Wilt u ons iets vertellen of meedelen? Aarzel niet, typ het hier!
Stage te Senegal
05-03-2014
Onze eerste stagedagen!
Beste volgers,
Op zondag was het de bedoeling om het rustig aan te doen,
zodat we onze stage optimaal konden voorbereiden. Rustig op het domein van het
ziekenhuis blijven, viel echter in het water.
Aangezien we een volledige week tot 17u moeten werken, dachten we dat het goed
zou zijn om de inkopen van deze week reeds te doen. We startten een zoektocht,
maar zonder resultaat.
We liepen enkele straten af, maar op zondag bleken vele supermarkten gesloten
te zijn.
We deden dan maar de nodige boodschappen in een buurtwinkel.
Vervolgens liepen we over een markt die net iets groter was
dan we gedacht hadden.
Naast de hitte (die we niet gewend zijn) en de vaak onaangename geur op de
markt kunnen we zeggen dat het tjoolen was. Uiteindelijk hebben we alles gevonden
wat we nodig hadden.
Het was alweer laat tot we terug het ziekenhuis (voor het eerst met een
kleurrijk busje) bereikten. We aten de maaltijd van het ziekenhuis en zorgden
ervoor dat alles klaarlag voor de eerste stagedag.
Maandagochtend,
de wekker loopt af en onze grote dag stond voor de boeg.
We werden om 08u30 verwacht bij de verpleegkundig directeur die ons vervolgens
naar de directeur van het ziekenhuis bracht. Voor ons een leuke ervaring, want
die dag startten nog vele andere studenten hun stage. Die werden gewoon
opgevangen, maar wij mochten naar HET bureau (bunker) van de directeur.
De verpleegkundig directeur stelde ons voor en gaf aan op welke dienst we
zouden staan, aangezien deze gewijzigd werd;
-Sebastian: urgence en médecine interne
-Jana:
maternité en pediatrie
-Rien:
Chirurgie en maternité
Vervolgens
moesten we plaatsnemen in een zaal waar ook alle andere studenten aanwezig waren.
Ze riepen één voor één de namen af ter controle. Daarna voelden we ons wat aan
ons lot overgelaten. Eén man riep waar welke dienst was, meer niet. We gingen
elk onze weg, waardoor we elk de hoofdverpleegkundige van onze afdeling/dienst
ontmoette.
Voor de één viel dit al beter mee dan de ander. Zo wist men op materniteit
bijvoorbeeld niets af van de komst van Jana, waardoor Jana terug naar de verpleegkundig
directeur moest.
Verder verliep onze dag niet helemaal zoals we hadden gehoopt. Iedereen praat
hier het dialect Wolof, maar daar is niet veel van te begrijpen. We moesten
vooral aandachtig zijn, waardoor het vaak hectisch was! Toen we om 17u gedaan
hadden met werken, waren we dan ook KAPOT.
Naast het skypen met het thuisfront hebben we die avond dan ook niet veel meer
gedaan.
Dinsdag
begonnen we terug met volle moed, maar nog steeds wat onwennig.
Het was de eerste volledige dag. Sebastian was ontgoocheld, omdat hij
kompressen diende te plooien. Hier wordt alles nog met de hand gedaan, zoals
het plooien van kompressen waarna deze gesteriliseerd worden. Jana vond haar
tweede dag voornamelijk saai.
Ook zij diende kompressen te plooien, enkele babys te wassen en verder was er
niet veel werk. Persoonlijk kan ik zeggen dan mijn tweede dag goed meeviel.
Nieuwe dingen heb ik niet geleerd, maar heb vooral gezien hoe het niet moet! Steriliteit en hygiëne
zijn hier namelijk uiterst miniem.
Het rare is wel dat men hier denkt perfect, steriel en hygiënisch te werken.
Vandaag was
Sebastian al positiever. Hij mocht naaien, meelopen met de arts en diverse
wonden verzorgen. Ook ik vond het vandaag echt leuk. Ik mocht bloedafnames
doen, infusen plaatsen en ook verschillende (onaangename) wonden verzorgen.
Jana vond het minder plezant.
Ze is vooral ontgoocheld dat er zo weinig werk is. Ook het tempo van werken is
hier niet zoals wij gewoon zijn. Verpleegkundigen liggen bijvoorbeeld op een
bed naar tv te kijken in het midden van een shift en beslissen na bijvoorbeeld
een uur om dan eens verder te werken.
De
afdelingen zijn anders dan in België. Er kruipen insecten in de kamers en het
zit er vol met muggen. Ook familieleden logeren bij de patiënt. Allen samen
uit één pot eten, welke op de grond van het ziekenhuis staat en daar ook slapen
is niet abnormaal.
De kamers worden verlucht met ventilatoren (LAAT DE BACTERIEEN MAAR
VLIEGEN!!!).
Computers worden hier amper gebruikt. Alles wordt nog met de hand geschreven,
zoals patiëntendossiers en etiketten.
Wolof blijft
voor ons onverstaanbaar. We kunnen wel stellen dat iedereen hier super sociaal
en extreem vriendelijk is. Als we iets niet begrijpen probeert iedereen moeite
te doen, zodat we het toch zouden begrijpen. Een positieve ervaring! Hun
gastvrijheid heeft ook een negatieve zijde.
Zo kunnen we nooit even op ons gemak zijn. Als we in onze studio verblijven
worden we constant gebeld en als we buiten zitten komt iedereen zomaar praten.
Soms is dit echt vermoeiend, zeker als je even op het gemak wil bellen met het
thuisfront.
Daarnaast willen we nog even meedelen dat we voor iedereen
zoveel mogelijk fotos proberen te nemen, maar we hebben de indruk dat ze dat
hier niet graag hebben.
Wij hebben ondervonden dat mensen hier arm zijn en niet graag zo willen gezien
worden.
We doen ons best!
Onze excuses dat onze blog even niet werd aangevuld. Ook vandaag zal ik jullie moeten teleur stellen.
We hebben het naast onze stage ook zeer druk met de verdere uitwerking van onze bachelorproef, foto's bekijken, naar de supermarkt gaan, kuisen, skypen, ed. Onze avonden zitten dus goed gevuld.
Ik en Jana wilden deze avond onze blog verder aanvullen, maar Rien was (weeral) ;) eens te moe!
Morgen doen we ons best en zullen reacties te lezen zijn over onze eerste twee stagedagen ;)
Na goed slapen en een koude douche besloten we om vandaag
het centrum van Dakar te bezoeken.
We namen de taxi tot in het centrum. Al snel klampten Senegalezen ons op de
markt aan. Ze haalden alle mogelijke trucks uit de kast om ons mee te lokken
naar hun kraampje. In een plaatselijke kledingzaak stonden wel 10 Senegalezen
rond ons heen om ons kledij aan te schaffen. Soms gaat het er extreem chaotisch
aan toe en weten we niet meer waar eerst gekeken. Toen we eindelijk beslist
hadden welke kledij we zouden meenemen vroeg men om te betalen. Daarvoor
moesten we naar boven waar de werkplaats, het naaiatelier was. We vroegen of we
fotos mochten nemen, maar dat was verboden (op veel plaatsten in Senegal
trouwens). Waarom dat zo is, was al snel duidelijk. Kinderen waren er aan het
werk. Daar werden we toch even stil van.
Daarnaast was de markt zeer leuk om te doen. Het gaat er
enorm hectisch aan toe, maar het is wel mooi. Vooral kleurrijk. De mensen zijn
er ook extreem vriendelijk. Zo ontmoetten we een man die ons wegwijs toonde in
alle kleine winkeltjes, ons naar de zee bracht en aan postkaarten hielp, etc. Met
andere woorden, zonder die man hadden we nooit alles gezien en gevonden.
Bovendien zei hij ook tegen de verkopers dat ze veel van de prijs moesten
afdoen, omdat we goede mensen zijn. Pour les étudiants => Idéale ;)
De mensen in Dakar zijn net niet over sociaal. Zo was er
bijvoorbeeld een uitnodiging voor polygamie. Aangezien iedereen zomaar tegen
iedereen praat zagen we er op terugweg naar de taxi ook geen graten in dat een
man tegen ons kwam praten. Hij vertelde ons dat zijn vrouw net was bevallen en
er morgen een groot feest volgde. Wij kregen ook een uitnodiging. Wanneer er in
Senegal een baby wordt geboren is het zo dat de papa uitdeelt wat zijn vader
van beroep deed. Zo kregen Jana en ik elk een paar oorbellen cadeau uit het
niets. Nadien kregen we nog een gans verhaal te horen over wat het feest
precies inhield. Dansen, slachten van een lam en het ook opeten, etc. Waar we
niet op gerekend hadden was dat de man van ons geld verwachtte. We werden
uitgenodigd, maar hij diende nog naar de markt te gaan om het lam. Daar moesten
wij ook in meebetalen. Hij zette ons min of meer onder druk, maar om het kort
te houden hebben we besloten om geen geld te geven en de oorbellen terug aan de
man te geven.
Telefoonnummers hebben we vandaag genoeg gekregen. Iedereen
stelt zichzelf hier kandidaat om rondreisjes te maken. We hebben hier alvast
een aantal dingen geleerd.
1. 1/ Afdingen, afdingen, afdingen en voet bij stuk
houden tot we een correct bedrag krijgen. En vooral veeeeeeeeeeeeeeeel geduld
uitoefenen.
2. 2/ Mensen gaan hier snel uit eigen initiatief
meewandelen en ons af en toe wat uitleg verschaffen. Achteraf verwachten die
natuurlijk geld. Als we dit nog verder toelaten hebben we binnen 1 maand geen
geld meer!
3. 3/ Respect voor alle prachtige handarbeid hier!
4. 4/ België wordt hier vooral gezien als een zeer
goed en rijk land met veel koffieshops!
Na een dagje stappen zijn we nu fatigué en vooral benieuwd
naar het avondmaal.
Nadat we onze eerste nacht overleefd hebben zonder muggenbeten was het tijd om de omgeving te verkennen. Rien en Seba stonden al vroeg op terwijl ik nog een beetje bleef soezen in het bed. Om half 9 moesten we bij de directeur gaan (spannend). Die was blijkbaar al vertrokken dus kregen we verdere info door de collega van de hoofdverpleegkundige.
We namen samen de stagecontracten door en kregen onze stagediensten toegewezen. Rien staat voorlopig op de diensten cardiologie en chirurgie, Seba op spoed en médicine interne, en ik op pediatrie en reanimatie. Eens alles over de stage besproken was trokken we buiten het domein van het ziekenhuis. We hadden 2 uurtjes om eens rond te kijken aangezien men ons om 13uur terug bij de directie verwachtte.
We gingen om zoek naar wat eten en een nieuwe simkaart. Eens op straat was het wel een stuk anders dan binnen het domein van het ziekenhuis. Op het domein is het zeer rustig, zijn de mensen heel vriendelijk en worden we niet aangeklampt. Buiten het domein waren de mensen ook vriendelijk maar we werden veel meer aangeklampt, constant gevraagd of we geen taxi wilden nemen en of we geen interesse hadden in hun producten die ze verkochten. Er reden heel wat kleurrijke busjes, typisch voor Senegal en heel mooi om te zien!
Op onze zoektocht naar eten en drinken kwamen we een marktje tegen. Het was er heel druk en lag vol met plaatselijke producten. Het ene product al wat smakelijker dan het andere. Het was heel kleurrijk maar het rook niet altijd even goed. Veel vis, vol met vliegen, kwamen we regelmatig tegen.
We kochten wat brood, water en onze nieuwe simkaarten. Daarna trokken we terug richting ziekenhuis aangezien we afgesproken hadden om samen met een medewerker te gaan eten. Het eten was pikant maar wel heel lekker, beter dan verwacht dus!
Na een heuse zoektocht hebben we dan uiteindelijk ook internet gevonden. Niemand schijnt hier de wificodes te kennen, maar we hadden geluk en vonden een open netwerk. Op deze manier konden we voor het eerst iets op onze blog schrijven!
Het restaurant beloofde onze een maaltijd voor deze avond. Even raden? Inderdaad: du riz!
Zoals beloofd hierbij het vervolg van onze eerste dag :) Na onze bewogen "taxirit", kwamen we aan in het ziekenhuis.
De verpleegkundigen werken hier blijkbaar maar tot 17u. Gelukkig was de hoofdverpleegkundige wel nog aan het werk, waardoor we toch door iemand werden opgevangen. Even geluk gehad dus!
Er waren nog een aantal onverwachte problemen, zoals bvb. onze documenten en de intrek in onze studio. In Senegal maakt men graag gebruik van stempels dus verwacht men hier dat ook onze stagedocumenten een stempel (ipv een handtekening) bevatten. Ook de sleutel van onze "studio" was men kwijt. De tijd begon echter te dringen, want om 19u plaatselijke tijd is het hier donker. De hoofdverpleegkundige heeft ons dan maar meegenomen naar zijn huis waar we door zijn gezin zeer vriendelijk zijn ontvangen. Voor ons was het even onwennig aangezien hier een moslimcultuur heerst. Ze maakten voor ons (super lekker) eten en na het vinden van de sleutel voerden ze ook onze bagage van hen thuis naar onze studio (maar liefst 30m ver!!!).
Onze studio viel veel beter mee dan we hadden verwacht. Weliswaar ingericht naar Afrikaanse normen. Alles wat we nodig hebben is aanwezig, maar met enkele gebreken (Sjas kapot, geen WC- bril, licht kapot, halve kast, etc.)
Aangezien het al laat was dienden we te roeien met de riemen die we hadden, waardoor we het gekregen water (100ml) van op het vliegtuig moesten gebruiken om onze tanden te poetsen en te drinken.
Om middernacht hadden we eindelijk rust gevonden en konden we voor het eerst slapen op Afrikaans grondgebied. (Vooral GEEN last gehad van muggen ;))
Eindelijk kunnen we even tijd maken om onze blog te optimaliseren ;) Het was namelijk niet zo simpel om een internetverbinding te verkrijgen in het ziekenhuis.
Even beginnen bij het begin; Onze vlucht is enorm goed verlopen. Maaltijden waren in orde, geen last van turbulentie en een goede landing (voornaamste) ;)
Vanaf dan kon het echte avontuur beginnen. Allereerst; aanvragen van ons visum. Die luchthavenofficieren van de politie werken zoals de mannen van 't stad bij ons ;) a l'aise! Trouwens, iedereen hier blijkbaar in Dakar!
Vervolgens was het onderwerp 'zoeken naar een "taxi"' geen simpel item. Wrakken zijn het! Echte afdankers! De koffer kon niet eens dicht, waardoor we steeds vreesden onze valiezen te verliezen! Ook bij iedere drempels sleepte de "taxi" tegen de grond. Je kon dit zo voelen aan je voeten!
Pinkers, sloten, ramen, spiegels, kilometriek werken niet of zijn stuk. Maar kom, we zijn om 18u00 plaatselijke tijd (19u00 in België) aangekomen.
We dachten toen dat alles mooi geregeld zou zijn, maar het tegendeel werd ons bewezen... Zie vervolg 'Aankomst ziekenhuis Dakar!'.
Groeten, Jana, Rien, Sebastian
PS: onze foto's zijn te groot, waardoor we slechts 1 foto kunnen uploaden!
Van harte welkom op onze blog! Vanaf nu kan je ons elke dag volgen vanuit onze stage te Senegal (Dakar). We proberen zo vaak en zo snel mogelijk onze blog te optimaliseren/hernieuwen, zodat u steeds op de hoogte blijft van onze belevenis.
Wenst u iets te posten of te vragen? Doe gerust! Wij hopen alleszins op een succesvolle en leerrijke stage, waarbij we uiteraard het 'mooie' België zullen missen. Het weer zal bij ons toch net iets beter zijn (nu 21°C).
Ons vertrek staat gepland op donderdag 27 februari 2014 om 11u30 vanuit Zaventem!
