Bonjour madames et monsieurs!

Gisteren hadden we besloten een hamburger te gaan eten.
Toen we in het mini-restaurantje aankwamen (recht tegenover het ziekenhuis) besloten we iets typisch van hier te eten in plaats van een doorsnee hamburger.
We besloten alle drie om chawarma uit te proberen.
Het is een soort van pittavlees met wat groentjes en frieten, gewikkeld in een kleine wrap.

We mochten boven plaatsnemen.
Het was er zeer kalm en we hadden uitzicht op het ziekenhuis. Eens besteld was het even wachten op het eten.
Tijdens het wachten sloegen we een  praatje met de broer van de baas, best gezellig!
Daarbovenop kregen we de code van het wifinetwerk, superhandig natuurlijk!
Na het eten, wat ons alle drie zeer goed bevallen is, besloten we natuurlijk nog even te internetten. Het netwerk bleek zeer goed te zijn en daar waren we allen blij om (aangezien men in het ziekenhuis geen deftig wifinetwerk heeft L).

Daarna kochten we nog wat brood en bananen om als dessert in ons huisje op te eten.
Dat heeft zeker gesmaakt. Met het weinige internet dat we hier op de campus hebben, zijn we er toch in geslaagd enkele filmpjes van ‘Wauters vs. Waes’ te bekijken.
Eens dit gedaan, was het alweer tijd om in ons bedje te kruipen.
Het was alweer een vermoeiende dag en we kijken allen echt uit naar het weekend.

Vandaag, na een stevig ontbijt was het tijd om de laatste werkdag van de week in te zetten.
Nog even gaan werken en dan kunnen we even genieten van 2 dagen “rust”.

We zijn van plan om in het weekend eens een ander ziekenhuis te bezoeken.
Dat lijkt ons zeer interessant! Daarnaast zullen we helaas ook nog wat moeten werken aan onze bachelorproef (behalve Rien natuurlijk :p).

Tot de volgende en een goed weekend gewenst!!

Jana, Rien en Sebastian

[Jana]

07-03-2014 om 21:27 geschreven door Jana, Rien, Sebastian  

06-03-2014 om 18:53 geschreven door Jana, Rien, Sebastian  

Beste volgers,

Op zondag was het de bedoeling om het rustig aan te doen, zodat we onze stage optimaal konden voorbereiden. Rustig op het domein van het ziekenhuis blijven, viel echter in het water.
Aangezien we een volledige week tot 17u moeten werken, dachten we dat het goed zou zijn om de inkopen van deze week reeds te doen. We startten een zoektocht, maar zonder resultaat.
We liepen enkele straten af, maar op zondag bleken vele supermarkten gesloten te zijn.
We deden dan maar de nodige boodschappen in een buurtwinkel.

Vervolgens liepen we over een markt die net iets groter was dan we gedacht hadden.
Naast de hitte (die we niet gewend zijn) en de vaak onaangename geur op de markt kunnen we zeggen dat het ‘tjoolen’ was. Uiteindelijk hebben we alles gevonden wat we nodig hadden.
Het was alweer laat tot we terug het ziekenhuis (voor het eerst met een kleurrijk busje) bereikten. We aten de maaltijd van het ziekenhuis en zorgden ervoor dat alles klaarlag voor de eerste stagedag.

Maandagochtend, de wekker loopt af en onze ‘grote’ dag stond voor de boeg.
We werden om 08u30 verwacht bij de verpleegkundig directeur die ons vervolgens naar de directeur van het ziekenhuis bracht. Voor ons een leuke ervaring, want die dag startten nog vele andere studenten hun stage. Die werden gewoon opgevangen, maar wij mochten naar HET bureau (bunker) van de directeur.
De verpleegkundig directeur stelde ons voor en gaf aan op welke dienst we zouden staan, aangezien deze gewijzigd werd;

-          Sebastian: urgence en médecine interne

-          Jana: maternité en pediatrie

-          Rien: Chirurgie en maternité

Vervolgens moesten we plaatsnemen in een zaal waar ook alle andere studenten aanwezig waren.
Ze riepen één voor één de namen af ter controle. Daarna voelden we ons wat aan ons lot overgelaten. Eén man riep waar welke dienst was, meer niet. We gingen elk onze weg, waardoor we elk de hoofdverpleegkundige van onze afdeling/dienst ontmoette.
Voor de één viel dit al beter mee dan de ander. Zo wist men op materniteit bijvoorbeeld niets af van de komst van Jana, waardoor Jana terug naar de verpleegkundig directeur moest.
Verder verliep onze dag niet helemaal zoals we hadden gehoopt. Iedereen praat hier het dialect ‘Wolof’, maar daar is niet veel van te begrijpen. We moesten vooral aandachtig zijn, waardoor het vaak hectisch was! Toen we om 17u gedaan hadden met werken, waren we dan ook KAPOT.
Naast het skypen met het thuisfront hebben we die avond dan ook niet veel meer gedaan.

Dinsdag begonnen we terug met volle moed, maar nog steeds wat onwennig.
Het was de eerste volledige dag. Sebastian was ontgoocheld, omdat hij kompressen diende te plooien. Hier wordt alles nog met de hand gedaan, zoals het plooien van kompressen waarna deze gesteriliseerd worden. Jana vond haar tweede dag voornamelijk saai.
Ook zij diende kompressen te plooien, enkele baby’s te wassen en verder was er niet veel werk. Persoonlijk kan ik zeggen dan mijn tweede dag goed meeviel. Nieuwe dingen heb ik niet geleerd, maar heb vooral gezien hoe het niet moet! Steriliteit en hygiëne zijn hier namelijk uiterst miniem.
Het rare is wel dat men hier denkt perfect, steriel en hygiënisch te werken.

Vandaag was Sebastian al positiever. Hij mocht naaien, meelopen met de arts en diverse wonden verzorgen. Ook ik vond het vandaag echt leuk. Ik mocht bloedafnames doen, infusen plaatsen en ook verschillende (onaangename) wonden verzorgen. Jana vond het minder plezant.
Ze is vooral ontgoocheld dat er zo weinig werk is. Ook het tempo van werken is hier niet zoals wij gewoon zijn. Verpleegkundigen liggen bijvoorbeeld op een bed naar tv te kijken in het midden van een shift en beslissen na bijvoorbeeld een uur om dan eens verder te werken.

De afdelingen zijn ‘anders’ dan in België. Er kruipen insecten in de kamers en het zit er vol met muggen. Ook familieleden ‘logeren’ bij de patiënt. Allen samen uit één pot eten, welke op de grond van het ziekenhuis staat en daar ook slapen is niet abnormaal.
De kamers worden verlucht met ventilatoren (LAAT DE BACTERIEEN MAAR VLIEGEN!!!).
Computers worden hier amper gebruikt. Alles wordt nog met de hand geschreven, zoals patiëntendossiers en etiketten.

Wolof blijft voor ons onverstaanbaar. We kunnen wel stellen dat iedereen hier super sociaal en extreem vriendelijk is. Als we iets niet begrijpen probeert iedereen moeite te doen, zodat we het toch zouden begrijpen. Een positieve ervaring! Hun gastvrijheid heeft ook een negatieve zijde.
Zo kunnen we nooit even op ons gemak zijn. Als we in onze studio verblijven worden we constant gebeld en als we buiten zitten komt iedereen zomaar praten.
Soms is dit echt vermoeiend, zeker als je even op het gemak wil bellen met het thuisfront.

Daarnaast willen we nog even meedelen dat we voor iedereen zoveel mogelijk foto’s proberen te nemen, maar we hebben de indruk dat ze dat hier niet graag hebben.
Wij hebben ondervonden dat mensen hier arm zijn en niet graag zo willen gezien worden.
We doen ons best!

Tot gauw!

Jana, Rien en Sebastian

[Jana, Rien, Sebastian]

05-03-2014 om 21:18 geschreven door Jana, Rien, Sebastian  

04-03-2014 om 23:44 geschreven door Jana, Rien, Sebastian