Zwaar dagje vandaag. Heel down. Stilletjes teruggetrokken in mezelf. Ik mis je. Ik Moet sterk zijn, ik weet het, ik heb het beloofd. Maar ik ben zo bang dat ik het niet kan. Ben zo bang van de toekomst. Ik wil graag dag per dag nemen, maar ik vind het zo moeilijk...
Mijn werk geeft me alvast ook geen energie meer. De associaties met jou, maar ook de manier waarop alles gebeurt.... Ik heb meer in mijn mars, maar dreig eerder afgestompt te worden ipv verder te ontwikkelen... Ik zou moeten veranderen. Maar nu is de goede moment niet. Soms kijk ik al eens naar vacatures. Maar om te solliciteren heb je kracht nodig... Hoe lukt dat bij jou? Soms droom ik er van dat we samen iets beginnen. Onze eigen bakkerij of zo. Jij bakken, ik verkopen. Hoe zalig zou dat zijn...
Straks eerste dansles na de zomerstop. Vanaf dit jaar dansen we ook op vrijdag. Heb er zin in, maar dansen is nog steeds zo geassocieerd met jou. Als het me lukt te denken dat ik dans voor jou, I move througt the room like breathing is easy. Maar als ik je mis, werkt het lichaam beetje tegen. Ben benieuwd welke knop straks vooral aan zal staan.
Zondag. Een mooie stralende dag. Gezellige bbq for life met de vrienden, geocachen en terrasje bij mij thuis. Mijn vrienden voelen zich hier thuis. Komen graag, aarzelen niet. Ik heb altijd graag een open huis gehad waar iedereen met plezier op bezoek komt. Dat kon vroeger niet. Nu wel. Een voordeel van de scheiding. De gastvrouw in mij heeft zichzelf teruggevonden.
Maar zoals telkens opnieuw, als ik even een kleine beetje hoogte toelaat in mijn dag, dan gaat de laagte erna toch weer net dat tikkeltje dieper. De klop nu. Iedereen naar huis, meisjes in bed, morgen werkdag. Geen zin in morgen. Geen zin in nu. Alleen zin in jouw armen. Zou het op een dag kunnen? Dat ik zondagavond in jouw armen kan rusten? Ik voel me zo machteloos tegenover het verlangen dat na al die tijd nog zo krachtig is. Is elke dag die passeert er eentje dichter bij een mooie toekomst? Of is elke dag die passeert er eentje die de kans op onze toekomst verkleint? Alleen de toekomst weet het. Ik kan alleen dag na dag doorkomen tot die toekomst het heden wordt... Ik moet blijven geloven.
Ik hou van jou. Zo intens veel. Kon je nu maar kunnen voelen wat mijn hart jou wil vertellen...
Eenzame zondagavonden... how can it feel this wrong, from this moment, how can it feel this wrong...
Een volgeladen dagje. Voortdurend in beweging. Dat werkt het beste. En dat kan intussen wel. Tot voor kort ontbrak het me alle energie om tot actie te komen. Nu kan ik af en toe al eens zeggen dat het een productief dagje was. Ik stond wel te kort naar de meisjes toe. Ze zijn druk en vermoeiend, ze weten van de eerste schoolweek. En ik had hier en daar wel wat meer geduld kunnen uitoefenen. Of zijn dat net de dingen waar ik beetje meer mildheid naar mezelf toe moet tonen? Als je jezelf niet goed voelt, dan is dit normaal, zegt men mij. Ook dat betert wel.
Er is een konijntje beetje ziek. Ik hoop dat het niks erg is. We kunnen het best wel missen dat er met de konijntjes, na een goede week hier bij ons thuis, al iets zou foutlopen. Verder begin ik wat meer orde in huis te krijgen. Hier en daar kleine veranderingen, zodat het meer en meer mijn huis wordt. Mijn eigen nestje. Met steeds minder associaties met het verleden. We zijn op bezoek geweest bij de achterbuurvrouw. Een nieuwe vriendin in mijn nieuwe leven. Het is bizar te zien hoe ik op een jaar tijd een heel nieuw netwerk heb uitgebouwd. Gisterenavond nog lang met L gechat, ze heeft een zware burn-out. En met S, totale crisis bij hem thuis met hem en zijn ex. Twee lieve vrienden die heel hard bouwen op mij. Ik probeer er maximaal voor hen te zijn. Ze zijn er ook maximaal voor mij.
Ik mis je schat. Wat ik het allermeeste mis, is jou knuffelen. De eenzaamheid is enorm, maar niet eens goed vastgepakt kunnen worden door jou, is het pijnlijkste. Daar zou ik alles voor over hebben, voor een dagelijkse knuffel. Zeker als de meisjes in huis zijn, dan mis ik jou enorm 's avonds. Dan is de confrontatie met de eenzaamheid het grootst.
Ik plof dadelijk in de zetel. Weer een dagje om. Weer een dagje dichter bij een betere toekomst. Hoop ik...
Een nieuwe start, een nieuwe blog. Eentje alleen voor mezelf. Eentje waar niemand van af weet. Eentje waarvan ik hoop op een dag aan jou te kunnen tonen. Zodat we het samen kunnen lezen. Terwijl ik in jouw armen lig, of jij in de mijne. Terwijl we na het lezen van elke zin elkaar een lieve zoen kunnen geven. Terwijl we diep in elkaars ogen kunnen kijken en zien hoe liefde alles heeft overwonnen. Ik hoop dat dit op een dag zal kunnen. En als niet, dan zal dit me helpen om me in mijn kracht te kunnen laten staan, terwijl stormen van gemis, verdriet, pijn, hoop, wanhoop, overspoelende liefde me zullen doen wankelen. Maar mijn liefde en mijn hoop op ons op een dag houden me staande.
Ik mis je verschrikkelijk. Elke dag. Ik werk thuis en luister naar Frank Vanderlinden zijn nieuwe plaat. Traantjes bij 'gebrek aan jou'.
Ik heb sinds een week twee konijntjes. Voor de meisjes. Voor hun zachtheid. Maar ook voor mijn zachtheid. Ik wil nooit meer die hardheid voelen die me soms overnam de voorbije maanden... Ik weet nu hoe het moet. Al blijft het ontzettend moeilijk om dag na dag moed te houden. Ik hoop dat je mij ook terug daar op dat warme plekje op je schouder hebt kunnen zetten. Dat je me hebt kunnen vergeven...
