Heaaj
Morgen vertrek ik eindelijk op vakantie naar frankrijk. Heb de super veel zin in. We gaan helemaal naar het zuiden waar het super warm is. Als er internet is op de campings dan blog ik wel regelmatig. En anders krijgen jullie later alles te horen over de vakantie. Ik poet morgen vroeg op en het is nu al bijna elf uur dus Slaapwell <3
Soms lees ik forums op websites over zelfverminking. En echt heel vaak zijn er mensen die zeggen dat ze niet snappen waarom mensen zich snijden. Dan zeggen ze dingen als; het is toch geen oplossing? En wat ben je er nu meer? Of waarom doe je het?
Het stomme is dat ze gelijk hebben. Het is geen oplossing. Je bent er niks mee. Waarom dien we het eigenlijk? Maar als je "dieper" gaat kijken naar wat er achter een snee schuilt, dan is er meer dan die vragen.
Ze weten ten eerste niet dat het een verslaving is. Om het technisch en wetenschappelijk uit te leggen; als je jezelf snijdt komt er een stofje vrij. Dat stofje zorgt ervoor dat je je goed voelt. Maar die stof is heel verslavend en duurt heel even. Dus je hebt dat gevoel een paar seconden. Als het stofje weggaat, voel je je meestal schuldig over wat je deed. Niemand wilt een schuldgevoel, dus snij je je weer. Omdat na een paar keer het stofje geen invloed meer heeft en je lichaam er toch nood aan heeft , ga je meer en dieper snijden.
Het is moeilijk om uit te leggen dus als je het niet snapt moet je het maar is googelen.
Dus we blijven het doen omdat het verslavend is maar we weten dat het slecht is? Nee en ja. Het is gewoon een manier om ons uit te drukken. Als allerlei gevoelens over je heenkomen en je er niet over kan praten, is snijden soms de enigste oplossing. Snijden is een soort van huilen voor ons. Als je weent , dan voel je je opgelucht, net hetzelfde als met snijden. Alleen is dat bij huilen van langere duur en kan huilen geen kwaad. Ik sneed omdat ik vanbinnen kapot ging. Ik had een hoop problemen maar kon er niet over praten. Ik weet niet waarom maar op de een of andere manier vind ik het heel moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Het lucht bij mij niet op omdat ik altijd net het verkeerde zeg. Hoe in mij precies voel, daar lijken soms geen woorden voor te bestaan. Praten kan ik niet. Ik heb het ook nooit geleerd. Er was niet iemand om me te leren over hoe ik over gevoelens moet praten weet je. Er was iemand die me leerde tellen, lopen, dansen, spelen..maar innerlijke dingen die gepaard gaan met verdriet , vallen niet te leren. Je kan niet leren hoe je met je verdriet moet omgaan of hoe je er over moet praten. Dat kun je of dat kun je niet. En ik kan geen van beide. Wenen was voor mij soms geen oplossing. Want ik wilde geen pijn voelen in mijn hart. Ik weet niet of ik dit goed kan uitleggen maar ik zal proberen. Er was een tijd dat ik al mijn problemen ergens wegstopte, verborg of te wel opkropte. Ik had geen zin meer in tranen of pijn. Ik wilde gewoon gelukkig zijn. Maar je kan geen regenboog krijgen zonder een beetje regen. Dus ik was even gelukkig. Lachte, zong..totdat ik alleen was. Als ik alleen ben , ga ik over alles na denken. Over dingen die pijn doen maar waar je over na moet denken om te verwerken. In die tijd deed ik dat niet. En na een tijd werd ht te veel. Alles kwam er uit, maar ik wilde het niet. Toen heb ik heel lang over iets nagedacht ; snijden of niet? Telkens als ik iets slecht meemaak, als ik me niet goed voel, verdrietig ben of kapot ga, wil ik snijden. En dan denk nog zoals vroeger in het begin; 1keer kan geen kwaad. Ik weet wel dat het wel kwaad kan , het is altijd moeilijk om een beslissing te nemen. Of ik snij of niet. Ik wil snijden , maar mijn geweten zegt dat het iet goed is. Het is zoals sommige mensen veel snoepen. Dat willen ze maar ze weten ook dat het ongezond is. Meestal doen ze het toch. En bij hun kan het geen kwaad. Bij ons wel. Als je een keer terug begint, weet je nooit of je ooit nog wel stopt. Ik praat ook niet over mijn problemen omdat heel veel mensen mij niet snappen. Je moet het eerst meemaken voor je het snapt, dat weet ik. Maar het is zo kut dat ik iedereen kan helpen en niemand mij. Ze denken dat het weer goed met me gaat, en ja dat is ook zo maar ze beseffen niet dat ik nog steeds tegen die verslaving aan het vechten ben. Dat weet ik alleen, nu jullie ook. Ik zal noooit stoppen met vechten. Ik wil weer leven, ik wil niet meer dood. En daar bij helpt dit zinnetje;
" cause god knows we are worth it"( want god weet dat we het waard zijn)
I'm not a believer, I'm not a prayer. I just know That there is a man who loves everybody how they are And he let us live with a part of us love.
Haay guys, ik heb het nogal druk , daarom dat ik niet meer elke dag schrijf. Maandag was ik gaan zwemmen , daarna kwam Ray slapen tot drie uur smiddags de volgende dag en toen moest ik meteen naar Roxanne toe. Daar ook blijven slapen, s avonds thuis gekomen. Ik was echt super moe en had geen engergie meer om te bloggen, vandaar dit late bericht. Deze zaterdag ga ik op vakantie voor ongeveer drie weken. We hebben waarschijnlijk wel internet op de campings maar dat is niet zeker. Ik ga af en toe wel weer bloggen dus deze blog gaat geen drie weken stil liggen.
Hier een paar liedjes waar ik altijd blij van wordt (: ;
- believe in me van Demi lovato, I won't give up van Jason Mraz
Gewoon omdat de tekst super mooi is
- live my life van Justin bieber , lmfao enzovoort
- till I'm gone van Wiz khalifa en Tinie Tempah
- magic van B.O.B
- smile van Avril Lavigne
- I promise you van Selena Gomez
- can't be tamed van Miley Cyrus
- boyfriend van Justin Bieber
- Dj got us falling in love again van Usher
- watcha say van Jason Derülo
- can't say no van Conor Maynard
- what makes you beautiful van 1D
Sommige zijn al best oud, maar zoals Roxanne ooit zei; liedjes worden nooit oud
Heaaj, ik weet dat ik er wat laat mee kom, maar ik had jullie nog de uitleg van mijn gedicht belooft, dat nog al ingewikkeld is. Nu, ik ga het zo goed mogelijk proberen uit te leggen. Omdat ik het zelf heb geschreven, snap ik het natuurlijk. Alleen is het moeilijk uit te leggen. Het kan zijn dat je het anders op vat dan ik, dat maakt natuurlijk niet uit (: gedichten zijn heel persoonlijk
dit was ook al weer het gedicht;
Duizende wegen kronkelen omhoog Allemaal met hun eigen doel Allemaal met hun vele obstakels Het is een kruispunt Waar zou ik naar toe gaan? Naar de liefde of het geluk? Mijn ogen speuren ze allemaal af Al hun geheimzinnigKruispunte kronkels Al de eenzame bochten Maar ze hebben hun doel Dit is een kruispunt En ik ben het meisje in het midden Met 1000 wegen voor zich Allemaal met hun doel en problemen Ik staar er maar wat naar Negeer hun gevecht Ze willen allemaal dat ik voor hun kies Ze willen mij in hun macht Dit is een kruispunt En als ik hier nog lang blijf staan Kom ik nooit dichter bij het eind De wegen hebben hun eigen bochten Je ziet ze niet, mijn ogen zien niet wat er achter schuilt Precies waar ik intrapte, Koos de verkeerde weg, kon niet meer terug Maar dit is een nieuwe Dit is een kruispunt met duizende wegen Ik wil er geen 1 Waarom zijn er geen 1001? Ik zou er alles voor doen Voor een weg , die leidt naar jou
Ik heb het leven vergeleken met een kruispunt.(rare vergelijking maar kom). Je hebt vast al wel is meegemaakt dat je tussen dingen moet kiezen. Het kan dan over heel onschuldigen dingen gaan zoals bv. wat je wilt aandoen vandaag, of wat je gaat eten, wat je gaat doen, enzovoort. Maar het kunnen ook serieuze keuzes zijn, die de rest van je leven bepalen. Daar gaat het om in het gedicht. Soms kies je het foute, en dat is dit meisje overkomen. Bij haar vorige "kruispunt"( het kruispunt staat hier voor de verschillende keuzes die je hebt) had ze het verkeerde gekozen. Het leek haar de ideale keuze want ze zag de verscholen obstakels en bochten niet. Met die obstakels en bochten bedoel ik de problemen die er kunnen komen voor dat je hebt wat je wilde. Ik weet niet voor wat zij koos, of tussen wat ze allemaal moets kiezen, maar het was de verkeerde keuze. En dat werd haar fataal, ze verloor haar beste vriendin( dit is een kruispunt met duizend wegen, ik wil er geen 1, waarom zou er geen 1001? ik zou er alles voor doen , voor een weg, die leidt naar jou). Het meisje heeft daar heel veel spijt van, en verdriet en ze mist haar vriendin heel hard. Dus wenst ze een weg naar haar. En op dit moment staat ze weer voor een keuze die de rest van haar leven kan bepalen, ze moet kiezen tussen liefde en geluk en andere positieve dingen. De vorige keer dat ze koos, koos ze waarschijnlijk voor een positief ding. En bij dit kruispunt kan ze alleen maar voor iets positief kiezen. Omdat ze de vorige haar vriendin is kwijt geraakt, is ze bang dat er weer zo iets gaat gebeuren. Ze wilt geen keuze maken, ze wilt geen fouten maken. Alleen beseft ze ook dat als ze het niet doet, ze bij deze keuze voor eeuwig blijft vast zitten. Dus wilt ze een weg(een keuze) die haar terug naar haar vriendin leidt. Misschien denkt ze aan zelfmoord, maar weet ze dat dat geen optie is. Ze wilt naar haar vriendin en het kan niet.
Ik hoop dat jullie het nu begrijpen. Nog een keer sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten. Ohja, ik heb een forum aangemaakt op mijn blog, met nog maar twee categorieën.(zelfverminking en gedichten) * bij zelfverminking mag je al je vragen droppen, of je ervaringen of je mening er over. Gewoon alles wat met zelfverminking te maken heeft. Het hoeft niet perce over snijden te gaan, jezelf krabben, of je haar uittrekken zijn ook vormen van zelfverminking. En natuurlijk zelfmoord ook. Als je hulp nodig hebt mag je dat daar ook zetten, en vergeet niet, mijn mailbox staat ook voor jullie vragen klaar of als je hulp nodig hebt!
* gedichten; als je zelf ook gedichten schrijft en die graag wilt delen, mag je die daar droppen. Of lees je graag gedichten en wil je die met ons delen, zet ze er maar op! Ook weer alles wat met gedichten te maken heeft
Het is al weer 23u , vakantie al bijna in de helft. En ik heb nog bijna niks gedaan
Morgen ga ik zwemmen met mijn zus & haar lief. Daarna komt Ray naar hier.
Ik had gezegd dat ik "vriendschap overleeft alles behalve liefde" ging uitleggen.
Om een lang verhaal kort te houden; mijn ex, laten we hem Oscar noemen(lelijke naam, ik weet het), en ik waren voor dat we verliefd werden op elkaar een soort van vrienden. Toen ik hem in het eerste middelbaar voor het eerst zag, had ik echt iets van; hij is raar.
Paspoortje van Oscar;
- 14,5 jaar oud,
- beter bekent als Playboy
- komt van Brazilië
- heeft bruine ogen, licht bruine huid, zwarte krullen , 1m70groot , geen gevoel voor mode
- hij woont met zijn moeder en stiefpapa in een appartement(ze gaan binnenkort misschien verhuizen). Zijn moeder maakt schoenen. Ze ziet er lief uit maar blijkbaar heeft ze Oscar geslagen en is ze goed in straffen geven. Zijn pa heeft niks te zeggen in het huishouden. Hij komt van België. Zijn echt pa woont nog in Brazilië waar hij af en toe naar toe gaat. Die pa doet het met iedereen. Dus heeft Oscar ongeveer 20 halfbroers en halfzussen. Gezellig..Oscar voetbalt, en is een echte freak. Hij houdt van muziek, hij kan hard slagen, is sterk, ...
Hij viel me op school nooit op. Totdat ik met Roxanne aan het bellen was. En ze met hem tegelijk op msn zat. Oscar en ik wisselde gsmnummer n msn uit via Roxanne.
Van af toen hebben we heel veel op msn gepraat, nooit in het echt. Totdat we naar de bios gingen. Rox, Oscar en ik. Super erg. Hij kwam daaraan en ik schiet in de lach. Vraag me niet waarom. We klapte alle drie dicht.
Maar onze msn gesprekken gingen verder. Na een jaar begon hij mij zusje te noemen.
Ik voelde me goed bij hem. We gingen afspreken. Groeide naar elkaar toe en ik werd verliefd en hij ook. Het heeft 3maanden en een paar daagjes geduurd, ik was zijn langste relatie. Hij maakte het ineens uit, ik was kapot. Ik dacht dat ik met hem ging trouwen. Dat we kinderen zouden krijgen. Maar nu besef ik dat ik mijn leven niet met hem wil delen. Want hij staat er om bekent dat hij veel liegt. Ookal heeft hij nog maar 1keer tegen mij gelogen. Hij is de populaire jongen die iedereen kent. Wat wilt zeggen dat hij elke dag in het centrum rond hangt, en school hem niks kan schelen. School kan mij ook niks schelen. Maar ik haal wel normale punten, geen 0 voor makkelijke dingen.
Toen het pas uit was, wilde ik vrienden blijven. Ik weet nog hoe het was voor het aan was. Dat broertje en zusje gedoe. Ik wilde het terug. Dus ik vroeg of hij vrienden wilde blijven , hij zei ja.
Maar weet je, sommige dingen verwoeste zich zelf. En het heeft geen zin om mezelf wijs te maken dat het ooit weer zoals toen wordt. Want ik weet diep van binnen, dat ik hem nooit meer ga spreken. We just happend. We moesten gewoon verliefd op elkaar worden, een relatie hebben, en er moesten harten gebroken worden. Zodat ik de ware ga vinden en hij ook. Hij heeft mijn hart gebroken. Terwijl ik mijn best deed om alles zoals vroeger te krijgen, deed hij niks. Maar, zoals in zei, het had zichzelf verwoest, er waren dingen gebeurt die ik niet kon vergeten. Die me steeds in de weg stonden. We maakte ruzie, loste het op, maakte ruzie, loste het op, negeerde elkaar, .. We probeerde glasscherven terug tegen elkaar te zetten om te herstellen. Maar we deden elkaar en onszelf nog meer pijn. Hij zette de exacte datum dat het uit was achter zijn msn naam. Achter af was het een grapje, volgens hem, waar ik een drama om maakte. Pas toen hij zei dat het hem allemaal niet scheelde , dacht ik; waarom doe ik dit?
Ik stopte met praten tegen hem, ik stopte met gemene dingen achter mijn naam te zetten, ik stopte met Wenen voor hem. Hij was het niet waart.
Ooit was hij mijn alles, degene die ik miste en tegen wie ik zei; ik hou van jou, en nu betekent hij nog wel iets voor mij. Hij gaf me goede herinneringen, maar ook slechte. Ik heb uit dit alles geleerd. En ja, ik hou van hem.. Als iemand die me hielp. Want dat deed hij ook. Hij hielp me dichter naar de ware. Het klinkt echt dom maar het is zo.
Oscar was de tweede op wie ik verliefd werd. Een tijdje wilde ik dood door hem. Op een bepaald moment was ik bijna dood. Ik heb mij proberen te verdrinken, mijn adem ingehouden, gesneden, mijn keel dichtgeknepen, .. Toen Ray bij Oscar was en Ray en ik ruzie hadden, kneep ik mijn keel weer dicht. Als je niet ademt, hoor je gebons in je hoofd. Dat gebons was al gestopt. Ik heb er dingen aan over gehouden. Zoals als eerste een trauma. Ik ben bang voor mezelf geworden. Want toen ik bijna dood was, had ik geen idee van wat ik deed. Nu wil ik niet meer dood. Oscar heeft mij geleerd om van het leven te genieten en niet alles serieus te nemen. Ik wil niet meer dood en ik ben bang dat ik ooit mezelf nog is snij. Even geleden had ik er een nachtmerrie over. Het voelt heel raar om te weten dat ik dood had kunnen zijn al die keren. Als ik zwem onderwater doet mijn luchtpijp soms pijn..ik bibber met mijn rechterhand , Ray zegt dat dat van het snijden komt. Mijn pols staat vol met sneeën. Ik moet alles voor mijn ouders verbergen. Er was een tijd dat ik elke nacht huilde en er was niemand die mij een knuffel kwam geven. Het enigste dat ik te horen kreeg was; stoP met snijden.
Ik heb heel veel fouten gemaakt en ik boed er nu heel mijn leven voor.
Het snijden zit nog steeds in mij. Onlangs las ik dat een meisje let anorexia van haar stoornis af wilde komen. Haar man met wie ze zou trouwen en haar kinderen die ze zou krijgen zouden het nooit mogen weten. Later ging ze het vergeten. Ik kan dat niet. Het is een deel van mij, ik heb de stempel; het kind met de zelfmoordpogingen en zelfverminking. Mijn allergrootste wens is om die stempel en dat deel van mij weg te krijgen. Maar dat gaat niet wanneer je een paar keer per dag denkt; zou ik me snijden? Ik vecht er elke datgene tegen, het kost heel veel moeite. Ik ben niet meer het vrolijke meisje, ik ben het vechtende meisje.
Het is al weer 2dagen geleden dat ik nog wat schreef, sorry daarvoor.
Maar ik moest jullie nog de vagen dingen van mij en Shary vertellen!
Eentje die ik me nog goed herinner , is dit schooljaar gebeurd.
We hadden natuurwetenschappen. Niet echt een leuke les. Omdat onze leerkracht nog al kan schreeuwen. Daarom staat ze beter bekent als de Schreeuw (: ze slaagt er altijd in om in het begin van haar zin normaal te praten en oP het einde heel het klaslokaal bij elkaar te schreeuwen. We hadden n.w na de pauze. En tijdens de pauze was ik opeens beginnen te huilen. Dus in de les, keek mvr Schreeuw de hele tijd naar mij. Ik huilde nog steeds, kon niet stoppen. Maar ik had geen idee waarom ik huilde. Shary haar naam spookte door mijn hoofd.
S avOnds kom ik thuis, lees ik op fb dat de zus van Shary een auto-ongeval heeft gehad. Drie Keer raden waarom ik weende..
Of zoals toen ik stopte met snijden, weet niet meer of ik dat had verteld. Shary had zich heel diep gesneden omdat haar pijn zou worden omgezet in kracht voor mij om te stoppen. Dat is op de een of andere manier ook gelukt.
En soms als we mailen zeggen we net dezelfde dingen.
We hebben ook heel veel gemeen;
We haten dezelfde jongen en vinden dezelfde jongen leuk, luisteren naar One direction, houden van Avril Lavigne, houden van ijs n mango ..
Soms is het echt wel creepy. Maar ook lachen. En we zijn het bewijs dat afstand geen rol speelt tussen twee mensen.
Vriendschap overleeft alles!(bij uitzondering van liefde, leg ik later wel weer uit)
Hye,
Ik ben echt super moe van gisteren bij Ray. We zijn tot kwart na 4 opgebleven. De tv stond gewoon de hele nacht aan, ook al sliepen we. Soms werd ik wakker door het beginliedje van shake it up. We hebben tot 12u in ons bedgelegen, maar ben nog steeds moe. Ik vertel jullie morgen alles, na dat ik een paar uurtjes heb geslapen (; nu al weer half elf, nog snel dit blog bericht afmaken. Morgen ga ik met papa naar een gitaar kijken. ;D nu slapen
Was ik weer (:
Ik schrijf super veel gedichten over alles wat ik meemaak , over alles waar ik aandenk. Ze zitten allemaal in een map en soms laat ik ze aan Roxanne of Ray lezen. Ze zijn heel persoonlijk, en de meeste zijn dan ook alleen voor mezelf bedoelt. Maar deze wil ik met jullie delen. Het is 1 van de mooiste volgens Roxanne;
Kruispunt
Duizende wegen kronkelen omhoog
Allemaal met hun eigen doel
Allemaal met hun vele obstakels
Het is een kruispunt
Waar zou ik naar toe gaan?
Naar de liefde of het geluk?
Mijn ogen speuren ze allemaal af
Al hun geheimzinnige kronkels
Al de eenzame bochten
Maar ze hebben hun doel
Dit is een kruispunt
En ik ben het meisje in het midden
Met 1000 wegen voor zich
Allemaal met hun doel en problemen
Ik staar er maar wat naar
Negeer hun gevecht
Ze willen allemaal dat ik voor hun kies
Ze willen mij in hun macht
Dit is een kruispunt
En als ik hier nog lang blijf staan
Kom ik nooit dichter bij het eind
De wegen hebben hun eigen bochten
Je ziet ze niet, mijn ogen zien niet wat er achter schuilt
Precies waar ik intrapte,
Koos de verkeerde weg, kon niet meer terug
Maar dit is een nieuwe
Dit is een kruispunt met duizende wegen
Ik wil er geen 1
Waarom zijn er geen 1001?
Ik zou er alles voor doen
Voor een weg , die leidt naar jou
Wat vind je er van? Plaats maar een reactie. Als je niet goed snapt wat het betekent, dat leg ik morgen uit. Heb nu geen tijd want ik moet me klaarmaken. Ik ga naar Ray<3
Het allerstomste wat ik elke dag doe, is iemand missen. Niet iemand die gestorven is en vanuit de "hemel" op me neer kijkt, of iemand die ik heb verloren door een ruzie of een ex. Ik mis iemand die ik nog geen drie jaar ken, iemand die ik nog nooit in het "echt" heb gezien, maar wel super veel voor mij betekent; Shary, she is the world to me <3 en ik mis haar nu heel erg hard.
It is crazy how we met; nl.gosupermodel.com
Ik was 11 jaar oud, zat in het zesde leerjaar en kende niet echt het woord "vriendschap". Op school had ik wel mensen waarmee ik om ging, die ik bijna als vriend beschouwde. Op sommige momenten. Want het populairste meisje hoorde daar bij en zij pestte mij soms heel graag..en als zij begon, deed iedereen mee. Dus soms zat ik tijdens pauzes eenzaam op een bankje te wenen. Ik voelde me daar niet thuis, maar ik wist ook niet dat het anders kon. Roxanne was de gene die mij over de site vertelde waar ik Shary ontmoette.(Thanks to Roxanne). Het is een site om mensen te ontmoette, en ik ontmoette Shary. Eerst was het heel onschuldig. Al snel gingen we elke dag meer en meer mailen. Toen ze in het ziekenhuis belande, besefte ik hoeveel ze voor mij betekende. Een half haar ging voorbij. Tot dat ze niet meer online kwam. Ik bezocht haar profiel waarop stond dat ze weg was. Ik had maar 1mail van haar waar in stond dat ik een kut Belg was. Het eerste wat ik deed, was de pc afzetten en huilen. Heel de nacht lang, dagen, nachten..ik had alleen haar mails, die pijnlijk waren om te lezen. Geen msn, geen Hyves, Facebook..weer een halfjaar ging voorbij. En toen was ze plots terug. Ze had ruzie gehad met een vriendin en besefte dat ze me miste. Ik helemaal blij. Volgende dag was ze weer weg. Tot ergens in november, bijna een jaar later. Ik logde in oP de site en had super veel mails. Eerst dacht ik nog dat het niet kon, maar het kon dus wel. Ze was terug. Voor altijd.
Het rare is, dat na wat ze had gedaan , ik haar gewoon kon vergeven. Misschien omdat ik ergens wist dat ze veel voor mij zou gaan betekenen?
Het klinkt allemaal heel vaag dat je iemand kunt missen op 500km afstand. Maar er zijn nog andere dingen tussen ons gebeurt, die nog veel vager zijn..
Die zijn voor morgen (;
Heaajj, het is nu tien voor tien s avonds, en ik zit mijn eerste blogbericht voor vandaag te typen ;p Omdat deze blog niet helemaal depri is , zijn hier MyDreams;
- Na het middelbaar verder gaan studeren in Nederland samen met Shary in een soort van studentehuis waar onze vriendjes ook ineens bij kunnen. Zij gaat aan de technische universiteit/hogeschool, (ofzo altijd iets) en ik journalistiek.
- Trouwen!! Of misschien beter eerst "the one" vinden ;D. Hij moet lief zijn, ofcourse. Het uiterlijk maakt niet zoveel uit bij mij, als hij er maar verzorgd uit ziet. Dus geen gele tanden, grote zweetplekken of vettig haar. Ik heb wel iets met bruine ogen , heb ik al gemerkt. Wat ik heel belangerijk vind, is dat hij van het leven houdt en positief denkt, (wat ik ook zoveel mogelijk probeer te doen) en hij moet graag reizen. En natuurlijk achter me staan met wat ik doe. Ik weet ook al helemaal hoe mijn huwelijk er uit moet zien haha. Got a big fantasy (; De openingsdans, 's avonds op het feest, gaan we dansen op won't give up van Jason Mraz. Geweldig liedje vind ik. Ohja, hij moet ook van muziek houden. Hij hoeft niet de zelfde muzieksmaak als mij te hebben want dat is ook maar saai. Maar ik hoef ook niet iemand die geen muziek nodig heeft. En na de trouw op huwelijksreis gaan ofcourse. Een paar maanden lang Australië rondreizen, tussen de kangeroes lopen, leren surfen..
- een kind adopteren. Echt een belachelijke droom van mij. Ik wil twee kinderen, maar omdat iedereen zegt dat je na de eerste bevalling , geen zin meer hebt in een tweede, wil ik er een adopteren. Uit Zuid-Amerika. Dat van die bevalling was vroeger zo, toen ik tien was ofzo. De droom om een kind te adopteren is gewoon gebleven maar niet met dezelfde reden. Nu wil ik kinderen helpen, een beter leven geven. Een kind uit een weeshuis, zonder ouders.
- wereldreis maken. of gewoon heel veel reizen.(daarom moet hij van reizen houden). ik wil heel de wereld zien, behalve Frankrijk! Mijn ouders hebben iets met dat land en telkens wanneer we op vakantie gaan, is dat naar Frankrijk, waardoor ik ondertussen al heel dat land heb gezien, of toch bijna (; Ik wil naar Barcelona,en andere plaatsen in Spanje, naar Rome, Venetië, Pompei, Sicilië, L.A, New York, Malibu, San Diego, San Fransisco, Brazillië, Peru, Japan, Canada, Las Vegas..
- Schrijven, schrijven, en schrijven. Boeken schrijven, colums schrijven, gedichten,..
- Als journalist bij een tienermagazine werken en veel sterren interviewen
- Mensen helpen met mijn "levenservaringen"
- Samen wonen met Shary, en haar vriend en mijn man
- GEEN KANKER KRIJGEN
- lang en gelukkig leven met Shary, Ray en Roxanne
En als dit ooit allemaal uit komt, als ik dit allemaal kan bereiken, dan sterf ik gelukkig
Zelfverminking, self-mutilation, l'auto-mutilation, la auto-mutilación..
"Zelfverminking bij jongeren wordt steeds erger" " 1 op 10 Vlaamse jongeren doen aan zelfverminking" "Zelfverminking moeilijk te begrijpen als buitenstaander' " De ergste vorm van zelfverminking is zelfmoord"
"Zelfverminking is jezelf pijn doen. Je uit je dan op een andere manier, die niet goed voor je is. Het werkt meestal verslavend en is heel moeilijk van af te raken door een stof die vrijkomt. Meestal is er professionele hulp voor nodig om er van af te raken."
Het was winter, januari. Er lag geen sneeuw op de grond, maar de lucht was donker. Mijn pen schreef de woorden op het papier. Ik liet mijn personga in mijn boek doen , wat ik wilde. Nooit had ik maar een second bij stil gestaan dat mij dit ook kon overkomen. De personage nam het mes vast in haar trillende handen, trok een diepe snee..Waarom schrijf ik over iets waar ik niks van af weet? Hoe KAN ik over zo iets schrijven? Ik weet niet hoe het voelt, wat er door je heen gaat wanneer je het koude ijzer en de scherpe punt op je huid voelt, ik weet niet waarom iemand dit doet, waarom je het blijft doen als er ergens het besef moet zijn dat het niet goed is..Er was een plotselingen pijnsteek in mijn pols. Mijn handen hadden iets vast, maar ik wist niet wat. Tranen stroomde uit mijn ogen, maar ik wist niet waarom. Tot mijn ogen naar iets keken, wat opeens niet meer van mij was. Ik zag geen bloed. Alleen een diepe snee die gemaakt was in mijn eigen pols door mijn eigen hand. En ik wist niet waarom. Ik wist niet wanneer ik de beslissing had gemaakt om dit te doen. Wat ik net had gedaan, was gestoord. Dit hoorde niet bij mij , en ik zou dit nooit van mijn leven nog opnieuw doen. Maar het internet had gelijk. Telkens wanneer ik pijn voelde in mijn hart, was een mes de gemakkelijkste oplossing. Het begon heel onschuldig, nooit een druppeltje bloed. Maar eigenlijk ging vanaf de eerste keer dat ik het deed , vanaf de eerste keer dat het mes mijn huid raakte, verkeert. Alsof echt alles verandert als je zo iets doet. De reden waarom ik het de eerste keer had gedaan, was gewoon totaal gestoord. Ik had het gedaan omdat ik er een verhaal over schreef en niet over zo iets kon schrijven zonder ervaring. Nu ik had mijn ervaring, waarom stopte ik dan niet gewoon? Die week op school was verschrikkelijk. Mijn pols deed pijn en de scharen zagen felrood. Ik deed het niet meer opnieuw die week. Ik voelde de drang om het aan iemand te vertellen. Dat moest. Ookal hield ik het veel liever geheim. Dus zei ik het 's avond op msn tegen mijn vriendje. Hij zei dat ik het nooit meer mocht doen, wat een normale reactie was, maar het was niet genoeg. Als ik ging slapen, sneed ik me op nieuw, en opnieuw. Ondertussen wist Roxanne het ook. Ze trok zich er niet zoveel van aan. Niemand trok zich er wat van aan. Ze vertrouwde me, ze dachten dat ik het nooit meer ging doen. Want dat had ik belooft. Ik schaamde me. Elke keer dat ik het mes voelde en de belofte verbrak, schaamde ik me. Toen het eindelijk weer vrijdag was, wat betekent dat we lo hadden, ging het helemaal mis. In de kleedkamers zag ik rode strepen op Lena's pols staan. Ik kwam er achter dat ik niet meer de enigste was die dit deed. Lena had het een keer gedaan. We beloofde elkaar het nooit meer te doen. De zoveelste belofte. Ik had het mijn vriendje belooft, ik had het Roxanne belooft. En al die beloftes betekende juist niks voor mij. Maar deze wel, de belofte met Lena. Dus ik stopte , en het ging gemakkelijker dan ik dacht. Tot dan , die dag.. het begon opnieuw. Erger, dieper, erger. Ik kreeg een sms van Ray, ze betekende toen nog niet zo veel voor mij , ze had zich ook gesneden. Opeens leek iedereen het te doen; Ray, Dillyan, Zayn, Hilary, Taylor.. Ik ging op zoeken op internet over zelfverminking en kwam dus dat zinnetje tegen van; zelfmoord is de ergste vorm van zelfverminking. vanaf toen ging alles heel snel. - Ray ging zich veel vaker snijden, ik ook. We werden heel close. - Veel mensen op school kwamen er achter wat ik deed - nog meer mensen gingen het doen - mijn tante kreeg kanker - ik miste Shary heel hard, ze was degene die echt alles wist van mij. Ik kon haar alles vertellen maar ik kreeg nooit een knuffel omdat we 500km van elkaar woonde .. Maar ik kwam er weer boven op en stopte opnieuw. Weer niet voor lang. Mijn vriendje maakte het uit. 's Avonds lag ik met mijn ipod in bed. We hadden die dag schoolreis gehad en ik was super ziek geworden. 's Avonds ging het eindelijk beter maar ik miste mijn vriendje dus heel hard, en hij deed nogal raar. Tot hij opeens zei dat hij geen gevoelens meer had. En het eerste wat ik deed was mijn breekmes pakken en snijden. Ik was kapot. Alles begon opnieuw. Deze keer sneed ik met bloed. Ik sneed heel diep, elke avond opnieuw. Ray begon zelfmoordpogingen te ondernemen. Ik ook. Dood gaan was mijn enigste doel. Maar hoe ik ook probeerde iets hield mij altijd in leven. En dat iets was Shary. Hoewel ze 500km verder op woonde, hield zij mij juist in leven. Telkens als ik het probeerd, flitste zij voorbij. Ik kon haar niet in de steek laten. Niet nu haar vader haar bijna had vermoord. Niet wanneer ze voor de eerste keer verliefd was. Ik kon haar onmogelijk in de steek laten. Dus ik vond mijn kracht terug. Of beter: ik kreeg de kracht van Shary. Ze vertelde me in een mailtje achteraf dat ze zicht voor mij had gesneden. Heel diep over haar hele arm. Het had vijf uur of meer gebloedt. Het deed super veel pijn. Ze had gedacht dat haar pijn zou omgezet worden in kracht voor mij. Kracht om te stoppen. Het klinkt onwerkelijk en gestoord en gek, maar het was wel zo. Ik stopte. Maar ik vecht nog elke dag. Telkens als ik slechte dingen over me heen krijg, denk ik er wel is aan. "Als ik nu zou snijden, hoef ik dit niet te voelen." En dat is nu net de "beautiful lie". Want als je snijdt, dan voel je geen pijn in je hart die je kapot maakt. Dan voel je niks, een paar seconden lang.Maar als je het mes weg haald, dan voel je iets anders. Het maakt je niet kapot, het breekt je. Je voelt je schuldig om wat je deed, je wordt onzeker, je hebt een geheim dat je moet verbergen, je wordt bang voor je zelf. Eigenlijk wilde ik me nooit snijden, omdat het verslavend was deed ik het. Als het gewoon overdag is, dan denk je regelmatig; laat ik me vanavond gewoon niet snijden. Maar 's avonds lijkt alles tien keer erger. Het was 's avonds dat ik een sms van Ray kreeg dat ze dood wilde, en dan is snijden de uitweg. Wat snijden met je doet, is heel moeilijk uit te leggen. Voor iedereen voelt het waarschijnlijk anders, maar je gaat er kapot van. Als je dit leest, en je nog niet snijdt, doe het dan nooit. Ik wil niemand aan zetten om te snijden, dus ook niet jij. Het is geen uitweg, alles wordt niet beter als je snijdt. HET WORDT SLECHTER. Als je iemand kent die zich snijdt, luister dan naar haar. Luister naar haar verhalen, controleer elke dag haar pols op nieuwe littekens. Laat deze blog aan haar of hem zien. Je moet er voor haar zijn. Er naar vragen. Ookal wil je het waarschijnlijk niet weten hoe slecht het gaat of wat ze soms denkt. Maar als je jezelf snijdt, moet je er over praten. De persoon die snijdt zal er niet over willen praten. Maar als je blijft volhouden, dan praat ze uiteindelijk wel. En als je praat, dan deel je alles wat in je hoofd zit en voelt het minder zwaar aan. Jij kan haar of hem helpen. En als je dat niet kan, omdat je haar of hem niet begrijpt of omdat je er zelf aan kapot gaat , zeg dat dan niet maar neem haar mee naar iemand die dat wel kan. Want wat heb je er nu aan als iemand zegt: " sorry , ik kan je niet helpen"? Als je jezelf snijdt, mail me dan. Ik wil mijn verhaal met heel veel mensen delen, ik wil zo veel mogelijk mensen helpen met dit probleem. Ik heb nu de "ervaring" die ik zelf eerst wilde voor mijn verhaal, maar die ik nu wil delen met mensen met het zelfde probleem, ik wil ze laten zien dat dit echt niet zo moet , het kan ook anders. En aan iedereen die het nog niet doet, begin er niet aan ookal lijkt het goed. doe het niet. Snijden is een probleem, geen oplossing
Vandaag was nog al vermoeiend. Ik ben eigenlijk net terug van "vakantie" . Mijn ouders waren 5dagen naar Duitsland. En ik wilde absoluut niet mee! Dus mocht ik 5 dagen naar een vriendin toe, Roxanne(schuilnaam). Als we bij elkaar logeren blijven we meestal tot 4uur s nacht op en slapen we tot 11u. Dat lang op blijven is die 5dagen wel gelukt maar het uitslapen niet echt (: dus nu ben ik super moe. Had ik vandaag een harde ruzie met een heel speciaal meisje, Ray(schuilnaam). Ze betekent erg veel voor mij en ze is een soort van zusje. Ik ken haar nog maar 2jaar. Maar het voelt langer door alles wat we hebben meegemaakt. Nu was ik er achter gekomen dat Ray tegen Roxanne over mij had "geroddeld". Eigenlijk was onze ruzie al een week bezig maar vandaag was het niet meer te houden.had ze een geheim van mij door vertelt. En ik deed nog al gemeen tegen haar. Ik zei dat haar sorry te laat was nzo. Uiteindelijk was ik zo kwaad en verdrietig tegelijk dat ik woedend mijn gsm in mijn kast smeet. Ik keek er de hele namiddag niet meer naar. Totdat ik opeens besefte dat ik heel fout bezig was. Als ik haar kwijt wilde, moest ik vooral zo verder doen! Maar ik wilde haar niet kwijt. Niet na alles. Dus zette ik mijn telefoon weer op. Toen hij afstond , had ik een soort van zorgeloos gevoel weet je. Ik kon geen problemen meer bij krijgen. Maar ik was er niet voor mijn vriendinnen. Ray en ik hebben het uitgepraat. En ja, als een vriendin over je roddelt of een geheim verklapt, begin je wel is te twijfelen. Misschien over het vertrouwen tussen jullie of over jullie vriendschapsband. Maar als ze een echte vriendin is, zijn een paar fouten dan erg? Uit fouten leer je en wordt je sterker. Dus meisje, als je dit leest, weet dat ik van je hou en je noot laat gaan, Ray. <3Alisanne
Haaii, Deze blog heet Stay Strong, omdat die woorden veel voor mij betekenen. Je zult waarschijnlijk wel weten dat Demi Lovato deze twee woorden op haar polsen heeft getatoeëerd. Demi betekend dan ook weer veel voor mij. Ze is mijn grote voorbeeld. Voor de gene die haar niet kennen , even een soort van 'paspoortje': Naam: Demi Lovato Geboren: 20 augustus 1992 Bekent als: Zangeres, actrice, rolmodel Albums: don't forget, here we go again en unbroken werkt bij disney channel speelt mee in Sonny with a change, camp rock 1 & 2, princess protection program zit in de jury van X-factor, U.S Demi werd in 2010 in een kliniek opgenomen omdat ze eetstoornissen had en leed aan automutilatie. Dat laatste was/is dus ook een van mijn problemen. Automutilatie ofwel zelfverminking is jezelf pijn doen, om het zacht uit te drukken. Sommige trekken hun haar uit maar de meeste snijden zich. Ik weet natuurlijk niet helemaal hoe het bij Demi is gegaan. Volgens interviews begon Demi met snijden omdat ze gepest werd. Maar omdat te weten hoef je deze blog natuurlijk niet te lezen. Omdat ik graag mijn verhaal en problemen met anderen wil delen, heb ik deze blog aangemaakt. Ik heb ook geen zin in een totaal negatieve blog, dus je zult hier ook veel over muziek vinden of testjes of leuke quotes. Dit word een soort dagboek van mij. Eerst wat meer over mezelf; - Mijn echte naam is niet Alisanne, dat is gewoon mijn nickname. - Ik ben bijna 14 jaar oud - Ik hou van schrijven en ik hoop binnekort mijn eerste boek uit te kunnen brengen waar ik nu vol op mee bezig ben. - Muziek is mijn obsessie. Ik speel gitaar, en ik zing maar dat trekt op niet veel (; Ik luister liever naar mensen die echt kunnen zingen zoals Demi Lovato, Avril Lavigne, B.o.B, Wiz Khalifa, Usher, Taylor Swift, Britney Spears, ... - Ik haat zowat alle mensen die liegen over belangerijke dingen - Shary(schuilnaam) is mijn allerbeste vriendin maar ze woont 500km verder op en ik heb haar nog nooit gezien. Ik ken haar vanaf 2 septemeber 2009, via internet. We hebben een heel speciale band en we weten alles over elkaar - Ik heb heel veel fantasie en heel veel dromen - Ik heb geen leven; ik verzamel quotes, schrijf gedichten, schrijf verhalen, schrijf in een dagboek, ik lees super dikke boeken, ik verzamel songteksten, en nu heb ik nog een blog erbij. - Het meeste hou ik van mijn allerliefste vrienden en vriendinnen
Nu jullie wat meer over mij weten, ga ik beginnen aan mijn aller eerste echte blog bericht. ♥Alisanne
P.s; je mag mij altijd mailen als je ergens mee zit
Heaajj,
