|
Een communicatief complexe situatie, het oudercontact. Tijdens zo'n gesprek behandel je een zeer essentieel onderwerp, dus elk woord is van belang. Je kijkt de ouders aan en tracht te peilen hoe ver je mag gaan. Willen ze enkel horen wat positief is? ('Femke heeft acteertalent! Ze kan ontzettend goed overdrijven.') Hopen ze bevestiging te horen van wat ze zelf denken? ('Uw zoon heeft de capaciteiten om meteen naar de universiteit te gaan!') Of gaan je woorden hen compleet uit het lood slaan? ('Astrid heeft het IQ van een hamster.') Sla je misschien wel de bal mis? (Lorenzo houdt echt van breuken, niet?') Hoe vul je gaten in het gesprek op? (Dus... zoals ik al zei... ) Valt het op dat je soms de draad kwijt bent en niet meer precies weet wat je eigenlijk wil zeggen? Dat je jezelf begint te herhalen? En hoe goed begrijpt de papa of mama van Fatih, Emrullah of Veysel me eigenlijk? Zou het niet handig zijn om vlot Turks te spreken?
Mijn ergste herinnering aan een oudercontact, was een koppel dat simpelweg niets zei tijdens het hele gesprek en me de hele tijd door nors aankeek om af te sluiten met een bits 'Dus mijn dochter is lui?'.Waarop ik - zwetend en lichtjes in paniek - simpelweg 'ja' zei. Maar verder blijken het toch vaak zeer aangename gesprekken te zijn die me telkens de bevestiging opleveren dat ik een vlotte prater, een goede uitlegger, een betweter en een pedagogisch behoorlijk onderlegd leerkracht ben. Ahum.
|
