Eerst en vooral hartelijk dank voor de verjaardagswensen. Het deed deugd. Ik ben inderdaad alweer een jaartje ouder. Maar ook wijzer en grappiger. (Ik ken mezelf goed.) Meer nog... ik ben nu 10 dagen lang even oud als Benedikt. Daarna krijgt hij zijn jong poepke terug.
Dit is het eerste berichtje van het Zuid-eiland. Benieuwd?
De overtocht duurde 3 uren. Met de camper een groot schip op. De Interislander. Op het dek kon je - naast de felle wind - genieten van het prachtige uitzicht. Geniet gerust mee:
De eerste dag brachten we door in het Abel Tasman Nationaal Park. Jaja, Branco, je goede vriend blijft aanwezig... Een mooi park, waar de afstanden - waarom toch? waarom toch? waarom toch? - te overbruggen zijn met de watertaxi. Voor ik verder ga moet je weten dat ik niet zo'n liefhebber ben van de combinatie water/zand. Een strandganger ben ik absoluut niet! Enfin, wat raad je? Je moet je schoenen uit doen en door het water stappen naar de boot. Opnieuw beuh! (Hopelijk begin ik hier niet een zaag te lijken.) Maar we zijn samen op reis, dus bracht mijn stoere ridder, mijn held in nood, mijn superman, mijn... - genoeg lofzang - Benedikt me veilig en met droge voetjes aan boord. Aha, daar kan menig man iets van leren! De watertaxi viel goed mee. Een sportief bootje, maar vreemd genoeg voel je de golven niet echt, dus de ziekte bleef achterwege. (Of misschien word ik harder.) Het was best tof. Af en toe dacht je dat je over het water vloog, ware het niet dat de harde klappen na elke golf je zitvlak pijnigden. Soms wipte je een paar centimeter omhoog. Alle, ik toch... We namen de formule Seals en Beach (zeeleeuwen en strand). Waarbij je op een strand werd gedropt en je naar een ander wandelde, waar je opnieuw werd opgepikt. Ondertussen zag je zeeleeuwen en Split Apple Rock.
De terugweg was minder aangenaam. Hier moest ik mijn schoenen uit doen en met 'be-zand-de' voeten de boot op. Tot de knieën het water in.
Het is een prachtig park, maar wel erg toeristisch. Je kan slechts een bepaald deel van het park bezoeken. Maar dat is al voldoende.
Vandaag reden we door naar Kaikoura. Spijtig genoeg hebben we hier geen zicht op het strand, maar wel op: We bezochten hier een wijngaard, met heerlijke wijnen. Let op, want nu zal je het volgende misschien niet geloven. Er is een wonder gebeurd. Ik lustte de wijn! Ik dronk zelfs 2 verschillende wijnen. Mam, pap, ik ben 26 en nu dus oud genoeg om ook een glas wijn te drinken. Niet kwaad zijn. (héhéhé) Je had daar een prachtig uitzicht en het was erg warm vandaag.
Morgen gaan we - opnieuw - met de boot naar walvissen gaan kijken. Vertrek om 7.15 uur. Geeuw! Daarna rijden we een lang stuk door naar de Pancake Rocks.
Mario, nu heb je jezelf wat aangedaan door zo'n 'gewaagde' uitspraken te doen op de blog. Gelukkig heb je mij nog.
Ik merk dat ook tante de weg naar de blog heeft gevonden. Dat kan ik enkel toejuichen.
Alweer bijna een dag voorbij in Nieuw-Zeeland. Het is nu donderdagavond 20 uur.
Vandaag een rustige dag. We reden door naar Hastings om de Jan van Genten-kolonie te zien, maar blijkbaar mag je er niet zelf naar toe rijden. Je moet mee met een tractor die om 11 uur vertrekt. En daar waren we te laat voor. Dat is het nadeel in Nieuw-Zeeland. Ze vragen hier voor alles geld. En de uren wanneer wat doorgaat is hier niet altijd evengoed geweten. Pech gehad dus.
We hebben de uren wel nuttig gebruikt om onze rondreis naar het Zuid-eiland op punt te zetten. Het is opnieuw een mengelmoes van veel rijden, te weinig tijd en te veel bezienswaardigheden. Ook hier moeten we - tot onze grote spijt - dingen 'laten wegvallen' om de 'belangrijkste' te kunnen zien. Maar we hebben al veel plezier gehad en dat zetten we zeker verder op het Zuid-eiland. Het is dus onze laatste avond op het Noord-eiland. En het besluit is dat het prachtig was!
Morgen vroeg vertrekken (7 uur vertrekken naar Wellington), zodat we de ferry kunnen nemen. Bah! Daarna doorrijden naar de volgende camping om de dag erna het Abel Tasman Park te bezoeken. Daar kan je verscheidene wandeltochten doen in de 'ongerepte' natuur. Klinkt goed hé!
Gisteren deden we de Tongariro Crossing. Een wandeling langs en door kraters van vulkanen. 's Morgens om 6.10 uur de bus op (beuh) en rond 8.10 uur konden we de wandeling beginnen. We hadden geluk, want het was prachtig weer. - Een tussendoortje om jullie even jaloers te maken: tot nu toe hebben we al een aantal dagen kunnen genieten van prachtig zomers weer. De zon heeft mijn huid zelfs een rode kleur gegeven en daar kan ik enkel blij om zijn. Tenzij over enkele dagen het vervelingsproces in gang treedt. - Enfin, de wandeling zou 7 tot 8 uur in beslag nemen. Maar ervaren als we zijn, deden wij er slechts 6 uur over. Haha! We waren bij de eersten aan de 'finish'. We waren trots op onszelf. (Spijtig, dat mijn competitiegeest pas in werking treedt op het einde van de wandeling.) We zagen dus de vulkaan uit Lord of the Rings. Mount Doom (of zo iets). In het echt heet hij -let op de klemtoon en de knoop in de tong - Mount Ngauruhoe. Tja, in de film is hij indrukwekkender. Je mocht er niet naar toe wandelen. Hij is besneeuwd en te gevaarlijk om te bewandelen. Er zijn geen paden. Maar we trokken foto's voor de andere filmliefhebbers. Het is de besneeuwde berg. (Even voor diezelfde liefhebbers van het witte doek: Er is hier ook een plaatsje Matamata, waar er nog nog dingen van de set te bezichtigen zijn. Maar het kost handenvol geld om naar toe te gaan. Het is in privébezit en ze proberen er zo een serieus zakcentje aan te verdienen. Tot onze grote teleurstelling konden we dat dus niet doen.) Het was wel een lastige wandeling. De eerste 3 uren was het klimmen langs onder andere the devil's staircase. En het was een verdomd lastige trap. Een houten trap. Probeer maar eens 800 meter te stijgen op een trap... Daarna kwamen we in de krater van de vulkaan terecht. Waarna het veelal dalen was, wat op sommige stukken echt gevaarlijk en pijnlijk was. Je gleed telkens weg. We haalden het einde netjes op tijd en konden daarna uitgeput nog van een douche en de heerlijk warme zon genieten. Een zwoele zomeravond. hihihi.
De foto's: Cathedral Cove: de rots in de branding. Och, mijn humor blijft goed...
Enkele landschappen die we onderweg passeren...
De grootste kauri-boom. Ik sta op de voorgrond stom te wezen om te tonen hoe groot de boom in werkelijkheid is. Een kanjer of echte joekel!
Foto's van Mount Doom en Tongariro Crossing:
White Island. Een prachtig vulkanisch eiland. De moeite om te zien!
Opnieuw bedankt voor de reacties. Al moet ik nog even zeggen dat ik best weet dat ik fouten schrijf. Ik ben zo'n persoon die niet graag opnieuw leest wat ze schreef. Je kan het de 'spontane' schrijfstijl noemen. Het houdt jullie alert.
Nu nog even genieten van de zomerse avond. (Ik kan er niet genoeg van krijgen om dat te zeggen.) Morgen vroeg uit de veren.
Groetjes aan iedereen. Ook aan Charlotte.
Beterschap aan al de zieken!
Laure, volgende keer beter. Hoop doet leven. En doorzettingsvermogen is een schone gave. Blijven proberen. (Ik oefen alvast een aantal zinnen om op een rapport te schrijven.) Mario, ik kom zeker eens naar je tuin kijken. Die uitnodiging onthoud ik.
Veel plezier in het Belgenland!
Hoe was Benno deze week? Geef hem een grote knuffel!
De tweede week is begonnen. Het is momenteel dinsdagavond 21 uur.
Gisteren gingen we naar cathedral Cove. Je moet 40 minuten wandelen om daar te raken. Een makkie voor ons natuurlijk... Het is de moeite om te zien. Prachtig strand, een uitgeholde rots en dan een enorm afgescheurd brokstuk dat daar statig in het water staat. je wordt er zowaar poëtisch van... Daarna reden we door naar Hot Water Beach. Je kan daar een put graven in het zand en daar zit dan warm (kokend) water in. Als het dan eb is, vult je put zit met zeewater en dan kan je aangenaam blijven zitten in een warm bad. Eigenlijk een beetje van een teleurstelling. Aangezien je niet weet wanneer er eb of vloed is, kan je niet inschatten wanneer je moet gaan. En het is redelijk toeristisch. Ook geen echt mooi strand.
Enfin, we hadden nog een paar uren in de auto voor de boeg naar Ohope Beach (camping aan het strand). Gelukkig is het landschap prachtig, want soms is het erg lang rijden naar interessante plaatsen en dan kan de autorit tegensteken. Vooral met de radioreclames op rijm hier. Vreselijk! Vandaag gingen we naar White Island. Een vulkanisch eiland. Je moet er met de boot naar toe en daar krijg je een 2 uur durende rondleiding. In het doorgaan was de zee nogal woelig en dus werkte mijn maag wat tegen. Maar geen spectaculaire toestanden. Ik hield mijn ontbijt mooi binnen. De rondleiding was echt magnifiek! Ik kan het iedereen aanraden. Een prachtige vulkaan. Vooral als je weet dat in 2000 de laatste uitbarsting was. De vulkaan is nog steeds actief. Overal zie je waterdampen, stoom, borrelend modder,... Je komt ogen te kort. Thuis zal ik er meer over vertellen. Morgen proberen we wat foto's te posten op de blog.
Morgen is het vroeg opstaan. We moeten al om 6.10 uur klaarstaan voor de bus. Die brengt ons naar Tongariro National Park. Daar maken we een lange dagwandeling langs vulkanen. Onderandere de vulkaan die gefilmd werd voor Lord of the rings (voor de filmliefhebbers). Er zijn daar niet echt toiletten en 'wildplassen' mag ook niet, dus zal ik weinig drinken en mijn plas goed ophouden. AAAAAAHHHHH!!! Mijn haar draai ik die dag in een doek en dus zal het weer een bad-hair-day worden. Dat ben ik hier al gewoon. Dat hoort bij het toerist zijn.
Bij het toerist zijn hoort ook het sociale aspect. En dat heb IK zelfs onder de knie. Toeristen zijn hier niet dun gezaaid. Integendeel. Overal rijden campers en iedereen praat met iedereen. Ergens geeft dat wel een leuk gevoel.
Vandaag en morgen staan we op de camping in Taupo. Een enorm propere camping. De douches hebben hier vloerverwarming, er is een speeltuin, springkasteel, sportvelden, warmwaterzwembad,... De campings vallen hier enorm goed mee. Proper, vriendelijk,... Ik vind er mijn draai.
De kwesties van de recaties te plaatsen op gastenboek of bij 'reageer'. Je kan overal je reactie posten. We kunnen alles lezen. Misschien is het eenvoudiger alles onder het gastenboek te posten. Zo kunnen wij en iedereen de reacties goed lezen. Maar als je elders post, lezen we het wel.
De kwestie van de 'Bruno's'. De ene Bruno is mijn boer, de andere een vriend. Ik kan ze uit elkaar houden, dus om het egoistisch te zeggen... voor mij is het opgelost.
Leuk dat er zo veel gereageerd wordt op de blog. Het doet deugd.
Vanessa, ik kan de mail niet openen. Blijkbaar lukt het me niet Yahoo te openen. Het is dus zeer vriendelijk dat je aan mij dacht voor de lijst met kinderboeken, maar ik zal het moeten laten passeren. Het is spijtig. Tocht bedankt.
Amuseer jullie allen! Groetjes aan de iedereen! Knuffel aan Benno.
Cathedral Cove: de rots in de branding. Och, mijn humor blijft goed...
