't Arsenaal - Namaals [theater] Verslaggeving door Laura Cuypers en Lynn Geerinck
Herman en Vincent Verbeeck - Een ontgoocheling [theater] verslaggeving door Alexander Beeldens en Peter Van den Berghe
Theater Zuidpool - Cockfish [theater] verslaggeving door Joris Daems en Elias De Bock
Twijfel vzw - De ondernemers [theater] Verslaggeving door Lieselot Gamisch en Thalia Montalto
Theater Antigone - The Bult and the Beautiful [theater] Verslaggeving door Lynn Mertens en Laura Van de Vyver
podium Ter Vesten
info, foto's, artikels, filmpjes,... over jouw favoriete voorstelling
29-10-2008
Namaals van 't Arselaal: door Lynn Geerinck
eerste indruk: Volgens mij zal het stuk Namaals van t Arsenaal heel wat emoties opwekken. Ik las dat Michael De Cock meer dan zes maanden doorbracht op verschillende palliatieve afdelingen om zo meer te weten te komen over hoe de mensen daar omgaan met de dood. Sommigen snakken ernaar te sterven, zoals wij snakken naar het leven. Elke patiënt beleeft deze ervaring op een andere wijze. Tuur De Weert zal in het hoofd van de patiënten kruipen om zo hun gedachten en gevoelens te kunnen doorgeven aan het publiek. Ik vind het interessant om te weten hoe zulke patiënten omgaan met de dood.Het stuk zal muzikaal getint zijn door de cellist Karel Steylaerts. Ondanks het feit dat er enkel één acteur en één cellist optreden, zal het volgens mij geen sombere vertoning zijn. De voorstelling wordt op 30/10 ook vertoond in Leuven, dat bewijst dat het toch de moeite waard zal zijn.
verslag: Namaals is een monoloog die gebracht wordt door Tuur de Weert. Op zijn aanvraag ging Michael De Cock een zestal maanden praten met de mensen van verschillende palliatieve afdelingen. Deze verschillende verhalen van mensen die afscheid proberen te nemen van hun leven, bundelde hij dan samen. De voorstelling Namaals was voor ons beiden zeer verrassend. Wanneer je het onderwerp te horen krijgt, denk je zo goed als meteen: Hoe gaan ze dat brengen in een monoloog?. Dit was "Elke avond denk ik opnieuw: morgen vraag ik erom. Voor wie of voor wat lig ik hier nog? En elke morgen denk ik opnieuw: ik zal wachten tot vanavond." ook onze vraag. Deze is, vinden wij, op een toch wel zeer positieve manier beantwoord. Ondanks dit sombere en toch wel zware thema, is deze voorstelling zeer gemakkelijk te volgen. Dit komt doordat er verschillende verhalen verteld worden en de verteller niet al te moeilijke zinnen. "Er is daarbuiten, achter die deur, een leven van mogelijkheden waar ik niks mee te maken heb, waar ik nooit meer terug naar kan. Ik ben daar al voorbij. Ik ben overal voorbij. In tussentijd gebruikt. De mensen in de zaal hebben zelfs een aantal keren kunnen lachen, wat normaal gezien niet vanzelfsprekend is bij een onderwerp over de dood. De benadering van dit onderwerp vinden we dus zeker geslaagd gebracht! Je kan je inleven in het gevoel en de gedachten van die mensen. Interview: Hoe ervaar je het om over de dood te vertellen in naam van anderen? Iedereen krijgt er toch mee te maken. Des te ouder je wordt, des te meer verlies je te verwerken krijgt. De meeste mensen kunnen het plaatsen, niet iedereen. Als acteur kan je daar iets mee doen. Emoties opwekken bij de toeschouwers bijvoorbeeld, dat is zeer dienstbaar. Je merkt het direct of je via het stuk het publiek kan raken of niet. Was het publiek aangenaam tijdens dit optreden? Ja, het was een heel tof publiek door de vele respons die ze geven. Kan je je vinden bij sommige gedachten van de patiënten? Ja, maar je moet je in zon situatie bevinden, om je er te kunnen in inleven. Heb je moeite om je in die bepaalde gedachte van patiënten te verplaatsen? Neen, eigenlijk niet. Ik probeer te spelen hoe het aanvoelt, het is niet moeilijker dan sommige andere dingen. Je speelt gewoon een individu, je kunt er niets fout mee doen. Iedereen verwerkt het toch op zijn eigen manier, er is dus geen juiste manier om een patiënt te imiteren. Heb je voor het optreden veel zenuwen en heb je schrik om je tekst te vergeten? In het begin toen ik alleen speelde, had ik moeite met de eenzaamheid op het podium. Jij bent de enige die de stress aanvaardt, enkel jezelf. Maar schrik om mijn tekst te vergeten heb ik nooit gehad. Moest het gebeuren, geen probleem, ik verzin er zelf wel iets bij waardoor alles toch op zijn pootjes terecht komt. Voor welk publiek is het oorspronkelijk bestemd? Zie je een evolutie naargelang jullie optreden? Voor een breed publiek: kinderen, volwassenen, bejaarden, Ik denk wel dat kleine kinderen de diepere betekenis minder kunnen vatten dan volwassenen en ouderen. Personen die al veel verlies gehad hebben, kunnen zich er gemakkelijker mee identificeren. Ik zie veel evolutie, elke voorstelling is helemaal anders. Zo alleen op het podium staan, hoe ga je daarmee om? Momenteel is het leuk om alleen op het podium te staan, je bent je eigen baas. Als je zin hebt om een pauze in te lassen of even te stoppen met praten, doe je dat gewoon. Anders is het moeilijker. Wat vind jij van de muzikale begeleiding? Had je zelf iets anders in gedachte, iets groter? En wat is volgens jou het nut van muzikale begeleiding bij een monoloog? Naast mij speelde een cellist, deze was bedoeld om zo een meer abstracte vertolking te verkrijgen. Ik kan er minder objectief over oordelen, omdat ik in het stuk meespeel. Een buitenstaander daarentegen ziet het subjectiever vanop afstand.
Waarin kan je het meeste van jezelf geven: theater of televisie? Ik kan mezelf zowel in theater als in televisie geven, maar op zich is het iets aparts. Ik vind het leuk om eens af te wisselen. In het theater ben je je eigen baas, je doet wat je wilt. Op tv wordt je meer in een richting geduwd. Het is dan wel fijn om jezelf te blijven, ondanks dat je een type moet spelen. Dat heb ik bij FC De Kampioenen.
Wat is jouw bijdrage geweest aan het theaterstuk Namaals, buiten het feit dat je de opvoering doet? Ik heb Michael geholpen met de uitvoering van zijn boek. Hij las het hardop voor, zodat ik eventueel zaken eraan kon veranderen.
eerste indruk: Het stuk wordt opgevoerd door Tuur De Weert. Hij is bekend dankzij verschillende rollen in televisieseries, maar treedt ook regelmatig op in theatervoorstellingen. Ik vind dat, afhankelijk van hoe ik hem op televisie heb zien spelen, hij zich wel zeer goed inleeft in zijn rol. Hierdoor verwacht ik dus wel redelijk veel van de voorstelling Namaals. Mijn hoge verwachtingen zijn ook te wijten aan het onderwerp. Het interesseert me heel erg hoe mensen denken over hun dood, wat ze doen, hoe ze dit ervaren, De regisseur, Michael De Cock, heeft zeker zijn uiterste best gedaan om het onderwerp zo goed mogelijk weer te kunnen geven. Dit deed hij door op verschillende palliatieve afdelingen gesprekken te voeren met mensen die de dood recht in de ogen kijken. Hier heb ik veel respect voor. Hij steekt er tijd en werk in en dat vind ik zeer positief. Het stuk zal blijkbaar wel erg origineel gebracht worden, omdat er maar één acteur en één cellist te zien zal zijn op het podium. Ik ben benieuwd of ik deze aanpak zal appreciëren!
verslag: Namaals is een monoloog die gebracht wordt door Tuur de Weert. Op zijn aanvraag ging Michael De Cock een zestal maanden praten met de mensen van verschillende palliatieve afdelingen. Deze verschillende verhalen van mensen die afscheid proberen te nemen van hun leven, bundelde hij dan samen. De voorstelling Namaals was voor ons beiden zeer verrassend. Wanneer je het onderwerp te horen krijgt, denk je zo goed als meteen: Hoe gaan ze dat brengen in een monoloog?. Dit was "Elke avond denk ik opnieuw: morgen vraag ik erom. Voor wie of voor wat lig ik hier nog? En elke morgen denk ik opnieuw: ik zal wachten tot vanavond." ook onze vraag. Deze is, vinden wij, op een toch wel zeer positieve manier beantwoord. Ondanks dit sombere en toch wel zware thema, is deze voorstelling zeer gemakkelijk te volgen. Dit komt doordat er verschillende verhalen verteld worden en de verteller niet al te moeilijke zinnen. "Er is daarbuiten, achter die deur, een leven van mogelijkheden waar ik niks mee te maken heb, waar ik nooit meer terug naar kan. Ik ben daar al voorbij. Ik ben overal voorbij. In tussentijd gebruikt. De mensen in de zaal hebben zelfs een aantal keren kunnen lachen, wat normaal gezien niet vanzelfsprekend is bij een onderwerp over de dood. De benadering van dit onderwerp vinden we dus zeker geslaagd gebracht! Je kan je inleven in het gevoel en de gedachten van die mensen. Interview: Hoe ervaar je het om over de dood te vertellen in naam van anderen? Iedereen krijgt er toch mee te maken. Des te ouder je wordt, des te meer verlies je te verwerken krijgt. De meeste mensen kunnen het plaatsen, niet iedereen. Als acteur kan je daar iets mee doen. Emoties opwekken bij de toeschouwers bijvoorbeeld, dat is zeer dienstbaar. Je merkt het direct of je via het stuk het publiek kan raken of niet. Was het publiek aangenaam tijdens dit optreden? Ja, het was een heel tof publiek door de vele respons die ze geven. Kan je je vinden bij sommige gedachten van de patiënten? Ja, maar je moet je in zon situatie bevinden, om je er te kunnen in inleven. Heb je moeite om je in die bepaalde gedachte van patiënten te verplaatsen? Neen, eigenlijk niet. Ik probeer te spelen hoe het aanvoelt, het is niet moeilijker dan sommige andere dingen. Je speelt gewoon een individu, je kunt er niets fout mee doen. Iedereen verwerkt het toch op zijn eigen manier, er is dus geen juiste manier om een patiënt te imiteren. Heb je voor het optreden veel zenuwen en heb je schrik om je tekst te vergeten? In het begin toen ik alleen speelde, had ik moeite met de eenzaamheid op het podium. Jij bent de enige die de stress aanvaardt, enkel jezelf. Maar schrik om mijn tekst te vergeten heb ik nooit gehad. Moest het gebeuren, geen probleem, ik verzin er zelf wel iets bij waardoor alles toch op zijn pootjes terecht komt. Voor welk publiek is het oorspronkelijk bestemd? Zie je een evolutie naargelang jullie optreden? Voor een breed publiek: kinderen, volwassenen, bejaarden, Ik denk wel dat kleine kinderen de diepere betekenis minder kunnen vatten dan volwassenen en ouderen. Personen die al veel verlies gehad hebben, kunnen zich er gemakkelijker mee identificeren. Ik zie veel evolutie, elke voorstelling is helemaal anders. Zo alleen op het podium staan, hoe ga je daarmee om? Momenteel is het leuk om alleen op het podium te staan, je bent je eigen baas. Als je zin hebt om een pauze in te lassen of even te stoppen met praten, doe je dat gewoon. Anders is het moeilijker. Wat vind jij van de muzikale begeleiding? Had je zelf iets anders in gedachte, iets groter? En wat is volgens jou het nut van muzikale begeleiding bij een monoloog? Naast mij speelde een cellist, deze was bedoeld om zo een meer abstracte vertolking te verkrijgen. Ik kan er minder objectief over oordelen, omdat ik in het stuk meespeel. Een buitenstaander daarentegen ziet het subjectiever vanop afstand.
Waarin kan je het meeste van jezelf geven: theater of televisie? Ik kan mezelf zowel in theater als in televisie geven, maar op zich is het iets aparts. Ik vind het leuk om eens af te wisselen. In het theater ben je je eigen baas, je doet wat je wilt. Op tv wordt je meer in een richting geduwd. Het is dan wel fijn om jezelf te blijven, ondanks dat je een type moet spelen. Dat heb ik bij FC De Kampioenen.
Wat is jouw bijdrage geweest aan het theaterstuk Namaals, buiten het feit dat je de opvoering doet? Ik heb Michael geholpen met de uitvoering van zijn boek. Hij las het hardop voor, zodat ik eventueel zaken eraan kon veranderen.
Inside Stories van Peter De Graef: door Caroline Proost
eerste indruk: Onze keuze is gegaan naar Peter De Graef met zijn voorstelling inside stories. Samen met Lore bereidde ik me voor op de voorstelling van 18 november. Ik stortte me op het internet en ging eerst op zoek naar enkele fotos van Peter De Graef. Deze fotos leken me humoristisch dankzij zijn gelaatsuitdrukking. Ik vind ook dat dit uiteindelijk een groot voordeel is voor zijn grappig typetje dat hij speelt in het stuk. Later ben ik gaan zoeken naar informatie over Peter De Graef zelf en ik vond hem een zeer getalenteerd man omdat hij zoveel heeft gedaan. Hij acteert, regisseert, ... Hij heeft ook lang opleiding gevolgd en hij is een man met vele levenservaringen. Deze levenservaringen zullen soms ook wel eens tot uiting komen in een script, vermoed ik. Na verschillende sites te hebben geraadpleegd over Peter De Graef ging ik verder met mijn zoekopdracht en zocht ik naar informatie over het stuk. Dit was een beetje teleurstellend omdat ik een slechte recensie vond en dit me deed twijfelen over het stuk. Met deze indrukken begaf ik me de avond van de voorstelling naar de inleiding op het stuk. Mijn verwachtingen waren hierna wel groot omdat ik nu zowel goede als slechte commentaren had waargenomen. De vrouw die de inleiding gaf verklapte niet te veel en gaf toch een goede indruk over het stuk. Ze vertelde enkele interpretaties die mensen hadden bij mysterieuze personages, uitspraken, gebeurtenissen, enz. Dit was wel leuk want zo kon ik achteraf vergelijken met hoe ik het had waargenomen.
Inside Stories van Peter De Graef: door Lore Dierckx
eerste indruk: Het lijkt mij een raar en ingewikkeld toneel te zijn. Ook volgens vele sites zou het bizar zijn. Peter De Graef schrijft de hele tijd, maar nu staat hij ook op de planken. Zal hij het wel goed doen? Welk crimineel plan gaan ze uitvoeren? Worden ze gevat of niet? Wie is die zilveren engel? Hoe wordt deze voorgesteld? Men zegt dat je meermaals tegen jezelf of de werkelijkheid botst. In welke zin? Het is een komedie waarbij de teksten je meenemen naar een wereld van wreedheid, gekte en fantasie. verslag: Rik(Tristan Versteven) zit thuis en is werkloos, tot zijn vrouw belt om haar te komen ophalen in de stad. Dit vindt Rik helemaal niet leuk, hij treuzelt bij zijn schoenen aan te doen tot plots weer de telefoon gaat. Het is zijn vergeten dochter Fatou. Rik wil de wereld imponeren en grootste daden volbrengen maar hoe gaat hij te werk? Zijn broer Bull komt op die moment zijn huis binnen gestormd. Bull (Peter De Graef) heeft een plan om de bank te overvallen. Hiermee stemt Rik, na lang twijfel, in. Bull gaat rustig te werk en kraakt de kluizen tot ze plots een grote knal horen, de doorgang is ingestort en ze kunnen er niet meer uit. Ze bedenken allerlei plannen om hun uit deze situatie te redden, komen allerlei pijnlijke herringen naar boven. Werd het dochtertje dat dood in haar bedje werd aangetroffen, ontvoert? Of is het gestikt terwijl Bull babysitte? Rik flipt en schiet zijn broer dood. Uiteindelijk lijkt Rik in slaap gevallen te zijn en belt zijn vrouw hem wakker. Einde In het toneelstuk zelf komt ook veel de zilveren engel naar voren die gespeeld wordt door Lilianne Keersmaekers. Deze persoon kan iedereen zijn, een moederfiguur een beschermengel. In het toneelstuk wordt dit ook niet gezegd.
