Ik herinner me voor mij al heel lang, ik herinner me vroeger een persoon die ik nu niet meer ben, genieten van het leven, van kleine dingen, mooi weer, groen gras,
nu is alles grijs en kaal, alles eentonig en zo saai....
ondertussen besef ik dat ik trauma's heb opgelopen in die tijd, angsten, in de ergste periodes wilde ik er niet meer zijn, niemand hielp me, kon me echt helpen, ik leed pijn, veel pijn zeker toen ik zwanger was...... Stress pijn, en angst pijn voor ons ongeboren kindje. erna angst voor wat er nog ging komen, nu angst na elke uitspraak gerecht, één jaar geleden gewurgd door iemand die dronken was opgestookt door de stalker! Toen angst om naar buiten te komen, opsluiten van de wereld, zweten in moeilijke omstandigheden voor me.
Dit is een therapie voor mezelf, om dit een plaatsje te geven, ik dacht ooit schrijf ik er een boek over, maar wie wil nu zo een verdriet lezen....
In mijn zwangerschap was het heel erg, heel zwaar en daar maakte hij misbruik van om me toen het meeste te raken, op dit kwetsbaarste moment in mijn leven. Of dat ongeboren kindje hier nu iets van over hield of niet! Dat maakt hem niet uit, dat liet hem ijskoud.
Wie wil lezen dat een vrouw al 3 jaar lang het leven zuur word gemaakt, dat ze spartelt elke dag door te komen, haar gezin een glimlach te geven, en dat er een zelfmoord was door een zoveelste stalking op Kerstdag? Met enkele uren in levensgevaar te zijn geweest, liters bloedverloren, verweten te worden dor de verpleegsters je bent een slechte moeder want je denkt niet aan je kinderen!
Neen je hebt het zolang gedragen, zolang gehouden, tot het echt niet meer ging, dit was geen noodkreet, ik wilde rust, eindelijk rust. Het was de druppel, hij is opgepakt die nacht, ook zijn pc en materiaal, beloofde te stoppen, maar ging nog geen maand erna gewoon verder!
Het doet me goed dit neer te pennen, voor mezelf, ook slachtoffers die denken dat ze alleen staan.... En er zijn te weinig instantie's om te helpen hiervoor. Er is slachoffer hulp maar de samenwerking met het gerecht direct, die link is er nog niet.
Pesten mag niet, is strafbaar, stalking wel blijkbaar zijn we daar nog niet klaar voor, of het moet een ex zijn, pas als er iets ergs gebeurd, dan reageert men, moet dat nu echt gebeuren? Daarom schrijf ik het op, je weet nooit, dan kunnen mensen lezen hoe mijn leven was en waardoor ik ooit moest over de schreef zijn gegaan, ik vecht er elke dag tegen, elke minuut, elke seconde.
De stalker lacht, heeft er plezier in. Hij vind het leuk mensen op de knieen te krijgen, al ben je zwanger of niet! Menselijk kun je dit moeilijk noemen.
Wat erg is, je kunt niet verder, je zit vast, in deze situatie, zolang men de persoon niet doet stoppen en laat verder doen, kun je niet het loslaten, hij laat het je niet toe, mijn wereld is nu al afgeschermd, en toch dringt hij er nog steeds in, zoekt mensen op, met zijn ziekelijke geest, mensen uit mijn leven.
God laat hem stoppen, dit kun je niet blijven toelaten, wie verdient dit? Je krijgt geen adem, voelt je gevangen in een wereld zonder een einde, alles is zwaar, twee keer zo zwaar als vroeger, genieten durf je niet meer. Je piekerd de hele dag.
Wat zou ik blij zijn als hij gestopd werd, hij voelt zich God en denkt dat hij boven de wet staat, lacht met het gerecht, waar verschillende zaken lopen allemaal over hetzelfde. Lastig vallen van mensen.
Ik weet ooit stopt het, maar ik geloof er niet meer in , misschien vandaag, misschien morgen, misschien volgend jaar, die hoop is al lang verdwenen. Ik durf niet meer te hopen zelfs.
Mijn leven heeft dus een hele andere wending genomen, mijn naam waar ik trots op was is door het slijk gehaald, door leugens, onwaarheden, valse beschuldigingen.
En het spijtige is er maken altijd mensen misbruik van dit feit dan nog eens, dat je als een slecht mens door een gefrustreerd psychopaat afgebeeld word. Het zegt meer over die mensen dan over jezelf.
Maar elke keer word een nieuw begin moeilijk, je vertrouwen is weg, en het is nog moeilijker dan voorheen mensen te vertrouwen.
Je schaamt je voor iets waar je je niet hoeft voor te schamen, leugens verzonnen door een ziek persoon, die hoopt je leven zuur te maken. Wat lukt ook.
Mensen rond me veranderden, wat moesten sommigen denken? Waren de leugens waar, de laster, was ze zo slecht? Vrienden namen afstand, het waren geen echte vrienden, familie zag me anders, ik veranderde, mijn eigen ik, ik was mezelf kwijt...... ik wist me geen houding meer te geven, mijn vertrouwen is weg, in mezelf, in de medemens.
Dit kon toch niet, ik was zo niet, nu weet ik het wel ik ben zo niet, het is een hersenspin in zijn hersens met kronkels van frustratie van zijn eigen leven. Zo beeld hij me uit aan de buitenwereld, de macht van zijn internet, hij noemt zich onafhankelijk journalist, hij is niets, hij is bij geen enkele vereneging, de echte pers lacht hem uit, maar ondertussen zijn er slachtoffers van dit gestoord ventje, en ik niet alleen.
Als je een vrouw met die zwanger is, een kind dat ontwikkeld, haar rust niet gunt, haar opjaagd als een dier, hopend dat er een erg noodlot gebeurd, de laatste maand 36 keer haar tergt, haar opjut, mensen opzoekt in haar omgeving, op internet leugens laster en de vuilste beledigingen plaatst, haar man zijn werk wil afnemen.... DAN BEN JE GEEN MENS dan ben je ziek!
De laatste dag viel ik de trap naar beneden, mijn bloedruk van al dat opjagen zakte van 12 naar 8, in het ziekenhuis vertelde me het kindje stelt het goed! gelukkig nog 1 dag, en dan was ze er. de dag dat ze geboren werd was mooi, de nacht een hel, alles spookte in mijn hoofd, depressie, wanmoed....verdriet. Wat ging ons de komende maanden nog te wachten staan?
Nu word ze zondag 2 jaar, een vrolijke mooi gezonde meid, ze heeft niets te kort, ik ben leeggezogen een schim van mezelf, ik weet niet meer wie ik ben, hoe ik opnieuw kan genieten, mezelf zijn.... Geen vertrouwen meer, Nog steeds door de artiekels van hem worden mensen opgejut aangespoort, en word het niet minder erg.
De hoop in het Gerecht is allang verloren, dat ze het juiste zouden doen! Correct snel handelen.
Die drie jaar hebben zijn tol geeeist. We hadden alles om gelukkig te zijn, nu zijn we uitgeput, mijn partner en ik. We willen onze rust, stoppen met deze horor waar de stalker van geniet.
Er is nog weinig begrip van mensen, ze kunnen het ook moeilijk begrijpen, het lijkt onwezenlijk, een verhaaltje om aandacht , dat is het niet, eerst wil je het voor jezelf houden , anderen niet met confronteren, daarna worden ze zelf door de stalker benadert , dan moet je uitleg geven, velen zeggen met mij zou dit niet gebeuren, neen hoor, je zet het naast je, maar dit gaat verder, hij zoekt iedereen persoonlijk op, al mijn persoonlijke contacten, mijn ex, mijn veearts en bedreigd, al de mensen in de sport waar ik mee in contact kwam, hij verdeelde onrust en strijd en ruzie en een enorm gestook op veel onwaarheden berust, de waarheid werd helemaal verdraaid!
Ik heb controles gehad door hem, allemaal geseponeerd!
Ik kan het begrijpen dat mensen die dit nog niet hebben mee gemaakt niet kunnen begrijpen wat het is, ik hoop ook dat ze het nooit moeten meemaken. Het is een weg van lijden en afzien door iemand zijn frustratie's die niet te stoppen is!
Je wil geen medelijden, gewoon dat men je soms met rust laat, soms wil men je in een richting duwen, waar je nog niet klaar voor bent, familie denkt waarom ga je niet werken? Ik ben snel moe, geestelijk lichamelijk, de kracht van vroeger is weg.
En eigenlijk schaam je je, omdat je niet mee kunt met de samenleving. Wat je vroeger wel tegen 200% kon. Waar is die vrouw van toen? Waar kan ik ze vinden? Waar kan ik ze zoeken?
Ik herinner me voor mij al heel lang,
Dit is een therapie voor mezelf,
Wat erg is,
Mijn leven heeft dus een hele andere wending genomen,
Mensen rond me veranderden,
Er is nog weinig begrip van mensen, ze kunnen het ook moeilijk begrijpen, het lijkt onwezenlijk,
