Na bijna een volle maand vakantie met ook nog een reis met vrouw en kinderen naar Turkije ben ik hier eindelijk met mijn dagboek van de alpenvakantie in Alpe d'huez.
We waren met een groep van 9 jongens, waarvan 8 gingen rijden en Nico die volgde met de wagen als volgwagen. Nico wil ik speciaal bedanken omdat hij dit wou doen. Volgen met wagen, filmen, bevoorraden, moed inspreken,... Zonder hem zouden we het veel lastiger gehad hebben.
Zaterdag 31/5
Op vrijdagavond hadden we om 20.00 uur afgesproken om de wagens te laden. Nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen, met de nodige traantjes bij sommigen, konden we om 22.00 uur vertrekken voor een rit van ongeveer 950 km. We waren met 2 auto's en om de 2 uur werd er een pitstop gehouden en van chauffeur gewisseld. Meer dan de helft van het traject hebben we onweer gehad. Dus het beloofde voor onze fietsdagen. Maar toen we in de bergen aankwamen was het prachig weer. De weergoden waren goed gezind. Rond 10.00 uur waren we op de camping. Zeer mooie camping met zwembad. We zaten onderverdeeld in 2 stacaravans. Na ons geïnstalleerd te hebben en iets tussen de kiezen te hebben gestoken, konden we ons niet meer houden om een fietstochtje te maken.
Als eerste berg deden we de COL D'ORNON. Het is een ideale klim om te starten en om het hooggebergte gewoon te worden. Het was 11 km klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van ongeveer 6 % Ikzelf en Jimmy maakten uitgebreid de tijd om foto's te maken waardoor we als laatste aan de klim begonnen. We zijn samen de berg opgereden en hebben nog een drietal renners van onze groep voorbijgereden. Toen we boven waren zegde iedereen hetzelfde: " Als dit de minst zware berg is, wat gaat er ons dan nog allemaal te wachten staan." Het was dus redelijk lastig, maar dit komt omdat het de eerste berg was. We moesten er nog aan aanpassen. Het wegdek lag zeer goed, zodat we langs dezelfde weg tegen flinke snelheid konden dalen.
Meteen was duidelijk wie de beste dalers waren. Staaf, Frank en Ronny vreesden niks in de afdalingen. Ze kregen dan ook meteen de naam "de 3 valken".
We besloten ook nog om de eerste kilometers van de ALPE D'HUEZ te beklimmen. Het eerste gedeelte is het lastigste, maar meteen wist ik dat dit een berg is die mij goed zou liggen.
We hadden vandaag ongeveer 45 km gereden. 's Avonds een maaltijd in het centrum van Le Bourg d'Oisans en dan vermoeid na 1 nachtrust te hebben overgeslagen om 21 uur in ons bed.
Zondag 1/6
Na een stevig ontbijt vertrokken we met de fiets richting LA BERARDE. Dit is een minder gekende berg. Maar hij is wel één van de mooisten. Het is een doodlopende weg waar de natuur enorm mooi is. Steile rotsen en vooral adembenemende watervallen. De klim is ongeveer 26 km lang. Niet allemaal even zwaar, maar de steilste stukken van onze vakantie lagen toch op deze berg. We moesten 2 keer ongeveer 1 km bergop fietsen tegen 12 % stijgingspercentage. Het weer was ons goedgezind en dus voelde ik mij in mijn nopjes. Toch moesten we boven op de top vlug een herberg opzoeken om een kopje koffie te drinken want er was daar veel wind en de temperatuur lag beduidend lager dan in het dal. We hadden ook de nodige proviand mee zodat we konden picknicken. Door het slechte wegdek hebben we de afdaling zeer voorzichtig gedaan en halfweg moesten we eens stoppen voor ezels die de gehele weg versperden.
Terwijl iedereen naar de camping ging om een duikje te nemen in het zwembad, besloten Jimmy en ik om de beklimming van LES DEUX ALPES er nog bij te nemen. Deze beklimming is vergelijkbaar met de L'Alpe d'Huez. Hier is ook iedere bocht genummerd. De lengte is ook ongeveer hetzelfde maar het stijgingspercentage ligt redelijk wat lager. Eens boven op de berg zie je dat het hier in winter levendig is. In dit gekende skioord zijn vele hotels en cafes. Maar nu was er hier niets te beleven. Geen mens te bespeuren en alles was er dicht. We trokken ons overjasje aan en lieten ons terug zakken om daarna rustig naar de camping te fietsen.
Deze dag hadden we 125 km in de benen. Niet echt bevorderlijk met het oog op de dag erna. Maar ik voelde mij goed en de benen waren ook ok. Dus maakte ik mij geen zorgen
's Avonds had Ronny heerlijke spaghetti gemaakt en met een glaasje wijn erbij leefden net als goede bourgondiërs. De helft van onze groep lag terug rond 21.00 uur in bed omdat we de volgende dag al om 6.00 uur uit de veren moesten.
Maandag 2/6
Thuis kan ik slapen tot mijn wekker afgaat, maar hier ben ik steeds de eerste wakker ver voor de wekker afloopt. Ik denk dat ik weet hoe dit komt. Naast mij lag Nico en hij werkt 's nachts in een houtzagerij. Hij is de snurkkampioen. Er staat momenteel geen enkele boom meer recht op de flanken van de Alpe 'Huez. Dus was ik deze morgen om 5.30 uur al wakker. Voldoende tijd om mij klaar te maken voor wat de rit van het jaar moest worden. We deden de gordijnen open en zagen veel regen. Maar niets kon mij tegenhouden. Om 7.30 uur zaten we met zijn allen op de fiets voor de MARMOTTE.
Onze eerste helling was er al na 5 km. Aan het stuwmeer van Allemont begon LE CROIX DE FER. Dit is een col buiten categorie van bijna 30 km lang. Het eerste gedeelte bevindt zich tussen de bomen. Op alle hellingen die we de vorige dagen opreden, was ik bij de sterksten. Maar vandaag na enkele km klimmen wist ik al dat het niet mijn dag ging worden. Al vlug moest ik Jimmy laten rijden en ook nog een drietal anderen staken mij voorbij. Toch halfweg de klim reed ik terug in derde positie. Jimmy en Frank reden constant 200 meter voor mij uit. Maar het gat kon ik niet dichten. Na goed 20 km klimmen kwamen we aan het meer van Grand Maison. Hier is het landschap echt prachtig. We bevonden ons niet meer tussen de bomen en we konden ver voor ons uit kijken. Ik durf te zeggen dat dit hier het mooiste plekje op aarde is waar ik ooit al met mijn fiets geweest ben. Ik besloot een tandje bij te steken om zo samen met de koplopers naar de top te rijden. Onderweg kwamen we nog enkele marmotten tegen. De top bevond zich op 2067 meter. Na enkele foto's te hebben genomen en droge kleren te hebben aangetrokken deden we de afdaling. Halfweg was ik bevroren van de koude. Toch regende het niet meer. Eens beneden in Saint Jean de Maurrienne hebben we wat gegeten om dan verder te fietsen richting COL DU TELEGRAPHE. Aan de voet van deze berg regende het pijpenstelen. De ene na de andere van onze groep staken mij voorbij want tegen regen en koude kan ik niet. Ik heb zeer veel doorzettingsvermogen en karakter maar tegen de koude kan ik niet op. Boven op de Telegraphe was ik aan het bibberen en klappertanden. Heb mij hier volledig herkleed en heb mijn eigen veel moed moeten inspreken om niet in de wagen te stappen. Er zaten er toen al 3 renners in. Met 5 reden we verder. Eerst 5 km afdalen tot in Valloire om dan de gevreesde LE GALIBIER te beklimmen. Wonder boven wonder klaarde het uit en kwam de zon tevoorschijn. Bij het begin van de klim stond er een bordje "Galibier Fermee". Toch kwamen er verschillende wielertoeristen de berg afgefietst. Dus dachten we wel dat het ging lukken. Al snel reden Jimmy en ik weg van Frank, Ronny en Stefaan. Nu de zon weer volop scheen, voelde ik mij herboren. Mijn benen zaten goed en ik wist dat ik zonder ongelukken mijn marmotte zou uitrijden. Maar ter hoogte van Plan Lâchat sloeg het noodlot toe. Over de ganse weg was er wegversperring met borden waarop stond "LAWINEGEVAAR" We moesten voet aan grond zetten en konden niet meer verder. Je weet dat je de berg kan overwinnen en dan sta je daar onmachtig tegen de natuur. Met tranen in de ogen zette ik mij in de graskant, kijkend naar de bergtop waar mensen met sneeuwruimers aan het werk waren. Verschillende mensen stonden hier machteloos. Sommigen probeerden toch nog verder te fiesten, maar enkele hectometers verder moesten ze terugdraaien. Hier eindigde mijn marmotte in mineur. Vele maanden voor getraind en naartoe geleefd en dan zoiets. Dit was mijn grootste ontgoocheling die ik op sportief vlak ooit meemaakte.
Er was natuurlijk nog een bijkomend probleem. We hadden al 100 km gereden en er was maar 1 weg terug naar de camping. We moesten terug over de Telegraphe en Croid de Fer om onze camping te kunnen bereiken. Iedereen kon niet in de wagen. Twee Amerikanen hielpen ons een stukje door 2 personen met de wagen mee te nemen. Frank en Jimmy besloten al fietsend terug te keren tot halfweg de Croix De Fer om vanaf daar ook met de wagen verder te rijden. Ik zou dat ook kunnen, maar hiervoor had ik geen motivatie meer. Ik heb wel samen met Polle en Staaf de afdaling van Croix de Fer tot aan de camping nog gereden. Mijn teller stond deze dag op 138 km.
Na enkele uren was mijn grootste ontgoocheling over en dacht ik al aan de volgende dag.
dinsdag 3/6
Het was ondertussen al dinsdag en we hadden nog niet de l'ALPE D'HUEZ tot boven beklommen. We vertrokken rond 10.30 uur naar de voet van de klim onder een stralende zon. Daar was het ieder voor zich. Polle reed op kop met mij daar enkele meters achter. Ik zou de eerste kilometers niet te zot doen omdat deze de zwaarste zijn. Hier reed ik op mijn 39/26. Na enkele kilometers toen het stijlste voorbij was stak ik een tandje bij en reed ik Polle voorbij wiens beste pijlen verschoten waren. Op mijn 39/23 en soms eens 39/26 reed ik vlotjes van de ene haardspelbocht naaar de andere. Op deze 13 km durende klim heb ik 1.5 liter gedronken door het warme weer.
Boven op de berg was het wat zoeken waar de eindstreep lag. Ik tikte mijn metertje af op 59 minuten. Dit was de eindmeet voor ALPE DU ZES. Een fietsorganisatie voor een kankerfonds. Toch moest ik nog wat verder fietsen om de finish te halen waar de Tour de France arriveerd. Dus kwam ik uit op 1 uur en 3 minuten. Een minuut later kwam Jimmy als tweede boven en 1 voor 1 kwamen ook de anderen boven. De laaste van onze groep kwam 35 minuten na mij aan. Toch speelt de tijd geen rol. Iedereen heeft op zijn manier de berg opgereden en niemand moest opgeven. Ik ben nooit in het rood geweest. Mijn maximum hartslag was 181(ik mag tot 190 gaan).
Iedereen was voldaan en gelukkig om deze col buiten categorie te hebben overwonnen. Jimmy en ik gingen nog de COL DU LAUTARET
rijden. De anderen vonden het welletjes en gingen genieten van een terrasje met de nodige natjes en droogjes.
De Col du Lautaret is eigenlijk een deel van de afdaling van de Col Du Galibier die we zouden moeten doen hebben tijdens de marmotte. De afstand is 34 km en het gemiddelde stijgingspercentage is 3.8% Het is dus een zeer lange klim die niet steil is. We moesten door vele tunnels rijden, want het is eigenlijk een bergpas richting Briancon. Boven op de top lag er nog op verschillende plaatsen sneeuw. De weg die hier verder ging naar de top van de Col du Galibier was hier ook versperd door lawinegevaar. Dus langs beide zijden konden we niet op de Galibier.We konden hier niet lang blijven staan want het begon te regenen en te hagelen. De afdaling die we deden was verscrhrikkelijk. Ijskoud met hagel in ons gezicht en een zeer stevige tegenwind. Eens terug in het dal was het mooi weer. We passeerden terug de voet van l'Alpe d'Huez en het kribbelde om hem nog eens op te rijden na 125 km. Vandaag de dag vind ik het jammer dat ik hem toch niet meer voor een tweede keer opgereden ben. Ik had namelijk een superdag zoals een renner moet hebben om bijvoorbeeld de Ronde van Vlaanderen te winnen.
Dit waren meteen ook de laatste kilometers die we in de Alpen fietsten want op woensdag vertrokken we terug naar België. Ik lag pas om 4 uur in bed na vele pintjes te hebben gedronken en met de kaart te hebbeng gespeeld. Dit mocht wel na het paterleven dat ik de laatste tijd deed.
We zijn op woensdag om 15.00 uur vertrokken naar huis waar we 's nachts om 1.30 uur aankwamen. Het was een blij weerzien met vrouw en kids.
Ik hoop dat we in de toekomst nog zulke fietsreizen kunnen maken. De groep was ideaal, iedereen was tevreden en er zijn geen problemen geweest.
In totaal heb ik deze fietsreis 4 dagen gefietst met een totaal van 435 km.
mooiste berg: Croix de Fer
slechtste berg voor mij: Col du Telegraphe
beste berg voor mij: L'Alpe d'Huez
grootste ongoocheling: Le Galibier
gemakkelijkste berg: Col du Lautaret
andere beklommen bergen: Les Deux Alpes, Col d'Ornon, La Berarde
|
