stilletjes wandelen ik mijn pad af, met heuvels en dalen, ik probeer er niet meer aan te denken, sluit het af als een kind die niets meer wil herinneren, in Belgie moet zoiets pas echt gebeuren voor ze iets doen! en beseffes hoe erg mensen soms lijden hieronder, net als Dutroux, en het pesten van de postbode die zelfmoord pleegde, sindsdien is pesten verboden, maar het geberud nog steeds, men reageert altijd maar laks...
Het gerecht en de politie zitten verkeerd in elkaar hier , Belgen pakken ze op boetes te hard rijden, bekeuringen, want oh wee!
maar als mensen met een huis of vermogen iets doen doen ze meteen een aanslag op het goed, die stelen geen auto!
maar anderen, mogen zoveel, auto's stelen stukrijden war anderen mensen die het slachtoffer zijn dan soms nog een paar jaar voor moeten afbetalen! Wat zegt de politie dan we zijn niet bevoegd om hun langer dan een paar uur vast te houden, ondertussen vernielen ze wel een anders mans leven....
zo gaat het met stalking ook, er moet iets ergs gebeuren voor het gerecht hun ogen open gaat voor men eigenlijk echt reageert! sommigen vluchten uit andere landen en komen hier hun rol spelen maar ook mensen van dit land, soms heb je beter niets dan kunnen ze je niets afnemen! Zoals mijn stalker, al jaren bedot hij mensen, al jaren word hij keer op keer zijn huis uitgezet, al jaren maakt hij levens stuk, die man is niet iemand om vrij los te lopen, maar toch doet hij het en is men geintimideerd door hem, bang want hij gaat als een bezetene op zijn slachtoffers verder.
Men kent hem , bij het gerecht, overal kent men zen reputatie, het is een parasiet die leeft van anderen hun geld, en goedgelovigheid en dan intimideerd en bedreigd en het leven zo zuur maakt.
Stilaan heb ik het opgegeven, ik heb geen kracht meer om te vechten, ik wil rust, nog steeds zoekt hij onder andere namen mensen rond me op, jut ze op, jaagd ze op stang, vraagt alles uit en valt nog steeds anderen lastig, zo verziekt hij nu mijn leven, dus wat doe je dan je trekt je terug, je gelooft niet meer in mensen, voor hem ben ik een crimineel, maar het is andersom hij is de ziekelijke crimineel , ik heb een blanco strafregister , zijn staat vol met laster van mensen die hij ziekelijk lastig valt zoals hij bij mij doet,
velen zeggen laat het los, ja dat doe ik, alleen hij kan niet lossen.....volgt me, elke stap die ik doe in mijn leven.
IK ga verder heb ik mezelf beloofd, geloof stilaan weer in mezelf, er komen goede dingen stilaan op mijn weg, ik recupereer maar langzaam, soms zijn er nog steeds verschrikkelijke momenten, het is een anchtmerrei, dromen gebeurd dikwijls laten we zeggen nachtmerrie's,
je mag jaren therapie volgen maar deze wonden zijn diep, dieper dan mijn littekens, ze helen heel langzaam, rust ken ik niet meer, geef me geen rust want ik pieker me gek!
Ik wil terug genieten van het leven zoals vroeger, rust, het leven aan kunnen, proberen te genieten, ik geniet als ik iemand even kan gelukkig maken. Maar zelfs dan ben ik op mijn hoede, het geloof in de medemens is weg....de pijn zal nooit helemaal weggaan, hij zit te diep! En het gerecht heeft hier heel hard aan geholpen, het ongeloof aan rechtvaardig zijn! Hulp bieden aan slachtoffers...
