weeg 6.5 kg en ben 62 cm groot... rol, rol, rol, rol... trek de beesten van mijn mobile dans graag op mijn voetjes op de schoot van mama.. ben ' s nachts een goede slaper maar overdag een bezige bij ... kan al eens 5 min. in mijn spliksplinternieuwe eetstoel zitten aan tafel bij de grote mensen... zou dus ook al flink groentjes kunnen eten... maar vind dat niet zo lekker (who needs vegetables anyway...) ben al drie keer op vakantie geweest, dus gemiddeld om de 2 maand: goe bezig! heb mijn eerste pretparkbezoek al achter de rug.. heb elke avond een huiluurtje want heb het moeilijk om de dag af te sluiten en de nacht aan te vatten.. slaap nog altijd in mijn wiegje bij mama op de kamer.. draag kleertjes maatje 62 en soms al eens 68 krijg nu veel lichtbruine haartjes bij speel het liefst met mijn knisperboekje of met mijn broer natuurlijk begin interesse te krijgen in de beweging op tv.. kan al heel goed 'babbelen' en heb bij momenten véél te vertellen!
ps: mama plaatste een paar kersverse foto's op de fotosite!
5 weekjes gewerkt en het is al tijd voor een paar weken vakantie! Met dank aan de crèche die een paar weken zijn deuren sluit en mama aldus verplicht (!) om ook vakantie te nemen. En érg dat we dat vinden
3 weken op een iets rustiger tempo leven en de eerste dagen is dat al vrij goed gelukt want mijn kinders zijn van het meewerkende soort. Zo slapen zij toch tot dik half negen 's ochtends en zeggen ze geen nee tegen een middagdutje van dik 2 uur. Fantastisch. Voor de rest wel wat last van de warmte en dus een beetje zagerig-zeurderig-nagnagnag... vooral de kleinste die zich begint te vervelen alleen en wil geentertaind worden en dat ferm laat horen als we eens bewust 10 min. de andere kant op durven kijken . En den oudsten heeft nogal het zagen in en de beruchte woorden 'ik wil' aan élke zin schijnt toe te voegen.. meestal gevolgd door één of andere zoetigheid: een appelsapke, een koekje, een sloep, een lokolaatje... tja wat ge niet deftig kunt uitspreken dat krijgt ge niet, dat is mijn devies. HA!
3 weken vakantie dus en hoe gaan wij die invullen? Awel, we gaan een weekje thuis proberen doorbrengen, en de dagelijkse sleur proberen doorbreken met bezoekjes aan 'de grote winkel' (zijnde één of ander grootwarenhuis, liefst zonder 'sloep' aan de kassa of mechanische toestanden aan den uitgang waar zoonlief graag eens op wil ; 'ik wil' niewaar (dus delhais: eat your heart out maar ons ziet ge niet met al uw kinderverleidingen..), een tripje naar het containerpark, een dagje bij oma en opa, eens naar de speeltuin en voor de rest: thuis in onzen tuin met zwembadje, glijbaan en zandbak. En a ja, we oefenen verder met het fietsen want dat gaat hier alsmaar beter. Misschien (hééél misschien) zal mama ook eens op haar stalen ros kruipen om eens een toerke te doen in de wijk met de zoon.
de tweede week gaan wij samen met Tiemen zijn vriendinneke en Maren haar meter naar de 'boejdejij', in onze eigenste Westhoek, bachten -de-kuper kunt ge niet gaan denk ik. (fantastisch woord voor het groot dictee trouwens bachten-de kuper, ik wil die hollanders dat wel eens zien schrijven, HA!) Maar wij gaan dit jaar dus op vakantie in ons eigen Vlaanderen vakantieland en wel dus in West-Vlaanderen of all places. En niet aan't zeetse maar in het binnenland, op een boerderij. De kindjes gaan dat geweldig tof vinden en als het een beetje mooie weer is, de mama's ook. Want die boerderij belooft ons zowat het hof van Eden voor kleine kindjes en dat betekent hopelijk dat de mama's dan zo af en toe eens ook met de benen omhoog een boekske kunnen lezen of mijmeren over binnen 15 jaar of trouwfeesten organiseren. Tiemen en Janne zullen zich ondertussen wel amuseren in het hooi (iets wat ze binnen 15 jaar ab-so-luut NIET meer mogen doen .) Enfin de kans is klein dat we dan nog op vakantie zullen gaan naar de 'boejdejij' dus geen gevaar. En de boerderijweek wordt eens onderbroken met een bezoekje aan hét kinderwalhalla der walhalla's... (ik ben hier mijn eigen groot dictee aan het schrijven precies ) : Plopsaland. Ooooh yeah! Ik denk dat die 2 daar de perfecte leeftijd voor hebben. Ze gaan niet weten waar eerst kijken. En de mama's gaan de portemonnee best goed vasthouden.
En de laatste week gaan we een beetje vrienden en familiebezoekjes doen denk ik, zo mensen die we al een tijdje niet meer gezien hebben. Zal een beetje afhankelijk zijn van het weer want de mama wil ook nog een dagje buro-herinrichten en een dagje naar Sluis gaan shoppen (en voor u rare gedachten krijgt over mij: ik koop daar pampers, babyvoeding en aanverwante toestanden). En we moeten ook nog eens naar de KA m de misses eens te laten wegen en meten. Dat wordt dus nog een drukke week.
Maar eerst genieten en u merkt het: ik ga geen tijd hebben om hier iets neer te pennen dus ik verlaat u voor een paar weken... denk ik!
en ze werd ze al 5 maand! Onze kleine prinses. Alhoewel, prinseslike is ze niet echt. Toch geen sneeuwwitje-assepoester-ariel- type. Zo meer het prinses Fiona-speel-niet-met-mijn-voeten-of-ik-stamp-u-type
Vorige week kregen we nog eens het bezoek van de kiné verbonden aan de thuisbegeleiding. Die mijn dochter nog eens kwam entertainen een uurtje. En ge gelooft het misschien niet, maar ik zag mijn kind zo veranderen tijdens dat uur.. wat die ineens allemaal kon wat ik nie wist! Geweldig! Ze vindt het dus fantastisch leuk om een beetje uitgedaagd te worden blijkbaar... zo van 'kijk hier is uw speelgoedje' (uw favoriete speelgoedje, da tot op den draad versleten knisperboekje dat ooit een Dikkie Dik was) 'En nu ga ik dat eens net buiten uw bereik leggen zie'. HA! 10 seconden later had ze het al beet. En ook met het andere handje.. en met 2 handjes samen. En doorgeven van het ene handje naar het andere.. en nog eens.. en nog eens..
En nu eens op uwen buik. Het kind denkt: Yek, ik lig nie graag op mijnen buik. Oooow wacht eens daar ligt weer dienen dikkie dik... mijnen arm zit verkeerd... pas op.. met mijnen anderen arm dan... woooooh, ik rol! Hm. Nog eens zeker, ik had het gedacht... nu helpt die madam mij met mijnen arm, nu kan ik er zo aan... oei, nu legt ze da weer een stukske verder... waarom zo moeilijk doen. Wacht zie, ik pak het terug... pfffff.. da's wel lastig zenne. wacht eens even mijn 'sad little puppy face' opzetten. Ziet wel, ik mag stoppen..
maar toen was ze dus al een klein uurtje aan het oefenen. Ze heeft daarna wel de ganse dag geslapen, da wel! Vermoeiend hé, baby zijn!
Maar nu de mama ontdekt heeft dat dat zo goed vooruitgaat moet de kleine meid elke dag presteren.. zo oefenen wij op buiklig voor de spiegel (en de broer doet mee voor de gezelligheid) en heeft ze dus ontdekt dat er nog een kleine baby bij ons thuis woont. En grappig dat ze dat vindt die andere baby die net hetzelfde doet als zij.. en 2 mama's! En 2 broers! En dan heeft mama al die oefeningen getoond in de crèche en moet dochterlief daar ook presteren tegen wil en dank. Maar het loont, het loont!
Want dit weekend dames en heren: de eerste zelfstandige rol! Yeah! Van buik naar rug weliswaar 'the easy-way' maar allé het is een begin niewaar.. en om het jolijt helemaal compleet te maken steunt ze nu ook voluit op haar armpjes als ze op haar buik ligt waardoor de wereld plots toch een volle 5 cm hoger ligt en er veel meer te zien en te grijpen valt (wat onze kater Emilio Romano al mocht ondervinden want de staart hangt op goede grijphoogte )
De uitdaging voor de komende weken wordt: groentjes leren eten! Njammie!
UPDATE: ondertussen rolt de kleine meid vrolijk rond in haar park en bed alsof ze nooit anders gedaan heeft, van links naar rechts en van boven naar onder, van rug op buik en weer terug... . Ge legt die 's avonds mooi op haar rugje met haar hoofd aan het hoofdeind van haar bedje en ge vindt die 's morgens op haar buik met haar hoofd aan het voeteind.. en dat mét slaapzak aan... ik ga daar nog wa mee tegenkomen denk ik...
Er loopt hier plots een echte kleuter rond. Enorme veranderingen de laatste weken bij mijne flinke zoon. Zelf alléén naar de wc willen gaan bv. 'En deur dicht hé mama', zegt hij. In een groot bed slapen.... al maanden probeer ik het hem te verkopen met sjieke dekbedovertrekken en grote jongens verhalen en al. Nope. ikke slaap in mij kleine bed! Tot vorige week. Ineens. 'Tieme in grote bed slapen hé'! En zo geschiedde. Zelf kleertjes aan-en uitdoen. Vooral uitdoen (een kleine nudist in huis plots ) maar allé mits wat begeleiding 'dat is de voorkant van je t-shirt' en 'neen, je broek doe je niet aan via een pijp maar via de bovenkant' begint het aankleden toch aardig te lukken. Plots een zoon vinden aan zijn kleine tafeltje in de tuin die een yoghurtje aan het verorberen is 'tiemen zef eneemt hé... en lepetje ook!' (wees gerust de snoepkast staat op een hoogte waarvoor hij minstens 12 moet zijn )
Maar waar ik het meest lol aan beleef is zijn taalvaardigheid waarin hij plots een sprong van jewelste gemaakt heeft. Redeneren en al. Al veel onder tafel gelegen van het lachen met zijn kleuterlogica. Zalig. Deze wil ik u niet onthouden: In het kader van de grotejongensactie wou Tiemen afgelopen weekend voor de allereerste keer onder de douche. Vermits hij een absolute hekel heeft aan natte haren verwonderde mij dit ten zeerste maar hij wou dus absoluut kennismaken met het myserie douche waar mama soms onder duikt. Dus ik samen met de zoon onder de douche. Ik draai de kraan open en zeg tegen Tiemen: 'ga er maar onder staan!' en Tiemen steekt zijn hoofd in de douchecel, kijkt naar boven en zegt diep verontwaardigd: 'seg, da regent hier wel hé! En als het regent mogen we nie buitenspelen' .
Het douche avontuur heeft welgeteld 40 sec. geduurd en Tiemen heeft sinds zaterdagavond toch al een keertje of 100 gezegd dat douchen niet leuk is omdat het regent. Ik vrees dat douchen voor echte grote jongens is
En zo is de eerste volledige werkweek ook al weer gepasseerd. Zucht. Toch een beetje lastiger dan ik dacht. Ik ben moe! 't is toch weer eventjes wennen aan een compleet ander ritme dan de afgelopen 5 maand. Niet meer blijven liggen tot de zoon zijn ogen opentrekt (ik heb een langslaper.. wat zeg ik.. ik heb 2 langslapers!) maar om 7 uur mijn bed uit! Da's al 2 uur slaap minder dan een gemiddelde dag sinds januari... en 's avonds nog wat prutsen hier en daar en hopla een uurke later het bed in dan vorige week en zo zit een mens dus al vlug aan 3 uur slaap minder per dag x 6 werkdagen ondertussen dus ik sta al 18 uur slaap achter. Hm.
Het werk zelf terug opnemen valt wel mee, moet er toch terug een beetje inkomen, 5 maand weg bijna! Het was in elk geval leuk terugkomen de eerste dag met een boeketje bloemen van mijn collega's. Ze hebben me precies toch een beetje gemist. . De tweede avond was al een 'werk'avond, veel mensen teruggezien. Ben vlug weggeslopen ook, de dochter gaan ophalen bij de peterenmeter babysitvandienst.
Maren doe het super in de crèche. Braaf fleskes leegdrinken, slaapkes doen (alhoewel ze daar vééééééél minder slaapt dan thuis, gemiddeld 1.5-2 uur per dag terwijl ze thuis overdag gemakkelijk 6 uur sliep!) en voor de rest: rondkijken naar al dat klein geweld dat zich rond haar op alle mogelijke (en onmogelijke) manieren rondbeweegt . Kruipen, poepschuiven, duikelen, voorzichtige eerste stappekes, 't is allemaal te zien in haar groepke. Wat zou een mens slapen niewaar...
En Tiemen is de hele fiere grote broer. Hij draagt Maren haar spulletjes naar binnen,geeft haar schriftje af aan de verzorgster, zet de spulletjes netjes in haar kastje, legt haar jasje weg, aait nog eens over haar bolleke en stormt dan weg naar zijn groepje waar hij heer en meester is want de grootste van de ganse crèche nu! En overdag gaat hij eens piepen naar zus, een kusje geven en checken of ze wel goed verzorgd wordt daar... de verzorgsters kijken zich vergaapd op zo'n lieve broer.
Maar we moeten dus allemaal een beetje wennen aan het nieuwe ritme. Ons huis komt in aanmerking voor een aflevering van Clean House, de zoon heeft wat aandachtsproblemen (te veel in de crèche en te weinig thuis) en de dochter een slaapprobleem (te weinig in de crèche en te veel thuis) maar dat is hopelijk allemaal van voorbijgaande aard. Maandag een nieuwe aflevering in de poetsvrouwsaga... poetshulp nr 6 denk ik sinds we hier wonen dus hopelijk is het Sienenmaria probleem maandagavond verleden tijd!
10 regels om te onthouden als je op vakantie gaat naar zee (met kids)
Ten eerste, ten tweede en ten derde: goed weer is toch wel leuk: vooraf bestellen bij de frank of sabien.
Ten vierde: zorg dat je altijd en overal een flesje water bijhebt: om dorstige kinders drinken te geven, gevallen tutjes af te spoelen, wondjes een beetje zuiver te maken etc.. (want in de duinen is er helaas geen kraantje met stromend water te vinden)
ten vijfde: neem nooit - ik herhaal: NOOIT - de kusttram mèt buggy en al zékers niet met een tweelingbuggy! Want die zijn daar niet op voorzien! En die sluiten dus hun deuren als je de buggy half binnengehesen hebt. En mensen die meerijden met de kusttram zijn niet van de meest hulpvaardige: 'wa komt die hier doen op ONZE tram met haar lawaaiierige kroost en al haar tassen', vooral niet helpen dus. Ze waren zéér kontent toen we er drie haltes verder al terug afwilden... toen waren ze hulpvaardig genoeg om op de alarmknop te duwen toen Tiemen nog moederziel alleen op de tram zat, mama al met buggy op het perron stond en de deuren zich sloten... baaaaaaaai Tiemen . Dus ik zeg het u nog eens: neem NOOIT de kusttram!
Ten zesde: voorzie u altijd op in het water vallende kinders. Anders zit ge daar gelijk ik, op het strand met een half verdronken en dus kletsnatte zoon die nu niet weet of hij moet wenen omdat hij gevallen is in het water (want wat doet ge anders als 2.5 jarige... in het water vallen als dat eigenlijk hélemaal niet in mama haar scenario stond), of omdat zijn kleren nat zijn, of omdat zijn emmertje met water gelijk toch niet zo vol is als hij gedacht had of omdat hij een uurtje in zijn poedelnakie op het strand moet zitten omdat mama geen reservekleren meehad. Shame on me - dubbel en driedubbel!
Ten zevende: als de vakantiebestemming niet té ver is, ga eens op voorhand kijken... want als er in de folder staat: gelegen op 200 meter van een bewaakt strand dan wil dat eigenlijk zeggen: gelegen op een dikke km wandelen van een strand en dan bedoel ik strand aan duinen en niet strand aan dijk met terrasjes, wc's, microgolfs etc bij de hand.
Ten achtste: voorzie u op een kamion om alles te transporteren nààr de vakantiewoning en ook terug. En op een paar helpende handen om te laden en te lossen. Want ge wilt nie weten hoe ik gevloekt heb tijdens de drie kwartier uitladen met de hemelsluizen wijdopen, een dreinzende kleuter 'ik wil naa et straaaaaand' en een huilende baby 'ik wil eten' aan mijn zij. ik zeg het u da komt nooit meer goed met sinte pieter.
Ten negende: voorzie u op genoeg cash geld want het is blijkbaar zelfs in ons eigen belgenland mogelijk da ge zonder geld valt, als ge 5 km van het centrum van een kleine badplaats zit bijvoorbeeld en er maar 1 bancontact is die dan nog eens nie werkt ook op de dag dat ge beslist om met uw 2 kinders het kustverkeer te trotseren, een parkeerplaats vindt, buggy uitlaadt, kinders erinzet en voor den bancontact staat. En dan denkt ge: geld afhalen in den Delhaize aan de overkant van de straat: YEP goed plan moeder: alleen moet ge dan wél aan de juiste kassa gaan staan en dus niet aan die éne kassa waar ge alleen met cash geld kunt betalen. waarna ik dus ook mijn laatste centen kwijt was. MAN! En naar de volgende kustplaats mogen rijden ben alwaar het autoparkeer en buggy-uitlaadt scenario zich kon herhalen...
En ten tiende: AMUSEER U wat er ook gebeurt! En zie overal het grappige van in. Wij hebben dat ook gedaan! (soms een dagje nà één van voornoemde voorvallen maar allé lachen hebben we gedaan)
4 maand is ze al! Dat klein brokske leven in huis! 5.5 kg en 60 cm! Groeit en bloeit! En lacht! Lacht! Van 's morgensvroeg tot als ze 's avonds haar oogjes sluit voor een marathonslaapke van 12 uurkes. En nu lacht ze ook hardop... als je op haar buikje kriebelt... als je zelf lacht...als haar grote broer gekke bekken komt trekken 10 cm boven haar gezicht . En ze speelt! Met alles wat in haar omgeving de aandacht trekt.. speelgoedjes met geluid, beren die broer laat slingeren, de staart van de poes, de mobile die boven haar hoofd draait. Ze is geweldig....
Ik kan daar gelijk niks negatiefs van zeggen van dat kleine meisje dat me elke dag weer laat zien hoe mooi de wereld is!
Onlangs werd Maren verwacht in het UZ voor een controle van haar hartje en voor een kennismaking en checkup in de Downpoli. Ooit al eens in het UZ geweest? 's morgensvroeg zijt ge daar dus niet alleen, neeneen, je staat al aan te schuiven vanaan bakkerij aernoudts ongeveer om binnen te rijden (toch een kleine halve km), dan parking zoeken, dat ging redelijk vlot, dan moest ik nog een ponskaartje laten aanmaken voor haar én de 2 consultaties gaan betalen aan de kassa. Dus ge moet al rap een half uurke rekenen voor het afspraakuur om dat alles gedaan te krijgen.
De kindercardioloog was een zeer vriendelijke man, vlug een ECG genomen, dan een echo van haar hartje en dan kregen we het verdict, Maren heeft een klein gaatje tussen de boezems van haar hart en de ductus is ook nog open... maar niks om u zorgen over te maken mevrouw, kom ne keer terug als ze 2.5 jr is en dan zal dat normaalgezien zichzelf opgelost hebben. De mens is er gerust in dus ik ook zeker?
Dan 1.5 uur wachten op de volgende afspraak (a ja want dat is moeilijk om dat sebiet na mekaar te regelen blijkbaar). Gelukkig was onze thuisbegeleidster meegegaan dus konden we wat babbelen (nog eens dank u Tine!). Dan in de Downpoli. Het eerste wat ik op m'n bord kreeg was dat er al een volgende datum vastlag voor de opvolging: 31 augustus nb, Tiemens laatste crèchedag. En ge krijgt niet veel tijd en ruimte om eens na te denken of ge dat wel geregeld krijgt en àls ge durft opperen dat om 8 uur bij de eerste dokter wel héél vroeg is (want dat betekent concreet Tiemen al om 6.45 uur afzetten in de crèche en dat is nu gelijk wel vreed vroeg) dan krijgt ge wat gesnuif en gebrom en probeer het toch maar te regelen. Wat we dan ook gedaan hebben, Tiemens laatste crèchedag zal dus een dagje vroeger vallen en hij gaat logeren bij opa en oma. Maar dus niet zoals ik het me voorgesteld had. Dan volgende een algemeen onderzoek van Maren, alles ok (a ja da kind wordt zo ongeveer om de veertien dagen eens binnestebuitengekeerd dus tzou wel erg zijn dat er nu plots iets zou zijn hé) offe toch niet? De arts vond dat de bilplooien niet mooi symmetrisch waren en dat kan wijzen op heupproblemen. Ik donderde bijna van mijne stoel... waarom had niemand dat dan eerder opgemerkt.. maar weerom niet te veel inbrengen aub mevrouw en zeker zelf niet te veel nadenken, wij zullen dat wel doen. nog voor ik het goed en wel besefte waren er afspraken gemaakt voor foto, echo en bij een orthopedist in het UZ .... en stonden we weer buiten. A ja, ik zou het nog vergeten, de dokter heeft tussen 2 telefoontjes door toch ook eens gevraagd hoe het ging. 'snuif'.
Na een weekendje te lopen herkauwen heb ik dan maar de telefoon gepakt en naar onze eigen KA gebeld waar we onmiddellijk terecht konden. Nikske heupprobleem (er volgt nog een echo nu in st lucas om te bevestigen dat er niks aan de hand is kwestie dat de UZ dokter ons niet beschuldigd van kinderverwaarlozing niewaar) en idd mijn dochter zal nooit den eerste prijs winnen voor de meest symmetrische bilspleet. De afspraken in het UZ zijn netjes afgebeld en ik hoop voor die dokter uit de downpoli dat ze mij niet te rap opbelt want o wee mama is op het oorlogspad! Geef mij niet het gevoel alsof ge mij de controle over mijn kind afpakt mensen... er schuilt een ware mama leeuw in mij en die kunnen wel eens gevaarlijk worden als ze uitgedaagd worden.... en zeggen dat ik voor de rest van maren haar kindertijd afhankelijk ben van da mens.. ik kijk er echt naar uit!
Afgelopen weekend werd er gefeest! Zaterdag was het eerst de beurt aan mijn metekindje hera die haar feest van de vrijzinnige jeugd vierde. Zij en haar klasgenootjes hadden samen een optreden in mekaar geknutseld waar we naar mochten komen kijken, daarna werden we thuis verwacht voor een zeer kalorierijk maar heel lekker dessert en daarna gingen we samen op restaurant. Voor het optreden had ik Tiemen en Maren naar mijn ouders gebracht, kwestie van niet met een wenende baby en/of dreinzende kleuter het optreden te verstoren. Daarna ben ik ze gaan ophalen en zijn ze meegeweest voor het aansluitende feestgedruis. tiemen heeft zich super gedragen, zelfs 1.5 uur wachten op eten in het restaurant hebben we wonderbaarlijk genoeg zonder veel erg overleefd, maren was een beetje lastig, het kind was nog moe van het half dagje UZ de dag ervoor (waarover later meer). En mijn metekindje, tja wat kan ik zeggen.... ik ben een fiere meter! Het is een lieve, mooie, slimme & grappige meid en ik hoop dat ze de komende 6 puberjaren zo voortdoet zoals ze nu bezig is.
Zondag was een rustdagje (toch voor de kindjes) en maandag was het feest bij ons! Mijn kindjes worden niet gedoopt maar ik vind wel dat hun geboorte gevierd mag worden, geen doopfeest dus maar wél een geboortefeest samen met de meters, peters, oma & opa. Ik had iedereen uitgenodigd bij ons thuis voor aperitief, koud buffet & dessert en het was heel gezellig. De ster van de dag was in goede doen, heel wakker en zichtbaar aan het genieten van alle aandacht. Kon ook moeilijk anders hé met zo een schattig kleedje aan . En ze is goed omringd, het is een fijn gezelschap en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat we er met ons allen wel in zullen slagen om dat kleine meisje zonder al te veel blutsen en builen groot te krijgen
En nu is het alle hens aan dek om nog vanalles geregeld te krijgen voor we volgend weekend naar zee vertrekken... nog heel wat administratieve rompslomp, nog eens langs de KA, nog veel wassen & strijken en koffers vullen en daarna: siësta! (al is dat een zeer relatief begrip als je op vakantie gaat met drie kindjes onder de drie jaar .)
vraagt aan Tiemen op gelijk welk moment van de dag of nacht bij wie hij op bezoek wil gan of wie er op bezoek mag komen.... en je krijgt altijd hetzelfde antwoord..... OPA! Ok soms zegt hij ook eens OPAOMA want oma en opa dat is een twee-eenheid waar ge geen duimbreed tuusenkrijgt, al 41 jaar niet en dat heeft de kleine man ook al goed begrepen. Ik weet niet wie er het dolst is op wie, opa op zijn kleinzoon of de kleinzoon op de opa.
Toen ik zo'n slordige 4 jaar geleden met het nieuws kwam dat ik alleen ging voor een kindje bromde mijn vader 'tja, baas in eigen buik hé' en daarmee was de kous af, who needs words anyway .Tijdens de pogingen was ik niet zwaar communicatief naar mijn ouders toe maar toen het dan eindelijk gelukt was en ik apetrots kon gaan vertellen dat het eerste kleinkind eraan kwam, tja toen gingen de ogen toch een beetje blinken. Maar veel commentaar was er nog steeds niet bij. En toen kwam Tiemen.... en toen ik belde naar m'n ouders om het heuglijke nieuws te melden( Tiemen kwam nogal vrij onverwacht en niemand wist dat ik binnengegaan was om te bevallen) , toen nam mijn papa toevallig de telefoon op en toen zei ik 'proficiat opa, je hebt een kleinzoon en hij heet Tiemen' en mijn papa zei 'Is't écht waar?' en vanaf dat moment werd mijn vader een ander mens....
Een opa die flesjes gaf, luiers ververste, uit bedje haalde en er terug inlegde, ging wandelen met de kleinzoon in de buggy, nu met de kleinzoon naar de speeltuin trekt en er doodsangsten uitstaat bij het zien van de apestreken die kleine Tiemen uithaalt op de glijbaan. Een opa die, als het meer dan drie dagen geleden is dat hij zijn kleinkinderen nog gezien heeft, onrustig heen en weer begint te schuifelen in de zetel en met één of andere smoes richting Wondelgem komt
Toen ik mijn ouders op oudjaar 2008 vertelde dat ik nog een broer of zus wou voor Tiemen zei opa weer niet veel, alleen: 'Tiemen heeft ons 10 jaar jonger gemaakt, daar mogen gerust nog eens tien jaar af'. Hij zegt niet veel maar als hij iets zegt is het wel raak.
En oma, tja oma is een oma zoals ik er zelf ook twee gehad heb... zo één uit de duizend die altijd klaarstaat om te helpen, altijd wel een literke soep in de diepvries heeft voor ons, een t-shirtje hier of daar gekocht voor Tiemen of Maren, klaarstaat om te babysitten, om de kleinzoon in bad te steken of de kleindochter te troosten....
Mijn kindjes hebben maar 1 opa en 1 oma maar ze tellen wel voor een miljoen of zo...
al een kwartjaar is ze..... dat gaat weer heel erg snel dus. 5 kg en 56,5 cm op de teller.... een klein brokske hé mevrouw zei de doc bij K&G
En eentje met karakter.... als ze boos is is ze boos. Dat mama zich niet zou missen... brullen! Enfin, ze doet dat gelukkig niet heel dikwijls dus ik weet perfect wat er scheelt; ofwel ben ik schromelijk vergeten op de klok kijken (shame on me) en is haar etensuurtje al lang gepasseerd ofwel is er STR aan de knikker... letterlijk dan . Voor de rest lacht ze of maakt ze van die aandoenlijke babygeluidjes..; ik kan me helemaal niet herinneren dat Tiemen dat ook gedaan heeft. En het eerste echte babyding is hier al verhuisd... haar wiegje waar ze de eerste drie maand beneden in sliep overdag staat nu boven naast mijn bed en nu slaapt ze er 's nachts in (en heeft mama haar bed terug voor zich alleen ). We hebben het park beneden geïnstalleerd met speelgoed en mobiel etc... en leuk dat ze dat vindt... de reuzerups op zich trekken en erin knijpen of slaan naar winnie & zijn vriendjes die vrolijk ronddraaien boven haar hoofd..
Ze heeft ook haar eerste restaurantbezoek achter de rug (allé haar tweede ook ondertussen), de juffrouw is meegeweest met mama op een girlsnightout. En braaf dat die is, ge kunt daar echt overal mee komen... gans de avond heeft ze zitten rondkijken, eens een dutje gedaan, zich welwillend laten op de arm nemen door alle vriendinnen.... allemaal geen probleem.
En zo begint onze laatste maand samen thuis ook... op 10 juni begint het échte leven weer: de kindjes samen naar de crèche en mama terug aan het werk! Ik moet dringend eens werk beginnen maken van het structureren van onze ochtenden want momenteel duurt dat hier nog altijd een kleine 2 uur voor wij aangekleed, gewassen, gevoederd, gepakt & bezakt in de auto zitten smorgens. De kleren klaarleggen ' s avonds, de dingen die meemoeten al klaarzetten, de ontbijttafel al dekken.. tzijn kleine dinges maar ik hoop dat ze toch een beetje tijdsbesparing zullen opleveren want anders worden dat zeer vroege ochtenden..... en ik ben daar niet goed in, in vroege ochtenden
En het worden nog drukke weken.... mijn metekindje haar lentefeest, Maren haar geboortefeestje, nog een weekje vakantie, nog bedankingskaartjes verzenden, de administratie voor de crèche in orde brengen, nog een dagje naar het UZ voor wat testen en onderzoekjes, mijn postnatale kiné nog afwerken... we weten wat gedaan! En tussendoor genieten van dat ferm brokske dat er me elke dag weer aan helpt herinneren hoe mooi het leven is....
Kijk er moet mij eens ne keer iets van het hart. Ik ben Bam, bewust alleenstaande mama. Ik vraag mij af:
1) is da bij koppels ook een lastig moment als ge thuis gaat zeggen: wij willen een tweede (derde, vierde..) kindje? Ik dacht het niet, ik peins dat veel koppels het gewoon nie aankondigen en op een blauwe zondagochtend op de koffie een predictor met streepkes bovenhalen.... . Als je als alleenstaande nog maar durft erover beginnen dan word je al eens vies bekeken. (want zo zijn wij, wij gaan dat braaf vragen aan mama en papa of we alsjeblief (nog) een kindje mogen kopen.) WAT? Ge zijt zot zeker? Alleen? En hebt ge al eens gedacht hoe ge dat gaat betalen? En wat als en als... Of ze beginnen met hun ogen te draaien of te seinen naar mekaar. Wat doet die ons aan? Horror.
2) mogen mama's die een partner hebben wél eens moe zijn of het eens lastig hebben? Want als alleenstaande mama mag dat dus NIET. Ah nee, ge hebt er wel voor gekozen hé! A ja, ik was het vergeten, mama's met papa's kiezen er niet voor.
3) mogen kinderen van alleenstaande mama's misschien ook hun peuterpubertijdstreken hebben en mogen we daar ajb ook eens over zagen? Euh, neen dus. Tja mevrouw, hij is toch wel écht eens lastig hoor. Kindjes met 2 ouders zijn dat niet, neen. Die zeggen altijd braaf dankuwel en alsjeblief, eten hun bord proper leeg, zijn op een halve dag zindelijk en roepen, bijten, schoppen nooit! Ammehoela niet dus, maar als alleenstaande mama wordt er wél direct bijgezegd: tja ge ziet toch dat hij een sterke hand mist. Duuuuh people; mijne kleine is soms lastig, ik zou hem zelf soms naar de maan schieten maar dat is dus niet gelegen aan het feit dat er geen papa is.. dat is gewoon zijn karakter. (dat hij trouwens van geen vreemde heeft)
en last but nog least: koppels met kinderen doen NOOIT een beroep op hun ouders om de kindjes eens op te vangen bij ziekte, schoolvakantiedagen, weekendjes weg etc. Ah neen, ze steken ze gewoon in een lade, doen de deur op slot en na het weekend halen ze ze er weer uit. Wij alleenstaande mama's, wij doen niet anders dan ons kinders thuis droppen. Tuurlijk da. 'SNUIF'. (ter info: mijne zoon gaat 1 dag en 1 nacht per week naar oma en opa omdat ze dat allemaal heel gezellig en plezant vinden, niet omdat ik anders zwaar in de problemen kom).
Ik heb chance, ik heb vrij ruimdenkende ouders die vrij enthousiast waren bij nummerke 1, iets afwachtender bij nummerke 2 maar die mij door dik en dun steunen. Ik weet dat ik altijd bij hen terecht kan, ik vertel hen niet alles omdat ik hen niet alles wil vertellen of soms niet ongerust wil maken of soms vind dat het hun zaken niet zijn. Ze zijn dol op hun kleinkinderen en gezond bezorgd om mij.
Waarom ik dan op dit onderwerp kom. Awel ik heb een paar vriendinnen (want wij alleenstaande mama's wij vormen een clan of wat had u gedacht ) die voor een tweede willen gaan en die thuis een beetje weerwerk krijgen. En ik vind dat spijtig. Dat je je bezorgdheden, overpeinzingen, vreugde & verdriet niet open en eerlijk met hen kan delen omdat je bovenstaande 4 punten naar je hoofd gesmeten krijgt. Wij zijn volwassen vrouwen, wij hebben hersenen en wij zijn ontwikkeld. Wij gaan écht geen stommiteiten doen. Echt niet.
Op het geboortekaartje van Maren stond als kadotip ook een spaarpotje vermeld en omdat we door wel zeer gulle gevers verwend zijn vond ik dat Tiemen ook een extraatje verdiende. Tenslotte heeft hij zijn koninkrijk met alleenheerschappij moeten opgeven voor een democratie waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben en dat is niet zo simpel niewaar. En hij is al flink geweest toch zo af en toe eens als het hem invalt een paar minuten per dag. .
Dus ik naar de speelgoedwinkel en na lang en rijp beraad gekozen voor een paar speeldinges voor in de tuin. Kwestie dat de living al volstaat met garages, auto's en aanverwante toestanden en er ook nog een baby met vééél spullen woont. En omdat het nu toch mooi weer is en mama niet altijd zin heeft om naar de speeltuin te crossen staat er sinds vandaag in onze tuin: een tentje en een echte glijbaan. (met dank aan peter jeroen voor de constructie). Er stond al een zandbak en een tafeltje met drie stoelen en een fietsje vermeld ik maar even. Nu staat de tuin vol. Vermeld ik ook maar even.
Er was nét geen indianengehuil te horen bij het aanschouwen van al dat nieuws maar er is wel een stuk of honderd keer van de glijbaan gegleden vandaag dus ik denk dat het goedgekeurd is. Nu moet mama nog leren van zoonlief al zijn favoriete glijbaanhoudingen te laten doen, hem ervan te laten op de grond totteren en zich pijn doen ipv telkens met haar armen in de lucht en een verschrikt gezicht te roepen 'neee, tiemen, neee, niet op je buik, niet achteruit, niet.... '. maar moeder zal het wel leren, tegen dat Maren groot genoeg is om op haar beurt te genieten van de speeltuigen ga ik rustigjes in mijn boekje lezen terwijl zij voor de elvenderstige keer achterstevoren en binnestebuiten van de glijbaan tottert
Vandaag ben ik met Maren naar de babymassage geweest. De eerste initiatieles van 2. En leuk dat ze dat vond! Lachen en spartelen met de beentjes en met de armpjes gooien; geweldig! En ze heeft het lang volgehouden, de lesgeefster zei dat de meeste babys na ongeveer 20 min. het beu worden en het uurtje was bijna om voor maren haar keel opengezet heeft. (twaren allemaal flinke kindjes vandaag want bijzonder weinig gehuil). Ze vindt het dus duidelijk voor herhaling vatbaar. Volgende week de 2e les! Onze buurvrouw in de les was trouwens de gynecologe die de 12 en 20 weken echo gedaan had in het UZ . Ze is ondertussen ook bevallen van een flinke dochter.
twas een beetje van crossegem vandaag want om 13.30 uur werden we bij de kinderarts verwacht en om 14.30 uur begon de les al en twas toch een kwartierke rijden, we waren dus een kwartierke te laat , wegens de kinderarts te laat en 20 telefoons tijdens de consultatie. maar allé we hebben alleen maar goed nieuws gekregen dus we vinden dat niet erg dan. Ze groeit en bloeit de dochter en dat vinden we superleuk natuurlijk. heb van de kinderarts al een infobladje meegekregen met nuttige tips voor met vaste voeding te beginnen... jaja... binnen een dikke maand is het hier al zover. ben héél benieuwd of het gaat lukken! ik zou het leuk vinden als ze al vlot patatjes eet als ze start in de crèche dus dan gaan we daar mee starten precies op haar 4e vermaanddag hé... we zijn dan net met vakantie aan zee dus veel toeschouwers om te supporteren, te helpen, te ondersteunen als het nodig is.
Maar we gaan zo ver vooruit nog nie denken, eerst nog wat genieten van het kleine babieke dat ze toch nog is!
Ik ga nooit meer zwanger zijn of bevallen. Pfff; Toch efkens lastig om daar mee om te gaan. Ondanks de horrorzwangerschap en de zeer pijnlijke uurtjes tijdens de bevalling, 'tis toch een speciale tijd en een uniek moment, zo een vers babytje dat op je buik gelegd wordt. Maar geen meer dus hier, kzal al heel blij zijn als ik deze twee zonder veel blutsen en builen groot krijg.
Een nieuwe poes geadopteerd afgelopen weekend. Ne kater met de zeer welluidende naam 'Emilio'. We hebben hem geadopteerd via de vzw katzoektthuis, zij redden poezen van het zwerversbestaan en proberen de sociale exemplaren te plaatsen in adoptiegezinnen. 'tis een heel schattig katertje met donkerbruine lange haren en een plat muilke . Nen echten Emilio vind ik. Nu hem nog overtuigen dat hij echt wel gans de benedenverdieping mag verkennen en niet achter de wasmachien moet blijven zitten . Maar met de nieuwe poes komen ook de herinneringen aan de oude poezen terug. Ik mis ze nog altijd.
Een ernstig geval van doorgedreven koppigheid bij de zoon die zich uit in het opgeven van de zindelijkheid en staaltjes ikwilniet om u tegen te zeggen. Maar 'tis normaal zegt de dame van K&G. En het gaat over. Joepie!
Een dochter met een luchtwegprobleem, ik begin onderhand een volleerde kinderarts te worden. Nog nooit zoveel bij dokters etc langsgeweest als de laatste 9 weken, 't wordt een gewoonte en dat kan niet goed zijn. Maar soit, het stemt mij zeer tot vreugde dat het weer beter begint te gaan, de aerosol-14daagse is voorbij, nu zitten we weer aan de kiné en de siroop en de neusdruppeltjes. Voor de rest is dat een droom van een kind, ik blijf het zeggen. Eten en slapen en van die schattige babygeluiden maken...
Babybezoek à volonté nog altijd. Ik heb zo de indruk dat er veel meer mensen geweest zijn (en nog gaan komen) dan bij Tiemen. Maar we vinden dat leuk, absoluut. Al heel wat mensen (terug) gezien van wie het toch wel heel lang geleden was. En ongelooflijk mooie en handige spulletjes kado gekregen.
Nog 8 weken.... en dan is het terug werkentijd. Tegen dat gaan werken an sich zie ik niet zo op, ik herinner me van de vorige keer de ontdekking van de middagpauze. Eens rustig boodschappen kunnen doen, eens een winkel binnenstappen zonder baby of dreinzende peuter aan mijn rokken. Eten zonder omvallende bekers, chocomondjes etc en rust rust! Geen getater en gekwebbel of gehuil. En tzal leuk zijn om de collega's terug te zien en mee te kabbelen in de dagelijkse vertrouwde conversaties, zowel de 'serieuze' als de momenten waarop er eens gezeverd wordt. Waar ik wel tegenop zie is het afscheid van baby Maren en haar moeten laten verzorgen door andere mensen. Hoezeer ik die ook allemaal vertrouw, ze hebben super gezorgd (allé ze doen dat nog altijd) voor Tiemen maar toch, het zal met nog meer hartzeer zijn dat ik haar zal achterlaten in de kribbe. Waar ik ook tegenop zie is het terug onder de mensen komen, grote groepen mensen dan. Ik moet voor mijn job al eens aanwezig zijn op een receptie, een zakenlunch of een seminarie en ik heb daar geen zin in. Vraag me niet waarom maar ik zie dat momenteel totaal niet zitten. Geen zin om mijn vertrouwde cocon te verlaten of zo. Maar soit, nog 8 weken dus om aan dat idee ook te wennen. En anders lost het zich wel op neem ik aan.
Goede voornemens. Ondanks dat al mijn zwangerschapskilo's er af zijn past nog bijna niks van mijn oude kleding me. Dus gaan we voor een paar kilootjes meer eraf en wat beweging. 4 kg op 8 weken, dat moet haalbaar zijn zonder al te grote inspanningen hoop ik. Enkel nog light frisdrank, zo weinig mogelijk snoepen en wat meer de benenwagen nemen. Mijn autoverslaving kost toch veel te veel met die ridicule benzineprijzen .
Ik zou nog efkens kunnen doorgaan maar ga dat niet doen, binnenkort krijgt u deel 2
Vandaag is Maren 2 maand! Meer dan 8 weken al! Wat vliegt de tijd toch weer voorbij. De afgelopen week heeft de misses al haar eerste vakantie beleefd. We zijn samen met oma en opa een midweekje naar zee geweest. De kleine meid heeft er niet veel van gemerkt. Foto's voor het bedankingskaartje maken op het strand.... slaaaaapen! Gaan wandelen rond het meer... slaaaapen! Freitjes gaan eten... slaaapen! Een subtropisch zwembad vol schreeuwende kinderen... slaaaapen!
Tja, ik dacht dat Tiemen een zalig rustige baby was maar Maren slaat alles. Ik denk dat ze alles bij elkaar per dag een half uurtje weent. Voor de rest slaapt ze, ligt ze rond te kijken in haar wieg of op de speelmat of in haar wipperke. En ze ondergaat zeer gelaten alle 'liefkozingen' van broer die zo af en toe eens aan haar oren, ogen, neus, handjes, voetjes etc MOET komen. Lief hé zegt hij dan. Smelt smelt.... (ik vergeet eventjes dat hij ook al met het deksel van zijn speelgoedbox op haar hoofd geslagen heeft).
Voor de feiten en de cijfers: ze weegt 4 kg en is 53 cm groot. dat is klein en licht... op de Downcurve zit ze op de p25, op de gewone curve op de p10. En ze slaapt door.... van 23u tot 7-8 uur. Ik moet niet zeggen zekers dat ik dat ongelooflijk super vind!
Op het medische front beginnen we toch al verandering te merken... ze heeft nu al haar tweede luchtweginfectie op rij en we zijn de wereld van de aerosol binnengetreden, jippieee... we zijn dus vertrokken voor een paar jaar. Ik voel me een halve verpleegster als ik 's morgens en 's avonds de spuitjes vul met haar medicijnencocktail voor in de vernevelaar. We zijn ook al langsgeweest bij de kiné voor het loskloppen van de slijmpkes. Voor de rest ook nog eens langs de spoed gepasseerd omdat mama zo slim geweest was van te denken dat ze met baby een trap op kon crossen en natuurlijk struikelde en arme Maren pardoes op haar hoofdje op de trap terecht kwam. Shame on me. Shame on me. ( alles ok met Maren trouwens).
En ze heeft haar handjes ontdekt. Wriemel, wriemel, zuigen op de knuistjes.... geweldig. Alleen op het eerste lachje is het wat langer wachten dan bij de meeste kindjes blijkbaar... dat zal dan voor de derde maand zijn zeker?
Mijn aapje is een echt napratertje aan het worden.
Soms is dat leuk: deze avond waren we aan het lezen in het grote nijntjesboek waar wij kleurtjes leren en leren tellen. En na een ganse week mama die vroeg : welk kleur is dit, of wat is dat, was het vanavond de beurt aan kleine Tiemen om mama te ondervragen. 'Wat is dat" vroeg de kleine man met zijn meest strenge blik, wijzend op iets groen. Dus mama zegt braaf "dat is groen!" Waarop Tiemen zegt: 'zeer goed mama!"
Soms is dat zeer onverstaanbaar: zo is een pinguin een 'pinpin' , een vogelverschrikker een 'vioolsik', een schaap een 'aap', een paraplu een 'papalu', en is de brandweer de 'bambeer'. En ik kan zo nog wel even doorgaan.
En soms is dat zeer herkenbaar en grappig/genant. Als Tiemen meerijdt in de wagen met mama dan begint hij in sommige straten te roepen. Voor de mensen die Gent kennen, de Wondelgemstraat, de Bevrijdingslaan . De straten dus waar je als chauffeur best een brevet hebt voor de 500 meter slalom want dubbel parkeren is hier de nationale sport. En waar je niet moet schrikken dat de chauffeur voor je zonder enige reden of waarschuwing plots alle remmen dichtgooit en een klapke begint te doen met een winkelier die voor zijn deur staat. Dan begint Tiemen dus te roepen. "allé mensen, rijden!, sèèèèèg hàààllooo. Rijden! Miljaar! Komààààn." Ik vraag me écht af van wie hij dàt geleerd heeft!
30 jaar geleden was ik 8 en zat ik in het derde leerjaar bij juf Riet in een kleine basisschool in een dorp. Wij woonden op een grote bloemisterij met véél buitenspeelruimte, een 'bos' , serres, buren die altijd klaar stonden met een koekje als we weer eens door de haag kropen. We hadden een hond snoepie, ongetwijfeld een aantal katten en cavia's. En onze hoofdbezigheid was spelen, spelen, spelen van 'smorgensvroeg tot 's avondslaat. Onbezorgd.
20 jaar geleden was ik 18 en was het einde van m'n middelbare schooltijd in zicht. ik had net de 100dagen overleefd. Ik volgde een technische richting in een grote school in de stad. Ik woonde in een dorp en ging elke dag met de bus en de tram naar school. We hadden een hond en 2 katten. Belangrijkste bekommernis: wat doe ik morgen aan en zullen we dit weekend naar de 55 gaan of naar de Barney's? En wat zullen we volgend jaar studeren? Het werd onderwijzeres, crash & burn na 1 jaar maar soit ondertussen heb ik wel geproefd van het lesgeven en gemerkt dat het toch zo mijn ding niet was. Maar overwegend onbezorgd.
10 jaar geleden was ik 28. Ik woonde alleen in de grote stad op een klein appartementje samen met de poezen Bonnie & Clyde. Ik werkte als assistente bij een organisatie. Ik was ondertussen meter geworden van een fantastische meid. En haar komst bracht de eerste moedergevoelens naar boven. Dat wil ik ook, ooit! Maar, ik profiteerde van mijn leven: nooit thuis, altijd ergens, bij vrienden, op reis, naar de cinema, theater, uit eten... zalig onbezorgd.
Nu ben ik 38, ik woon in een huis in een zeer burgerlijke wijk samen met mijn 2 kindjes. Ik werk nog altijd bij dezelfde organisatie. Ik doe de was & de plas, ik bak cakes op zaterdagnamiddag, ga zwemmen met de zoon op zondagvoormiddag. Ik plan uitjes met de kids weken op voorhand onder voorwaarden (àls er geen zieken zijn, àls het niet te slecht weer is, ...). M'n leven bestaat uit opruimen, wassen, strijken, koken, afwassen, kindjes in bad steken, flesjes geven, pampers verversen en opnieuw beginnen. En opnieuw en opnieuw. En ik heb zorgen, véél zorgen. Hoe gaat de zoon het nog doen de laatste maanden in de crèche en o jee, daarna naar school, hellep! En hoe gaat de dochter evolueren. En gaat dat allemaal lukken, organisatorisch, financieel, emotioneel. Niet meer onbezorgd dus. Maar eerlijk, ik zou deze periode voor geen geld meer willen ruilen voor de vorige periodes. De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van je kinderen is een méér dan billijke vergoeding voor alle zorgen. De eerste lach van Maren, de knuffel van Tiemen als hij 'smorgens wakker wordt en nog even in mama's armen wil soezen... onbetaalbaar!
Tiemen is gisteren 2,5 jaar geworden. Een scharniermoment in zijn jonge leven niewaar. Een peutertje wordt kleuter. Een kleuter in volle peuterpubertijd weliswaar. Test, test, test. En nog eens. En nog eens.
Gaat Tiemen een boterham eten? NEEN mama! Gaat Tiemen kleertjes aandoen? NEEN mama! Tiemen, ga in de living spelen! NEEN mama! Tiemen, blijf zitten met je boeterham! NEEN mama! En zo gaat dat dus een ganse dag door. Af en toe eens doorspekt met een huilbui, een ik-leg-me-op-de-grond-en-ben-boos-bui of een uitermate aanhankelijke 'pakke mama'-bui. Grijs haar krijg ik er van!
Hij slaapt ook slechter en vooral minder. Net wat ik niet kon gebruiken nu de misses ook al eens een nachtje doorfuift. En ze wisselen mekaar braaf af natuurlijk of wat had u gedacht.... Maar wie had het hier over de wensen en verlangens van mama niewaar.
Maar er is ook positief nieuws! Hij blijft grappig mijne zoon. Echt standup comedy talent volgens mij. Een voorbeeld. Elke avond lezen wij boekjes en deze week is het de beurt aan een boekje war nogal wat dieren in staan die Tiemen nog niet kent. Maandag zei Tiemen tegen elk dier dat hij niet kende 'zeehond'. Ondertussen zijn we zes dagen verder en kent hij ondertussen de meest dieren wel: wasbeer, mol, wolf etc... alleen de eekhoorn vindt hij een moeilijke blijkbaar. Dus zegt hij deze avond weer bij het zien ervan: 'zeehond'. Hij ziet aan m'n reactie dat het niet juist is en corrigeert vlug: 'da's een beestje hé' mama. Met een blik van 'en gij nu' een een glimlach van hier tot in Timboektoe. Grappig. allé dat vond ik toch maar mischien ben ik met weinig kontent dezer dagen (het slaaptekort u weel wel).
Hij komt ook in de vraagfase. WAAROM (NIET)? De gevreesde woorden. Ze zijn er. Samen met vriendjes wat is dat en wie is dat. En leg maar uit moeder. En kontent dat ik ben. Echt. u moest eens weten.
Voor de rest verandert zijn speelgedrag. Hij wil graag samen spelen nu. puzzels leggen en memo spelen en sàmen torens bouwen etc. En dat is wel leuk natuurlijk. Op momenten dat ik even niks anders te doen heb. Zo tussen... tja wanneer eingelijk... tussen een flesje en een pamper, een afwas en een strijk, groentjes kuisen en de keuken dweilen. Zo ergens daartussenin spelen wij memo. Bumba-memo.
En voor u denkt dat ik mijn kinders beu ben of ze stiekem op een tweedehandsbeurs wil gaan doorverkopen: Tiemen zegt ook tien keer per dag 'zusje vasthouden?' en dan gaat hij in de zetel zitten met 2 kussens naast hem en dan moet ik zusje op z'n schoot leggen met haar hoofdje op de kussens. En dan aait hij haar wangetje, geeft haar kusjes en als ze weent zegt hij zachtjes 'zusje nie wenen, shhhh'. SMELT. Deze avond had ik zusje even in zijn bedje gelegd terwijl we boekjes lazen. En de kleine man was dus in de veronderstelling dat zusje bij hem mocht slapen. Terwijl ik beneden op zoek ging naar zijn tut had hij zich al helemaal rond haar gedrapeerd en lagen ze in mekaars ogen te kijken toen ik boven kwam. Zusje lief hé zei Tiemen. . DUBBEL SMELT.
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
(who needs vegetables anyway...)
. En den oudsten heeft nogal het zagen in en de beruchte woorden 'ik wil' aan élke zin schijnt toe te voegen.. meestal gevolgd door één of andere zoetigheid: een appelsapke, een koekje, een sloep, een lokolaatje... tja wat ge niet deftig kunt uitspreken dat krijgt ge niet, dat is mijn devies. HA!
.) Enfin de kans is klein dat we dan nog op vakantie zullen gaan naar de 'boejdejij' dus geen gevaar. En de boerderijweek wordt eens onderbroken met een bezoekje aan hét kinderwalhalla der walhalla's... (ik ben hier mijn eigen groot dictee aan het schrijven precies 
) maar allé mits wat begeleiding 'dat is de voorkant van je t-shirt' en 'neen, je broek doe je niet aan via een pijp maar via de bovenkant' begint het aankleden toch aardig te lukken.
