Overal was er water. Boven, onder, links, rechts. En Ellie zat er midden in. Ze kon geen kant op. Ze spartelde hevig om aan het oppervlak te raken, maar alle moeite was tevergeefs. De druk van het water duwde op haar longen. Hevige pijnscheuten teisterden haar kleine lichaam. Er waren heel wat stemmen, die onduidelijk spraken en riepen. De schimmen aan de rand werden donkerder terwijl Ellie dieper zonk. Een harde plons doorbrak het mijlenverre geluid van mensen die praatten en babbelden. Iemand kwam op haar afgedoken. Een hand greep haar pols stevig voor die haar omhoog trok. Ik moet wakker blijven, dacht ze wanhopig. Ik moet vechten. Maar de gedachte kon haar de moed niet inspreken die ze nodig had om haar ogen open te houden. Net toen haar hoofd boven water kwam, viel ze weg in een duisternis zo groot, dat haar lichaam ermee leek op te houden...

Ellie veerde recht in haar bed. Koud zweet stond op haar voorhoofd waardoor haar krulletjes plakten tegen haar gezicht. Zwaar ademend keek ze rond in haar aardedonkere kamer. Een lichtstreep scheen onder haar deur, maar dat was niet de reden dat ze wakker geworden was. Ze wreef in haar ogen, die nat waren van de tranen. Ze hoorde Edward snurken in de hondenmand op de gang. Voorzichtig gleed ze uit bed, liep naar de deur en deed die op een kiertje open. Stephen kwam net uit het toilet.

    “Ellie ?” fluisterde hij onzeker. Zijn haar stond in alle windrichtingen en hij had maar kleine oogjes. “Waarom ween je ?” Zijn blik werd meteen alerter. Ellie deed de deur volledig open. Stephen sloop langs Edwards mand heen en ging haar kamer binnen. Ze deed de deur pas dicht toen Stephen haar bureaulampje aanstak. Hij ging op bed zitten, zij naast hem.

    “Ik kan hier niet slapen zonder het te dromen,” snikte ze. Tranen liepen als watervallen langs haar gezicht. Stephen staarde schuldbewust naar zijn knieën. “Het voelt nog altijd zo écht. En het doet ook pijn. Evenveel als toen.”

    “Kan ik iets voor je doen ?”

    “Net als in het begin ?” zei ze suggestief. Zonder reageren kroop Stephen naar het midden van het bed. Hij leunde met zijn rug tegen het hoofdeinde. Haar hoofdkussen schudde hij op en plaatste het tegen zijn zijkant. Hij klopte naast hem om aan te tonen dat ze bij hem kon gaan liggen. Ze kroop onder het deken naar Stephen, legde haar hoofd op het kussen. Haar arm legde ze over zijn middel. Zijn ene arm legde hij om haar, met zijn andere ging hij zacht door haar krullen. Het duurde niet lang voordat ze opnieuw in slaap viel, terwijl tranen nog stil over haar wangen liepen. Stephen liet zijn hoofd tegen de muur rusten, starend naar het plafond.

    “Het spijt mij...” fluisterde hij oprecht, omlaag kijkend naar Ellies alweer vredige gezicht. “Als ik de tijd maar kon terugdraaien met alle kennis die ik nu heb...” Uiteindelijk viel ook hij in slaap in een droomloze nacht...

18-07-2011 om 12:03 geschreven door Debbie Blogt