17-02-2012 om 16:24 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Na iets meer dan drie weken afwezigheid van nieuw “leesvoer” op de blog (voor de nieuwsgierige hongerige magen) wordt het toch nog eens tijd om iets van ons te laten horen…

Het gaat ons goed hier in Kigoma. Onze tijd begint helaas wel erg te korten, zeker nu de inleefreizigers zijn gearriveerd zal het snel zaterdag 25 februari zijn. Maar dat neemt niet weg dat we de laatste anderhalve week met 200% zullen genieten van het mooie en minder mooie Afrika waar we ondertussen op verliefd zijn geworden! Hieronder volgt een beknopte samenvatting van de laatste weken.

Een paar weken geleden, het weekend na ons safari-avontuur in Katavi, hebben de dames een klerenuitverkoop (kleren wegschenken) gehouden op het terrasje aan ons huisje. We hadden enkele Tanzaniaanse vrienden uitgenodigd waaronder Gloria (de kleermaakster), Tatu (kuisvrouw in Aqua Lodge) en Eric (onze kok en huishoudman). Ze waren blij met de kleren. En wij vonden het leuk om te zien toen ze enkele dagen later de gekregen kleren aanhadden J

Op een zondagochtend zijn we samen met Vitus (de kraamverkoper) naar de eucharistieviering in de grote kerk van Kigoma geweest. Het was eens leuk om te zien hoe een misviering in Afrika gebeurt. De mannen en de vrouwen gaan in hun zondagse kleren naar de kerk en nemen apart plaats (mannen links en vrouwen rechts). De kerk zat ook stampvol tot achter. Links van voor stond een elektrisch orgeltje waar de organist hevig op speelde en het swingende koor (gemengd en met verschillende instrumenten zoals trommels, regenpijpen en djembe’s) begeleidde. Een genot om te zien. Van de rest van de minstens 2 uur durende misviering staken we niet echt iets op aangezien we het Swahili niet echt beheersen… Maar zeker een leuke ervaring om eens mee te maken!

De week dat Hanne, Sophie en Lisa, onze 3 medestudenten terug naar huis vertrokken, vond onze wissel op stage plaats. Doortje bleef op Maternity Ward en kreeg voor een weekje gezelschap van Brecht. Ilse verhuisde voor de laatste 2 weken naar de OT, nog een weekje samen met Caroline. Daarnaast was het ook tijd om eens wat souveniertjes te kopen zoals halskettingen, armbanden, beeldjes, etc... Ook lieten de dames maar al te graag hun op de markt gekochte stofjes bij de kleermaaksters Anna of Gloria omtoveren tot prachtige kleedjes. Om van onze stage-avonturen te bekomen, gingen we na stage vaak langs bij Sandra’s Bar voor een lekker verfrissende Tusker (lokaal bier), een frisse fanta of cola en natuurlijk last but not least, een overheerlijke chips mayai (frieten verwerkt in een omelet geserveerd met lekker sappige stukjes tomaat met ajuin. HMMMMM…)

Maar het was niet altijd rozengeur en maneschijn… Af en toe kregen we het wat moeilijk omdat we het thuisfront misten, iets aangrijpends hadden meegemaakt op stage of omdat we wat ziekjes waren. Zo stond Doortje een keertje ’s ochtends op met hevige, stekende hoofdpijn. Toch besloot ze, na een pilletje te hebben genomen, op stage te vertrekken. Wat een doorzetster! Ook Caroline heeft te kampen gehad met migraine. Maar die is gelukkig ook overgegaan na wat bedrust en een pilletje. Omdat Brecht al enkele dagen vermoeid was, pijn in z’n botten had en een bleek gezicht had, heeft hij voor de zekerheid een malariatestje laten doen. Die was gelukkig negatief. En nu gaat het ook weer stukken beter. Het lijkt wel of Ilse de enige sterke madam is van ons vier… J

Om het weekend goed in te zetten, trokken we samen met Jean-Michel naar het Lake View Hotel in het centrum van Kigoma waar we de hele nacht al dansend met de Afrikanen doorbrachten. Zalig! Op zondag maakten Doortje en Caroline overheerlijke spaghetti voor ons klaar waar ook Annelies, studente journalistiek en op zondagavond aangekomen in Mjimwema, enorm van genoot.

De maandag hadden we nog een dagje vrij en trokken we met ons vier (Annelies, Brecht, Doortje en Ilse. Caroline had hoofdpijn en bleef thuis) naar Jacobsen-beach. Een prachtig (privé-)strand in een baai omgeven door hoge rotsen. Het leek wel eventjes of we op een paradijselijk eiland waren beland. Zo mooi dat het daar is. Je kan er echt heerlijk genieten en tot rust komen. We gaan er zeker nog een keertje terug!

De dinsdag deden Caroline en Brecht nog voor de laatste keer een wissel op stage. Caroline naar Maternity en Brecht terug naar de OT. Diezelfde week, de woensdag, kwamen er 4 nieuwe studenten aan in ons huisje. 4 Meisjes: Tine, Lotte, Delphi en Astrid. We kwamen ze tegen toen we, terugkomend van stage, voorbij Aqua Lodge passeerden. En we maakten ook ineens kennis met Katrien, een vrouw die normaal verantwoordelijk is voor ons hier in Kigoma. Maar aangezien we haar (per toeval) pas na 6 weken in Kigoma tegenkwamen, betwijfelen we die verantwoordelijkheid wel een beetje… Naar het schijnt was ze zelfs niet eens op de hoogte dat wij met ons vieren in Kigoma waren…

We waren nu al met 9 in het huisje, bleek dat er donderdag nog twee jongens, Roel en Bram (beiden muziekleerkracht) zouden bijkomen (tot groot jolijt van Brecht: eindelijk eens terug wat mannenpraat!).Maar dat betekende dus dat we met z’n elven zouden zijn. Het huisje zit nu overvol maar het gaat momenteel verrassend goed samen met zo’n grote groep. We moeten wel in shiften eten, soms aanschuiven aan het toilet en de zetels in de living zijn altijd bezet. Maarja J

Afgelopen zaterdag waren we door Jean-Michel uitgenodigd om getuige te zijn van zijn hernieuwing van de geloften als vrijwilliger voor de Broeders van Liefde in het Maendeleo Youth Center. Hij was fier dat we met zo’n grote groep aanwezig waren voor hem. Ook wij voelden ons super fier over ‘onze Jean-Michel’! Het voelde echt alsof een familielid van ons  zijn ‘plechtige communie’ ging doen J Later op de avond trokken we met ons vier, Roel, Astrid Delphi en Lotte naar Bungalow Time in Maendeleo. Het was weer zalig: we zongen en we dansten erop los samen met de bewoners van het center. De meisjes deden een opvoering van het liedje en dansje “Hoofd schouders knie en teen” en Roel en Brecht zongen samen, een aangepaste swingende Afrikaanse versie van “Vrolijke vrienden”. Zalig om de reacties van de “Maendeleo-ers” hierop te zien! Daarna trokken we verder naar de “Faith Bar” om voor te drinken vooraleer we naar de discotheek “Kibo” gingen waar we hadden afgesproken met onze Afrikaanse vrienden Charles (baas van Maendeleo), Jean-Michel en Vitus (de kraamverkoper). De Kibo, dat was een feestje!!! We dansten en swingden erop los. Aan het einde van de avond, zo rond een uur of 4 ’s morgens, waren we wel allemaal een “klein beetje heel veel” tipsy… Maarja, dat mag ook wel eens een keer hè ;-) Zondag sliepen we allemaal onze kater uit. In de namiddag trokken we naar Aqua Lodge om onze lazy Sunday verder te zetten al luierend op het strand onder de palmbomen. Z A L I G!

Maandag arriveerde de inleefreisgroep 2 terug in Aqua Lodge. Vreemd om hen terug te zien… Want dit betekend dat het nu echt begint te korten voor ons. Voor ze aankwamen, trokken we met ons vier nog eventjes de berg naar Coast-View Hotel op om er te genieten van een lekker soepje en van het prachtige uitzicht over de buurt Mjimwema (waar ons huisje dus ligt) en het meer met aan de horizon de contouren van de bergen in Congo. Mooi mooi en nog een mooi! We gaan dit echt missen…

Op dinsdagochtend trokken we met ons 4 naar de haven van Kigoma waar we hadden afgesproken met een Nederlander, Frank genaamd, die werkte voor een bedrijf dat op zoek is naar olie in het Tanganika-meer. We kregen van hem een rondleiding op de scheepswerf en bezochten het schip dat ze aan het opknappen waren om olie te gaan zoeken in het meer. We mochten doorheen het hele schip lopen: van de machinekamer tot op in de stuurhut waar we leuke foto’s trokken van hoe we aan het roer van de boot stonden. Daarna bezochten we nog de MV Liemba, een schip dat uit 1911 stamt, de tijd dat Tanzania nog een kolonie was van Duitsland. Het mooie oude schip wordt de dag van vandaag nog steeds gebruikt als veerboot tussen Kigoma, Zambia en Congo.

Op stage maakten we ook enkele keren iets mee wat we ons heel leven lang nog zullen blijven herinneren:
Ilse heeft haar eerste sectio mogen assisteren! Omdat ze tijdens haar stage op materniteit deze ingreep al vele malen door Brecht en Caroline had zien uitvoeren, begon ze vol zelfvertrouwen.
Het was een onvergetelijk moment! Alles verliep vlot, zeker voor een eerste keer assisteren. Het kindje liet direct zijn eerste kreetjeJ. Het moment waarop je de navelstreng mag doorknippen is echt magisch! Het resultaat van deze ‘keizersnede-ervaring’ was een goed gezonde jongen: COLSON genaamd. Blij dat deze buitenlandse stage ons de mogelijkheid biedt om aan zoiets moois mee te mogen werken!
Tijdens de stage van Doortje en Brecht op Maternity Ward kregen ze te maken met een meisje van 19 jaar die een abortuspoging had gedaan door een mes in haar vagina te steken. Hierdoor is ze hevig beginnen bloeden en geraakte ze in shock. Daarbovenop was het buikvlies doorboord t.g.v. de messteek en leed ze ook nog eens aan een (hier in Afrika dodelijke) peritonitis. Omdat ze door de pijn en de versuftheid de hele tijd wild heen en weer bewoog in bed, liep haar infuus niet meer tegoei waardoor Doortje haar arm waarin het infuus stak probeerde stil te houden. Op een bepaald moment zei Doortje tegen Brecht dat het meisje 2 keer heel hard in haar hand kneep. Vlak daarna stopte ze met kreunen en bewegen en rolden haar ogen naar binnen. Ze was gestorven terwijl Doortje haar hand vast had en Brecht erop toekeek. Vreselijk! Des te meer omdat het om een leeftijdsgenoot ging.

Een ander aangrijpende ervaring maakten Ilse en Brecht mee tijdens hun laatste stagedag op het operatiekwartier. Daar was een patiënt na een vaginaal onderzoek flauw gevallen en in shock gegaan t.g.v. een overdosis oxytocine (zorgt voor baarmoedercontractie om eventuele bloedklonters beter te doen verwijderen uit de baarmoeder). Ilse was er als eerste bij en zag hoe de dokters en verpleegkundigen gewoon om de patiënt stonden rond te draaien als kiekens zonder kop. Ze heeft toen het heft in handen genomen en de patiënt beginnen te beademen en gezorgd voor een infuus. Toen Brecht na zo’n 15 min ging kijken waar Ilse bleef, zag hij één en al chaos. Maar Ilse was blij dat er nu eindelijk iemand was waarop ze kon steunen want aan de dokters en de verpleegkundigen hier hadden we niet veel steun. We zorgden zelf voor intubatie en aspiratiemateriaal.. terwijl de dokters er gewoon op toekeken.. Dit zorgden meermaals voor vele frustraties langs onze kant. Omdat de toestand van de patiënt zienderogen verslechterde, moesten we op een bepaald moment zelfs hartmassages uitvoeren totdat de toestand weer stabiel werd. Het was voor ons beiden de eerste keer dat we dit bij een mens i.p.v. op een pop deden! Zo vreemd dat dat aanvoelde maar door de adrenaline die door onze aderen stroomde, deden we dit zonder nadenken zoals we het op school hadden ingedramd gekregen. Na een 6 uur durende reanimatie (!) begon de patiënt terug zelfstandig te ademen ( we konden het bijna niet geloven!), kwam ze terug bij bewustzijn en viel ze in de armen van Ilse. Een prachtig moment! Maar dit had helemaal anders kunnen lopen, dit beseften we maar al te goed…  De dokters, die ons in de steek hadden gelaten, kwamen zelfs kijken en zeiden dat we “heroes” waren. Om te bekomen van de zware reanimatie dronken we ons een frisse soda in ons stamcafé en drong het stilaan tot ons door dat we een mensenleven hadden gered…

 Warme groeten,

De mzungu's uit Tanzania

16-02-2012 om 13:09 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

28-01-2012 om 17:26 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Het internet ligt al sinds zaterdag plat waardoor we nu al bijna een hele week niets meer van ons hebben kunnen laten horen! Hierdoor konden we dus niet skypen, bloggen, facebooken en onze taken doorsturen naar onze docent. Maar dat is AFRIKAAA! J . Je hebt 2 keuzes: je er enorm in opjagen of het aanvaarden en afwachten. “You can’t chance your situation, only the way you deal with it…” is hier ons levensmotto! Alles heeft zijn charmes, en die van Afrika beginnen we hier volop te ontdekken!

Woensdagavond, na een frisse plons in het Tanganika-meer, zijn Brecht en Caroline naar Sandra’s bar geweest om er een biertje en een soda te drinken met de verpleegkundig-anesthesist Sagalika. Hij dacht dat wij ook iets wilden eten en bestelde dan ook meteen een kipschotel met gebakken banaan. Na een leuke en gezellige avond gehad te hebben, bleek dat wij, zijn rafiki (vrienden), alles moesten betalen omdat wij hem hadden uitgenodigd. Dit was blijkbaar de gewoonte hier in Afrika! Nu we dit weten kunnen wij hier vanaf nu ook (mis)bruik van maken! J  Doortje en Ilse hebben na stage een winkel gevonden waar ze ijsjes verkopen! Mhmm, hier gaan we nog veel komen! Met een ijsje in de hand zijn ze naar de markt van Kigoma rondgegaan opzoek naar souvenirs. Daarna hebben ze genoten van het Afrikaanse zonnetje ( 35graden!!) op een terrasje. Ahhh VAKANTIE! J  . Toen wij ’s avonds terug in ons huisje waren, keken we met de hele bende de leuke film ‘Dispicable me’.  Daarna kropen we moe maar voldaan ons (te warme) bedje in.

Donderdag, na een leuke stagedag , zijn we het ‘Ujjij Health Center’ gaan bezoeken. Dit ligt 10 minuutjes rijden met de dala-dala verwijdert van het Maweni-State Hospital. Hier doen Sofie en Lisa, beiden vroedvrouw, hun stage. Ze gaven ons een korte rondleiding doorheen het kleine ziekenhuis. Ook mochten we getuigen zijn van een, midden-op-het-harde-betonnen-gangpad-bevallende vrouw! Geen nood, met 4 verpleegkundige en 2 vroedvrouwen in de buurt verliep alles vrij rustig. Lisa en Sofie hebben de vrouw goed verzorgd! Hierna zijn we met ons zessen naar het museum van David Livingstone en Robert Stanley geweest. Hier in Ujij, heeft de ontdekkingsreiziger Stanley, Dr Livingstone terug gevonden en de legendarische woorden ‘Dokter Livingstone I presume?’ uitgesproken onder de mangoboom. Deze boom is helaas gestorven. J  Maar er zijn twee nieuwe exemplaren gepland en op de plaats van de oude boom staat er nu een herdenkingsmonument. Het museum bestaat uit enkele foto’s en schetsen van deze ontmoeting. Ook staat er een standbeeld van Livingstone en Stanley die elkaar de handschudden. Wij natuurlijk veel handschud-foto’s gemaakt onder deze bomen! J Op aanraden van de gids in het museum zijn wij verder naar beneden gewandeld om te genieten van een mooi zicht op het Tanganika meer. Maar eerst aten we een heerlijk stukje suikerriet en wat pindanootjes, gekocht bij een straatventer. Doortje, Ilse, Sofie en Lisa zijn terug het dorpje ingelopen, hier hebben ze vele High-five’s mogen uitdelen. De kindjes daar werden helemaal zot toen ze ons de ‘MUZUNGU’ zagen! Grappig om te zien. Wie weet gaan we deze aandacht een beetje missen in ons Belgenlandje. J Brecht en Caroline beslisten om terug naar Kigoma te wandelen. Een prachtige wandeling langs het water waar ze zagen hoe de Afrikanen hun visnetten uitgooiden, de was deden, relaxten, kinderen die in het water speelden of aan het vissen waren en de boeren die hun land bewerkten. Hun wandeling leidde hen ook doorheen typisch Afrikaanse dorpjes met lemen huisjes met strooien daken gelegen in het tropisch woud alvorens ze terug op de main road naar Kigoma terecht kwamen. Na 2,5 uur wandelen arriveerden ze bekaf maar zoveel rijker in Mjimwema.

Vrijdagnacht werden we gewekt door een van de charmes van Afrika: een hevige tropische storm. J Zo iets hadden we nog nooit gehoord, KNALLEN dat het deed! Met vele gillen en lachen zijn we toch de nacht doorgeraakt. ’s Morgens aan de ontbijttafel zat iedereen met kleine oogjes te ontbijten, maar we hadden weer iets om te vertellen! Later op de dag spraken de inwoners ons aan over dit onweer, ze waren er ook ni goed van! België, zal nu toch moeite moeten doen om dit onweer te kunnen overtreffen! J . Na de stagedag, brachten Brecht en Caroline een bezoekje bij Sagalika thuis. Hij woont in een huisje dat hij huurt van het Maweni-State-hospital. Het was een gezellig huisje waarin alle basisbehoeften aanwezig waren. ’t Was eens leuk om te zien hoe een middenklas-Afrikaan woont. We maakten ook kennis met zijn vrouw Elisabeth en hun tweejarige dochtertje Jullietta. ’s Avonds keken we met z’n allen de film “Hotel Rwanda”. Een film over de genocide in Rwanda in 1994. Het was eens zo confronterend voor ons aangezien de beelden, de mensen en de omgeving enorm veel gelijkenissen hebben met de regio waarin wij verblijven.

Als we ‘s nachts niet wakker worden van huilende honden, een hevig onweer, of de warmte  dan wel van onze 2 gillende huisgenoten Lisa en Sofie. Ze schreeuwden heel het huis wakker nadat er, midden in de nacht, een mega kever op slapende-Sofie haar hoofd was gevallen! J Lachen! Voor ons toch. Wij zijn de vele WADOODOO’s ( insecten) in Afrika wel al gewoon, maar op ons hoofd zouden ze toch ook niet mogen zitten hoor!                                                                                                                          
Na de stage zijn Ilse, Brecht en Doortje een biertje gaan drinken en een chips mayai (friet met ei) gaan eten in Sandra’s bar. Wat een ontdekking, lékker ech lekker! We hebben ons direct een tweede portie besteld. Caroline voelde zich al de hele dag niet lekker en besloot om al naar het huisje te gaan om wat te rusten. ’s Avonds vertrokken Ilse, Doortje en Sofie samen met Jean-Michel naar discobar ‘Kibo’. Ze beleefden er de avond van hun leven. Ondanks dat ze pas om half 5 zondagmorgen in hun bed kropen, zagen ze er ’s middags nog redelijk levend uit…

Zondagmiddag zouden we normaal zijn gaan snorkelen met de bende, ware het niet dat een hevige onweersbui rond de middag het leuke vooruitzicht wegbliksemde… In plaats van een sportieve zondag werd het een ‘lazzy-Sunday’. Dat mag ook al is! J We deden niets anders dan film kijken, lezen, spelletjes spelen en wat bijslapen. ’s Avonds gingen we met ons vier uiteten in het Tanganjika-Lake-Hotel. Het was ECHT lekker! Met de buikjes lekker rond gegeten, kropen we moe maar voldaan ons bed in, klaar voor de laatste stagedag op ‘Materniteit’ en de ‘OT’.

Na een rustige dag op stage, namen we met koekjes en geschenkjes (een verpleegkostuum van verpleegschool Regina Mundi uit Genk) afscheid van onze stage-afdeling. Volgende week verhuizen Ilse en Doortje naar de ‘OT’ en Brecht en Caroline naar ‘Materniteit’. Morgen vertrekken we voor enkele dagen naar Katavi National Park om er de mooie Afrikaanse natuur en de ‘Big-five’ (Leeuw, olifant, buffel, zwarte neushoorn en het luipaard ) te gaan aanschouwen. Een Safari-ervaring mag uiteraard niet ontbreken in ons Afrikaans avontuur! We zijn er klaar voor! Geen nood, we zullen zeker vele foto’s trekken om jullie goed jaloers te maken!

STAGEDAGEN BRECHT EN CAROLINE

Buiten wat sectio’s en andere operaties zoals een liesbreuk, botbreuk,… viel er deze week niet veel te beleven. Dit was echt de saaiste en minst drukke stageweek van de drie afgelopen weken! Vrijdag leek een operatieloze dag te worden tot plots rond een uur of 2 ’s middags 4 chirurgen kwamen binnengestormd. Bleek dat er een iets oudere vrouw moest worden geopereerd met een groot myoom van de baarmoeder (Een myoom is een soort van goedaardig gezwel) dat dringend moest worden weggesneden. Het leek wel of de vrouw zwanger was! Zo dik was haar buik! Toen bleek dat het myoom over heel de baarmoeder was uitgezaaid, besloten ze om een hysterectomie (verwijdering van de baarmoeder) uit te voeren. Het was interessant om te zien hoe dit gebeurde.
Zaterdag hebben we voor de verandering eens iets nieuws mogen doen: kompressen plooien om ze daarna te laten steriliseren. Ook hebben we geholpen met het zuiver maken van de operatieza(a)l(en).
Maandag was onze laatste stagedag op de OT en hebben we afscheid genomen met “mandaz” (plaatselijke ongesuikerde oliebollen). Over een week wisselen we van stage-afdeling met Doortje en Ilse.

STAGEDAGEN ( + AVONTUREN) van  ILSE EN DOORTJE!
Toen we woensdag aankwamen in het ziekenhuis kon onze dag al nimmer stuk. We werden ontvangen door onze knappe dokter. Mmm wat een stuk! J Deze dokter heeft mee gewandeld met ons tot aan de ingang van onze afdeling, waarna we jammer genoeg afscheid moesten nemen. Eenmaal op de afdeling aangekomen kregen we voor de eerste keer in heel deze stage een briefing. We gingen van bed tot bed dus beroepsgeheim was 0 . Na de briefing waren we toch wel benieuwd hoe het met onze 2 schatten ( Alan & Elaaj)  ging die we maandag hebben kunnen redden. We gingen heel de afdeling rond maar we vonden ze niet meer terug. We zagen alleen de moeders liggen op een  bed. Deze kinderen waren jammer genoeg gisteren gestorven, misschien ook maar goed want Elaaj had toch niet veel overlevingskansen in dit land. Nadat we dit vernomen hadden waren we er toch wel stil van geworden. Iets later kwam de verpleegkundige naar ons en ze zei ‘ its cleaning time’ dus kregen we al snel een doek in onze handen geduwd en mochten we weer beginnen te kuisen. Nadat de muren er weer stralend wit uitzagen zijn we de bedden gaan opmaken. Ale ja ‘opmaken’ een nog vuilere doek op het bed leggen noemen wij niet echt een bed opmaken maarja J Tijdens het opmaken van de bedden kregen we een kruisverhoor van een verpleegkundige ze vuurden maar heel de tijd vragen op ons af. Nadat we deze goed beantwoord hadden was ze fier op ons . Nadat de afdeling piekfijn in orde was kregen we eindelijk de kans om een natuurlijke bevalling te zien. Dit gebeurde amper in enkele seconden. Het kindje stelde het goed, gelukkig maar. Wanneer deze vrouw nog niet tegoei bevallen was , kwam de volgende al binnen op de afdeling. bij deze vrouw heeft Ilse een infuus mogen prikken en Doortje heeft hier een blaassonde mogen steken. Dit was dan ook het einde van onze woensdagshift.

Donderdag morgen hebben we de briefing mee gevolgd met de verpleegkundige. Onze nachtverpleger trekt heel hard op de dokter van E.R. Hij had ook een schattig snoetje vonden wij J Na onze briefing waren er geregeld dode momenten op de afdeling dus Doortje hoopte echt dat er iets ging gebeuren, want Ilse begon al te kijken naar Doortje haar armen op daar in te kunnen prikken met een infuusnaald !! HELP J . Rond 10 uur is de dokter gearriveerd op de afdeling, en zijn we met haar mee rond geweest. We mochten hier enkele bloeddrukken nemen en sommige wondzorgen uitvoeren. Wanneer we in de bevallingskamers aankwamen voor de moeder te onderzoeken zei de dokter dat deze vrouw zwanger was van een tweeling en dat ze zou moeten bevallen met een sectio omdat deze moeder in het verleden al een sectio had gehad waardoor de kans te groot was dat dit litteken terug zou open gaan. We waren zeer blij dat we mee konden gaan met de sectio, dus voor ons kon het niet snel genoeg gaan. We bereidde deze vrouw dan ook voor op de sectio en brachten haar naar het O.K. hier moesten we wachten want de dokters waren nog bezig met een andere operatie. Na een kwartier mochten we binnen gaan. De sectio kon beginnen. Na enkele minuten werd het eerste kindje geboren, Doortje mocht dit opvangen en begon direct met de reanimatie van het kindje. Beademen en aspireren. Na ongeveer 5 min kregen we dan toch wel onze eerste schreeuw te horen van onze ‘fili’. Ilse stond klaar om  het tweede kindje op te vangen die we ‘jommeke’ wouden noemen maar er was helemaal geen tweede kindje. De moeder had een myoom in haar baarmoeder zitten waardoor de dokters dachten dat er nog een kindje was. Ja van een echo hebben ze hier nog niet gehoord hoor J. Nadat alles goed was met onze ‘fili’ liepen we trots terug naar onze afdeling. Eenmaal op de afdeling aangekomen mocht Doortje haar eerste vaginaal onderzoek uitvoeren. Met veel steun en aanmoediging van Ilse, die dit al eerder had mogen doen, heeft Doortje het goed gedaan.

Vrijdag morgend kwamen we op de afdeling aan en lag er 1 moeder klaar voor te bevallen. Tijdens onze briefing kwam Mister Maganga ons opzoeken voor onze eindevaluatie op deze afdeling. Hij nam de verpleegkundige bij zich en legde uit wat de bedoeling was van onze evaluatie. Ondertussen hebben we ons zoals mega Mindy omgetoverd tot Sien en Maria, en zijn we terug begonnen met kuisen. NEE mama en papa wij gaan hier geen gewoonte van maken als we thuis zijn!! J Na 2 uur kuisen lagen onze lieve zachte handen open !!! Wanneer we gedaan hadden met kuisen lag er al een vrouw terug in de bevallingskamer , deze vrouw moest onderzocht worden. De dokter had gezegd dat de moeder een eenmalige blaassonde nodig had dus greep Doortje haar kans maar dit lukte niet goed omdat het hoofdje van de baby in de weg zat, met wat hulp van de dokter was het wel gelukt uiteindelijk. Na nog geen 10 minuten later besliste de dokter om de vrouw te laten bevallen via een sectio dus mocht Ilse nog eens een blaassonde steken. Deze lukte zeer vlot bij haar !J BRAVO. Toen we dachten dat we klaar waren om naar het O.K te vertrekken kreeg de moeder opeens zeer hevige weeën waardoor ze toch via de normale weg bevallen is. Ilse had dit kindje opgevangen en is dit kindje direct beginnen te aspireren, waarna Doortje het kindje heeft beademd. We hebben dit kindje SIMBO genoemd ( vraag ons niet hoe we hier aan komen want dat weten we niet J ) nadat het kindje stabiel was is Doortje terug naar de moeder gegaan en heeft ervoor gezorgd dat de placenta ook geboren werd. Na deze bevalling werd het zeer rustig op de afdeling en hebben we onze eindevaluatie overlopen met de verpleegkundige . We waren meer als geslaagd op deze stage!!

Zaterdag: vandaag niet veel gebeurd, buiten bijna een leven gered! J
Nadat we met de dokter de patiënten waren afgegaan, zagen we een vrouw liggen die leed aan ernstige anemie. Haar handen en gezicht zagen gelig wit.. Toen we aan de dokters vroegen waarom deze vrouw geen bloed toegediend kreeg werd er ons medegedeeld dat de bloedbank in het ziekenhuis leeg was. En ze deze vrouw op dit moment niet konden helpen. Dit vonden we zeer erg! Dus die vrouw was zwaar ziek maar kon niet geholpen worden. We keken naar elkaar en zeiden automatische onze bloedgroep op. We waren allebei 0+ en waren dus universele donor. We wouden dus al direct ons bloed aanbieden. Niet veel later stelden de dokters ons plots de vraag of we samen met hun wouden gaan doneren. Dit om er zo voor te zorgen dat deze vrouw bloed toegediend zou kregen en er hopelijk door zou komen. We hebben niet getwijfeld en zijn direct mee naar de bloedbank gelopen. Hier kwamen we ons knappe dokter tegen, Doortje haar bloeddruk ging hier al direct van naar boven J Na enkele vragen over steriliteit en veiligheid was het onze beurt om bloed te geven. De dokter lag nog voor ons op de bank. Tot de verpleegkundige van de afdeling langskwam en ons melde dat er familie van de patiënt was opgedaagd en we dus geen bloed meer moesten geven. Opgelucht en ontevreden tegelijker tijd gingen we terug naar de afdeling. Ons bloed had ook iemand anders kunnen helpen.. Maar de intentie was er! We spreken dus toch van een goede daad vandaag! J

Later op de avond gingen we naar de discotheek: KIBO! Hier hebben we écht wel de nacht van ons leven meegemaakt.
Onder begeleiding van Jean-Michel zijn we samen met Sofie iets gaan drinken, een Tusker natuurlijk! J Hierna zijn we doorgegaan naar KIBO! Dé discotheek van Kigoma. En wie komen wij hier tegen op de dansvloer? Onze dokter-gynaecoloog! Ze stond daar te dansen en te shaken, een grappig zicht! Toen ze ons in het oog kreeg zei ze droog ‘ why are you drinking Fanta?’ En nam ons mee naar de toog waar ze ons een Kilimanjaro trakteerden! Nog zo’n lekker biertje!
We hebben ons op de dansvloer zot geamuseerd, geen enkel bekend liedje het waren allemaal Afrikaanse liederen wat gelijk is aan= KONT SCHUDDEN! J Dit werd heel hard geapprecieerd door onze Afrikaanse vrienden. Iedereen danst hier met iedereen; kont schudden, schuren, shaken, écht zalig! En tuurlijk hadden we succes bij de Afrikaanse mannen. Maar als er eentje te dicht in de buurt kwam of ons lastig viel kwam Jean-Michel er direct tussen ‘They are MY wives’! Hij beschermde ons echt! En kwam veel met ons dansen om de andere mannen af te schrikken! Hij is een goeike! J
Doortje had dan weer touche met onze ‘ Inecance’! Dansen dat ze gedaan hebben! Ilse hield haar dan weer met onze Jean-Michel bezig! J Want hij was toch oh zo schattig! In de KIBO komen we zeker terug! We hebben daar ( uiteraard) het feestje afgesloten en zijn rond 4uur naar huis vertrokken, hand in hand met Jean-Michel en Inecance. Het handjes geven in Afrika is hier een gewoonte, een teken van vriendschap en bescherming. We zijn met onze persoonlijke taxi terug naar ons huisje gebracht! En veilig weer in ons bed gekropen! Wat een nacht! We denken er nu nog altijd aan terug met een glimlach op ons gezicht!

28-01-2012 om 17:22 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Waaaaaaat een nacht!!! Het heeft geonweerd vannacht dat het niet meer normaal was. Om ongeveer half 4 is de hel boven Mjimwema los gebarsten. Het lichtspel van bliksemschichten en het bijhorende gedonder (eerder geknal!) hield ons allemaal uit onze kostbare slaap. Op sommige momenten volgden de donderknallen de bliksemflitsen zo snel op dat het zelfs akelig vies was. Vanmorgen toen de wekker om half 7 afliep, konden we van oververmoeidheid niet uit ons bed. Voor we het wisten vielen we terug in een diepe slaap. Tegen 8 uur, half 9 schoten we wakker en realiseerden we dat we vandaag op stage moesten zijn. Omdat het al zo laat was en we nog moesten ontbijten, besloten we om vandaag thuis te blijven en onze kostbare tijd te besteden aan onze stage-opdracht. Morgen zullen we zonder pardon terug naar stage gaan…

Bliksemschichterige en donderse groetjes,

De stagegroep J

17-01-2012 om 11:39 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

17-01-2012 om 11:14 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

17-01-2012 om 11:11 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

17-01-2012 om 11:07 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

17-01-2012 om 11:06 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

17-01-2012 om 11:03 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Na enkele dagen niets van ons te hebben laten horen, vonden we het tijd om nog eens berichtje op onze blog achter te laten.

Nadat we vrijdagavond van het ziekenhuis terugkwamen, brachten we voor de zoveelste keer op rij een bezoekje aan Aqua Lodge. Hier kwamen we Monica tegen, een vrolijke Afrikaanse vrouw die een heleboel Afrikaanse souveniertjes verkoopt. Nadat we ons geld hadden verpatst aan leuke handtassen, beeldjes, juwelen, schaaltjes,... zijn we een frisse duik in het meer gaan nemen. Zalig! Aangezien het de inleefreizigers hun laatste dag was, hadden we hen uitgenodigd om eens een bezoekje te komen brengen in ons huisje in Mjimwema. Ze brachten overheerlijke ananas mee. Bij een lekker frisdrankje/biertje praten we nog wat na over de voorbije 2 weken. Nu staan we er helemaal alleen voor! Laat het avontuur beginnen!

Zaterdag, na een rustige stagedag, zijn we samen met de 3 andere meisjes van ons huisje naar de grote markt van Kigoma, Mwange, geweest. Hier hebben we mooie stoffen gekocht om leuke kleedjes en rokken van te laten maken bij de plaatselijke kleermaakster Gloria. Toen we terugkwamen van Mwange hebben Doortje en Ilse hun haren laten invlechten net zoals de echte Afrikanen. Ze zagen er schoon uit! J ’s Avonds hadden we zin in een feestje. We wilden eerst naar discobar “Kibo” gaan, waar onze huisgenoot Jean-Michel en zijn vriend naartoe gingen. Uiteindelijk besloten we om samen met z’n allen een klein feestje te bouwen in ons huisje. En een feestje WAS het! We mochten van Jean-Michel z’n stereo-installatie lenen.. Brecht en Ilse wandelden in de pikzwarte nacht de berg op en af om ons van frisdrank en bier te voorzien. Tegen een uur of 2 kropen we moe maar voldaan ons bed in.

Zondagochtend, toen de helft van de huisgenoten nog lagen te slapen, deden we met ons vier onze zondagse plicht: de was… Na een rustige dag van lezen, de omgeving verkennen, zonnen, zwemmen, skypen en lekker lui wezen, zijn we ’s avonds met z’n allen gaan uiteten in het Lake Tanganjika-hotel. Het heeft ons enorm goed gesmaakt. Jaloers? J

Vanmorgen vroeg stonden we op met gerommel in de verte. We hoopten dat het heel hard zou beginnen regenen en onweren zodat we terug ons bed in konden kruipen om te genieten van het stormweer. Helaas, op weg naar het centrum knalde het er af-en toe wel eens goed op los. Maar de gehoopte plensbui bleef uit. We hadden dus geen excuus om eens een stagedag te kunnen missen J ’s Avonds na stage hebben Ilse en Brecht uit verveling een nieuw spelletje uitgevonden: “watervoetshampooing”. Een spelletje dat je kan spelen wanneer je je in het meer aan’t wassen bent. Je mag enkel de bus shampoo met de voeten vastnemen en dan zo proberen naar elkaar door te gooien…

STAGEDAGEN BRECHT EN CAROLINE

Vrijdag leek een oersaaie stagedag te worden. Er stonden geen operaties gepland. Pas na 5 uur te hebben gewacht in het verpleeglokaal, kwam er een spoedoperatie binnen. Het was een vrouw bij wie een spoed-keizersnede diende te gebeuren. Caroline heeft hierbij mogen assisteren. Haar eerste indruk: ze vond het heel leuk om te doen, heel indrukwekkend en ze vond het heel speciaal om de navelstreng door te mogen knippen.

Zaterdag hebben 7,5 uur aan een stuk op onze stoel in het verpleeglokaal gezeten. Er was helemaal niets te doen! We waren de enige 2 in het operatiekwartier samen met een verpleegkundige die eigenlijk alleen maar af en toe eens kwam kijken of we er nog altijd waren…

Maandag hebben Brecht en Caroline om beurt bij een keizersnede mogen assisteren: eerst als assistent bij de anesthesie, daarna als instrumenterende verpleegkundige bij de operatie. We vonden het heel plezant om te doen. De chirurg en de verpleegkundigen vonden dat we het alle twee al heel goed konden. Benieuwd wat de komende dagen zullen brengen…

STAGEDAGEN DOLGA & ELZA ( onze Afrikaanse namen)

Hier een klein overzichtje van onze voorbije dagen.

Vrijdag: Vandaag hebben we in een sprookje geleefd , namelijk Assepoester. ‘s Morgens kwamen we aan op de afdeling en kregen we dadelijk een kom water in ons handen geduwd. We moesten alle verloskwartiers gaan kuisen. Dit was geen gemakkelijke taak als je weet dat al die muren vol hangen met bloed van 3 weken oud. Op handen en voeten hebben we de muren dezelfde kleur gegeven als onze huid: ‘ wit’.  Of je het nu gelooft of niet , hiermee hebben we zeer veel pluimen verdiend bij de verpleegkundigen.  Wanneer de dokter kwam toeren, mochten we onze allereerste Afrikaanse wondzorg uitvoeren.  Steriel dat’t was! Niet normaal J Infecties komen hier zeker niet voor !! haha ^^  na onze doktertoer dachten we dat er niet veel meer ging gebeuren vandaag tot dat er plots een moeder binnen kwam met felle weeën. We dachten “YES, eindelijk een bevalling”. Maar het werd al snel duidelijk dat het  een keizersnede ging worden omdat het kindje in gevaar was. In allerijl moesten we nog een blaassondage steken, een bloed. Wat dus begon als een nachtmerrie, eindigde als een mooi sprookje, ons kindje leefde nog lang en gelukkig. ( Hopen we! J)name doen en een  infuus prikken.  We hebben dus al goed kunnen oefenen op onze technieken.

Wij vingen het kindje op nadat de navelstreng werd doorgeknipt. We waren allemaal in spanning aan het wachten op de eerste kreten van het kindje maar we kregen niets te horen waardoor we in paniek waren. De verpleegkundige van onze afdeling begon direct aan de reanimatie van het kindje. Dit heeft zowat 6 minuten geduurd,  totdat het kindje eindelijk zijn keel openzette. De traantjes van geluk liepen over onze wangen. Wij hebben het kindje de naam LUKE gegeven. .
Wat dus begon als een nachtmerrie, eindigde als een mooi sprookje, ons kindje leefde nog lang en gelukkig. ( Hopen we! J)

Zaterdag : toen we op de afdeling aankwamen waren we beiden benieuwd of onze LUKE het goed stelde. Wanneer we hem zagen liggen bij de mama waren we allebei gerustgesteld. Luke was in goede handen. Rond 11 uur lagen er 3 vrouwen op de verloskamers , we dachten de bevalling dag van ons leven mee te maken. Jammer genoeg bevielen deze vrouwen later op de dag toen wij al door waren naar huis.  De rest  van de tijd  hebben we wat vragen kunnen stellen aan de verpleegkundige en aan de dokter. We namen ook onze tijd om eens wat meer met de ouders te spreken. Vandaag dus niet veel gedaan maar dat mag ook wel eens.

Maandag : Jezus wat een dag !! Toen we aankwamen op de afdeling lagen er 2 vrouwen in de verloskamers. We splitsten ons op;  Doortje koos de vrouw die via een keizersnede moest bevallen en Ilse koos de vrouw die schijnbaar op een natuurlijke manier zou bevallen.
Uiteindelijk zijn het twee keizersnedes geworden die elk op hun beurt werden geassisteerd door Brecht en Caroline, waar we elk op onze beurt de reanimatie van het ‘ons’ kindje op ons namen. Het kindje van Ilse (operatie Caroline) is er uiteindelijk door gekomen, maar dat van Doortje (operatie Brecht) spijtig genoeg niet..
Toen de tweede vrouw naar het operatiekwartier werd gebracht, kwam er al direct een andere vrouw op één van de verloskamers liggen. Deze vrouw is door premature weeën bevallen van een 4ling, waarvan er maar eentje het overleeft heeft, na een lange reanimatiepoging van Doortje.
Vandaag was het dus een zware dag, een dag die we nog lang gaan herinneren.
We hebben onze kindjes ook deze keer een naam gegeven, Ilse haar kindje: Alan, Doortje haar kindje: Elaaj! We zijn benieuwd hoe we ze morgen ontmoeten mogen.

Heel veel warme en zonnige groeten van ons vier uit Kigoma,

Caroline, Doortje, Ilse en Brecht

16-01-2012 om 19:36 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:41 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:39 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:37 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:35 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Mangwe, de grote markt waar de dames hun stoffen hebben gekocht.

16-01-2012 om 18:32 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:31 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

16-01-2012 om 18:29 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Onze beginnende stage-avonturen!

Donderdag , vrijdag, zaterdag, zondag, maandag en dinsdag ( 5-10 januari):
Hier zijn we weer!
Donderdag zijn we onze eerste stagedag ingegaan. Maar niet zonder moeilijkheden.. We kwamen aan in het Maweni-ziekenhuis waar mister Maganga ons stond op te wachten, hij melde ons dat we ineens zouden moeten betalen voor onze stage, Tarara dachten we! Na lang wachten en veel gezaag is er uiteindelijk uitgekomen dat de inleefreizigers toch gratis hun 3 dagen stage mochten afwerken. Maar wij zouden 50dollar per persoon moeten betalen voor een onbeperkte periode. Maar dat is intussen ook al opgelost! Hoezee! J
Doortje en Ilse staan samen op de pediatrische afdeling, Brecht en Caroline staan op het operatiekwartier. Hieronder geven we jullie per duo een overzicht van de voorbije stagedagen.

Zaterdag zijn we met ons 4 naar Sandra geweest, het was daar een reuze gezellig feest! Sandra is ons stamcafé geworden. Hier komen we na stage éen Tusker drinken, ons favoriete Afrikaanse biertje. Maar deze Tusker werd voor Brecht op zijn lege maag een beetje te veel.. Er kwamen niets anders dan grappige opmerkingen uit, meestal al lispelend! En die struik op weg naar huis had hij niet zien aankomen! Dan zijn Ilse en Doortje wel al meer gewoon! J
s’Avonds gingen we in aqua lodge van een mooie zonsondergang genieten.  We beseften plots hoe mooi ons palmbomen-strand wel niet is!  Hierna zijn we naar BUNGALOW-TIME geweest in Maendeleo. Dit is een kort zang en dansfeest voor de kinderen van Maendaleo waar we aan deel mochten nemen. Zo werd er bijvoorbeeld telkens in het midden van een grote cirkel een liedje opgedragen, waarna iedereen begon mee te zingen en in het midden van de cirkel begon mee te dansen. Dat moesten ze ons geen 2 keer zeggen, Doortje, Caroline en Ilse zijn direct beginnen meedoen! Een ervaring op zich! Ook werden sommigen onder ons apart in de cirkel getrokken en moesten ze hun beste dance-move boven halen, hoe gekker hoe beter! Na het gezamenlijk avondgebed zijn we allemaal richting ons eigen stulpje getrokken. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij David, waar Brecht, Ilse en Doortje een flesje bier hebben gekocht om het feestje door te kunnen zetten. We waren nog volledig in the mood we zijn dan ook al zingend en dansend onze berg opgeklommen! De pintjes hebben we opgedronken terwijl we een poging deden om een kaartspel te spelen. Maar niet iedereen had de speregels nog goed door op het laatste. En Caroline kon duidelijk niet tegen haar verlies. Hilarische momenten!

Zondag = Chilldag!
Vandaag hebben we eens kunnen uitslapen, en eens rustig kunnen ontbijten. Terwijl Brecht en Ilse de afwas deden begonnen Doortje en Caroline aan hun eerste wasavontuur, jaja je leest het goed; we hebben onze EIGEN was gedaan! J Nadat iedereen zijn was had gedaan en opgehangen kwamen onze 3 andere huisgenoten weer in het huisje aan. Zij logeren hier al voor ongeveer 2 maanden maar waren een week naar Zanzibar getrokken om daar Kerstmis en nieuwjaar te vieren.  We hebben ongeveer een uur met hun kennis gemaakt en zijn hierna naar Aqualodge vertrokken om een frisse duik te nemen in ons stukje privé meer. Brecht, Doortje en Ilse zijn naar de boot gezwommen om lekker te genieten van de zon. Voordat we het wisten waren we allemaal in slaap gevallen op de boot, waarna we dus goed verbrand waren wanneer we terug zwommen. Caroline heeft toegekeken naar ons en heeft contact gelegd met Studenten Rechten van hier uit Tanzania.

Rond 6 uur moesten we terug in ons huisje zijn omdat we met z’n 7 gingen eten in Hilltop-hotel. Dit is het duurste hotel in Kigoma. We konden daar genieten van een prachtig uitzicht over Kigoma en het meer. Hier hebben we ook onze eerste Afrikaanse dieren gezien namelijk de zebra en de aapjes. Hoe later op de avond hoe mooier ons uitzicht werd, met de zonsondergang. Wanneer we hiervan foto’s trokken dachten we: “Dit is de ideale foto voor op een postkaartje.” Nadat we allemaal onze buikjes (voor maar €11) hadden volgegeten met pompoenroomsoep en friet biefstuk met looksaus en pasta, gingen we terug met de taxi. Je moest ons eens zien zitten, met z’n 7 in een taxi: juist sardientjes in een blik. Wanneer we aangekomen waren in ons huisje hebben we nog wat moeten wachten op Jean-Michel (verantwoordelijke van het huisje) omdat hij ons praktische informatie zou bezorgen over onze trip morgen naar Kabanga waar we het ziekenhuis en de verpleegsterschool gingen bezoeken.

Maandagmorgen ging onze wekker al af om 6.15 uur. Onze taxi zou arriveren om 7 uur. Nadat we ons goed geïnstalleerd hadden begon ons taxiavontuur. De taxichauffeur dacht dat hij met een Ferrari aan het rijden was. Hij reed 80 km/uur over een onverharde weg met allemaal putten en stenen.  Maar zijn droom van de Ferrari was snel gedaan toen we moesten stoppen  voor een platte band. Nadat hij de band vervangen had reed hij gewoon roekeloos verder. In  Kazulu Motel aangekomen, konden we samen genieten van een lekker ontbijt. Ons ontbijt bestond uit omelet met toasten en een kopje thee of koffie, een vers stukje banaan en ananas. Na dit stevig ontbijt zijn we vertrokken richting het Kabanga-Hospital. Hier werden we ontvangen door Zuster Eva. We kregen eerst een rondleiding in de verpleegschool. Hier mochten we in een kamer kijken en ook in de boeken bladeren van de studenten. Hier kregen we ook de kans om vragen te stellen over onze Bachelorproef. We mochten de boeken fotograferen van de student die ons had rondgeleid. Dus onze opdracht is al deels volbracht !! Daarna kregen we een zeer uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis. Wat ons hier is opgevallen is dat iedereen daar Engels kon praten en dat de manier van werken hier veel meer gestructureerd is. Na onze rondleiding werden we uitgenodigd bij een vrouw om bij haar thuis te komen eten. We zaten met 15 personen in een zeer klein kamertje te wachten op ons eten.  Uiteindelijk na een goed uur wachten, konden we genieten van erwtjes, 2 soorten rijst, kip, aardappelen in tomaten saus, kool en een heel lekkere cake die je moest opeten tijdens het eten en niet als dessert.  Hier hadden we zeker voor willen betalen op restaurant, het was heerlijkJ

Hierna kwam hét avontuur van de dag: rijden met de DALA DALA terug naar Kigoma voor wel 3uur. Maar wat voor éen, echt een van de slechtste dala-dala’s waar we al in hebben gezeten. Gert trok de deur er al direct uit! Ook zaten er velen gaten in de deur, waardoor er constant van dat oranje zand kwam binnengewaaid. Zeker als we een andere vrachtwagen op het nippertje passeerden, waardoor we een volledige zandgolf te verwerken kregen. We hebben er een schrikvolle reis opzitten. Die man reed dan ook DUIZEND per uur! Echt levensgevaarlijk. Onze motor raakte zelfs oververhit. Ilse die hier recht boven op zat heeft dan ook heel de rit een warme poep gehad. Ze had al schrik dat de motor zou gaan ontploffen! J Het busje is ook 1 keer stilgevallen. Maar onze Brecht is meegaan helpen duwen waardoor we het busje nog vrij snel weer aan de praat kregen.
We waren blij toen we uiteindelijk terug in Kigoma aankwamen. Het oranje stof zat wel OVERAL; in onze ogen, oren, neus, mond. We kwamen er echt uit als een groepje Zandnegers! J Hier heeft Jean-Michel nog een toffe groepsfoto van gemaakt, terwijl hij heel droog vroeg: ‘How was your trip?’. Hierna hebben we direct onze bikini aangetrokken en het meer ingesprongen. Het was dan ook meer dan nodig! Fris en goed gewassen zijn we dan met ons 4 naar ons huisje getrokken. Hier aangekomen zaten onze huisgenoten met een pillamp op hun hoofd door het huisje rond te lopen. De elektriciteit was uitgevallen! J Maar dit hadden we hier nog niet meegemaakt dus hebben we het ons gezellig gemaakt en ons avondeten opgegeten met kaarslicht aan. Toen Jean-Michel thuis kwam, heeft hij direct een elektricien gebeld en rond 22uur was het probleem ‘al’ opgelost! Maar het was toch al bij al een gezellige avond geweest!

Nieuwe woordjes: VIPI WAFIKA?! ( What’s up niger!)
Maar ze hebben ons afgeraden deze woorden in het echt te gebruiken, gek he?! J

STAGEDAGEN DOORTJE EN ILSE:

De eerste dag werden we afgezet door Mister Maganga op de pediatrische afdeling. Onze verpleegkundige was al direct zoek, dat begon al goed! We hadden al snel door dat de verpleegkundigen op onze afdeling amper of geen Engels konden. Net zoals de moeders van onze patiënten, de communicatie met de patiënten beperkt zich dus vooral met een ‘JAMBO’, vermits wij ook geen Swahili kunnen, doch probeerden we alles uit te leggen met hand en tand. Dit werd duidelijk geapprecieerd door de ouders. De technieken die vooral op de afdeling voorkomen zijn; infusie, IV en IM. Dit vermits de kindjes worden verzorgd en gewassen door de familie zelf. Het wordt dus zeer moeilijk voor ons om op deze afdeling de kans te krijgen om meerdere competenties te verwezenlijken. Omdat we toch wat geïrriteerd waren over onze technieken hadden we samen besloten om Mister Maganga aan te spreken en te vragen of we naar een andere afdeling mochten gaan waar we technieken konden uitoefenen.  Vandaag ( dinsdag) zijn we dan naar een andere afdeling mogen gaan, namelijk de Materniteit. Wanneer we hier aankwamen mochten we al direct zien hoe een vrouw haar placenta na een bevalling moest uitpersen. Hier werd ze een handje ( hand+ arm tot aan de elleboog) geholpen door de verpleegkundige. Doordat hier zoveel bloed bij te pas kwam zijn we één voor één naar buiten gegaan om eventjes te kunnen bekomen. Dit hadden we niet verwacht op onze laatste uurtjes van de dag, op onze nuchtere maag. Maar nu zijn we wel zeker dat we op deze afdeling veel mogen doen. Dus JOEPIE!!! Eindelijk kan onze stage goed beginnen.

Na stage gaan we meestal ook nog is langs ons stamcafé ‘Sandra’. Hier hebben we op vrijdag hilarische momenten beleeft. Als eerste dronken we natuurlijk een lekkere Tusker! Een halve liter voor 70cent, kunt ge niet voor sukkelen! Als blanke meisjes trokken we natuurlijk direct de aandacht van veel mannelijk ‘schoon’. Omdat we de lokale mensen een lekkere schotel zagen eten begonnen we al spontaan te kwijlen en hebben we beslist ook zo een schotel te bestellen dit kostte 10000 TSH (5 euro) . ja ja we voelen ons hier rijk J toen we onze rekening wouden vragen kregen we in ene keer 2 Tuskers aangeboden in plaats van de rekening. We konden al niet goed volgen tot dat er een man naar ons zat te lachen en te wijzen en hij deed “schol” naar ons, toen wisten we natuurlijk hoe laat het was. Na dit biertje zijn we vertrokken richting de anderen maar tijdens onze weg naar het huisje passeerde we een basketbal veld waar 20 jongeren aanwezig waren .In een opwelling zijn we het basketbal veld opgelopen en hebben we meegespeeld met hen.  Hier hadden we als blanke meiden WEERAL touche J . Daarna zijn we rustig naar ons huisje gewandeld waar we onze avond rustig afsloten met het invullen van ons dagboek.

STAGEDAGEN BRECHT EN CAROLINE

Donderdag 5 januari mochten we beginnen op de OT (Operation Theater) in het Maweni State Hospital in Kigoma. De dag begon al direct met een keizersnede. Caroline kreeg het vlak voordat het kindje uit de baarmoeder werd gehaald een beetje benauwd (al sinds de ochtend niet meer gegeten) waardoor ze noodgedwongen eventjes een frisse neus moest halen buiten de operatiekamer. Gedurende onze eerste dagen werden we heel goed opgevangen door de anesthesist (een verpleegkundige die zich heeft gespecialiseerd in de anesthesie). Nadat hij ons vrijdag nog meer wegwijs heeft gemaakt in de OP, heeft Brecht zaterdag dankzij hem de mogelijkheid gehad om de chirurg te assisteren tijdens een keizersnede. Het was een onvergetelijke ervaring. Het resultaat van de ingreep: een (aldus Caroline) superschattig meisje. Caroline was gedurende de keizersnede de fotograaf van dienst… J Zondag was onze rustdag. Maandag trokken we naar Kasulu. Dinsdag waren we weer terug van de partij op de OT. Tijdens een liesbreukoperatie moesten we op een bepaald moment de taak van de anesthesist overnemen omdat ze aan het bellen was met haar gsm terwijl de patiënt acuut aan het verslechteren was. We hebben de patiënt toen met de ballon beademd en langzaamaan verbeterde de toestand van de patiënt. In het algemeen is het leuk om op de OT stage te mogen doen. We mogen steeds vaker assisteren bij de kleinere operaties. Wat ons wel opvalt is dat ze het begrip steriliteit wel kennen maar niet altijd in de praktijk omzetten. We zijn benieuwd naar de komende stagedagen.

Groetjes,

Caroline, Doortje, Ilse en Brecht

11-01-2012 om 18:08 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

10-01-2012 om 19:24 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012