Beste bloggers

Onze excuses voor het lange wachten. We hebben regelmatig internetproblemen en zijn eerlijk gezegd het schrijven van het blog ook een beetje uit het oog verloren. 

Twee weken geleden trokken we richting brousse (Ndiaga niaw). Het vertrek was al een avontuur op zich. Vanwege de lange rit, moesten we tweemaal overstappen in een andere taxi. Tijdens de eerste rit werkten de ramen van de taxi niet en dienden we deze “manueel” te bedienen. Manueel betekent hier dus letterlijk het raam omhoog trekken. Bovendien begaf ook de deur van de taxi het bij de afrit van de autostrade. Deze vloog zonder enige reden open, wat ons een hilarisch moment bezorgde. 

Voor we konden vertrekken met de tweede taxi hebben we ongeveer een uur moeten wachtten. De taxichauffeur wou niet vertrekken alvorens zijn taxi vol zat met mensen richting Mbour (een volle taxi = 8 personen). Met honderd kilo bagage op het dak en in de koffer konden we vertrekken. De taxi ging niet snel vanwege het gewicht, waardoor de rit meer dan twee uur duurde. 

Toen we in Mbour aankwamen was het al donker. We reden de parking op waar we onze laatste overstap zouden maken. Uitstappen hoefden we zelf niet te beslissen. Taxichauffeurs liepen met onze taxi mee, gooiden de deuren op en trokken ons letterlijk uit de wagen richting hun taxi. Een hectisch moment. 

Na een reis van meer dan vier uur sliepen we bij het gezin van een dokter die we in ons ziekenhuis hadden leren kennen. Dit was in een gezondheidspost zelf. We werden heel vriendelijk ontvangen. Jana en ik sliepen samen en Sebastian sliep bij de schoonbroer van de dokter.

 

Bij de aankomst in het huisje viel ons op dat het daar bedrukkend warm was. De volgende dag was al snel duidelijk hoe dat kwam. Overdag behaalden de temperaturen daar een maximum van maar liefst 40°C en meer. Vanwege de hoge temperaturen werkte men daar enkel in de voormiddag en ’s avonds na 16u30. 

Tijdens voormiddag hielpen we steeds de dokter bij de vele consultaties. We mochten onder meer de temperaturen en bloeddruk meten van alle patiënten, baby’tjes  wegen en meten, etc. Het bijwonen van de consultaties was voor ons zeer interessant. Zo zagen we bijvoorbeeld voor het eerst een leprapatiënt. Het viel ons op dat vooral antibiotica voorgeschreven werd. Omwille van het beperkte aantal medicijnen die er beschikbaar zijn schrijft men voor bijna alle aandoeningen antibiotica voor. Men is er dan ook van overtuigd dat je met antibiotica zo goed als alles kan genezen.

In de namiddag hadden we pauze en namen ook voornamelijk rust. Door de hoge temperaturen waren we letterlijk van de kaart. Wanneer de temperaturen daalden vertrokken we met de ambulance naar de omliggende dorpen om te vaccineren. In de ambulance was slechts plaats voor vier waaronder een patiënt. Wij zaten met 8 volwassenen in de ambulance, niet echt comfortabel als je weet dat er in de brousse ook geen deftige wegen beschikbaar zijn. Het vaccineren vonden we allen heel leuk. Moeders kwamen van ver om hun baby te laten vaccineren. Soms moeten zij kilometers stappen tot zij een gezondheidspost bereiken. Het waren voornamelijk baby’tjes tussen 0- 11 maand die nood hadden aan een vaccin. 

Voor en na het vaccineren hadden we steeds de gelegenheid de dorpjes te bezoeken. Deze bestonden uit strooien hutjes. Jana en mezelf zijn er letterlijk ons hart verloren. De natuur, de levensstijl, de families, etc. allemaal prachtig! 

’s Avonds aten we allen samen, zoals men daar gewoon is. Dit wil zeggen dat we met vier à vijf personen op de grond zaten en uit een grote schaal aten. Het eten was steeds overheerlijk. 

Door de warmte was het niet eenvoudig om in te slapen, daarom namen we elke avond plaats op het domein van de gezondheidspost. We zaten er bij te praten over hoe de dag verlopen was.

Aangezien het die week Pasen zou zijn waren er overal Djembé’s hoorbaar. Toen Jana en mezelf de volgende avond niet konden inslapen door de warmte besloten we dan ook zo’n buurtfeest bij te wonen. Daarna assisteerden we ’s nachts nog bij enkele bevallingen. 
De eerste vrouw stapte met haar familie het centrum binnen. We namen haar bloeddruk, plaatsten een infuus en namen nog een malariatest af. Aangezien de baby in stuit lag, kon de vrouw daar niet bevallen. 

Terwijl we wachtten op de ambulancier, kwam een tweede vrouw met haar familie op paard en kar het centrum binnen. Toen we de opening van de vrouw wilden nagaan, merkten we op dat het handje van de baby al volledig uit de vrouw stak. Ook deze vrouw mocht niet in de gezondheidspost bevallen. 

De ambulancier moet bij een oproep eerst 4km te voet wandelen tot aan zijn ambulance, alvorens hij kan vertrekken. Het duurde dus lang, en ook voor beide vrouwen was dit een ganse lijdensweg. 

Daarna namen Jana en mezelf opnieuw buiten plaats. Het uitzicht was er prachtig. Elke avond was er volle maan. Deze gaf veel licht op het open landschap, waardoor we een mooi uitzicht kregen. Daarnaast was er ook de immense rust en stilte, enkel de geluiden van de vele insecten waren hoorbaar. Het contrast met het centrum kon niet groter zijn. 

De vrouw van de dokter was een echte huisvrouw, een moederfiguur. Zij zag ons letterlijk als haar kinderen. Voor het eerst in weken kregen we opnieuw een gevoel van thuis zijn en door onze mama verwend te worden. Ook haar drie kinderen waren schatten. Ze hielpen bij het huishouden en in onze vrij tijd speelden we samen spelletjes. 

Na ons avontuur in de brousse besloten we het eiland Gorée te bezoeken. Door de pittoreske kleurrijke huisjes en het vele artistieke werk hadden we er een echt Italiëgevoel. Het Italiëgevoel verdween echter snel toen we moesten wachtten op ons middagmaal. De Senegalese traagheid kwam opnieuw boven. Jana kreeg haar eten pas geserveerd een half uur nadat Sebastian en mezelf gegeten hadden. 

Afgelopen zondag bezochten we het stadium Demba Diop waar wekelijks combatwedstrijden plaatsvinden. We namen plaats in de tribune waar we samen met de plaatselijke bevolking mee supporterden voor de favorieten. Een leuke ervaring. 

Daarnaast zijn we deze week ook gaan surfen. Samen met onze begeleider deden we een gezamenlijke opwarming alvorens we in het water gingen. Onze begeleider gaf toe dat het niet de meest geschikte dag was om voor het eerst te surfen. De golven waren immens, maar hij beloofde ons dat we naar het einde van de les toe op onze plank zouden kunnen staan. Na vele malen oefenen zijn we er dan ook allen in geslaagd om op onze plank te blijven staan.

Gisteren bezochten we het roze meer waar we een tocht te paard deden. Er was de ganse dag felle zon waardoor we huiswaarts keerden met knalrode billetjes. Het roze meer is gekend voor het extreem hoge zoutgehalte en roze water. Het water was echter niet roze, maar bruin. Toch was het uitzicht er prachtig. 

Verder zullen we deze week nog zwemmen in het opluchtzwembad en vooral veel eten. Aangezien iedereen ons nog wil zien voor we zondag terugkeren naar België, worden we overal uitgenodigd voor etentjes. Daarnaast proberen we onze resterende vier dagen optimaal te benutten en met volle teugen te genieten. 

Tot binnenkort. 

Jana, Rien en Sebastian 

[Rien en Jana]