Thoughts & Behaviour

Evelien had er echt geen zin in. 'Wat een bullshit, dat hele "gezellige" kerstgedoe', zei ze. 'Wie houdt er nu van dat lelijke rood en groen en van die ijskoude sneeuw buiten?' Evelien had zowaar een hekel aan de kunstmatig gecreëerde gezelligheid in de kerstperiode. Ze had dus ook totaal geen zin om mee te helpen aan het kerstdiner dat die avond op de tafel zou verschijnen, waar ook oma, opa, nonkel Bernard en tante Liesbeth aan zouden zitten. Misschien waren het wel de aangewakkerde gevoelens voor die ene jongen, die haar afkeer nog kracht hadden bijgezet. Ze had namelijk gisteren Thomas ontmoet op de trein naar huis. Thomas was een geweldige jongen en ze was op slag verliefd op hem, maar verder dan een vriendschappelijke babbel was het niet gekomen. Evelien zette zich aan haar laptop om nog even doelloos op Facebook rond te surfen. Een nieuw vriendschapsverzoek: Thomas Verreecke. Ze zag zijn foto en haar hart begon op slag sneller te slaan. Zenuwachtig klikte ze op 'accepteren' en nog geen 10 seconden later verscheen het chatvenster onderaan. Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen tegen hem. Na een tijdje vroeg hij plots of ze geen zin had om kerstavond met hem en enkele vrienden en vriendinnen te vieren. Nu wist ze echt niet meer wat doen. Enigszins beschermd door de laptop antwoordde ze: 'Oh ja, dat lijkt me wel wat! =D' Zo spraken ze dus af om 9 uur bij hem thuis, waar de rest ook zou zijn. Het was ondertussen al half 7 en Evelien werd aan tafel geroepen. Met een opperbest humeur verscheen ze beneden aan tafel. 'Wat een warmte geeft die kerstsfeer toch', dacht ze. 'Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Het rood dat staat voor het vuur in mijn hart en het groen voor al het geluk daarrond. Het wit ten slotte staat voor de nog ongevulde toekomst.' Ze vond het een prachtige gedachte. Na het eten - het was ondertussen al 8 uur geworden - sloot ze zich een half uur op in de badkamer. Toen ze er terug uit kwam, zag ze er oogverblindend uit. Tegen 20 voor 9 vertrok ze te voet naar het huis van Thomas, die maar twee straten verder bleek te wonen. Daar aangekomen, vol zenuwen, begroette ze hem en alle vrienden. Ze had fijne gesprekken met zijn vrienden en de tijd vloog voorbij. Het was ondertussen 12 uur geworden en de meeste vrienden gingen stilaan naar huis. Evelien zat de hele tijd na te denken over hoe ze haar gevoelens voor hem kon duidelijk maken, dat ze niet eens merkte dat de laatste naar buiten was gegaan. Daar waren ze dan nog met z'n tweeën. Ze keek plots recht in zijn ogen en die blik... die blik was onbetaalbaar! Hij stapte langzaam naar voren tot ze bijna met hun voeten tegen elkaar kwamen. Hij begaf zich langzaamaan in de gevarenzone (15 cm afstand tussen de twee neuzen) en voor ze het wist beleefde ze de meest memorabele kerstnacht ooit.