Het zijn van een Stijn

Vandaag gewerkt, jawel. Een zaterdag is aangenaam om te werken. De zaterdagspits is te situeren rond 14u. Voor de rest is het op zaterdag behoorlijk rustig.

Lijn 1 (vanaf maart lijn 14) en lijn 13 zijn haast dezelfde, met dat verschil dat lijn 1 naar Hemiksem rijdt (een rit van een uur) vanaf de Noorderplaats en lijn 13 naar Polderstad. In Antwerpen rijden ze helemaal hetzelfde en ze splitsen pas in Hoboken: vandaar worden ze min of meer als dezelfde lijn gezien. Mijn eerste (korte) stukje was dan ook op lijn 13, mijn tweede (lange) stukje op lijn 1.

Op lijn 13 was er (gelukkig) niet veel gebeurd. In het afgelopen jaar heb ik een aantal (stoffelijke) accidentjes gehad waarvan 2 op lijn 13 waren. Mijn laatste was ook op die lijn. Maar dat vertel ik misschien later wel.

Op lijn 1 was ik vandaag bijzonder dicht bij een vrij serieus ongeval. Normaal geraak ik ongeveer 1 keer per week maar in conflict met andere weggebruikers, en dan meestal omdat zij iets doms of onverwachts doen. Natuurlijk maak ik soms ook fouten, maar dan zet ik een excuserende blik op. Als iemand mij serieus stoort, kijk ik die persoon uit reflex vernietigend aan. Soms beseffen mensen dat ze in fout zijn, soms 'moet ik het maar gezien hebben'.

In de laatste categorie situeert mijn "bijna-ongeval" van vandaag zich. Een auto wil zijn parkeerplaats verlaten, heeft zijn pinkers opstaan, maar ik, met een collega achter mij, rijd tegen 50. De man rijdt gewoon nonchalant uit zijn parkeerplaats. Ik moet al heel erg hard remmen, maar in plaats van ineens van mijn baanvak weg te zijn, aarzelt hij (ik weet niet waarom). Ik moet alles dicht gooien, met een serieuze toooooeeeeeeeeeeeeeeeeeet erbij, nog eens extra hard versterkt door mijn collega achter mij. Ik eindig op amper 20 centimeter van de achterkant van de auto. En hij staat ondertussen dwars op mijn baanvak.

Ik kijk hem met een erg boze blik aan. Maar meneer is niet onder de indruk, doet nogal opgefokt zijn raampje naar beneden en zegt de volgende woorden: "Zijde gij blind of wa?"

Toen ik nog maar net alleen op de baan was, gebeurde zo'n situatie bijna dagelijks. Nu dus amper nog. Maar op de baan rijden mensen: en mensen doen soms rare dingen. Wat die man bezielde door eerst uit zijn parkeerplaats te rijden wanneer ik er tegen 50 aankom, met een collega achter mij, dan te aarzelen en dwars voor mij te stoppen, om dan ten slotte de schuld in mijn schoenen te schuiven, ik weet het niet. Allicht had hij de situatie niet helemaal correct ingeschat. Wellicht was hij ook gewoon erg geschrokken.

Mijn collega kon er vanzelfsprekend ook niet om lachen en was bijna recht in mijn achterkant gereden. Gelukkig hebben we nog goede reflexen.

Ik heb tijdens mijn job behoorlijk wat allegieën, zowel in het verkeer als bij mijn reizigers. Ik zal daar later nog wel verder op in gaan, maar het betreft vooral het niet volgen van regels. Maar deze "allergieën" maken mijn job niet onaangenaam. Het is niet zo dat ik gefrustreerd geraak of agressief word of navenant begin te rijden. Ik neem het ook niet mee naar huis: daarom noem ik ze liever "allergieën" dan frustraties of ergernissen. Ze beïnvloedden de kwaliteit van mijn werk of leven hoegenaamd niet.

De grootste allergie - en dat zeg ik toch al even - in het verkeer is het continue door het rood rijden, in het bijzonder fietsen en nog eens zo erg stappen. Dat moet echt stoppen. Het is gevaarlijk, onverantwoord en getuigt van bijzonder weinig respect voor andere weggebruikers, de wegcode of veiligheid in het algemeen. Een beetje geduld, als eender welke weggebruiker, kan toch wel?

Ik zie elke dag minstens tien (!) rode licht overtredingen. Speciaal voor vandaag heb ik ze geteld: 3 auto's, 8 fietsers en 13 voetgangers. Dat is op 7 uur 24 rode-licht-overtredingen. Dankzij mijn rekenmachine weet ik dat ik dus ongeveer elke 18 minuten iemand tegen kom die een rood licht negeert. Mooi, niet?

Alleszins, een iets grappiger verhaaltje - en als ik eerder was begonnen met deze blog, eentje dat al afgezaagd zou zijn geworden.

Ik kom, na een rit van een uur, aan in Hemiksem, één halte verwijderd van mijn eindhalte. Komt er een man naar voren: "Ik vermoed dat dit niet de Noorderlaan is?" Ik, een beetje uit het lood geslagen, schud mijn hoofd en vertel de man vriendelijk dat dat een beetje uit de richting is. "Dan moesten we de bus in de andere richting nemen, zeker?"

Hij en de vrouw die hem vergezelde konden er gelukkig mee lachen. Zij zijn net een uur onderweg geweest om in een vrij banaal dorp als Hemiksem te beseffen dat ze misschien niet juist zaten. Om als vooruitzicht te hebben: nog een uur op deze bus met deze chauffeur te zitten tot in Antwerpen, om dan nog een andere bus te nemen tot in hun hotel op de Noorderlaan.

Toen hij eventjes aan mijn eindhalte een sigaretje ging roken, zei hij de volgende woorden: "Nou, we krijgen tenminste wel waar voor ons geld!" Toen kon ik een lichte lach toch niet onderdrukken.

Het is lang niet het enige geval. Op bijna elke lijn heb ik het wel eens meegemaakt. Het gaat dan in hoofdzaak (maar ook niet altijd) om toeristen, zowel binnenlandse als buitenlandse. Ik probeer me even in te beelden hoe dat loopt.

Je zoekt op de app of op een kaart van De Lijn op welke halte je moet hebben. Die zegt je bijvoorbeeld "Nationale Bank". Top! Je komt aan een halte en er staat "Nationale Bank" op het haltehuisje. Op het bord met de bussen en trams staat de lijn die je nodig hebt, bijvoorbeeld lijn 1. Top! Dan kan er niets meer mislopen.

Dat kan dus wel. Want aan de overkant van de straat is er ook een halte. En die heet ook Nationale Bank. En daar komt lijn 1 ook.

Op de bussen, op de zogenaamde lijnfilm, staat natuurlijk wel mijn bestemming. Maar daar ontstaan twee problemen: (1) mensen lezen dat niet: ze zien het lijncijfer "1" en zijn tevreden (voor de kenners, zie de halte Middelheim) en (2) meestal moeten mensen niet naar de eindhalte en weten ze dus niet in welke richting de bus rijdt.

De beste manier om zeker te zijn is op de uurtabellen kijken die in de haltehuisjes hangen: daar kunnen ze het traject volgen met de belangrijkste haltes. Maar ik snap dus wel perfect waarom die mensen in de war zijn. Voor ons spreekt het voor zich en wij weten waar we moeten kijken en vooral de eindbestemming van bus of tram goed in het oog te houden. Zij staan daar minder bij stil.

Ik ken ook de bussituatie in het buitenland niet om daarover meer te zeggen. Wel is het bij treinen eigenlijk hetzelfde systeem.

Maar het is wel heel opvallend dat mensen vooral kijken naar dat prachtige nummer op je bus: als dat juist is, wat kan het dan nog belangrijk zijn tot waar de bus rijdt?

Tot slot reed ik vandaag ook weer op mijn lange stuk met een 17 jaar oude bus, nummer 4096. En dit keer reed ze bijzonder goed! Om toch maar eventjes nummer 4103 uit het hoofd te wissen als representatie van die series bussen... Nee, dat trauma is nog steeds niet verwerkt, nee.