De kikkers hadden het nog een uur volgehouden voor ze allemaal massaal in het zwembad sprongen. Stephen liep hen schreeuwend achterna dat ze de filters zouden laten verstoppen. Hij wou ze uit het water jagen, maar toen hij over de rand keek, zag hij enkel de hondenmand. Ed lachte zich nog steeds een breuk toen hij de afdrukken van hun kopjes op het raam zag. Hij leek zich niets aan te trekken van de plotse verdwijning van een honderdtal kikkers.

    “Stephen,” herhaalde Aimee voor de zoveelste keer. “Ze kunnen niet zomaar verdwenen zijn. Misschien heb je het niet goed gezien...” Maar Stephen wou het niet geloven. Nathan had ook gezien dat ze allen hun toevlucht tot het zwembad hadden genomen. Die wilde zich enkel niet moeien in de discussie waarvan hij wist dat ze nutteloos was.

    “Vergeet die rotbeesten,” gromde Sam, die op een wel heel eigenaardige manier de ramen schoon probeerde te krijgen. Aimee, Stephen en Nathan keken elkaar vragen aan. Nathan deed zijn mond open om er iets over op te merken, maar Aimee stampte op zijn teen waardoor de tranen in zijn ogen sprongen en hij niet anders kon dan vloekend wegdansen. Sam had een vochtige dweil over een veegborstel gegooid om zo de onderkant van de ramen schoon te krijgen. Hij maakte de typische bewegingen van iemand die een toilet aan het ontstoppen was, met extra vloeken en zweren erbij.

    “Ik durf te wedden dat hij die borstelsteel nog tegen zijn gezicht zal krijgen, als hij niet oplet,” fluisterde Aimee. Stephen knikte instemmend. Hij voorspelde net hetzelfde. Het lukte hen geen van beide om hun blik van het tafereel af te scheuren om verder te gaan met wat ze ervoor aan het doen waren. De kikkers waren vergeten.

    “Aimee...” fluisterde iemand onder tafel. Met tegenzin keek ze weg van Sam om Ed onder tafel te zien zitten met zijn mobiel voor zijn neus. “Dit moeten we toch filmen ?” Hij kon zich haast niet stilhouden van lachen.

    “Jij bent ook echt ongelofelijk !” siste Aimee, maar ze lachte mee met haar vriend. Ellie kwam van langs de toog, die de keuken gedeeltelijk scheidde van de eetkamer. Net als Aimee en Stephen keek ook zij dwaas naar Sam.

    “Zo doe je dat toch niet ?!” grinnikte ze.

    “Hoezo niet ?” vroeg Sam. Ellie nam de borstel met dweil af. Sam wou protesteren. “Je veegt geen raam, maar een vloer. Trouwens, je bent het raam al aan het vegen sinds de kikkers verdwenen zijn, maar hun afdrukjes staan er nog steeds even goed op. Alsof het pas gebeurd is.”

    “Ik veeg niet ! Ik maak schoon...” legde Sam uit.

    “Ja, dat is wel duidelijk !” proestte Stephen met een blik op het raam.

    “Doe jij het dan !” schoot Sam uit zijn slof. Met een roodaangelopen hoofd gooide hij zichzelf in de zetel. Hij stak de televisie aan en begon onophoudelijk te zappen, mompelend tussen zijn tanden. Aimee ving een aantal woorden op als ‘ondankbaar’ en ‘je wilt dan eens goed doen...’. Ze haalde Ed onder de tafel vandaan, trok zijn kleren goed en stuurde hem met een boodschappenlijst de deur uit. Hij gniffelde nog steeds toen hij de voordeur achter zich dichttrok. Ellie zat al op haar knieën op het terras, gewapend met water, een spons en een vochtig doekje. Dat ging net iets vlotter dan Sams manier.

    “Stephen,” begon Aimee een beetje samenzweerderig. Hij draaide zich naar haar toe, dromerig starend naar de spons die Ellie heen en weer wreef over het glas. “Nathan stond erop om erover te zwijgen, maar toen we op weg waren naar hier zijn we gestopt voor Ed - die slecht gedroomd had en volledig over zijn toeren ging. We zijn behoorlijk lang op die plek gebleven.”

    “Dat geeft toch niet ?” vroeg Stephen schouderophalend.

    “Nee, ik ben nog niet klaar... We hebben daar gezwommen. Ook Ellie.” Zijn dromerig blik verdween meteen en zijn ogen schoten vuur. Aimee greep zijn arm voor Stephen iets kon doen. “Beloof me dat je er niet over praat met haar zolang jullie niet alleen zijn...” Alsof Ellie het allemaal gehoord had, keek ze op. Aimee en Stephen zagen aan haar gezicht dat het vanaf dat moment heel moeilijk zou worden om haar alleen te spreken.

Ed duwde de winkelkar verder terwijl hij van rek naar rek ging om alles te vinden dat hij nodig had. Hij bestudeerde de boodschappenlijst zorgvuldig, zuchtend en puffend. Bij de snoefafdeling vertraagde hij zijn pas en ging op zoek naar chips en chocolade.

    “Het staat dan misschien niet op de lijst, maar ik voel dat ze het willen,” fluisterde hij grijnzend. De kar lag halfvol met snoepgoed toen hij langs de broodbakken liep. Twee vrouwen van middelbare leeftijd stonden met elkaar te praten alsof ze plannen smeedden. Ed liep onschuldig langs hen heen in een poging hen af te luisteren, maar zodra hij binnen gehoorsafstand kwam, zwegen ze. Hij deed alsof hij brood uitkoos en hen totaal niet in de gaten had. Ed haalde zijn mobiel uit, toetste willekeurige nummers in en zette het mobiel tegen zijn oor. Uit het niets begon hij te kakelen tegen het toestel, waardoor de vrouwen verder gingen met babbelen.

    “Vreemde verdwijningen de laatste tijd,” zei de kleinste van de twee. “Geen aanwijzingen, motieven, helemaal niets !”

    “Het is toch bizar. Het komt ook steeds dichter naar onze streken,” zei de ander.

    “En wat moet dat met al die kikkers tegen de ramen en uilen die overdag even de woonkamer komen binnenvliegen ?”

    “Heb je dat ook al voor gehad ?” vroeg de kleinste. De andere vrouw knikte. “En ze schijten dan heel mijn salon onder.” Het nieuwsdeuntje klonk luid door de speakers in het plafond. Ed keek uit pure gewoonte omhoog.

    “De vreemde verdwijningen gaan ongestraft verder. Er is nog geen verdachte aangehouden bij gebrek aan aanwijzingen. Dierenorganisaties krijgen meer en meer klachten over binnenvliegende uilen en agressieve kikkers. Ook koeien en andere viervoeters gedragen zich behoorlijk  vreemd...” Het klonk alsof de nieuwslezer onderbroken werd. Toen hij opnieuw begon te praten, klonk hij slecht op zijn gemak. “Er is sinds kort niet alleen sprake meer van verdwijningen, maar een moord is net gepleegd. Het slachtoffer is nog niet geïndentificeerd, gezien de gruwelijke staat van verminking. Er waren geen getuigen op het moment van de aanval.” Ed liet zijn toneelspel varen toen hij dat hoorde. De vrouwtjes stonden roerloos naar elkaar te staren met open mond. Ineens snelde iedereen naar de kassa’s om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Ook Ed liet de rest  van de lijst voor wat ze was, om net als de anderen weg te raken.

Een wagen reed de garage binnen. Ed kwam buiten adem binnen via een zijdeur in de keuken. Hij moest zich vasthouden aan het fornuis om niet tegen de grond te gaan toen hij slippend tot stilstand probeerde te komen. Sam begon bijna te lachen tot hij Eds gezichtsuitdrukking zag.

    “Ik moest meteen komen,” hijgde Ed. “Ik was boodschappen aan het doen. Ik zag twee oude vrouwtjes staan babbelen, maar ze zwegen toen ik langs liep. Ik deed alsof ik belde om ze terug aan het praten te krijgen e -”

    “Als je ons doet schrik om een van je streken, dan mag je de rest voor jezelf houden !” onderbrak Aimee hem, maar Ed schudde zijn hoofd.

    “Nee, nee ! Luister ! Ze hadden het over kikkers die vreemd deden en uilen die overdag binnenvlogen en hun salons onder... . Dat snap je wel, maar toen begon het radionieuws en de nieuwslezer had het over dat soort dingen over heel het land. En over vreemde verdwijningen ! Dieren die zich vreemd gedragen, mensen die spoorloos verdwijnen zonder aanwijzingen of motieven. En dan werd hij onderbroken om te vertellen dat er een eerste moord gebeurd is. Een hele gruwelijke !” Sam wist niet goed of hij het moest geloven of niet. Ed haalde wel meer van dat soort zwarte humor met hen uit. “Kijk naar de televisie !” Ellie zette het volume hoger waardoor ze tot in de keuken konden volgen.

    “Het lichaam van vermoedelijk een oudere man werd deze middag zwaar verminkt gevonden op de parking van een plaatselijke supermarkt. Het lijkt samen te gaan met de andere vreemde verschijnselen van de afgelopen dagen. Zoals deze gorilla, Alex, die in de vroege middag zijn trainer eerst bekogelde met modder en uitwerpselen om hem daarna bij zijn benen door de kooi te gooien ; hoewel Alex bekend stond als een veel te grote knuffel...aap. Mensen die al jarenlang op bezoek komen in het park, vonden het een schande dat de gorilla zou worden ingeslapen. ‘Want,’ en ik citeer, ‘dan moet ieder dier dat vreemd doet worden ingeslapen.’ Zo sprak de voorzitter van dierenorganisaties Beesjes... En dan nu, spo-” Ellie schakelde de tv uit. Ed stond als een klein kind naar het scherm te wijzen.

    “Zie je nu wel ?!” piepte hij.

    “We moeten meer naar het nieuws kijken,” zei Stephen.

    “Het gebeurt honderden kilometers van ons vandaan ! Wij hoeven ons geen zorgen te maken, toch ?” probeerde Aimee. “Ja, er waren die kikkers, maar verdwijningen en moorden ?” Ze klopte op Eds arm. Stephen stemde in.

    “Zolang het niet dicht bij huis is zou ik mij weinig zorgen maken, Eddy.” Hij greep zijn sleutelbos. “En nu het toch mooi weer is, zouden we niet gaan picknicken ?” Ellie duwde zich loom uit de zetel en begon vanalles uit de kasten te halen om mee te nemen. Sam gooide één blik naar Nathan, die net beneden kwam, en ze trokken samen hun schouders op.

    “Gaan we met de Golf of dacht je aan iets groters ?” vroeg Sam. Stephen grijnsde knipogend, zwaaiend met zijn sleutels.

    “Wat dacht je zelf ?”

10-08-2011 om 00:00 geschreven door Debbie Blogt