Het zijn van een Stijn

Het is me gelukkig gelukt om 's morgens vroeg op te staan en naar de Colruyt te gaan. Op een maandagmorgen is dat altijd een genot, want dan moet je niet lang aanschuiven. Of nog beter: niet aanschuiven. Als je dan een vriendelijke kassierster hebt, dan begint natuurlijk je dag goed.

Ik was verbaasd over de afwezigheid van de spits vandaag. Ik heb vrij weinig in file gestaan en niet meer dan 2 minuten te laat gereden. Zonder mij te moeten haasten. Eigenlijk zou de drukte van vandaag zowat de bovengrens van drukte in Antwerpen moeten zijn. Dromen mag.

Helemaal in het begin stond ik in de Jozef Cuyversstraat (een straat die jullie even weinig zegt als de naam van de persoon) vast. Dat is weer zo'n typische straat waar bussen door moeten, maar met andere brede voertuigen niet kunnen passeren. Met een auto gaat het net, als die persoon kan rijden natuurlijk. Een bepaalde meneer Jaguar van enkele dagen geleden moet het dus niet proberen.

Alleszins, ik heb in die straat een halte, maar net wanneer ik de straat ben ingereden, zie ik een (kleine) vrachtwagen aan de verkeerde kant, in de verkeerde richting, dubbel geparkeerd staan. In principe zou ik de regel overtreden (oh!) en een stukje over het voetpad rijden om hem te passeren, maar dankzij een verkeersbord en boompjes, ja... ik laat liever de infrastructuur nog wat staan (zie verder).

De man had vrij snel door dat ik daar maar wat stond te staan, te wachten totdat hij uit de weg zou gaan. Maar erg veel vaart maakte hij niet. Hij stapte in, en weer uit om zijn spiegel naar buiten te plooien. Hij stapte in en weer uit om iets te laten aftekenen.

Bon, uiteindelijk is hij weg. Wellicht de enige keer van het hele jaar dat er in de Jozef Cuyversstraat een file stond. Of althans, van de 5 auto's achter mij en 3 in de andere richting. Maar dat is al genoeg om de hele straat te vullen.

Een gênanter moment vond plaats op de Rooseveltplaats. Daar was een stuk van de straat, verschuivend, afgezet om met een hoogtewerker aan het atheneum te werken (ik weet niet wat ze deden). Op een gegeven moment, als je van de Rooseveltplaats de tramsporen oversteekt en de Osystraat inrijdt, stond er een hek met een pijl naar rechts (zodat je, vanzelfsprekend, niet alle paaltjes zou omverrijden). Achter dat prachtige geplaatste hek, was een ruimte, een zebrapad en... mijn halte.

Een schampschot op het bord met de pijl maakt mijn reizigers eventjes alert. Ik schrok ook eventjes.

Gelukkig bleek er geen schade aan de bus noch aan het tijdelijk bord (ik geef toe dat ik dat laatste niet kon nakijken: het bord was al helemaal beschadigd). Oef. Maar het was wel dom van me.

Gelukkig is dit niveau 1. Geen schade en gewoon een tits. Daar is nog nooit iemand van gestorven.

Trouwens, al wie rond 18u30 naar buiten keek, kon één van de mooiste (volle) manen zien. Heel groot, vol, geel verlicht en kraakhelder. Prachtig. Jammer dat ik geen nachtcamera heb.

Hop naar morgen, in principe de laatste werkdag. Een heerlijke vroege, te beginnen om 05u10. En in de loop van mijn dienst zou het gaan sneeuwen...