Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen, alleen dat het vreselijk veel pijn doet. Soms heb ik het gevoel dit is te hevig, deze pijn kan ik niet aan'. In het begin heb ik alles geprobeerd om minder pijn te voelen. Op een bepaald moment ging ik gewoon op de grond liggen, in de hoop dat het dan minder pijn zou doen. Mensen zeiden tegen me: ' Je doet het goed, je bent sterk'. Maar... zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!
Ook wij konden het niet beter verwoorden gevonden op de website van seppe*
Onze laatste gezinsfoto 11 mei 2008
Dagboek aan mijn allerliefste ventje
Adjudant ontmijner Vanpeteghem is gestorven op 3 september tijdens zijn eerste buitenlandse missie in Libanon.
03-02-2009
5 maanden later
Schatje, 5 maanden geleden ben ik jou voorgoed verloren WAAROM ? Je blijft voor altijd en eeuwig in mijn hartje wonen Dikke kus Je lieveke
Schatje, Vandaag waren we ondergedompeld onder een wit tapijt. De kids hadden een vrije dag en we werden verwacht in Dovo waar ze eens zouden tonen waar je werkte en wat je daar juist allemaal deed. Wat zou je trots zijn geweest om te kunnen tonen aan je prinsesjes wat papa moest doen, helaas moest het nu op deze manier zonder jou. Maar toch bedankt collega's van petie voor de rondleiding, de kids hebben er veel aan gehad en zullen het nu beter begrijpen wat papa daar allemaal deed. Deze namiddag hebben we in de sneeuw gespeeld en een grote sneeuwman gemaakt. Vind je hem mooi? Ik moet wel eerlijk toegeven zelf kom ik niet zo graag op jou werkterrein, alles doet mij denken aan jou en bij iedere beweging of ieder woord denk ik aan jou. Zoveel goede herinneringen , zoveel mooie momenten, zo'n groot gemis..... Morgen zal het 5 maanden dat ik jou voorgoed verloor. Al weet ik dat je nooit meer terugkomt, ergens heel diep vanbinnen hoop ik dat we ooit weer voorgoed samen zijn. Samen met mijn grootste schat en onze prinsesjes Dikke kus en mega grote knuffel
Schatje, Februari, een nieuwe maand maar ook terug een maand met zoveel herinneringen. 1 februari 2002: deze datum staat nog in ons geheugen gegrift. Het was een vrijdag met hetzelfde weer als vandaag. Stefke was op oefening in Leopoldsburg, want eind maart zou hij vertrekken voor 4 maanden naar Kosovo, zijn eerste missie naar het buitenland. Deze morgen hadden we nooit kunnen vermoeden dat ons leven een hele wending zou krijgen. De 4 maanden waar we toen tegenop zagen werden plots levenslang. Sarah was ziek, het land was gegrepen door een griepvirus net als nu en we dachten dat sarah ook getroffen was door een heel onschuldig virus. Na een bezoekje aan de huisarts werden we doorverwezen naar het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare. Sarah kon niet meer stappen, niet meer op haar beentjes staan en op het eerste zicht vermoedde men dat ze een griepvirus had op haar beenderen. Dokter Devos besloot om een bloedonderzoek en een scan te laten nemen van haar beenderen. Maar die bewuste vrijdag werd steeds meer uitgesloten dat sarah geen griepsvirus had maar iets anders alleen wat bleef de vraag. Iedereen vermoedde dat ze heel ziek was alleen wisten we niet hoe erg het was. Ondertussen was Stefke naar huis gekomen en om iets voor 17 u kregen we een afgesloten kamer voor mama en sarah, wij kregen voorrang terwijl het daar superdruk was. Een paar minuten later wisten we waarom . Dokter Devos en zijn assistent kwamen om iets vertellen. De blik in hun ogen zal ik nooit vergeten. We hebben minder goed nieuws sarah is heel ziek en heeft leukemie , er is reeds contact opgenomen met UZ Gent en ze moet daar vandaag nog naartoe. Gaan jullie haar brengen of zorgen we voor een ambulance. Wij besloten om zelf te rijden naar Gent waar we op dat ogenblik de kracht vandaan haalden ik weet het zelf niet maar 1 ding was zeker we gingen ervoor vechten we hadden geen keuze. Toen iedereen uit de kamer was weet ik nog heel goed wat je zei: wat heeft sarah? Kanker antwoordde ik . Dat was het enige wat we konden zeggen tegen elkaar. Sarah lag te slapen op mijn schoot , zo ziek , zo machteloos waren wij. Langs de achterkant van het ziekenhuis werden we tot bij onze auto gebracht, na een tussenstop thuis reden we richting Gent UZ afdeling 3K6. Aangekomen namen ze Sarah direct mee voor een beenmergpunctie en werden reeds de nodige chemo opgestart. Ik weet nog heel goed hoe we tegen elkaar zeiden , amaai die kinderen hier zijn heel erg ziek. We beseften niet dat onze dochter ook zo ziek was. Dat ons nog een lang gevecht stond te wachten. Daarna kwam de Professor bij ons en ze vertelde ons dat sarah leed aan leukemie, de zeldzame vorm AML , die het minst voorkwam bij kinderen. Ze vertelde ons het verloop van de chemo en de zware tijd die ons te wachten stond. Die nacht hebben we eigenlijk niet geslapen, we waren eigenlijk niet moe, we wilden alleen maar vechten om onze schat niet te verliezen. Toen Stefke hoorde dat hij naar Libanon dachten we terug aan deze dag, wat is 4 maanden we hadden al een strijd van 6 jaar geleverd een strijd die ons jarenlang zal achtervolgen. Deze strijd hebben we gewonnen en niks was erger dan dat. We gingen dit ook overwinnen, 4 maanden zonder elkaar, een stukje schakel van ons gezinnetje te moeten missen. Jammer genoeg hebben we deze strijd niet gewonnen en moeten we elkaar levenslang missen. WAAROM? Keppe, je was mijn steun, mijn toeverlaat, mijn houvast tijdens deze periode, samen hebben we gevochten en gestreden omdat ons gezinnetje nooit uit elkaar zou gaan, je was ....mijn ALLES. Het is een blijft zo onrechtvaardig. Februari terug een maand met veeeeeeeel verdriet, verdriet om het verleden en vele vragen over de toekomst.
Sarah met haar papa tijdens haar behandeling in 2002
schatje iedereen mist jou en ik hou erg veel van jou gisteren hebben we s morengs op school gegeten voor het gesond ombijt en mama heeft komen helpen het was leuk en met het hondje gaat het goed het loopt vrij rond maar het ziet ook fotos van jou zeker die groote van de begravenis die staat in de lieving en naterlijk fotos van ik en sarah gisteren was er een feest van de opa van celestien omdat hij niet meer moest gaan werken en we mogten er naar toe en we gingen gaan en het was leuk maar met jou er bij was het leuker geweest en op de bank in school zit ik naast celestien en nu heeft ze ook zonekind van je liefsta schat lisa
van verwaarlozen van de regels in het omgaan met munitie,
van slordigheid of onachtzaamheid;
wel: een gebeuren dat niet te voorzien was,
een toeval, een on-geluk!
als er zo iets gebeurt, merk je zelf hoe kwetsbaar elk een is,
maar ook hoe de rangen kunnen gesloten worden
en een grote verbonden-heid bestaat.
Daarvan is deze gedenksteen ook een onverwoestbaar teken.
Meer nog, om Stefaan niet te vergeten,
om niet te vergeten hoe hij zelf slachtoffer werd
toen hij kinderen en volwassenen wilde beschermen tegen explosieve tuigen,
omwille van zijn inzet, omwille van zijn dienstbaarheid,
omwille van zijn stralende glimlach,
GEBEDSOPROEP
Heer God,
moge de herinnering aan onze overleden collega Stefaan
nooit verloren gaan.
Moge zijn vriendschap, zijn inzet,
de moed waarmee hij zijn zending in Libanon is aangegaan,
zijn liefde voor zijn vrouw en kindjes,
hun pijn en verdriet, zijn dood
ons steeds inspireren tot meer zorg voor elkaar,
opdat ook wij ons blijven inzetten
voor een betere wereld,
die voor ons hier en nu in Tibnine is aangevangen !
Mogen Frieda, Sarah en Lisa, zijn ouders en schoonouders,
zijn geliefden waar dan ook
beseffen dat wij met hen meevoelen
en hen in alle omstandigheden willen steunen.
Zegen en bewaar alle Belufilers, hun families en vrienden
in de naam van Jezus, de mens naar uw hart. Amen. Het gedicht voorgelezen tijdens ons bezoek op 9 oktober 2008 aan het monument. Een ode aan mijn ventje , een ode vol waarheden, een ode die ik zo onroerend mooi vind en het daarom graag met jullie wil delen. Iedereen die mijn ventje heeft gekend zal er zeker iets van ons ventje in terugvinden , onze petie, onze held, onze schat, onze papa voor altijd. Bedankt paedre voor deze mooie woorden in naam van mijn mezelf, sarah, lisa en petie.
Schatje, Gisteren vond ik de kracht nie meer om iets neer te pennen. Het is en blijft moeilijk en de laatste dagen vraag ik me steeds weer meer af waarom toch? waarom mijn lieve schat, waarom moet ik je zo missen, waarom is er zoveel verdriet ???????????? Ik weet het nie en denk dat ik het nooit zal weten. We proberen ons er door te slaan maar het is en blijft heel moeilijk. En telkens denk je morgen zal het beter zijn of volgende week maar iedere dag is er wel iets dat onze aandacht vraagt en ons steeds weer doet denken aan de afgelopen maanden zonder jou, het gemis, het verdriet. Ik weet het zal tijd vragen, heel veel tijd. IK voel me vechten tegen een ongelijke strijd een strijd die ik toch nooit kan winnen . En het verdriet en de onmacht in de kinderen hun ogen en ze niet kunnen helpen maakt je zo moedeloos. Het is en blijft zo onrechtvaardig schatje, jij had dat niet verdiend. Tot morgen Hopelijk lukt het ons dan weer een beetje beter Dikke kus en knuffel
Schatje, Wat was ik blij deze morgen toen ik lisa in mijn armen kon sluiten. Wat hebben we haar gemist , het was hier maar stilletjes. Sarah reed mee naar zee en was super nerveus, dat kan je horen aan haar kwebbeltje die staat dan geen minuut stil he. Rijden we wel juist, zullen we op tijd zijn, weet je de weg wel mama, zouden ze nog aan het ontbijten zijn...... Ieder kind van de klas schreef een paar woordjes voor jou op de vlieger. Ook de mama 's en papa aanwezig mochten een woordje op de vlieger zetten. Toen ik besloot om ook zelf iets te schrijven las ik enkel tekstje van de kindjes en plots werd het me allemaal te veel. De film van vorige jaar wij samen op zeeklas van sarah, de gedachte dat je anders naast me zou staan, het gevoel voor altijd alleen te zijn met jou in mijn hartje aanwezig,.... Ik zag erg tegenop deze dag en wist dat ik waarschijnlijk me de hele dag niet zou kunnen sterk houden. Maar ik mis je nu eenmaal ontzettend en de confrontatie met de realiteit is hard. Te lezen dat de kinderen jou een fantastische papa vinden, dat ze jou missen, vragend waar je bent, vragen om groetjes te doen aan iemand die zijn ook nog missen , ..... wie zou dat niet raken. De vlieger hebben we opgelaten helaas de wind was te krachtig.Momenteel ligt de vlieger in de koffer van de auto maar als het weer het toelaat komen we zeker nog eens naar zee en laten we de vlieger op . Hij komt dan jou richting uit wil je hem dan ook vangen schatje Dan kan je al die lieve boodschapjes lezen. Tot morgen dikke kus
Schatje, Lisa stelt het heel goed op zeeklas. Deze nacht heeft ze flink geslapen , wat een opluchting want ze mist ons alle drie he. Ook wij zullen blij zijn morgen wanneer we haar terug zien en in onze armen mogen sluiten. Sarah was gisteren een beetje bang dat haar zusje net als haar papa nooit meer terugkomt. Eerlijk gezegd ik begrijp haar want ik heb daar ook effe aan gedacht ook wij vermoeden niet op 8 juni dat dit de laatste blikken, de laatste knuffels, de laatste lieve woorden en de laatste zoentjes zouden zijn van mij schatje.
Vandaag ben ik nog maar eens geconfronteerd met het feit dat nog altijd veel mensen ons schatje missen. Ik ben blij dat ook jullie hem niet vergeten zijn Dikke kus keppe Tot morgen
Wachtend aan de overkant reik je me de hand. Naar een nieuw en zorgeloos leven Een leven samen was ons niet lang gegeven.
De herinneringen aan ons leven samen komen terug keer op keer Alleen gewoon verschrikkelijk want jij bent er nu niet meer en dat doet ongelooflijk veel zeer.
Steeds opnieuw hoor ik je stem die elke keer opnieuw zegt : je bent wie je bent
Veeg alle zorgen van de baan En samen met mij zal het weer heel goed gaan.
Schatje, Morgen wordt het een drukke dag en ik zie er tegenop , niet omdat druk zal worden . Maar om 2 reden: lisa vertrekt morgen voor drie dagen op zeeklas naar Westende. We zullen haar ongelooflijk missen en zelf ziet ze er enorm tegenop want onze band is sedert jouw verlies nog hechter geworden. Vrijdagmorgen rijden Sarah en ik richting Westende waar we zullen aansluiten bij de klas van Lisa. Sarah mag mee omdat de kids daar een vlieger zullen oplaten zoals beloofd tijdens je uitvaartplechtigheid. Een vlieger vol wensen, laatste lieve woordjes voor onze papa..... Vorig jaar reden Stefke en ik richting kust om te helpen bij Sarah haar klas en dit jaar zouden we dit zeker opnieuw samen doen, helaas kunnen we niks meer samen doen. De tweede reden is het volgende : Morgen verhuis ik met mijn kantoor naar Langemark, hierbij wordt een hoofdstuk van 14 jaar in Poelkapelle afgesloten. Niks abnormaal zou men kunnen denken maar een periode met veel betekenis voor ons. Ik begon te werken 1,5 maand na ons huwelijk en nu heb ik het gevoel dat ook dit wordt afgesloten zoals ons samen zijn . Ik had nooit gedacht dat deze verhuis zo'n emotionele inpak zou hebben op mij. Langs de ene kant was ik blij te mogen vluchten naar een ander kantoor waar de herinneringen aan mijn ventje minder aanwezig zullen zijn. Nooit meer zou ik denken bij het openen van de deur : hij is daar want in Langemark is hij nooit geweest. Maar toch , vluchten kan ik niet want steeds zal jij mij inhalen he. Overal waar ik ga blijf je voorgoed in ons hart wonen, jij palmde daar een plaats in 14 jaar geleden en dat zal altijd zo blijven Schatje, zorg jij voor een beetje mooi weer aan de zee Lach regelmatig dan zullen wij de zon zien schijnen Want jou glimlach op je gezicht bezorgde ons warme zonnestralen Dikke kus en tot morgen Mijn ventje tijdes de zeeklas van Sarah
Schatje, Waarom was je geen lang en gelukkig leven gegeven? Waarom ben je niet gebleven ? Je bent en blijft de liefde van mij leven Overal waar we gaan Overal waar we staan Je stem, je lieve glimlach zullen ons nooit ontgaan Je vele kusjes, je vele knuffels, je vele troostende woorden Schatje, wat mis ik jou en daarom wil je nog enkel zeggen hoeveel ik van je hou
Schatje, Vandaag was het de begrafenis van nonkel in dezelfde kerk. Eigenlijk moest ik constant aan 13 september denken,alleen zat ik nu 3 rijen verder in de kerk. Nonkel ligt begraven naast mijn ventje , de plek waar ik later ook zal begraven worden. Wie had ooit kunnen denken dat we nog elkaar onze laatste rustplekje zouden vinden. Dinsdag ben ik een laatste groet gaan brengen aan nonkel. Ik heb eigenlijk lang getwijfeld of ik dat wel zou doen, of ik het allemaal zou aankunnen. Ik voelde een enorme drang ik moest nonkel iets vragen. Nonkel kende ik zeer goed we woonden praktisch naast elkaar. Als kind ging ik geregeld kijken de zondag naar zijn duiven. Tijdens de week nam hij ons mee naar meme waar we bleven voor en naschool. Ik kreeg als kind een gele kanarievogel dat zal ik nooit vergeten. De manier waarop wij in de auto zaten en hij hem uit de garage duwde, zo alleen kon nonkel dat. Daarom moest ik hem nog een laatste gunst vragen. Ik zou en ging vragen of hij mij liefste stefke vele groetjes zou doen, zeggen dat we hem ongelooflijk veel missen en het liefst van al bij hem zouden zijn. Ons gezinnetje terug zoals vroeger. Schatje, wat mis ik je ongelooflijk en steeds opnieuw vraag ik me af waarom, waarom mogen we niet simpel weg gelukkig zijn, waarom mogen we niet samen zijn. De pijn zal nooit verdwijnen, de pijn groeit alleen maar gelijk een bom, de vraag is alleen waarom kom jij hem ontmantelen? Dikke knuffel , dikke zoen voor altijd je lievekes ps Fluffy, ons hondje stelt het goed en zorgt voor afleiding we zullen hem binnenkort meebrengen hoor schatje dan kan jij ook ons schatje zien Hij is even schatje, lief, trouw als jij
Hallo, Mijn naam is Fluffy , ik ben geboren op 25 oktober 2008 en vanaf nu woon ik bij sarah, lisa, mama en papa. Voorlopig maak ik het heel goed. Je zal nog van mij horen hoor! Doei Pootje
liefste papa, ik mis je heeeeeeeeeeeeeeeel erg iedereen mist je heeeeeeeeeeeeeel erg zeker ik, sarah en mama. vandaag hebben we een namiddag waar sarah vorig jaar heeft gesport dat we nu ook hebben gedaan. het was heel leuk we gaan nog een mooi bloemetje zetten op jou grafje omdat we je heel veel missen en ook heeel graag zien. nonkel julien is gestorven en zaterdag is de begrafenis, mama gaat er naartoe. sarah mag dan naar een verjaardagsfeestje van ulrieke Waar ben je ? volgende week gaan we op zeeklas. en ik en stien gaan tesamen in een kamer slapen van je liefste keppe lisa
Na een paar dagen ben ik hier terug. Blij dat de voorbije drie weken gepasseerd zijn, kerst, nieuw, jouw verjaardag. Ja schatje, het is en blijft enorm zwaar. Soms denk ik dat je zal terugkomen, maar ergens heel diep van binnen in mij hartje weet ik dat je jammer genoeg nooit meer komt. Nooit meer zal ik je warme knuffels voelen, nooit meer jou lieve woordjes horen,nooit meer jou lieve glimlach , nooit meer en dat doet heel veel pijn. Pijn die onbeschrijflijk is ,die groeit iedere dag een stukje meer. Pijn die nooit meer zal verdwijnen, waarmee we moeten leren leven en het blijft alleen de vraag : Hoe? En heel eerlijk keppe, ik weet het niet, echt niet . Ik weet niet of ik het kan , ik weet niet of ik het wil en ik weet niet of ik het wil weten. Volgende week gaat Lisa met leerjaar 2 op zeeklas. De laatste dag wordt er een vlieger opgelaten speciaal voor jou met vele boodschappen van alle lieve klasgenootjes van de kids. Hopelijk valt het weer een beetje mee. Liefje, kan je hiervoor zorgen? Weet je nog vorig jaar zijn wij twee samen geweest op vrijdag en dit jaar ga ik alleen. Het wordt terug een harde noot om te kraken maar ik doe het voor de kids. Zoals ik eigenlijk elke dag leef voor hen. Zij zijn mij steun en toeverlaat maar ze missen je ook heel erg. Vroeger maakten wij ons druk om kleine dingen, nu proberen we te genieten en leven we van dag tot dag, we zien wel wat morgen brengt. Het leven is jammer genoeg te kort. Wij proberen te leven maar vooral te overleven voor jou keppe. Jij wou dat we sterk waren, dat we ons erdoor sloegen, jij wou gelukkig zijn samen. Ooit zullen we terug samen zijn en wil je tot zolang wachten aan de overkant. Ooit terug ons gezinnetje Sarah, Lisa , mijn megaventje en ik voor altijd. Tot binnenkort
liefste papa we misen je erg gisteren was je jarig je 36 ste verjaardag en de jarig was er niet ik was de dag er voor je verjaardag moest ik wenen iedereen mist je heel erg heb je gisteren naar beneeden gekeken vond je het mooi wij vonden het heel mooi de kaarsen staan nog buiten maar ze branden niet weer een dag zonder jou waar ben je mama mist je heeeeeeeeeeeeeel erg sarah ook en ik ook we willen je tereg echt ik wil niks anders ik heb een groote wens en dat is dat je tereg bij ons komt wonen van je liesje
Schatje, 7 maanden geleden : 8 juni vertrok je naar Libanon. We wisten dat er ons een moeilijke tijd te wachten stond, 4 maanden elkaar moeten missen, maar we wisten niet dat nu door een hel zouden gaan. Een hel van 7 maanden met iedere dag het enorme gemis , het enorme verdriet , veel verdriet, vele tranen. De kids vragen zich volop af wat we morgen kunnen doen, maar eigenlijk weet ik zelf het antwoord niet. De dag proberen zo goed mogelijk door te komen lijkt me het beste. Weliswaar met veel tranen, maar ik weet dat we morgen ook op jou zullen kunnen rekenen. Je bent en blijft onze steun, trots en toeverlaat. Morgen wordt je 36 jaar , we wensen jou uit het diepste van ons hart een hele dikke proficiat , geniet van je verjaardag en geef er een lap op hierboven. Je hebt het dik en dubbel verdiend. Zoals de kids zeggen, morgen is papa jarig maar jammer de jarige is er niet, hij zal er nooit meer zijn. Hoe graag we dit ook zouden willen, onze wens zal nooit worden vervuld.
Tot morgen allergrootste schat van ons Je drie lievekes
liefste papa ik mis je erg jewas de beste papa die er was waar ben je nu ik vind het heel moelijk zonder jou ik vind het heel leuk op school zeker als we iets nieuws leren iedereen mist jou van je liefste schat lisa
Schatje,
liefste papa
