Maandag zijn zijn we bij damien uitgenodigd om te gaan eten. Damien voetbalt hier vaak op het pleintje voor het appartement en zijn vader is concierge en ze wonen met de hele familie op het terrein van het unief. Hij had voor ons le coc (weet niet hoe je dat schrijft…) gemaakt (arachide noten en fuiles maniok) echt afrikaans lekker ! hij heeft veel broers en zussen (al kan hier iedereen die je kent broer/zus genoemd worden ; mijn familie is hier ook ongelooflijk uitgebreid !!) en we hebben nog een heel gezellige avond gehad : gespreksonderwerp ? uitspraak van het nederlands en hoe greaak ik aan een blanke vrouw . HILARISCH !

enfin, kameroen gaat nog wat van zijn schoonheid voor ons onthullen komende week! we proberen voor kerst terug hier te zijn zodat we het op zn kameroenees kunnen vieren!!
hou jullie goed, warm en vrolijk ginder!
ik denk aan jullie

dikke knuf
ineke 

Dag belgenlandje!!

Het feit dat ik al volledig gewend ben aan “ah, la blanche, vient ici!” op straat, de lekker frisse douche ’s morgens, het eeuwig getoeter van taxi’s en de keuze tussen een leven delen met een rijpe kameroenees of met mijne koen, is een goed teken, maar het wil ook zeggen dat het hier serieus begint af te korten. En misschien hoort ge me al af komen… zelfs de afrikaanse tijd gaat hier uiteindelijk te snel…! De laatste stageweek gaat in en tegen vrijdag moeten we al ons boeltje bijeen gepakt hebben. Prof Achou heeft zich namelijk eens bijeengepakt en de snelheid van wel 1000 afrikaanse acties werd er beslist dat ons appartement een uitgebreide en grondige opknapbeurt gaat krijgen. Waterleidingen gaan vervangen worden, vreemde gaten gedicht, herschilderingen, vervanging deuren/ramen en muggengaas enz…Wij vetrekken vrijdag voor een kleine 10 dagen naar het Noorden van Kameroen en dan gaan ze eraan beginnen. Als we terugkomen kunnen we voor de resterende dagen terecht in het appartement van een Zwitserse universiteit hier in dezelfde blok. Het is trouwens in samenwerking met de zwitsers dat de herstellingen gebeuren.

Dinsdag ben ik met cyrille naar een repetitie geweest van een koor hier in Etoug-ébé, n wijk in Yaoundé. Het was een schitterende mengeling van afrikaanse klanken, chaos, traditie en natuurlijk dans en muziek! Misschien toch even schetsen: partituren bestaan niet, in het beste geval een velletje papier met de tekst. De enige manier om een lied vanbuiten te leren is dat iemand anders het voor je voorzingt en dat je dat dan heeeeel vaak herhaalt in kleine stukjes.. J hevige discussies waren er omtrent de choreografie, ja hoor daar wordt over nagedacht, maar het is de moeite! En natuurlijk ontbrak het kerstrepertoire er niet! De rust van de klassieker “stille nacht” werd wel bijna verstoord door de over-volumineuze stemmen van de afrikaanse vrouwen hier, maar dat heeft ooh zoveel charme!!! voor de liricezen: een uitgebreider verslag volgt!! hoe gaat het ondertussen met jullie repetities?

Vorig weekend hebben we bezoek gekregen van de dominee die we onderweg naar Bamenda hebben leren kennen. Hij had een zak vol met groenten en fruit en baton bij en het was heel leuk om hem terug te zien! Hij heeft ons uitgenodigd om kerstmis bij hem en zijn familie in Bafoussam door te brengen. Afhankelijk van onze terugreis van het noorden gaan we zien of we er geraken. Het is namelijk niet zo gemakkelijk om lange afstanden af te leggen in Kameroen. Van noord tot zuid strekt Kameroen zich over meer dan 1500 km uit. Vliegtuigmaatschappijen die in het verleden die afstanden overbrugden zijn nu herleid tot… niet meer vliegen of enkel met militaire doeleinden… en hoewel de wegen hier vrij goed zijn heb ik zo de indruk dat enkel die waar de president vaak over rijdt geasfalteerd zijn… van Yaoundé naar Douala en andere grote steden, naar Kribi (maar dan ook geen meter verder…) en andere schoon toeristische plekjes waar hij een buitenverblijf heeft. Het transport naar het noorden gaat voor ons waarschijnlijk enkele dagen in beslag nemen, maar dat hoort erbij!

Verder zijn we in dat weekend met Marieke naar het CHU geweest. Ze had al een tijdje last “troubles intestinales” en af en toe koorts en wilde graag een dokter zien. Het resultaat was een hele resem onderzoeken en een waslijstje antibiotica. We zijn ondertussen al bijna een week verder en het gaat gelukkig veel beter!

Gisteren, zaterdag zijn we met Moïse, Eugène en Cyrille naar de jaarlijkse foire geweest hier in Yaoundé. De foire is een combinatie van een beurs-markt-festival met standjes uit heel kameroen en vooral véél volk en sfeer! We hebben er van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat souveniertjes te kopen. Dankzij imposante Moïse hebben we goeie prijskes kunnen bekomen in het afdingen!

We hebben hier al veel Kameroenees eten gegeten. Onze favoriet is “mets de pistaches”.  Vandaag zondag zijn we bij JJ en zijn zus dat gerecht gaan klaarmaken. Eerst samen gezellig naar de markt voor de ingrediënten. Iedere wijk heeft hier op zn minst een of meerdere eigen marktjes waar iedere dag iets te beleven valt: verse groenten en fruit, fuilles, alle soorten rijst en bonen, maniok, plantaines, aardappelen, zoete patatten, casava’s, vis/vlees/levende kippen, kledij, schoenen, gereedschap,… enfin, kleurrijk, alles is er te vinden en de waar worden met de nodige afrikaanse touch aangeprezen! Een zaligheid om er rond te lopen! Het marktje waar we nu geweest zijn had met zijn tegels op de grond, de zon op ons bolleke en de vele groenten en fruit veel weg van een zuid-europees marktje J (is dat de heimwee die begint te spelen?). De mets bereiden bleek kinderspel, hem inpakken in de fuilles was ietsje moeilijker maar geduld en oefening baart afrikaanse kunst! Het is zeker iets dat we thuis kunnen maken, al zullen we de fuilles (van banenenplant of andere) moeten vervangen door plastic zakjes, weg met de charme…! Na een anderhalfuurtje houtvuur was het gereed, smullen!!

Over de stages heb ik nog niet zoveel verteld… dat komt omdat ze heel veel indruk op me maken en ik het daarom heel moeilijk vind om erover te vertellen. Moeilijk om op een juiste manier weer te geven hoe het er hier in een ziekenhuis aan toe gaat, ik zal er wel uitgebreid over vertellen als ik terug thuis ben. In iedere geval gaat het er hier heel anders aan toen dan bij ons.

Nu sta ik samen met marieke op de dienst gynaecologie. In de ochtend doen we samen met de andere studenten de observaties van de opgenomen patiëntes op de zalen, erna kunnen we overleggen met de residenten over de therapie. Anders dan bij ons gaan de pas bevallen moeders hier niet naar huis met 1 koets met een baby’tje en 1 koets volgestouwd met producten en materiaal voor de kleine. Met een beetje geluk wandelen ze hier met hun kindje (en opvallend vaak 2-lingen!) naar buiten samen met een hoop goede raad en advies van de witte producten. “Counseling” noemen ze dat, en het gaat da over heel elementaire dingen: ze vertellen bijvoorbeeld dat je als vrouw zelf mag beslissen of je in de toekomst nog kinderen wil, zonder te reppen over anti-conceptie, maar kom het is al een begin van bewustmaking…; dat er 2 soorten vaccinaties zijn: een programma met vaccinaties die de overheid betaalt en andere bijkomend maar ook noodzakelijk programma dat de mensen zelf moeten betalen (het gezicht dat de moeders trekken bij het horen van deprijzen verraad al welke keuze ze gaan maken). De counseling wordt door de studenten gedaan. Dat bewijst hoe nauw studenten hier betrokken zijn bij de werking van een afdeling (anders dan bij ons!).

Door de week doe ik regelmatig een wacht ’s nachts op de salle d’acoucchement. Iedere keer een belevenis en de ideale manier om bij te leren (er lopen dan minder studenten rond). Er zijn 5 bedden voorzien voor de vrouwen in arbeid, alles in dezelfde zaal, enkele gescheiden door een doek. Enfin, dit is in ieder geval al meer privacy dan in Biyem Assi waar de arbeidstafels om te beginnen ook al dienden als bevaltafel en waar de tafels zo dicht opeen stonden dat je er nauwelijks tussenkon. Er zijn 3 tafels voorzien voor bevallingen, maar er is maar 1 plaats waar het babytje opgevangen wordt (met een 60-watt peerke als warmtebron). Op hectische momenten staat ge daar dan een prutske van 1,5 kg aan z’n voetjes ondersteboven (ja zo pakken ze hier babykes op) vast te houden omdat ze net een ander pasgeboren kindje aan het verzorgen zijn. Wegens plaatsgebrek dan maar bij de moeder op bed verzorgen..

Bij ons is een keizersnede een spoedgeval. Hier ook, maar dan wel met vertraging… komt omdat eens de beslissing genomen is de familie (àls ze al meegekomen zijn) op de hoogte wordt gebracht van de kost van de operatie. Eerst zijn ze aan de grond genageld als ze de prijs horen: bijna 90.000 CFA als eerste kost, maar op het einde kan dat oplopen tot bijna 200.000 CFA (meer dan 300 euro). Dan paniekeren ze omdat ze zich realiseren dat ze dat geld zeeeeeeeeeeer moeilijk bij elkaar zullen kunnen sprokkelen op zo korte tijd en omdat de verpleging er dan op aandringt schieten ze even later in actie om het geld te vinden. Ondertussen zijn we al meer dan 15 minuten verder en zou die kleine bij ons al geboren zijn… ’s nachts heb ik het meegemaakt dat de familie 6 uur wegbleef… ondertussen lag die vrouw daar met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap van een 2-ling die bleef bloeden…

Moeilijke situatie ook als je ziet dat een meisje van 16 op de gang ligt af te zien met koorts terwijl ze een abortus doet, nadat ze 2 maanden voordien zogezegd “de baby al hadden weggehaald”… of een moeder die met de navelstreng tussen haar benen binnenkomt. Met meer dan 2 uur vertraging omdat ze eerst naar een santre de santé geweest was. Ik kan echter niet ontkennen dat mijn moeder gevoel niet naar boven komt telkens als een bevalling wel goed afloopt (en dat is gelukkig toch in de meerderheid van de keren!) die kleintjes hier zijn immens schattig en vrágen om verzorgd en vastgepakt te worden!! J

mensjes ginder,
hou jullie goed, ik duim voor diegene die examens hebben en succes met cadeautjes kopen!
dikke warme knuf
ineke 

hallo allemaal!!
Hier gaat alles goed!

Ik ben wel helemaal de kluts van de seizoenen en het moment van het jaar kwijt. Komt omdat hier het droge seizoen sinds bijna 2 weken van start is gegaan (en het dus al danig begint te stoffen –plantjes langs de weg met een rood laagje en ons brood wordt nu ook 2 keer zo snel hard J) terwijl hier ondertussen in de winkeltjes die door chinezen worden opengehouden plots plastieken kerstbomen (mét sneeuw!), gouden slingers en veelkleurige flikkerlampjes te koop aangeboden worden! Zijn ze sinterklaas dan vergeten? Hmm, die meneer zijne verjaardag vieren ze hier niet J  maar over een maand vieren ze hier ook wel kerstmis!  Vandaag heeft de mama van patricia me eraan doen denken dat het christus Koning was(van op de chiro herinner ik me daar koude knieën van...). Ik helemaal vergeten, maar zij niet: ze was helemaal in witte mariamode gekleed, en wenste ons al prevelend n heel prettige feestdag! n gekke madam J

Vorig weekend zijn we naar Kribi geweest. Plannen zijn we beginnen te maken toen Marianne (franse studente geneeskunde uit Lyon die hier voor 2 maanden stage loopt op de pediatrie in het CHU) vertelde dat ze er ook naartoe ging. Ze verblijft bij een bevriende familie (half Frans en Duits) in Bastos, eigenlijk zowat de chicste wijk hier in Y’dé (die waar alle ambassades gelegen zijn). En samen met die familie en de halve Duitse ambassade gingen ze het weekend doorbrengen in een speciaal daarvoor afgehuurd hotel aan de kust, niet ver van Kribi. Toen ze droogjes de prijs voor een kamer per nacht vertelde vielen we zowat achterover (30.000 CFA per nacht, wetende dat een beginnend verpleegster hier maar 50.000 CFA per maand verdient…), maar palmbomen, heter weer dan hier voelen en de Atlantishce oceaan zien leken ons wel aanlokkelijk. Dus hadden wij er zaterdag vroeg opstaan en weer meer dan 3,5u knellende ledematen voor over om richting Kribi te trekken! La Kribienne was de busmaatschappij deze keer en we hadden geluk want na een goed halfuurtje zat de bus al vol (inclusief het dak!!) en konden we vertrekken.

In Kribi aangekomen konden we meteen weer ervaren hoe het voelt om toerist te zijn: nog voor de motor van de bus goed en wel afgeslagen was werden we door de raampjes al verleid door menig taxichaufffeur die ons wel naar het meest subliemse hotel zou brengen… om de opdringerigen af te houden hielden we echter dapper vol dat we al lang wisten waar we naartoe wilden. Dat was gelukkig ook zo want Cyrille had voor ons een lijstje gemaakt van enkele adresjes waar we heen konden. We probeerden eerst Résidence Le Cocotier uit en hadden er geluk: voor een mooi prijsje hadden we er een appartementje met 2 kamers. Ook al hangen er hier aan de receptie dus officiële prijzen uit, je kan er altijd over onderhandelen en als je vrienden kan worden, des te beter: dan krijg je een vriendenprijsje! Kwam ons nog beter uit want cyrille zou  nog nakomen en dan konden we de prijs delen door 4 (enfin je, in theorie dan, want als we hier een van onze vrienden ergens mee naartoe nemen –met taxi, gaan eten in stalleke op straat, inkom ergens- dan verpinken ze niet als er betaald moet worden… dus betalen wij alles voor hun. we zijn het al gewoon en blijkbaar is dat hier de gewoonte, en van de andere kant bekeken krijgen we er op zn minst leuk gezelschap, een bodyguard, een gids en regelmatig een uitnodiging om ergens thuis te gaan eten voor in de plaats!). Erna hebben we ons in strand-tenuke gezet en de buurt gaan verkennen. Na enkele honderden meters kwamen we de wuivende palmen en het goudgele strand al tegen! Kribi is een toeristisch oord en dus zijn de prijzen ook gekruid… toch hebben we lekker en veel gegeten voor elk 1000 CFA. Nog best te doen als we het minimum van 2000 in de gidsen mogen geloven! We weten dan ook ondertussen waar we moeten zoeken he! Net zoals in Y’dé zijn er een heel deel vrouwen die met pot en pan zich voor het terrasje van een cafétje installeren. Bij hun kan je de meest traditionele plats vinden en die dan opeten op het terrasje, wat dus voor zowel die vrouwen als het cafétje voordelig uitkomt.

We hebben erna de haven van Kribi bezocht, een plaats waar buiten boomstammen ook de vis van de traditionele vissersbootjes verhandeld wordt, en er zaten fameus grote exemplaren bij! Foto’s trekken is op die overdrukke plaatsen en beetje riskant en lijkt voor mij ook n beetje voyeuristisch. Want zoveel toeristen lopen hier ook weer niet rond: de meeste blanken komen hun aan-het-strand-afgelegen-4-sterren-hotel-met-zwembad-bar-en-souvenierwinkeltje niet uit en de rijke kameroenees die hier op weekend komt valt voor ons niet echt op tussen de rest… Verder hebben we nog wat strandjes onveilig gemaakt, het ene al idyllischer dan het andere. Ik wil jullie nu niet meteen jaloers maken maar het had soms veel weg van de filmset bounty of van coca-cola waar die jonge sexy priester uit het water komt gestoomd… enfin, na bijna 2 maanden Afrikaans stadsleven in Y’dé gaan n mens precies al snel beginnen wegdromen bij het zien van wat golfjes J Toen we zo bij zonsondergang aan het mijmeren waren hebben we Marcellin leren kennen. Kameroenees, opgegroeid in Kribi en studenten in iets van rechten in Y’dé. Dankzij hem hebben we die avond lekker en goedkoop kunnen eten en hij bood ook aan om ons de volgende dag te gidsen naar de Chutes de Lobe, op zo’n 7 km van Kribi. Mooi meegenomen want ondertussen had cyrille laten weten dat hij wegens drukte op zijn werk ons niet meer zou kunnen komen vergezellen ginder, tot daar ons mooi gemiddelde voor de kamers… ;-)

’s Ochtends hadden we gelukkig net onze was en plas gedaan voor het water uit de kraan op was...  J we zijn dan met een taxi (deze keer met 7 erin…) richting het hotel gegaan waar Marianne verbleef. Vandaar lagen de Chutes van Lobe maar op wandelafstand. De rivier de Lobé mondt daar via een waterval rechtstreeks uit in de oceaan, naar het schijnt een van de weinige plaatsen op de wereld waar zout en zoet water zo plots met elkaar in contact komen. En ondanks dat het al het begin van het droog seizoen is was de chute toch nog ferm “gezollen” volgens de locals! De moeite!

Toen konden we ons niet meer houden en zijn we een beetje verder de golven echt gaan trotseren! Zaaaaaaaaaaalig, telkens dat Ushuaya gevoel en zeer aangenaam dat het water helemaal niet zo zout smaakt als bij ons!

Terug in Kribi geraken was echter niet zo’n gemakkelijke opdracht. De watervallen liggen namelijk nogal afgelegen in die zin dat je best een taxi bestelt voor de heen- en terugrit. Omdat wij bij het vertrek ’s ochtends nog niet zeker wisten wanneer we ervan wilden terugkeren hadden we van de chauffeur zijn gsm nummer gekregen. Mja, daar ben je hier niet zo veel mee: slechte ontvangst en het nummer dat het niet bleek te doen… wachten bleek ook geen optie want buiten 4x4’s vol met blanken, passeren er weinig auto’s en we wilden graag terug zijn om op tijd de bus naar Y’dé te halen…. Zoals in vele situaties was de oplossing er echter wel, alleen moesten we hem in dit geval durven zien…: de brommer nemen. Hoewel het er ervan vergeven is, is het een voertuig waar we in Y’dé voor geen triljoenen CFA op zouden kruipen, het zou gewoon zelfmoord zijn! Hier echter op de rustige rode hobbelweggetjes met zeer weinig kruispunten en tegenliggers durfden we de uitdaging wel aan! Temeer ook omdat de driver ons plechtig beloofd had “prudent” te rijden…! Ine, marieke en haar rugzak vanachter, die van mij vanvoor en dan maar laten wapperen die haren! Gert kwam dapper met een volgend exemplaar! Zonder kleerscheuren aangekomen en zelfs gecharmeerd, die brommer-taxi’s verzekeren hier het inkomen van heel wat kameroenese jonge mannen (vooral heel grappig om te zien dat de drivers vaak ne dikke fleece en n muts en handschoenen aantrekken – tegen de kou…). Met La Kribienne prima terug in Y’dé aangekomen op nog een schappelijk uur!


Vrijdag waren we uitgenodigd bij een pediatrisch chirurg die werkt in een ziekenhuis dichtbij Hopital Central. met hem hebben we een boompje opgezet over de verschillen tussen hier en europa. en hij kan erover meepraten want hij heeft in frankrijk een deel van zijn specialisatie en opleiding gedaan. was n heel gezellige avond met natuurlijk afrikaanse gevulde tafel! als neusje van de zalm werden we in zijn auto met airco terug naar huis gebracht!

Deze zaterdag zijn we naar Monatélé geweest, een klein dorpje op een uurtje boemelen van Y’dé. Een tante van JJ woont daar en we zijn er hartelijk kontvangen! Ze kwam net terug van haar akkers en had verse maïs en bladeren van de maniokplant bij: dé ingrediënten van Sanga (we hebben het helpen koken). Monatélé staat wel in grote letters op de kaart, maar et is toch maar een klein stadje, en waar de tante woont nog afgelegener (ze hebben er net 5 maanden zonder stroom gezeten…) maar die grote letters da komt omdat het een soort van mini-provincie-hoofdstadje is J we hebben hier al heel vaak palmwijn gedronken, maar daar hebben we ook gezien hoe ze dat maken: ze kappen ne goeie dikke palmboom om en als die dan horizontaal ligt maken ze aan het uiteinde een reservoirke dat het sap dat uit het afgesneden top van de boom opvangt, iedere dag gaan ze dat op bepaalde uren leegmaken en uit zo’n 5 omgehakte bomen halen ze dagelijks toch zo’n 2-4 liter. Het ziet er wit uit, af en toe zit er een mierke of wat schors in en het bruist een beetje. Het smaakt naar… tja, iets met een beetje gist (naart schijnt zit er ook natuurlijke alcohol in) en beetje gesuikerd. Zo’n omgehakte palm kan tot 3 weken palmwijn geven! ik weet niet zeker of het geluk is om he merbij te zetten, maar de familiefoto nemen was hilarisch, bewijze d ecompositie ervan...

vandaag is Eugène met ons op rondleiding geweest hier op de site van de Unief. Y'dé heeft een universitreit in 2 delen, en 1 ervan Yaoude I is hier gelegen (deel II kligt ergens in het noorden), ons appartement ligt er eigenlijk in... (marieke is niet meegeweest, ze voelde zich niet zo super, ne straffe rume heeft haar te pakken, al voor de 2de keer...!) het is een kei groot domein waar hier en daar een gebouw van het unief op ligt, tussen de palmbomen, exotisch... De faculteiten wetenschappen, geneeskunde en die van humane wetenschappen (fylosofie, literatuur,...) zijn er gevestigd. wat gert en mij er vooral van bijgebleven is is dat er op zondagochtend (het was net 9u voorbij...) heeel wat studenten in de lege auditoria plaats namen om te studeren of elkaar bijjles te geven... je kan hier inderdaad best niet je jaar verspelen, het is peperduur!! er zijn ook studentenkamers en een soort van resto (waar de studenten slechte kost kunnen eten voor 150 CHF =25 eurocent...) spijtig genoeg zijn er van het unief uit niet genoeg kamers (20 000 studenten) en moeten de meesten iets zien te huren in de stad. er is dan ook een heuse studentenwijk gegroeid vlak achter de univesitaire site. een leuke sfeer, maar niet gemakkelijk om er te wonen: voor 15000 CFA in de maand in een kamertje van  maximum 3 op 3m, zonder stromend water, weinig licht en om de kosten te drukken soms met 2 of 3 op n kamertje... maar wel sfeeeeer! dat is dan mss wel spijtig aan het feit dat er voor ons al voor onderdak gezorgd was, hoewel we in vergelijking zelfs niet mogen spreken van klagen... de studenten hier hebben het niet gemakkelijk, er zijn hier geen beurzen of ouders die helpen betalen, waardoor ze bijvoorbeeld vaak maar 1 maal per dag kunnen eten...

enfin, het gaat hier dus prima!
morgen de laatste 3 weken stage die ingaan, op gynaecologie in het CHU, amai, da begint hier af te korten... spijtig!
hou jullie goed ginder en voor diegenen die al axamens hebben toitoitoi!!!

gros bisous
Ineke

Aloha allemaal!

Even een berichtje om te laten weten dat alles hier goed gaat! bijna in de helft...

Het weekend was voor mij even wennen, zo zonder mijn maatje. We hebben er dan ook een rustig weekendje van gemaakt want de reis naar bamenda zat ook nog wat in onze kleren… zondag een bezoekje gebracht aan de moeder van Jean-Jules. Zij woont in Etoug-ébé, een quartier vanhieruit in de richting van Biyem Assi. Ik heb er Malta Guinness leren drinken (een zoet vrouwenbier zonder alcohol) en we gingen naar huis met een zak vol met cacaonoten, cocosnoten en papaya’s! zalig hé!

Deze week was de eerste week op n nieuwe stageplaats: pediatrie in het CHU (universitair ziekenhuis hier in Yaoundé). ’s Morgens geen avonturen meer in de taxi’s want het CHU ligt hier op nog geen 100 meter van. Tzijn onze buren en we kunnen langs de zijingang naar binnen! In vergelijking met Biyem Assi is het wel een groot verschil. De prijs van een opname of verblijf op de kamers bijvoorbeeld en het feit alleen al dat er 1-persoonskamers zijn, de ‘haut-standing’ kamers… verder is er bijvoorbeeld op de zalen een kraan (iets wat ze in Biyem Assi niet hadden), wat niet wil zeggen dat die ook altijd werkt ;-). Er lopen ook proffen, residenten en veel meer studenten rond (zoals bij ons eigenlijk), echt wel veel eigenlijk. En er is meestal iedere dag les. Lees: een exposé met achteraf een voor ons eindeloos lijkende discussie- en vragenronde. Het onderwerp ligt niet altijd op voorhand vast en de agenda is meer voor annulaties en verschuivingen vatbaar dan dat het hier regent! J Marieke staat ook op de pediatrie en Gert staat er op de materniteit/gynaecologie. Er is hier ook een franse studente geneeskunde, Marianne, die er ook op de pediatrie staat. N toffe madam!

Woensdag hebben we van Eugène een rondleiding gekregen in het Hôpital Central hier in Yaoundé. Normaal gezien zouden we ook stage doen, maar we gaan de rest allemaal in het CHU doen. Het Hôpital Central is zo mogelijk nog groter dan het CHU! De meeste afdelingen (en ze hebben er alles) zijn ondergebracht in een apart paviljoen. Er wordt hier in tegenstelling tot bij ons, weinig in de hoogte gebouwd. Misschien maar goed ook: stel je voor dat je na je operatie de trap af moet naar de afdeling eronder omdat de lift niet werkt… Het ziekenhuis is goed uitgerust met een grote materniteit en ook met een SAMU (Frans voor MUG) als enige in Y’dé, en misschien ook in Kameroen… Eugène werkt er als een soort van anesthesie-assistent op de spoedafdeling. Die nacht moest hij echter geen wacht doen want het toestel voor het verdovingsgas tijdens operaties werkte niet, dus er werd niet geopereerd… maar er zullen wel veel verkeersongelukken zijn… ze hebben er ook een Hôpital de Jour. Letterlijk vertaald een daghospitaal. Maar inhoudelijk niet hetzelfde als een daghospitaal bij ons. Het is een centrum voor HIV diagnostiek en behandeling. Maar om het voor de patiënten niet te stigmatiserend te maken staat er aan de ingang een plakkaat met ‘daghospitaal’ erop. Pas als je er binnengaat, kom je infoposters tegen over HIV en AIDS. Zou ondertussen niet iedereen al weten dat het geen gewoon daghospitaal is? Er is hier in iedere geval nog een groot taboe rond HIV: een test voor HIV noemt hier bijvoorbeeld ook sérologie de lave, of men zegt onder het verplegend personeel, waar de patiënt bij is bijvoorbeeld: “vous avez déja lavé ce patient?” (heb je deze patiënt al getest op HIV?) Heel vaak willen de mensen zich gewoon ook niet laten testen. Langs de andere kant zijn er langs de wegen grote panelen van de overheid met waarschuwingen tegen HIV. En op de achterkant van de schoolschriftjes (die ook als patiëntenboekjes gebruikt worden) staat ook een boodschap die oproept tot bescherming tegen HIV. Leek me al een hele stap in de richting van voorlichting. Maar zoals iemand hier de opmerking gaf: door het analfabetisme kunnen heel wat mensen hier die boodschap gewoon niet “lezen”… enfin, zo blijven de stages hier in iedere geval interessant!

Terwijl thuis de temperatuur waarschijnlijk langzaam zakt stijgt ze hier gezellig! Het zonneke schijnt hier buiten en ook vanbinnen bij mij! Ik hou ondertussen immens van Kameroen en zijn mensen! En we gaan nog niet naar huis… we zitten nog maar in de helft! hou jullie goed ginder!

Groetjes en knuf

ineke

Na de eerste stage periode van 4 weken in Biyem Assi hadden we een week vrij gevraagd. Kwam leuk toevallig ook goed uit dat koen er nog een week was! We waren van plan om een deel van the Ring Road in het engelstalige noord-westen te doen, een route in ringvorm van ongeveer 360 km over rode zandwegen en passerend langs kleine dorpjes, mooie natuur en chefferies. We hadden wel een soort van reisschema opgesteld naar Afrikaanse normen ;-) maar hadden ons al op voorhand neergelegd bij vertragingen en aanpassingen ervan! Zaterdag ochtend zijn we met de bus vertrokken naar Bamenda, 3^de grootste stad van kameroen, uitvalsbasis voor de ring road en hoofdstad van de noordwestelijke provincie. Met Vatican Express on the road en met (te) veel in een busje! We hadden er speciaal voor gekozen om overdag te reizen: het landschap is niet te missen groen en adembenemend! Na n goeie 6u en 370 km slapende ledematen kwamen we aan. De buurman van Gert onderweg was een vriendelijke reveree (Richard) en dankzij hem vonden we al meteen onderdak in het guesthouse van het Presbyterian Chuch Centre. Zondag vroeg opgestaan met de bedoeling verder te reizen naar Kumbo en Oku, een stukje van the ringroad in de oostelijke richting. Op de taxivertrekplaats ontstond er enig tumult toen wij een busje kozen, de twist ging blijkbaar over de voorgestelde route (voor ons maakte het niet uit, als we maar op de bestemming geraakte). Er vielen zelfs enkele slagen en kameroenese scheldwoorden, maar wij bleven ongedeerd hoor, het was gewoon iets tussen de maatschappijen onderling. De eerste kilometers gingen over een weg waarvan we achteraf beseften dat dat het betwiste issue was: via een klein dorpje, een keer moeten uitstappen (hoewel onze medereizigers rustig bleven zitten..!) om te duwen toen we in vast zaten in de modder en over een houten brugje (lees: enkele planken) gereden dat gevaarlijk kraakte, om over de gewone putten nog maar te zwijgen! eigenlijk bijna 4x4 terrein… J na 4u kwamen we aan in Kumbo en tot onze verbazing vonden we er vrij vlug een taxi naar Oku. Daar aangekomen kwamen we meteen (en spijtig genoeg) terecht in het toeristische circuit: 2500 CFA per persoon als registratie (en toeristentax) en we moesten een gids nemen voor de  komende dagen. David nam ons meteen mee naar the Fon’s palace. Een fon is hier een lokale koning met veel aanzien. Om Mount Oku (3011m) te mogen beklimmen moesten we tijdens een audiëntie zijn toestemming vragen en dat kostte ons uiteindelijk 5000 CFA en een fles wisky ;-) Het geld (iedereen was vrij om te geven wat hij wou, maar het moest wel minstens 5OOO CFA zijn) werd verstopt in het gastenboek maar dat werd toch nog snel even bekeken, want we kregen er een officieel reçu-tje van, dat we zeker goed moesten bijhouden (voor geval er iets met ons zou gebeuren als vorm van verzekering…) de fon was een leuke verschijning met een staf en hoedje, bijna zoals je het je zou voorstellen en volgens de regels moet je hem begroeten door drie maal in je handen te klappen en te buigen. In principe mag je hem ook niet rechtstreeks aanspreken maar wel via een speaker. We kregen raffiawijn te drinken (vergelijkbaar met palmwijn) tot de kalebas leeg was! Na de audiëntie kregen we een lift via de zus van de fon, die we graag aannamen omdat het weer een beetje tropisch regende, maar die we spijtig genoeg te duur betaalden… je mag hier nooit vergeten dat je toerist bent… onze slaapplaats die nacht zou ook de duurste van de hele trip worden. Die avond in Oku nog de lokale handicraft centres bezocht, Oku’se honig gekocht, het marktje bezocht en een terasje gedaan bij kaarslicht. Volgende ochtend regen en pijpestelen! En wij waren van plan mount Oku te beklimmen! Volledig ingepakt dan toch vertrokken. Het begin van de tocht liep langs maïsvelden en even later door een bos om vanaf de boomgrens nog een uurtje over weiden te lopen. Van het (ongetwijfeld prachtige) uitzicht hebben we niet kunnen genieten, maar op de top was het toch min of meer gestopt met regenen. Paden die in het stijgen veranderd waren in kleine riviertjes waren nu bij het afdalen immens glibberig en ieder is menig maal zacht en hard met de grond in aanraking gekomen! Gelukkig kwam het zonnetje er wel af en toe door nu. Blij dat we heelhuids beneden waren en fier dat we tot op de 2^de hoogste berg van West-Afrika gestaan hadden wilden we die avond wel nog graag terug in Kumbo geraken. We vonden een snelle lift. Onderweg kregen we platte band en voor wij uit de auto gestapt waren, waren er al een paar gasten (geen idee vanwaar ze kwamen, het was al donker!) aan de band aan het sleutelen. In een mum van tijd lag er een nieuwe op! In Kumbo vonden we onderdak in het Central Inn Hotel. Het duurde wel even voor de sleutels van de kamers terecht waren en het licht deed het niet, maar voor 4000 CFA per kamer van 2 mochten we niet klagen vonden we! Hoewel… koen en ik kwamen tot een glibberige ontdekking onder ons bed (details bij betrokkene te verkrijgen) en ’s nachts werden we verrast door bezoek van een vrouw die de op de gang liep te roepen en naar iets op zoek bleek te zijn. ’s Ochtends kwamen we erachter dat die vreemde madam daar regelmatig naar haar man op zoek kwam, daarmee dat ze raar reageerde toen ik, blanke jonge vrouw ;-) de deur open deed!!

Vanuit Kumbo stond ons de volgende dag weer een tochtje over The Ring Road te wachten terug naar Bamenda. Er zaten deze keer gelukkig iets meer stroken asfalt tussen! Deze keer vonden we onderdak in het Baptised Mission Centre in Bamenda. Het is hier een zegen om op zulke plaatsen van kerkgemeeschappen te kunnen verblijven: goedkoper en veiliger en mooier dan in de meeste hotels. In bamenda is er ook een Tourist Office. De taxi had ons echter afgezet aan het Jurist Office… tja, na 4 weken in Y’dé had ons engels accent misschien te Frans geklonken, maar het kwam er wel op neer dat we de rest tevoet moesten doen en dat bij aankomst bleek dat de ambtenaar van het office al op weg naar huis was. Gelukkig nog niet te ver bleek na een tijdje want hij kwam speciaal voor ons terug. Voor het eerst tijdens ons verblijf hier kregen we (waarschijnlijk wel de enige examplaren) toeristische gidsen in onze handen, waar we uiteindelijk wel nog te veel voor betaald hebben, maar ze zijn wel praktisch. Er is hier voor de rest echt niets te vinden van info! Je moet het allemaal zelf vragen of er “toevallig” belanden… die avond hebben we samen met onze vriend Richard the Reveree gegeten. Zijn afspraken van de volgende dag heeft hij speciaal voor ons verplaatst om met ons mee te kunnen komen. Woensdag huurden we een taxi voor een volledige dag en hebben heel wat bezocht: Bali en zijn Fon’s Palace waar we een rondleiding kregen van 1 van de meer dan 40 queens, buiten de inkom betaal je er ook om foto’s te mogen nemen (we waren daar bijlange niet de enige toeristen!), Mankon Palace en het museum en het handicrafts centre in Bali waar je de kunstenaars aan het werk kan zien en waar we ons eens goed hebben laten gaan, gevolg: koffer van de taxi kon niet meer dicht… J als de toestand van de wegen het had toegelaten hadden we ook nog de watervallen van Bali en een chuch centre in Mbengwi bezocht, maar de dag zat ook zo al vol genoeg. Terug in Bamenda aangekomen op de bus naar Bafoussam (zo’n 2u zuid-oostelijker) want die avond waren we te gast bij de reveree thuis! In allerijl toverde zijn vrouw nog een lekkere maaltijd op tafel en we mochten overnachten in het guesthouse van het ziekenhuis dat er aan het Presbyterian Chuch Centre verbonden is. The Acha Eye Clinic is gespecialiseerd ziekenhuis in oogziekten en iemand van onze vrienden hier in Y’dé gaat ook naar daar om zich te laten behandelen. De volgende dag kregen we er een rondleding en waren onder de indruk van het materiaal en de toestellen die er voor handen waren! (konden dan ook alleen nog maar vergelijken met het district hospitaaltje in Biyem Assi). De rest van de dag nam de Reveree ons mee op rondleiding  door Bafoussam (iets kleiner maar vergelijkbaar met Bemenda)  en we zijn door een directeur van een Rural Investment Company, een vriend van hem, uitgenodigd om te gaan lunchen. Die nacht zouden we terugreizen naar Y’de, zodat we zeker op tijd terug waren voor koen zijn terugvlucht vrijdagavond. We mochten ’s avonds weer mee-eten bij de reveree thuis en koen kreeg al een afscheid cadeautje van hem! De reis verliep gelukkig deze keer met een grote bus en iedereen had een stoel voor zich ;-) zelfs slapen lukte aardig..! die laatste dagen hadden we dankzij de reveree minder het gevoel toerist te zijn en dat was wel aangenamer. Mensen zijn veel vriendelijker en gastvrijer als je als “vriend van” ergens komt.

De laatste vrijdag overdag zijn koen en ik op zoek gegaan naar dvd’s om al onze foto’s op te zetten voor thuis, maar dat bleek niet zo gemakkelijk et zijn… en toen we in de buurt van het centre artisanal waren hebben ze door een stommiteit van mij mn gsm kunnen pikken.. heel stom zo net op mn verjaardag... gelukkig heb ik meteen mn kaart kunnen blokkeren en n nieuwe kunnen kopen met hetzelfde nummer. Ach ja, laat dat weer een les zijn voor de toekomst hé…

Vrijdag avond kwam in ieder geval veel te snel… de afgelopen 2 weken met koen erbij waren voor mij als een droom! Ik was n maand geleden vertrokken met het gedacht hem na drie maanden terug te zien en nu was hij gewoon 2 volle weken hier geweest! Hij heeft gezien hoe wij hier leven, de mensen ontmoet met wie wij hier omgaan, een week met ons kunnen rondtrekken. Het was IDEAAL als opkikker! Ik heb echt van hem kunnen genieten! Ook leuk dat hij post en cadeautjes van het thuisfront bijhad!

We hebben koen ’s avonds naar het vliegveld van Nsimalen gebracht. Inchecken ging vlot, maar vanaf het moment dat ze zien dat je souvenirs bij je hebt laten ze je er heel wat CFA’s voor betalen, zelfs na het inchecken werd de handbagage van koen zeker 5 keer gechekt en werd hij bijna letterlijk gepluimd! Stom dat hij er veel bij verloren heeft, maar wij beginnen nu alvast strategieën te bedenken om al onze souvenirs te verstoppen om ze thuis te krijgen!!

maandag beginnen we hier aan een nieuwe stage periode in een ander ziekenhuis. het gaan 3 weken pediatrie in het CHU worden (universitair ziekenhuis). ik kijk er wel naar uit!
 

Bedankt aan iedereen voor de reacties op het gastenboek/berichtjes, de e-cardjes, de kaartjes en de cadeautjes!!! het doet deugd, echt waar!!! Ik denk toch vaak heel hard aan iedereen thuis hoor... speciaal aan de liriceesjes: ik heb de foto’s van het concert gezien en het was schitterend!! ik kijk er al naar uit om de opnames te beluisteren. hopelijk zijn de zieken genezen!

groetjes aan iedereen en hou jullie goed daar in het steeds kouder wordende belgenlandje! ;-)

Ineke

Hallo belgië!!

Sinds vorige vrijdag 20/10 zijn we hierin Yaoundé met n landgenoot meer! Dankzij vereende krachten uit Kameroen en België is het uiteindelijk (én gelukkig) voor Koen toch nog gelukt om naar hier te komen voor 2 weken. Samen met prof Achou zijn we hem vrijdagavond in Nsimalen (luchthaven) gaan ophalen. Net als ons verwonderde hij zich ook over het weelderige groen langs de weg en het roekeloze verkeer óp de weg… raar vooral voor ons ook dat het na drie weken al een gewoonte was geworden… het duurde niet lang of jean-jules kwam langs om koen zijn eerste avond in kameroen te vieren:  naar n terrasje met live mingdzang muziek en dans, onderweg werden we getrakteerd op een hevig onweer en we zaten met z’n 8-en in ‘n taxi; als doop kan dat tellen!

Zaterdag stond een bezoek aan Nlong op het programma, een dorpje in de richting van Douala, op ongv 40 km van Yaoundé. Naar aloude traditie zaten we gezellig met z’n 8-en in n taxi (wel geen gele deze keer, de afstand was wat verder he). Na ongeveer anderhalf uurtje hobbelen kwamen we aan en werden meteen vriendelijk ontvangen door de familie van Georges (vriend van jean-jules en onze vrijgeleide voor het dorpje). We werden rondgeleid maar al gouw bleek dat we donder op onze donder zouden krijgen. Gelukkig konden we schuilen en ondertussen wat suikerriet, palmnoten en baton de maniok eten en palmwijn drinken. De foto’s getuigen ook van “tijd genoeg voor een dutje”! de regen had ook een nadeel: onze lift van de heenweg geraakte niet meer tot in het dorpje (glibberig en glijdend, bergop/bergaf…) dus zijn we te voet begonnen aan de terugtocht. Het was al donker toen we na 2 u wandelen aan de grote (asfalt)weg aankwamen. Gelukkig hadden we net daarvoor een lift te pakken (oom van Henri, buur van Georges). Met rare geluiden, knipperlichten, 2000 CFA voor politiecontrole onderweg en tegen 25 per uur kwamen we tegen ongeveer half 10 terug “thuis” aan…

Zondag is ondertussen wasdag hier. Terwijl onze kleren hingen te drogen waren we uitgenodigd bij miss pisow,  een verpleegster in Biyem Assi. We mochten meteen mee aan tafel schuiven en haar man (prof en orthopedisch chirurg) gaat ons volgende week in Bamenda rondleiden. Leuk toch hoe de mensen hier meteen voorstellen om te gidsen! Erna zijn we ook een bezoekje aan de zusters van Mvolye gaan brengen om hen te bedanken. Toffe madammen!!

Maandag terug naar het ziekenhuis en voor de laatste week deze keer. Maandag heeft koen tevergeefs op z’n Afrikaans op Jean-Jules zitten wachten. Dinsdag was productiever en tegen woensdag hadden we hier al nieuwe tafellakens-plastiekjes ;-), douchegordijn en een schap-tafeltje voor op mn kamer! Zoals gewoonlijk op de grote ronde woensdag deden we mee met de patiëntenpresentaties. ‘s Avonds stof gekozen en maten opgenomen voor een echt pak op maat voor Gert,  Joris en Koen. Ook die avond had het verhaal van de 101 rode vlechtjes van Ine had een lang staartje: van half 5 tot half 11 en een slapende kont. Koen hield me godzijdank gezelschap en heeft heel z’n trucken-doos moeten bovenhalen om Emma, die daar ook rondliep, bezig te houden…!

Mn nieuwe kapsel kreeg de volgende dag heel wat aandacht. Menig verpleegster had plots weer een huwbare broer, zoon of neef ;-) gelukkig stond koen buiten te wachten!!! Oja, ondertussen hebben we 2 douches omdat we van de nood een deugd gemaakt hebben. (volledige uitleg is wegens gevoelige lezers achteraf te verkrijgen…)

Die middag was er ook een réunion over gebruik van pijnmedicatie gevolgd door een exposé van een medische firma. Wij dachten dat het gedaan was maar er kwam nog een 2^de deel… wisten wij veel… ja hoor, een heuse uitgebreide receptie met drinken en eten op kosten van de firma! (heel europees dus

aan iedereen die post met koen had meegegeven, bedankt!! was heel leuk om te lezen!
het gaat hier dus in ieder geval nog prima en iedereen geniet hier met volle teugen!
voor iedereen die volgende week vakantie heeft: geniet ervan, gaan wij hier ook doen!

dikke knuffel
koen en ine