Een jonge vrouw, begin de twintig jaar, stond voor de etalage te kijken naar de nieuwste editie van haar favoriete automagazine. Hoewel ze niets snapte van de technische praat, las ze graag over het laatste nieuwe van de autowereld. De wind blies agressief door haar lange, donkerbruine krullen. Tevergeefs probeerde de vrouw de krullen in bedwang te houden. De hemel was helderblauw, maar de wind voorspelde naderend onweer. De vrouw draaide zich om en sloeg haar ogen omhoog. Er was opmerkelijk weinig verkeer voor een vrije dag, vond ze. Dat baarde haar een beetje zorgen.

    “Als ze hier maar gauw zijn,” fluisterde ze. Vanuit de verte herkende ze het kabaal van een wagen waarvan de muziek veel te hard stond. Er was maar één iemand in heel de stad die zo’n herrie kon maken door alleen maar een sleutel in het contact te steken. Ze sloeg haar blik pas neer toen het oorverdovende lawaai dichterbij kwam.

    “Ellie !” juichte iemand die langs het raam van een zwarte Golf vijf naar buiten klom.

    “Dag Ed,” glimlachte ze. De jongen had kort, lichtbruin haar dat met gel op zijn plaats werd gehouden. Zijn baardje had een trimbeurt nodig. “Als je aan dat hendeltje trekt, dan kan je via de deur, in plaats van via het raam.” De jongen haalde zijn schouders op.

    “Ik ben graag anders,” zei hij plechtig met zijn rechterhand op zijn borst.

    “Tuurlijk Ed.” Ellie liep langs haar vreemde vriend. Ze leunde op de deur toen ze binnenkeek en de rest van de groep zag zitten. “Ik dacht dat jullie mij vergeten waren !” Sam - de chauffeur - lachte.

    “Nee, helemaal niet, maar Eddy vond het nodig om iedere vijf minuten te moeten plassen.” Ellie keek over haar schouder naar Ed, die heupwiegend tegen een lantaarnpaal stond te dansen. “En hij is nog nuchter,” zei Sam toen Ellie vragend een wenkbrauw naar hem op trok.

    “Die krijgen we de auto niet meer in,” zuchtte Aimee weinig enthousiast. Ze staarde wazig uit het raam. Ellie merkte dat Aimees groene ogen doffer stonden dan normaal, alsof ze een tijdlang geweend had. Sam zette de motor in neutraal, hij trok de handrem op en stapte toen uit.

    “Hé Ed, we gaan verder,” riep hij. Ellie lachte nog altijd met de manier waarop hij liep. Het leek alsof hij iets in zijn schoen had dat enorm veel pijn deed aan zijn voet. Ed stopte met heupwiegen. Hij zette het op een lopen in slowmotion. Pas toen Sam echt begon te lopen, sprintte Ed weg. Het werd een achtervolging.

    “Dat meent hij niet !” kreunde Nathan. Hij begroef hoofdschuddend zijn gezicht in zijn handen. Ellie duwde zich van de auto af. Aimee en Nathan bleven jammerend op de achterbank zitten, maar Ellie besloot toch op een drafje te gaan kijken of Sam Ed te pakken had gekregen. Haar handtasje sloeg onhandig tegen haar dij terwijl ze naar de hoek van de straat jogde. Rechts zag ze een hoopje ledematen worstelen.

    “Komaan jongens ! We moeten nu echt vertrekken !” riep ze. Geen van beide luisterde. “Goed dan,” fluisterde Ellie. “Nu is het genoeg.” Met ferme passen stampte ze naar haar twee vrienden, greep het eerste van hen dat ze in haar handen kreeg en trok met alle kracht die ze had. Meteen lieten ze elkaar los.

    “Ellie !” zuchtte Sam opgelucht. Hij trok zich aan haar arm op en klopte toen zijn kleren af. Ed bleef in een slap hoopje op de grond liggen. Sam porde hem, maar hij weigerde alle medewerking. Ellie liet Eds arm los, greep daarna zijn kraag en rukte hem van de grond.

    “Op uw voeten en blijf staan !” beval ze. Ed kwam meteen bij zijn positieven. Hij trok zijn knalgroene sweater goed. “We keren terug naar de auto. Als je je ook maar iets in je hoofd haalt, zal het je beste dag niet zijn !” Hij salueerde, maar hield het daarbij. Sam ging hen voor naar de auto. Aimee stapte uit, zodat Ed in het midden zou zitten. Ellie nam vooraan plaats. Ze klikte haar gordel vast. Sam stak de Golf in eerste versnelling en vertrok.

Ze waren al een halfuur op weg, toen er voor het eerst iets gezegd werd. Aimee boog zich naar voor zodat ze met haar hoofd tussen de chauffeur- en passagiersstoel zat.

    “Sam, Ellie, valt het jullie ook op hoe grauw de hemel geworden is ?” Ellie keek door de voorruit. De hemel was inderdaad niet meer zo helderblauw. De wolken waren zich ook beginnen stapelen. “Het onweer was toch pas voorspeld voor na tienen vanavond ?”

    “Het weer is onvoorspelbaar,” zei Sam serieus. “Je mag je niet zo op het weerbericht vastpinnen.” Ellie vond dat ze beiden gelijk hadden. Het weer mocht dan wel onvoorspelbaar zijn, het was nog lang geen tien uur ‘s avonds.

    “Sammie, het weer doet al een tijdje vreemd. Het sneeuwde in Zuid-Afrika vorige week ! Hoe leg je dat uit ?”

    “Dat is te wijten aan de opwarming van de aarde,” zei Sam professioneel.

    “Niets van !” ging Aimee er tegenin. “Ook al is de natuur uit balans, dan nog zou het nooit sneeuwen in Afrika !” Sam zuchtte, maar zweeg. Ellie vond dat een wijze beslissing. Toen Aimee geen antwoord kreeg, zakte ze terug tegen de rugleuning van de achterbank, waar Ed tegen Nathans schouder in slaap was gevallen. Nathan zelf keek angstig naar Eds mond, die half open hing.

    “Ik vertrouw het niet,” mopperde hij. “Stel dat hij begint te kwijlen.” Aimee grabbelde in haar handtas.

    “Aha !” zei ze triomfantelijk. Ze gooide een pakje papieren zakdoekjes naar Nathan. Hij begon te jammeren.

    “Heb je Ed al zien kwijlen ? Dit pakje houdt dat niet tegen !” Aimee rolde met haar ogen.

    “Ik slaap er iedere nacht naast, Nathan. Dat pakje zal zeker volstaan.” Ellie gniffelde. Vanuit de spiegel zag ze hoe Nathan Ed probeerde om te duwen zonder hem wakker te maken. Aimee duwde haar vriend iedere keer terug, zodat Nathan steeds weer klaaglijk jammerde. Zo hield het een tijdje aan totdat Ed met een ruk wakker schoot. Hij was volledig over zijn toeren.

    “Pas op !” riep hij. “Oooooh, mijn God ! Pas op !” Aimee en Nathan duwden hem tegen de bank, want hij probeerde uit het raam te klauteren.

    “Ed, je droomde !” schreeuwde Nathan om boven Eds getier uit te raken. Sam parkeerde langs de kant van de weg. Hij en Ellie stapten uit de auto. Aimee probeerde er ook uit te kruipen, terwijl ze Ed meesleurde. “Kom nou, Edward !” Nathan duwde tegen zijn kont. Plots schoot Ed als een kanonskogel uit de wagen. Hij stopte met roepen en schreeuwen het moment dat hij de harde grond raakte. Versuft bleef hij liggen met zijn kont in de lucht en zijn gezicht tegen de grond ; zijn armen slap langs zijn lichaam.

    “Ik begrijp niet,” hijgde Nathan. “Hoe jij dat in godsnaam volhoudt met die gast.” Aimee keek hem verwijtend aan. Ze knielde naast Ed en begon over zijn rug te wrijven.

    “Schat, wat heb jij toch de laatste tijd ?” vroeg ze. Ed staarde haar glazig aan. “Weer diezelfde droom ?” Ellie merkte de dofheid van eerder die dag terug in Aimees ogen.

“Yup,” fluisterde hij. “Er zijn er meer en meer...” Sam en Nathan bleven niet-begrijpend langs de zijkant staan. Aimee spoorde Ed aan om recht te zitten, zodat ze naar zijn gezicht kon kijken. Hij sloeg zijn armen om zijn vriendin en gaf haar verontschuldigende kusjes overal waar hij maar kon. De drie vrienden konden de traan die langs zijn wang rolde niet negeren.

Ellie zat naast Aimee. Ze zaten te kijken hoe de drie jongens in het gras aan het worstelen waren. Ed was er weer helemaal bovenop. Hij dook weg in het lange gras. Met een doffe dreun kwam hij op zijn buik neer. Als een sluipende leeuw verscheen zijn hoofd dan plots tussen de toppen van het gras. Geruisloos kroop hij verder, stak zijn kont in de lucht en sprong dan op Sams rug. Aimee lachte, maar erg overtuigend was het niet.

    “Wat droomt Eddy de laatste tijd ?” vroeg Ellie. Aimee draaide haar hoofd.

    “Het is niets belangrijks,” zei ze, haar blik gefixeerd op de inmiddels alweer helderblauwe hemel. “Gewoon iets over zandlopers en zo...”

    “Ik ook,” flapte Ellie eruit. Ze begon met een van haar krullen te spelen. “Ik droom dat ik omgeven ben door kleine zandlopertjes. Ik probeer erdoor te lopen zonder er een te breken, maar het lukt niet. Ik word altijd wakker wanneer ik op een zandlopertje sta en iemand in de verte dood tegen de grond zakt.”

    “Dat droomt Ed ook, maar het is mij dat hij ziet staan,” vertelde Aimee. “Wat zou het betekenen ? Iedere keer als hij het gedroomd heeft, sterven er meer mensen. Hij gaat eraan kapot.” Ellie haalde haar schouders op zonder van haar krulletje op te kijken.

    “Misschien moeten we ons er niet te veel zorgen over maken,” mompelde ze. “Tenslotte zijn de meeste dromen bedrog. Ed is sterk genoeg. Het stopt vanzelf wel...”

    “Misschien heb je gelijk.” De meisjes barstten in lachen uit toen Nathan Ed besprong op hetzelfde moment dat Ed Sam besprong. Het was een wirwar van kleuren die verdween tussen de wilde bloemen en lange gras. De drie jongens vloekten tegelijkertijd waardoor ze onverstaanbaar werden. Aimee veerde recht. Ze gooide zich ook in de strijd. Ellie bleef zitten, ook na een grote plons en een kreet van Sam dat het water steenkoud was. ‘s Morgens was het zo waaierig geweest, maar nu was er geen zuchtje wind meer. Aimee slaakte een kreet van plezier toen ze onderuit ging. Ed danste triomfantelijk om zijn kleine overwinning tegen zijn meisje. Nathan keek op. Hij deed tekens zijn hand, maar Ellie schudde haar hoofd.

    “Kom, Ellie !” riep Nathan smekend. Hij stak een hand uit als uitnodiging. Ellies hart sprong meteen op. Ze kwam van de boomstam af en huppelde naar Nathan. Ze nam de hand met plezier aan en liet zich meesleuren naar de oever. Ed stond in zijn ondergoed. Hij bekvechtte met Aimee over wie er wie in het water mocht duwen. Sam zat al in het water. “Zwem je ook ?” Nathan staarde Ellie hoopvol aan. Ze deed alsof ze twijfelde.

    “Ik weet het niet...” Haar stem klonk uitdagend. “Dan zie je mijn ondergoed...” Nathan kleurde ineens vier tinten roder. Ellie lachte hartelijk. Ze gooide haar kleren uit en dook het water in. Nathan bleef even dromerig staan, starend naar het knalrode bikinisetje dat ze droeg.

    “Als rinkelende klokjes,” zuchtte hij afwezig. Vanuit het niets kreeg hij een grote plas water in zijn nek. Ed begon weer zijn overwinningsdansje, maar Nathan was uit zijn droom geholpen. Hij vergat haast zijn kleren af te doen toen Ellie hem lonkte. Haar lange haren dobberden op de golfjes van het blauwe water. Net onder het wateroppervlak kon hij haar topje onderscheiden. De vrienden hoorden niet hoe, ook al was het windstil, het gras toch ritselde. Ze duwden elkaar kopje onder, gingen elkaar zwemmend achterna en stortten zich uiteindelijk allemaal op Ed. Niemand had in de gaten dat ze werden bekeken...

11-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt  

De hel breekt bijna letterlijk los wanneer er een opstand is van vreemde wezens die al eeuwen lang de Levens van de mensen hebben beschermd. Het dagelijkse leven wordt plots een stuk onveiliger en spannender wanneer er mysterieuze verdwijningen en overlijdens gebeuren en honderden vreemde moorden onopgelost blijven.

Wanneer Ellie op een avond aangevallen wordt, vecht ze dapper terug. Ze weet haar aanvaller te verwonden en ontsnapt op het nippertje aan de dood. Het wezen dat haar heeft aangevallen, was onder de indruk van haar doorzetting, want volgens haar Zandloper had zijn aanval dodelijk moeten zijn. Hij wordt nieuwsgierig en besluit - tegen alle regels van zijn Bestaan in - om alles te doen om haar in leven te houden.

Terwijl Ellie samen met haar vrienden op zoek gaat naar de schim die haar heeft aangevallen en duidelijk achtervolgt, begint er een race tegen de klok om alles terug in evenwicht te brengen voor de Tijd haar dreigt in te halen...

11-07-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt