Gisteren deden we eerst een rondleiding in de bekendste brouwerij te Dunedin. Speights, the taste of the South. Het was een leuke rondleiding. We hadden een grappige gids, die eerst de geschiedenis uitlegde en daarna verder ging over het brouwen van het bier. We zijn er weer wat wijzer door geworden... Daarna kon je natuurlijk proeven. Je kon 6 bieren proeven en zelf tappen. De glazen waren kleiner dan een bierglas, maar je mocht gedurende drie kwartier drinken wat je wou. Dat was een limonade voor mij natuurlijk. Een jonge Texaan begreep niet dat er Belgen bestaan die geen bier lustten. Tja, hij moest maar een foto nemen van dit rare fenomeen... Ik stond er van versteld dat Amerikanen België weten liggen. De Wereldoorlogen waren nog voor iets goed, denk ik.
Om 15.30 uur vertrokken we met een klein busje naar het schiereiland Otago. Daar zagen we albatrossen (op geluk, want het is broedseizoen en dan worden ze niet gestoord), zeeleeuwen, zeehonden, pinguins en nog andere vogelsoorten. Het was enorm interessant! We zijn opnieuw vele weetjes te weten gekomen over de dieren. Zo nemen zeeleeuwen mannelijke vriendjes om op te 'oefenen' als ze geen vrouwtje vinden, laten zeehonden hun jongen soms dagen alleen op zoek naar eten, blijven pinguins samen voor het leven, ... 'De fysiek' werd tijdens de rondleiding op de proef gesteld. Je moest een paar heuvels op en af. Ook moest je stil blijven en vanop afstand naar de dieren kijken. Nu weet ik wat ze veldwerk noemen... Je kon dicht bij de zeeleeuwen gaan. Tot op 3 meter afstand. Je moet wel ogen in je rug hebben, want ze durven wel eens op je afkomen. Dus op een gegeven moment was het eventjes gaan lopen. Misschien zochten ze een nieuwe 'boyfriend'... Omstreeks 22 uur waren we terug op de camping.
Vandaag reden we naar Omarama. We passeerden eerst de Boulders. Ronde stenen aan de kust, die hier al miljoenen jaren liggen. Ze zijn kanp om te zien. We genoten daar even van een terrasje, om dan verder te gaan naar de camping. De dichtste camping bij Mount Cook (de hoogste berg hier). En dan nog zie je hem niet liggen. Het is hier waarschijnlijk de zieligste camping van allemaal. (Wel proper, hoor!) Het heeft hier al lang niet geregend en we denken dat de mensen hier last hebben van de warmte. Je kunt het hier echt een 'gehucht' noemen. Alles is verdord en het is hier erg stil. Als je in het dorpje wandelt, kijkt iedereen je na. Uiterlijk is het een oud mijnwerkersdorpje. De ijssalon is het enigste vertier hier. We kochten hier wel elk een leuke bladwijzer.
Morgen gaan we op het gletsjermeer varen. Hopelijk. Opnieuw wachten hoe het weer hier morgen is. Op het weer kan je nooit rekenen. Vandaag ging het regenen en het is erg warm. Dus hopen dat het morgen ook zo is. We willen niet opnieuw een gletsjer missen!
Morgenochtend om 6 uur begint de 'clash' hier tussen Kortrijk - Zulte-Waregem. We hopen dat jullie ons op de hoogte houden. De strijd zal hard zijn en één van ons zal het zwaar te verduren krijgen die dag. Hopelijk komen we nog samen terug thuis...
De dagen gaan rap voorbij en het einde nadert. De volgende dagen proberen we zeker nog eens Christchurch te bezoeken en hopen we toch nog eens de walvissen te kunnen bekijken. We moeten de tijd en het weer afwachten...
Groetjes aan iedereen. Knuffel aan Benno. Nog één weekje...
Terug een paar dagen voorbij. Het is nu vrijdagavond 21.30 uur. Ja, we zijn nog wakker. Het is mooi weer, dus genieten we van de avond.
Gisteren reden we naar Te Anau. Daar kon je doorrijden naar Milford Sound. Het wordt omschreven als het mooiste stukje gebergte ter wereld. Het is inderdaad prachtig! De ene berg rijst op na de andere. Je weet niet waar eerst gekeken. Overal sijpelt water en laat de rotsen glinsteren. Ik wordt er opnieuw bijna poëtisch van. In Milford Sound kon je een boottocht meemaken van 2uur en 15 minuten. De moeite! Het was prachtig weer en aangezien we ons moesten haasten om de boot te halen, vergaten we onze extra trui. Amai, we hebben het geweten! De wind en koude was niet te harden. Het sneed in je gezicht. De tranen kwamen er van in je ogen. Dus ik keek vanachter het glas toe. (Waar de wind nog serieus voelbaar was.) Benedikt offerde zich op om buiten foto's te maken. Het is een prachtig zicht om overal om je heen de bergen te zien. Je wordt er als het ware door ingesloten. De watervallen zijn ook spectaculair om naar te kijken. Het water klettert met bakken naar beneden. Enkele foto's:
We kwamen daar ook een Kea tegen. De beestjes zijn absoluut niet mensenschuw en komen op je wagen zitten.
Daarna reden we terug om de boot te halen om 20.15 uur naar de glimwormgrotten. Een echt boot-dagje dus. Daar namen we wel onze trui mee. Ik nam voor de zekerheid zelfs handschoenen, een sjaal en muts mee. Maar dat was blijkbaar te overdreven... In de grotten mag je geen foto's nemen. We namen er wel onderweg. Hier eentje:
Je komt aan op een prachtig verlicht eiland met een houten aanlegsteiger en pad naar het hoofdgebouw. Daar krijg je uitleg en instructies. Je mag de glimwormen niet aanraken en je moet uiterst stil zijn. De grot leek wel magisch. Naast je raast het water met een enorme kracht voorbij. De grot is licht van kleur en met het licht heeft dat een prachtig effect. Na een eindje stappen, moet je in een bootje. Daar zit je met 7 naast elkaar en met 7 rug aan rug. Het zijn kleine bootjes. En het is er pikke- pekke- donker! Tot je de lichtjes van de glimwormen begint te zien. Net een sterrenhemel. Het was daar zo rustig dat je in slaap kon vallen. We hadden daar kunnen blijven zitten. Spijtig, dat je geen foto's kon nemen (best verstaanbaar, maar spijtig), want de grot is echt de moeite om te zien!
Daarna naar bed en een ijskoude nacht tegemoet. 's Nachts koelt het hier fameus af!
Vandaag reden we naar Dunedin. Een grotere stad. Daar bezochten we de chocoladefabriek Cadbury. Als de deur voor je opengaat, zie je een glinsterende berg chocoladerepen. Het is net een sprookje. Ze hebben zich duidelijk gebaseerd op Willy Wonka (Sjakie en de chocoladefabriek). Tijdens de rondleiding kreeg je verschillende repen chocolade. (Ook hier mocht je geen foto's nemen.) Je kon er ook winnen door vragen juist te beantwoorden. Benedikt had goed opgelet en won een reep. De rondleiding op zich was niet echt de moeite. Ook spijtig, dat de chocolade niet zo lekker is. Eigenlijk lustten we ze echt niet. We denken dat het aan de melk ligt. Geloof het of niet, maar de melk smaakt hier echt anders. Gewoonweg vies zelfs... We proberen te achterhalen hoe het komt. De koeien en het gras is het niet. Maar wat dan wel? Hoe kan dat toch dat melk zo anders smaakt dan thuis?? En alle melkproducten zijn daardoor dus niet lekker. Ijs, yoghurt, chocolade,... Als we thuiskomen, zullen we onze botten opnieuw mogen verwennen.
Morgen bezoeken we de oudste brouwerij en daarna gaan we naar Otaga. Een schiereiland waar veel diersoorten (zeeleeuwen, pinguins,...) te zien zijn. Alleen kunnen we de albatrossen niet zien vanwege hun broedseizoen.We hebben soms echt pech... We zijn dan maar om 22 uur 'thuis'. Dus verwacht morgen geen blog.
Vandaag ontdekten we dat we de laatste week zijn ingegaan. Het gaat ontzettend vlug. Het is een prachtig land en enorm gastvrij, maar ergens verlangen we (ik toch) ook een beetje naar thuis. (Alleen... de vliegreis mag worden overgeslaan.)
Hopelijk weet iedereen dat de opmerking over Zulte-Waregem in de vorige blog niet van mij (Sylvie) komt. Maandagochtend zal het hier in spanning afwachten zijn op de uitslag van de match. Stuur maar smsjes!
Geef Benno een enorme knuffel van me! Groeten aan pa en de rest!
Slecht nieuws. Dit blogbericht zal minder leuk om te lezen zijn. Niet voor gevoelige zielen.
Het is nu woensdagavond 21 uur.
Het Zuid-eiland is ons niet goed gezind. Buiten beschouwing gelaten dat het weer hier zéér wisselvallig is ( soms hevige regen en kou, dan weer zon en lekker warm). Eigenlijk valt er niet veel te vertellen. Maandag stonden we vroeg op, zodat we om 7.15 uur konden 'inchecken' op de boot om naar de walvissen te gaan kijken. Met kleine oogjes kregen we te horen dat de trip was afgelast. De zee was veel te wild en daarom vaarden ze niet uit. Echt spijtig, want we hadden ons er enorm op verheugd om die grote loebassen te zien.
Optimistisch als we zijn, trokken we verder naar de Pancake Rocks en blowholes. Dat laatste kan ik simpel uitleggen als het water dat tussen die rotsen wordt omhoog geblazen/gestuwd door de zee. Na een lange rit, kwamen we aan. De Pancake Rocks zijn de moeite eens te zien. Kijk maar mee... %%%FOTO9%%% De zee was woest en maakte een oorverdovend lawaai tegen de rotsen. Prachtig om te zien en te horen. Alleen pech dat de zee niet woest genoeg was om ons te laten genieten van blowholes.
Nog steeds optimistisch trekken we verder naar Franz Josef Glacier. Het gletsjer-stadje. Opnieuw enkele uren rijden. Eenmaal aangekomen kregen we te horen de volgende dag niet meer mee te kunnen op de gletsjer. Alles was volzet! Eventjes uitleggen: er bestaan verschillende 'formules' om de gletsjer te bezichtigen. Je kan een begeleide tocht te voet meemaken, je kan er over vliegen of een mengeling van beide doen. Elke formule is erg duur, maar het is 'a change of a lifetime' en dus kozen we voor de laatste formule. De helihike. We konden dus niet op de gletsjer en dat was eigenlijk niet in onze planning gerekend. Toch besloten we nog een dagje te blijven en de volgende dag (vandaag) de gletsjer te bezoeken. Daar konden we enkel nog reserveren voor de tocht van 11.45 uur. Wat dus betekende dat we een dag vastzaten in een klein stadje (1 winkelstraat!), waar buiten de gletsjer niets anders te doen is. Enfin, we bleven optimistisch. Te voet wandelden we al eens naar de gletsjer. (Je kan hem dan van een afstand bekijken.) De Franz is best wel indrukwekkend. Beslis zelf:
We genoten dus van een dagje rust en wachten geduldig op onze grote dag.
Vandaag was de grote dag. We gingen de gletsjer van dichtbij bezichtigen. Er op wandelen. De koude verbijten. Om 10 uur moet je de camping reeds verlaten, dus wachten we in het stadje onze beurt af. 11.45 uur, het moment van de waarheid en het inchecken. PEUT! AFGELAST! Het was boven te slecht weer voor de helicopter en dus te gevaarlijk. Je kan niet geloven hoe teleurgesteld we waren!! We hadden expres een dag langer gewacht in een klein stadje van niets. We hadden net een halve dag veloren door te wachten tot 11.45 uur. Er zat echt een klomp in mijn buik. Zo'n rot gevoel. Weinig zeggend beslisten we dan maar door te rijden naar een volgende camping. Het was stil in de wagen. Ondertussen passeerden we Fox Glacier. Het broertje. Alle uitstappen waren daar ook afgelast. Dikke wolken hingen boven de gletsjers. Dikke druppels regen vielen op ons. Toch geprofiteerd om ook van Fox foto's te maken.
Dus veel meer dan rijden deden we vandaag weer niet. En het regende vreselijk! Onderweg liet Benedikt nog eens een legertje zandvlooien onze camper binnen vliegen. De zandvlooi is een vervelend klein vliegje. Het komt echt aan je plakken en laat een ongelooflijk jeukend beetje (grote van een muggebeet) na. We staan er al vol van. Dus in de camper hebben we een strijd moeten leveren met de beestjes. Na het bloedbad kan ik zeggen, dat wij wonnen. Het lichtpuntje van de dag!
Maar even later kwam een ander lichtpuntje. De zon had duidelijk iets geleerd uit onze strijd met de zandvlooien en verjoeg de wolken en regen. Joehee! Het werd zelfs warm en dat kan je zien op de landschappen onderweg. %%%FOTO3%%% %%%FOTO6%%%
Morgen gaan we richting Milford Sound (watervallen, dus de boot op) en glimwormrotten. Hopelijk hebben we daar geen tegenslag door het weer. Duim maar allen met ons mee!
Vanessa, die agenda moet ik niet hebben. Ik koop nooit de dingen die aan de Flair hangen. Enkel de Flair is voldoende. Dank je. En ja, mensen, ik lees de Flair. Ik durf daar voor uitkomen.
Ilse, zo te horen krijgen we dus in de kerstvakantie 2 jongens op bezoek. De sint brengt misschien geen jongensspeelgoed meer, maar misschien krijgt de kerstman wel dat idee om op 25 december in familiale kring zo'n pakje te brengen. Het brengt een mens op een idee. Geef je kids maar een grote knuffel van me.
Hoe gaat het daar trouwens met mijn petekind? Is hij braaf genoeg voor de heilige man?
We wensen iedereen nog veel plezier! Tot later!
Sylvie en Benedikt
Ps: Ik verlang al naar het maandagochtend gevoel. Wakker worden door verscheidene smsjes die me laten weten dat de veekaa wint! Lang leve kouli
