Na de eerste stage periode van 4 weken in Biyem Assi hadden we een week vrij gevraagd. Kwam leuk toevallig ook goed uit dat koen er nog een week was! We waren van plan om een deel van the Ring Road in het engelstalige noord-westen te doen, een route in ringvorm van ongeveer 360 km over rode zandwegen en passerend langs kleine dorpjes, mooie natuur en chefferies. We hadden wel een soort van reisschema opgesteld naar Afrikaanse normen ;-) maar hadden ons al op voorhand neergelegd bij vertragingen en aanpassingen ervan! Zaterdag ochtend zijn we met de bus vertrokken naar Bamenda, 3^de grootste stad van kameroen, uitvalsbasis voor de ring road en hoofdstad van de noordwestelijke provincie. Met Vatican Express on the road en met (te) veel in een busje! We hadden er speciaal voor gekozen om overdag te reizen: het landschap is niet te missen groen en adembenemend! Na n goeie 6u en 370 km slapende ledematen kwamen we aan. De buurman van Gert onderweg was een vriendelijke reveree (Richard) en dankzij hem vonden we al meteen onderdak in het guesthouse van het Presbyterian Chuch Centre. Zondag vroeg opgestaan met de bedoeling verder te reizen naar Kumbo en Oku, een stukje van the ringroad in de oostelijke richting. Op de taxivertrekplaats ontstond er enig tumult toen wij een busje kozen, de twist ging blijkbaar over de voorgestelde route (voor ons maakte het niet uit, als we maar op de bestemming geraakte). Er vielen zelfs enkele slagen en kameroenese scheldwoorden, maar wij bleven ongedeerd hoor, het was gewoon iets tussen de maatschappijen onderling. De eerste kilometers gingen over een weg waarvan we achteraf beseften dat dat het betwiste issue was: via een klein dorpje, een keer moeten uitstappen (hoewel onze medereizigers rustig bleven zitten..!) om te duwen toen we in vast zaten in de modder en over een houten brugje (lees: enkele planken) gereden dat gevaarlijk kraakte, om over de gewone putten nog maar te zwijgen! eigenlijk bijna 4x4 terrein… J na 4u kwamen we aan in Kumbo en tot onze verbazing vonden we er vrij vlug een taxi naar Oku. Daar aangekomen kwamen we meteen (en spijtig genoeg) terecht in het toeristische circuit: 2500 CFA per persoon als registratie (en toeristentax) en we moesten een gids nemen voor de  komende dagen. David nam ons meteen mee naar the Fon’s palace. Een fon is hier een lokale koning met veel aanzien. Om Mount Oku (3011m) te mogen beklimmen moesten we tijdens een audiëntie zijn toestemming vragen en dat kostte ons uiteindelijk 5000 CFA en een fles wisky ;-) Het geld (iedereen was vrij om te geven wat hij wou, maar het moest wel minstens 5OOO CFA zijn) werd verstopt in het gastenboek maar dat werd toch nog snel even bekeken, want we kregen er een officieel reçu-tje van, dat we zeker goed moesten bijhouden (voor geval er iets met ons zou gebeuren als vorm van verzekering…) de fon was een leuke verschijning met een staf en hoedje, bijna zoals je het je zou voorstellen en volgens de regels moet je hem begroeten door drie maal in je handen te klappen en te buigen. In principe mag je hem ook niet rechtstreeks aanspreken maar wel via een speaker. We kregen raffiawijn te drinken (vergelijkbaar met palmwijn) tot de kalebas leeg was! Na de audiëntie kregen we een lift via de zus van de fon, die we graag aannamen omdat het weer een beetje tropisch regende, maar die we spijtig genoeg te duur betaalden… je mag hier nooit vergeten dat je toerist bent… onze slaapplaats die nacht zou ook de duurste van de hele trip worden. Die avond in Oku nog de lokale handicraft centres bezocht, Oku’se honig gekocht, het marktje bezocht en een terasje gedaan bij kaarslicht. Volgende ochtend regen en pijpestelen! En wij waren van plan mount Oku te beklimmen! Volledig ingepakt dan toch vertrokken. Het begin van de tocht liep langs maïsvelden en even later door een bos om vanaf de boomgrens nog een uurtje over weiden te lopen. Van het (ongetwijfeld prachtige) uitzicht hebben we niet kunnen genieten, maar op de top was het toch min of meer gestopt met regenen. Paden die in het stijgen veranderd waren in kleine riviertjes waren nu bij het afdalen immens glibberig en ieder is menig maal zacht en hard met de grond in aanraking gekomen! Gelukkig kwam het zonnetje er wel af en toe door nu. Blij dat we heelhuids beneden waren en fier dat we tot op de 2^de hoogste berg van West-Afrika gestaan hadden wilden we die avond wel nog graag terug in Kumbo geraken. We vonden een snelle lift. Onderweg kregen we platte band en voor wij uit de auto gestapt waren, waren er al een paar gasten (geen idee vanwaar ze kwamen, het was al donker!) aan de band aan het sleutelen. In een mum van tijd lag er een nieuwe op! In Kumbo vonden we onderdak in het Central Inn Hotel. Het duurde wel even voor de sleutels van de kamers terecht waren en het licht deed het niet, maar voor 4000 CFA per kamer van 2 mochten we niet klagen vonden we! Hoewel… koen en ik kwamen tot een glibberige ontdekking onder ons bed (details bij betrokkene te verkrijgen) en ’s nachts werden we verrast door bezoek van een vrouw die de op de gang liep te roepen en naar iets op zoek bleek te zijn. ’s Ochtends kwamen we erachter dat die vreemde madam daar regelmatig naar haar man op zoek kwam, daarmee dat ze raar reageerde toen ik, blanke jonge vrouw ;-) de deur open deed!!

Vanuit Kumbo stond ons de volgende dag weer een tochtje over The Ring Road te wachten terug naar Bamenda. Er zaten deze keer gelukkig iets meer stroken asfalt tussen! Deze keer vonden we onderdak in het Baptised Mission Centre in Bamenda. Het is hier een zegen om op zulke plaatsen van kerkgemeeschappen te kunnen verblijven: goedkoper en veiliger en mooier dan in de meeste hotels. In bamenda is er ook een Tourist Office. De taxi had ons echter afgezet aan het Jurist Office… tja, na 4 weken in Y’dé had ons engels accent misschien te Frans geklonken, maar het kwam er wel op neer dat we de rest tevoet moesten doen en dat bij aankomst bleek dat de ambtenaar van het office al op weg naar huis was. Gelukkig nog niet te ver bleek na een tijdje want hij kwam speciaal voor ons terug. Voor het eerst tijdens ons verblijf hier kregen we (waarschijnlijk wel de enige examplaren) toeristische gidsen in onze handen, waar we uiteindelijk wel nog te veel voor betaald hebben, maar ze zijn wel praktisch. Er is hier voor de rest echt niets te vinden van info! Je moet het allemaal zelf vragen of er “toevallig” belanden… die avond hebben we samen met onze vriend Richard the Reveree gegeten. Zijn afspraken van de volgende dag heeft hij speciaal voor ons verplaatst om met ons mee te kunnen komen. Woensdag huurden we een taxi voor een volledige dag en hebben heel wat bezocht: Bali en zijn Fon’s Palace waar we een rondleiding kregen van 1 van de meer dan 40 queens, buiten de inkom betaal je er ook om foto’s te mogen nemen (we waren daar bijlange niet de enige toeristen!), Mankon Palace en het museum en het handicrafts centre in Bali waar je de kunstenaars aan het werk kan zien en waar we ons eens goed hebben laten gaan, gevolg: koffer van de taxi kon niet meer dicht… J als de toestand van de wegen het had toegelaten hadden we ook nog de watervallen van Bali en een chuch centre in Mbengwi bezocht, maar de dag zat ook zo al vol genoeg. Terug in Bamenda aangekomen op de bus naar Bafoussam (zo’n 2u zuid-oostelijker) want die avond waren we te gast bij de reveree thuis! In allerijl toverde zijn vrouw nog een lekkere maaltijd op tafel en we mochten overnachten in het guesthouse van het ziekenhuis dat er aan het Presbyterian Chuch Centre verbonden is. The Acha Eye Clinic is gespecialiseerd ziekenhuis in oogziekten en iemand van onze vrienden hier in Y’dé gaat ook naar daar om zich te laten behandelen. De volgende dag kregen we er een rondleding en waren onder de indruk van het materiaal en de toestellen die er voor handen waren! (konden dan ook alleen nog maar vergelijken met het district hospitaaltje in Biyem Assi). De rest van de dag nam de Reveree ons mee op rondleiding  door Bafoussam (iets kleiner maar vergelijkbaar met Bemenda)  en we zijn door een directeur van een Rural Investment Company, een vriend van hem, uitgenodigd om te gaan lunchen. Die nacht zouden we terugreizen naar Y’de, zodat we zeker op tijd terug waren voor koen zijn terugvlucht vrijdagavond. We mochten ’s avonds weer mee-eten bij de reveree thuis en koen kreeg al een afscheid cadeautje van hem! De reis verliep gelukkig deze keer met een grote bus en iedereen had een stoel voor zich ;-) zelfs slapen lukte aardig..! die laatste dagen hadden we dankzij de reveree minder het gevoel toerist te zijn en dat was wel aangenamer. Mensen zijn veel vriendelijker en gastvrijer als je als “vriend van” ergens komt.

De laatste vrijdag overdag zijn koen en ik op zoek gegaan naar dvd’s om al onze foto’s op te zetten voor thuis, maar dat bleek niet zo gemakkelijk et zijn… en toen we in de buurt van het centre artisanal waren hebben ze door een stommiteit van mij mn gsm kunnen pikken.. heel stom zo net op mn verjaardag... gelukkig heb ik meteen mn kaart kunnen blokkeren en n nieuwe kunnen kopen met hetzelfde nummer. Ach ja, laat dat weer een les zijn voor de toekomst hé…

Vrijdag avond kwam in ieder geval veel te snel… de afgelopen 2 weken met koen erbij waren voor mij als een droom! Ik was n maand geleden vertrokken met het gedacht hem na drie maanden terug te zien en nu was hij gewoon 2 volle weken hier geweest! Hij heeft gezien hoe wij hier leven, de mensen ontmoet met wie wij hier omgaan, een week met ons kunnen rondtrekken. Het was IDEAAL als opkikker! Ik heb echt van hem kunnen genieten! Ook leuk dat hij post en cadeautjes van het thuisfront bijhad!

We hebben koen ’s avonds naar het vliegveld van Nsimalen gebracht. Inchecken ging vlot, maar vanaf het moment dat ze zien dat je souvenirs bij je hebt laten ze je er heel wat CFA’s voor betalen, zelfs na het inchecken werd de handbagage van koen zeker 5 keer gechekt en werd hij bijna letterlijk gepluimd! Stom dat hij er veel bij verloren heeft, maar wij beginnen nu alvast strategieën te bedenken om al onze souvenirs te verstoppen om ze thuis te krijgen!!

maandag beginnen we hier aan een nieuwe stage periode in een ander ziekenhuis. het gaan 3 weken pediatrie in het CHU worden (universitair ziekenhuis). ik kijk er wel naar uit!
 

Bedankt aan iedereen voor de reacties op het gastenboek/berichtjes, de e-cardjes, de kaartjes en de cadeautjes!!! het doet deugd, echt waar!!! Ik denk toch vaak heel hard aan iedereen thuis hoor... speciaal aan de liriceesjes: ik heb de foto’s van het concert gezien en het was schitterend!! ik kijk er al naar uit om de opnames te beluisteren. hopelijk zijn de zieken genezen!

groetjes aan iedereen en hou jullie goed daar in het steeds kouder wordende belgenlandje! ;-)

Ineke