Op zondag 6 juli heb ik eindelijk nog eens gefietst. Het was een maand geleden van op de Alpe D'huez dat ik op mijn koersfiets had gezeten. Maar ja, ben 2 weken op verlof geweest en het weer was hier nu ook niet al te best om te fietsen. Ik had om 8 uur met Davy afgesproken om in Herzele Word Flandrien te rijden. Een tocht van 100 km. Zondagmorgen wakker geworden, had ik mij overslapen waardoor Davy dus al weg was. Ik ben dus op mijn eentje rond half tien vertrokken. Ik belde Davy om te weten waar ze zaten en ben ze tegen gereden. Ter hoogte van Zingem ben ik ze tegengekomen en heb dan met hen verder meegereden. Er was veel wind en het was droog. Maar het landschap is toch niet hetzelfde dan in de Alpen. Hier steekt het veel vlugger tegen. Maar allé, het stof is toch nog eens van mijn fiets geraakt en heb 80 km gereden. Ik fiets nog wel elke dag naar mijn werk, maar wanneer mijn volgende tochtje met de koersfiets zal zijn, weet ik nog niet. Mijn vrouw werkt vele weekends en het is vakantie voor de kids, waardoor daar veel tijd naartoe gaat. Tot een volgende keer groetjes Sven
Na bijna een volle maand vakantie met ook nog een reis met vrouw en kinderen naar Turkije ben ik hier eindelijk met mijn dagboek van de alpenvakantie in Alpe d'huez. We waren met een groep van 9 jongens, waarvan 8 gingen rijden en Nico die volgde met de wagen als volgwagen. Nico wil ik speciaal bedanken omdat hij dit wou doen. Volgen met wagen, filmen, bevoorraden, moed inspreken,... Zonder hem zouden we het veel lastiger gehad hebben.
Zaterdag 31/5
Op vrijdagavond hadden we om 20.00 uur afgesproken om de wagens te laden. Nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen, met de nodige traantjes bij sommigen, konden we om 22.00 uur vertrekken voor een rit van ongeveer 950 km. We waren met 2 auto's en om de 2 uur werd er een pitstop gehouden en van chauffeur gewisseld. Meer dan de helft van het traject hebben we onweer gehad. Dus het beloofde voor onze fietsdagen. Maar toen we in de bergen aankwamen was het prachig weer. De weergoden waren goed gezind. Rond 10.00 uur waren we op de camping. Zeer mooie camping met zwembad. We zaten onderverdeeld in 2 stacaravans. Na ons geïnstalleerd te hebben en iets tussen de kiezen te hebben gestoken, konden we ons niet meer houden om een fietstochtje te maken. Als eerste berg deden we de COL D'ORNON. Het is een ideale klim om te starten en om het hooggebergte gewoon te worden. Het was 11 km klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van ongeveer 6 % Ikzelf en Jimmy maakten uitgebreid de tijd om foto's te maken waardoor we als laatste aan de klim begonnen. We zijn samen de berg opgereden en hebben nog een drietal renners van onze groep voorbijgereden. Toen we boven waren zegde iedereen hetzelfde: " Als dit de minst zware berg is, wat gaat er ons dan nog allemaal te wachten staan." Het was dus redelijk lastig, maar dit komt omdat het de eerste berg was. We moesten er nog aan aanpassen. Het wegdek lag zeer goed, zodat we langs dezelfde weg tegen flinke snelheid konden dalen. Meteen was duidelijk wie de beste dalers waren. Staaf, Frank en Ronny vreesden niks in de afdalingen. Ze kregen dan ook meteen de naam "de 3 valken". We besloten ook nog om de eerste kilometers van de ALPE D'HUEZ te beklimmen. Het eerste gedeelte is het lastigste, maar meteen wist ik dat dit een berg is die mij goed zou liggen. We hadden vandaag ongeveer 45 km gereden. 's Avonds een maaltijd in het centrum van Le Bourg d'Oisans en dan vermoeid na 1 nachtrust te hebben overgeslagen om 21 uur in ons bed.
Zondag 1/6
Na een stevig ontbijt vertrokken we met de fiets richting LA BERARDE. Dit is een minder gekende berg. Maar hij is wel één van de mooisten. Het is een doodlopende weg waar de natuur enorm mooi is. Steile rotsen en vooral adembenemende watervallen. De klim is ongeveer 26 km lang. Niet allemaal even zwaar, maar de steilste stukken van onze vakantie lagen toch op deze berg. We moesten 2 keer ongeveer 1 km bergop fietsen tegen 12 % stijgingspercentage. Het weer was ons goedgezind en dus voelde ik mij in mijn nopjes. Toch moesten we boven op de top vlug een herberg opzoeken om een kopje koffie te drinken want er was daar veel wind en de temperatuur lag beduidend lager dan in het dal. We hadden ook de nodige proviand mee zodat we konden picknicken. Door het slechte wegdek hebben we de afdaling zeer voorzichtig gedaan en halfweg moesten we eens stoppen voor ezels die de gehele weg versperden. Terwijl iedereen naar de camping ging om een duikje te nemen in het zwembad, besloten Jimmy en ik om de beklimming van LES DEUX ALPES er nog bij te nemen. Deze beklimming is vergelijkbaar met de L'Alpe d'Huez. Hier is ook iedere bocht genummerd. De lengte is ook ongeveer hetzelfde maar het stijgingspercentage ligt redelijk wat lager. Eens boven op de berg zie je dat het hier in winter levendig is. In dit gekende skioord zijn vele hotels en cafes. Maar nu was er hier niets te beleven. Geen mens te bespeuren en alles was er dicht. We trokken ons overjasje aan en lieten ons terug zakken om daarna rustig naar de camping te fietsen. Deze dag hadden we 125 km in de benen. Niet echt bevorderlijk met het oog op de dag erna. Maar ik voelde mij goed en de benen waren ook ok. Dus maakte ik mij geen zorgen 's Avonds had Ronny heerlijke spaghetti gemaakt en met een glaasje wijn erbij leefden net als goede bourgondiërs. De helft van onze groep lag terug rond 21.00 uur in bed omdat we de volgende dag al om 6.00 uur uit de veren moesten.
Maandag 2/6
Thuis kan ik slapen tot mijn wekker afgaat, maar hier ben ik steeds de eerste wakker ver voor de wekker afloopt. Ik denk dat ik weet hoe dit komt. Naast mij lag Nico en hij werkt 's nachts in een houtzagerij. Hij is de snurkkampioen. Er staat momenteel geen enkele boom meer recht op de flanken van de Alpe 'Huez. Dus was ik deze morgen om 5.30 uur al wakker. Voldoende tijd om mij klaar te maken voor wat de rit van het jaar moest worden. We deden de gordijnen open en zagen veel regen. Maar niets kon mij tegenhouden. Om 7.30 uur zaten we met zijn allen op de fiets voor de MARMOTTE. Onze eerste helling was er al na 5 km. Aan het stuwmeer van Allemont begon LE CROIX DE FER. Dit is een col buiten categorie van bijna 30 km lang. Het eerste gedeelte bevindt zich tussen de bomen. Op alle hellingen die we de vorige dagen opreden, was ik bij de sterksten. Maar vandaag na enkele km klimmen wist ik al dat het niet mijn dag ging worden. Al vlug moest ik Jimmy laten rijden en ook nog een drietal anderen staken mij voorbij. Toch halfweg de klim reed ik terug in derde positie. Jimmy en Frank reden constant 200 meter voor mij uit. Maar het gat kon ik niet dichten. Na goed 20 km klimmen kwamen we aan het meer van Grand Maison. Hier is het landschap echt prachtig. We bevonden ons niet meer tussen de bomen en we konden ver voor ons uit kijken. Ik durf te zeggen dat dit hier het mooiste plekje op aarde is waar ik ooit al met mijn fiets geweest ben. Ik besloot een tandje bij te steken om zo samen met de koplopers naar de top te rijden. Onderweg kwamen we nog enkele marmotten tegen. De top bevond zich op 2067 meter. Na enkele foto's te hebben genomen en droge kleren te hebben aangetrokken deden we de afdaling. Halfweg was ik bevroren van de koude. Toch regende het niet meer. Eens beneden in Saint Jean de Maurrienne hebben we wat gegeten om dan verder te fietsen richting COL DU TELEGRAPHE. Aan de voet van deze berg regende het pijpenstelen. De ene na de andere van onze groep staken mij voorbij want tegen regen en koude kan ik niet. Ik heb zeer veel doorzettingsvermogen en karakter maar tegen de koude kan ik niet op. Boven op de Telegraphe was ik aan het bibberen en klappertanden. Heb mij hier volledig herkleed en heb mijn eigen veel moed moeten inspreken om niet in de wagen te stappen. Er zaten er toen al 3 renners in. Met 5 reden we verder. Eerst 5 km afdalen tot in Valloire om dan de gevreesde LE GALIBIER te beklimmen. Wonder boven wonder klaarde het uit en kwam de zon tevoorschijn. Bij het begin van de klim stond er een bordje "Galibier Fermee". Toch kwamen er verschillende wielertoeristen de berg afgefietst. Dus dachten we wel dat het ging lukken. Al snel reden Jimmy en ik weg van Frank, Ronny en Stefaan. Nu de zon weer volop scheen, voelde ik mij herboren. Mijn benen zaten goed en ik wist dat ik zonder ongelukken mijn marmotte zou uitrijden. Maar ter hoogte van Plan Lâchat sloeg het noodlot toe. Over de ganse weg was er wegversperring met borden waarop stond "LAWINEGEVAAR" We moesten voet aan grond zetten en konden niet meer verder. Je weet dat je de berg kan overwinnen en dan sta je daar onmachtig tegen de natuur. Met tranen in de ogen zette ik mij in de graskant, kijkend naar de bergtop waar mensen met sneeuwruimers aan het werk waren. Verschillende mensen stonden hier machteloos. Sommigen probeerden toch nog verder te fiesten, maar enkele hectometers verder moesten ze terugdraaien. Hier eindigde mijn marmotte in mineur. Vele maanden voor getraind en naartoe geleefd en dan zoiets. Dit was mijn grootste ontgoocheling die ik op sportief vlak ooit meemaakte. Er was natuurlijk nog een bijkomend probleem. We hadden al 100 km gereden en er was maar 1 weg terug naar de camping. We moesten terug over de Telegraphe en Croid de Fer om onze camping te kunnen bereiken. Iedereen kon niet in de wagen. Twee Amerikanen hielpen ons een stukje door 2 personen met de wagen mee te nemen. Frank en Jimmy besloten al fietsend terug te keren tot halfweg de Croix De Fer om vanaf daar ook met de wagen verder te rijden. Ik zou dat ook kunnen, maar hiervoor had ik geen motivatie meer. Ik heb wel samen met Polle en Staaf de afdaling van Croix de Fer tot aan de camping nog gereden. Mijn teller stond deze dag op 138 km. Na enkele uren was mijn grootste ontgoocheling over en dacht ik al aan de volgende dag.
dinsdag 3/6
Het was ondertussen al dinsdag en we hadden nog niet de l'ALPE D'HUEZ tot boven beklommen. We vertrokken rond 10.30 uur naar de voet van de klim onder een stralende zon. Daar was het ieder voor zich. Polle reed op kop met mij daar enkele meters achter. Ik zou de eerste kilometers niet te zot doen omdat deze de zwaarste zijn. Hier reed ik op mijn 39/26. Na enkele kilometers toen het stijlste voorbij was stak ik een tandje bij en reed ik Polle voorbij wiens beste pijlen verschoten waren. Op mijn 39/23 en soms eens 39/26 reed ik vlotjes van de ene haardspelbocht naaar de andere. Op deze 13 km durende klim heb ik 1.5 liter gedronken door het warme weer. Boven op de berg was het wat zoeken waar de eindstreep lag. Ik tikte mijn metertje af op 59 minuten. Dit was de eindmeet voor ALPE DU ZES. Een fietsorganisatie voor een kankerfonds. Toch moest ik nog wat verder fietsen om de finish te halen waar de Tour de France arriveerd. Dus kwam ik uit op 1 uur en 3 minuten. Een minuut later kwam Jimmy als tweede boven en 1 voor 1 kwamen ook de anderen boven. De laaste van onze groep kwam 35 minuten na mij aan. Toch speelt de tijd geen rol. Iedereen heeft op zijn manier de berg opgereden en niemand moest opgeven. Ik ben nooit in het rood geweest. Mijn maximum hartslag was 181(ik mag tot 190 gaan). Iedereen was voldaan en gelukkig om deze col buiten categorie te hebben overwonnen. Jimmy en ik gingen nog de COL DU LAUTARET rijden. De anderen vonden het welletjes en gingen genieten van een terrasje met de nodige natjes en droogjes. De Col du Lautaret is eigenlijk een deel van de afdaling van de Col Du Galibier die we zouden moeten doen hebben tijdens de marmotte. De afstand is 34 km en het gemiddelde stijgingspercentage is 3.8% Het is dus een zeer lange klim die niet steil is. We moesten door vele tunnels rijden, want het is eigenlijk een bergpas richting Briancon. Boven op de top lag er nog op verschillende plaatsen sneeuw. De weg die hier verder ging naar de top van de Col du Galibier was hier ook versperd door lawinegevaar. Dus langs beide zijden konden we niet op de Galibier.We konden hier niet lang blijven staan want het begon te regenen en te hagelen. De afdaling die we deden was verscrhrikkelijk. Ijskoud met hagel in ons gezicht en een zeer stevige tegenwind. Eens terug in het dal was het mooi weer. We passeerden terug de voet van l'Alpe d'Huez en het kribbelde om hem nog eens op te rijden na 125 km. Vandaag de dag vind ik het jammer dat ik hem toch niet meer voor een tweede keer opgereden ben. Ik had namelijk een superdag zoals een renner moet hebben om bijvoorbeeld de Ronde van Vlaanderen te winnen. Dit waren meteen ook de laatste kilometers die we in de Alpen fietsten want op woensdag vertrokken we terug naar België. Ik lag pas om 4 uur in bed na vele pintjes te hebben gedronken en met de kaart te hebbeng gespeeld. Dit mocht wel na het paterleven dat ik de laatste tijd deed.
We zijn op woensdag om 15.00 uur vertrokken naar huis waar we 's nachts om 1.30 uur aankwamen. Het was een blij weerzien met vrouw en kids. Ik hoop dat we in de toekomst nog zulke fietsreizen kunnen maken. De groep was ideaal, iedereen was tevreden en er zijn geen problemen geweest. In totaal heb ik deze fietsreis 4 dagen gefietst met een totaal van 435 km.
mooiste berg: Croix de Fer slechtste berg voor mij: Col du Telegraphe beste berg voor mij: L'Alpe d'Huez grootste ongoocheling: Le Galibier gemakkelijkste berg: Col du Lautaret andere beklommen bergen: Les Deux Alpes, Col d'Ornon, La Berarde
Hier ben ik weer. Nog geen tijd gehad om verslag uit te brengen over mijn fietsavontuur in de Alpen. Ik kan jullie wel al verklappen dat het enorm geslaagd was en voor herhaling vatbaar is. Enige minpunt was dat we de Marmotte niet konden uitrijden doordat de Galibier op 8 km van de top afgesloten was. Voor het ganse verslag van de reis zal het nog even wachten worden. Ik vertrek vrijdag terug op reis. Nu wel met vrouw en kinderen. We gaan voor 15 dagen naar Turkije. Dus zal het volledige reisverhaal voor begin juli zijn. Groetjes aan iedereen sven
Het is serieus aan het kribbelen om te vertrekken. De dagen op het werk lijken nu wel een eeuwigheid. Het kan niet vlug genoeg vrijdag zijn. Of eigenlijk zaterdagmorgen als we ginder aankomen en die alpenreuzen voor ons zien. Bij mijn vrouwtje kribbelt het ook al, maar dan anders. Zij zal er een klein weekje alleen voor staan met de 2 kids. Niet gemakkelijk met een dochter van 5 en zoontje van 3. Er is ook nog altijd de enorme steun van mijn ouders die met veel plezier en liefde ook voor de kindjes zorgen. Waarvoor ik ze heel dankbaar ben. Gisteren heb ik mijn laatste voorbereidingstochtje afgewerkt. Ik heb 75 km gereden met een drietal hellingen. Mijn doel van 4000 km heb ik net niet bereikt. Ik ben namelijk gestrand op 3945 km. Moest ik de laatste 2 weken kunnen fietsen hebben zoals in de maand april, zou ik ver boven de 4000 km uitgekomen zijn. Maar door allerlei omstandigheden heb ik maar 2x in 14 dagen kunnen fietsen. Hopelijk ondervind ik hier in de Alpen geen last van. Maar ik denk dat het mij juist goed gedaan heeft om eens een kleine rustpauze gehad te hebben. Anders kon ik misschien oververmoeid aan ons Alpenavontuur beginnen. De koffers zijn ook al klaar en de fiets heb ik gisteren een laatste opknapbeurt gegeven. Nu in de tuin nog de laatste karweitjes opknappen en mij nog zoveel mogelijk met Nathalie en de kinderen bezighouden. Onze Yeline wordt naarmate we vrijdag naderen alsmaar meer aanhankelijker. Daarjuist toen ik ze in bed stopte zegde ze dat ik de hele nacht moest bij haar blijven. Dus het zullen vrijdag traantjes worden bij mijn dochtertje.
Het volgende berichtje dat ik zal posten, zal na de reis zijn. Dus het zal eventjes stil zijn op mijn blogje. Maar ik beloof jullie dat ik van elke dag een verslagje zal maken en jullie alles laat weten over mijn eerste fietsreis in de Alpen.
Zoals ik in een vorig bericht vermeld had, heb ik het voorbije weekend de fiets geruild voor de voetbalschoenen. Het was een ganse dag voetballen met collega's in de gietende regen. Zoals de voorbije jaren hebben we ook dit jaar het tornooi gewonnen. Ik was tevreden dat ik na de laatste match geen kwetsuur opgelopen had. Toch wist ik wel dat ik de dagen erna spierpijn zou hebben, want het zijn toch andere spieren die je gebruikt dan bij het fietsen. Toen ik gisterenmorgen opstond was alle spierpijn verdwenen. Toch had ik pijn. Het was weer mijn lies die pijn deed. Het was door altijd gekwetst te zijn aan deze lies dat ik 3 jaar geleden de voetbalschoenen aan de haak hing. Nochtans speel ik elke week een uurtje zaalvoetbal en daar heb ik er geen last van. Toen ik met mijn fiets naar het werk ging en ik moest de brug van de autosnelweg over, voelde ik enorme druk in mijn rechterlies. Het was dezelfde pijn als vroeger. Ik was dus serieus ongerust met het oog op de komende weken. Ik had mij 2 uurtjes verlof genomen op het werk en heb in de namiddag een rit gereden van 100 km. Hierbij enkele hellingen zoals Onkerzele, Bosberg, Bois de la Houpe en Berendries. Eens ik goed losgereden was, voelde mijn lies al beter en had veel minder problemen dan 's morgens. Nu, vandaag, voel ik nog een beetje ongemak van de lies, maar ik denk dat het goed komt. Ik heb al veel ervaring met deze kwetsuur en weet ondertussen al wat ik moet doen om alles terug in zijn plooi te laten vallen. Dit weekend moet mijn vrouwtje werken. Dus zal er van fietsen niet zoveel in huis komen. Misschien in de namiddag eens tot in Dilbeek bij mijn schoonouders. Het zit er dus zo goed als op voor we vertrekken naar de Alpen, Ik hoop tegen volgende week toch nog ongeveer 200 km te rijden om zo mijn vooropgestelde 4000 km te behalen. groetjes
Ben net terug van een anderhalf uur durende hersteltraining. Had dit echt nodig na de zware inspanningen van zondag in Tilff-Bastogne-Tilff. Het weer was schitterend en de tocht was redelijk mooi. Had er wel iets meer van verwacht. In vergelijlking met de Amstel Gold Race rijd je hier vooral op grote banen. Persoonlijk vond ik het landschap en de hellingen in Maastricht net iets mooier. Sommige hellingen waren wel mooi, waaronder de Cote de Rosier, Cote de Wanne en natuurlijk de Cote De La Redoute. Op zich is de La Redoute in het begin niet zo mooi doordat dit naast de autosnelweg is, maar eens de bocht om is het toch de moeite waard. Qua lastigheid is hij één van de zwaarsten die ik al gedaan heb in België. Misschien ook omdat hij op het einde van de rit was en de hitte mij weer parten speelde. Kreeg aan de voet van deze helling wat krampen in de bil. Heb mij eventjes op mijn kleinste verzetje (39-29) gezet en na enkele honderden meters kon ik weer wat zwaarder trappen om samen met Jimmy arm in arm over de top te rijden. Op de meeste hellingen een goede cadans gevonden en zo met een hartslag die niet boven mijn omslagpunt ging de hellingen op gereden. Enkel na de laatste berg hebben we een koersje gehouden. Op de weg naast de Ourthe de laatste 5 km gevlamd. We reden tegen 50 km per uur en met zo een snelheid de laatste meters nog eens demareren. Toch werd ik op de meet geklopt door jawel mijn ploegmaat Jimmy. Hier gaf mijn hartslag 197 slagen per minuut aan. Wat meteen het meeste is van wanneer ik mijn hartslagmeter gekocht heb. Davy had deze rit ook meegereden en heeft nogmaals bewezen dat hij door weinig te trainen toch een zeer goed renner is. Wat ik van de andere jongens gezien heb die meewaren, kan ik alleen maar zeggen dat iedereen er klaar voor is om naar de Alpen te gaan. Je ziet dat iedereen getraind heeft en als we het verstandig aanpakken gaan iedereen in Frankrijk met plezier de bergen kunnen oprijden.
Zoals vorige keer gezegd, ging ik het nu wat rustiger aandoen. Deze week maar een 200 km gereden. 125 daarvan reed ik vandaag samen met Davy in Sint-Lievens-Houtem. Daar was het de Serge Baguet Classic. Eigenlijk was dit wel een mooie rit langsheen de Vlaamse Ardennen, maar we rijden zo dikwijls in die streek dat het op den duur begint tegen te steken. In het parcour zaten Tenbosse, Valkenberg en Eikenmolen. Met een gemiddelde van 29 per uur hebben we dus een goeie training gehad met het oog op volgende week. Volgende zondag rijden we namelijk Tilff-Bastogne-Tilff. Dat zal direct de grote test zijn voor onze fietsvakantie in de Alpen. Deze week had ik mijn fiets bij Davy gedaan om nieuwe cassette (13-29), nieuwe ketting en nieuwe achterderrailleur te laten steken. Davy kan bijna alles wat een fietsenmaker kan en ben hem daar zeer dankbaar voor dat hij voor mij dit allemaal wil doen. Iets vervangen kan ik ook wel, maar het afstellen van alles is toch precisiewerk en daar ben ik zo geen krak in. Voor we zondag naar de Ardennen trekken wil ik toch nog zo een 100 à 150 km rijden om aan mijn 4000 km te geraken die ik vooropgesteld had om naar de Alpen te gaan. Zit hiervoor perfect op schema. Nu heb ik ongeveer 3100 km gereden van met nieuwjaar. Dus tegen eind mei nog een 900 te gaan. De maand april heb ik 1100 km gereden, wat een maandrecord voor mij is. Hopelijk wordt het volgende zondag even goed weer als dit weekend. Dan zullen we er zeker een prachtige rit kunnen van maken.
Met mijn wagen heb ik geluk en geen geluk. De kosten vallen redelijk mee. Het minder prettige eraan is, is dat we alles eerst moeten zelf betalen en hopen dat we niet te lang hoeven te wachten op onze centjes. Dienen kerel met zijn motto, had namelijk geen verzekering en zijn schulden van vorige accidenten zijn al zo hoog, dat we enkel aan ons geld geraken via het gewaarborgd fonds. Heb wel al horen zeggen dat je hier wel 2 jaar kan opwachten en dat je niet alles terugkrijgt. Je kan dus begrijpen dat we serieus kwaad zijn en dat ons systeem in Belgie toch niet is wat het moet zijn. Wij zitten met de miserie en kerelken met zijn motto zal wel vandaag of morgen terug op een andere motor zitten, want zulke gasten trekken zich van niets iets aan en doen hun gang maar. Het is misschien lelijk om zeggen, maar hopelijk is hij de volgende keer eens het slachtoffer en niet weer degenen waar hij op botst.
Groetjes en wie weet tot op 1 van de hellingen in de Ardennen. Sven
Zaterdag opgestaan met goei benen en toen ik ook nog zag dat het zonnetje als scheen, kon mijn dag niet meer stuk. Ik had met Jimmy afgesproken om de klimbrevet 180 km van De Parel Haaltert te fietsen. We dachten ons rustig in een groepje te mengen, maar door de weinige opkomst voor de lange rit waren we op ons eigen aangewezen. Toch ter hoogte van Den Bruinen Put kregen we het gezelschap van 3 personen en zo reden we helling na helling. Want als er iets is wat je vind in Dworp, Ittre, Braine la Compte en Ronqierre zijn het wel hellingen. Zelden heb ik de hellingen zo vlug achter elkaar weten komen. Eens de bevoorrading na 100 km te hebben bereikt, was er een stuk van zo een 40 km zonder 1 noemenswaardige helling. Toch hebben deze 40 km mij de das omgedaan. Het was net alsof we zoals in een echte koers de goei ontsnapping hadden met een goede verstandhouding. Iedereen deed kopwerk en vele momenten reden we boven de 40 km per uur. In Geraardsbergen heb ik dit moeten bekopen. De Voskensberg ben ik boven gereden met krampen in de bil. Ik heb dan de Guillemainlaan opgereden ipv de Muur. Kwestie van weer wat op mijn plooi te komen. Ter hoogte van de Bosberg was ik hersteld en kon ik weer tempo rijden. Onze 3 medgezellen waren wel al gaan vliegen. We hebben uiteindelijk goed de finish gehaald en ik ben enorm blij van mijn dag.
Vandaag was ik van plan om een uurtje hersteltraining te doen, maar onze dag is niet zo leuk begonnen. Ik had met mijn vrouw en kindjes boodschappen gedaan en had de wagen voor de deur gezet om alles uit te laden. Toen de wagen half leeg was is er tegen hoge snelheid een motorrijder op onze auto ingereden. We mogen van geluk spreken dat we juist binnen waren, anders waren de gevolgen veel ergen kunnen zijn. Hopelijk vallen de kosten mee en wordt hij niet pertotal verklaard.
Vandaag 2 uurtjes verlof genomen om een zestigtal kilometer te fietsen. Normaal fiets ik op woensdagavond, maar mijn dochter Yeline volgt zwemles en daarom moest ik thuis zijn om voor mijn zoontje Jarne te zorgen. Ben richting Pajottenland gefietst en daar is het steeds bergop en bergaf. Prachtig landschap door al die kleine weggetjes. Toen ik huiswaarts fietste, begon het ter hoogte van Ninove serieus zwart te zien. Niet voor mijn ogen, maar wel in de lucht. Ik besloot een tandje bij te steken en de eerste regendruppels waren er al. Nog niet te erg en dacht wel dat ik voor de grote regenbui thuis zou zijn. Maar.... in Kerksken kwam ik mijn vriend Tom tegen en ben 5 minuutjes staan praten met hem. Wat was het gevolg. Die 5 minuutjes pauze waren juist die 5 min die ik te laat was om droog thuis te zijn. Kletsnat en nog eens 100 meter voor mijn huis 2 minuten voor de gesloten overweg stil gestaan. Maar ja, een echte Flandrien rijdt door weer en wind. Volgende grote afspraak met de fiets is nu zaterdag in Haaltert, waar ik samen met Jimmy de 180 km van de Parel zal fietsen. Het zal een lange tocht worden die we rustig zullen fietsen. Het zal geen Boonen-Cancellara worden zoals we in het verleden al deden. groetjes en tot de volgende keer
Als je in België op het weer moet afgaan, ben je altijd gezien. Ze voorspelden voor zaterdag veel regen. Daarom had ik besloten om toch richting Oudenaarde voor de Petegem Classic mee te rijden met de wagen met Davy Vermassen. Davy is van kinds af al een goeie vriend waarmee ik altijd voetbalde en nu, na onze carrière met de bal, veel ga fietsen. We hadden gekozen voor de 115 km. En je kunt het al denken, tijdens deze tocht geen druppel regen gezien. Daarom besloot ik om met de fiets van in Oudenaarde huiswaarts te keren. Heb dus vandaag 160 km afgelegd en moet toegeven dat ik het goed in mijn beentjes voel. Vooral het alleen rijden naar huis, was een tochtje op karakter want er was wind op kop. De organisatie van de Van Petegem Classic was dik in orde en er was voldoende bevoorrading. Toch 1 groot minpunt. Bij het vertrekken de eerste 15 km langs de Schelde moeten rijden. Dit is op zich niet erg. Maar als einde van de rit nog eens diezelfde 15 km terug langs de Schelde in de andere richting, was er toch teveel aan. Vroeger was de start in Deinze en dan had men dit probleem niet. Misschien zijn er nog mensen die hier over klagen en kunnen ze het parcour voor volgend jaar lichtjes wijzigen. Toch hoop ik dat we volgend jaar niet de Van Petegem moeten rijden. Dezelfde dag is er ook altijd de Amstel Gold Race in Nederland. Vorig jaar gereden en dit was echt een prachtige tocht. Jammer genoeg waren we dit jaar te laat voor de inschrijvingen. Gisteren zijn we ook nog eens bijeen gekomen om nog wat afspraken te maken voor onze reis naar de Alpen. Er was even paniek toen we hoorden dat de Mercedes Vito, waarmee we naar de Alpen zouden trekken, de geest gegeven heeft. Maar ja, De meesten van ons die meegaan rijden hebben kinderen, en dan heb je wel veel kans dat er wel meerderen een grote wagen hebben. Dus dit zal geen probleem mogen zijn. Voor de rest is iedereen er denk ik klaar voor, juist nog genoeg trainen en dan zal het wel lukken.
Wat is het toch zalig fietsen als het zonnetje schijnt. Net terug van een twee uur durend ritje van ongeveer 60 km. Samen met mijn collega Jimmy na het werk vertrokken richting Geraardsbergen met flinke rugwind. Mijn gemiddelde lag iets boven de 31 km. Wist wel dat het tweede uur van mijn tocht dit gemiddelde ging zakken aangezien ik halfweg redelijk wat hellingen ging oprijden en dat ik daarna wind op kop ging hebben richting huis. Halfweg Onkerzele, kloosterstraat en guillemainlaan in geraardsbergen beklommen. Dit is eigenlijk de beklimming van de muur, maar dan van 3 verschillende kanten. Thuisgekomen had ik nog een gemiddelde van 28.8 km. Wie veel in grote groep rijd zal dit maar weinig vinden, maar ik rijd meestal alleen of met 2 à 3 personen. Dus is dit denk ik niet slecht gereden. Het was ook eens leuk dat ik de fiets niet hoefde de kuisen na de rit. Geen spatje vuil op. De laatste tijd was het bijna altijd anders. De volgende 2 dagen wat rustig aandoen, want zaterdag is het de Peter Van Petegem Classic in Oudenaarde. Ga er samen met 2 vrienden naartoe. Zij vertrekken wel met de wagen om daar dan 115 km te rijden. Ik vertrek wat vroeger en fiets van thuis al naar daar en keer daarna ook met de fiets terug. Zo hoop ik zaterdag toch zo een 180 km te fietsen. Hopelijk zijn de weergoden goedgezind
Eindelijk is het weer raak voor Tom Boonen. Als fan van Tom ben ik daar natuurlijk heel blij mee. Wie een beetje verstand heeft van koers weet dat dit vroeg of laat ging gebeuren. De form die hij de voorbije weken liet zien was enorm. Mijn voorspelling kwam dus uit dat hij Parijs-Roubaix ging winnen. Er valt een enorme druk van zijn schouders want voor velen is het nooit goed genoeg. Zelfs nu erger ik mij aan sommigen dat ze nog commentaar hebben op de prestatie van gisteren. In ieder geval kan hij nu rustig verder werken naar de Tour de France voor de groene trui. Mijn dochter was gisteren zo superblij dat Boonen won dat ze direct haar groene trui van quickstep aantrok en vroeg om nog wat te oefenen om te leren fietsen. Ik vind trouwens dat ze dat gisteren goed deed op haar klein fietsje. Maar wat wil je, de dag dat Boonen wint gaat alles wat beter zeker. Vandaag nog maar eens van mijn werk gekomen in de regen. Het is niet zo ver rijden, maar toch ver genoeg om kletsnat te zijn. Hopelijk wordt het wat droger zodat ik woensdag toch een schoon tochtje kan fietsen
Welkom op mijn blogje waar ik jullie vertel over mijn hobby fietsen. Ik start deze blog als een soort dagboek over mijn fietsvoorbereiding op een grote droom die zal uitkomen. Begin juni vertoef ik namelijk in de Alpen waar al de legendarische cols uit de ronde van Frankrijk zullen worden beklommen. Na 20 jaar te hebben gevoetbald en tal van kwetsuren heb ik de voetbalschoenen aan de haak gehangen en gewisseld voor de fiets. Speel nog enkel voetbal in zaal, maar dat is maar op laag niveau en met vrienden(om thuis eens weg te zijn zeker). Fietsen deed ik vroeger enkel tussen 2 voetbalseizoenen. Nu fiets ik het hele jaar door. Probeer altijd 1 doel per jaar te hebben om naartoe te leven. Zo had ik samen met een collega(die vroeger ook voetbalde) 2 jaar geleden de volledige ronde van Vlaanderen als doel. Elke keer het de Ronde van Frankrijk op televisie is, droomde ik weg dat ik ook die cols eens kon opfietsen. Maar ja, de Alpen liggen niet direct tegen de deur en met mijn gezinnetje met 2 kleine kindjes is dit ook niet gemakkellijk om dit zomaar te doen. Maar nu de kids 5 en 3 zijn, heb ik er toch eens werk van gemaakt om mijn droom in vervulling te laten gaan. Eind vorig jaar besloten we om begin juni voor een vijftal dagen naar de Alpen te trekken. Samen met mijn collega organiseerden we het verblijf en maakten we de fietsroutes. We zullen op vrijdag 30 mei met 10 personen vertrekken met 2 Mercedes Vitos naar Bourg d'Oisans. Daar zullen we 4 overnachtingen hebben en we zullen er verschillende cols beklimmen met als apotheose De Marmotte. Vanaf januari heb ik de voorbereiding ingezet en tot nu heb ik al 2400 km gereden. Graag zou ik tegen dat we vertrekken 4000 km in de beentjes hebben. Zit voorlopig nog op schema en hoop dit zo te kunnen houden.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
