28-01-2012 om 17:26 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012  

Het internet ligt al sinds zaterdag plat waardoor we nu al bijna een hele week niets meer van ons hebben kunnen laten horen! Hierdoor konden we dus niet skypen, bloggen, facebooken en onze taken doorsturen naar onze docent. Maar dat is AFRIKAAA! J . Je hebt 2 keuzes: je er enorm in opjagen of het aanvaarden en afwachten. “You can’t chance your situation, only the way you deal with it…” is hier ons levensmotto! Alles heeft zijn charmes, en die van Afrika beginnen we hier volop te ontdekken!

Woensdagavond, na een frisse plons in het Tanganika-meer, zijn Brecht en Caroline naar Sandra’s bar geweest om er een biertje en een soda te drinken met de verpleegkundig-anesthesist Sagalika. Hij dacht dat wij ook iets wilden eten en bestelde dan ook meteen een kipschotel met gebakken banaan. Na een leuke en gezellige avond gehad te hebben, bleek dat wij, zijn rafiki (vrienden), alles moesten betalen omdat wij hem hadden uitgenodigd. Dit was blijkbaar de gewoonte hier in Afrika! Nu we dit weten kunnen wij hier vanaf nu ook (mis)bruik van maken! J  Doortje en Ilse hebben na stage een winkel gevonden waar ze ijsjes verkopen! Mhmm, hier gaan we nog veel komen! Met een ijsje in de hand zijn ze naar de markt van Kigoma rondgegaan opzoek naar souvenirs. Daarna hebben ze genoten van het Afrikaanse zonnetje ( 35graden!!) op een terrasje. Ahhh VAKANTIE! J  . Toen wij ’s avonds terug in ons huisje waren, keken we met de hele bende de leuke film ‘Dispicable me’.  Daarna kropen we moe maar voldaan ons (te warme) bedje in.

Donderdag, na een leuke stagedag , zijn we het ‘Ujjij Health Center’ gaan bezoeken. Dit ligt 10 minuutjes rijden met de dala-dala verwijdert van het Maweni-State Hospital. Hier doen Sofie en Lisa, beiden vroedvrouw, hun stage. Ze gaven ons een korte rondleiding doorheen het kleine ziekenhuis. Ook mochten we getuigen zijn van een, midden-op-het-harde-betonnen-gangpad-bevallende vrouw! Geen nood, met 4 verpleegkundige en 2 vroedvrouwen in de buurt verliep alles vrij rustig. Lisa en Sofie hebben de vrouw goed verzorgd! Hierna zijn we met ons zessen naar het museum van David Livingstone en Robert Stanley geweest. Hier in Ujij, heeft de ontdekkingsreiziger Stanley, Dr Livingstone terug gevonden en de legendarische woorden ‘Dokter Livingstone I presume?’ uitgesproken onder de mangoboom. Deze boom is helaas gestorven. J  Maar er zijn twee nieuwe exemplaren gepland en op de plaats van de oude boom staat er nu een herdenkingsmonument. Het museum bestaat uit enkele foto’s en schetsen van deze ontmoeting. Ook staat er een standbeeld van Livingstone en Stanley die elkaar de handschudden. Wij natuurlijk veel handschud-foto’s gemaakt onder deze bomen! J Op aanraden van de gids in het museum zijn wij verder naar beneden gewandeld om te genieten van een mooi zicht op het Tanganika meer. Maar eerst aten we een heerlijk stukje suikerriet en wat pindanootjes, gekocht bij een straatventer. Doortje, Ilse, Sofie en Lisa zijn terug het dorpje ingelopen, hier hebben ze vele High-five’s mogen uitdelen. De kindjes daar werden helemaal zot toen ze ons de ‘MUZUNGU’ zagen! Grappig om te zien. Wie weet gaan we deze aandacht een beetje missen in ons Belgenlandje. J Brecht en Caroline beslisten om terug naar Kigoma te wandelen. Een prachtige wandeling langs het water waar ze zagen hoe de Afrikanen hun visnetten uitgooiden, de was deden, relaxten, kinderen die in het water speelden of aan het vissen waren en de boeren die hun land bewerkten. Hun wandeling leidde hen ook doorheen typisch Afrikaanse dorpjes met lemen huisjes met strooien daken gelegen in het tropisch woud alvorens ze terug op de main road naar Kigoma terecht kwamen. Na 2,5 uur wandelen arriveerden ze bekaf maar zoveel rijker in Mjimwema.

Vrijdagnacht werden we gewekt door een van de charmes van Afrika: een hevige tropische storm. J Zo iets hadden we nog nooit gehoord, KNALLEN dat het deed! Met vele gillen en lachen zijn we toch de nacht doorgeraakt. ’s Morgens aan de ontbijttafel zat iedereen met kleine oogjes te ontbijten, maar we hadden weer iets om te vertellen! Later op de dag spraken de inwoners ons aan over dit onweer, ze waren er ook ni goed van! België, zal nu toch moeite moeten doen om dit onweer te kunnen overtreffen! J . Na de stagedag, brachten Brecht en Caroline een bezoekje bij Sagalika thuis. Hij woont in een huisje dat hij huurt van het Maweni-State-hospital. Het was een gezellig huisje waarin alle basisbehoeften aanwezig waren. ’t Was eens leuk om te zien hoe een middenklas-Afrikaan woont. We maakten ook kennis met zijn vrouw Elisabeth en hun tweejarige dochtertje Jullietta. ’s Avonds keken we met z’n allen de film “Hotel Rwanda”. Een film over de genocide in Rwanda in 1994. Het was eens zo confronterend voor ons aangezien de beelden, de mensen en de omgeving enorm veel gelijkenissen hebben met de regio waarin wij verblijven.

Als we ‘s nachts niet wakker worden van huilende honden, een hevig onweer, of de warmte  dan wel van onze 2 gillende huisgenoten Lisa en Sofie. Ze schreeuwden heel het huis wakker nadat er, midden in de nacht, een mega kever op slapende-Sofie haar hoofd was gevallen! J Lachen! Voor ons toch. Wij zijn de vele WADOODOO’s ( insecten) in Afrika wel al gewoon, maar op ons hoofd zouden ze toch ook niet mogen zitten hoor!                                                                                                                          
Na de stage zijn Ilse, Brecht en Doortje een biertje gaan drinken en een chips mayai (friet met ei) gaan eten in Sandra’s bar. Wat een ontdekking, lékker ech lekker! We hebben ons direct een tweede portie besteld. Caroline voelde zich al de hele dag niet lekker en besloot om al naar het huisje te gaan om wat te rusten. ’s Avonds vertrokken Ilse, Doortje en Sofie samen met Jean-Michel naar discobar ‘Kibo’. Ze beleefden er de avond van hun leven. Ondanks dat ze pas om half 5 zondagmorgen in hun bed kropen, zagen ze er ’s middags nog redelijk levend uit…

Zondagmiddag zouden we normaal zijn gaan snorkelen met de bende, ware het niet dat een hevige onweersbui rond de middag het leuke vooruitzicht wegbliksemde… In plaats van een sportieve zondag werd het een ‘lazzy-Sunday’. Dat mag ook al is! J We deden niets anders dan film kijken, lezen, spelletjes spelen en wat bijslapen. ’s Avonds gingen we met ons vier uiteten in het Tanganjika-Lake-Hotel. Het was ECHT lekker! Met de buikjes lekker rond gegeten, kropen we moe maar voldaan ons bed in, klaar voor de laatste stagedag op ‘Materniteit’ en de ‘OT’.

Na een rustige dag op stage, namen we met koekjes en geschenkjes (een verpleegkostuum van verpleegschool Regina Mundi uit Genk) afscheid van onze stage-afdeling. Volgende week verhuizen Ilse en Doortje naar de ‘OT’ en Brecht en Caroline naar ‘Materniteit’. Morgen vertrekken we voor enkele dagen naar Katavi National Park om er de mooie Afrikaanse natuur en de ‘Big-five’ (Leeuw, olifant, buffel, zwarte neushoorn en het luipaard ) te gaan aanschouwen. Een Safari-ervaring mag uiteraard niet ontbreken in ons Afrikaans avontuur! We zijn er klaar voor! Geen nood, we zullen zeker vele foto’s trekken om jullie goed jaloers te maken!

STAGEDAGEN BRECHT EN CAROLINE

Buiten wat sectio’s en andere operaties zoals een liesbreuk, botbreuk,… viel er deze week niet veel te beleven. Dit was echt de saaiste en minst drukke stageweek van de drie afgelopen weken! Vrijdag leek een operatieloze dag te worden tot plots rond een uur of 2 ’s middags 4 chirurgen kwamen binnengestormd. Bleek dat er een iets oudere vrouw moest worden geopereerd met een groot myoom van de baarmoeder (Een myoom is een soort van goedaardig gezwel) dat dringend moest worden weggesneden. Het leek wel of de vrouw zwanger was! Zo dik was haar buik! Toen bleek dat het myoom over heel de baarmoeder was uitgezaaid, besloten ze om een hysterectomie (verwijdering van de baarmoeder) uit te voeren. Het was interessant om te zien hoe dit gebeurde.
Zaterdag hebben we voor de verandering eens iets nieuws mogen doen: kompressen plooien om ze daarna te laten steriliseren. Ook hebben we geholpen met het zuiver maken van de operatieza(a)l(en).
Maandag was onze laatste stagedag op de OT en hebben we afscheid genomen met “mandaz” (plaatselijke ongesuikerde oliebollen). Over een week wisselen we van stage-afdeling met Doortje en Ilse.

STAGEDAGEN ( + AVONTUREN) van  ILSE EN DOORTJE!
Toen we woensdag aankwamen in het ziekenhuis kon onze dag al nimmer stuk. We werden ontvangen door onze knappe dokter. Mmm wat een stuk! J Deze dokter heeft mee gewandeld met ons tot aan de ingang van onze afdeling, waarna we jammer genoeg afscheid moesten nemen. Eenmaal op de afdeling aangekomen kregen we voor de eerste keer in heel deze stage een briefing. We gingen van bed tot bed dus beroepsgeheim was 0 . Na de briefing waren we toch wel benieuwd hoe het met onze 2 schatten ( Alan & Elaaj)  ging die we maandag hebben kunnen redden. We gingen heel de afdeling rond maar we vonden ze niet meer terug. We zagen alleen de moeders liggen op een  bed. Deze kinderen waren jammer genoeg gisteren gestorven, misschien ook maar goed want Elaaj had toch niet veel overlevingskansen in dit land. Nadat we dit vernomen hadden waren we er toch wel stil van geworden. Iets later kwam de verpleegkundige naar ons en ze zei ‘ its cleaning time’ dus kregen we al snel een doek in onze handen geduwd en mochten we weer beginnen te kuisen. Nadat de muren er weer stralend wit uitzagen zijn we de bedden gaan opmaken. Ale ja ‘opmaken’ een nog vuilere doek op het bed leggen noemen wij niet echt een bed opmaken maarja J Tijdens het opmaken van de bedden kregen we een kruisverhoor van een verpleegkundige ze vuurden maar heel de tijd vragen op ons af. Nadat we deze goed beantwoord hadden was ze fier op ons . Nadat de afdeling piekfijn in orde was kregen we eindelijk de kans om een natuurlijke bevalling te zien. Dit gebeurde amper in enkele seconden. Het kindje stelde het goed, gelukkig maar. Wanneer deze vrouw nog niet tegoei bevallen was , kwam de volgende al binnen op de afdeling. bij deze vrouw heeft Ilse een infuus mogen prikken en Doortje heeft hier een blaassonde mogen steken. Dit was dan ook het einde van onze woensdagshift.

Donderdag morgen hebben we de briefing mee gevolgd met de verpleegkundige. Onze nachtverpleger trekt heel hard op de dokter van E.R. Hij had ook een schattig snoetje vonden wij J Na onze briefing waren er geregeld dode momenten op de afdeling dus Doortje hoopte echt dat er iets ging gebeuren, want Ilse begon al te kijken naar Doortje haar armen op daar in te kunnen prikken met een infuusnaald !! HELP J . Rond 10 uur is de dokter gearriveerd op de afdeling, en zijn we met haar mee rond geweest. We mochten hier enkele bloeddrukken nemen en sommige wondzorgen uitvoeren. Wanneer we in de bevallingskamers aankwamen voor de moeder te onderzoeken zei de dokter dat deze vrouw zwanger was van een tweeling en dat ze zou moeten bevallen met een sectio omdat deze moeder in het verleden al een sectio had gehad waardoor de kans te groot was dat dit litteken terug zou open gaan. We waren zeer blij dat we mee konden gaan met de sectio, dus voor ons kon het niet snel genoeg gaan. We bereidde deze vrouw dan ook voor op de sectio en brachten haar naar het O.K. hier moesten we wachten want de dokters waren nog bezig met een andere operatie. Na een kwartier mochten we binnen gaan. De sectio kon beginnen. Na enkele minuten werd het eerste kindje geboren, Doortje mocht dit opvangen en begon direct met de reanimatie van het kindje. Beademen en aspireren. Na ongeveer 5 min kregen we dan toch wel onze eerste schreeuw te horen van onze ‘fili’. Ilse stond klaar om  het tweede kindje op te vangen die we ‘jommeke’ wouden noemen maar er was helemaal geen tweede kindje. De moeder had een myoom in haar baarmoeder zitten waardoor de dokters dachten dat er nog een kindje was. Ja van een echo hebben ze hier nog niet gehoord hoor J. Nadat alles goed was met onze ‘fili’ liepen we trots terug naar onze afdeling. Eenmaal op de afdeling aangekomen mocht Doortje haar eerste vaginaal onderzoek uitvoeren. Met veel steun en aanmoediging van Ilse, die dit al eerder had mogen doen, heeft Doortje het goed gedaan.

Vrijdag morgend kwamen we op de afdeling aan en lag er 1 moeder klaar voor te bevallen. Tijdens onze briefing kwam Mister Maganga ons opzoeken voor onze eindevaluatie op deze afdeling. Hij nam de verpleegkundige bij zich en legde uit wat de bedoeling was van onze evaluatie. Ondertussen hebben we ons zoals mega Mindy omgetoverd tot Sien en Maria, en zijn we terug begonnen met kuisen. NEE mama en papa wij gaan hier geen gewoonte van maken als we thuis zijn!! J Na 2 uur kuisen lagen onze lieve zachte handen open !!! Wanneer we gedaan hadden met kuisen lag er al een vrouw terug in de bevallingskamer , deze vrouw moest onderzocht worden. De dokter had gezegd dat de moeder een eenmalige blaassonde nodig had dus greep Doortje haar kans maar dit lukte niet goed omdat het hoofdje van de baby in de weg zat, met wat hulp van de dokter was het wel gelukt uiteindelijk. Na nog geen 10 minuten later besliste de dokter om de vrouw te laten bevallen via een sectio dus mocht Ilse nog eens een blaassonde steken. Deze lukte zeer vlot bij haar !J BRAVO. Toen we dachten dat we klaar waren om naar het O.K te vertrekken kreeg de moeder opeens zeer hevige weeën waardoor ze toch via de normale weg bevallen is. Ilse had dit kindje opgevangen en is dit kindje direct beginnen te aspireren, waarna Doortje het kindje heeft beademd. We hebben dit kindje SIMBO genoemd ( vraag ons niet hoe we hier aan komen want dat weten we niet J ) nadat het kindje stabiel was is Doortje terug naar de moeder gegaan en heeft ervoor gezorgd dat de placenta ook geboren werd. Na deze bevalling werd het zeer rustig op de afdeling en hebben we onze eindevaluatie overlopen met de verpleegkundige . We waren meer als geslaagd op deze stage!!

Zaterdag: vandaag niet veel gebeurd, buiten bijna een leven gered! J
Nadat we met de dokter de patiënten waren afgegaan, zagen we een vrouw liggen die leed aan ernstige anemie. Haar handen en gezicht zagen gelig wit.. Toen we aan de dokters vroegen waarom deze vrouw geen bloed toegediend kreeg werd er ons medegedeeld dat de bloedbank in het ziekenhuis leeg was. En ze deze vrouw op dit moment niet konden helpen. Dit vonden we zeer erg! Dus die vrouw was zwaar ziek maar kon niet geholpen worden. We keken naar elkaar en zeiden automatische onze bloedgroep op. We waren allebei 0+ en waren dus universele donor. We wouden dus al direct ons bloed aanbieden. Niet veel later stelden de dokters ons plots de vraag of we samen met hun wouden gaan doneren. Dit om er zo voor te zorgen dat deze vrouw bloed toegediend zou kregen en er hopelijk door zou komen. We hebben niet getwijfeld en zijn direct mee naar de bloedbank gelopen. Hier kwamen we ons knappe dokter tegen, Doortje haar bloeddruk ging hier al direct van naar boven J Na enkele vragen over steriliteit en veiligheid was het onze beurt om bloed te geven. De dokter lag nog voor ons op de bank. Tot de verpleegkundige van de afdeling langskwam en ons melde dat er familie van de patiënt was opgedaagd en we dus geen bloed meer moesten geven. Opgelucht en ontevreden tegelijker tijd gingen we terug naar de afdeling. Ons bloed had ook iemand anders kunnen helpen.. Maar de intentie was er! We spreken dus toch van een goede daad vandaag! J

Later op de avond gingen we naar de discotheek: KIBO! Hier hebben we écht wel de nacht van ons leven meegemaakt.
Onder begeleiding van Jean-Michel zijn we samen met Sofie iets gaan drinken, een Tusker natuurlijk! J Hierna zijn we doorgegaan naar KIBO! Dé discotheek van Kigoma. En wie komen wij hier tegen op de dansvloer? Onze dokter-gynaecoloog! Ze stond daar te dansen en te shaken, een grappig zicht! Toen ze ons in het oog kreeg zei ze droog ‘ why are you drinking Fanta?’ En nam ons mee naar de toog waar ze ons een Kilimanjaro trakteerden! Nog zo’n lekker biertje!
We hebben ons op de dansvloer zot geamuseerd, geen enkel bekend liedje het waren allemaal Afrikaanse liederen wat gelijk is aan= KONT SCHUDDEN! J Dit werd heel hard geapprecieerd door onze Afrikaanse vrienden. Iedereen danst hier met iedereen; kont schudden, schuren, shaken, écht zalig! En tuurlijk hadden we succes bij de Afrikaanse mannen. Maar als er eentje te dicht in de buurt kwam of ons lastig viel kwam Jean-Michel er direct tussen ‘They are MY wives’! Hij beschermde ons echt! En kwam veel met ons dansen om de andere mannen af te schrikken! Hij is een goeike! J
Doortje had dan weer touche met onze ‘ Inecance’! Dansen dat ze gedaan hebben! Ilse hield haar dan weer met onze Jean-Michel bezig! J Want hij was toch oh zo schattig! In de KIBO komen we zeker terug! We hebben daar ( uiteraard) het feestje afgesloten en zijn rond 4uur naar huis vertrokken, hand in hand met Jean-Michel en Inecance. Het handjes geven in Afrika is hier een gewoonte, een teken van vriendschap en bescherming. We zijn met onze persoonlijke taxi terug naar ons huisje gebracht! En veilig weer in ons bed gekropen! Wat een nacht! We denken er nu nog altijd aan terug met een glimlach op ons gezicht!

28-01-2012 om 17:22 geschreven door Stagegroep Tanzania 2012