't Arsenaal - Namaals [theater] Verslaggeving door Laura Cuypers en Lynn Geerinck
Herman en Vincent Verbeeck - Een ontgoocheling [theater] verslaggeving door Alexander Beeldens en Peter Van den Berghe
Theater Zuidpool - Cockfish [theater] verslaggeving door Joris Daems en Elias De Bock
Twijfel vzw - De ondernemers [theater] Verslaggeving door Lieselot Gamisch en Thalia Montalto
Theater Antigone - The Bult and the Beautiful [theater] Verslaggeving door Lynn Mertens en Laura Van de Vyver
podium Ter Vesten
info, foto's, artikels, filmpjes,... over jouw favoriete voorstelling
06-11-2008
Democlash van Nigel Williams: door Caroline Proost
eerste indruk: Ik heb gekozen voor Nigel Williams omdat hij de een van de enigste cabaretiers was die op onze lijst stonden en ik wel graag een humoristisch stuk wilde zien omdat ik dit niet vaak doe. Ik wil mijn kennis over cabaretiers ook wat uitbreiden omdat ik enkel de allerbekendste al heb gezien en ik wil wel graag de nieuwkomers eens bezig zien. Dit is dus een ideale gelegenheid om dit te doen. Ik vind dat Nigel Williams het uiterlijk heeft van een echte artiest. Ik kan me niet goed argumenteren, maar ook zonder dat ik wist dat hij cabaretier was, zou ik denken dat hij ofwel artiest, ofwel student was. Hij is jong en dat speelt wel in zijn voordeel volgens mij. Nigel weet welke onderwerpen er nu veel bediscussieerd worden en dit verleent hem een groot voordeel. Ik weet wel niet zo goed wat ik moet verwachten van zijn soort humor. Ik las zojuist dat hij meermaals maatschappelijke fenomenen bekritiseert. Dit kan voor mij saai, of juist zeer leuk uitdraaien. Zo leer je op een leuke, humoristische manier nog iets van de wereld, of het creëert een afstand doordat ik tegenwoordig weer wat minder mee ben met de binnenlandse politiek. Een ander aspect van zijn humor is dat zijn shows typisch Anglisaksisch van stijl zijn. Zo blijf je niet doordrammen over 1 onderwerp, wat naar mijn mening de spanning erin houdt. Toch heb ik wat twijfels bij zijn show. Hij is oorspronkelijk van Engeland en Engelsen hebben een andere cultuur die ook de humor bepaald. Ik hoop dus dat ook voor ons het een lachwekkende show wordt.
eerste indruk: Nigel Williams lijkt me echt een grappige persoon. Die ook in zijn vrije tijd grappig is, dus van nature een komiek. Ik heb zijn site en blog gelezen en deze waren zeer grappig. Ik heb hem ook al bezig gezien op tv en daar vond ik hem ook zeer grappig. Hij is echt een goede stand-up comedian. Ik vind het ook grappig dat hij een Engels accent heeft. Hij is zeer moedig om grappen te komen vertellen in een andere taal dan zijn moedertaal en dit is soms heel erg moeilijk. Ik heb ook stukjes gezien van zijn shows op youtube en hij betrekt ook vaak zijn publiek erbij. Dit is leuk want dan kan zijn show soms een heel andere wending krijgen. Ik hoop dat het een heel leuke en grappige voorstelling wordt. Maar dat zal wel, ik heb er alle vertrouwen in!
Een Ontgoocheling van Herman en Vincent Verbeeck: door Peter Van den Berghe
eerste indruk: Zelf heb ik nog amper of nog nooit gehoord over die bekende schrijver Willem Elsschot. Maar aan al die lofberichten te zien, zal hij wel zeer goed moeten zijn geweest. In de meeste artikels die ik gelezen heb over de twee acteurs stond alleen maar goeds. Ze kunnen zeer goed acteren (ze hebben namelijk zeer veel ervaring), en daar bovenop zijn ze nog eens vader en zoon, wat (volgens mij) tot een zeer goed samenspel zal leiden. Ook heb ik vernomen dat de zoon Vincent Verbeeck accordeon speelt, dat kan voor afwisseling zorgen op de planken. Dit maakt hem bovendien een veelzijdige artiest. Verder ben ik vol verwachting van het theaterstuk omdat ik me afvraag hoe de verhaallijn zal verlopen, want volgens sommige bronnen is die zeer spannend
verslag: Ik vond het alvast een boeiend toneelstuk. Voor het toneelstuk werden we goed ingelicht door Herman Verbeeck, die een aantal interessante aspecten opnoemde, waardoor het toneel toch al een beetje duidelijker werd. Het viel mij ook op dat er enkel oudere mensen waren, en zeer weinig jonge mensen. Ook werden we grondig geïnformeerd over hoe goed Willem Elsschot wel was. Tijdens de voorstelling kregen we toffe accordeon muziek van Vincent Verbeeck te horen, alsook kleine stukjes harmonica van vader Herman Verbeeck. Ook waren er grappige stukken, waaronder enkele uitspraken met een Antwerps accent, waar ik toch wel om moest lachen. Ik heb me dan ook niet verveeld tijdens de voorstelling. Het toneelstuk werd mooi gespeeld door vader en zoon, die allebei goed in hun rol opgingen. Achter het toneelstuk was het wel even wachten op het interview met de vader, want ze moesten zich nog omkleden en hun spullen bij elkaar zoeken. We hebben de vader geïnterviewd, hij was een totaal andere persoon dan dat ik eerst dacht.
Een Ontgoocheling van Herman en Vincent Verbeeck: door Alexander Beeldens
eerste indruk: Ik had nog maar twee zinnen gelezen over het toneelstuk en ik had al een pluspunt opgemerkt. De twee personen zijn namelijk vader en zoon. Dit kan interessant zijn, aangezien ik nog nooit een vader en een zoon samen heb zien acteren. Ook de interactie tussen de twee zal waarschijnlijk vlotter zijn als twee acteurs die geen familiale band hebben. Ook de positieve commentaar op het boek én op het toneel hebben een stijgende invloed op mijn verwachtingen. Ik vermoed dat ik tijdens de voorstelling gespannen zal afwachten hoe het verhaal zal aflopen, dat ik tevreden, misschien wel meer als tevreden ben over de acteerprestaties van de twee acteurs, dat de muziek die gespeeld wordt aangenaam om naar te luisteren is, en als kers op de taart zou het ook nog zeer leuk zijn als er nog wat gelachen zou worden
verslag: Het toneel vond ik toch vrij leuk. We wisten vrij goed over wat het ging, en we wisten nog meer over de schrijver van het boek, waar het toneelstuk op gebaseerd was. De schrijver was Willem Elsschot, een bikkelharde zakenman zoals Herman Verbeeck ons zelf heeft uitgelegd voor het toneel begon. Uit zijn uitleg bleek ook het diepe respect dat hij had voor de schrijver. De inleiding begon niet zo positief voor mij, aangezien Herman Verbeeck opende met een mopje dat ik, en Peter ook niet denk ik, snapte. Maar aangezien de oudere meerderheid van de zaal wel aan het lachen was, neem ik aan dat het wel een goede openingszin was. Kortom, de inleiding vond ik goed omdat we zo een beetje beter het verhaal konden volgen. Dit verhaal vond ik toch wel leuk, de dialogen waren zeer vlot en goed gespeeld, het was er dus echt wel aan te zien dat ze het stuk al meer als 90 keer gespeeld hebben. Ook de muzikale afwisseling was wel goed gevonden. Zonder deze muzikale noot had het stuk wel wat saaier geweest. Herman en Vincent Verbeeck, waar ik toch wel een bepaalde hoeveelheid respect voor heb gekregen na het stuk, deden het heel goed zoals ik al zei, mij zou het niet lukken om een heel boek te spelen, en daar bovenop ook nog eens een instrument te bespelen. Hoewel we toch een twintigtal minuutjes op het interview moesten wachten, vond ik dit toch niet zo erg, aangezien de papa, Herman Verbeeck, toch een tof en zeer vriendelijk individu was. Voor het interview had ik dus ook geen zenuwen, en vond het ook helemaal niet erg om dit interview af te nemen. Ik kan deze voorstelling dus wel aanraden, maar dan misschien toch voor iets oudere mensen, aangezien mijn moeder en haar zus de voorstelling toch nog beter vonden als Peter en ik.
interview: Hoe is het om als vader en zoon theater te spelen? Het is een bijzondere en aangename ervaring. Het is natuurlijk niet vanzelfsprekend dat dit kan gebeuren. Het is de eerste voorstelling die we samen spelen. Toch is het niet makkelijk om samen te spelen. Je moet het juiste spel nemen. Bij ons lukte dat vrij vlug. Het is gewoon een kwestie van het juiste verhaal te nemen, dan is het simpel.
Waarom hebben jullie de bekende schrijver Willem Elsschot genomen? We zijn beiden een liefhebber van Willem Elsschot. Ik heb voor deze serie van toneelstukken al eens een monoloog gedaan van Willem Elsschot, nl. Kaas ( ongeveer een honderd keer)
Is het niet lastig, om tegelijkertijd muziek te spelen en te acteren? Ja: twee dingen tegelijkertijd doen, dan moet je je dubbel concentreren. Om dit te doen moet je veel oefenen en repeteren.
Zijn er nog verhalen die jullie graag zouden willen spelen? Liefst geen andere stukken meer van Willem. We dachten even aan een trilogie van Willem Elsschot: Kaas, Ontgoocheling en Dwaallicht. Ook zou ik graag een Joods verhaal doen, maar dat is een zeer zwaar verhaal en dus ook zeer moeilijk. Een andere optie is ook zelf een verhaal schrijven Ook ben ik nog aan iets bezig
Is er veel belangstelling voor het theaterstuk? Wisselend. Meestal is het vrij goed, daar mogen we niet over klagen. Soms is er veel belangstelling (zoals vandaag), soms is er minder belangstelling. In Nederland is het stuk zeer geliefd. In kleine dorpen is er een kleiner publiek. Het theaterstuk is ook meer voor een kleine zaal, zon 100-200 tot 300 toeschouwers. In het Cultuurcentrum is er een goede akoestiek.
BEVEREN - Op vrijdag 7 november start cultuurcentrum Ter Vesten met een ambassadeurswerking. De leerlingen van de zesde klas Humane Wetenschappen van de Sint-Maarten Bovenschool zijn de eerste ambassadeurs. Zij zullen één jaar lang een blog onderhouden over artiesten die te gast zijn in cc Ter Vesten, promotie maken voor de voorstellingen en meehelpen achter de schermen. In ruil krijgen de jongeren gratis voorstellingen en zelfs een meet & greet met artiesten. Op vrijdag 7 november start cultuurcentrum Ter Vesten met een ambassadeurswerking. Het cultuurcentrum zal dit jaar voor het eerst samenwerken met een klas jeugdige ambassadeurs, namelijk de zesde klas Humane Wetenschappen van de Sint Maarten Bovenschool uit Beveren. De Sint-Maarten Bovenschool en het cultuurcentrum Ter Vesten ontwikkelden een samenwerking waar beide partners de vruchten van zullen plukken. Na een introductiesessie met een Ter Vestenmedewerker in de eigen schoolomgeving, trekt de klas op vrijdag 7 november richting cultuurcentrum Ter Vesten voor een spectaculaire rondleiding achter de schermen en een kennismaking met de ganse equipe van het cultuurhuis. Deze dag vormt het startmoment voor een jaar intense samenwerking rond cultuur. De 17-18 jarige reporters in spe zullen een volledig jaar een nieuwe blog onderhouden met artikels en informatie die ze zelf opzoeken over de artiesten die te gast zijn in Ter Vesten. In ruil kunnen zij per twee gratis de voorstelling bijwonen en waar mogelijk nadien zelfs een gesprek met de artiest voeren. Door mee te helpen achter de schermen leren zij het reilen en zeilen van een cultuurcentrum kennen. Aan de andere kant helpen zij cc Ter Vesten om promotie te maken voor de voorstellingen. Tournée Générale XL op 15 november wordt de volgende culturele hoogdag voor de jongeren. Die dag zullen de leerlingen meewerken bij de catering, het scheuren van tickets en de informatieverstrekking. Sommige jongeren zullen zelfs de artiesten begeleiden van en naar het podium.
Leden van de pers zijn welkom om met ons de start van de amnbassadeurswerking van Ter Vesten mee te maken op vrijdag 7 november om 10.15 uur in Ter Vesten.
eerste indruk: Volgens mij zal het stuk Namaals van t Arsenaal heel wat emoties opwekken. Ik las dat Michael De Cock meer dan zes maanden doorbracht op verschillende palliatieve afdelingen om zo meer te weten te komen over hoe de mensen daar omgaan met de dood. Sommigen snakken ernaar te sterven, zoals wij snakken naar het leven. Elke patiënt beleeft deze ervaring op een andere wijze. Tuur De Weert zal in het hoofd van de patiënten kruipen om zo hun gedachten en gevoelens te kunnen doorgeven aan het publiek. Ik vind het interessant om te weten hoe zulke patiënten omgaan met de dood.Het stuk zal muzikaal getint zijn door de cellist Karel Steylaerts. Ondanks het feit dat er enkel één acteur en één cellist optreden, zal het volgens mij geen sombere vertoning zijn. De voorstelling wordt op 30/10 ook vertoond in Leuven, dat bewijst dat het toch de moeite waard zal zijn.
verslag: Namaals is een monoloog die gebracht wordt door Tuur de Weert. Op zijn aanvraag ging Michael De Cock een zestal maanden praten met de mensen van verschillende palliatieve afdelingen. Deze verschillende verhalen van mensen die afscheid proberen te nemen van hun leven, bundelde hij dan samen. De voorstelling Namaals was voor ons beiden zeer verrassend. Wanneer je het onderwerp te horen krijgt, denk je zo goed als meteen: Hoe gaan ze dat brengen in een monoloog?. Dit was "Elke avond denk ik opnieuw: morgen vraag ik erom. Voor wie of voor wat lig ik hier nog? En elke morgen denk ik opnieuw: ik zal wachten tot vanavond." ook onze vraag. Deze is, vinden wij, op een toch wel zeer positieve manier beantwoord. Ondanks dit sombere en toch wel zware thema, is deze voorstelling zeer gemakkelijk te volgen. Dit komt doordat er verschillende verhalen verteld worden en de verteller niet al te moeilijke zinnen. "Er is daarbuiten, achter die deur, een leven van mogelijkheden waar ik niks mee te maken heb, waar ik nooit meer terug naar kan. Ik ben daar al voorbij. Ik ben overal voorbij. In tussentijd gebruikt. De mensen in de zaal hebben zelfs een aantal keren kunnen lachen, wat normaal gezien niet vanzelfsprekend is bij een onderwerp over de dood. De benadering van dit onderwerp vinden we dus zeker geslaagd gebracht! Je kan je inleven in het gevoel en de gedachten van die mensen. Interview: Hoe ervaar je het om over de dood te vertellen in naam van anderen? Iedereen krijgt er toch mee te maken. Des te ouder je wordt, des te meer verlies je te verwerken krijgt. De meeste mensen kunnen het plaatsen, niet iedereen. Als acteur kan je daar iets mee doen. Emoties opwekken bij de toeschouwers bijvoorbeeld, dat is zeer dienstbaar. Je merkt het direct of je via het stuk het publiek kan raken of niet. Was het publiek aangenaam tijdens dit optreden? Ja, het was een heel tof publiek door de vele respons die ze geven. Kan je je vinden bij sommige gedachten van de patiënten? Ja, maar je moet je in zon situatie bevinden, om je er te kunnen in inleven. Heb je moeite om je in die bepaalde gedachte van patiënten te verplaatsen? Neen, eigenlijk niet. Ik probeer te spelen hoe het aanvoelt, het is niet moeilijker dan sommige andere dingen. Je speelt gewoon een individu, je kunt er niets fout mee doen. Iedereen verwerkt het toch op zijn eigen manier, er is dus geen juiste manier om een patiënt te imiteren. Heb je voor het optreden veel zenuwen en heb je schrik om je tekst te vergeten? In het begin toen ik alleen speelde, had ik moeite met de eenzaamheid op het podium. Jij bent de enige die de stress aanvaardt, enkel jezelf. Maar schrik om mijn tekst te vergeten heb ik nooit gehad. Moest het gebeuren, geen probleem, ik verzin er zelf wel iets bij waardoor alles toch op zijn pootjes terecht komt. Voor welk publiek is het oorspronkelijk bestemd? Zie je een evolutie naargelang jullie optreden? Voor een breed publiek: kinderen, volwassenen, bejaarden, Ik denk wel dat kleine kinderen de diepere betekenis minder kunnen vatten dan volwassenen en ouderen. Personen die al veel verlies gehad hebben, kunnen zich er gemakkelijker mee identificeren. Ik zie veel evolutie, elke voorstelling is helemaal anders. Zo alleen op het podium staan, hoe ga je daarmee om? Momenteel is het leuk om alleen op het podium te staan, je bent je eigen baas. Als je zin hebt om een pauze in te lassen of even te stoppen met praten, doe je dat gewoon. Anders is het moeilijker. Wat vind jij van de muzikale begeleiding? Had je zelf iets anders in gedachte, iets groter? En wat is volgens jou het nut van muzikale begeleiding bij een monoloog? Naast mij speelde een cellist, deze was bedoeld om zo een meer abstracte vertolking te verkrijgen. Ik kan er minder objectief over oordelen, omdat ik in het stuk meespeel. Een buitenstaander daarentegen ziet het subjectiever vanop afstand.
Waarin kan je het meeste van jezelf geven: theater of televisie? Ik kan mezelf zowel in theater als in televisie geven, maar op zich is het iets aparts. Ik vind het leuk om eens af te wisselen. In het theater ben je je eigen baas, je doet wat je wilt. Op tv wordt je meer in een richting geduwd. Het is dan wel fijn om jezelf te blijven, ondanks dat je een type moet spelen. Dat heb ik bij FC De Kampioenen.
Wat is jouw bijdrage geweest aan het theaterstuk Namaals, buiten het feit dat je de opvoering doet? Ik heb Michael geholpen met de uitvoering van zijn boek. Hij las het hardop voor, zodat ik eventueel zaken eraan kon veranderen.
eerste indruk: Het stuk wordt opgevoerd door Tuur De Weert. Hij is bekend dankzij verschillende rollen in televisieseries, maar treedt ook regelmatig op in theatervoorstellingen. Ik vind dat, afhankelijk van hoe ik hem op televisie heb zien spelen, hij zich wel zeer goed inleeft in zijn rol. Hierdoor verwacht ik dus wel redelijk veel van de voorstelling Namaals. Mijn hoge verwachtingen zijn ook te wijten aan het onderwerp. Het interesseert me heel erg hoe mensen denken over hun dood, wat ze doen, hoe ze dit ervaren, De regisseur, Michael De Cock, heeft zeker zijn uiterste best gedaan om het onderwerp zo goed mogelijk weer te kunnen geven. Dit deed hij door op verschillende palliatieve afdelingen gesprekken te voeren met mensen die de dood recht in de ogen kijken. Hier heb ik veel respect voor. Hij steekt er tijd en werk in en dat vind ik zeer positief. Het stuk zal blijkbaar wel erg origineel gebracht worden, omdat er maar één acteur en één cellist te zien zal zijn op het podium. Ik ben benieuwd of ik deze aanpak zal appreciëren!
verslag: Namaals is een monoloog die gebracht wordt door Tuur de Weert. Op zijn aanvraag ging Michael De Cock een zestal maanden praten met de mensen van verschillende palliatieve afdelingen. Deze verschillende verhalen van mensen die afscheid proberen te nemen van hun leven, bundelde hij dan samen. De voorstelling Namaals was voor ons beiden zeer verrassend. Wanneer je het onderwerp te horen krijgt, denk je zo goed als meteen: Hoe gaan ze dat brengen in een monoloog?. Dit was "Elke avond denk ik opnieuw: morgen vraag ik erom. Voor wie of voor wat lig ik hier nog? En elke morgen denk ik opnieuw: ik zal wachten tot vanavond." ook onze vraag. Deze is, vinden wij, op een toch wel zeer positieve manier beantwoord. Ondanks dit sombere en toch wel zware thema, is deze voorstelling zeer gemakkelijk te volgen. Dit komt doordat er verschillende verhalen verteld worden en de verteller niet al te moeilijke zinnen. "Er is daarbuiten, achter die deur, een leven van mogelijkheden waar ik niks mee te maken heb, waar ik nooit meer terug naar kan. Ik ben daar al voorbij. Ik ben overal voorbij. In tussentijd gebruikt. De mensen in de zaal hebben zelfs een aantal keren kunnen lachen, wat normaal gezien niet vanzelfsprekend is bij een onderwerp over de dood. De benadering van dit onderwerp vinden we dus zeker geslaagd gebracht! Je kan je inleven in het gevoel en de gedachten van die mensen. Interview: Hoe ervaar je het om over de dood te vertellen in naam van anderen? Iedereen krijgt er toch mee te maken. Des te ouder je wordt, des te meer verlies je te verwerken krijgt. De meeste mensen kunnen het plaatsen, niet iedereen. Als acteur kan je daar iets mee doen. Emoties opwekken bij de toeschouwers bijvoorbeeld, dat is zeer dienstbaar. Je merkt het direct of je via het stuk het publiek kan raken of niet. Was het publiek aangenaam tijdens dit optreden? Ja, het was een heel tof publiek door de vele respons die ze geven. Kan je je vinden bij sommige gedachten van de patiënten? Ja, maar je moet je in zon situatie bevinden, om je er te kunnen in inleven. Heb je moeite om je in die bepaalde gedachte van patiënten te verplaatsen? Neen, eigenlijk niet. Ik probeer te spelen hoe het aanvoelt, het is niet moeilijker dan sommige andere dingen. Je speelt gewoon een individu, je kunt er niets fout mee doen. Iedereen verwerkt het toch op zijn eigen manier, er is dus geen juiste manier om een patiënt te imiteren. Heb je voor het optreden veel zenuwen en heb je schrik om je tekst te vergeten? In het begin toen ik alleen speelde, had ik moeite met de eenzaamheid op het podium. Jij bent de enige die de stress aanvaardt, enkel jezelf. Maar schrik om mijn tekst te vergeten heb ik nooit gehad. Moest het gebeuren, geen probleem, ik verzin er zelf wel iets bij waardoor alles toch op zijn pootjes terecht komt. Voor welk publiek is het oorspronkelijk bestemd? Zie je een evolutie naargelang jullie optreden? Voor een breed publiek: kinderen, volwassenen, bejaarden, Ik denk wel dat kleine kinderen de diepere betekenis minder kunnen vatten dan volwassenen en ouderen. Personen die al veel verlies gehad hebben, kunnen zich er gemakkelijker mee identificeren. Ik zie veel evolutie, elke voorstelling is helemaal anders. Zo alleen op het podium staan, hoe ga je daarmee om? Momenteel is het leuk om alleen op het podium te staan, je bent je eigen baas. Als je zin hebt om een pauze in te lassen of even te stoppen met praten, doe je dat gewoon. Anders is het moeilijker. Wat vind jij van de muzikale begeleiding? Had je zelf iets anders in gedachte, iets groter? En wat is volgens jou het nut van muzikale begeleiding bij een monoloog? Naast mij speelde een cellist, deze was bedoeld om zo een meer abstracte vertolking te verkrijgen. Ik kan er minder objectief over oordelen, omdat ik in het stuk meespeel. Een buitenstaander daarentegen ziet het subjectiever vanop afstand.
Waarin kan je het meeste van jezelf geven: theater of televisie? Ik kan mezelf zowel in theater als in televisie geven, maar op zich is het iets aparts. Ik vind het leuk om eens af te wisselen. In het theater ben je je eigen baas, je doet wat je wilt. Op tv wordt je meer in een richting geduwd. Het is dan wel fijn om jezelf te blijven, ondanks dat je een type moet spelen. Dat heb ik bij FC De Kampioenen.
Wat is jouw bijdrage geweest aan het theaterstuk Namaals, buiten het feit dat je de opvoering doet? Ik heb Michael geholpen met de uitvoering van zijn boek. Hij las het hardop voor, zodat ik eventueel zaken eraan kon veranderen.
Inside Stories van Peter De Graef: door Caroline Proost
eerste indruk: Onze keuze is gegaan naar Peter De Graef met zijn voorstelling inside stories. Samen met Lore bereidde ik me voor op de voorstelling van 18 november. Ik stortte me op het internet en ging eerst op zoek naar enkele fotos van Peter De Graef. Deze fotos leken me humoristisch dankzij zijn gelaatsuitdrukking. Ik vind ook dat dit uiteindelijk een groot voordeel is voor zijn grappig typetje dat hij speelt in het stuk. Later ben ik gaan zoeken naar informatie over Peter De Graef zelf en ik vond hem een zeer getalenteerd man omdat hij zoveel heeft gedaan. Hij acteert, regisseert, ... Hij heeft ook lang opleiding gevolgd en hij is een man met vele levenservaringen. Deze levenservaringen zullen soms ook wel eens tot uiting komen in een script, vermoed ik. Na verschillende sites te hebben geraadpleegd over Peter De Graef ging ik verder met mijn zoekopdracht en zocht ik naar informatie over het stuk. Dit was een beetje teleurstellend omdat ik een slechte recensie vond en dit me deed twijfelen over het stuk. Met deze indrukken begaf ik me de avond van de voorstelling naar de inleiding op het stuk. Mijn verwachtingen waren hierna wel groot omdat ik nu zowel goede als slechte commentaren had waargenomen. De vrouw die de inleiding gaf verklapte niet te veel en gaf toch een goede indruk over het stuk. Ze vertelde enkele interpretaties die mensen hadden bij mysterieuze personages, uitspraken, gebeurtenissen, enz. Dit was wel leuk want zo kon ik achteraf vergelijken met hoe ik het had waargenomen.
Inside Stories van Peter De Graef: door Lore Dierckx
eerste indruk: Het lijkt mij een raar en ingewikkeld toneel te zijn. Ook volgens vele sites zou het bizar zijn. Peter De Graef schrijft de hele tijd, maar nu staat hij ook op de planken. Zal hij het wel goed doen? Welk crimineel plan gaan ze uitvoeren? Worden ze gevat of niet? Wie is die zilveren engel? Hoe wordt deze voorgesteld? Men zegt dat je meermaals tegen jezelf of de werkelijkheid botst. In welke zin? Het is een komedie waarbij de teksten je meenemen naar een wereld van wreedheid, gekte en fantasie. verslag: Rik(Tristan Versteven) zit thuis en is werkloos, tot zijn vrouw belt om haar te komen ophalen in de stad. Dit vindt Rik helemaal niet leuk, hij treuzelt bij zijn schoenen aan te doen tot plots weer de telefoon gaat. Het is zijn vergeten dochter Fatou. Rik wil de wereld imponeren en grootste daden volbrengen maar hoe gaat hij te werk? Zijn broer Bull komt op die moment zijn huis binnen gestormd. Bull (Peter De Graef) heeft een plan om de bank te overvallen. Hiermee stemt Rik, na lang twijfel, in. Bull gaat rustig te werk en kraakt de kluizen tot ze plots een grote knal horen, de doorgang is ingestort en ze kunnen er niet meer uit. Ze bedenken allerlei plannen om hun uit deze situatie te redden, komen allerlei pijnlijke herringen naar boven. Werd het dochtertje dat dood in haar bedje werd aangetroffen, ontvoert? Of is het gestikt terwijl Bull babysitte? Rik flipt en schiet zijn broer dood. Uiteindelijk lijkt Rik in slaap gevallen te zijn en belt zijn vrouw hem wakker. Einde In het toneelstuk zelf komt ook veel de zilveren engel naar voren die gespeeld wordt door Lilianne Keersmaekers. Deze persoon kan iedereen zijn, een moederfiguur een beschermengel. In het toneelstuk wordt dit ook niet gezegd.
