Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
17-12-2009
Winter Wonderland
Heey bloggers,
Ik weet dat ik zei dat ik de koude ging omhelzen vandaag, maar misschien was het net andersom. De koude kreeg ons helemaal te pakken. Nog geen minuut buitenshuis en we waren al volledig wit gekleurd. Toen we aankwamen in het koude ondergesneeuwde Antwerpen besloten we om eerst een kijkje te gaan nemen op de Meir, de winkelstraat in hartje Antwerpen. We draaiden een paar straatjes in en voor we het wisten stonden we de thee van één van de verkopers (D's mama) uit te drinken in de Sissy Boy. Na een kijkje in de winkel, het passen van een aantal hemdjes en een leuke babbel trotseerden we opnieuw de vallende sneeuw. We liepen het shoppingcenter binnen en zetelden ons gezellig met z'n tweeën in een klein restaurantje. Daarna wandelden we gezellig door de straten van 't stad, langs de schaatsbaan, voorbij een reusachtige iglo, leuke hondjes, kleurrijke mutsen en nog veel meer. Op het plein voor de kathedraal kreeg D een idee. "Gaan we een grote sneeuwbal rollen?" vroeg hij dolenthousiast. Hij knielde meteen neer en begon aan zijn reusachtige sneeuwbal. Ik nam mijn fototoestel en trok er natuurlijk hilarische foto's van. We begonnen sneeuwballen te gooien, uit te schuiven, te lachen en te gieren. Het leidde tot dit leuke resultaat.
We besloten om naar huis te gaan en lekker dicht bij elkaar, met een warme chocomelk én speculaasjes, Harry Potter en de Halfbloed Prins verder te kijken. Ja, ik weet het, niet echt de meest romantische film ooit. Maar thuis geraken, dat was de opdracht. We namen de bus naar Aartselaar, dat was al een goed begin. De bus stopte in het centrum dus we hadden nog een andere bus nodig om ons helemaal naar D thuis te brengen. Ik zei: "We pakken de 501, die stopt vlakbij jou." Waarop D antwoordde: "Nee, de 503 stopt bij mij." Je weet hoe dit gaat, ik ga niet in discussie en we nemen de 503. Natuurlijk had ik wél gelijk en stopte de 503 helemààl niet bij hem. Na een lange (lees: heel lange) geïmproviseerde wandeling door het Reukerspad, dat meer op de Noordpool begon te lijken na een tijdje, kwamen we terug in de bewoonde wereld. Een uur later dan gepland, weliswaar. Na een gevecht om onze schoenen buiten uit te krijgen met bevroren vingers, nestelden we ons in de zetel en keken rustig onze niet-zo-romantische film. We vonden hem beiden geweldig en hadden genoeg romantiek door gewoon, met een besneeuwde neus, bij elkaar te zijn.
