ookal is het leven,soms negatief,geef het nooit op!!
27-11-2008
Today is just a day..
Hallo,
Ondertussen hebben jullie kunnen kennismaken met mijn allerliefste rommeltje kaatje:) Zij is dus co-auteur..Even op Kaatje reageren...Rommeltje jij betekent voor mij ook heel veel,en jij hoort wel in dit blogje thuis...En weet dat ik er altijd voor je ben..
Ok vandaag..Ik had weer Io het vak dat ik haat omdat ik met niemand in mijn io groep kan opschieten...Eerst moesten we 4u kindertekeningen onderzoeken,maar de leerkracht die ik daarvoor had kent mijn leven en negeert mij dus nu...Onder de middag was het leuk met Dorien...In de namiddag moest ik contrasten tekenen...In 2,5 uur heb ik 7 tekeningen gemaakt en ingekleurd..ik had een boom met bloesems doe overging in een boom zonder blaadjes zo een beetje de 4 seizoenen dus...En dan van heel licht kleuren naar heel donker gegaan,en dan op de tekeningen was te zien dat de zon langzaam onder ging en dat een regenwolkje naar boven kwam...en vogeltjes in de lucht die beetje bij beetje omdraaiden in de lucht....Maar de leerkracht die we hadden kan mij dus niet uistaan...Maar ja...Daarna op de bus zag ik Kaatje en Tasha:) En het was weer reuzefijn en reuzegrappig:) Thuis heb ik schema's gemaakt van sw...Morgen heb ik rapport...Heel hard stressen dus..Ja vandaag is er niet echt veel gebeurd dus ook niet veel interessants te vertellen:)
I say hello How do you do the things you do
7 years and 50 days Now just look at me Another girl I use to be So damn what do you see
ik ben dus vanaf nu co-auteur,ik vind eigenlijk dat ik niet in deze blog pas,omdat ik nog lan niet zoveel meegemaakt heb als Silvy. ik heb dus ook een beetje een andere kijk op het leven. Natuurlijk heb ik ook ups en downs,maar dan voel ik me vaak zo stom,dat ik over zoiets 'onbelangrijks' me zorgen maak of me slecht voel.Mijn stukjes worden dan ook wel meer aan de happy kant.
eventjes ene kleine voorstelling van mezelf: ik ben dus een meisje,14 jaar,en de enige grote tegenslag die ik al heb gehad is dat mijn ouders gescheiden zijn. ik ben hier heel lang heel erg kwaad om geweest,dat ik ook niet anders gereageerd heb wanneer mijn papa vertelde dat hij wegging. maar daar is nu gewoon niks meer aan te doen. soms vraag ik me wel eens af hoe het nu zou zijn als mijn ouders nog samen waren,maar volgens mij is het ergens ook maar beter zo. ik heb het min of meer aanvaard,ik mis hem ook niet zo omdat ik van kleins af al gewoon ben dat papa niet veel thuis is,hij was altijd op verre reizen voor zijn werk enzo. Mijn zus heeft er meer moeite mee. ik kan soms wel best kwaad worden op papa,omdat het net is of hij denkt dat hij het allemaal kan goedmaken door met ons dure uitstapjes te doen of ons cadeautjes te geven,maar hij zou me even blij maken door gewoon eens naar een dansshow te komen kijken,of op mijn verjaardag te zijn. maar ofwel heeft hij dan een afspraak of een reis die belangrijker is,vorige keer had hij zelfs beloofd om naar het optreden van de zoon van zijn nieuwe vriendin te gaan,en daardoor moest hij hier extra vroeg weer vertrekken. dat kon er bij mijn eventjes niet in,maar dan besef ik wel dat er ergere dingen zijn. dat er mensen zijn die vele ergere dingen moeten meemaken.
Ik heb echt heel veel aan mijn familie,en aan mijn vriendinnen. alhoewel,die vriendinnen op school kunnen soms ook verschrikkelijk irritant doen. maar dan zijn er natuurlijk nog altijd mijn rommels! ze weten het misschien niet altijd,maar ze zijn echt heel veel voor mij. verder ben ik eens mens van vrolijke kleurtjes en vrolijke muziek,ik ben best een optimistisch persoon.
zo,dus that's me.(in het kort dan,anders wordt dit stuk veelste lang =P) morgen weer een stukje,maar nu moet ik echt iets aan mijn huiswerk gaan doen.bah.
liefs, Poef.
when life gives you a hundred reasons to cry, show life you have a thousand reasons to smile.
Hallo..Pff vandaag is weer 1 van de dagjes dat ik niet wist hoe ik me moest voelen...Eerst voelde ik me blij,dan weer boos,dan weer sip....Deze morgend was ik blij omdat ik van een vak echt kei goede punten had...dan onder godsdienst was iedereen aan het vertellen over hun thuissiuaties enzo en als ze over hun mama praten,deed het me pijn...Zoveel herinneringen....Zoveel pijn...Zoveel verdriet...De les erna was zwaar...ik wou nadenken,alles op een rijtje zetten maar dat ging niet...Na school voelde ik me alleen en verlaten,totdat mijn allerliefste Kaatje mij gezelschap kwam houden...Toen voelde ik mij terug blij...Thuis begon ik mij weer sip te voelen...Totdat ik net een mail kreeg van mijn leerkracht godsdienst,om te laten weten dat ik een 18/20 heb...Was ik weer even blij...maar nu wil ik wenen...Ik heb geen reden om het te doen...maar wil het toch...En daarnet begon mijn vader weer...Ik ga gewoon kapot van binnen,maar niemand lijkt het te merken...niemand...En diegene met wie ik erover wil praten willen niet luisteren,negeren mij,willen stappen zetten die ik niet wil zitten,gaan meteen naar het clb of andere hulpdinges rennen...Ik wil niet geholpen worden,ik wil gewoon gehoord worden...Niemand kan mij helpen,ze kunnen alleen maar luisteren...Er was 1 persoon die mij ooit echt begreep maar deze negeet mij nu,en ik zie haar nooit meer...Een andere leerkrachte die mij goed leek te begrepen was direct na ik mijn verhaal had gedaan bij het clb gaan aankloppen...Resultaat ruzie met het clb...want normaal mag ik geen leerkrachten aanspreken over mijn problemen...en morgen heb ik die leerkrachte en ik wil met haar praten...maar durf het niet meer wagen...Zal ze het weer gaan doorzeggen??Zal ze mij ak wegsturen voor ik begin te praten??Of zou ze gewoon luisteren??Ik weet het niet,en ik durf geen kans meer wagen..Het lijkt alsof ik vast zit in een greep van slechte gevoelens zit,en die greep wordt alsmaar strakker en strakker,en hoe meer ik eruit wil geraken hoe erger hij wordt...En hoe moeilijk het wordt om door te gaan..Ik probeer overeind te blijven,maar vanbinnen wordt alsmaar meer en meer chaos...Elke dag is het moeilijker om een lach op mijn gezicht te behouden...Elke dag neemt mijn lach beetje bij beetje afscheid tot hij misschien ooit uit gestorven zal zijn...Maar zover is het nog niet,en zo vlug wil ik het niet opgeven...Ik probeer en blijf proberen,tot ik erbij neerval...
Everybody makes mistakes, Everybody has those days, Everybody knows what, I'm talking about, Everybody gets that way
Nobody's Perfect! I gotta work it! Again and again, Till I get it right,
Nobody's Perfect! You live and you learn it! And if I messed it up sometimes, Nobody's Perfect,
Next time you feel like, It's just one of those days, When you just can't seem to win, When things don't go the way that you guys planned, Figure something else out, Don't stay down, come on everybody, try again!
Vandaag was een dag zoals alle andere,met ups en downs dus weer...Deze morgend met barstende hoofdpijn op te staan...doordat ik een ongeloofelijk slaaptekort heb...Dan weer bijna te laat op school...eigenlijk ben ik stiekem de school binnen geslopen..Dan in de les viel het wel mee...De school ging vlug voorbij...En dan onder labo..weet je...normaal moet ik een bril dragen omdat ik niet zo ver zie,maar ik kan echt niks aan mijn ogen verdragen,zelfs geen zonnebril...dan krijg ik hoofdpijn enzo...en dan gedwongen worden een labobril op te zetten,2 lesuren...auw dus! Na school eventjes slechtgezind geweest,toen was het weer even beter..Op weg van school naar huis kreeg ik plots veel voetpijn en rugpijn en nekpijn...En ik ben bang dat mijn dansshow van zaterdag steeds minder en minder haalbaar zal worden...Elke dag krijg ik meer en meer pijn,hoe dat komt weet ik niet...Nu...momenteel zit ik weer even in een dipje...Ik heb zin om te wenen,zin om in een hoekje depressief te zitten zitten...geen zin om met iemand te praten... Op msn vragen ze constant alles goed en dan ipv te zeggen dat het niet gaat zeg ik natuurlijk weer dat alles wel goed gaat... Pff...gisteren met godsdienst moesten we uit 77 uitspraken dingen uithalen die bij ons pasten en 1 ervan voor de klas vertellen en uitleg geven...Maar ik wil niet praten over mezelf...Ik haat het...Ik hou liever gewoon mijn leven voor mezelf...Ik kan gewoon niet ove rmezelf praten,maar ik kan wel over mezelf typen zoals nu...Maar daar ben ik morgen niks mee... Waarom is het leven soms zo zwaar??Waarom is het leven soms zo pijnlijk??Waarom??Waarom?? Zo'n dingen kan ik mij uren afvragen...Het leven is gewoon oneerlijk...Sommige mensen hebben alles en klagen nog...Sommigen hebben helemaal niets...Sommige mensen hebben geen reden om te klagen..Neem nu een vriendin van mij...Zij heeft alles wat ze wil enzo...en zaagt constant over haar leven...Ik heb niets...toch bijna niets...Maar ik klaag weinig... Sorry,maar ik denk dat als ik nog verder typ er geen blije dingen meer gaan opkomen of....
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam just_me.
Ik ben een vrouw en woon in ... (belgië) en mijn beroep is studente.
Ik ben geboren op 18/07/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dansen,vechtsport,....
