zonder bijzondere gebeurtenissen.

Op de weg naar huis vroeg Sacha, onze chauffeur, of we nog ergens naartoe wilden? Het werd shoppen voor onze kleine kapoen…een t-shirt en schoentjes.

Donderdag 6 maart

We hebben afgesproken dat onze chauffeur ons een half uurtje vroeger komt halen. Dan kunnen van de gelegenheid gebruik maken om enkele foto’s te laten ontwikkelen en nog snel in de supermarkt een prikbord spelletje gaan halen om mee te nemen tijdens ons bezoek. Maar op voorhand plannen is niet zo makkelijk hier in Kazachstan… toen we de fotoshop binnen stapte… sorry geen elektriciteit deze middag. Dan maar snel naar een andere shop aan de andere zijde van de stad. Ok, daar was er elektriciteit en konden ze ons verder helpen. Nu nog snel de Gross supermarkt binnen… sorry, gesloten wegens geen elektriciteit!

Dan maar zonder spelletje naar onze jongen. En deze was nog in dromenland toen we aankwamen. Z’n juf stelde voor om hem nog even te laten slapen (blijkbaar een zware voormiddag gehad) en dat ze hem nadien z’n nieuwe kleertjes en schoentjes zou aantrekken.

Een klein half uurtje later kwam onze mannequin in volle ornaat de kamer buiten gewandeld. Hij was zo trots op z’n nieuwe schoentjes en jasje. Eerst wat binnen gebleven om wakker te worden en tot dat het ochtend(middag)humeur een beetje overwaait. Hoe zou je zelf zijn als er zo plots een vreemde mama en papa je rustige leventje komen overhoop halen?!

Eenmaal we naar buiten zijn gegaan werd hij weer onze vrolijke, speelse jongen.

Hij had veel interesse in de nieuwe foto’s die we voor hem bij hadden. Naast de foto’s die hij reeds kende zoals z’n neefjes en nichtjes, vooral Rrrrobin, oma, opa, bompa (hij zegt bonka), mimim, N(T)oby, en heel de familie…  kreeg hij er nu z’n toekomstige kamertje en nieuwe thuis bij.

06-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Zhanara had ons gisteren laten weten dat we vandaag om 10.00u in het tehuis werden verwacht voor een kleine verrassing. We moesten ons een klein beetje opmaken. Toen we in de auto zaten voelde het een beetje aan alsof we voor de eerste maal naar een schoolfeestje zouden gaan…. Eenmaal daar aangekomen werden ons voorgevoel meer en meer bevestigd. We moesten samen met enkele andere koppels plaats gaan nemen in de grote zaal die voor de gelegenheid volledig was aangekleed en versierd. De opvoedster kwam ons vertellen dat het vandaag internationale vrouwendag is en dat de kindjes voor deze gelegenheid hun nieuwe mama’s en jufvrouwen in de bloemetjes wilden zetten. Een soort moederkesdag.

Even later kwamen ze binnengewandeld… hoe schattig… alle jongetjes uitgedost in een mini smoking met strikje en de meisjes in baljurkje met ponponnetjes in het haar.  Mathiasje z’n oogjes aan het zoeken naar mama en papa… met een guitig, ondeugend lachje op z’n gezichtje waarop je duidelijk kon aflezen,” heb je mij gezien? “. En fier dat we waren!! Samen met al de andere kersverse ouders die in de zaal zaten. En toen kon het spektakel beginnen… er werd voorgedragen, gezongen, gedanst en toneeltjes gespeeld. Je zou het echt moeten zien. Gelukkig hebben we alles kunnen filmen.

07-03-2008 om 14:45 geschreven door Patsy & Eddy  

Dinsdag 11 maart

We ondervinden dat Mathias elke dag meer en meer aanhankelijk wordt. Hij heeft zich echt aan ons gaan hechten met als gevolg dat het afscheid almaar moeilijker wordt. Telkens als het tijd wordt om te vertrekken weigert hij halsstarrig om naar binnen te gaan en komen er de nodige traantjes aan te pas. Gisteren heeft hij zelfs het hele tehuis bij elkaar gehuild. Het doet ons echt pijn om hem zo te moeten achter laten. En telkens zitten we dan stilzwijgend in de taxi met een klein hartje.

We hebben samen met Zhanara en de juffen hem stilaan voorbereid op ons vertrek en dat we hem zeker binnen 8 weken zullen komen halen. (8 weken zullen er nodig zijn om voor de rechtbank te verschijnen + 2 wkn beroepsperiode en nog eens 2 weken voor de laatste papiermolen) We hebben een grote kalender gemaakt en deze in zijn kamertje aan de muur gehangen. 8 weken staan erop met op het einde een foto van ons gedrieën. Elke dag zullen de juffen samen met hem een dag doorstrepen. Dit is iets wat bij ons in België ook zullen doen. We hopen echt dat het supersnel zal voorbij gaan en dat we geen volle 8 weken zullen moeten wachten. Ook het fotoalbum van de familie is bij hem gebleven.

Om 16.00u in de namiddag hadden we samen met alle andere adoptieouders afspraak op het stadhuis om voor de commissie te verschijnen.  We zaten met z’n allen mooi op een rijtje in de lange gang te wachten. Wij waren als 2^e aan de beurt. Er zaten 5 commissieleden en er werden ons enkele vragen gesteld maar er werd vooral naar de foto’s gekeken. Ze vonden dat Mathias er zeer gelukkig uitzag en dat hij goed op ons leek. Verder is alles vlot verlopen en gaven ze ons een positief advies.

Eenmaal buiten zijn we dit samen met Will en Jenniffer , het Amerikaans koppel en met Zhanara gaan vieren met een goed glas.

Woensdag 12 maart

Onze laatste bezoekdag!

We wisten dat het een zwaar afscheid ging worden en hadden op voorhand gepland om hem niet mee naar buiten te nemen. Gewoon in zijn groepje zouden we afscheid nemen. Een klein uurtje maar. Maar toen we het tehuis binnenreden zagen we zijn groepje samen met de juf buiten spelen. Hij zag ons van ver aankomen en er was geen houden meer aan. Hij kwam recht in mama’s armen gelopen.

We hebben hem nog wat vertroeteld en gespeeld. En  hebben hem opnieuw trachten uit te leggen dat we hem weldra gaan komen halen. Maar dit kon niet baten en met heel wat tranen  hebben we afscheid genomen van onze flinke zoon.

Terug op het appartement hebben we onze koffers gepakt en zitten we nu af te wachten of we al dan niet gaan kunnen vertrekken. Het weer is namelijk omgeslagen en wegens de felle wind is het nog niet zeker of de vlucht naar Astana wel zal vertrekken. Ook hebben we vernomen dat er in Astana een flink pak sneeuw ligt er het er een stuk kouder is dan hier.

12-03-2008 om 11:04 geschreven door Patsy & Eddy  

Vrijdag 14 maart

Het was de bedoeling dat we woensdag de vlucht naar Astana zouden nemen zodat we donderdag een dag in de hoofdstad konden doorbrengen. Alleen heeft het slechte weer hier anders over beslist. Woensdag namiddag kregen we eerst een sms met de melding dat de vlucht werd vertraagd tot 20.30u en nadien tot 22.30u. Enkele uren later een nieuw sms-je: de vlucht naar Astana wordt geannuleerd wegens slechte weersomstandigheden. Er zat dus niets anders op dan een deel van onze bagage opnieuw uit te pakken en ons bed opnieuw op te maken.

De volgende ochtend nog snel een brood en nog een en ander voor het middageten gaan zoeken. Tegen de middag  stond Zhanara ons op te wachten. Ze wist te vertellen dat onze vliegtuigtickets gewoon geldig blijven voor de vlucht van vandaag 18.50u. Maar ondertussen zouden we de foto’s van onze bezoekperiode nogmaals moeten laten afprinten. Ditmaal voor de rechtbank en het ministerie van educatie.

Omstreeks 17.45u werden we door Sacha samen met Zhanara naar de luchthaven gebracht. We hebben er uitgebreid (voorlopig) afscheid genomen en weldra stonden onze bagagetassen op de band om door de scanner te gaan. “Please can you open you bags” kregen we te horen… in de eeste tas werd er niets bijzonders gevonden… uit de tweede tas werd het zakje met bestek en ander kookgerij gehaald. Ze begrepen niet waarom we dit in onze bagage mee hadden. Na een hele uitleg en gezien we tijdens de vlucht toch geen toegang hebben tot deze bagage werden onze steakmessen toch opnieuw in de tas gestoken en doorgelaten.

Stipt om 18.50u werden de motoren van de Fokker 50 opgestart en konden we dan vertrekken. Althans dat dachten we. Nog geen 5 minuten later werden de motoren terug stilgelegd en kwamen er enkele techniekers aan boord.  De controlepanelen werden opengemaakt en enkele boordinstrumenten werden nagekeken. Tevergeefs… we werden verzocht om het toestel te verlaten en een uurtje in het luchthavengebouw te wachten. Als we na een uurtje zagen dat ook de bagage uit het vliegtuig werd gehaald wisten we hoe laat het was.

Het is toch niet waar zeker; als ze vandaag opnieuw de vlucht annuleren halen we morgen nooit onze verbinding van 16u naar Frankfurt. Gelukkig werd er aangekondigd dat ze tegen middernacht een vervangtoestel uit Almaty verwachten. Er zat dus niets anders op dan te wachten in de koude hal van de luchthaven. Een snackje eten en ons bezig houden tot wel 01.00u!  Een half uur later zijn de dan eindelijk opgestegen om dan tegen de ochtend in Astana aan te komen.

Vrijdag hebben we tot de middag geslapen in het transithotel, een stukje gaan eten en kort na de middag hebben we ingecheckt bestemming Frankfurt. Eerst nog een spannend moment aan de paspoort controle. Ze deden moeilijk omdat we te veel  €’s op zak hadden en dit eigenlijk op voorhand hadden moeten aangeven via een speciaal document. Dit wisten we niet en uiteindelijk werden we door een of andere verantwoordelijke dan toch doorgelaten.  

De vlucht is perfect verlopen en stipt op tijd werden we op Europese grond gezet. Ook de controle en de bagage verliepen zeer vlot. Hierdoor konden we nog net de laatste aansluiting naar Zaventem halen. Alleen restte er ons minder dan 40 minuten om de bagage in te checken en ons naar de gate B4 te begeven. Het werd dus een sprint doorheen de luchthaven. Totdat we bij de controlescanners kwamen…daar stond een geweldige file en moesten we dik 25 min. aanschuiven. Eenmaal onze beurt werden we op de koop toe uitgebreid gefolieerd. We werden haast totaal uitgekleed. Tot zelfs onze schoenen gingen apart door de scanner. Uiteraard werd er niets gevonden en konden we na z’n 10 min. doorlopen. Aan het eind van de gangen stonden ze aan gate B4 ongeduldig op ons te wachten. Snel, snel …iedereen zit reeds op het vliegtuig. We werden naar de lift begeleid… naar beneden … de deuren gingen open en … we stonden in de ondergrondse garage, in de bagage afdeling, met net naast de lift een hoge afsluiting van werken in uitvoering. Eigenlijk hadden we een verdieping hoger moeten zijn, maar de lift weigerde zich naar een andere verdieping  te bewegen. Een personeelslid kwam ons vertellen dat we volledig rond de afsluiting konden lopen en daar zou een bus staan wachten. En, ja hoor, de bus stond er. Net toen we wilde opstappen gingen net voor onze neus de deuren dicht en reed de bus verder. Daar stonden we dan opnieuw!

Uiteindelijk zijn we dan toch nog met een andere bus naar het vliegtuig gebracht die ondertussen reeds een vertraging had van zo ‘n 35 minuten. Omstreeks 21.00u zijn we dan eindelijk terug in België geraakt.      

15-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

We zijn nu reeds een week thuis en het is anderhave week dat we Mathias niet meer hebben kunnen zien, laatstaan in onze armen houden. Ongelooflijk hoe zeer we hem reeds missen. De tijd gaat hier tergend traag vooruit. Het is echt zwaar...gaan we dit nog al die tijd uithouden?

De laatste informatie die we net voor ons vertrek uit Taraz meekregen was dat de rechtzaak pas na 4 weken zou kunnen voorkomen. Maar ondertussen kregen we nog bijkomend slecht nieuws. Bij de aanvraag tot verschijning vond de rechter blijkbaar dat ons dossier nog niet voldoende dik was en eist hij nog extra documenten. Hij wil twee aanbevelingsbrieven geschreven door familie of vrienden en nogmaals, voor de zoveelste keer, een recent uittreksel uit ons strafregister en een medische gezondheidsverklaring. Dit wil zeggen: “schrijven + handtekeningen wettigen bij notaris + apostilles halen in Brussel + vertalen door een beëdigd vertaler + opsturen naar Taraz” en dan pas krijgen we een afspraak voor verschijning. Dit wordt op zijn minst nog eens 2 weken er boven op. En dan blijft de vraag wat ze nadien nog allemaal gaan uitvinden? 

Ondertussen zit een jongentje van 4,5 jaar, die maar al te goed beseft wat er gebeurt, te wachten op zijn mama en papa. Wat zou er in zijn hoofdje allemaal omgaan? Mama en papa hebben me opnieuw achtergelaten. Ze vertelde me wel dat ze gaan terugkomen en me komen halen...maar wanneer?

Dit is niet verantwoord!  Maar spijtig genoeg is het het gerecht dat dit zo heeft beslist en is daar niets aan te veranderen.

21-03-2008 om 08:59 geschreven door Patsy & Eddy  

Als we dan binnen een X-tal weken gaan kunnen verschijnen voor de jeugdrechter, volgt er nadien nog een beroepsperiode van 2 weken vooraleer er met de papiermolen (geboorteakte, paspoort, visum) kan worden gestart. Dezelaatste zal dan ook nog eens 2 à 3 weken duren.

We weten dat we, in theorie, van de rechtbank en het tehuis, geen toestemming gaan krijgen, om onze zoon te gaan bezoeken voordat de 2 weken beroepsperiode voorbij zijn. En misschien zelfs niet vooraleer zijn paspoort in orde is.  Dit wordt dus een totale wachttijd van maar liefst 11 weken!!!

Maar zoals ik reeds zei, dit is in theorie. Er is een kans dat, gezien zijn leeftijd, er toch een toelating zal worden gegeven om hem te gaan bezoeken na de rechtbank.

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy