De film The Da Vinci Code zou een slechte film zijn. So what? Is het nu echt nodig dat de pers daar zo uitgebreid over bericht? Het Journaal, Man bijt Hond, Ter Zake, ... doen allemaal in ergerniswekkend grote mate verslag van de negatieve reacties op de film op het festival van Cannes. Wat is de zin hiervan? Elke week krijgen we wel een nieuwe film op het witte doek die nergens op slaat of gemaakt lijkt door gestresseerde kanariekwekers uit de Oekraïne. Dat is toch ook geen nieuws? Dat het grote publiek eventueel zou afhaken door het slechte nieuws, zal me zorg wezen. Maar dat hiermee de media gevuld worden, irriteert me bijzonder;
Daarnaast was het eigenlijk al belachelijk dat 'iedereen' dacht dat dit een goede film zou zijn. Het boek was al niet bijzonder goed geschreven, de plot werd routineus afgehandeld en de regisseur, Ron Howard, heeft eigenlijk nog nooit een echt goede film heeft gemaakt. Waarom zou dit dan plots een fantastische film opleveren? Mensen lijken een hype enkel en alleen te creëren om nadien des te teleurgestelder uit de hoek te kunnen komen.
SveN liet in een vorig artikel al weten dat Kate Ryan en vooral haar nummer Je t'adore hem niet bepaald aanstaan. Nu komt het nieuws dat de intussen befaamde kniezwengel - een soort hinkstapdans voor revaliderende flamingo's met fantoompijn - niet kan gedeponeerd worden. De choreograaf die de fameuze danspas bedacht, had daar op gehoopt zodat de centen zouden binnenstromen als de kniezwengel als een soort macarena of kabouterdans deel zou gaan uit maken van de collectieve slechte smaak van de Europeanen. Pech dus, want een choreografie kan pas onder bepaalde voorwaarden beschermd worden en de kniezwengel voldoet daar niet aan. Hoe komen ze er ook bij? Een lichaamsstuip die wellicht is ontstaan toen één of andere dochter van een plaatselijke middenstander op een lokale voetbalmatch een flater beging bij het openen van de match en naast de bal shotte, kun je toch moeilijk een echte danspas noemen? En wat als morgen meer BV's menen dat wat hun typeert, geregistreerd dient te worden? Gaat Carl Huybrechts voor de blonde krullen met capsones? Eist Andrea Croonenberghs het alleenrecht op voor de huig-r? Claimt Walter Grootaers de dubbele kin? Wil Sven Ornelis de enige zijn die lucht mag uitkramen op de radio? Is Laura Lynn de grondlegster van het neo-truttendom? En wie dicht zich de flauwe mop toe? Walter Capiau? Ben Crabbé? Marcel Vanthilt? En zullen de acteurs uit Familie dan een gezamenlijke aanvraag doen om de slechte acteerprestatie te laten registreren? Of heeft Steph Goossens die al op zijn eentje verdiend?
De
meest stresserende week in het lager onderwijs is maar weer eens de
week voor moederdag gebleken. Ouders verwachten nog altijd dat hun uk
met een creatief, handig, nuttig, mooi en zelfgemaakt geschenk
thuiskomt en dat zorgt voor veel druk op de leerkracht. Elke dag wat
verder knutselen, tot het dan vrijdag is en er plots nog heel veel moet
gebeuren. Het geschenkje moet al dan niet drogen (lijm of verf), het
moet ingepakt worden, er moet een gedichtje aan verbonden worden, en
niet onbelangrijk bij zesjarigen: je moet ze instructies geven: 'Thuis
het geschenkje onmiddellijk uit de boekentas halen, verstoppen, zondag
afgeven, mama laten openen en gedichtje voorlezen.' Aangezien we om
half vier nog in een razend tempo bezig waren met het inpakken -
de school is uit om 15.25u - zijn die instructies er dus niet van
gekomen. Wellicht is de helft van de klas bij het thuiskomen al
vergeten dat er een geheim in de boekentas zit. Niet zo erg - de mama's
spelen wel dat ze niets gemerkt hebben - maar de kans is ook groot dat
een aantal kinderen zondag gewoon niet weet dat het moederdag is. Eén
kind vroeg bij het inpakken van zijn geschenkje zelfs: 'Moeten we dat
meedoen naar huis?' Dan durf je wel eens radeloos worden.
Boodschap
voor mezelf: het vaderdaggeschenk een week vooraf klaar hebben... En
dat heb ik me overigens ieder jaar al voorgenomen, vruchteloos.
Uit de poll blijkt dat de meeste mensen best tevreden zijn over de naam waarmee ze door het leven moeten. Ik vind dat zelf wat bizar, want massa's mensen hebben een eerder banale naam. Maar de doorsnee Vlaming gaat dan ook graag op in de massa en ziet zichzelf niet graag in de kijker gezet vanwege een originele naam.
Slechts een minderheid vond zijn eigen naam lelijk of saai. Niemand bleek géén mening te hebben over zijn naam, dus iedereen heeft er dan toch al een keertje bij stilgestaan. Ik ben overtuigd dat een klinkende of grappige naam helpt om niet zo snel vergeten te worden door anderen. Dat je je kind met een saaie familienaam opzadelt, valt voorlopig niet te verhelpen, maar waarom kiezen zoveel mensen voor weinig originele voornamen?
Af en toe hoor je zo hier of daar een prachtig klinkende naam. Deze zijn de laatste jaren blijven hangen:
Vandaag eindelijk eens gekeken wat er nu precies te melden valt over het door het grote publiek massaal genegeerde Robland. Dat Rob Vanoudenhoven de voorbije weken in SveN nog geen supporter had gevonden lag niet
alleen aan het genre, maar ook aan de irritatie die de boomlange
entertainer al jaren weet op te roepen bij SveN. Omdat er vandaag echt
niets te beleven viel op het kleine scherm, kreeg Rob vandaag de kans
zijn kunnen te bewijzen.
Specialisten
hebben al beweerd dat Robland wel een succesprogramma zou geweest zijn
als het op één zou worden uitgezonden. De kwaliteit van het programma
is immers niet beter of slechter dan gelijkaardige programma's. Het
concept is bovendien best leuk en leverde in Groot-Brittannië al een
amusant programma op. Heeft VTM zijn imago dan niet mee en weet het
aldus nog steeds bepaalde kijkers niet te lokken die wel zouden kijken
mocht het programma op één worden uitgezonden? Wellicht speelt dat in
enige mate mee. Maar de laatste weken haakten de kijkers massaal af en
dat moet toch een andere reden hebben?
Inderdaad. En dat is dan toch Rob zelf. De man kan gewoon niet
presenteren en staat tijdens het studiogedeelte te sukkelen als een
schooljongen die een slecht voorbereide spreekbeurt brengt.
Vanoudenhoven laat veel stiltes, hapert vaak en krijgt geen ruimte om
te improviseren. Aannemelijk dat de kijker zich hieraan ergert. Tijdens
de filmpjes weet Vanoudenhoven niet veel goed te maken. De interviews
verlopen niet echt vlot, de grappen zijn voorgekauwd en de inhoud van
de gesprekken zo nadrukkelijk didactisch dat het allemaal zeer belerend
overkomt. Zo kregen we vandaag een slaapverwekkende uiteenzetting over
de munteenheid van een staat en de mogelijkheden om een economische
kringloop in gang te zetten. Zeer boeiend...
Als
er dus al een schuldige moet aangeduid worden voor het floppen van
Robland is het misschien wel de persoon die meende dat Vanoudenhoven de
geschikte persoon zou zijn voor dit programma. Zonder zijn vertrouwde
entourage blijkt de grappige Rob blijkbaar een beetje ineen te stuiken.
Aan leedvermaak doen we niet, maar het bewijst wel dat de scepsis aan
het begin van Vanoudenhoven's carrière wel ergens terecht was.
Fons Verplaetse van de Nationale Bank deed trouwens een mooie uitspraak
toen Rob hem interviewde: 'Je moet de schade beperken en op tijd
stoppen'. En hij had het dus niet over het programma.
Een van een dikke Gentse tongval voorziene dame deed vandaag op de bus
een boekje open over haar relatieproblemen. Ze was namelijk in een
hevige discussie verwikkeld met een man ('Bobby') aan de andere kant
van haar GSM. 'Moet ik ne camera aan mijn gat hangen zodat ge mij gans
de dag kunt volgen?' en 'Als ge mij zo begint te commanderen, blijf ik
liever alleen!' waren twee van meest treffende zinnen. De tragiek van
de Vlaamse alleenstaande vrouw werd plots heel voelbaar in de bus.
'Heel den bus mag weten hoe ik mij voel' loeide de dame nog tegen Bobby
en meteen bood ze de stomverbaasde medereizigers een
verantwoording voor haar gedrag. Het hele gesprek door zat haar
zoontje overigens zijn best te doen zich vooral niet te schamen.
Hoef ik dus niet naar Temptation Island te kijken om de relatie van volkomen onbekenden ontleed te zien worden.
De Morgen had het vandaag over de voordelen van zonnen. U hebt vast zelf al ondervonden dat de zon een positief effect heeft op uw humeur en gemoed. Maar direct zonlicht zuigt ook energie uit je lichaam. Je bloedvaten gaan wijder openstaan, waardoor je - zelfs in rust - een hogere hartslag krijgt dan anders. Vandaar dat een mens zo moe kan zijn na een dag zonnen!
Het voorbije weekend door weer en wind gegaan en even de Flandrien uitgehangen op de Kluisberg en de Kwaremont. De eerste kilometer was meteen de zwaarste en liet een mens ervaren hoe het moet aanvoelen als een cactus zich door je borstkas boort... Nadien ging het stukken beter (zelfs geen enkele keer moeten afstappen op die eerste zware beklimmingen - wow, ben trots op mezelf!) en het deed zelfs deugd te merken dat ik er qua sportiviteit flink op vooruit gegaan ben. Al is dat relatief en is het wellicht de achteruitgang van de ouder wordende sportfreaks uit het gezelschap die mij zo'n mooie positie opleverde. Met dank aan Karlien overigens om de rode lantaarn te dragen.
De hagel en regen was er natuurlijk wel teveel aan - frustrerend dat het nu wél zo'n mooi weer is - maar niettemin doet zo'n beetje afzien wel deugd. Echt geleden hebben we trouwens niet. Voor de 46 kilometer werd immers ruim de tijd genomen: zo'n vijf uur! Daarvan zaten we slechts twee en een half uur effectief op de fiets, want we hadden heel wat noodzakelijke stops. Maar op zich heeft het groepje zondagsrijders het er niet slecht van afgebracht! En het landschap was best overweldigend.
