Eerst en vooral wil ik zeggen dat Benedikt de blog heeft aangemaakt en dus verantwoordelijk is voor de schrijffout van Nieuw-Zeeland. Dat rechtgezet zijnde, over naar de voorbije dagen...
(Nu is het vrijdagavond 21.30 uur.)
Na het vreselijke begin is het enkel maar beter geworden. Hoe kan het ook in zo'n prachtig land!
Op weg naar de kameerplaats Kerikeri (uitspreken als Kedikedi), kwamen we prachtige natuurlandschappen tegen. Stranden, fauna en flora, heuvels, groen, schapen, koeien,... Het is prachtig om naar te kijken.
De eerste dag deden we een boottocht, genaamd de Cream Trip. Deze tocht voerde ons langs de Bay of Islands. Meer dan 100 verschillende eilanden die verspreid liggen. Je kon daar ook zwemmen tussen de dolfijnen. Dat hebben we de beestjes bespaard. Anderen deden het wel en zo zagen we de aardige dieren dan toch.
Verder vaarden we langs the Hole in te rock. Moeder Natuur heeft hier haar best gedaan.
Voor de lunch pauzeerden we op een idyllisch eiland. Blauw water, prachtig strand, aaanlegsteiger, mooi uitzicht,...
De zon deed goed haar best die dag en vandaar dat we gezegd zijn met een bloedrood gezicht.
Dat geldt niet voor vandaag! Het begon mooi, maar naatmate de uren verstreken begon het te regenen. Daar waren we niet op voorzien tijdens de bustocht naar 90 mile beach en Cape Reigna. (Branco, ken je dit nog van je werkje over Abel Tasman?) Het strand is magnifiek. Cape Reigna zou dat ook moeten zijn, maar spijtig genoeg regende het opeens zo fel, dat we doorweekt terug op de bus stapten. Zelfs ons ondergoed konden we uitwringen. Gelukkig hadden we andere kledij mee. Spijtig genoeg geen stijltang op de bus en dus moest ik de dag doorkomen met - iets waarmee Moeder Natuur niet haar best heeft gedaan - krullen. Enfin, de toerist in mij trok het zich zo hard niet aan.
Nieuw-Zeeland is werkelijk een prachtig land met verschillende landschappen en vriendelijke mensen. De engelse invloed merk je hier wel. Scones, meatpie, allerlei muffins, spek en eieren,... Anderzijds behoudt het ook erg de koloniale stijl. Alle dorpen hebben hier een hoofdstraat met de ene winkel naast de andere. Kleurrijk en prachtig om zien. Dat heeft vreemd genoeg iets Amerikaans.
Nog enkele vreemde kenmerken: - ze eten hier constant toastbrood. Ander brood is zeldzaam. (Het toastbrood steekt tegen.) Toastbrood hebben ze in alle geuren, vormen en kleuren. Hele rekken vol! - Mayonaise of andere sauzen kennen ze hier niet. - Hun zoete aardappel is niet te vreten! Hij ziet er oranje uit en is plakkerig in de mond. Alles is hier zoet trouwens. Worst, cordon bleu, ijs,... We weten niet hoe ze het doen, maar het is vreselijk!
Jana, de kiwi smaakt hier net hetzelfde als thuis. Lekker, dus.
Een echte jet-lag hadden we niet. We zijn hier zelfs elke ochtend vroeg wakker. Nooit later dan 6 uur. (Voor sommige is dit normaal, ik weet het...)
Hierbij een foto van de camper. Echt groot is zo'n ding niet, maar best handig. Je moet je wel goed organiseren. We leven hier letterlijk op elkaar geplakt, maar zoals je ziet... ... zijn we dat nog niet beu.
Enfin, morgen gaan we Kauribomen gaan bekijken en rijden we een heel stuk door naar Coromandel-schiereiland. Wat we de dag erna gaan bezoeken. Daarna staat White Island op het programma (vulkanisch eiland).
Groetjes en knuffels aan mijn broertje Benno. Ik mis hem best. De rest van jullie ook natuurlijk. Het is leuk als er mensen reageren op de blog.
Het uurverschil is 12 uur. Dus is het hier nu 21 uur 's avonds.
Vandaag was een beetje een - sorry voor het taalgebruik - kutdag! Zo enthousiast als we waren om de camper te halen, zo vlug sloeg onze stemming om op de oppikplaats. Alles was reeds betaald en ze vroegen nog 24 euro extra voor het milieu hier. Tja, je wilt niet gierig doen en aangezien je hier in de natuur zit, wordt je een beetje 'groen' dus... wij willen dat betalen. Dat geld ging van onze VISAkaart gehaald worden. En daar begon de miserie!! Blijkbaar werd de kaart geweigerd. En dat terwijl we een uur daarvoor het hotel hadden betaald met die kaart. Aangezien ze dat merkten, begonnen ze al dat we nu zeker onze waarborg voor het toestel moesten betalen. 4500 NZD = 2250 euro (ongeveer). We zeiden dat de kaart net nog had gegaan en dat we daar ook niet aan konden doen en probeerden de bank te bereiken. Met dat uursverschil is dat dus niet mogelijk. Elk land heeft blijkbaar een 24/24 uur service, behalve België. Daar stonden we dan. We kregen de camper niet mee zolang we de waarborg neit betaalden. Na een discussie gaven we toe en reden ze ons naar een bank waar we gald konden afhalen. Maar daar staat een limiet op van 800 NZD. We konden dat 2 maal afhalen. Dus hadden we al 1600 NZD. Niet genoeg, dus probeerden we in de bank. Daar wilden ze dat niet geven. Blijkbaar is dat een veiligheids'service', dat als je overzee gaat er een block op de kaart wordt gezet. Terwijl we dat wel tegen de Belgische bank duidelijk hadden gezegd. Pech dus, want een overschrijving of via pc-banking wilden ze niet aanvaarden. De camper kregen we niet mee. We zaten daar toen al 3 uren vast! En toen begon het... Je had mijn staaltje hysterische vrouwelijkheid moeten zien. Met de nodige traantjes natuurlijk, anders werkt het niet. Jammerend dat het voor ons ook niet leuk was en dat we er niets aan konden doen, dat we nu vast zaten en dus al een dag kwijt waren... Je kent dat. Dus kwamen we tot de compromis dat we 2000 NZD (het geld op zak) afgaven en deze avond (nu dus) de bank belden om dat in orde te brengen. Met een bevestigende e-mail van de bank dat alles in orde was. Zo kregen we de camper mee, maar morgen moeten we dus terug naar de oppikplaats om alles te regelen. Dus vandaag konden we niet te ver rijden en morgen moeten we dat eerst voorleggen en dan kunnen we onze tocht beginnen. Eindelijk!
Nadien deden we boodschappen en merkten we dat al het bier hier niet hoger gaat dan 5% alcohol. Er is hier zelfs een bedrijf dat dat in de gaten houdt. Toen Benedikt vroeg naar een goede NZ-pint, zeiden ze dat over de 5% 'strong beer' was. En sterke drank (safari of baileys...) kan je hier ook niet krijgen. Je hebt hier speciale winkels voor. We staan hier dus al bekend als dronkaard en crimineel.
De eerste dagen verliepen dus 'crimineel' traag...
Hopelijk is alles morgen in orde. Duimen!
Vreemde feiten hier: - drank vind je hier in vreemde hoeveelheden. Zo is een blik 355 ml ipv 33 ml, een flesje 226 ml ipv 250 ml. - in de winkel aan de kassa verwelkomen ze je telkens met de vraag hoe het met je gaat. Je schrikt je een bult als je de GB gewoon bent. - ze stoppen alles voor jou in zakken aan de kassa. Volgens bepaalde regels. - je hebt hier zelfs korting in warenhuizen voor toeristen!
We zijn dus veilig geland. De totale trip duurde 31,5 uren! De terugreis zal nog langer duren.
De vliegangst van Benedikt viel goed mee. Geen hysterische toestanden of geknijp in mijn hand... Het duurde wel vreselijk lang. Ookal kan je films bekijken, muziek beluisteren en spelletjes spelen,... Het is ellendig! Het eten is niet te vreten. (Benedikt vond het nog meevallen.) De geur alleen al doet je walgen! Zelfs een ijsje of fruit smaakt vies op het vliegtuig. Het ergste is dat je het moet eten of dat je anders ferme honger hebt. Deze ochtend draaide mijn maag toen ik de laatste maaltijd rook. Ik denk dat ik een voorraad koeken insla voor de terugreis. Voor de rest kan ik hier niet veel over zeggen. Het is saai, lang en vermoeiend. Je kan amper slapen. Veel plaats is er niet. Onze benen en voeten zijn dik en opgezwollen. Mijn haar was vettig en we konden elkaar ruiken. Tja, na al die uren...
Benedikt had ook 3 'sloffen' sigaretten gekocht. Tax free. Het is dan goedkoper. Amai! In Brussel zeiden ze dat we 2 sloffen per persoon konden meenemen. In Nieuw-Zeeland bleek dat het 1 slof is pers persoon. Dus moet je dat aangeven. Een aparte lijn volgen langs de beveiliging. We voelden ons echte criminelen. (Na de vlucht was dit het spannendste.) En moesten dus een boete betalen. Pfff, goede sigaretten!
Nieuw-Zeeland vanuit de lucht zien is al prachtig! Veel groen en water. Alles lijkt ingesloten door water. Het is hier niet vreemd om met de boot te gaan werken. Net zoals wij de bus (alhoewel?) nemen.
Net even Auckland bezichtigd. (Na een verfrissende douche.) De Sky Tower op. 328 meter hoogte. Ik duizel daar van. En dan te zeggen dat er mensen zijn die via stalen kabels langs de toren naar beneden 'vallen'. Wie zin heeft in een kick moet hier zijn. Voor de rest is Auckland niet zo spectaculair. Veel winkels, maar weinig cultuur.
Morgen krijgen we onze camper. Ik ben benieuwd. We verlangen er wel al naar. Rondtrekken! De natuur in!
Benedikt snurkte niet op het vliegtuig, maar terwijl ik zwoeg aan dit bericht hoor ik hem tot hier snurken. Merde! Ik ben ook moe en zal me dus snel bij hem voegen. Na een paar porren in zijn zij natuurlijk...
Enfin, later deze week meer nieuws en misschien met een foto er bij. (Wauw. De spanning wordt opgebouwd.)
Groetjes, Sylvie en Benedikt
P.S. Mam, ik vergat te zeggen dat als er dingen zijn die je liever niet op deze blog plaatst, je me mag mailen. Ik hou het in de gaten. Mail dan naar: svanbeversluys@yahoo.co.uk .
... zijn we dat nog niet beu.
