Onlangs werd Maren verwacht in het UZ voor een controle van haar hartje en voor een kennismaking en checkup in de Downpoli. Ooit al eens in het UZ geweest? 's morgensvroeg zijt ge daar dus niet alleen, neeneen, je staat al aan te schuiven vanaan bakkerij aernoudts ongeveer om binnen te rijden (toch een kleine halve km), dan parking zoeken, dat ging redelijk vlot, dan moest ik nog een ponskaartje laten aanmaken voor haar én de 2 consultaties gaan betalen aan de kassa. Dus ge moet al rap een half uurke rekenen voor het afspraakuur om dat alles gedaan te krijgen.
De kindercardioloog was een zeer vriendelijke man, vlug een ECG genomen, dan een echo van haar hartje en dan kregen we het verdict, Maren heeft een klein gaatje tussen de boezems van haar hart en de ductus is ook nog open... maar niks om u zorgen over te maken mevrouw, kom ne keer terug als ze 2.5 jr is en dan zal dat normaalgezien zichzelf opgelost hebben. De mens is er gerust in dus ik ook zeker?
Dan 1.5 uur wachten op de volgende afspraak (a ja want dat is moeilijk om dat sebiet na mekaar te regelen blijkbaar). Gelukkig was onze thuisbegeleidster meegegaan dus konden we wat babbelen (nog eens dank u Tine!). Dan in de Downpoli. Het eerste wat ik op m'n bord kreeg was dat er al een volgende datum vastlag voor de opvolging: 31 augustus nb, Tiemens laatste crèchedag. En ge krijgt niet veel tijd en ruimte om eens na te denken of ge dat wel geregeld krijgt en àls ge durft opperen dat om 8 uur bij de eerste dokter wel héél vroeg is (want dat betekent concreet Tiemen al om 6.45 uur afzetten in de crèche en dat is nu gelijk wel vreed vroeg) dan krijgt ge wat gesnuif en gebrom en probeer het toch maar te regelen. Wat we dan ook gedaan hebben, Tiemens laatste crèchedag zal dus een dagje vroeger vallen en hij gaat logeren bij opa en oma. Maar dus niet zoals ik het me voorgesteld had. Dan volgende een algemeen onderzoek van Maren, alles ok (a ja da kind wordt zo ongeveer om de veertien dagen eens binnestebuitengekeerd dus tzou wel erg zijn dat er nu plots iets zou zijn hé) offe toch niet? De arts vond dat de bilplooien niet mooi symmetrisch waren en dat kan wijzen op heupproblemen. Ik donderde bijna van mijne stoel... waarom had niemand dat dan eerder opgemerkt.. maar weerom niet te veel inbrengen aub mevrouw en zeker zelf niet te veel nadenken, wij zullen dat wel doen. nog voor ik het goed en wel besefte waren er afspraken gemaakt voor foto, echo en bij een orthopedist in het UZ .... en stonden we weer buiten. A ja, ik zou het nog vergeten, de dokter heeft tussen 2 telefoontjes door toch ook eens gevraagd hoe het ging. 'snuif'.
Na een weekendje te lopen herkauwen heb ik dan maar de telefoon gepakt en naar onze eigen KA gebeld waar we onmiddellijk terecht konden. Nikske heupprobleem (er volgt nog een echo nu in st lucas om te bevestigen dat er niks aan de hand is kwestie dat de UZ dokter ons niet beschuldigd van kinderverwaarlozing niewaar) en idd mijn dochter zal nooit den eerste prijs winnen voor de meest symmetrische bilspleet. De afspraken in het UZ zijn netjes afgebeld en ik hoop voor die dokter uit de downpoli dat ze mij niet te rap opbelt want o wee mama is op het oorlogspad! Geef mij niet het gevoel alsof ge mij de controle over mijn kind afpakt mensen... er schuilt een ware mama leeuw in mij en die kunnen wel eens gevaarlijk worden als ze uitgedaagd worden.... en zeggen dat ik voor de rest van maren haar kindertijd afhankelijk ben van da mens.. ik kijk er echt naar uit!
Afgelopen weekend werd er gefeest! Zaterdag was het eerst de beurt aan mijn metekindje hera die haar feest van de vrijzinnige jeugd vierde. Zij en haar klasgenootjes hadden samen een optreden in mekaar geknutseld waar we naar mochten komen kijken, daarna werden we thuis verwacht voor een zeer kalorierijk maar heel lekker dessert en daarna gingen we samen op restaurant. Voor het optreden had ik Tiemen en Maren naar mijn ouders gebracht, kwestie van niet met een wenende baby en/of dreinzende kleuter het optreden te verstoren. Daarna ben ik ze gaan ophalen en zijn ze meegeweest voor het aansluitende feestgedruis. tiemen heeft zich super gedragen, zelfs 1.5 uur wachten op eten in het restaurant hebben we wonderbaarlijk genoeg zonder veel erg overleefd, maren was een beetje lastig, het kind was nog moe van het half dagje UZ de dag ervoor (waarover later meer). En mijn metekindje, tja wat kan ik zeggen.... ik ben een fiere meter! Het is een lieve, mooie, slimme & grappige meid en ik hoop dat ze de komende 6 puberjaren zo voortdoet zoals ze nu bezig is.
Zondag was een rustdagje (toch voor de kindjes) en maandag was het feest bij ons! Mijn kindjes worden niet gedoopt maar ik vind wel dat hun geboorte gevierd mag worden, geen doopfeest dus maar wél een geboortefeest samen met de meters, peters, oma & opa. Ik had iedereen uitgenodigd bij ons thuis voor aperitief, koud buffet & dessert en het was heel gezellig. De ster van de dag was in goede doen, heel wakker en zichtbaar aan het genieten van alle aandacht. Kon ook moeilijk anders hé met zo een schattig kleedje aan . En ze is goed omringd, het is een fijn gezelschap en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat we er met ons allen wel in zullen slagen om dat kleine meisje zonder al te veel blutsen en builen groot te krijgen
En nu is het alle hens aan dek om nog vanalles geregeld te krijgen voor we volgend weekend naar zee vertrekken... nog heel wat administratieve rompslomp, nog eens langs de KA, nog veel wassen & strijken en koffers vullen en daarna: siësta! (al is dat een zeer relatief begrip als je op vakantie gaat met drie kindjes onder de drie jaar .)
vraagt aan Tiemen op gelijk welk moment van de dag of nacht bij wie hij op bezoek wil gan of wie er op bezoek mag komen.... en je krijgt altijd hetzelfde antwoord..... OPA! Ok soms zegt hij ook eens OPAOMA want oma en opa dat is een twee-eenheid waar ge geen duimbreed tuusenkrijgt, al 41 jaar niet en dat heeft de kleine man ook al goed begrepen. Ik weet niet wie er het dolst is op wie, opa op zijn kleinzoon of de kleinzoon op de opa.
Toen ik zo'n slordige 4 jaar geleden met het nieuws kwam dat ik alleen ging voor een kindje bromde mijn vader 'tja, baas in eigen buik hé' en daarmee was de kous af, who needs words anyway .Tijdens de pogingen was ik niet zwaar communicatief naar mijn ouders toe maar toen het dan eindelijk gelukt was en ik apetrots kon gaan vertellen dat het eerste kleinkind eraan kwam, tja toen gingen de ogen toch een beetje blinken. Maar veel commentaar was er nog steeds niet bij. En toen kwam Tiemen.... en toen ik belde naar m'n ouders om het heuglijke nieuws te melden( Tiemen kwam nogal vrij onverwacht en niemand wist dat ik binnengegaan was om te bevallen) , toen nam mijn papa toevallig de telefoon op en toen zei ik 'proficiat opa, je hebt een kleinzoon en hij heet Tiemen' en mijn papa zei 'Is't écht waar?' en vanaf dat moment werd mijn vader een ander mens....
Een opa die flesjes gaf, luiers ververste, uit bedje haalde en er terug inlegde, ging wandelen met de kleinzoon in de buggy, nu met de kleinzoon naar de speeltuin trekt en er doodsangsten uitstaat bij het zien van de apestreken die kleine Tiemen uithaalt op de glijbaan. Een opa die, als het meer dan drie dagen geleden is dat hij zijn kleinkinderen nog gezien heeft, onrustig heen en weer begint te schuifelen in de zetel en met één of andere smoes richting Wondelgem komt
Toen ik mijn ouders op oudjaar 2008 vertelde dat ik nog een broer of zus wou voor Tiemen zei opa weer niet veel, alleen: 'Tiemen heeft ons 10 jaar jonger gemaakt, daar mogen gerust nog eens tien jaar af'. Hij zegt niet veel maar als hij iets zegt is het wel raak.
En oma, tja oma is een oma zoals ik er zelf ook twee gehad heb... zo één uit de duizend die altijd klaarstaat om te helpen, altijd wel een literke soep in de diepvries heeft voor ons, een t-shirtje hier of daar gekocht voor Tiemen of Maren, klaarstaat om te babysitten, om de kleinzoon in bad te steken of de kleindochter te troosten....
Mijn kindjes hebben maar 1 opa en 1 oma maar ze tellen wel voor een miljoen of zo...
al een kwartjaar is ze..... dat gaat weer heel erg snel dus. 5 kg en 56,5 cm op de teller.... een klein brokske hé mevrouw zei de doc bij K&G
En eentje met karakter.... als ze boos is is ze boos. Dat mama zich niet zou missen... brullen! Enfin, ze doet dat gelukkig niet heel dikwijls dus ik weet perfect wat er scheelt; ofwel ben ik schromelijk vergeten op de klok kijken (shame on me) en is haar etensuurtje al lang gepasseerd ofwel is er STR aan de knikker... letterlijk dan . Voor de rest lacht ze of maakt ze van die aandoenlijke babygeluidjes..; ik kan me helemaal niet herinneren dat Tiemen dat ook gedaan heeft. En het eerste echte babyding is hier al verhuisd... haar wiegje waar ze de eerste drie maand beneden in sliep overdag staat nu boven naast mijn bed en nu slaapt ze er 's nachts in (en heeft mama haar bed terug voor zich alleen ). We hebben het park beneden geïnstalleerd met speelgoed en mobiel etc... en leuk dat ze dat vindt... de reuzerups op zich trekken en erin knijpen of slaan naar winnie & zijn vriendjes die vrolijk ronddraaien boven haar hoofd..
Ze heeft ook haar eerste restaurantbezoek achter de rug (allé haar tweede ook ondertussen), de juffrouw is meegeweest met mama op een girlsnightout. En braaf dat die is, ge kunt daar echt overal mee komen... gans de avond heeft ze zitten rondkijken, eens een dutje gedaan, zich welwillend laten op de arm nemen door alle vriendinnen.... allemaal geen probleem.
En zo begint onze laatste maand samen thuis ook... op 10 juni begint het échte leven weer: de kindjes samen naar de crèche en mama terug aan het werk! Ik moet dringend eens werk beginnen maken van het structureren van onze ochtenden want momenteel duurt dat hier nog altijd een kleine 2 uur voor wij aangekleed, gewassen, gevoederd, gepakt & bezakt in de auto zitten smorgens. De kleren klaarleggen ' s avonds, de dingen die meemoeten al klaarzetten, de ontbijttafel al dekken.. tzijn kleine dinges maar ik hoop dat ze toch een beetje tijdsbesparing zullen opleveren want anders worden dat zeer vroege ochtenden..... en ik ben daar niet goed in, in vroege ochtenden
En het worden nog drukke weken.... mijn metekindje haar lentefeest, Maren haar geboortefeestje, nog een weekje vakantie, nog bedankingskaartjes verzenden, de administratie voor de crèche in orde brengen, nog een dagje naar het UZ voor wat testen en onderzoekjes, mijn postnatale kiné nog afwerken... we weten wat gedaan! En tussendoor genieten van dat ferm brokske dat er me elke dag weer aan helpt herinneren hoe mooi het leven is....
Kijk er moet mij eens ne keer iets van het hart. Ik ben Bam, bewust alleenstaande mama. Ik vraag mij af:
1) is da bij koppels ook een lastig moment als ge thuis gaat zeggen: wij willen een tweede (derde, vierde..) kindje? Ik dacht het niet, ik peins dat veel koppels het gewoon nie aankondigen en op een blauwe zondagochtend op de koffie een predictor met streepkes bovenhalen.... . Als je als alleenstaande nog maar durft erover beginnen dan word je al eens vies bekeken. (want zo zijn wij, wij gaan dat braaf vragen aan mama en papa of we alsjeblief (nog) een kindje mogen kopen.) WAT? Ge zijt zot zeker? Alleen? En hebt ge al eens gedacht hoe ge dat gaat betalen? En wat als en als... Of ze beginnen met hun ogen te draaien of te seinen naar mekaar. Wat doet die ons aan? Horror.
2) mogen mama's die een partner hebben wél eens moe zijn of het eens lastig hebben? Want als alleenstaande mama mag dat dus NIET. Ah nee, ge hebt er wel voor gekozen hé! A ja, ik was het vergeten, mama's met papa's kiezen er niet voor.
3) mogen kinderen van alleenstaande mama's misschien ook hun peuterpubertijdstreken hebben en mogen we daar ajb ook eens over zagen? Euh, neen dus. Tja mevrouw, hij is toch wel écht eens lastig hoor. Kindjes met 2 ouders zijn dat niet, neen. Die zeggen altijd braaf dankuwel en alsjeblief, eten hun bord proper leeg, zijn op een halve dag zindelijk en roepen, bijten, schoppen nooit! Ammehoela niet dus, maar als alleenstaande mama wordt er wél direct bijgezegd: tja ge ziet toch dat hij een sterke hand mist. Duuuuh people; mijne kleine is soms lastig, ik zou hem zelf soms naar de maan schieten maar dat is dus niet gelegen aan het feit dat er geen papa is.. dat is gewoon zijn karakter. (dat hij trouwens van geen vreemde heeft)
en last but nog least: koppels met kinderen doen NOOIT een beroep op hun ouders om de kindjes eens op te vangen bij ziekte, schoolvakantiedagen, weekendjes weg etc. Ah neen, ze steken ze gewoon in een lade, doen de deur op slot en na het weekend halen ze ze er weer uit. Wij alleenstaande mama's, wij doen niet anders dan ons kinders thuis droppen. Tuurlijk da. 'SNUIF'. (ter info: mijne zoon gaat 1 dag en 1 nacht per week naar oma en opa omdat ze dat allemaal heel gezellig en plezant vinden, niet omdat ik anders zwaar in de problemen kom).
Ik heb chance, ik heb vrij ruimdenkende ouders die vrij enthousiast waren bij nummerke 1, iets afwachtender bij nummerke 2 maar die mij door dik en dun steunen. Ik weet dat ik altijd bij hen terecht kan, ik vertel hen niet alles omdat ik hen niet alles wil vertellen of soms niet ongerust wil maken of soms vind dat het hun zaken niet zijn. Ze zijn dol op hun kleinkinderen en gezond bezorgd om mij.
Waarom ik dan op dit onderwerp kom. Awel ik heb een paar vriendinnen (want wij alleenstaande mama's wij vormen een clan of wat had u gedacht ) die voor een tweede willen gaan en die thuis een beetje weerwerk krijgen. En ik vind dat spijtig. Dat je je bezorgdheden, overpeinzingen, vreugde & verdriet niet open en eerlijk met hen kan delen omdat je bovenstaande 4 punten naar je hoofd gesmeten krijgt. Wij zijn volwassen vrouwen, wij hebben hersenen en wij zijn ontwikkeld. Wij gaan écht geen stommiteiten doen. Echt niet.
Op het geboortekaartje van Maren stond als kadotip ook een spaarpotje vermeld en omdat we door wel zeer gulle gevers verwend zijn vond ik dat Tiemen ook een extraatje verdiende. Tenslotte heeft hij zijn koninkrijk met alleenheerschappij moeten opgeven voor een democratie waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben en dat is niet zo simpel niewaar. En hij is al flink geweest toch zo af en toe eens als het hem invalt een paar minuten per dag. .
Dus ik naar de speelgoedwinkel en na lang en rijp beraad gekozen voor een paar speeldinges voor in de tuin. Kwestie dat de living al volstaat met garages, auto's en aanverwante toestanden en er ook nog een baby met vééél spullen woont. En omdat het nu toch mooi weer is en mama niet altijd zin heeft om naar de speeltuin te crossen staat er sinds vandaag in onze tuin: een tentje en een echte glijbaan. (met dank aan peter jeroen voor de constructie). Er stond al een zandbak en een tafeltje met drie stoelen en een fietsje vermeld ik maar even. Nu staat de tuin vol. Vermeld ik ook maar even.
Er was nét geen indianengehuil te horen bij het aanschouwen van al dat nieuws maar er is wel een stuk of honderd keer van de glijbaan gegleden vandaag dus ik denk dat het goedgekeurd is. Nu moet mama nog leren van zoonlief al zijn favoriete glijbaanhoudingen te laten doen, hem ervan te laten op de grond totteren en zich pijn doen ipv telkens met haar armen in de lucht en een verschrikt gezicht te roepen 'neee, tiemen, neee, niet op je buik, niet achteruit, niet.... '. maar moeder zal het wel leren, tegen dat Maren groot genoeg is om op haar beurt te genieten van de speeltuigen ga ik rustigjes in mijn boekje lezen terwijl zij voor de elvenderstige keer achterstevoren en binnestebuiten van de glijbaan tottert
Vandaag ben ik met Maren naar de babymassage geweest. De eerste initiatieles van 2. En leuk dat ze dat vond! Lachen en spartelen met de beentjes en met de armpjes gooien; geweldig! En ze heeft het lang volgehouden, de lesgeefster zei dat de meeste babys na ongeveer 20 min. het beu worden en het uurtje was bijna om voor maren haar keel opengezet heeft. (twaren allemaal flinke kindjes vandaag want bijzonder weinig gehuil). Ze vindt het dus duidelijk voor herhaling vatbaar. Volgende week de 2e les! Onze buurvrouw in de les was trouwens de gynecologe die de 12 en 20 weken echo gedaan had in het UZ . Ze is ondertussen ook bevallen van een flinke dochter.
twas een beetje van crossegem vandaag want om 13.30 uur werden we bij de kinderarts verwacht en om 14.30 uur begon de les al en twas toch een kwartierke rijden, we waren dus een kwartierke te laat , wegens de kinderarts te laat en 20 telefoons tijdens de consultatie. maar allé we hebben alleen maar goed nieuws gekregen dus we vinden dat niet erg dan. Ze groeit en bloeit de dochter en dat vinden we superleuk natuurlijk. heb van de kinderarts al een infobladje meegekregen met nuttige tips voor met vaste voeding te beginnen... jaja... binnen een dikke maand is het hier al zover. ben héél benieuwd of het gaat lukken! ik zou het leuk vinden als ze al vlot patatjes eet als ze start in de crèche dus dan gaan we daar mee starten precies op haar 4e vermaanddag hé... we zijn dan net met vakantie aan zee dus veel toeschouwers om te supporteren, te helpen, te ondersteunen als het nodig is.
Maar we gaan zo ver vooruit nog nie denken, eerst nog wat genieten van het kleine babieke dat ze toch nog is!
Ik ga nooit meer zwanger zijn of bevallen. Pfff; Toch efkens lastig om daar mee om te gaan. Ondanks de horrorzwangerschap en de zeer pijnlijke uurtjes tijdens de bevalling, 'tis toch een speciale tijd en een uniek moment, zo een vers babytje dat op je buik gelegd wordt. Maar geen meer dus hier, kzal al heel blij zijn als ik deze twee zonder veel blutsen en builen groot krijg.
Een nieuwe poes geadopteerd afgelopen weekend. Ne kater met de zeer welluidende naam 'Emilio'. We hebben hem geadopteerd via de vzw katzoektthuis, zij redden poezen van het zwerversbestaan en proberen de sociale exemplaren te plaatsen in adoptiegezinnen. 'tis een heel schattig katertje met donkerbruine lange haren en een plat muilke . Nen echten Emilio vind ik. Nu hem nog overtuigen dat hij echt wel gans de benedenverdieping mag verkennen en niet achter de wasmachien moet blijven zitten . Maar met de nieuwe poes komen ook de herinneringen aan de oude poezen terug. Ik mis ze nog altijd.
Een ernstig geval van doorgedreven koppigheid bij de zoon die zich uit in het opgeven van de zindelijkheid en staaltjes ikwilniet om u tegen te zeggen. Maar 'tis normaal zegt de dame van K&G. En het gaat over. Joepie!
Een dochter met een luchtwegprobleem, ik begin onderhand een volleerde kinderarts te worden. Nog nooit zoveel bij dokters etc langsgeweest als de laatste 9 weken, 't wordt een gewoonte en dat kan niet goed zijn. Maar soit, het stemt mij zeer tot vreugde dat het weer beter begint te gaan, de aerosol-14daagse is voorbij, nu zitten we weer aan de kiné en de siroop en de neusdruppeltjes. Voor de rest is dat een droom van een kind, ik blijf het zeggen. Eten en slapen en van die schattige babygeluiden maken...
Babybezoek à volonté nog altijd. Ik heb zo de indruk dat er veel meer mensen geweest zijn (en nog gaan komen) dan bij Tiemen. Maar we vinden dat leuk, absoluut. Al heel wat mensen (terug) gezien van wie het toch wel heel lang geleden was. En ongelooflijk mooie en handige spulletjes kado gekregen.
Nog 8 weken.... en dan is het terug werkentijd. Tegen dat gaan werken an sich zie ik niet zo op, ik herinner me van de vorige keer de ontdekking van de middagpauze. Eens rustig boodschappen kunnen doen, eens een winkel binnenstappen zonder baby of dreinzende peuter aan mijn rokken. Eten zonder omvallende bekers, chocomondjes etc en rust rust! Geen getater en gekwebbel of gehuil. En tzal leuk zijn om de collega's terug te zien en mee te kabbelen in de dagelijkse vertrouwde conversaties, zowel de 'serieuze' als de momenten waarop er eens gezeverd wordt. Waar ik wel tegenop zie is het afscheid van baby Maren en haar moeten laten verzorgen door andere mensen. Hoezeer ik die ook allemaal vertrouw, ze hebben super gezorgd (allé ze doen dat nog altijd) voor Tiemen maar toch, het zal met nog meer hartzeer zijn dat ik haar zal achterlaten in de kribbe. Waar ik ook tegenop zie is het terug onder de mensen komen, grote groepen mensen dan. Ik moet voor mijn job al eens aanwezig zijn op een receptie, een zakenlunch of een seminarie en ik heb daar geen zin in. Vraag me niet waarom maar ik zie dat momenteel totaal niet zitten. Geen zin om mijn vertrouwde cocon te verlaten of zo. Maar soit, nog 8 weken dus om aan dat idee ook te wennen. En anders lost het zich wel op neem ik aan.
Goede voornemens. Ondanks dat al mijn zwangerschapskilo's er af zijn past nog bijna niks van mijn oude kleding me. Dus gaan we voor een paar kilootjes meer eraf en wat beweging. 4 kg op 8 weken, dat moet haalbaar zijn zonder al te grote inspanningen hoop ik. Enkel nog light frisdrank, zo weinig mogelijk snoepen en wat meer de benenwagen nemen. Mijn autoverslaving kost toch veel te veel met die ridicule benzineprijzen .
Ik zou nog efkens kunnen doorgaan maar ga dat niet doen, binnenkort krijgt u deel 2
Vandaag is Maren 2 maand! Meer dan 8 weken al! Wat vliegt de tijd toch weer voorbij. De afgelopen week heeft de misses al haar eerste vakantie beleefd. We zijn samen met oma en opa een midweekje naar zee geweest. De kleine meid heeft er niet veel van gemerkt. Foto's voor het bedankingskaartje maken op het strand.... slaaaaapen! Gaan wandelen rond het meer... slaaaapen! Freitjes gaan eten... slaaapen! Een subtropisch zwembad vol schreeuwende kinderen... slaaaapen!
Tja, ik dacht dat Tiemen een zalig rustige baby was maar Maren slaat alles. Ik denk dat ze alles bij elkaar per dag een half uurtje weent. Voor de rest slaapt ze, ligt ze rond te kijken in haar wieg of op de speelmat of in haar wipperke. En ze ondergaat zeer gelaten alle 'liefkozingen' van broer die zo af en toe eens aan haar oren, ogen, neus, handjes, voetjes etc MOET komen. Lief hé zegt hij dan. Smelt smelt.... (ik vergeet eventjes dat hij ook al met het deksel van zijn speelgoedbox op haar hoofd geslagen heeft).
Voor de feiten en de cijfers: ze weegt 4 kg en is 53 cm groot. dat is klein en licht... op de Downcurve zit ze op de p25, op de gewone curve op de p10. En ze slaapt door.... van 23u tot 7-8 uur. Ik moet niet zeggen zekers dat ik dat ongelooflijk super vind!
Op het medische front beginnen we toch al verandering te merken... ze heeft nu al haar tweede luchtweginfectie op rij en we zijn de wereld van de aerosol binnengetreden, jippieee... we zijn dus vertrokken voor een paar jaar. Ik voel me een halve verpleegster als ik 's morgens en 's avonds de spuitjes vul met haar medicijnencocktail voor in de vernevelaar. We zijn ook al langsgeweest bij de kiné voor het loskloppen van de slijmpkes. Voor de rest ook nog eens langs de spoed gepasseerd omdat mama zo slim geweest was van te denken dat ze met baby een trap op kon crossen en natuurlijk struikelde en arme Maren pardoes op haar hoofdje op de trap terecht kwam. Shame on me. Shame on me. ( alles ok met Maren trouwens).
En ze heeft haar handjes ontdekt. Wriemel, wriemel, zuigen op de knuistjes.... geweldig. Alleen op het eerste lachje is het wat langer wachten dan bij de meeste kindjes blijkbaar... dat zal dan voor de derde maand zijn zeker?
Mijn aapje is een echt napratertje aan het worden.
Soms is dat leuk: deze avond waren we aan het lezen in het grote nijntjesboek waar wij kleurtjes leren en leren tellen. En na een ganse week mama die vroeg : welk kleur is dit, of wat is dat, was het vanavond de beurt aan kleine Tiemen om mama te ondervragen. 'Wat is dat" vroeg de kleine man met zijn meest strenge blik, wijzend op iets groen. Dus mama zegt braaf "dat is groen!" Waarop Tiemen zegt: 'zeer goed mama!"
Soms is dat zeer onverstaanbaar: zo is een pinguin een 'pinpin' , een vogelverschrikker een 'vioolsik', een schaap een 'aap', een paraplu een 'papalu', en is de brandweer de 'bambeer'. En ik kan zo nog wel even doorgaan.
En soms is dat zeer herkenbaar en grappig/genant. Als Tiemen meerijdt in de wagen met mama dan begint hij in sommige straten te roepen. Voor de mensen die Gent kennen, de Wondelgemstraat, de Bevrijdingslaan . De straten dus waar je als chauffeur best een brevet hebt voor de 500 meter slalom want dubbel parkeren is hier de nationale sport. En waar je niet moet schrikken dat de chauffeur voor je zonder enige reden of waarschuwing plots alle remmen dichtgooit en een klapke begint te doen met een winkelier die voor zijn deur staat. Dan begint Tiemen dus te roepen. "allé mensen, rijden!, sèèèèèg hàààllooo. Rijden! Miljaar! Komààààn." Ik vraag me écht af van wie hij dàt geleerd heeft!
30 jaar geleden was ik 8 en zat ik in het derde leerjaar bij juf Riet in een kleine basisschool in een dorp. Wij woonden op een grote bloemisterij met véél buitenspeelruimte, een 'bos' , serres, buren die altijd klaar stonden met een koekje als we weer eens door de haag kropen. We hadden een hond snoepie, ongetwijfeld een aantal katten en cavia's. En onze hoofdbezigheid was spelen, spelen, spelen van 'smorgensvroeg tot 's avondslaat. Onbezorgd.
20 jaar geleden was ik 18 en was het einde van m'n middelbare schooltijd in zicht. ik had net de 100dagen overleefd. Ik volgde een technische richting in een grote school in de stad. Ik woonde in een dorp en ging elke dag met de bus en de tram naar school. We hadden een hond en 2 katten. Belangrijkste bekommernis: wat doe ik morgen aan en zullen we dit weekend naar de 55 gaan of naar de Barney's? En wat zullen we volgend jaar studeren? Het werd onderwijzeres, crash & burn na 1 jaar maar soit ondertussen heb ik wel geproefd van het lesgeven en gemerkt dat het toch zo mijn ding niet was. Maar overwegend onbezorgd.
10 jaar geleden was ik 28. Ik woonde alleen in de grote stad op een klein appartementje samen met de poezen Bonnie & Clyde. Ik werkte als assistente bij een organisatie. Ik was ondertussen meter geworden van een fantastische meid. En haar komst bracht de eerste moedergevoelens naar boven. Dat wil ik ook, ooit! Maar, ik profiteerde van mijn leven: nooit thuis, altijd ergens, bij vrienden, op reis, naar de cinema, theater, uit eten... zalig onbezorgd.
Nu ben ik 38, ik woon in een huis in een zeer burgerlijke wijk samen met mijn 2 kindjes. Ik werk nog altijd bij dezelfde organisatie. Ik doe de was & de plas, ik bak cakes op zaterdagnamiddag, ga zwemmen met de zoon op zondagvoormiddag. Ik plan uitjes met de kids weken op voorhand onder voorwaarden (àls er geen zieken zijn, àls het niet te slecht weer is, ...). M'n leven bestaat uit opruimen, wassen, strijken, koken, afwassen, kindjes in bad steken, flesjes geven, pampers verversen en opnieuw beginnen. En opnieuw en opnieuw. En ik heb zorgen, véél zorgen. Hoe gaat de zoon het nog doen de laatste maanden in de crèche en o jee, daarna naar school, hellep! En hoe gaat de dochter evolueren. En gaat dat allemaal lukken, organisatorisch, financieel, emotioneel. Niet meer onbezorgd dus. Maar eerlijk, ik zou deze periode voor geen geld meer willen ruilen voor de vorige periodes. De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van je kinderen is een méér dan billijke vergoeding voor alle zorgen. De eerste lach van Maren, de knuffel van Tiemen als hij 'smorgens wakker wordt en nog even in mama's armen wil soezen... onbetaalbaar!
Tiemen is gisteren 2,5 jaar geworden. Een scharniermoment in zijn jonge leven niewaar. Een peutertje wordt kleuter. Een kleuter in volle peuterpubertijd weliswaar. Test, test, test. En nog eens. En nog eens.
Gaat Tiemen een boterham eten? NEEN mama! Gaat Tiemen kleertjes aandoen? NEEN mama! Tiemen, ga in de living spelen! NEEN mama! Tiemen, blijf zitten met je boeterham! NEEN mama! En zo gaat dat dus een ganse dag door. Af en toe eens doorspekt met een huilbui, een ik-leg-me-op-de-grond-en-ben-boos-bui of een uitermate aanhankelijke 'pakke mama'-bui. Grijs haar krijg ik er van!
Hij slaapt ook slechter en vooral minder. Net wat ik niet kon gebruiken nu de misses ook al eens een nachtje doorfuift. En ze wisselen mekaar braaf af natuurlijk of wat had u gedacht.... Maar wie had het hier over de wensen en verlangens van mama niewaar.
Maar er is ook positief nieuws! Hij blijft grappig mijne zoon. Echt standup comedy talent volgens mij. Een voorbeeld. Elke avond lezen wij boekjes en deze week is het de beurt aan een boekje war nogal wat dieren in staan die Tiemen nog niet kent. Maandag zei Tiemen tegen elk dier dat hij niet kende 'zeehond'. Ondertussen zijn we zes dagen verder en kent hij ondertussen de meest dieren wel: wasbeer, mol, wolf etc... alleen de eekhoorn vindt hij een moeilijke blijkbaar. Dus zegt hij deze avond weer bij het zien ervan: 'zeehond'. Hij ziet aan m'n reactie dat het niet juist is en corrigeert vlug: 'da's een beestje hé' mama. Met een blik van 'en gij nu' een een glimlach van hier tot in Timboektoe. Grappig. allé dat vond ik toch maar mischien ben ik met weinig kontent dezer dagen (het slaaptekort u weel wel).
Hij komt ook in de vraagfase. WAAROM (NIET)? De gevreesde woorden. Ze zijn er. Samen met vriendjes wat is dat en wie is dat. En leg maar uit moeder. En kontent dat ik ben. Echt. u moest eens weten.
Voor de rest verandert zijn speelgedrag. Hij wil graag samen spelen nu. puzzels leggen en memo spelen en sàmen torens bouwen etc. En dat is wel leuk natuurlijk. Op momenten dat ik even niks anders te doen heb. Zo tussen... tja wanneer eingelijk... tussen een flesje en een pamper, een afwas en een strijk, groentjes kuisen en de keuken dweilen. Zo ergens daartussenin spelen wij memo. Bumba-memo.
En voor u denkt dat ik mijn kinders beu ben of ze stiekem op een tweedehandsbeurs wil gaan doorverkopen: Tiemen zegt ook tien keer per dag 'zusje vasthouden?' en dan gaat hij in de zetel zitten met 2 kussens naast hem en dan moet ik zusje op z'n schoot leggen met haar hoofdje op de kussens. En dan aait hij haar wangetje, geeft haar kusjes en als ze weent zegt hij zachtjes 'zusje nie wenen, shhhh'. SMELT. Deze avond had ik zusje even in zijn bedje gelegd terwijl we boekjes lazen. En de kleine man was dus in de veronderstelling dat zusje bij hem mocht slapen. Terwijl ik beneden op zoek ging naar zijn tut had hij zich al helemaal rond haar gedrapeerd en lagen ze in mekaars ogen te kijken toen ik boven kwam. Zusje lief hé zei Tiemen. . DUBBEL SMELT.
Nu ik zowat op alle vlakken hulp gezocht heb voor de (toekomstige) begeleiding van Maren, heb ik ook eens aan mezelf gedacht . Deze ochtend had ik een afspraak met de psychologe, gewoon om eens alles op een rijtje te zetten, mijn verhaal eens te doen aan een buitenstaander die de dingen wat in perspectief kan zetten, mij de dingen eens op een andere manier kan laten bekijken en me een spiegel voorhoudt.
't is een hele lieve dame in elk geval. ik herinner me ons eerse gesprek, jaren geleden over een zeer belangrijke beslissing. Een gesprek waar ik veel schrik voor had maar me achteraf zo'n positief gevoel gaf en me sterkte in mijn beslissing. Ondertussen waren er nog een aantal gesprekken en het is altijd een blij weerzien. Het klikt tussen ons en dat is een fijn gevoel.
Deze ochtend ging het natuurlijk vooral over Maren en de impact die haar geboorte en het nieuws over haar handicap op mij gehad hebben. Hoe ik dat probeer te verwerken. Dat ik dat op korte en middellange termijn wel zie zitten. Dat ik heel veel schrik heb voor de toekomst, en dan bedoel ik de verre toekomst, als Maren een volwassen vrouw zal zijn. Niemand die me nu kan zeggen hoe die toekomst eruit ziet, dat zal gaandeweg duidelijk worden. En ik weet dat niemand écht de toekomst van z'n kinderen kan voorspellen maar toch, ik kan me er voor Tiemen gelijk wel iets bij voorstellen. Hij zal in elk geval zijn eigen toekomst bepalen en voor een groot deel zelf invullen. Dat zal voor Maren al een stuk minder het geval zijn. En da's moeilijk om mee om te gaan. Toch zeker voor een controlefreak als ik die graag op alles voorbereid is en kan plannen en organiseren (tzal beroepsmisvorming zijn )
In elk geval, het was een leerrijk gesprek en ik heb er veel aan gehad. En neen, we hebben niet gans de tijd 'serieus' gebabbeld, we hebben ons samen ook vergaapd gekeken op het onderwerp van ons gesprek, die de ganse tijd in m'n arm gelegen heeft en ons verleid heeft met haar bewegingen, geluidjes etc...
Al 1 maand ben ik betoverd door mijn kleine meid. Ze is klein, lief, zacht, rozig, knuffelig, braaf, grappig, mooi, schattig, ..; er ontbreken nog een paar superlatieven. Ze heeft karakter en pit. Ze heft haar hoofdje op als ze op haar buik ligt en tegelijkertijd haar voetjes, grappig, alsof ze aan het valschermspringen is .
Ze heeft de afgelopen maand gezorgd voor een lach en een traan, voor blijdschap en ontroering, voor trots en bezorgdheid, voor stilte en leven, voor dankbaarheid en 'waarom ik', voor al die emoties door elkaar. Ze is, samen met Tiemen natuurlijk, de zon in mijn leven, de reden van mijn bestaan. Samen staan we voor een lange weg, een reis zonder bestemming en een 'ander' leven. Maar een minstens, zo niet extra, boeiend en vreugdevol leven.
De eerste maand was vallen en rechtkrabbelen, in de tweede maand vinden we de juiste balans! Prettige vermaanddag Maren!
Status Maren: gewicht, check check: + 230 grammen! En 2 cm gegroeid! Way to go kleine meid! Voor de rest overwegend superbraaf, slapen en eten, 's avonds nogal aandacht vragen zoals alle baby's en al eens 's nachts durven awoert roepen als mama voorstelt om toch terug te gaan slapen zo een uurke nadat de nachtfles binnengeslokt is .
Status Tiemen megasnotterig! Deze avond volgestoken met druppels, siroopkes etc en warm ingeduffeld ingestopt en hopen op beterschap morgen. Want dat snot brengt een lastig jongetje mee. Voor de rest, een superweekend gehad! Veel gespeeld met mama en zondagochtend voor het eerst in lange tijd: iets leuks gedaan samen, gaan zwemmen! Beetje mama-zoon tijd en dat is heel erg geapprecieerd door beide partijen! (en oma en opa vonden het helemààl niet erg om te babysitten op hun kleindochter ondertussen)
Status mama -12 kg en mijn oude vertrouwde jeans past terug! Jippieeeeee! Voor de rest mijn weg aan het zoeken in het kluwen van de hulpverlening. Mijn agenda heeft nog nooit zo vol gestaan met afspraken allerhande! De thuisbegeleiding is opgestart (www.de-tandem.be), papieren voor bijkomende kinderbijslag zijn aangevraagd, mijn maandje ouderschapsverlof zijn we aan het regelen, heb contact gezocht met de oudervereniging (www.downsyndroom.eu). En tussendoor genieten van de kleine meid en kraambezoek ontvangen natuurlijk. Deze week is het al de laatste week dat de kraamzorg hier is, ik zal ze missen ons Leen! (www.reddieteddy.be). Ze regelt niet alleen de was, de plas en de kook, ze kan ook ongelooflijk goed babbelen en luisteren, zo heb ik ze graag !
Okay. We zijn dus welgeteld 3 kwartier in het ziekenhuis geweest. De KA vond dat mijn dochter er redelijk fantastisch uitzag. En ze had ondertusen haar licht eens opgestoken bij de dokters in het UZ die nogal wat ervaring hebben met Down kindjes. En die zeiden haar dat het niet abnormaal is dat Downkindjes wat moeilijker op gewicht komen. En vorige week telde maar voor een halve week voeding door het intermezzo met de andere voeding die nogal faliekant afliep. Dus dat gewicht van deze week telde niet voor echt. Dus wij terug naar huis
Ik vond dat gelijk helemaal nie erg dat ik mijn koffers terug moest uitpakken En Tiemen die was zot blij dat mama hem toch kwam afhalen uit de crèche vanavond De schat. Hij zegt dezer dagen niet gewoon 'mama ' tegen mij maar ofwel 'mamatjeuh' ofwel 'mama van tiemen' .
Volgende week maandag terug op controle en dan moet de misses 150 grammekes zwaarder wegen. Laat die flessen nutrilon maar komen! Dat gaat lukken! Dat moet lukken!
u weet wel.. 2 stappen vooruit en drie achteruit of zo.... zo'n beetje het etensverhaal hier...
Het begon dus allemaal al in de kraamkliniek. Op dag drie had maren nog steeds geen druppel gdronken (of toch, ik zou liegen de lactatiedeskundige had na een kwartier stevig knijpen 2 druppels colostrum uit mijn tepels gekregen en die heeft Maren 'gedronken'). Maar voor de rest nada. Dus op dag drie, een fleske. Dat ging precies beter en de keuze was rap gemaakt. Tegen dat we naar huis gingen dronk ze toch al een stevige 15 ml per fles, juijh! Eens thuis probeerden we dat op te drijven. En dan heb je 4 'hulpverleners' met elk een eigen mening: de vroedvrouw, de kraamverzorgster, de kinderarts en de verpleegster van k&g. de ene zegt, geef da kind haar 6 flessen en zie wat ze ervan drinkt. de andere zgt; geef da kind 8 flessen minstens. Nog een andere zegt 'om de 2 uur aanbieden'. Tssss. Bepaald onduidelijk voor een kersverse mama met alleen maar BV ervaring! Enfin, deze week was het me eindelijk gelukt om haar op 24 uur toch zo'n 400 ml te laten drinken, joepie. En dan zegt de KA: awel schakelt nu maar over op een andere voeding, eentje die meer blijft 'plakken'. baf, ne mens heeft dan eindelijk het doel bereikt kunnen we weer opnieuw beginnen met wennen aan iets anders. Begrijpe wie begrijpe kan... (en dat dat veel geld kost ander melk én andere flessen, spenen etc want die dikke melk gaat helaas niet door onze oorspronkelijke spenen...)
De weging dan, een zenuwslopend moment om de x dagen. 20 grammekes bij, 30 grammekes af, wéér 10 grammekes bij etc etc. dat we dus nu, bijna 14 dagen thuis nog altijd exact op hetzelfde gewicht als bij thuiskomst zitten: 3.060 gr. Dat dat niet goed is. En dat er nu dus maatregelen volgen. Als daar zijn: maandag en dinsdag gaan mama en de misses samen een dagje 'ziekenhuizen', 24 uur observatie, ondertussen een onderzoekske of 22 ondergaan om te kijken hoe en waarom Maren haar inwendige ik de inhoud van de flessen maar niet omgezet krijgt in grammen. Nice, echt! Daar zaten we echt op te wachten... nu ben ik niet alleen onzeker over haar eten en wat ze 'maar' binnenkrijgt momenteel maar duiken plots allerlei doembeelden van enge aandoeningen ook op in m'n hoofd. Wat als dit of dat... pfffff. Om dan nog te zwijgen over het feit dat ik Tiemen dus wéér uit z'n gewone doen moet halen en bij oma en opa onderbrengen en daarna weer de stukken bijeen zal mogen rapen van een zoon die over z'n toeren is. Miljaar!
Hoe gaat het met Tiemen is zowat de meest gestelde vraag van de afgelopen week...
Hij doet het goed, de grote broer. Af en toe eens een opstoot van gezonde jaloezie, véél willen helpen met de verzorging van kleine zus. Flesjes geven. A ja, want hij kan dat hé, hij geeft popje en Putti toch ook flesjes. (dat laatstgenoemde daarbij ondersteboven aan een poot vastgehouden wordt en popje vakkundig met de haren over de grond naar de zetel gesleurd wordt om eten te geven dat zien we even door de vingers). Maar het mag dus niet zusje eten geven. wegens te veel stress momenteel om ervoor te zorgen dat elke druppel goed terechtkomt (later meer) en wegens Tiemen is gewoon te klein. En dat wil al eens leiden tot een hysterische huilbui. Zalfje wrijven op Maren haar beentjes na het wassen, slabbetje aangeven, pampertje in de vuilbak gooien, kusjes en aaikes en knuffels geven... dat kan hij als de beste ondertussen.
En verder wil hij liefst van al in zijn gewone doen zijn. We proberen dat al is er hier meestal nogal veel volk over de vloer en is hij dat niet echt gewoon. Maar mama laat zich goed bijstaan door oma & opa, peter jeroen, de fantastische kraamzorg van reddie teddy, een supervroedvrouw van 't geboortehuis etc, nog wat bezoekers hier en daar... dus 't is hier soms druk ja. En als ge dan net ongestoord in uw zetelke naar de nieuwe plopfilm wil kijken dan stoort dat al eens, ik snap dat
En hoe doet Maren het met haar broer? Awel, het is soms ambetant als je wil slapen en je krijgt plots een knuffel in je gezicht gegooid, of je muzikale Nijntje wordt tot vervelens toe nét naast je oor nog maar eens voor de honderste keer afgespeeld door een hulpvaardige grote broer. En hij gebruikt te veel zalf als hij mijn benen inwrijft maar soit, het zijn details. i'll live!
En de mama die geniet van naar haar 2 prutsen te kijken...
M'n broer brengt me naar het UZ in alle vroegte. De bevalling wordt vandaag ingeleid. ik heb het gehad en wil nu niks liever dan m'n kleine meid in m'n armen houden. Een uurtje later ben ik al aan het puffen... een echte weeënstorm trekt door m'n lichaam, de zeer grappige anestesist brengt verlichting rond 11 uur. Om 14.49 uur is het zo ver:
Maren Marthe Heleen is geboren! Een watervrouwtje onder de bescherming van haar 2 overgrootmoeders. 3.2 kg, 50 cm, een wolk van een baby. We krijgen een uurtje snoezeltijd samen terwijl ik word verzorgd. Om 16.30 uur ongeveer komt de kinderarts een routine checkup doen van mijn kleine roze wolk. Meter katrien brengt versalg uit vanuit de babybox en maakt wat foto's, ik bekom even van de bevalling en emoties. De kinderarts komt de verloskamer terug binnen. "Alles ziet er goed uit, er zijn alleen een paar kenmerken die me doen denken aan het syndroom van Down.We zullen een bloedtest doen om zeker te zijn" BAF. KLETS. Ik donder van mijn roze wolk naar beneden....
Donderdag 4 februari
ik huil me de dag door, gesteund door iedereen die me lief is, door alle fantastische mensen van de materniteit in het UZ. Ondertussen wordt er met man en macht geprobeerd om Maren aan het drinken te krijgen, dat lukt niet.
Vrijdag 5 februari
Rond 10.00 uur krijg ik de bevestiging, een bloedtest heeft uitgewezen dat Maren een zonnekindje is, een chromosoom te veel zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen. Stomme chromosoom! We worden onmiddellijk begeleid naar een kindercardioloog die een echo van haar hartje zal maken om te checken of daar alles ok is. Een hele lieve dokter bevestigd dat alles ok is op dat vlak. oef. Toch een beetje goed nieuws ook. We gaan terug naar de kamer. We proberen verder de voeding op gang te brengen.... tegen de avond besluit ik de handdoek in de ring te gooien wat de BV betreft. Als een flesje haar kan troosten dan is het voor mij ok. ik zal mijn energie de komende weken beter kunnen gebruiken denk ik. Het flesje gaat goed en blijft goed gaan.
Zaterdag & zondag
veel bezoek op zaterdag. veel gebabbeld, veel geweend, veel verwerkt. Een arts van de Downpoli van het UZ komt me wat uitleg geven over wat ons te wachten staat de komende weken, maanden, jaren. Een lieve dokter die we nog vaak zullen zien vermoed ik. Op zondag gaan we naar huis, bekomen van alle emoties en een beetje proberen genieten van onze kleine ster. Ze doet het goed en dat doet deugd. Eten & slapen, een echte droombaby....
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
. En ze is goed omringd, het is een fijn gezelschap en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat we er met ons allen wel in zullen slagen om dat kleine meisje zonder al te veel blutsen en builen groot te krijgen 
.)
.Tijdens de pogingen was ik niet zwaar communicatief naar mijn ouders toe maar toen het dan eindelijk gelukt was en ik apetrots kon gaan vertellen dat het eerste kleinkind eraan kwam, tja toen gingen de ogen toch een beetje blinken. Maar veel commentaar was er nog steeds niet bij. En toen kwam Tiemen.... en toen ik belde naar m'n ouders om het heuglijke nieuws te melden( Tiemen kwam nogal vrij onverwacht en niemand wist dat ik binnengegaan was om te bevallen) , toen nam mijn papa toevallig de telefoon op en toen zei ik 'proficiat opa, je hebt een kleinzoon en hij heet Tiemen' en mijn papa zei 'Is't écht waar?' en vanaf dat moment werd mijn vader een ander mens.... 
.
Waar ik wel tegenop zie is het afscheid van baby Maren en haar moeten laten verzorgen door andere mensen. Hoezeer ik die ook allemaal vertrouw, ze hebben super gezorgd (allé ze doen dat nog altijd) voor Tiemen maar toch, het zal met nog meer hartzeer zijn dat ik haar zal achterlaten in de kribbe. Waar ik ook tegenop zie is het terug onder de mensen komen, grote groepen mensen dan. Ik moet voor mijn job al eens aanwezig zijn op een receptie, een zakenlunch of een seminarie en ik heb daar geen zin in. Vraag me niet waarom maar ik zie dat momenteel totaal niet zitten. Geen zin om mijn vertrouwde cocon te verlaten of zo. Maar soit, nog 8 weken dus om aan dat idee ook te wennen. En anders lost het zich wel op neem ik aan. 
( alles ok met Maren trouwens).
