De pijn aan mijn enkel (omgeslagen tijdens de winterduatlon van Zonhoven) blijkt voort te komen uit een verrekking van de ligamenten. De behandeling hiervan bestaat uit 10 sessies kiné, het aanbrengen van een gel en... 3 weken zonder looptraining. Het gevolg hiervan is dat mijn wedstrijdplanning zal moeten aangepast worden. De winterduatlon van Heusden-Zolder valt nog in die inactiviteitsperiode en ga ik dus schrappen. In plaats daarvan zet ik de recreatieve wedstrijd in Geel (3 maart) op mijn agenda.
Afhankelijk van mijn loopconditie bij de hervatting zal ik dan beslissen wat er met de wedstrijd in Geluwe moet gebeuren: als het schema voor de 10 km volledig kan worden afgewerkt, start ik op de 10-40-5 km, anders zal het spijtig genoeg de promo-duatlon worden.
De eerste echte intervaltrainingen zijn heel goed verteerd. Op de dijk in Dendermonde werkte ik resp. 5 (woensdag) en 7 (zaterdag) blokjes van 3' af aan een stevig tempo. Bij het lopen is er echter een probleem opgedoken: tijdens de duatlon van Zonhoven moet ik ergens ongemerkt mijn enkel omgeslagen hebben. Dinsdag na de looptraining was er redelijk veel pijn waardoor ik donderdag geen looptraining afwerkte. Zaterdag was de pijn verdwenen, maar tijdens het begin van het lopen, maar vooral nadien, stak die weer de kop op. In die mate dat ik maandag de dokter opzoek om te laten onderzoeken en preventief geen looptrainingen op het programma zet voor deze week. Er kan dus wat extra fietstraining op het programma komen...
Tijdens de wedstrijd van Zonhoven heb ik ondervonden dat het fietsen wat minder ging, vandaar dat de rustige duurtrainingen (de basis is zeker goed genoeg) stilaan plaats gaan ruimen voor intervaltraining. Het lopen wordt uiteraard verder opgebouwd.
Bij de verkenning van het parcours viel het al op: dit wordt een zware dobber! Het lopen was volledig offroad en het fietsparcours liep (vond ik) voor geen meter door de natte zandgrond.
Tijdens de wedstrijd kon ik een redelijk goede tred aanhouden in de eerste loopproef. Als 29ste (2,59 km in 11'15") trok de wisselpost in/uit, op een half minuutje van een groepje. De zwaartte van het fietsen indachtig hield ik er de eerste kilometer een redelijk gematigd tempo op na, met de bedoeling om daarna naar het voorliggend groepje te rijden. Tegen het einde van de 2de ronde was ik daarin geslaagd en toen kwam het erop aan om gewoon een zo hoog mogelijk tempo te blijven aanhouden. Resultaat van de fietsproef: 21ste tijd (26,5 km in 1u17'09"). Verkleumd en doornat trok ik dan mijn loopsloefkes aan en lukte mij iets wat nog nooit gelukt was: iemand inhalen tijdens het lopen!!! Deze laatste 2,43 km duurde 11'48" zodat ik uiteindelijk als 25ste in 1u41'34" over de aankomst kwam.
Besluit: de loopproeven gaan steeds beter (resp. 13,8 en 12,4 km/u - offroad weliswaar). Tijdens het fietsen had ik absoluut geen goed gevoel, maar op de verkenning had ik ondervonden dat het ook met 'frisse benen' geen makkelijk parcours was (voor mannen van 'De Vlaanders'). Uiteindelijk ben ik nog zeer tevreden met de uitslag (deze was in elk geval beter dan wat het gevoel tijdens de wedstrijd deed vermoeden)!
Tijdens de voorbije wedstrijden viel het mij op hoe snel de andere atleten wisselen van schoeisel. Kwam ik met een groepje aan na de fietsproef, dan waren de collega's al een tijdje terug op pad terwijl ik mijn schoenen nog aan het vastknopen was. Op zoek naar de oplossing dus... en die bleek heel simpel: elastische veters. Gewoon schoentje uit- en aantrekken. Gedaan met veters knopen. In theorie klinkt het goed, maar wat geeft de praktijk? Nu ja, als alle tri- en duatleten daarvan gebruik maken zal het wel zijn nut bewezen hebben, maar ik wil het toch ook wel eens testen alvorens er mee in competitie te treden...
Voor de prijs hoef je het alvast niet te laten: 10 euro voor een stelletje 'Free Lace'-veters.
Het aanbrengen in de schoenen vergt wel wat prutswerk: in die veters zitten knoopjes die achter de gaatjes blijven zitten (om zo je schoen nauw aangesloten te maken). Trek je de veter uit, dan verdwijnen de knoopjes en kan je de veter door het oog halen.
Tijdens de training voelde het verrassend comfortabel aan: strak rond de voet, zonder echt te hard te spannen en het aan- en uittrekken gaat ook heel wat sneller dan telkens die vetertjes te knopen... Bij dit systeem zijn dragers van steunzolen wel wat in het nadeel: de ruimte om in je schoen te stappen wordt wat beperkter. Door dunnere sokken te dragen los je echter al een deel van het probleem op.
Besluit: mooie uitvinding voor de wedstrijden, maar voor looptrainingen ga ik het wel bij de klassieke veters houden.
Na een bezoekje aan de podologe werden mijn steunzolen wat bijgewerkt. Het resultaat: zowel tijdens als na het lopen heb ik niet de minste hinder van mijn knie! Vakwerk!!!
Het lopen op zich gaat trouwens ook van week tot week vlotter. We hebben ondertussen 15 van de 20 trainingsweken uit het 'opstartprogramma' afgewerkt en over 5 weken staat dus de 'test' over 10 km op het programma. Zoals de zaken er nu voorstaan hoop ik op een tijd onder de 50:00. Dit zou ik al super vinden, want 10 km aan een stuk lopen leek me maanden geleden nog een utopie, laat staan op 12 km/u te halen...
Op basis van de gerealiseerde tijd wordt dan terug een programma over 20 weken afgewerkt die er nog enkele minuten moet van afdoen, zodat we op termijn (zomer 2009?) rond de 42:00 (ofte 15 km/u) willen uitkomen.
Misschien neem ik er in de zomervakantie eens een korte triatlon bij (ter kennismaking én om de grote kloof tussen Kortrijk en Halle op te vullen), maar heel veel zal mijn planning wellicht niet wijzigen (tenzij er ergens een non-drafting zou georganiseerd worden).
Het heeft langer geduurd dan verwacht, maar ze is er: de eerste (kleine) blessure. Niet de scheenbenen, maar wel mijn linkerknie voelt sinds eind vorige week wat pijnlijk aan. Tijdens het lopen of fietsen zelf heb ik er geen hinder van, maar bij het opstappen van de trap of andere bewegingen waarbij mijn kniegewricht moet draaien is er een matige pijn (rechtsonder mijn knieschijf).
Om geen risico's te nemen ga ik een weekje 'loop-rust' nemen en van de gelegenheid gebruik maken om wat extra duurtrainingen doen op de fiets (van woensdag tot zondag is het toch verlof). En natuurlijk de podoloog eens consulteren om te achterhalen wat de oorzaka van het euvel is en vooral... wat we er kunnen aan doen!!!
Gisteren stond de duatlon in Maldegem (3,5 km - 21 km en 1,8 km) op het programma. Mijn ambitie: de beide loopproeven aan minstens 12 km/u afwerken en de fietsproef met een tevreden gevoel afsluiten. Door de vriestemperaturen van de voorbije dagen lag het fietsparcours en keihard bij. Ook de lange rechte stukken waarop een hoog tempo kon ontwikkeld worden stonden mij heel erg aan!
De eerste run (die 3,8 km bleek te zijn) legde ik af in 16'16". Tot km 2 ging het voortreffelijk, maar nadien moest ik wat gas terugnemen. Uiteindelijk haalde ik 14,02 km/u en dus was mijn eerste missie geslaagd. De wissel nadien ging al een stukje sneller dan Geluwe en als 57ste kon ik aan de fietsproef beginnen.
21 mountainbike-kilometers (2 ronden) namen 46'35" in beslag, wat overeenkomt met 26,15 km/u (incl. wissels). Hier stelde ik vast dat ik nog niet de ganse duur aan maximale intensiteit kon blijven rijden (heb er ook nog niet op getraind), maar de explosiviteit is er door de krachttraining wel heel erg op vooruitgegaan. Van plaats 57 schoof ik door naar plaats 27 in de wedstrijd.
Tijdens de wissel verloor ik enkele plaatsen en de afsluitende 1,5 km deed ik in 7'10" (12,56 km/u). Ook hier doel bereikt, hoewel het tempo toch een stukje lager lag dan in de eerste run. Toen kon ik echter 2 km aanpikken bij een groepje terwijl ik nu alleen moest lopen.
Uiteindelijk finishte ik als 33ste in 1u11'30".
Besluit: Het lopen is toch al een stuk(je) beter dan in Geluwe. De wissels gingen iets sneller en dankzij een (voor mij althans) droomparcours ging de fietsproef vlotjes.
De looptrainingen (en duatlontrainingen in het algemeen) bevallen me heel erg: afwisselender (lopen - fietsen - krachttraining) en uitdagender ('leren lopen') dan enkel de wielertrainingen. Aangezien ik me heel erg interesseer in het maken/interpreteren van statistieken/evoluties/... (zie eerder bericht) én omdat er in de volgende fase van de looptrainingen enkel nog gewerkt wordt met tempo's (min/km) die ik uit mezelf totaal niet kan inschatten, ben ik sinds deze avond de trotse bezitter van een Garmin Forerunner 405
Vanaf morgen tot maandag heb ik verlof en kan ik dus, naast het afwerken van de geplande trainingen, de werking van dit toestelletje eens bestuderen en uiteraard grondig testen.
Bevindingen zullen uiteraard volgen...
Klik op de foto voor de productinformatie van de Garmin Forerunner 405
Frank (Deboosere) en Sabine (Haegedooren) voorspellen voor morgen een uitgeregende dag, terwijl er een trage duurtraining op het programma staat. Planning aanpassen dus en vandaag om 9u30 vertrokken richting Nederland (Zeeland). Aangezien het al een tijdje geleden is dat ik nog een echte 'trage' duurtraining deed had ik me voorgenomen om ook effectief met de handrem op te rijden. En het lukte wonderwel!!! Van bij het begin een zalig gevoel: 105 tr/min en een hartslag van +/- 130 sl/min. De weersomstandigheden waren dan ook uitmuntend: een zonnetje en weinig wind.
Het was trouwens hoog tijd dat ik nog eens enkele trage duurtrainingen op het programma zette. Bij de overige trainingen viel het me op dat het herstel telkens nét dat ietsje minder was dan tijdens de eerste opbouwfase, waar er wekelijks 3 dergelijke trainingen op het programma stonden. Nu de feestdagen (en de bijbehorende verlofdagen) er zitten aan te komen gaan we er dus van profiteren om de basis weer wat bij te schaven.
Aangezien ik vorige week niet 100% fit was, heb ik enkel de kracht- en looptrainingen afgewerkt. Komende week herhaal ik dus gewoon de toen voorziene fietstrainingen, terwijl ik voor de looptrainingen het volgende blokje kan aanvatten:
Het blijft traditie... vroeger had ik er al (veel te regelmatig) last van en ook nu achtervolgt het mij: de week na een rustweek wordt ik ziek. Vrouw en kind sukkelen sinds dit weekend met keel en luchtwegen en nu is het ook bij mij kantje-boordje. Gans de week al ten laatste om 21u in bed om toch zoveel mogelijk uit te rusten én een keelspray om regelmatig te ontsmetten houden het voorlopig onder controle, maar veel trainen zit er niet echt in (maandag en woensdag een aspecifieke krachttraining en gisteren 3x12' gaan lopen zijn zowat mijn enige wapenfeiten).
De Kerstloop in Burcht van komend weekend is dus nog een groot vraagteken!
Dit bericht gaat niet direct over duatlon, maar gezien mijn achtergrond in het wielrennen wil ik deze bedenking toch wel posten...
Enkele weken geleden stond gans t Kuipke nog op de stoelen te springen voor onze (voor velen dan toch) nationale piste-trots... Maar ook hij heeft blijkbaar "aan 't potje" gezeten. Waarschijnlijk zal er nu weer een gans toneelstuk opgevoerd worden dat hij enkel 'ter goeder trouw' een medicijn nam tegen een opkomende verkoudheid of één of ander allergie... Laat ons duidelijk zijn: als je ziek bent moet je niet koersen, maar rusten. Dan moet je ook niks nemen en kan je ook niet gepakt worden!
Over allergie gesproken... zowat alle (vooral weg-)renners hebben blijkbaar astma tegenwoordig!? Is gans het peloton dan één grote ziekelijke bende (sport is toch gezond)? Of is dit weer een goedkoop excuus om voorschriften voor 'puffertjes' te kunnen krijgen en 'legaal' te ge(mis)bruiken...
En dan die strafmaat. Waarom zou een renner/sporter die meer ambitie dan talent heeft zich niet wagen aan de verboden snoepjes??? In een groot deel van de gevallen beroept men zich op de ondertussen legendarische 'procedurefouten' om vrijgesproken te worden. En als men dan toch écht pech heeft, komt men er in het slechtste geval van af met 2 jaar schorsing (bij herhaaldelijke inbreuken welteverstaan)... Waarom geen levenslange schorsing van bij de 1ste inbreuk vraagt een mens zich dan af!?
Hoe groot is de kans eigenlijk dat een sporter gecontroleerd wordt? Wel: ikzelf heb 8 jaar competitie gedaan (zowel op de weg als wintermountainbike). Grofweg spreken we hier dus over 5 à 600 wedstrijden. Zeggen en schrijven 1 keer ben ik gecontroleerd geweest. En dan nog te bedenken dat het wielrennen met voorsprong de meest gecontroleerde sport in Vlaanderen is...
Bij de opstart van mijn trainingen (half augustus) ben ik uit noodzaak ook aan een dieet begonnen. Van 85 kg ging het (volgens een planning van 2 kg per maand) naar 77 kg. Geen commercieel gedoe (Weight Watchers, dieetpillen, crash-dieet, ...), maar gewoon toegepast wat iedereen weet: geen snoep, gezond en afwisselend eten tot je voldaan bent (en niet tot je niet meer kunt) en natuurlijk veel sporten...
Nu wil het toeval dat afgelopen 7 dagen werden uitgeroepen tot de Week van de Friet! Gevolg voor ondergetekende die (ook al geheel toevallig) een rustweekje had voorzien: 1,5 kg bijgekomen.
Gelukkig duurt zo 'n week maar 7 dagen en hebben we nu weer gelegenheid om de vetrandjes er weer af te halen!
