Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen, alleen dat het vreselijk veel pijn doet. Soms heb ik het gevoel dit is te hevig, deze pijn kan ik niet aan'. In het begin heb ik alles geprobeerd om minder pijn te voelen. Op een bepaald moment ging ik gewoon op de grond liggen, in de hoop dat het dan minder pijn zou doen. Mensen zeiden tegen me: ' Je doet het goed, je bent sterk'. Maar... zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!
Ook wij konden het niet beter verwoorden gevonden op de website van seppe*
Onze laatste gezinsfoto 11 mei 2008
Dagboek aan mijn allerliefste ventje
Adjudant ontmijner Vanpeteghem is gestorven op 3 september tijdens zijn eerste buitenlandse missie in Libanon.
Bedankt Tania Ik kende dit liedje niet en denk dat er nog vele mensen zijn die dit liedje nooit hebben gehoord maar voor wie het wel heel toepasselijk is Daarom wil ik het met iedereen delen en plaats ik hierop mijn blog Groetjes
Schatje, Ik wil iedereen bedanken die mij vandaag heeft gesteund. Bedankt voor de vele sms, lieve berichtjes, lieve woordjes, bezoekjes, kadootjes , bloemen, enz...................... Het bracht een beetje licht tijdens deze emotionele moeilijke dag Op het werk kreeg ik trouwens ook een mailtje dat er een collega de strijd tegen kanker heeft verloren. Amper 44 jaar oud. We wensen de echtgenoot, kindjes en de ganse familie oprecht veel sterkte toe tijdens de moeilijke periode die hen te wachten staat.
Er wordt een spinning georganiseerd ten voordele van Koester op
schatje. ik mis je zo erg. ik kan niet veel over je horen anders moet ik wenen . ik heb vandaag voor knutselen geweeft met papier. je was de beste de beste papa die er was . ik mis je zo er g dat ik bijna altijd denk over jou. we konden nog zoveel dingen doen tesamen . ik kan niet veel woorden bedenken omdat ik je zo mis . ik heb maar een wens en dat is dat je weer leeft maar dat gaat niet. we hebben zoveel leuke dingen gedaan te samen of ergens gegaan met vrienden van je liefste liesje tot morgen
Schatje, Terwijl ik keek naar de filmpjes op de verschillende blogs van onze vrienden vraag ik me steeds weer af Waarom toch? Waarom moeten zij ook iemand missen, iemand zo jong, zo onschuldig, zo lief...............zo onbegrijpbaar,
Hoewel ik deze kindjes niet persoonlijk ken , ik weet hoeveel pijn het doet, want ik mis je ook zo ontzettend. Zorg je goed voor al deze schatjes , ik weet dat ik altijd op jou zal kunnen rekenen.
Waar ik ben, daar ben jij Wat ik doe, dat doen we samen Wanneer ik ween, dan ween jij ook Wanneer ik je mis, weet ik je mist me ook Ik hou van jou en ik weet jij houdt ook van mij
schat ik mis je zo ! ik heb je al zo lang niet meer gezien en op me verjaardag was je er niet mama is volgende week jaarig en je kan er niet bij zijn fluffy mist je ook ik zie het aan ze oogjes van de traan ik heb een groote wens en dat is dat je voorgoed weer bij me bent en dat wil mama en zus ook ik heb veele herinneringen die ik met jou deed we gaden nog meer kunen doen met jou maar ik kan er niks aan doen we hebbe nog leuke dingen gedaan lik naar disneyland geweest met vrienden ik heb ôp de blog van seppe gezien en het kwam met zijn piano het was een mooie filmpje ik kon nog veele dingen doen met jou en met mamama en zus ik mis je zo erg van je liefste liesje en mama en zus
Bij het plaatsen van de foto is iets fout gelopen. Op mijn pc zie ik duidelijk de foto van mijn ventje zijn laatste rustplaats . Jullie zien echter een rood kruisje. Daarom plaats ik de foto aan de zijkant rechts. Hopelijk kunnen jullie dit nu zien
Schatje, Vandaag praatte Lisa enorm veel over jou en stelde veel vragen. Alleen jammer dat ik haar geen antwoord kan geven op volgende vragen. Waarom moest papa vertrekken? Waarom mocht papa eind juli niet naar huis komen? Wat moet ik doen met vaderdag? Mama, als je gestorven bent leef je dan verder in de hemel? En kan papa ons zien? En nog zovele vragen maar de pijnlijkste was deze Mama, wanneer zie ik papa terug? Op deze vraag weet ik jammer genoeg het antwoord wel en de blik in Lisa haar ogen zegt genoeg. We missen jou ontzettend veel. Dikke kus Vandaag een jaar geleden verongelukte Johan je collega ontmijner die jij moest vervangen. Ik vergeet nooit hoeveel verdriet je deze maandagmiddag had, je wist in juni moet ik voor vier maanden vertrekken naar libanon in Johan zijn plaats . Jou legendarische woorden Johan komt nooit meer terug , ik wel . Helaas...............jij komt ook nie meer terug he
Schatje, Ik weet dat we normaal niks kochten voor elkaar voor valentijn, maar dit jaar wou ik u toch iets geven. Vindt je het mooi, de 2 rode hartjes? Ik maak er morgen een foto van en plaats het op de blog, zodat iedereen kan zien hoe mooi het is ,even mooi als jij zoetje. Steeds opnieuw komen vele vragen naar boven. Waarom moest dit toch gebeuren? Vele vragen waarop we nooit een antwoord zullen vinden. Vele gevoelens van ongeloof, onbegrip en immens verdriet. Iedere dag mis ik je een beetje meer en meer. Iedere dag groeit het besef, we zullen je nooit meer zien. Helaas,.... Het had zo mooi kunnen zijn.
Lieve mensen, Bedankt voor jullie lieve reacties en troostende woordjes. Het is een enorme steun voor ons. Ook wij zullen jullie verder blijven steunen voor altijd goeie vrienden.
Schatje, Een dag vol herinneringen 8 februari 2008: 3 dagen disneyland Parijs 8 februari 2009: 8 maanden geleden vertrok je vanuit Melsbroeck richting Libanon
Waarom? Zo ontrechtvaardig Zo onaanvaardbaar Zo oneerlijk Zo onbegrijplijk Zo...............................
Dikke kus en mega knuffel ventje van ons Je lieveke
Voor de 3de maal hebben we deelgenomen aan de nacht van de landlopers Sarah en ik hebben deelgenomen , lisa is bij haar vriendinnetje gebleven, gelukkig want het eerste stuk lag er heel modderig en nat bij. Het laatste stuk kregen we dan nog te kampen met fikse regenbui. Kletsnat kwamen we terug aan op de hoeve. Ik heb deelgenomen omdat de start en aankomst was bij een vriendinnetje van sarah , maar ik wist dat het emotioneel heel lastig ging zijn. En ja zoetje, ik heb je enorm gemist, eigenlijk mis ik je elke moment van de dag en iedere dag opnieuw. Ik doe het voor de kids maar eigenlijk zou ik zoals vele keren het liefst van al in mijn bed kruipen en er nooit meer uitkomen Sarah vorig jaar
Schatje, Vandaag waren we ondergedompeld onder een wit tapijt. De kids hadden een vrije dag en we werden verwacht in Dovo waar ze eens zouden tonen waar je werkte en wat je daar juist allemaal deed. Wat zou je trots zijn geweest om te kunnen tonen aan je prinsesjes wat papa moest doen, helaas moest het nu op deze manier zonder jou. Maar toch bedankt collega's van petie voor de rondleiding, de kids hebben er veel aan gehad en zullen het nu beter begrijpen wat papa daar allemaal deed. Deze namiddag hebben we in de sneeuw gespeeld en een grote sneeuwman gemaakt. Vind je hem mooi? Ik moet wel eerlijk toegeven zelf kom ik niet zo graag op jou werkterrein, alles doet mij denken aan jou en bij iedere beweging of ieder woord denk ik aan jou. Zoveel goede herinneringen , zoveel mooie momenten, zo'n groot gemis..... Morgen zal het 5 maanden dat ik jou voorgoed verloor. Al weet ik dat je nooit meer terugkomt, ergens heel diep vanbinnen hoop ik dat we ooit weer voorgoed samen zijn. Samen met mijn grootste schat en onze prinsesjes Dikke kus en mega grote knuffel
Schatje, Februari, een nieuwe maand maar ook terug een maand met zoveel herinneringen. 1 februari 2002: deze datum staat nog in ons geheugen gegrift. Het was een vrijdag met hetzelfde weer als vandaag. Stefke was op oefening in Leopoldsburg, want eind maart zou hij vertrekken voor 4 maanden naar Kosovo, zijn eerste missie naar het buitenland. Deze morgen hadden we nooit kunnen vermoeden dat ons leven een hele wending zou krijgen. De 4 maanden waar we toen tegenop zagen werden plots levenslang. Sarah was ziek, het land was gegrepen door een griepvirus net als nu en we dachten dat sarah ook getroffen was door een heel onschuldig virus. Na een bezoekje aan de huisarts werden we doorverwezen naar het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare. Sarah kon niet meer stappen, niet meer op haar beentjes staan en op het eerste zicht vermoedde men dat ze een griepvirus had op haar beenderen. Dokter Devos besloot om een bloedonderzoek en een scan te laten nemen van haar beenderen. Maar die bewuste vrijdag werd steeds meer uitgesloten dat sarah geen griepsvirus had maar iets anders alleen wat bleef de vraag. Iedereen vermoedde dat ze heel ziek was alleen wisten we niet hoe erg het was. Ondertussen was Stefke naar huis gekomen en om iets voor 17 u kregen we een afgesloten kamer voor mama en sarah, wij kregen voorrang terwijl het daar superdruk was. Een paar minuten later wisten we waarom . Dokter Devos en zijn assistent kwamen om iets vertellen. De blik in hun ogen zal ik nooit vergeten. We hebben minder goed nieuws sarah is heel ziek en heeft leukemie , er is reeds contact opgenomen met UZ Gent en ze moet daar vandaag nog naartoe. Gaan jullie haar brengen of zorgen we voor een ambulance. Wij besloten om zelf te rijden naar Gent waar we op dat ogenblik de kracht vandaan haalden ik weet het zelf niet maar 1 ding was zeker we gingen ervoor vechten we hadden geen keuze. Toen iedereen uit de kamer was weet ik nog heel goed wat je zei: wat heeft sarah? Kanker antwoordde ik . Dat was het enige wat we konden zeggen tegen elkaar. Sarah lag te slapen op mijn schoot , zo ziek , zo machteloos waren wij. Langs de achterkant van het ziekenhuis werden we tot bij onze auto gebracht, na een tussenstop thuis reden we richting Gent UZ afdeling 3K6. Aangekomen namen ze Sarah direct mee voor een beenmergpunctie en werden reeds de nodige chemo opgestart. Ik weet nog heel goed hoe we tegen elkaar zeiden , amaai die kinderen hier zijn heel erg ziek. We beseften niet dat onze dochter ook zo ziek was. Dat ons nog een lang gevecht stond te wachten. Daarna kwam de Professor bij ons en ze vertelde ons dat sarah leed aan leukemie, de zeldzame vorm AML , die het minst voorkwam bij kinderen. Ze vertelde ons het verloop van de chemo en de zware tijd die ons te wachten stond. Die nacht hebben we eigenlijk niet geslapen, we waren eigenlijk niet moe, we wilden alleen maar vechten om onze schat niet te verliezen. Toen Stefke hoorde dat hij naar Libanon dachten we terug aan deze dag, wat is 4 maanden we hadden al een strijd van 6 jaar geleverd een strijd die ons jarenlang zal achtervolgen. Deze strijd hebben we gewonnen en niks was erger dan dat. We gingen dit ook overwinnen, 4 maanden zonder elkaar, een stukje schakel van ons gezinnetje te moeten missen. Jammer genoeg hebben we deze strijd niet gewonnen en moeten we elkaar levenslang missen. WAAROM? Keppe, je was mijn steun, mijn toeverlaat, mijn houvast tijdens deze periode, samen hebben we gevochten en gestreden omdat ons gezinnetje nooit uit elkaar zou gaan, je was ....mijn ALLES. Het is een blijft zo onrechtvaardig. Februari terug een maand met veeeeeeeel verdriet, verdriet om het verleden en vele vragen over de toekomst.
Sarah met haar papa tijdens haar behandeling in 2002
schatje iedereen mist jou en ik hou erg veel van jou gisteren hebben we s morengs op school gegeten voor het gesond ombijt en mama heeft komen helpen het was leuk en met het hondje gaat het goed het loopt vrij rond maar het ziet ook fotos van jou zeker die groote van de begravenis die staat in de lieving en naterlijk fotos van ik en sarah gisteren was er een feest van de opa van celestien omdat hij niet meer moest gaan werken en we mogten er naar toe en we gingen gaan en het was leuk maar met jou er bij was het leuker geweest en op de bank in school zit ik naast celestien en nu heeft ze ook zonekind van je liefsta schat lisa
van verwaarlozen van de regels in het omgaan met munitie,
van slordigheid of onachtzaamheid;
wel: een gebeuren dat niet te voorzien was,
een toeval, een on-geluk!
als er zo iets gebeurt, merk je zelf hoe kwetsbaar elk een is,
maar ook hoe de rangen kunnen gesloten worden
en een grote verbonden-heid bestaat.
Daarvan is deze gedenksteen ook een onverwoestbaar teken.
Meer nog, om Stefaan niet te vergeten,
om niet te vergeten hoe hij zelf slachtoffer werd
toen hij kinderen en volwassenen wilde beschermen tegen explosieve tuigen,
omwille van zijn inzet, omwille van zijn dienstbaarheid,
omwille van zijn stralende glimlach,
GEBEDSOPROEP
Heer God,
moge de herinnering aan onze overleden collega Stefaan
nooit verloren gaan.
Moge zijn vriendschap, zijn inzet,
de moed waarmee hij zijn zending in Libanon is aangegaan,
zijn liefde voor zijn vrouw en kindjes,
hun pijn en verdriet, zijn dood
ons steeds inspireren tot meer zorg voor elkaar,
opdat ook wij ons blijven inzetten
voor een betere wereld,
die voor ons hier en nu in Tibnine is aangevangen !
Mogen Frieda, Sarah en Lisa, zijn ouders en schoonouders,
zijn geliefden waar dan ook
beseffen dat wij met hen meevoelen
en hen in alle omstandigheden willen steunen.
Zegen en bewaar alle Belufilers, hun families en vrienden
in de naam van Jezus, de mens naar uw hart. Amen. Het gedicht voorgelezen tijdens ons bezoek op 9 oktober 2008 aan het monument. Een ode aan mijn ventje , een ode vol waarheden, een ode die ik zo onroerend mooi vind en het daarom graag met jullie wil delen. Iedereen die mijn ventje heeft gekend zal er zeker iets van ons ventje in terugvinden , onze petie, onze held, onze schat, onze papa voor altijd. Bedankt paedre voor deze mooie woorden in naam van mijn mezelf, sarah, lisa en petie.
Schatje, Gisteren vond ik de kracht nie meer om iets neer te pennen. Het is en blijft moeilijk en de laatste dagen vraag ik me steeds weer meer af waarom toch? waarom mijn lieve schat, waarom moet ik je zo missen, waarom is er zoveel verdriet ???????????? Ik weet het nie en denk dat ik het nooit zal weten. We proberen ons er door te slaan maar het is en blijft heel moeilijk. En telkens denk je morgen zal het beter zijn of volgende week maar iedere dag is er wel iets dat onze aandacht vraagt en ons steeds weer doet denken aan de afgelopen maanden zonder jou, het gemis, het verdriet. Ik weet het zal tijd vragen, heel veel tijd. IK voel me vechten tegen een ongelijke strijd een strijd die ik toch nooit kan winnen . En het verdriet en de onmacht in de kinderen hun ogen en ze niet kunnen helpen maakt je zo moedeloos. Het is en blijft zo onrechtvaardig schatje, jij had dat niet verdiend. Tot morgen Hopelijk lukt het ons dan weer een beetje beter Dikke kus en knuffel
Schatje, Wat was ik blij deze morgen toen ik lisa in mijn armen kon sluiten. Wat hebben we haar gemist , het was hier maar stilletjes. Sarah reed mee naar zee en was super nerveus, dat kan je horen aan haar kwebbeltje die staat dan geen minuut stil he. Rijden we wel juist, zullen we op tijd zijn, weet je de weg wel mama, zouden ze nog aan het ontbijten zijn...... Ieder kind van de klas schreef een paar woordjes voor jou op de vlieger. Ook de mama 's en papa aanwezig mochten een woordje op de vlieger zetten. Toen ik besloot om ook zelf iets te schrijven las ik enkel tekstje van de kindjes en plots werd het me allemaal te veel. De film van vorige jaar wij samen op zeeklas van sarah, de gedachte dat je anders naast me zou staan, het gevoel voor altijd alleen te zijn met jou in mijn hartje aanwezig,.... Ik zag erg tegenop deze dag en wist dat ik waarschijnlijk me de hele dag niet zou kunnen sterk houden. Maar ik mis je nu eenmaal ontzettend en de confrontatie met de realiteit is hard. Te lezen dat de kinderen jou een fantastische papa vinden, dat ze jou missen, vragend waar je bent, vragen om groetjes te doen aan iemand die zijn ook nog missen , ..... wie zou dat niet raken. De vlieger hebben we opgelaten helaas de wind was te krachtig.Momenteel ligt de vlieger in de koffer van de auto maar als het weer het toelaat komen we zeker nog eens naar zee en laten we de vlieger op . Hij komt dan jou richting uit wil je hem dan ook vangen schatje Dan kan je al die lieve boodschapjes lezen. Tot morgen dikke kus
Schatje, Lisa stelt het heel goed op zeeklas. Deze nacht heeft ze flink geslapen , wat een opluchting want ze mist ons alle drie he. Ook wij zullen blij zijn morgen wanneer we haar terug zien en in onze armen mogen sluiten. Sarah was gisteren een beetje bang dat haar zusje net als haar papa nooit meer terugkomt. Eerlijk gezegd ik begrijp haar want ik heb daar ook effe aan gedacht ook wij vermoeden niet op 8 juni dat dit de laatste blikken, de laatste knuffels, de laatste lieve woorden en de laatste zoentjes zouden zijn van mij schatje.
Vandaag ben ik nog maar eens geconfronteerd met het feit dat nog altijd veel mensen ons schatje missen. Ik ben blij dat ook jullie hem niet vergeten zijn Dikke kus keppe Tot morgen
