Nu ik zowat op alle vlakken hulp gezocht heb voor de (toekomstige) begeleiding van Maren, heb ik ook eens aan mezelf gedacht . Deze ochtend had ik een afspraak met de psychologe, gewoon om eens alles op een rijtje te zetten, mijn verhaal eens te doen aan een buitenstaander die de dingen wat in perspectief kan zetten, mij de dingen eens op een andere manier kan laten bekijken en me een spiegel voorhoudt.
't is een hele lieve dame in elk geval. ik herinner me ons eerse gesprek, jaren geleden over een zeer belangrijke beslissing. Een gesprek waar ik veel schrik voor had maar me achteraf zo'n positief gevoel gaf en me sterkte in mijn beslissing. Ondertussen waren er nog een aantal gesprekken en het is altijd een blij weerzien. Het klikt tussen ons en dat is een fijn gevoel.
Deze ochtend ging het natuurlijk vooral over Maren en de impact die haar geboorte en het nieuws over haar handicap op mij gehad hebben. Hoe ik dat probeer te verwerken. Dat ik dat op korte en middellange termijn wel zie zitten. Dat ik heel veel schrik heb voor de toekomst, en dan bedoel ik de verre toekomst, als Maren een volwassen vrouw zal zijn. Niemand die me nu kan zeggen hoe die toekomst eruit ziet, dat zal gaandeweg duidelijk worden. En ik weet dat niemand écht de toekomst van z'n kinderen kan voorspellen maar toch, ik kan me er voor Tiemen gelijk wel iets bij voorstellen. Hij zal in elk geval zijn eigen toekomst bepalen en voor een groot deel zelf invullen. Dat zal voor Maren al een stuk minder het geval zijn. En da's moeilijk om mee om te gaan. Toch zeker voor een controlefreak als ik die graag op alles voorbereid is en kan plannen en organiseren (tzal beroepsmisvorming zijn )
In elk geval, het was een leerrijk gesprek en ik heb er veel aan gehad. En neen, we hebben niet gans de tijd 'serieus' gebabbeld, we hebben ons samen ook vergaapd gekeken op het onderwerp van ons gesprek, die de ganse tijd in m'n arm gelegen heeft en ons verleid heeft met haar bewegingen, geluidjes etc...
Al 1 maand ben ik betoverd door mijn kleine meid. Ze is klein, lief, zacht, rozig, knuffelig, braaf, grappig, mooi, schattig, ..; er ontbreken nog een paar superlatieven. Ze heeft karakter en pit. Ze heft haar hoofdje op als ze op haar buik ligt en tegelijkertijd haar voetjes, grappig, alsof ze aan het valschermspringen is .
Ze heeft de afgelopen maand gezorgd voor een lach en een traan, voor blijdschap en ontroering, voor trots en bezorgdheid, voor stilte en leven, voor dankbaarheid en 'waarom ik', voor al die emoties door elkaar. Ze is, samen met Tiemen natuurlijk, de zon in mijn leven, de reden van mijn bestaan. Samen staan we voor een lange weg, een reis zonder bestemming en een 'ander' leven. Maar een minstens, zo niet extra, boeiend en vreugdevol leven.
De eerste maand was vallen en rechtkrabbelen, in de tweede maand vinden we de juiste balans! Prettige vermaanddag Maren!
Status Maren: gewicht, check check: + 230 grammen! En 2 cm gegroeid! Way to go kleine meid! Voor de rest overwegend superbraaf, slapen en eten, 's avonds nogal aandacht vragen zoals alle baby's en al eens 's nachts durven awoert roepen als mama voorstelt om toch terug te gaan slapen zo een uurke nadat de nachtfles binnengeslokt is .
Status Tiemen megasnotterig! Deze avond volgestoken met druppels, siroopkes etc en warm ingeduffeld ingestopt en hopen op beterschap morgen. Want dat snot brengt een lastig jongetje mee. Voor de rest, een superweekend gehad! Veel gespeeld met mama en zondagochtend voor het eerst in lange tijd: iets leuks gedaan samen, gaan zwemmen! Beetje mama-zoon tijd en dat is heel erg geapprecieerd door beide partijen! (en oma en opa vonden het helemààl niet erg om te babysitten op hun kleindochter ondertussen)
Status mama -12 kg en mijn oude vertrouwde jeans past terug! Jippieeeeee! Voor de rest mijn weg aan het zoeken in het kluwen van de hulpverlening. Mijn agenda heeft nog nooit zo vol gestaan met afspraken allerhande! De thuisbegeleiding is opgestart (www.de-tandem.be), papieren voor bijkomende kinderbijslag zijn aangevraagd, mijn maandje ouderschapsverlof zijn we aan het regelen, heb contact gezocht met de oudervereniging (www.downsyndroom.eu). En tussendoor genieten van de kleine meid en kraambezoek ontvangen natuurlijk. Deze week is het al de laatste week dat de kraamzorg hier is, ik zal ze missen ons Leen! (www.reddieteddy.be). Ze regelt niet alleen de was, de plas en de kook, ze kan ook ongelooflijk goed babbelen en luisteren, zo heb ik ze graag !
Okay. We zijn dus welgeteld 3 kwartier in het ziekenhuis geweest. De KA vond dat mijn dochter er redelijk fantastisch uitzag. En ze had ondertusen haar licht eens opgestoken bij de dokters in het UZ die nogal wat ervaring hebben met Down kindjes. En die zeiden haar dat het niet abnormaal is dat Downkindjes wat moeilijker op gewicht komen. En vorige week telde maar voor een halve week voeding door het intermezzo met de andere voeding die nogal faliekant afliep. Dus dat gewicht van deze week telde niet voor echt. Dus wij terug naar huis
Ik vond dat gelijk helemaal nie erg dat ik mijn koffers terug moest uitpakken En Tiemen die was zot blij dat mama hem toch kwam afhalen uit de crèche vanavond De schat. Hij zegt dezer dagen niet gewoon 'mama ' tegen mij maar ofwel 'mamatjeuh' ofwel 'mama van tiemen' .
Volgende week maandag terug op controle en dan moet de misses 150 grammekes zwaarder wegen. Laat die flessen nutrilon maar komen! Dat gaat lukken! Dat moet lukken!
u weet wel.. 2 stappen vooruit en drie achteruit of zo.... zo'n beetje het etensverhaal hier...
Het begon dus allemaal al in de kraamkliniek. Op dag drie had maren nog steeds geen druppel gdronken (of toch, ik zou liegen de lactatiedeskundige had na een kwartier stevig knijpen 2 druppels colostrum uit mijn tepels gekregen en die heeft Maren 'gedronken'). Maar voor de rest nada. Dus op dag drie, een fleske. Dat ging precies beter en de keuze was rap gemaakt. Tegen dat we naar huis gingen dronk ze toch al een stevige 15 ml per fles, juijh! Eens thuis probeerden we dat op te drijven. En dan heb je 4 'hulpverleners' met elk een eigen mening: de vroedvrouw, de kraamverzorgster, de kinderarts en de verpleegster van k&g. de ene zegt, geef da kind haar 6 flessen en zie wat ze ervan drinkt. de andere zgt; geef da kind 8 flessen minstens. Nog een andere zegt 'om de 2 uur aanbieden'. Tssss. Bepaald onduidelijk voor een kersverse mama met alleen maar BV ervaring! Enfin, deze week was het me eindelijk gelukt om haar op 24 uur toch zo'n 400 ml te laten drinken, joepie. En dan zegt de KA: awel schakelt nu maar over op een andere voeding, eentje die meer blijft 'plakken'. baf, ne mens heeft dan eindelijk het doel bereikt kunnen we weer opnieuw beginnen met wennen aan iets anders. Begrijpe wie begrijpe kan... (en dat dat veel geld kost ander melk én andere flessen, spenen etc want die dikke melk gaat helaas niet door onze oorspronkelijke spenen...)
De weging dan, een zenuwslopend moment om de x dagen. 20 grammekes bij, 30 grammekes af, wéér 10 grammekes bij etc etc. dat we dus nu, bijna 14 dagen thuis nog altijd exact op hetzelfde gewicht als bij thuiskomst zitten: 3.060 gr. Dat dat niet goed is. En dat er nu dus maatregelen volgen. Als daar zijn: maandag en dinsdag gaan mama en de misses samen een dagje 'ziekenhuizen', 24 uur observatie, ondertussen een onderzoekske of 22 ondergaan om te kijken hoe en waarom Maren haar inwendige ik de inhoud van de flessen maar niet omgezet krijgt in grammen. Nice, echt! Daar zaten we echt op te wachten... nu ben ik niet alleen onzeker over haar eten en wat ze 'maar' binnenkrijgt momenteel maar duiken plots allerlei doembeelden van enge aandoeningen ook op in m'n hoofd. Wat als dit of dat... pfffff. Om dan nog te zwijgen over het feit dat ik Tiemen dus wéér uit z'n gewone doen moet halen en bij oma en opa onderbrengen en daarna weer de stukken bijeen zal mogen rapen van een zoon die over z'n toeren is. Miljaar!
Hoe gaat het met Tiemen is zowat de meest gestelde vraag van de afgelopen week...
Hij doet het goed, de grote broer. Af en toe eens een opstoot van gezonde jaloezie, véél willen helpen met de verzorging van kleine zus. Flesjes geven. A ja, want hij kan dat hé, hij geeft popje en Putti toch ook flesjes. (dat laatstgenoemde daarbij ondersteboven aan een poot vastgehouden wordt en popje vakkundig met de haren over de grond naar de zetel gesleurd wordt om eten te geven dat zien we even door de vingers). Maar het mag dus niet zusje eten geven. wegens te veel stress momenteel om ervoor te zorgen dat elke druppel goed terechtkomt (later meer) en wegens Tiemen is gewoon te klein. En dat wil al eens leiden tot een hysterische huilbui. Zalfje wrijven op Maren haar beentjes na het wassen, slabbetje aangeven, pampertje in de vuilbak gooien, kusjes en aaikes en knuffels geven... dat kan hij als de beste ondertussen.
En verder wil hij liefst van al in zijn gewone doen zijn. We proberen dat al is er hier meestal nogal veel volk over de vloer en is hij dat niet echt gewoon. Maar mama laat zich goed bijstaan door oma & opa, peter jeroen, de fantastische kraamzorg van reddie teddy, een supervroedvrouw van 't geboortehuis etc, nog wat bezoekers hier en daar... dus 't is hier soms druk ja. En als ge dan net ongestoord in uw zetelke naar de nieuwe plopfilm wil kijken dan stoort dat al eens, ik snap dat
En hoe doet Maren het met haar broer? Awel, het is soms ambetant als je wil slapen en je krijgt plots een knuffel in je gezicht gegooid, of je muzikale Nijntje wordt tot vervelens toe nét naast je oor nog maar eens voor de honderste keer afgespeeld door een hulpvaardige grote broer. En hij gebruikt te veel zalf als hij mijn benen inwrijft maar soit, het zijn details. i'll live!
En de mama die geniet van naar haar 2 prutsen te kijken...
M'n broer brengt me naar het UZ in alle vroegte. De bevalling wordt vandaag ingeleid. ik heb het gehad en wil nu niks liever dan m'n kleine meid in m'n armen houden. Een uurtje later ben ik al aan het puffen... een echte weeënstorm trekt door m'n lichaam, de zeer grappige anestesist brengt verlichting rond 11 uur. Om 14.49 uur is het zo ver:
Maren Marthe Heleen is geboren! Een watervrouwtje onder de bescherming van haar 2 overgrootmoeders. 3.2 kg, 50 cm, een wolk van een baby. We krijgen een uurtje snoezeltijd samen terwijl ik word verzorgd. Om 16.30 uur ongeveer komt de kinderarts een routine checkup doen van mijn kleine roze wolk. Meter katrien brengt versalg uit vanuit de babybox en maakt wat foto's, ik bekom even van de bevalling en emoties. De kinderarts komt de verloskamer terug binnen. "Alles ziet er goed uit, er zijn alleen een paar kenmerken die me doen denken aan het syndroom van Down.We zullen een bloedtest doen om zeker te zijn" BAF. KLETS. Ik donder van mijn roze wolk naar beneden....
Donderdag 4 februari
ik huil me de dag door, gesteund door iedereen die me lief is, door alle fantastische mensen van de materniteit in het UZ. Ondertussen wordt er met man en macht geprobeerd om Maren aan het drinken te krijgen, dat lukt niet.
Vrijdag 5 februari
Rond 10.00 uur krijg ik de bevestiging, een bloedtest heeft uitgewezen dat Maren een zonnekindje is, een chromosoom te veel zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen. Stomme chromosoom! We worden onmiddellijk begeleid naar een kindercardioloog die een echo van haar hartje zal maken om te checken of daar alles ok is. Een hele lieve dokter bevestigd dat alles ok is op dat vlak. oef. Toch een beetje goed nieuws ook. We gaan terug naar de kamer. We proberen verder de voeding op gang te brengen.... tegen de avond besluit ik de handdoek in de ring te gooien wat de BV betreft. Als een flesje haar kan troosten dan is het voor mij ok. ik zal mijn energie de komende weken beter kunnen gebruiken denk ik. Het flesje gaat goed en blijft goed gaan.
Zaterdag & zondag
veel bezoek op zaterdag. veel gebabbeld, veel geweend, veel verwerkt. Een arts van de Downpoli van het UZ komt me wat uitleg geven over wat ons te wachten staat de komende weken, maanden, jaren. Een lieve dokter die we nog vaak zullen zien vermoed ik. Op zondag gaan we naar huis, bekomen van alle emoties en een beetje proberen genieten van onze kleine ster. Ze doet het goed en dat doet deugd. Eten & slapen, een echte droombaby....
Om deze zwangerschap af te sluiten.... een inleiding! En inleiding bedoel ik dan medisch. Ik was er eigenlijk niet echt voor. laat de natuur z'n gangetje maar gaan was altijd m'n motto.. zeker als het op baby's aankomt. En zeker als je al zo medisch geassisteerd zwanger moet worden. Maar het is genoeg geweest! Heb zo het gevoel dat deze zwangerschap al 10 jaar duurt. Ik heb het wat gehad met het hele waw-er-zit-een-baby-in-mijn-buik-gevoel. Ik wil ze nu wel eens zien... en vasthouden.. en besnuffelen... en knuffelen. Dus binnenkort valt hier babynieuws te rapen... of zéér binnenkort..of zéér zéér binnenkort.. ge weet nooit dat ze d'er toch nog zélf haar gedacht van maakt hé .
okay, mijn doel is gehaald... 22 januari.. want dat is de officiële start van de waterman-periode en voor wie het nog niet wist... àlles maar dan ook alles wat ik voor de baby voorzien heb aan kaartjes, suikers en ja, zélfs de naam: allemaal in het teken van water.
Hoe komt dat zo? Awel eerst was er de uitgerekende datum, hm, midden in de watermanmaand. Dus dan is de kans toch groot dat dat effectief een watermannetje of vrouwtje wordt.. Dàn de vreselijke verhalen van collega-waterman-mama's... jaja vreselijke verhalen. Van kinders met zeer eigenzinnige karakters, slechte eters en niet-slapers, goestendoenders en al dies meer. Tzal wel zijn dat ik dat vollédig zie zitten. Dus ik dacht als ik dat kind nu al eens van bij de geboorte pamper en al, zo echt verwen met extra veel liefde en aandacht en materiele zaken, ge weet wel, het er vingersdik opleggen dat ge het rotverwent langs alle kanten .
Toen was er een naam... een naam die bij de vorige worp ook al circuleerde maar toen eigenlijk net niet de ultieme shortlist haalde wegens te veel adoratie voor een actrice en vooral de films (u weet wel Bad Girl Sissi - alia Romy, de naam die ik toen gekozen had dus). Maar nu de naam toch weer vanonder het stof gehaald en eens goed van alle kanten bekeken. Hij beantwoordt aan zowat al mijn verwachtingen: 2 lettergrepen, mooi voor een baby maar ook voor een volwassen vrouw, niet te veel verbuigbaar, niet overdreven gekend en niet in de top 100 van de populaire namen. En toen ging ik de betekenis opzoeken... olà: iets met water! Ment to be dus... het was beklonken en ik was een meisjesnaam rijker - nog niet beseffende dat het echt wel een meisje was. Een jongensnaam had ik al dankzij inspiratie gevonden op één van de blogs die ik volg (dank u M.)
En toen was het alle remmen los... er werden afspraakjes gemaakt aan zee voor foto's (voor teasers en kaartjes), er werd naarstig op zoek gegaan naar zeekleuren etc voor kaartjes en enveloppes, er werd stevig gezocht naar originele verpakkingen voor suikerbonen die ik achteraf gezien natuurlijk gewoon in de doopsuikerwinkel vond waar ik ook vorige keer origineel uit de hoek mee kwam. Er werden kindjes-attributen vergaard voor de kindjessnoepkes. Enfin, tussen alle ellende door van de afgelopen maanden heb ik me feitelijk wel enorm geamuseerd met dat zo allemaal bij elkaar te zoeken.
En wat als mijn vrienden, familie, collega's, kennissen etc nu niet door hebben dat alles gelinkt is aan elkaar. Awel, feiltelijk zou me dat verwonderen gezien ik er toch véél reclame voor gemaakt heb, voor mijn briljant plan en eigenlijk, eigenlijk hé, ik vind het ook niet erg dat ze het niet zouden snappen... ik heb er toch maar fijn 8 maand plezier aan gehad . En ik ben er zeker van dat mijn dochter dat gaat appreciëren en de liefste, braafste, gemakkelijkste dochter van de héle wereld gaat zijn. Dank u mama voor zoveel creativi- en originali-teit!
Kijk, je kan er voor of tegen zijn tegen al die sociale netwerksites, da's een persoonlijke zaak. Ik vind het leuk. Ik ben geen spelletjesspeler of virtuele café-eigenaar, paradijseilandbewoner, boerderijhouder of zo, zo ver gaat het niet. Maar ik vind het superleuk om op die manier zo wat mensen terug tegen te komen van wie je je af en toe toch eens afvraagt 'hoe zou het nog met ... zijn'. Zoals vandaag dus. Super.
Ik gebruik het medium vooral om oude contacten terug op te snorren en om mijn vrienden, familie en kennissen een beetje up te daten over ons leven. Twitter vind ik te vluchtig en te kort, FB vind ik net goed. Zo af en toe iets in je status zetten, een paar foto's erbij. Er staat een link op Fb naar deze blog, ik vraag me eigenlijk af hoeveel van mijn 'virtuele' vrienden en kennissen hier zo al beland zijn. Sta daar niet altijd bij stil als ik hier iets schrijf. Ik schrijf hier ook niet de grootste geheimen op natuurlijk. Maar af en toe gaat het toch om echt persoonlijke dinges. Nu ja, ze horen bij mij hé en als ik hier eens een klaagpost schrijf dan zal ik op FB die dag ook niet de vrolijke mie uithangen neem ik aan .
Voor de rest, alles onder controle voorlopig! Nog 3 weekjes tot de uitgerekende datum! Het komt, het komt!
Veel gerust de afgelopen weken. Veel gehuild en veel op een rijtje gezet. Ik ben er klaar voor om nog eens mama te worden. Denk ik.
Hoe ik mij fysiek voel daar ga ik niet meer over uitwijden wegens te veel van hetzelfde en niet veel positiefs te melden. Maar het einde is nu echt in zicht en dat geeft me terug moed.
Tiemen is momenteel (allé altijd) het licht in mijn leven. Hij is zo grappig en leuk dezer dagen. Hij babbelt de oren van mijn kop, hij zingt liedjes voor mij in de auto, HIJ leest MIJ voor ipv omgekeerd. Hij zit 's avonds in mijn grote bed met grote ogen te kijken naar de avonturen van putti the pooh of shrek. Hij is zindelijk (hoera! pamperpauze!), hij eet met zoveel smaak àlles op wat ik hem voorzet, een mens zou er hobbykok ambities van krijgen. Hij speelt zo mooi met al zijn speelgoed. Hij is superlief en knuffelig en al dies meer. (en OK hij durft al eens een kindje bijten in de crèche of een keukenmuur volkrabbelen met stift of een bekertje water omgooien maar dat nemen we er allemaal bij). Ik zat vanavond te denken, 't is echt de goede leeftijd om grote broer te worden....
ik neem eventjes een break hier. Het zijn hele lastige dagen momenteel, zowel fysiek als mentaal. Zaterdagochtend is onze andere poes ook gestorven en zo heb ik mijn 2 dierbare vrienden van de afgelopen 14 jaar op 2 weken tijd verloren. Niet-dierevrienden begrijpen het waarschijnlijk niet maar het is alsof er een arm en been weg is plots.
Daarnaast heb ik al enkele avonden goede voorweeën gehad en ik denk dat de tijd gekomen is om wat prioriteiten te stellen... wat meer rust nemen en me mentaal wat voorbereiden op de fysiek lastige periode die eraan komt. Dus laat ik het internetgebeuren de komende weken een beetje voor wat het is. In de zetel onder een fleeceke met deel drie van de Milleniumtrilogie, ik denk dat dat deugd gaat doen. Alle voorbereidingen zijn klaar en ik ga een beetje proberen genieten nog van de laatste 'rustige' weken met 1 kindje, me wat wentelen in de gezelligheid van de feestdagen en véél slapen.
Brrrr. Koud. En wit! Mooi vanachter het vensterglas maar levensgevaarlijk voor hoogzwangere dames zenne. Piew, ik moet me letterlijk aan de takken van de bomen vasthouden nu...
Mijn kleine uk was gisteren wat snotterig en de wegen in het Gentse quasi onberijdbaar in de vroege ochtend dus heb ik maar een snipperdagje genomen. En Tiemen maar turen door het venster naar al dat wit. 'neew hé'. En ikke 'ja koud hé'.
Na het middagslaapje vond de kleine uk het wel hoog tijd om die 'neew' eens van dichtbij te gaan bekijken. Ik hem dus goed ingeduffeld en wij naar buiten, hij in de sneeuw, ik op veilige afstand op een stuk onbesneeuwd pad in onze tuin. Sneeuwballen gooien, gewoon wat rondkijken en glibberen in onze tuin. 5 minuutjes was voldoende. Dan kwamen de tranen al: 'ikke binnen hé'.
Wij binnen, uk terug uit alle kleren gepeld en opgewarmd met nen warme chocomelk.
Deze ochtend kijkt Tiemen uit het raam. 'Nog neew hé, koud hé!'
dat het gedaan is. De zwangerschap dus. Nog maar eens. Beu. Beu.Beu.
Ik ben de vorige zwangerschap werkelijk doorgefietst. Geen noemenswaardige problemen, beetje rugpijn, beetje last van de maag de laatste weken, beetje te veel naar mijn goesting moeten opstaan snachts voor een pitstop de laatste weken. Maar ook 9 maanden zalig genoten van alles ... alle mogelijke leuke cursussen gevolgd... bewust minder gaan werken om een dagje extra in de week gewoon te kunnen genieten van alle zaligheden van zwanger zijn. Pronken met mijn buikje. Langzaam toeleven naar de apotheose. Genieten, genieten, genieten...
Wat een contrast met nu.
Al van bij het begin afzien is het. Zowel fysiek als mentaal. Fysiek met bijna elke complicatie die een mens kan hebben tijdens de zwangerschap (alhoewel nierproblemen heb ik nog niet gehad, maar we hebben nog 8 weken te gaan hé..), mentaal met de zorgen om kleine uk of ze wel écht helemaal gezond zal zijn en hoe ik dat in godsnaam allemaal gecombineerd moet krijgen binnen een paar maand. Alleen ... met ... 2 ... kinders!Angst voor de bevalling ook nu, hoe moet ik dat in godsnaam klaren met nu al zoveel pijn dag en nacht, nog eens die weëen erbovenop. Pfff.
Maar als ik dan in de kast kijk en al die kleine snoezige roze kleertjes zie klaarliggen, het bedje zie klaarstaan naast mijn bed en rust vind in de gedachte dat alle praktische voorbereidingen rond zijn en ik vanaf nu eigenlijk alleen maar moet wachten en aftellen dan ben ik toch ook een klein beetje blij. Een nieuw avontuur lonkt, een gans nieuw kindje om te leren kennen, te besnuffelen en te verwennen... er zijn mensen die dit geluk nooit zullen kennen. Wat zit ik hier dan te zagen niewaar...
OMG! ik onthoud u de bijhorende janice-look en grijns....Mijne zoon is dus nen echte man...
Tiemen en bakskes (ge weet wel... zappers voor toestellen allerhande) het is grote liefde... hij staat daarmee te zwaaien en te zwieren, ondertussen met zijn kleine garnalenvingers overal aan te prutsen. Ook de grote bakken zelf ontsnappen niet aan zijn grijp- en duwgrage vingertjes: dvd, tv, video, versterkers,... you name it, he pushes it... en da ventje moet da maar één keer afkijken hé, hij zet als een volleerde zelf de dvd aan, haalt er een filmke uit, steekt er een andere in, no problem. Hoe meer knoppekes hoe liever hij het heeft.... Ware het niet natuurlijk dat mama dat niet zo graag heeft dat er plots andere zenders opstaan, of de digitale tv weer eens rare kuren heeft omdat zoonlief piano gespeeld heeft met het bakske. Of er plots 150 db uit de luidsprekers schalt omdat meneerke het verkeerde knoppeke opgezet heeft (vooral onze poes vindt dat écht niet grappig )
Oplossing: geef da kind een eigen bakske (ge weet wel, zo eentje van een oud toestel dat niet meer werkt...) uitgeprobeerd, nada... de zoon trapt daar niet in wegens te snugger en mama haar grapje was na 1 dag al doorzien. Weg fake-bakske...
Volgende oplossing: geef hem zijn eigen speelgoed met een bakske.... AHA!
Mama heeft de sint-boekskes en de sint-reclame op tv goed bekeken....en haar oog viel op een telegeleide auto... met een bakske met echte knoppen die de auto écht vooruit of achteruit laten rijden als ge daarop duwt. Dus, ik een smekend briefje geschreven naar de goedheilig man en stond er gisterennamiddag toch wel zo geen exemplaar op onze tafel te blinken zekers... tussen al het andere sint-speelgoed wel te verstaan.
Moet ik zeggen dat de auto héél vlug van de tafel geplukt was... en dat ik mijne zoon zo maar ene keer moest tonen waar de voor-en achteruitknop staat... en dat onze poes nu geen moment rust meer heeft want dat er constant een knalrode johnny coupé achter zijn hielen zit.... inderdaad... OMG!
't was een lastige week, slecht slapen, veel pijn terug en dan ook nog een grote emotionele schok moeten verwerken. Pffff. Blij dat het weekend is!
Dinsdag heb ik één van onze poezen laten inslapen. Al 14 jaar lang zijn Bonnie & Clyde mijn trouwe vriendjes, ze zijn samen met mij alleen gaan wonen (waren toen net 6 weken) en hebben me overal gevolgd, eerst op een klein appartementje, dan naar ons riant appartement en sinds 1.5 jaar in ons huis met tuin. Zalig vinden ze het, in de zon liggen, vogels & vlinders achternazitten, liggen soezen op een tuinstoel.... Clyde was al lang een 'probleempoes', al van sinds ze klein was protestplasjes als ze te weinig aandacht kreeg, als er veranderingen waren, te veel bezoekers, etc... twas ook niet echt een sociale kat eingelijk, weinig bezoekers hebben haar kunnen aaien. Ze was nogal gehecht aan mij, kwam alleen op mijn schoot liggen of aandacht zoeken. Nadat tiemen geboren was werd het plasprobleem erger, te weinig aandacht, plots zo'n lawaaimaker in huis, ze kon het niet echt appreciëren... en sinds we vorig jaar verhuisden naar het huis was het hek helemaal van de dam. Ze plaste echt overal behalve in de kattenbak denk ik. Je mocht het niet riskeren om schoenen op de grond te laten staan, Tiemen zijn speelmat moest elke avond opgerold en weggezet worden, speelgoed omhoog gezet, etc... Elke ochtend kon ik aan de slag met dweil en keukenpapier... op den duur was het echt geen leven meer. En met een nieuwe baby in aantocht was er nog meer stress op komst. Zowel voor haar als voor mij. Dus heb ik dinsdag van m'n hart een steen gemaakt en heb ik haar laten inslapen. Moeilijk, héél moeilijk. Had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen, maar voor je kindjes heb je inderdaad alles over.
Ondertussen zijn we een paar dagen verder en het lukt wel. Ik mis ze wel, langs de andere kant heb ik ook een ongelooflijke rust gevonden. Geen schrik meer hebben als tiemen het berghok inholt zonder dat ik het eerst gecheckt heb, niet meer elke ochtend eerst mijn ronde moeten doen voor ik Tiemen uit zijn bedje kon halen, geen angst meer voor onverwachte bezoekers, een huis dat beduidend frisser ruikt. Ik kan weer beginnen nadenken over het eens deftig inrichten van ons buro dat tot nu toe uit noodzaak poezenslaapplaats was om ze tenminste snachts toch uit de living te houden.. op termijn moet daar nu een logeerbed komen. eerst eens deftig opruimen en poetsen, beetje herinrichten, een kleurke op de muren...
Maar eerst nu rustig toeleven naar de komst van kleine zus, daarna zijn we drie maand thuis en zullen we wel eens tijd maken voor al die klusjes! Nog 9 weekjes aftellen...
Mijn kleine uk begint zich toch eeen beetje bewust te worden van de komst van 'zusje'. Ik probeer daar af en toe eens op te alluderen, daar gaat zusje slapen, daar gaat zusje mee spelen, als zusje er is dan... niet te veel maar toch zo af en toe eens, genoeg om hem alert te houden. ik heb een vriendin met een kleine baby en als die eens komt eten of zo dan halen we de wipper uit en de reiswieg en wat speeltjes zodat de kleine meid zich wat op haar gemak voelt, een uurtje kan slapen of gewoon bij ons aan tafel zitten. ' da slaapt x in hé' zegt Tiemen dan. Ja zeg ik dan en daar gaat zusje binnenkort ook in slapen.
De laatste tijd zegt tiemen heel nadrukkelijk dat het ZIJN bedje is of ZIJN knuffel of ZIJN speelgoed. En wijst dan ook telkens iets aan wat van zusje is: de reiswieg of een speeltje of zo. De kleine man heeft duidelijk wat last van geldingsdrang of gewoon angst dat die kleine zus zijn bed gaat inpikken of zijn speelgoed. Dat speelgoed komt wel in orde, zeker nadat de goede sint volgende week zijn ronde zal gedaan hebben en voor wat extra entertainment zal gezorgd hebben. Die slaapplaats waar hij zo aan vasthoudt (hij slaapt nog in een spijlenbedje) daar maak ik me toch wat meer zorgen over. ik wil hem absoluut niet het gevoel geven dat hij zijn eigen plek moet opgeven of zo. Op termijn gaat zusje wel in het spijlenbedje slapen en gaat hij een echt grotejongensbed krijgen. Ze zullen wel een kamer moeten delen, maar dat is allemaal nog een eindje af momenteel. Van zodra het weer wat droger wordt en we in onze tuin over een deftig grasveld kunnen lopen ipv de poel die er nu ligt, halen we het park uit het tuinhuis en installeren we zusjes slaapplaats al op mama's kamer. Het voorlopig nachtverblijf voor zusje, toch tot als ze min of meer deftige nachten maakt. Het kan maar gedaan zijn en het kan maar rust brengen in het hoofd van de kleine man!
Mijn kleine uk is helemal in de ban van het feest van 6 december. In de crèche is alles nu mooi versierd met Sint en piet, ze mogen zelf tekeningen maken, liedjes zingen (denk ik toch aan het gezang in mijn auto te horen) etc... ook thuis is het al 'zwatte piet' wat de klok slaat. In de crèche is er een echt feestje waarop Sint & Piet komen met een kadootje voor iedereen. Vorig jaar stond mijn kleine schat daar te zingen en swingen vooraan dat het een lieve lust was. Elke keer dat één van de verzorgsters de naam afriep van het kindje dat naar voor mocht komen voor een foto & kadootje liep hij mee naar voor....; hij heeft op de schoot van zwatte piet gezeten, er mee gedanst.... Schrik? Euh, wat is dat? Hij weet deksels goed dat hij snoepjes krijgt van die zwarte meneer dus waarom zou hij dààr schrik van hebben .
Ben héél benieuwd hoe hij dit jaar gaat reageren! Ben nog benieuwder of hij de volgende keer dat hij onze poetsvrouw ziet bij haar ook om snoepjes gaat bedelen
(nvdr: onze poetsvrouw is van Congolese afkomst en zwatter dan zwat!)
De mexicaanse griep... de prik ertegen... er is al veel over gezegd en geschreven.
Ik ben zaterdag m'n prikje gaan halen en heb er geen last van gehad, beetje pijnlijke plek op m'n arm maar that's it. Er zijn voor-en tegenstanders van de inenting, ik vind dat iedereen moet doen waar ie zich goed bijvoelt. Ik heb zoiets van, in mijn zwangere toestand met al complicaties genoeg zoals het nu is heb ik dus echt geen zin om nog eens ferm ziek te worden ook... en met mijn chance deze zwangerschap zie ik het al gebeuren dat complicaties daar ook mijn deel zouden zijn dus thanks but no thanks. Dan liever een prikje en 2 dagen pijn aan de arm.
Wat ik niet vind kunnen is dat je in de media constant tegengestelde berichten hoort over nevenwerkingen, bijwerkingen, op korte termijn, op lange termijn, etc... de ene zegt zus, de andere zo en zo ziet niemand nog het bos door de bomen (of omgekeerd). Ik neem aan dat men geen producten aan een al kwetsbaar deel van de bevolking gaat toedienen die écht kwaad kunnen hé... en als we met z'n allen binnen x jaar één of andere aandoening krijgen die teruggebracht kan worden naar deze inenting dan weten we wie te vinden hé... onze griepcommissaris! Niemand die ooit nog z'n naam vergeet, daar heeft hij de laatste weken zelf wel voor gezorgd!
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
. Deze ochtend had ik een afspraak met de psychologe, gewoon om eens alles op een rijtje te zetten, mijn verhaal eens te doen aan een buitenstaander die de dingen wat in perspectief kan zetten, mij de dingen eens op een andere manier kan laten bekijken en me een spiegel voorhoudt. 
Dus ik dacht als ik dat kind nu al eens van bij de geboorte pamper en al, zo echt verwen met extra veel liefde en aandacht en materiele zaken, ge weet wel, het er vingersdik opleggen dat ge het rotverwent langs alle kanten 
