Ilse, Caroline, Doortje en Brecht Jambo Jambo! Hallo allemaal :-) Wij (Ilse, Caroline, Doortje en Brecht) zijn 4 studenten verpleegkunde aan de KHLim in Hasselt. Samen gaan we van 31 december 2011 tot 25 februari 2012 stage lopen in het Maweni-Hospital in Kigoma, Tanzania. Via deze blog kunnen jullie op de hoogte blijven van ons spannend avontuur in Tanzania! Veel leesplezier :-)
Bezoekje met ons vieren aan de scheepswerf van Kigoma. Met dank aan de Nederlander Frank die werkt voor een oliemaatschappij die opzoek is naar olie in het Tanganjika-meer.
Ookal reden we tot op minder dan 10 meter afstand van mevrouw de leeuwin, ze bleef lekker lui liggen in de schaduw. Maakten wij daavan eventjes gebruik om haar te fotograferen
Wij 4 aan het monument in het dorpje Ujiji waar eens de mangoboom stond waar Stanley Dr Livingstone ontmoette en de beroemde zin: "Dr Livingstone I presume?" uitsprak.
Na iets meer dan drie weken afwezigheid van nieuw leesvoer
op de blog (voor de nieuwsgierige hongerige magen) wordt het toch nog eens tijd om iets van ons te laten horen
Het gaat ons goed hier in Kigoma. Onze tijd begint helaas
wel erg te korten, zeker nu de inleefreizigers zijn gearriveerd zal het snel
zaterdag 25 februari zijn. Maar dat neemt niet weg dat we de laatste anderhalve
week met 200% zullen genieten van het mooie en minder mooie Afrika waar we
ondertussen op verliefd zijn geworden! Hieronder volgt een beknopte
samenvatting van de laatste weken.
Een paar weken geleden, het weekend na ons safari-avontuur
in Katavi, hebben de dames een klerenuitverkoop (kleren wegschenken) gehouden
op het terrasje aan ons huisje. We hadden enkele Tanzaniaanse vrienden
uitgenodigd waaronder Gloria (de kleermaakster), Tatu (kuisvrouw in Aqua Lodge)
en Eric (onze kok en huishoudman). Ze waren blij met de kleren. En wij vonden
het leuk om te zien toen ze enkele dagen later de gekregen kleren aanhadden J
Op een zondagochtend zijn we samen met Vitus (de
kraamverkoper) naar de eucharistieviering in de grote kerk van Kigoma geweest.
Het was eens leuk om te zien hoe een misviering in Afrika gebeurt. De mannen en
de vrouwen gaan in hun zondagse kleren naar de kerk en nemen apart plaats
(mannen links en vrouwen rechts). De kerk zat ook stampvol tot achter. Links
van voor stond een elektrisch orgeltje waar de organist hevig op speelde en het
swingende koor (gemengd en met verschillende instrumenten zoals trommels,
regenpijpen en djembes) begeleidde. Een genot om te zien. Van de rest van de
minstens 2 uur durende misviering staken we niet echt iets op aangezien we het
Swahili niet echt beheersen Maar zeker een leuke ervaring om eens mee te
maken!
De week dat Hanne, Sophie en Lisa, onze 3 medestudenten
terug naar huis vertrokken, vond onze wissel op stage plaats. Doortje bleef op
Maternity Ward en kreeg voor een weekje gezelschap van Brecht. Ilse verhuisde
voor de laatste 2 weken naar de OT, nog een weekje samen met Caroline. Daarnaast
was het ook tijd om eens wat souveniertjes te kopen zoals halskettingen,
armbanden, beeldjes, etc... Ook lieten de dames maar al te graag hun op de
markt gekochte stofjes bij de kleermaaksters Anna of Gloria omtoveren tot
prachtige kleedjes. Om van onze stage-avonturen te bekomen, gingen we na stage
vaak langs bij Sandras Bar voor een lekker verfrissende Tusker (lokaal bier),
een frisse fanta of cola en natuurlijk last but not least, een overheerlijke
chips mayai (frieten verwerkt in een omelet geserveerd met lekker sappige
stukjes tomaat met ajuin. HMMMMM )
Maar het was niet altijd rozengeur en maneschijn Af en toe
kregen we het wat moeilijk omdat we het thuisfront misten, iets aangrijpends
hadden meegemaakt op stage of omdat we wat ziekjes waren. Zo stond Doortje een
keertje s ochtends op met hevige, stekende hoofdpijn. Toch besloot ze, na een
pilletje te hebben genomen, op stage te vertrekken. Wat een doorzetster! Ook
Caroline heeft te kampen gehad met migraine. Maar die is gelukkig ook overgegaan
na wat bedrust en een pilletje. Omdat Brecht al enkele dagen vermoeid was, pijn
in zn botten had en een bleek gezicht had, heeft hij voor de zekerheid een
malariatestje laten doen. Die was gelukkig negatief. En nu gaat het ook weer
stukken beter. Het lijkt wel of Ilse de enige sterke madam is van ons vier J
Om het weekend goed in te zetten, trokken we samen met
Jean-Michel naar het Lake View Hotel in het centrum van Kigoma waar we de hele
nacht al dansend met de Afrikanen doorbrachten. Zalig! Op zondag maakten
Doortje en Caroline overheerlijke spaghetti voor ons klaar waar ook Annelies,
studente journalistiek en op zondagavond aangekomen in Mjimwema, enorm van
genoot.
De maandag hadden we nog een dagje vrij en trokken we met
ons vier (Annelies, Brecht, Doortje en Ilse. Caroline had hoofdpijn en bleef
thuis) naar Jacobsen-beach. Een prachtig (privé-)strand in een baai omgeven
door hoge rotsen. Het leek wel eventjes of we op een paradijselijk eiland waren
beland. Zo mooi dat het daar is. Je kan er echt heerlijk genieten en tot rust
komen. We gaan er zeker nog een keertje terug!
De dinsdag deden Caroline en Brecht nog voor de laatste keer
een wissel op stage. Caroline naar Maternity en Brecht terug naar de OT. Diezelfde
week, de woensdag, kwamen er 4 nieuwe studenten aan in ons huisje. 4 Meisjes:
Tine, Lotte, Delphi en Astrid. We kwamen ze tegen toen we, terugkomend van
stage, voorbij Aqua Lodge passeerden. En we maakten ook ineens kennis met
Katrien, een vrouw die normaal verantwoordelijk is voor ons hier in Kigoma. Maar
aangezien we haar (per toeval) pas na 6 weken in Kigoma tegenkwamen,
betwijfelen we die verantwoordelijkheid wel een beetje Naar het schijnt was ze
zelfs niet eens op de hoogte dat wij met ons vieren in Kigoma waren
We waren nu al met 9 in het huisje, bleek dat er donderdag
nog twee jongens, Roel en Bram (beiden muziekleerkracht) zouden bijkomen (tot
groot jolijt van Brecht: eindelijk eens terug wat mannenpraat!).Maar dat
betekende dus dat we met zn elven zouden zijn. Het huisje zit nu overvol maar
het gaat momenteel verrassend goed samen met zon grote groep. We moeten wel in
shiften eten, soms aanschuiven aan het toilet en de zetels in de living zijn
altijd bezet. Maarja J
Afgelopen zaterdag waren we door Jean-Michel uitgenodigd om
getuige te zijn van zijn hernieuwing van de geloften als vrijwilliger voor de
Broeders van Liefde in het Maendeleo Youth Center. Hij was fier dat we met zon
grote groep aanwezig waren voor hem. Ook wij voelden ons super fier over onze
Jean-Michel! Het voelde echt alsof een familielid van ons zijn plechtige communie ging doen J Later op de avond
trokken we met ons vier, Roel, Astrid Delphi en Lotte naar Bungalow Time in
Maendeleo. Het was weer zalig: we zongen en we dansten erop los samen met de bewoners
van het center. De meisjes deden een opvoering van het liedje en dansje Hoofd
schouders knie en teen en Roel en Brecht zongen samen, een aangepaste
swingende Afrikaanse versie van Vrolijke vrienden. Zalig om de reacties van
de Maendeleo-ers hierop te zien! Daarna trokken we verder naar de Faith Bar
om voor te drinken vooraleer we naar de discotheek Kibo gingen waar we hadden
afgesproken met onze Afrikaanse vrienden Charles (baas van Maendeleo),
Jean-Michel en Vitus (de kraamverkoper). De Kibo, dat was een feestje!!! We
dansten en swingden erop los. Aan het einde van de avond, zo rond een uur of 4
s morgens, waren we wel allemaal een klein beetje heel veel tipsy Maarja,
dat mag ook wel eens een keer hè ;-) Zondag sliepen we allemaal onze kater uit.
In de namiddag trokken we naar Aqua Lodge om onze lazy Sunday verder te zetten
al luierend op het strand onder de palmbomen. Z A L I G!
Maandag arriveerde de inleefreisgroep 2 terug in Aqua Lodge.
Vreemd om hen terug te zien Want dit betekend dat het nu echt begint te korten
voor ons. Voor ze aankwamen, trokken we met ons vier nog eventjes de berg naar
Coast-View Hotel op om er te genieten van een lekker soepje en van het
prachtige uitzicht over de buurt Mjimwema (waar ons huisje dus ligt) en het
meer met aan de horizon de contouren van de bergen in Congo. Mooi mooi en nog
een mooi! We gaan dit echt missen
Op dinsdagochtend trokken we met ons 4 naar de haven van
Kigoma waar we hadden afgesproken met een Nederlander, Frank genaamd, die
werkte voor een bedrijf dat op zoek is naar olie in het Tanganika-meer. We
kregen van hem een rondleiding op de scheepswerf en bezochten het schip dat ze
aan het opknappen waren om olie te gaan zoeken in het meer. We mochten doorheen
het hele schip lopen: van de machinekamer tot op in de stuurhut waar we leuke
fotos trokken van hoe we aan het roer van de boot stonden. Daarna bezochten we
nog de MV Liemba, een schip dat uit
1911 stamt, de tijd dat Tanzania nog een kolonie was van Duitsland. Het mooie
oude schip wordt de dag van vandaag nog steeds gebruikt als veerboot tussen
Kigoma, Zambia en Congo.
Op stage maakten we ook enkele keren iets mee wat we ons
heel leven lang nog zullen blijven herinneren:
Ilse heeft haar eerste sectio mogen assisteren! Omdat ze tijdens haar stage op
materniteit deze ingreep al vele malen door Brecht en Caroline had zien
uitvoeren, begon ze vol zelfvertrouwen.
Het was een onvergetelijk moment! Alles verliep vlot, zeker voor een eerste
keer assisteren. Het kindje liet direct zijn eerste kreetjeJ. Het moment waarop je
de navelstreng mag doorknippen is echt magisch! Het resultaat van deze
keizersnede-ervaring was een goed gezonde jongen: COLSON genaamd. Blij dat
deze buitenlandse stage ons de mogelijkheid biedt om aan zoiets moois mee te mogen
werken!
Tijdens de stage van Doortje en Brecht op Maternity Ward kregen ze te maken met
een meisje van 19 jaar die een abortuspoging had gedaan door een mes in haar
vagina te steken. Hierdoor is ze hevig beginnen bloeden en geraakte ze in
shock. Daarbovenop was het buikvlies doorboord t.g.v. de messteek en leed ze
ook nog eens aan een (hier in Afrika dodelijke) peritonitis. Omdat ze door de
pijn en de versuftheid de hele tijd wild heen en weer bewoog in bed, liep haar
infuus niet meer tegoei waardoor Doortje haar arm waarin het infuus stak
probeerde stil te houden. Op een bepaald moment zei Doortje tegen Brecht dat
het meisje 2 keer heel hard in haar hand kneep. Vlak daarna stopte ze met
kreunen en bewegen en rolden haar ogen naar binnen. Ze was gestorven terwijl
Doortje haar hand vast had en Brecht erop toekeek. Vreselijk! Des te meer omdat
het om een leeftijdsgenoot ging.
Een ander aangrijpende ervaring maakten Ilse en Brecht mee
tijdens hun laatste stagedag op het operatiekwartier. Daar was een patiënt na
een vaginaal onderzoek flauw gevallen en in shock gegaan t.g.v. een overdosis
oxytocine (zorgt voor baarmoedercontractie om eventuele bloedklonters beter te
doen verwijderen uit de baarmoeder). Ilse was er als eerste bij en zag hoe de
dokters en verpleegkundigen gewoon om de patiënt stonden rond te draaien als
kiekens zonder kop. Ze heeft toen het heft in handen genomen en de patiënt
beginnen te beademen en gezorgd voor een infuus. Toen Brecht na zon 15 min
ging kijken waar Ilse bleef, zag hij één en al chaos. Maar Ilse was blij dat er
nu eindelijk iemand was waarop ze kon steunen want aan de dokters en de
verpleegkundigen hier hadden we niet veel steun. We zorgden zelf voor intubatie
en aspiratiemateriaal.. terwijl de dokters er gewoon op toekeken.. Dit zorgden
meermaals voor vele frustraties langs onze kant. Omdat de toestand van de
patiënt zienderogen verslechterde, moesten we op een bepaald moment zelfs
hartmassages uitvoeren totdat de toestand weer stabiel werd. Het was voor ons
beiden de eerste keer dat we dit bij een mens i.p.v. op een pop deden! Zo
vreemd dat dat aanvoelde maar door de adrenaline die door onze aderen stroomde,
deden we dit zonder nadenken zoals we het op school hadden ingedramd gekregen.
Na een 6 uur durende reanimatie (!) begon de patiënt terug zelfstandig te
ademen ( we konden het bijna niet geloven!), kwam ze terug bij bewustzijn en
viel ze in de armen van Ilse. Een prachtig moment! Maar dit had helemaal anders
kunnen lopen, dit beseften we maar al te goed De dokters, die ons in de steek hadden
gelaten, kwamen zelfs kijken en zeiden dat we heroes waren. Om te bekomen van
de zware reanimatie dronken we ons een frisse soda in ons stamcafé en drong het
stilaan tot ons door dat we een mensenleven hadden gered
