Koekerdekoek

Sorry voor deze combinatie. Het is eerder iets dat kabouter Koek zou zeggen. Normaal had ik gewoon “koekoek” geschreven, maar ja, normaal wordt de mens ook een slim wezen geacht...

Maandag (5 februari) was een rustdag. Een echte topdag, want ik ben met mijn broeders naar de sneeuw getrokken. Nee, we hebben niet het vliegtuig naar Oostenrijk of de trein naar Zwitserland genomen of de auto naar Spitsbergen. Integendeel, theoretisch gezien zouden we op 2 uren en 11 minuten van Antwerpen-Berchem in Eupen moeten aankomen. De mooie Hoge Venen.

Maar de NMBS besliste daar anders over. Door een vertraging van 13 minuten met onze trein naar Brussel-Noord, misten we daar onze aansluiting naar Eupen. We zouden 56 minuten moeten wachten, dus maakte ik de snelle beslissing om de trein alvast tot in Luik-Guillemins te nemen alwaar er misschien een trein meer naar Eupen was.

Snelle beslissingen zijn zelden goed. Die trein reed immers over Namen en deed heel wat meer stations aan. Gevolg: we hadden de volgende trein ook al gemist. Maar goed, we hebben wel een uur warm gezeten.

In Luik-Guillemins duurde het ook nog zo'n driekwartier tot de volgende, dus besloten we maar om een korte wandeling door Luik te maken.

Of het aan de plaats van dat station lag of niet, maar veel moois hebben we niet gezien. Vooral een lelijk park en een niet al te imposant congresgebouw. Afijn, te vergeten dus.

Na 4 uur komen we eindelijk aan te Eupen, waar er niet in de bomen maar wel op de grond een pak sneeuw ligt.

Na een stevige wandeling met goede babbels en veel pijn aan mijn bevroren voeten nemen we de trein terug.

Die komt met vertraging aan natuurlijk, maar dat is niet zo erg: want naar Antwerpen-Centraal zijn er vanuit Brussel-Noord meer treinen dan naar Eupen.

Ik had wel wat bekijks: want door mijn kletsnatte schoenen en de bevroren status van mijn poezelige voetjes had ik er niets beter op gevonden dan de terugreis met de trein op blote voeten te maken. Dat vonden mensen toch ietwat raar. Het werd nog vreemder als je beseft dat mijn voeten donkerblauw zagen: niet van de koude, wel van de zolen van de onaangepaste schoenen die ik had aangetrokken voor de wandeling.

Eén voordeel hadden mijn koude voeten wel: ik heb de zes bleinen niet eens gevoeld.

Kortom, een topdag. Gewoon omdat het een dag met mijn broers was.

Om 17u zat ik nog op de trein toen het werk mij ineens belde met de vraag of ik de dag daarop wilde bijwerken. Ik zei van wel, maar dan wel in de dag of een vroege. Om 5u55 moest ik dan dinsdag beginnen.

Dat was dus: thuiskomen met mijn broers, eten en in bed kruipen.

GROTE fout! Je moet altijd je wekker zetten, Stijn!

Om 6u45 wordt de schrijver van deze saga wakker, met kleine oogjes en met de vraag: “Hè? Hoe laat is het? Hier klopt iets niet...” Inderdaad, er klopte iets niet. Je bent je wekker vergeten te zetten, uil.

Alleszins, een uur te laat op het werk. Dat is natuurlijk nooit leuk, al was het mijn eerste keer.

Bij deze verontschuldig ik mij voor de reizigers van lijn 22 die tussen 6u10 en 7u van de Groenplaats naar het UZA (en alle haltes daartussen) moesten, en zij die te wachten stonden tussen 7u en 7u24 tussen het UZA en de Olympiade.

Ik voelde me die dag ook vies want ik had mezelf niet eens kunnen douchen. Ik zat ook op 20 minuten al op een bus nadat ik wakker was.

Mensen weten dikwijls niet wat oorzaken zijn van een bus die niet komt of als er iets gebeurt onderweg. Dat is meestal nadelig, want ik weet dat ook niet. Maar dan krijg je wel (niet zelden boze) vragen over: “Waar is de vorige bus? Ik sta hier al 40 minuten te wachten!” (zie verder) De stress wordt dan vrij reëel.

Maar die dag was het net een voordeel: de mensen wisten niet dat mijn dag slecht en fout begonnen was, dus deden mijn reizigers niet moeilijk. Al vrij snel ebde mijn stress dus weg en kreeg ik een dag zonder verdere noemenswaardige incidenten. Al blijf ik me tot op heden schuldig voelen voor die mensen die gestraft zijn omdat ik zo idioot was om mijn wekker vergeten te zetten.

Er komt een zogenaamd meldingsverslag van, met een mogelijke sanctie. Alhoewel, omdat het de eerste keer was voor mij is de kans vrij klein.

Afijn, we moeten verder.

De dag daarop moest ik dan om 15u25 beginnen. En zelfs nu nog, terwijl ik dit schrijf, heb ik de neiging om 15u45 te schrijven! Net zoals ik toen verkeerdelijk dacht. Ik kom vanuit Leuven met de trein. Aan het station merk ik pas dat er iets niet klopte: verdorie, ik moet om 15u25 beginnen! De trein die me nog op tijd in Antwerpen-Centraal kan brengen, rijdt net voor mijn neus voorbij.

Ik kon dus wel vrij snel de dispatch in kennis stellen van mijn vertraging, die uiteindelijk 7 minuten bedroeg. Op 2 minuten van het station naar de Rooseveltplaats gelopen... Om volledig bezweet en hijgend me in de bus (vol met mensen...) te smijten. Mijn collega maande me aan rustig te worden, maar ik voelde me schuldig en wilde geen tijd verliezen. Met 9 minuten vertraging vertrek ik met mijn buslijn 1 uiteindelijk richting Noorderplaats. Geen grote problemen veroorzaakt, maar goed.

Op mijn tweede stuk reed ik op lijn 13. Een lijn met overdag weinig tijd, maar 's avonds een zee van tijd. Aan je eindhalte in Hoboken Polderstad had ik op een gegeven moment 40 minuten “pauze”. Wat doe je dan?

Juist, je bent alleen. Je zit in een bus. Dus luister je muziek en kan je goed meezingen zonder dat iemand het hoort. Ik heb me daar goed geamuseerd! En die 40 minuten, die vlogen voorbij!

Voor de rest ook weer een dag zonder problemen. Alhoewel lijn 13 mijn kneusjeslijn is, heb ik er deze keer niet op geknoeid. Nochtans stond op de plek waar ik een geparkeerde auto eens heb meegepakt (in de Berkenrodelei, zie wat berichten eerder) wééral een auto geparkeerd die het parkeerverbod daar flagrant negeerde. Ik weet niet dat ik daar hard moet opletten. Maar stiekem hoopte ik toch dat een collega die auto een zetje zou geven. Want door daar te parkeren wordt onze bocht alleen maar scherpen, krapper en dus moeilijker. Stommerik.

De dag daarop, woensdag, zat ik reserve van 14u tot 22u30. De dispatch had mij al opgebeld met de vraag of ik er mee in zat om 17 minuten over te werken. Ik zei dat het goed is. Wij mogen onze overuren opschrijven en die worden per schijven van een kwartier (naar boven afgerond, dus in mijn geval 30 minuten) aan 150% uitbetaald. Of je mag ze 'parkeren' om uren op te pakken, wanneer nodig, of zelfs een dag extra als je er genoeg verzamelt.

Alleszins, ik moest drie stukken rijden. Twee stukken op lijn 22 en een stuk op lijn 23.

Ik kan me niet herinneren dat ik een meer stressvolle dag heb meegemaakt op mijn werk. Allemaal dankzij mijn tweede stuk op lijn 22.

Ik sta te wachten aan de Groenplaats, met een alsmaar meer groeiende groep mensen. Mijn collega komt – door omstandigheden waar hij niets aan kan doen – een kwartier te laat aan. Dat wil dus zeggen dat er al een halfuur geen bus is geweest. Ik voel de bui al hangen.

Wij lossen af en ik rijd naar voren om de tram door te laten en de mensen te laten opstappen. Ik doe mijn deuren open en mijn collega wil afstappen, maar de mensen beginnen natuurlijk al te drummen om op mijn bus te geraken. Zo sterk dat twee blinden zelfs opzijgeduwd worden en mijn collega niet kan afstappen.

Dus hij maakt zich kwaad. Daarop volgt er een ruzie, waardoor niemand uiteindelijk op de bus geraakt. Ondertussen tikte de klok...

Met 20 minuten vertraging en een volle bus vertrek ik dan ten langen leste richting UZA. Vandaaruit moest ik de bus binnenrijden en naar het Centraal Station gaan om lijn 23 af te lossen.

Maar dat is vooruit lopen. Want ik ben 20 minuten te laat. Doordat het spits is én mijn bus stampvol zit, wordt dat bijna een halfuur.

Dus iedereen die opstapt reageert niet of kwaad, en ik ben ook al op van de stress dus heb ook niet zo veel zin meer om de mensen hun vragen te beantworoden. Het was wat te veel.

De enige die mijn leed een beetje verzachtte was een zeer vriendelijke vrouw die zonder te klagen met mij een babbeltje begon te slaan. Bedankt daarvoor, trouwens. Want zonder haar had het nog wat erger geweest.

Toen zij afstapte was de grootste drukte al wel weg en werd het wat rustiger.

Uiteindelijk kom ik 25 minuten te laat aan in het UZA. Net daarvoor was er nog een jonge vrouw komen vragen “waar ergens is de Bist meneer?” en dan moest ik met spijt zeggen “Sorry, juffrouw, dat was drie haltes geleden.” Ik legde haar dan vriendelijk uit wat ze moest doen. Ze mocht blijven zitten want ik zou toch direct aan het UZA doorrijden en dus op een klein kwartier op de Bist zijn. Dat vond ze goed.

Omdat ik haar al volledig zoals ik normaal zou doen had behandeld, wist ik dat de storm bij mij gaan liggen was. Maar ik had er echt geen zin meer in en wilde naar huis. Maar wanneer ik de bus weggezet had, moest ik nog naar het Centraal Station om 4 uur lang lijn 23 (mijn op één na minst favoriete lijn) doen.

Dat was echt aftellen. Halfuurtje naar de Noorderplaats. Halfuurtje naar Centraal station. En dat 3 keer. Dan nog een halfuurtje naar de Noorderplaats en dan binnenrijden.

De dag leek maar niet te eindigen. Ik had natuurlijk spijt van die 17 minuten overuren, maar ik troostte me met de gedachte dat ik op mijn laatste ritje nog wel heel wat mensen op hun bestemming had gebracht. Ook hier weten zij natuurlijk niet dat ik een extraatje heb gedaan voor hen, maar dat moet ook niet. Het geeft me hoe dan ook een iets beter gevoel dan dat ik de rest van de dag had.

Het was thuiskomen en in bed kruipen, want de volgende dag begon om 9u. En ik had er sinds lang eens écht geen zin in.

Zo'n stormachtige drie dagen zijn zeldzaam en hoop ik niet meer snel mee te maken. Vooral de eerste twee niet, waar het mijn eigen domme schuld is. Errare humanum est, maar toch maakt het mij onzeker. En dat hoeft niet: want ik ben al voldoende onzeker over mezelf.

Vrijdag dan een lange dag (ruwweg van 9u tot 17u15) op lijn 17. Zoals hierboven al geschreven had ik écht geen zin om te gaan werken.

Maar eigenlijk ging die dag bijzonder goed en harmonieus vooruit. Geen incidenten, geen problemen. De mensen waren vriendelijk (gemiddeld vriendelijk, zoals de meeste dagen). En dus was mijn dag geslaagd.

Omdat ik vandaag (zaterdag 9 februari) ook pas om 9u15 moest beginnen (om om 14u38 te eindigen, joepie!) had ik gisteren ook een mooie avond. Gamen en na lang ook nog eens wat schrijven, het deed me goed. En met deze dag in het vooruitzicht kan ik goed aan mijn twee vrije dagen beginnen om te recupereren.

Als er tenminste niets misloopt op de 4 uur dat ik moet rijden (het eerste uur zit ik reserve) op lijn 762. De havenlijn, weet u nog. Daar heb je dikwijls leuke en heel vriendelijke mensen.

Alleszins, mijn twee vrije dagen hebben nu al een aantal lichtpuntjes: vanavond gamen met mijn Duitstalige vrienden (ook al een week niet meer gedaan, is bijna een record), zondag mama en oma en opa zien, en maandag na bijna twee maanden nog eens mijn beste maat zien. Ik kijk er alvast naar uit!

À la prochaine!

Stijn (dat rijmt blijkbaar)