Blog weeral schandelijk verwaarloosd........... Wat is er allemaal gebeurd ? Mijn dierbare en uw nederige dienaar zijn 45 jaar geleden getrouwd. Geen unicum maar wel een zeldzaam wordend fenomeen in een tijd waarin de echt- en vechtscheidingen hoogtij vieren. Zeggen dat ons huwelijksbootje steeds over rimpeloos water heeft gevaren is niet waar (het is stil waar het nooit waait, zei de koster en hij liet er ene vliegen) maar we waren en zijn gelukkig en tevreden met mekaar. Maar ja, dat zal alleen maar kunnen omdat wij van de oude stempel zijn zeker. En nu op naar goud als de gezondheid blijft wat ze nu is....hout vasthouden.... Ons Emma is zeven jaar geworden, onze dochter (haar moeder) veertig (hou het stil, ze hoort dat niet graag). Worden wij meteen op het feit gedrukt dat wij niet piepjong meer zijn. Dat hebben we trouwens gevoeld als wij voor drie dagen met dochter, schoonzoon en de drie kleinkinderen naar de Efteling zijn getrokken. Tof, plezant maar vermoeiend...... Verder nog regelmatig naar Hastière getrokken voor wisselende periodes. Nog niet uitgekeken op onze belgische Ardennen en het vakantiegevoel blijft....Tijdens ons laatste verblijf de streek van de Viroinval ontdekt: zeven pittoreske parels van dorpen (Treignes, Dourbes, Nismes, Mariembourg, Olloy sur Viroin, enz..). Een aangename verrassing en een aanrader..... Morgen: terug naar school....neen, ikke niet...maar onze drie bengels en allemaal naar de echte, grote school en voor onze dochter terug naar haar kleuterklasje.....Eerste weken van september beloven druk te worden...... Ziezo: dat waren kriskras door mekaar wat alledaagse dingen, niet wereldschokkend.....maar voor mij hoeft dat ook niet. Laat alles maar zijn gangetje gaan....dan voel ik me zo gelukkig dat ik er soms een beetje bang van word.
Gisteren 25/09 naar de scholenveldloop van groot Zemst gaan kijken in het blosodomein Hofstade.....want twee van de drie kleinkinderen liepen mee. Ons Charlotte niet want die was op zeeklassen voor een hele week. Ze hebben het heel goed gedaan ons Lisse en ons Emma. Vooral de jongste, ons Lisse, heeft me aangenaam verrast: achtste en de eerste van haar school. Emma, vorig jaar nog als derde op het podium, had brute pech met een losgekomen loopschoen maar werd toch heel verdienstelijk negende. Zonder die "materiaalpech" had ze ZEKER bij de eerste vijf, misschien wel de eerste drie of misschien wel.....opa's mogen, nee moeten een beetje chauvinistisch zijn. Voor de rest gaat alles zijn gangetje...nee, niet allemaal rozegeur en dat ander:op mijn zoneke zijn werk gaat het niet zo goed, alarmerende berichten over afslanking, mogelijke overname zullen zeker geen goed doen aan het werkklimaat. Hopen dat de soep niet zo heet gegeten wordt...........Eén van de zonen van mijn jeugdvriend Fons moet denkelijk vandaag onder het mes voor een delicate operatie en mijn ex kassierster, kollega waar ik na 18 jaar nog steeds kontakt mee heb, heeft me gemaild dat ze dringend moet behandeld worden (chemo en chirurgische ingreep) voor borstkanker. In sommige situaties is het voor mij moeilijk om de juiste woorden van troost, opbeuring en medeleven te vinden...... Zonder tegenbericht vertrekken we volgende week voor een paar dagen naar Hastière......en weer realiseer ik mij wat voor een zondagskind ik ben........
Kunt ge geluk vasthouden ? Neen hé...en dat is spijtig...... Kan zich gelukkig voelen beangstigend zijn ? Ja, want ik heb soms schrik....... Mijn dochter, schoonzoon en kroost die een paar toffe dagen in ons huisje in d'Ardennen doorbrengen: dat geeft een goed gevoel. Mijn gastroscopie die op het eerste (en hopelijk op het tweede)zicht dik meevalt: da's een opluchting. Onze zoon die, ondanks een stilaan onleefbaar werkklimaat, heel regelmatig bij ons langkomt "om een babbeltje te doen": dat doet deugd. Onze drie kleinkinderen die met een knap herfstrapport thuis komen: dat is fier zijn..... Ons Charlotte die opgetogen is als wij, oma en opa, met haar naar de manège trekken en het daar heel goed doet: dat is stil genieten. Ons Lisse die met een s'en foutisme zorgeloos door het leven dartelt: dat is lachen geblazen.... Ons Emma die met de jongensploeg van Laar haar eerste goal maakt en overloopt van fierheid en geluk:da's efkens slikken...... Och ja, met de arm van mijn dierbare gaat het niet beter, op de zoon zijn werk is de situatie niet rooskleuriger, met de vriendin van het zoneke gaat het niet beter met de gezondheid en ik had deze week weer geen zes op de lotto....... En toch voel ik me een zondagskind........."Jaja" zegt de pessimist "Een kinderhand is gauw gevuld...". Wel laat me dan maar een naief kind zijn en voor de rest, zoals de heer Brusselmans zo welluidend zegt, kan de pessimist vierkantig mijn kloten kussen.....
Er is nochtans teen en tander gebeurd.....Op 23 november bezoek gehad van pikkedieven....Pas ontdekt op 24 november op de middag door de overbuur en de zoon......Erger dan de diefstal zelf was dat die rotzakskes(want volgens de politie is de kans groot dat het hier om -opgeleide- kinderen gaat) bij het inbreken via een raampje de buis van het sanitair water van de verwarmingsketel hebben losgetrapt zodat het water zo'n 18 uur vrijelijk gelopen heeft. Wij in allerijl terug uit Hastière en gans de zondag hebben wij, voorbeeldig geholpen door zoon, dochter en schoonzoon, water weggepompt en gekuist dat de stukken eraf vlogen. De eigelijke buit was geen miljoenenzaak maar ja sommige juwelen hadden, vooral voor mijn echtgenote, een erg grote emotionele waarde.Het is natuurlijk altijd hetzelfde: diefstal is de ver van mijn bed show tot je zelf het slachtoffer zijt. Aan al dat negatieve waren er toch wel positieve kanttekeningen: de onberispelijke rol van de politie, de vlugge tussenkomst van mijn verzekeringsagent en de chauffagist (het was tenslotte zondag), de bezorgdheid en hulp van mijn overbuur (beter een goede buur dan....) en -last but not least- het spontaan ter hulp schieten van zoon, dochter en schoonzoon.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel op deze aardkloot: de drie kleinkinderen zijn met een heel, heeeeel goed kerstrapport naar huis gekomen. Trotse opa en oma natuurlijk....
Vrijdag, 20 december, de politie onder een andere gedaante leren kennen. Even dacht ik dat ik echt in Absurdistan leefde. Probeer het kort samen te vatten: zie een combi geparkeerd staan, zet mijn richtingaanwijzer op, kijk goed of de andere rijrichting veilig is, steek de combi voorbij zonder problemen om dan met loeiende sirene en blauw zwaailicht door hen achtervolgd te worden. In al mijn naiviteit denk ik dat ze een oproep hebben gekregen om een krimineel te vatten.....bleek dat ik die krimineel was.........Ik was gestopt omdat er met lichtsignalen werd gewerkt en ik hen de vrije baan wou laten. Ja, dag Jan..........Nadat op een bepaald onvriendelijke manier gevraagd werd naar mijn boordpapieren, rijbewijs en paspoort, wou ik toch van "juffrouw de agente" weten waarom ik met zoveel machtsvertoon aan de kant was gezet. Bleek dat ik beschuldigd werd van "het creëren van een verkeersonveilige situatie". Met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen wat ik als inbreuk of inschattingsfout kan gedaan hebben. Echt te gortig werd het toen "de juffrouw" insinueerde dat ik vluchtmisdrijf of toch een poging tot zou gedaan hebben.
Dit alles gebeurde op een hautaine, arrogante manier, de begrippen van elementaire beleefdheid negerend(tijdens gans de konversatie sprak ik haar aan met "juffrouw" terwijl zij geen enkele keer "mijnheer" door haar strot kreeg).Alhoewel ik bij zoveel machtsgeilheid kookte, heb ik me kunnen beheersen om te vermijden dat dat mens me nog "smaad aan een agente in funktie" zou kunnen aansmeren....en natuurlijk ook om te voorkomen dat ze dieper op dat vluchtmisdrijf zou ingaan: ik had immers twintig kilo wiet en een in stukken gesneden illegaal in mijn koffer zitten . Ik wacht nu af of er iets van proces-verbaal uit de bus gaat komen. En dan gaan we ons bezinnen wat we gaan doen. Eén ding heeft dat blond geval bij mij zeker bereikt: de politie, uw vriend....mijn oor, ja (ik had andere lichaamsdelen voor ogen, maar laat het ons deftig houden).........
Onopvallend het nieuwe jaar begonnen. Eerst nieuwjaarsavond met moeder de vrouw in d'Ardennen, nieuwjaarsdag met dochter, schoonzoon en de kleinkinderen........kleinkinderen nog een paar dagen gebleven....tof, gezellig, plezant.........
Ondertussen zijn we al eind januari....tijd vliegt voorbij. De naweeën van de inbraak zijn achter de rug: verzekeringsmaatschappij was heel menselijk, raam gerepareerd, slepende deuren verholpen.....Buiten een hardnekkig griepje van mijn lieftallige echtgenote, geen gezondheidsproblemen. Hout vasthouden dat dit mag blijven duren.......
Ja, ik leef nog...Dank u......Alles chronologisch door mekaar: gisteren reunie met mijn kollega's van Elf gas Grimbergen, mijn werkgever in een vorig leven. Een traditie die na 19(negentien) jaar nog niet doodgebloed is wat ik toch een opmerkelijke prestatie vind. Geanimeerde al dan niet diepzinnige gesprekken werden afgewisselend met het traditionele gezwam hoe goed het vroeger allemaal was.Hoop dat we die bijeenkomsten in goede gezondheid nog jaren en jaren kunnen verder zetten. Heb aan Marianneke en Monique vriendinnen voor het leven.
Kleinkinderen doen het goed én op school én met de vrije tijd. In de paasvakantie zijn ze een paar dagen met opa en oma naar d'Ardennen geweest.
Zoals altijd: momenten om te koesteren maar vermoeiend (allé: voor ons oudjes dan).
Van de hak op de tak: bij één van mijn vrienden is slokdarmkanker gekonstateerd...gelukkig niet uitgezaaid. Na zes weken een alternatief uitgeprobeerd te hebben, valt hij nu terug op de "traditionele" geneeskunde. Dat betekent: vier dagen chemo, later bestralingen en tenslotte een operatie. Leef mee met hem en zijn vrouwtje en duim dat alles goed mag komen.
Voor de rest gaat alles zijn gangetje: paar weken terug serieuze longontsteking gehad, echt een paar dagen doodziek van geweest maar ja onkruid,hé. Met de arm van mijn vrouwtje gaat het op en af maar ja als we de specialisten moeten geloven "zal ze ermee moeten leren leven" en misschien, heel misschien komt het door één of ander onvoorspelbaar toeval tot beterschap....magere troost.
Maar we gaan niet klagen...of toch....want klagers hebben geen nood....
