Vandaag was een dag vrijaf. Ik heb met andere woorden niets gedaan, behalve gegamed en gekuist.

Ik moet dus over iets anders schrijven.

Wel, laat ik het hebben over mijn problemen met reizigers.

Op zich heb ik met niemand problemen, zolang mensen zich aan de regels houden. Maar ik heb niet zo'n grote mond, dus als ze vanachter opstappen of vooraan afstappen, bekijk ik ze hoogstens eens vernietigend maar verder stoort het me niet of ga ik niet raar beginnen doen.

Als ze deuren beginnen blokkeren, dan durf ik wel al eens iets zeggen.

Bon, voor de rest stoort me niets behalve één categorie: de rust verstoren op mijn bus. Ik ben een persoon die veel van rust houdt, en dat geldt dus ook voor lawaai op mijn bus. Reizigers moeten bij mij dus liefst rustig zijn en niet te veel lawaai maken, iets wat andere reizigers even goed mogen verwachten. Veel vind ik dat niet gevraagd.

En zo komen we tot mijn grootste allergie: geluid op mijn bus komende van een smartphone. Het ergste is als ze een filmpje afspelen of muziek luisteren via de luidspreker van de smartphone. Ik kan me dan niet concentreren, word er zenuwachtig van, de kwaliteit is abominabel en ik vind het gewoon storend en onbeleefd: als er iemand op mijn bus dat doet, gegarandeerd dat ik er binnen de paar minuten iets op zeg (niet direct, want het kan altijd niet de bedoeling zijn). Tot nog toe luisterden ze allemaal, op twee trienen na die eens achter mij zaten en muziek afspeelden. Maar ze zijn dan vanachter gaan zitten en hebben het daar gedaan, waardoor ik het niet meer hoorde.

Feitelijk kwam mijn laatste compliment van een reizigster door mijn ingrijpen bij geluid: een vrouw zat exotische muziek af te spelen dus ik vraag (in de praktijk: roep vriendelijk vragend) om dat geluid van die smartphone af te zetten. Krijg ik steun van een mevrouw in de bus: "Ah, eindelijk eens een chauffeur die daar iets op zegt" waardoor zij zelf de vrouw ook aanmaant om de smartphone af te zetten. En al snel keerde sereniteit weder.

Nu, er zijn een paar moeilijke gevallen. Het eerste zijn kinderen.

Baby's, ja, daar kan niemand iets aan doen. Ik vind het onmetelijk storend, eerlijk gezegd, en afleidend (zeker als ze het uit "pette" doen en echt de hele bus in grote toonaarden bij elkaar schreeuwen), maar ik besef ook wel dat dat ongewild is. Dikwijls worden die ouders al zelf bijzonder ongemakkelijk. Dan vind ik het mijn taak niet om daar nog een schepje bovenop te doen. Ook als ze niets lijken te doen: ik moei me niet met hun manier van omgaan.

Eén keer heb ik eens iets gezegd op kinderen die zoveel lawaai maakten (tussen 4 en 8, denk ik, 4 kinderen) dat ik er onnozel van werd. De moeder zei niets. Dus heb ik kwaad geroepen of het rustiger kan.

De kinderen waren opeens bedaard. De moeder niet. "Ce sont des enfants, quoi!" Ik heb haar niet van repliek gediend en ze besefte snel genoeg dat ze niet op excuses moest wachten. Eigenlijk zou het omgekeerd moeten zijn. Gelukkig had ik genoeg gezag... De rest van de rit waren de 4 kinderen engeltjes en hebben ze braaf op hun stoel gezeten tot ze moesten afstappen. De moeder ook.

Het tweede probleemgeval zijn oortjes en koptelefoons. Iemand die vlakbij zit, daar kan je nog subtiel teken naar doen. Maar wat met iemand die achteraan zit met zijn of haar (beide even sterk vertegenwoordigd) muziek zo luid dat ik het tot vooraan kan horen? Roepen heeft geen zin, en daarvoor speciaal vanachter mijn stuurpost komen is de moeite niet waard en geneert die mensen ook wel bijzonder sterk. Ik heb er dus tot op heden geen praktische oplossing voor gevonden. Als iemand die ooit weet, laat het me weten. Als een reiziger op mijn bus dit meemaakt, heeft die nu al mijn toestemming om die persoon die zijn oren wil verknoeien erop te wijzen dat zijn/haar muziek te luid staat. Maar ja, wij, Belgen, laten alles maar zoals het is (ik ben niet anders hoor).

Zo, dat was het alweer. Tot de volgende!