Meer bepaald Mpongwe, in het hart van Afrika! En een unaniem hart voor Afrika. Met Give the Children of Mpongwe a Future (of kortweg GCMF)als unieke omkadering en zaak waar wij voor staan is het hier waardevol, liefdevol en vredevol vertoeven!
13-05-2011
Van windstil naar marathontekst
Fieuw, we geraken terug op de blog! Onze excuses voor de vele mensen die keken, lazen en vaststelden dat er terug geen nieuw bericht op stond
Als jullie je echt tekortgedaan voelen, kunnen we daar zeker iets op vinden bij onze terugkeer naar de Stasegemse roots.
Een onbeantwoorde vraag voor velen zal dan misschien wel zijn, how are you doing?
Wel, nog steeds very fine!
De voorbereidingen met de bouw van een Vocational Training Centre, een beroepsschool waar er geen van is in het district, worden stap voor stap afgewerkt. Van papiermolen gesproken
We hebben een leuke plaats die zon 21 hectare omvat waar we van scractch zullen moeten beginnen. Wat er nu te vinden is op die grond is mais, struiken, bomen, een verdwaald konijn en een deel rotsbodem.
Geweldige uitdaging dus!
We ontvingen ondertussen ook geweldig veel leuke mensen! Er zit een zekere constante in, toe te schrijven aan onze Belgische afkomst J
-Rita, Mia, Tony, Dirk, Loes, Marthe, Leen en Jan: een allegaartje van familie die even een glimp opvingen van Mpongwe en omstreken. Een zeer leuke terugzien! Van onze kant is het geweldig dat onze creators (mm?), het Mpongwe zagen en wat GCMF hier doet. Een etentje bij mister Kalima, een drankje te Lusamboots en niet te vergeten de ongelooflijke OVC-day, waar iedereen zijn handen uit de mouwen stak en die voor elke leerling, student en leraar een geweldige ervaring was (ook in die woorden omschreven), de eerste in zijn soort, maar zeker niet de laatste. Victoria falls en enkele olifanten sloten dit leuk bezoek af. Wij konden nadien nagenieten van een bruine leffe, die ook mister Kalima zeer wel beviel!
-Griet en Stefanie: het zouden geen leden van ploeg internationaal zijn (of geweest zijn) als ze niet nadachten over een eventueel bezoek richting een onontgonnen continent. En dat deden ze! En hoe! Ze lieten hier hun stempel achter in de vorm van een enorme landkaart op de buitenmuur van het schooltje van mister Kalima, waar te nemen vanop enkele honderden meters afstand. Geweldig om te zien hoe ze vertrokken met de tricycle richting Nakamboa om drank te halen voor het guesthouse. Leuke momenten met de jeugd van Mpongwe en voor ons was het een genieten van de meegebrachte delirium
Een impressie van hunnerzijde:
4 dagen toeristen in Mponge.
Zondagochtend een bus nemen om in Lusaka te geraken. Alles behalve Afrikaans, de bus zat gewoon vol, is een kwartier te vroeg vertrokken, reed aan een stevig maar toch veilig tempo doorheen een prachtig landschap en er werd ons geen kwacha teveel aangerekend. Ik was bijna ontgoocheld!!! Ben ik wel in Afrika????
Gelukkig was er veel te weinig plaats tussen de zetels in de bus, waardoor mijn benen de volle 6 uur geklemd hebben gezeten. En zaten er alleen maar mensen met een zwarte huidskleur op de bus.
In Mponge heeft Tine ons meegenomen zodat we de weg een beetjeleren kennen. Eerst naar het dorpje in de velden, tussen de maïs, over aarde-rode wegen, langs wondermooie bomen. Vooral de kinderen vinden het heel plezant wanneer er een groepje mensen met een blanke (toen nog witte) huidskleur doorheen hun terrein lopen.
In het dorpje hebben we al snel enkele van mijn favoriete spelletjes gespeeld met klein en groot. Het zijn enthousiaste mensen die genieten van een beetje sport en spel
Daarna zijn we de markt onveilig gaan maken. Met een driewieler, even de graskant ontmoet maar daarna toch veilig aangekomen.
En s avonds een pintje drinken om te bekomen van alle avonturen.
Voor de kenners:
Nee, nog geen shaky shake! Ben er nog niet uit of mijn lichaam deze witte massa zal kunnen verwerken.
Ook even met ons 2 de markt gaan onveilig maken. Inkopen doen voor een feestje van s avonds. Is het gelukt? Bijna! 20 chinese kolen te weinig mee, veel te veel bisto (bouillon) gekocht voor een te hoge prijs, en dan drank gaan halen met de driewieler. Met een overvolle kar terug naar het guesthouse. Wie ons nog niet gezien had in het dorp, wel daar is nu verandering in gebracht.
Ondertussen hier ook al een beetje gewerkt. Op de muur van de school staat nu een wereldkaart geschilderd. Ester en haar broer (de buren van het guesthouse) waren onze vrijwilligers om mee te schilderen. Terwijl de zon netjes aan de hemel stond hebben wij flink gezweet ( voor Wetterse lezers, gezwoten). Andere jongeren kwamen een praatje maken, of voetballen op het voetbalplein in de buurt. Je bent hier nooit alleen, iedereen is super vriendelijk, het lijkt wel alsof ze ons hier allemaal al kennen. En veel handjes schudden!
En hier neemt Sté het over. Eerste correctie: de titel van dit stuk is vanaf nu vijf dagen toeristen in Mpongwe. We hebben net beslist om er nog een dagje aan te plakken. Niet zonder reden natuurlijk, all zijn we intussen al genoeg into Africa om niet voor alles een goeie reden te moeten hebben. Na een dagje aan (en in) het fantastische Lake Kashiba (incluis barbecue met kippenkoppen, andere ondefinieerbare lichaamsdelen en -poten en nee, ik bedoel geen bouten of billen maar wel degelijk poten, met tenen en nagels er aan) wilden we nog even naar de school om de wereldkaart af te werken voor het donker werd. Maar de auto besliste er anders over. Bijna 70 kilometer over aardewegen vol putten, stenen en plassen; geen probleem. Maar de tarmac aan de markt in Mpongwe was er te veel aan: geen beweging meer in te krijgen. Volgens ons mannelijk gezelschap lag het probleem bij de temperatuur van de motor. Beetje geduld zou alles oplossen, dus besloten we intussen de plaatselijke economie te steunen op de markt, waar ik mijn eerste meters felgekleurde stof kocht, en in de dichtstbijzijnde bar.
Gelukkig zijn de dokters in het plaatselijke ziekenhuis beter in diagnoses stellen dan de chauffeur van de auto. Over dat ziekenhuis trouwens: ik sta niet te popelen om hier geopereerd te worden, of door een gynaecoloog onderzocht. Niet bij gebrek aan vertrouwen in de gynaecoloog, maar omdat de onderzoeksstoel naar het raam gericht staat. Nice! Het tandartsenkabinet zag er dan wel weer dik in orde uit, al bewaart de tandarts al de getrokken tanden voor zover ze niet aan een ketting aan zijn nek hangen- samen met een afgekookte kippenkop in een metalen schaaltje.
Maar ik had het over kapotte autos en onafgewerkte wereldkaarten. Om een lang verhaal kort te maken:na veel wachten en pogingen om de auto in gang te duwen, zat er nog steeds geen leven in en zijn we met Tijs en Nederlandse student Martijn terug naar het guesthouse gereden. Schilderen zit er niet meer in, daarvoor is het intussen te laat. Dus passen we onze plannen maar wat aan en vertrekken we een dagje later naar het zuiden. De Victoria Falls lopen niet weg, en hoe langer we hier zijn, hoe meer we vrezen dat de indrukwekkendste watervallen en de mooiste safari moeilijk aan Mpongwe-experience zullen kunnen tippen
-Chongo na Kaputula: De 2 vrijwilligers die de honeurs hier waarnamen verleden jaar! Een emotioneel terugzien met heel wat Mponwenianen, van timmermannen tot studenten, buren tot goeie vrienden, hun plaatselijke ma en pa Ze zagen dat het nog steeds goed was. Een feestje in de Candlelite met jongeren van de jeugdgroep sloot deze prachtige veertiendaagse af!
-Stopie en Griet: 2 Deerlijksanen die de dag voor ze vertrokken nog op een BBQ in Deerlijk vertoefden. De groeten zeker ook aldaar é. We kenden elkaar (van zien horens en Tine en Griet studerens) maar leerden elkaar hier beter kennen. Stopie die stoelen herstelde en douchegrodijnen ophing, terwijl Griet de rugzak op orde brengt ;-)
Een week samen in Mpongwe en daarna in the beast (waar er een zekere link met Deerlijk ontstaat) richting het natuurschoon van dit mooie land. Een kanotrip zonder weerga met overnachting op eilanden in de Zambezi (gecombineerd met bezoekjes van hippos en olifanten), het bezoeken van South Luangwa, een eersteklas nationaal park waar beesjes heel gewoon zijn en zonsondergangen die hun gelijke niet kennen. We sliepen hier zelfs met de tenten op platforms wegens het nachtelijk bezoek van enkele zwaardere kolossen (Hippos). Een avondlijke terugkeer van de bar liet ons ook kennismaken met een dezer, op zon 5 meter afstand stond er één doodleuk te grazen we zeiden een vriendelijke goeiedag
Een rodenbach met een bistrootje gisterenavond herinnerde mij aan hun doortocht J
Voor nu, was dit het. Voor alle duidelijkheid, werken stond steeds nog op de agenda (voor de onverlaten die dachten dat we alles aan de kant smeten ten tijde van bezoek).
Een tweede lading kippen komt er vandaag aan voor de jongeren, het trainingcentrum/community hall van de dames bereikt zijn laatste bouwfase, het guesthouse wordt gerund en opgesmukt en leerlingen volgen vol enthousiasme de lessen mathematics, social care en geography.
Een geweldige periode, met ondertussen ook een belangrijke beslissing, maar daarover dit:
Trouwe bloglezers,
Er komt een vervolgverhaal
TnT blijft een jaartje langer dan gepland te Zambiaanse lande. Ons motto: Lang leve emotionele bagage, materiële welvaart volgt dra.
Typisch iets voor pietzak en geluksbuzze zie ik de impulsieve dromers zeggen. Dat hadden wij wel verwacht zie ik sommige toekomstvoorspellers aan den toog verkondigen. Oei, en hun huis? is misschien ook een te verwachten reactie. Wat met hun pensioensparen? zie ik in de ogen van de realisten.
Mpongwe heeft nooitgeloofd dan dat wij slechts een jaartje gingen blijven en ook niet nader genoemde vaders en moeders gaven onlangs tussen de regels door hun zege.
In ieder geval was het een hele moeilijke keuze,
Er zijn dingen die men op een bepaald moment wil opbouwen, zekerheden. Nestdrang steekt ook de kop op. Je mist vrienden, familie, bolle buiken worden peuters, leuke feestjes, speciale levensgebeurtenissen, dagdagelijkse gebeurtenissen, frietjes met stoverijsaus, een pintje in den truuk en echt goeie kluchten.
Het wikken en wegeneindigde ten gunste van het zonnige continent, de zwarte medemens, de joie de vivre, het GCMF verhaal dat voor ons niet klaar was. Een jaar was veel te kort en spijt loerde reeds om de hoek.
We zijn dus in blijde verwachting van nog een jaartje tussen de maïs.
We komen alvast terug voor de zomervakantie én kijken hier ongelooflijk naar uit.
En dat zullen we doen! Stasegem en omstreken lonken, we kijken uit naar een zalig weerzien!
Voor hen die na dit lezen, ook hun ogen de kost willen geven en zo ook het visuele aspect van dit schrijven willen ondervinden, zet eventuele aversie tov feisbook aan de kant en check de fotos!
