stilletjes wandelen ik mijn pad af, met heuvels en dalen, ik probeer er niet meer aan te denken, sluit het af als een kind die niets meer wil herinneren, in Belgie moet zoiets pas echt gebeuren voor ze iets doen! en beseffes hoe erg mensen soms lijden hieronder, net als Dutroux, en het pesten van de postbode die zelfmoord pleegde, sindsdien is pesten verboden, maar het geberud nog steeds, men reageert altijd maar laks...
Het gerecht en de politie zitten verkeerd in elkaar hier , Belgen pakken ze op boetes te hard rijden, bekeuringen, want oh wee!
maar als mensen met een huis of vermogen iets doen doen ze meteen een aanslag op het goed, die stelen geen auto!
maar anderen, mogen zoveel, auto's stelen stukrijden war anderen mensen die het slachtoffer zijn dan soms nog een paar jaar voor moeten afbetalen! Wat zegt de politie dan we zijn niet bevoegd om hun langer dan een paar uur vast te houden, ondertussen vernielen ze wel een anders mans leven....
zo gaat het met stalking ook, er moet iets ergs gebeuren voor het gerecht hun ogen open gaat voor men eigenlijk echt reageert! sommigen vluchten uit andere landen en komen hier hun rol spelen maar ook mensen van dit land, soms heb je beter niets dan kunnen ze je niets afnemen! Zoals mijn stalker, al jaren bedot hij mensen, al jaren word hij keer op keer zijn huis uitgezet, al jaren maakt hij levens stuk, die man is niet iemand om vrij los te lopen, maar toch doet hij het en is men geintimideerd door hem, bang want hij gaat als een bezetene op zijn slachtoffers verder.
Men kent hem , bij het gerecht, overal kent men zen reputatie, het is een parasiet die leeft van anderen hun geld, en goedgelovigheid en dan intimideerd en bedreigd en het leven zo zuur maakt.
Stilaan heb ik het opgegeven, ik heb geen kracht meer om te vechten, ik wil rust, nog steeds zoekt hij onder andere namen mensen rond me op, jut ze op, jaagd ze op stang, vraagt alles uit en valt nog steeds anderen lastig, zo verziekt hij nu mijn leven, dus wat doe je dan je trekt je terug, je gelooft niet meer in mensen, voor hem ben ik een crimineel, maar het is andersom hij is de ziekelijke crimineel , ik heb een blanco strafregister , zijn staat vol met laster van mensen die hij ziekelijk lastig valt zoals hij bij mij doet,
velen zeggen laat het los, ja dat doe ik, alleen hij kan niet lossen.....volgt me, elke stap die ik doe in mijn leven.
IK ga verder heb ik mezelf beloofd, geloof stilaan weer in mezelf, er komen goede dingen stilaan op mijn weg, ik recupereer maar langzaam, soms zijn er nog steeds verschrikkelijke momenten, het is een anchtmerrei, dromen gebeurd dikwijls laten we zeggen nachtmerrie's,
je mag jaren therapie volgen maar deze wonden zijn diep, dieper dan mijn littekens, ze helen heel langzaam, rust ken ik niet meer, geef me geen rust want ik pieker me gek!
Ik wil terug genieten van het leven zoals vroeger, rust, het leven aan kunnen, proberen te genieten, ik geniet als ik iemand even kan gelukkig maken. Maar zelfs dan ben ik op mijn hoede, het geloof in de medemens is weg....de pijn zal nooit helemaal weggaan, hij zit te diep! En het gerecht heeft hier heel hard aan geholpen, het ongeloof aan rechtvaardig zijn! Hulp bieden aan slachtoffers...
Het leven krijgt hier ineens een nieuwe wind, alsof je hem door je huis en je gezin voelt zachtjes cirkuleren.... Op een positieve manier, de gemoederen kalmeren, je kunt terug hoop dromen en je probeert het angstige verleden stilaan los te laten, indien men dit toelaat!
Er zijn onlangs leuke dingen gebeurd, die me een goed gevoel geven,
maar ergens is er maar iets klein nodig en ups , de tranen , verdriet, ze zijn er weer, spijt van zoveel dingen, mezelf de schuld geven vooral, voor alles wat ons is overkomen, je geeft je van alles de schuld, je geeft jezelf de schuld van de pijn dat de stalker en anderen aan lmijn gezin aangedaan hebben en dan glijd er een traan langs mijn wang.....
Voor hun probeer ik het, mijn twee dochters, de oudste heeft veel gezien , teveel, ik wilde dat ik elke gedachte kon uitwissen bij haar, dat ik alles kon terug draaien, dat ik niet 1 vraag gesteld had aan mijn stalker, dan was er nooit een probleem geweest!
IK hou zielsveel van ze, ik wil er voor ze zijn, ik wil dit achter me, en ik wil gelukkig met hun kunnen lachen en spelen...
IK hoop..... Dat is alles wat ik kan en dat ik kan volhouden tot dit stopt.
Zoals ik al begin te begrijpen, kunnen weinig mensen begrijpen wat stalken doet en hoe het alemaal in mekaar zit, men denkt veel dat je het zelf uitlokt, wat niet waar is, je hoeft maar met iemand die die neiging heeft in contact 1 keer te komen en het kan prijs zijn, het zijn ziekelijk gestoorde mensen, die eigenlijk in behandeling moeten gaan,
Dat de wet hierniet sneller naar op treed ipv bonnen en bekeuringen intensief aan te pakken dat begrijp ik echter niet! Of het moet in het nieuws komen!
Mensen willen niet met mensen in contact komen die problemen hebben, dus hou je het zoveel mogelijk voor jezelf ik toch, maar men leest het op zin internet krant! Dan valt men aan en denkt oke niets dan klopt het! internet zou verboden moeten zijn voor zo'n mensen, Als men dan een weerwoord plaatst krijg je ook veel te horen ach ze zoekt medelijden , NEEN we willen het uitleggen, als we het niet doen zijn we oneerlijk!
Ik heb al zoveel verwijten en leugens en dreigementen te horen gekregen, ik moet een sterk mens zijn, want een gewoon persoon overleeft dit niet! Hier kan je een boek over schrijven!
Het onbegrip, de vernederingen, mensen die je dierbaar zijn worden bedreigd en lastig gevallen, je priveleven word helemaal op internet geplaatst mar verwrongen tot een hoop leugens.... hij draaid het zelfs zo dat ik hem stalk nu, wat doe ik? PV's opstellen bij een melding van dat hij me lastig valt en dat hij weer leugens op internet schrijft, hij zoekt me nog steeds op mijn huis, foto's trekken van me als hij kan, stuurt controle's die dan in orde zijn en geseponeerd worden, mensen opstoken door zijn leugens, en hij had een bondgenoot nu niet meer, maar als ik iets schrijf bv op mijn site persoonlijk maakt hij misbruikt, alles wat ik doe speurt hij op als een speurder, misbruikt hij, plaats hij op internet met leugens, ach ziekelijk, maar oh mens het maakt mijn leven stuk!
Ik vecht elke dag, de hoop op het gerecht is voor mij vervlogen hoop, hij en zijn advocaat draaiden het zo dat ik hun lastig viel! jeeses, en mijn advocaat ach het bracht toch geld op. Erna hoor je hij is echt niet goed, hij doet de moeite niet en dit is een ingewikelde zaak!
Ik heb terug werk, wel ik ben blij voor het inkomen en voor het minder piekeren.... ik ben een sociaal mens.... ik heb contact nodig.
Ik probeer ze van me af te schudden, het bonst in mijn hoofd elke seconde denk ik eraan, hoe kan iemand je zover drijven en er plezier in hebben, want dat heeft hij, destalker is het per ongeluk te weten gekomen en lacht ermee,
het was geen hulpkreet, neen daarom was ik te ver, heb enkele uren tussen leven en dood gelegen, veel denk ik hadden jullie me aub laten gaan, dit is geen leven dit is een hel voor me. Niemand stopt die vent! Ik vecht ertegen echt maar ik ben één nerveus bolletje dat op springen staat, deze nacht kon ik niet slapen ik wilde er naar toe! kalmeer middelen helpen niet zo goed meer, mijn lichaam word ze gewoon, ik wil het niet doen hem iets aandoen mezelf iets aandoen maar innerlijk schreeuwt het om hulp, en woede en verdriet! Eenzaamheid....is mijn lot nu! Voor mij een hel.
Het eergste hij is geslepen, dus mailt me niet, belt me niet meer, zoekt derden op of waar ik ben komt foto's trekken en maakt afschuwelijke artikels op zijn website die door iedereen kunnen gelezen worden! Ik word als een ex gevange bezien en hij is het met zoveel klachten en gerechterlijke instantie's die achter hem zitten, maar hij heeft de kacht van internet amls er iets van hem geschreven word vraag hij recht van antwoord zelfs dat mogen wij niet!
Ik ben niet meer de steun pillaar van vroeger, de sterke vrouw die alles aankon, god wat heb ik het daar of zo moeilijk me, ook geen steun van het gerecht, zielig, lag ik in een doodskist op 25 dec hd dit de koppen van elk journaal en krant gehadlt, gelukkig niet,
maar zielig dat men eerder een lijk moet zien en dan pas reageert door het gerecht! ik ben blij dat ik niet dood ben , echt, al vecht ik er elke dag tegen... ik vecht al heel mijn leven alleen, ik ben niets anders gewent, cexhten tegen oneerlijkheid, tegen de anderen, het ergse is ik wil niet vechten gewoon deel uitmaken van een leuke groep, maar altijd is er concurrentie, mensen zijn jaloers, zelfs mijn eigen zus! mijn eigen moeder die me nooit wilde!
Wie ben ik, waar kom ik vandaan? de twee mensen die me goed bijblijven zijn mijn grootvader en mijn tante, daar had ik echt het karakter van maar ik was nog meer wereldswijs, als ik iets begin is het bingo, en dat roept veel jaloezie op, ik wil dit niet altijd, ik wil wat ik doe goed doen kwalitiet, en met een goed gevoel.
Waar blijf ik de sterkte vandaan halen om me recht te houden om de buitenwereld niet laten te zien hoe erg het soms is, lachen kan ik niet meer, een flauwe glimlach, die kan er net af....
Niemand, behalve het gerecht, en dat weten we nu niet,
ach ik zak dieper en diepr elke keer, nu zit het echt niet meer, ik zoek werk om niet meer te piekeren, giesteren leuke dag gehad met mijn jongste, maar dan rol ik in een zwart gat, ik sta tegen over mijn partner en die begint direct over probelmen, dit en dat... en daar ga ik weer, lopen van alles, ik kan het gewoon niet meer aan,
Was dit de persoon waar ik verliefd op ws, de vrolijke positieve persoon, heb ik het nog gezien dat het een piekeraar was tot en met, en nu ik voel me schuldig voor alles wat ons over komen is, de financiele moeilijke momenten, zwanger postnotaal depressief niet kunnen me werken advocaten die niets uithaalden!
en hier zit ik een vat vol schulgevoelens, die aangesterkt worden elke keer mijn partner praat tegen me, ik neem veel kalmeer middelen, de rand is vol, druppel per druppel loopt het over, deze nacht wilde ik naar mijn stalker gaan , vond zijn adres niet, wilde dingen doen die ik nog nooit gedaan had , eens echt erop los slaan mijn frustratie en pijn lossen na al die jaren afzien! God wat zou me dat goed doen! Dit is geen mens dat is een beest en een beest heeft een geweten dus dit is nog geen beest meer! Wat is het dan, deze vuiligheid wilde mijn kindje dood in me toen ik zwanger was, daarom stalkte hij me die laatste maand 36 keer op 26 dagen! NOOIT vergeef ik hem dat, NOOIT!
Hij heeft mijn hobby geschandaliseerd door leugens , nu ik een andere hobby heb begint hij weer!
Echt ik zit in tweestrijd tussen hem iets doen of mezelf, en het is te ver al te lang al geweest!
Vandaag is zo'n dag , het zit me niet mee, ik denk veel aan vroeger, dingen die ik gedaan heb mooie leuke dingen, dromen die ik had, het gaat beter , maar niet vandaag, voel me wat ziekjes, down, al tijd tijd die drie jaar is net of mijn leven weggespoeld is , dat ik in een nachtmerrie terecht ben gekomen, en dat ik er niet wakker kan uit worden.
Ik wil gewoon rustig genieten van het leven, waarom lukt dat niet, nog een jaartje en alles is op de achtergrond, we hebben hulp en de rust keer langzaam terug.
Toch ween ik soms vanbinnen van de verloren jaren, die stilstonden en me veel pijn deden door mensen die niet in deze maatschappij horen! Verwerking heet zoiets, maar hoe kan je verwerken als de persoon in feite nog niet is gestopd en verder doet?
Hier bij me thuis , met uiteicht op groende heuvels , het genieten van de volgens, de rust, de geborgenheid, soms wil ik niet buiten, is dit mijn veilig nest!
Hoe kan men voor sommige dingen gerechterlijk ineens alles regelen in een paar dagen, voor sommigen is het een aanslepende hel van jaren? Wat scheelt er hier met dit rechtssysteem, die man staat overal bekend , bij politie , bij gerecht!
Helaas het stopt niet, het gerecht is afgewezen door de onkunde van onze advocaat, , men heeft ons iemand aangeraden die er wel van op de hooge is en hij kende de persoon die mijn leven verpest maar al te goed. helaas weet hij niet of hij er nog iets kan aan doen, na de onhandigheid van de vorige raadgever, ik hoop van wel, nog geen drie dagen na het vonnis stond mijn stalker zo noem ik hem er weer, ik was op een evenement, hij wist dat ik daar kwam, anderen waren op de hoogte dat hij kwam ik niet tot de dag ervoor! Ik was bang, echt bang, normaal ben ik van niemand bang, maar ik merk aan dingen dat ik met een trauma zit, en angsten die nog niet verwerkt zijn.
Ik was pas daar en hij stond er al foto's te trekken van mij, toen was hij lopen, ik dacht hopenlijk komt hij niet meer terug, maar neen, de bewaking en het bestuur stond aan mijn kant, ik heb van hun zoveel steun gehad, ik bibberde, het gevoel van altijd maar achtervolgt te worden.
een week erna weer maar een artikel op zijn websitje met veel schande over mij en mijn partner, die man is geobsedeert, en stopt voor niets, de politie was daar maar hij laat zich niet intimideren en gaat dor, die man hoor in een inrichting thuis.
Dit is een therapie voor mezelf, om dit een plaatsje te geven, ik dacht ooit schrijf ik er een boek over, maar wie wil nu zo een verdriet lezen....
In mijn zwangerschap was het heel erg, heel zwaar en daar maakte hij misbruik van om me toen het meeste te raken, op dit kwetsbaarste moment in mijn leven. Of dat ongeboren kindje hier nu iets van over hield of niet! Dat maakt hem niet uit, dat liet hem ijskoud.
Wie wil lezen dat een vrouw al 3 jaar lang het leven zuur word gemaakt, dat ze spartelt elke dag door te komen, haar gezin een glimlach te geven, en dat er een zelfmoord was door een zoveelste stalking op Kerstdag? Met enkele uren in levensgevaar te zijn geweest, liters bloedverloren, verweten te worden dor de verpleegsters je bent een slechte moeder want je denkt niet aan je kinderen!
Neen je hebt het zolang gedragen, zolang gehouden, tot het echt niet meer ging, dit was geen noodkreet, ik wilde rust, eindelijk rust. Het was de druppel, hij is opgepakt die nacht, ook zijn pc en materiaal, beloofde te stoppen, maar ging nog geen maand erna gewoon verder!
Het doet me goed dit neer te pennen, voor mezelf, ook slachtoffers die denken dat ze alleen staan.... En er zijn te weinig instantie's om te helpen hiervoor. Er is slachoffer hulp maar de samenwerking met het gerecht direct, die link is er nog niet.
Pesten mag niet, is strafbaar, stalking wel blijkbaar zijn we daar nog niet klaar voor, of het moet een ex zijn, pas als er iets ergs gebeurd, dan reageert men, moet dat nu echt gebeuren? Daarom schrijf ik het op, je weet nooit, dan kunnen mensen lezen hoe mijn leven was en waardoor ik ooit moest over de schreef zijn gegaan, ik vecht er elke dag tegen, elke minuut, elke seconde.
De stalker lacht, heeft er plezier in. Hij vind het leuk mensen op de knieen te krijgen, al ben je zwanger of niet! Menselijk kun je dit moeilijk noemen.
Wat erg is, je kunt niet verder, je zit vast, in deze situatie, zolang men de persoon niet doet stoppen en laat verder doen, kun je niet het loslaten, hij laat het je niet toe, mijn wereld is nu al afgeschermd, en toch dringt hij er nog steeds in, zoekt mensen op, met zijn ziekelijke geest, mensen uit mijn leven.
God laat hem stoppen, dit kun je niet blijven toelaten, wie verdient dit? Je krijgt geen adem, voelt je gevangen in een wereld zonder een einde, alles is zwaar, twee keer zo zwaar als vroeger, genieten durf je niet meer. Je piekerd de hele dag.
Wat zou ik blij zijn als hij gestopd werd, hij voelt zich God en denkt dat hij boven de wet staat, lacht met het gerecht, waar verschillende zaken lopen allemaal over hetzelfde. Lastig vallen van mensen.
Ik weet ooit stopt het, maar ik geloof er niet meer in , misschien vandaag, misschien morgen, misschien volgend jaar, die hoop is al lang verdwenen. Ik durf niet meer te hopen zelfs.
Mijn leven heeft dus een hele andere wending genomen, mijn naam waar ik trots op was is door het slijk gehaald, door leugens, onwaarheden, valse beschuldigingen.
En het spijtige is er maken altijd mensen misbruik van dit feit dan nog eens, dat je als een slecht mens door een gefrustreerd psychopaat afgebeeld word. Het zegt meer over die mensen dan over jezelf.
Maar elke keer word een nieuw begin moeilijk, je vertrouwen is weg, en het is nog moeilijker dan voorheen mensen te vertrouwen.
Je schaamt je voor iets waar je je niet hoeft voor te schamen, leugens verzonnen door een ziek persoon, die hoopt je leven zuur te maken. Wat lukt ook.
Mensen rond me veranderden, wat moesten sommigen denken? Waren de leugens waar, de laster, was ze zo slecht? Vrienden namen afstand, het waren geen echte vrienden, familie zag me anders, ik veranderde, mijn eigen ik, ik was mezelf kwijt...... ik wist me geen houding meer te geven, mijn vertrouwen is weg, in mezelf, in de medemens.
Dit kon toch niet, ik was zo niet, nu weet ik het wel ik ben zo niet, het is een hersenspin in zijn hersens met kronkels van frustratie van zijn eigen leven. Zo beeld hij me uit aan de buitenwereld, de macht van zijn internet, hij noemt zich onafhankelijk journalist, hij is niets, hij is bij geen enkele vereneging, de echte pers lacht hem uit, maar ondertussen zijn er slachtoffers van dit gestoord ventje, en ik niet alleen.
Als je een vrouw met die zwanger is, een kind dat ontwikkeld, haar rust niet gunt, haar opjaagd als een dier, hopend dat er een erg noodlot gebeurd, de laatste maand 36 keer haar tergt, haar opjut, mensen opzoekt in haar omgeving, op internet leugens laster en de vuilste beledigingen plaatst, haar man zijn werk wil afnemen.... DAN BEN JE GEEN MENS dan ben je ziek!
De laatste dag viel ik de trap naar beneden, mijn bloedruk van al dat opjagen zakte van 12 naar 8, in het ziekenhuis vertelde me het kindje stelt het goed! gelukkig nog 1 dag, en dan was ze er. de dag dat ze geboren werd was mooi, de nacht een hel, alles spookte in mijn hoofd, depressie, wanmoed....verdriet. Wat ging ons de komende maanden nog te wachten staan?
Nu word ze zondag 2 jaar, een vrolijke mooi gezonde meid, ze heeft niets te kort, ik ben leeggezogen een schim van mezelf, ik weet niet meer wie ik ben, hoe ik opnieuw kan genieten, mezelf zijn.... Geen vertrouwen meer, Nog steeds door de artiekels van hem worden mensen opgejut aangespoort, en word het niet minder erg.
De hoop in het Gerecht is allang verloren, dat ze het juiste zouden doen! Correct snel handelen.
Die drie jaar hebben zijn tol geeeist. We hadden alles om gelukkig te zijn, nu zijn we uitgeput, mijn partner en ik. We willen onze rust, stoppen met deze horor waar de stalker van geniet.
Er is nog weinig begrip van mensen, ze kunnen het ook moeilijk begrijpen, het lijkt onwezenlijk, een verhaaltje om aandacht , dat is het niet, eerst wil je het voor jezelf houden , anderen niet met confronteren, daarna worden ze zelf door de stalker benadert , dan moet je uitleg geven, velen zeggen met mij zou dit niet gebeuren, neen hoor, je zet het naast je, maar dit gaat verder, hij zoekt iedereen persoonlijk op, al mijn persoonlijke contacten, mijn ex, mijn veearts en bedreigd, al de mensen in de sport waar ik mee in contact kwam, hij verdeelde onrust en strijd en ruzie en een enorm gestook op veel onwaarheden berust, de waarheid werd helemaal verdraaid!
Ik heb controles gehad door hem, allemaal geseponeerd!
Ik kan het begrijpen dat mensen die dit nog niet hebben mee gemaakt niet kunnen begrijpen wat het is, ik hoop ook dat ze het nooit moeten meemaken. Het is een weg van lijden en afzien door iemand zijn frustratie's die niet te stoppen is!
Je wil geen medelijden, gewoon dat men je soms met rust laat, soms wil men je in een richting duwen, waar je nog niet klaar voor bent, familie denkt waarom ga je niet werken? Ik ben snel moe, geestelijk lichamelijk, de kracht van vroeger is weg.
En eigenlijk schaam je je, omdat je niet mee kunt met de samenleving. Wat je vroeger wel tegen 200% kon. Waar is die vrouw van toen? Waar kan ik ze vinden? Waar kan ik ze zoeken?
Ik herinner me voor mij al heel lang, ik herinner me vroeger een persoon die ik nu niet meer ben, genieten van het leven, van kleine dingen, mooi weer, groen gras,
nu is alles grijs en kaal, alles eentonig en zo saai....
ondertussen besef ik dat ik trauma's heb opgelopen in die tijd, angsten, in de ergste periodes wilde ik er niet meer zijn, niemand hielp me, kon me echt helpen, ik leed pijn, veel pijn zeker toen ik zwanger was...... Stress pijn, en angst pijn voor ons ongeboren kindje. erna angst voor wat er nog ging komen, nu angst na elke uitspraak gerecht, één jaar geleden gewurgd door iemand die dronken was opgestookt door de stalker! Toen angst om naar buiten te komen, opsluiten van de wereld, zweten in moeilijke omstandigheden voor me.
Ik probeer ze van me af te schudden,
Ik ben niet meer de steun pillaar van vroeger,
Waar blijf ik de sterkte vandaan halen om me recht te houden 
Niemand, behalve het gerecht,
Helaas het stopt niet,
Dit is een therapie voor mezelf,
Wat erg is,
Mijn leven heeft dus een hele andere wending genomen,
Mensen rond me veranderden,
Er is nog weinig begrip van mensen, ze kunnen het ook moeilijk begrijpen, het lijkt onwezenlijk,
Ik herinner me voor mij al heel lang,
