Ik weet het, ik weet het, veel te lang geleden... 't Is niet dat ik het zo druk had ofzo, maar ik moest zoveel schrijven voor het tijdschrift van school in België, 'k ben aan het communiceren met mijn vriend die in China zit en 'k ben mails aan het zenden in het Spaans met Fay... Maar ik weet het, slechte excuses. Pardon! Als er mensen zijn die mails willen zenden in het Spaans, laat gerust komen. 'k Vind het supertof om dan te ontdekken da'k het eigenlijk allemaal kan verstaan! =)
Hier is het momenteel enorm veel aan het regenen. Maar echt enorm veel! Dat is een beetje het rare in Argentinië. Het ene moment is het echt superwarm en kan je gewoon niets doen van de hitte en het andere moment is het zo hard aan het regenen dat je niets kan doen omdat je niet naar buiten kan... Nu is het zo'n 2 dagen aan het regenen. En dan is het echt superhard! Wel tof om te zien, maar saai...
Zoals jullie waarschijnlijk weten ben ik vorige week op 'reis' geweest naar het noorden van Argentinië samen met de andere AFS'ers. We zijn Salta, Tucuman en Jujuy gaan bezoeken. Drie hoofdsteden van drie provincies, de steden waren dus heel groot! Heel wat anders dan 'mijn' Montecarlo. We vertrokken vrijdag in de middag rond 13h voor een busreis van ongeveer 18h. Gelukkig waren de bussen redelijk comfortabel. En wat je vooral doet is slapen natuurlijk. De eerste stad waar we aankwamen was Jujuy. Dat is helemaal in het noorden van Argentinië. Door de lange busreis was iedereen moe en wilden we eigenlijk het liefst van al naar onze kamers gaan en de 'siesta' slapen. Tot we de kamers zagen natuurlijk. Heel ouderwets, badkamers die we moesten delen met meer dan 8 personen en even klein als een toilet in België... Gelukkig moesten we er maar 2 nachten slapen, en waren we niet veel in het hotel! In Jujuy zijn we met een busje de omgeving gaan bekennen. Ik voelde me een echte toerist. Camera in de aanslag, uit de bus, foto trekken, in de bus, ... 5 minuten rijden, uit de bus, foto trekken, in de bus en weer verder! Een echte toerist dus... Ik moet wel zeggen dat de natuur in het noorden fantastisch mooi is. En helemaal anders dan het oosten. Hier in het oosten hebben we niet zoveel bergen, maar in het noorden zijn er alleen maar bergen! Maar zo overweldigend. Dan hebben we ook een berg gezien met 7 kleuren. Blijkbaar is die bekend. Zeven kleuren in één berg. Foto's vind je op facebook! Natuurlijk heb ik een souvenirtje gekocht. Dat is iets waar de mensen daar van profiteren. Bij iedere stopplaats vind je plaatselijke inwoners met typische dingen om te verkopen... Ook veel met mutsen en warme pulls enzo... Ik vroeg me af waarom je die nodig hebt in Argentinië, maar als je zo op meer dan 2000m hoogte zit, en het is zo 17h, dan begrijp je hen toch wel... Een muts en dikke pull zijn dan wel handig... In Jujuy hebben we ook de AFS'ers van daar bezocht en zijn we met hen een dagje meegeweest, terwijl onze begeleiders genoten van een vrije dag. Omdat het zo warm was, zijn we naar een zwembad geweest. Maar toen we daar aankwamen, was het weer helemaal omgeslagen en was het veel te koud om te zwemmen. We zijn dan maar de stad Jujuy zelf gaan verkennen en hebben kennisgemaakt met het uitgaansleven van Jujuy.
Na Jujuy stond Salta op het programma. Salta is bekend om zijn empanadas. We zouden vertrekken om 8h 's ochtends, maar de avond ervoor was er een trouw in het 'hotel' en was er muziek tot 6h 's ochtends... We geraakten dus allemaal maar moeilijk uit ons bed en dachten dat we te laat gingen zijn. Gelukkig was de chauffeur zelf ook te laat. We zijn in Argentinië moet je weten! Dus niets aan de hand. Er stond opnieuw een busrit van enkele uren voor de boeg, dus konden we onze verloren slaap inhalen... Ook in Salta waren we benieuwd naar de hotels. Gelukkig waren die véél beter. We hadden een enorm grote badkamer (voor Argentinië toch) en de kamers zelf waren ook veel groter. Jammergenoeg verbleven we hier ook maar 2 nachten. De eerste dag hebben we zoals in Jujuy gewoon gerelaxed... We zijn het stadje wat gaan verkennen, hebben kennisgemaakt met de AFS'ers van daar en zijn met een soort van skilift helemaal naar de top van een berg gegaan om zo een prachtig zicht over Salta te hebben. Heel mooi! En heel groot! 's Avonds zijn we met de AFS'ers van daar de fameuze empanadas gaan eten... Eerlijk gezegd vind ik ze niet zo lekker als die van mijn Mami. Ik at er dus niet veel van. Maar ik had ook niet veel tijd om te eten. Er was namelijk een meisje vanuit België waar ik de hele tijd mee zat te babbelen. Ik was aan het 'klagen' tegen iemand dat ik nog geen enkele Belgische ontmoet had. En tot mijn grote verrassing kende zij een Belgisch meisje hier in Salta, die met een andere organisatie voor een jaar in Argentinië was. Natuurlijk heb ik niet getreuzeld om haar nummer te vragen, en we hebben natuurlijk afgesproken en de hele avond lang onze ervaringen gedeeld. Het was super om weer eens Nederlands te kunnen spreken. Ik spreek het wel via skype, maar in het echt spreken is toch nog anders. Het was Nederlands met enkele Spaanse worden. Maar het was fantastisch! De volgende dag zouden we opnieuw met een gidsbusje de omgeving verkennen. Nog meer bergen! Maar omdat onze ervaring met het vorige busje vooral veel wachten was, besloten we om wat later dan het opgegeven uur klaar te staan. We moesten immers al om 7h 's ochtends vertrekken. Rond ongeveer 7h30- 7h45 waren we beneden. En toen zagen we waarom de chauffeur zo boos was. We waren namelijk niet de enige. Er waren nog andere mensen die met ons de gidsbeurt zouden volgen. Oeps... Gelukkig verstonden zij het, dat wij jongeren zijn... Haha De gidsbeurt in Salta was ongeveer dezelfde als die van Jujuy. Bergen, bergen en nog eens bergen. En weeral uitstappen, foto trekken, instappen, verderrijden, uitstappen, foto trekken, instappen, verderrijden, ... Saai, maar nog eens. De natuur is heel mooi.
Dan was Tucuman aan de buurt. Tucuman is de stad met de meeste inwoners van Argentinië. En dat was er aan te zien. Enorm, enorm veel mensen. Maar ik hou van Tucuman. Voor mij was het een soort van mix tussen Barcelona en New York. Een grote winkelstraat met heel veel mensen, artiesten, kerstversiering, ... Ik was helemaal opgewekt. En zeker toen ik ontdekte dat er weer een meisje van België en Tucuman verbleef. Van West-Vlaanderen dan nog wel! Ik heb haar 's avonds uitgenodigd op onze hotelkamer en we hebben samen met de anderen een terereparty gehouden. Terere is namelijk iets typisch voor Misiones. Mijn landgenote had het dus nog nooit gedronken, en met dat wij zoveel terere op overschot hadden... We hadden nog een andere reden om te feesten. Het was de verjaardag van één van de AFS'ers de volgende dag. Met dat het onze laatste dag was op haar verjaardag en er niets gepland stond, zijn we dus met z'n allen gaan eten in het beste restaurant van de stad (en voor België goedkoop!) en daarna zijn we taart gaan eten! Daarna wilden we ook nog naar een pub gaan. Maar Tucuman is immens groot, dus het was niet zo gemakkelijk om een pub te vinden. Uiteindelijk na 2h rond te dwalen, besloten we maar om terug te keren en te gaan slapen. We waren immers allemaal moe van de uitputtende week en het was al 2h 's nachts.
De volgende dag hadden we tijd om nog wat te shoppen, lekker uitgebreid te eten om daarna om 16h de lange busrit naar Montecarlo te maken. Het was een toffe week, maar heel vermoeiend.
Nu ben ik volop aan het uitkijken naar de reis naar Buenos Aires. Ik zal ervan genieten. Wees daar maar zeker van... En natuurlijk laat ik jullie achteraf weten hoe het leven in de hoofdstad is! =)
Dikke zoenen iedereen, vanuit het weeral regenachtige Argentinië!
Al 3 maanden zit ik hier in dit zonnige Argentinië. Eigenlijk gaat de tijd toch wel snel hé. Ik zit al in 1/4 van mijn hele jaar en ik ben er zeker van dat de tijd nu nog rapper zal voorbijvliegen. Maar swat... Wat meer over de voorbije 2 weken.
Het schooljaar loopt op z'n einde. Alle leerlingen, en vooral die van het laatste jaar, zijn enorm blij, maar hebben ook extra veel werk, waardoor ik extra veel weg kan glippen uit de les, om een tripje te maken met de andere AFS'ers... =) Maar ook ik heb soms schoolwerk. Zo moest ik tegen donderdag een taak van economie maken: 'Economia de Argentina y Misiones'. Benieuwd naar mijn punten. Maar ik ben er gerust in. Mijn punten zijn hier subliem. Allemaal negens of tienen! Hoe gemakkelijk kan kopiëren zijn! ;)
Vorig weekend ben ik naar mijn eerste echte verjaardag geweest. Een klasgenoot en vriend vierde zijn 19e verjaardag, en daar hoorde natuurlijk een feestje bij. We waren met niet zo veel, maar het was echt een geslaagde avond. Ik kende iedereen, dus ik hoefde me niet in te houden om te babbelen... Er was asado, drank en natuurlijk 'truco'. Dat is hier een kaartspel die heel erg geliefd is. De verliezer moet 'fernet' (een soort alcoholische drank) ad fundum drinken. Omdat het de eerste keer was dat ik dat spel speelde, verloor ik dus veel, met alle gevolgen vandien... ;) Maar gelukkig hadden ze na een paar keer medelijden, en moest ik gewoon een slokje drinken. :)
De volgende dag gingen we onverwacht naar Eldorado, mijn broer gaan bezoeken die daar studeert. Als hij nooit naar Montecarlo komt, gaan wij naar Eldorado. Maar omdat het de avond ervoor nogal laat was, was ik de hele dag echt enorm moe, waardoor ik denk ik niet zo'n aangenaam gezelschap was. Het was eigenlijk ook wel saai. We zijn dus naar zijn 'kot' geweest, en daarna zijn we zijn school gaan bezoeken. Om 17h moest ik terugzijn, omdat ik om 18h in school moest zijn, omdat het 'Fiesta del reviro y cultural popural' was en ik moest helpen. Dit feest is heel erg geliefd in Montecarlo. De plaatselijke inwoners dansten op typische muziek, er waren optredens van plaatselijke muziekgroepen, en het meest belangrijke: er was de wedstrijd van 'reviro maken'. Reviro is een typisch gerecht waarbij ze deeg als het ware moeten stampen in kleine brokjes. Het is echt o-ver-heerlijk en ik heb het geweten. Ik werd namelijk ziek en ben dus naar huis moeten gaan. Misschien was de combinatie 'warme reviro, koud water en heel veel slaap' een slechte combinatie. Gelukkig was het enkel voor één nacht. De volgende dag was ik al weer beter.
Gisteren (19/11) was het 'Fiesta de la educacion fisica' (Feest van sport). Drie maanden al leer ik een dansje aan, aan mijn groep en gisteren moesten we dat dan tonen voor heel Montecarlo. Op Fiesta de la Educacion Fisica moeten namelijk alle meisjes van de hele school een dansje voorbereiden en dat dan tonen. Ik was 'de leider' van mijn groep en heb dus op Belgische muziek een dansje gemaakt. Het was wat anders dan de anderen, maar zeker even mooi! =) Daarna zijn we met enkelen naar mijn huis geweest, om pizza te eten en wat films te kijken. Helaas was ik OPNIEUW ziek en heb ik niet veel van de pizza's en de films kunnen genieten, maar ik voel me al weer stukken beter! =)
Daarnet heb ik met de familie gebeld! Ik was/ben erg blij! Natuurlijk om hen te zien, maar ook omdat ze zeggen dat ik vermagerd ben! =) Het zou ook wel moeten, want ik ga nu iedere dag naar de gymnasium (wat buik-,arm-,beenspieroefeningen) en ik volg sinds kort ook tangolessen! We zijn met de 4 meisjes van AFS die deze les volgen. Iedere week 4h, 2 dagen per week... Het probleem echter is dat ik maar geen jongen kan vinden. Iedereen denkt namelijk dat heel Argentinië zot is van de tango, maar eigenlijk is dat enkel in Buenos Aires. Hier houden ze niet van de tango. Hier, in Misiones is het vooral cumbia. Volgens wikipedia een Colombiaanse dans- en muziekstijl die bestaat uit Spaanse en Afrikaanse muziek. De dans zou de uitbeelding zijn van een man die de vrouw het hof maakt. Maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Voor mij lijkt het gewoon een heel sensuele, ritmische dans... =) Misschien nuttig om ook die te leren... :)
Ziezo, ik denk dat dat het was. Nog een weekje school en dan ben ik er vanaf! Dan heb ik vakantie! Hopelijk zal ik dan boeiende dingen om te vertellen hebben. We zullen zien...
Juist gedaan met eten. Je mag nu zeggen wat je wil, maar de steaks van Argentinië zijn toch wel de beste hoor! Overheerlijk gewoon. Jammergenoeg niet zo goed voor mijn dieet, maar ik heb mij kunnen inhouden! =)
Ja, 'k ben wel trots op me zelf. Vorige week een berichtje, en hier ben ik al weer, met wat meer nieuws. (Niet dat er zo veel gebeurd is, maar toch...). Ik heb ook een oplossing gevonden om niets te vergeten: Na iedere dag schrijf ik gewoon op wat er allemaal gebeurd is. Wat ben ik toch slim! =) Hier volgt dus een verslagje van deze week...
Maandag: Maandag hadden mijn klasgenootjes een 'IFEI'. Dat is als een examen bij ons. Ze moeten de leerstof van het hele jaar kennen, maar het is wel makkelijker als bij ons, want ze weten de vragen al vooraf. Ook kunnen ze heel gemakkelijk spiekbriefjes doorgeven en lopen ze gewoon rond in de klas. Het is eigenlijk poepsimpel. Toch slagen er velen in, om er niet door te zijn en moeten ze in december of maart terugkomen. (Zoals Alejandro =p ). Omdat de anderen dus examen hadden, kon ik niet zo veel doen. Ze hadden namelijk 3h om dat examen te maken. Ik ben dan maar naar de bibliotheek geweest en heb daar een beetje met de overcoowle bibliotecaris gebabbeld. Ook heb ik een andere AFS'er uit de klas gehaald en zo gingen die 3 uren toch nog rap voorbij. In de namiddag ben ik dan naar de rivier geweest met enkele klasgenoten. Het was prachtig weer, en dat heb ik geweten. Verbrand en (niet overdreven!) wel 30 extra muskietenbeten, en dan vooral op mijn voeten. Maar het was mijn eigen schuld. Ik ben altijd te lui om zonnecrème aan te doen (of te laat) en die muskietenmelk stinkt zo verschrikkelijk dat ik ze pas aandoe in noodgevallen (en eigenlijk was maandag een noodgeval! ;))
Dinsdag: Dinsdag heb ik het geweten dat ik naar de rivier ben geweest. Ik kon niet meer wandelen van de pijn. Dinsdag was dus gewoon een dagje thuiszitten. Er is een vriendin gekomen om terere te drinken, maar zelf weggaan kon niet, terwijl ik normaal mijn eerste 'steples' zou hebben. Neen, geen steples zo dat je met je voet moet duwen om vooruit te geraken, dat kan ik al. Neen, zo in de fitness op zo'n verhoogje wat oefeningetjes doen. Goed voor mijn dieet. Maar swat, wegens muskietenbeten heb ik dat moeten aflassen...
Woensdag: Woensdag ging ik normaal opnieuw naar de watervallen gaan met een andere school, maar omdat ik nog altijd last had van mijn voeten, heb ik ook dat moeten aflassen. Eigenlijk was ik wel een beetje blij. Weeral zoveel uren in de bus zitten op zo'n warme dag. Neen, in plaats daarvan heb ik wat vriendinnen uitgenodigd om terere te drinken bij mij thuis. Nadien hebben ze me geleerd om een ingevlochten vlecht te maken. Dat is een heel typisch kapsel hier. Toen ik zei dat we dat in België praktisch nooit deden, waren ze bijna geshockeerd! Ik voelde me toch even een echte Argentijnse. Foto's van mijn prachtig kapsel vind je op facebook! =)
Donderdag: Op school een normale schooldag (met een 9 op 10 voor cultuur!). 's Avonds ben ik wel lekker uitgeweest, ook al was het school de dag erna. Enkele vriendinnen van mij hadden een klasreünie, en ze hadden gevraagd of ik ook niet wilde komen. Omdat ik toch heel wat mensen van die klas ken, heb ik toegezegd. We hebben eerst met z'n allen zelfgemaakte pizza gegeten, om daarna een stapje in de wereld te zetten en naar een snookercafé te gaan. En ja hoor, mijn vele trainingen in den joy hebben geholpen, want 'k heb gewonnen! Uiteindelijk waren we tamelijk vroeg thuis. Zo rond 2h, maar tegen dat we sliepen duurde het toch een eindje... Ik sliep namelijk in het huis van een vriendin. ' s Ochtends raakten we moeilijk uit bed, waardoor we te laat op school kwamen, maar geen probleem, dat is de gewente hier... ;)
Vrijdag: De dag begon dus goed met te laat op school aan te komen, maar da's geen probleem, want we hadden Frans. De Franse les was voor de eerste keer leuk. De rest van de klas moest 2 teksten vertalen en kregen daarvoor 3h. Omdat ik geen zin had om weer naar de bib te gaan, heb ik de tekst voor de hele klas vertaald, waardoor we in een kwartiertje klaar waren, en iedereen een 10 had en we voor de rest van de tijd gezellig konden babbelen... =) Iets dat ik in het vervolg meer zal doen. Vrijdagavond heb ik ook wat aan mijn fysiek gewerkt. Ik ben namelijk een uur en een half gaan wandelen in de bossen, samen met Helene, mijn vriendin uit Noorwegen. Normaal gingen we nog meer wandelen, maar omdat het zo rond 20h echt wel donker begon te worden en het bos niet de veiligste plaats is voor 2 buitenlandse studenten om te wandelen, zijn we maar teruggekeerd. Volgende keer vertrekken we wat vroeger en doen we het hele parcours... =)
Zaterdag: Zaterdag heb ik niet echt veel gedaan. Ik heb geslapen tot 11h om daarna weer een siësta te doen tot 15h30. Ik heb mijn pépé, zusjes en mama gezien via skype en 's avonds heb ik gewoon wat TV gekeken... Een rustige dag dus...
Zondag (vandaag): Vandaag ga ik naar een vriendin om wat te werken voor school. Niet dat ik veel zal werken. Ik zal vooral de terere serveren, terwijl de anderen werken. Vanavond is er ook iets te doen op de plaza dat de moeite waard is zegt Mami, dus zal ik daar ook eens een kijkje gaan nemen...
Aja, voor ik het vergeet, woensdag heb ik ook 2 grote pakjes ontvangen uit België. Dankuwel mama, papa, Kjenta, Febe, Joy, Mamie, Hildeke, Pitoe, Anneke, Marin en Filou! Ik was echt superblij met alles. Er zaten chocotofs in, EEN POT NUTELLA(!), wat foto's en heel wat literatuur. Echt tof om zoiets te krijgen. Ik begon zomaar uit het niets te wenen... Indien anderen zich geroepen voelen om iets op te zenden: mijn lieve mama heeft het adres! =) Het nadeel is dat het wel heel duur is. Zo moet je in België betalen, en moet ik hier ook nog eens een flink pak betalen... Maar dat heb ik er voor over! Alles voor wat nieuws uit België!
Ziezo, dat was het dan weer. Volgende week meer nieuws!
Het is een schande dat ik al 2 weken niets meer van me heb laten horen, en dat terwijl ik zoveel vrije tijd had... Ja, hoewel het hier nog altijd school is, ben ik bijna nooit naar school hoeven gaan. Vorige week in totaal enkel 3 dagen, omdat er zoveel leerkrachten afwezig waren, en deze week ook 3 dagen, omdat er woensdag één of ander evenement was en donderdag moesten we ook niet gaan, omdat de ex-president en tevens ook de man van de huidige presidente gestorven was en het hele land dus in rouw was. Veel vrije tijd dus, wat betekent dat ik af en toe niet weet wat te doen... Gelukkig zijn er hier veel sites waar je gratis films kunt bekijken, gelukkig is het hier mooi weer en geraak je met de collectivo door het hele land, gelukkig woont mijn vriendje niet al te ver, en gelukkig bestaan er de o-zo-heerlijke terere en de o-zo-zalige siësta's! =)
Deze week, van donderdag tot zaterdag, was Mami op reis met school. Dit betekent dat ik alleen thuis was met Pablo en Mariana, wat betekent dat we konden doen wat we wilden! Maar, braaf zoals we zijn, hebben we onze manieren gehouden. Ik heb er enkel van geprofiteerd om veel bij Alejandro te kunnen zijn, en ietsje langer op te blijven als gewoonlijk. Het nadeel dat Mami er niet is, is dat we geen 'wekker' hebben, waardoor we 's ochtends dus te laat op school kwamen. Maar we waren niet de enige, dat is gewoon hier... =)
Verder in school gebeurt er niet al te veel. De anderen hebben examens, dus doe ik meestal niets in de les, buiten slapen. Of ik ga gewoon met de andere AFS'ers een wandelingetje maken in school, aangezien hun klas ook examens heeft. We hebben nog maar één maand school, en eindelijk hebben we onze T-shirts van onze klas... Kwestie van op te vallen zeker. Ze zijn babyroze met bruine letters, lekker gay! Ik ben er zeker van dat de jongens in België ze niet zouden dragen, maar hier zijn ze er allemaal zot van. Zelfs de jongens!
Maandag, 24/10, ben ik naar een 'quinze' geweest. Hier is de 15e verjaardag van een meisje heel belangrijk, zoals bij ons de 18e verjaardag, maar nog belangrijker. Het hele weekend ervoor hebben we het feest voorbereid. Er werd me gevraagd om op facebook alle mooie foto's van dat meisje, Mariel, te zoeken en op USBstick te plaatsen. Uiteindelijk had ik er 300... De foto's zouden gebruikt worden voor een powerpoint, maar toen ik de powerpoint zag, zaten er misschien 20 foto's in! Het was kwestie van mij bezig te houden zeker..
Volgende week woensdag ga ik weer een bezoekje brengen aan de watervallen. Deze keer met een andere school, kwestie van mijn contacten wat uit te breiden...
Nog belangrijk nieuws: ik ben op dieet: dieta kukuruchu genaamd. Zoek zelf maar op wat het betekent! ;) Neen, serieus nu, ik eet geen chippa's meer, geen tussendoortjes meer tijdens de namiddag en enkel 1 bord in plaats van 2 of 3... Wat heel moeilijk is, want echt, het eten is hier zoooo heerlijk!
Ik kijk ook erg uit naar volgende week. Ik verwacht namelijk een nieuw pakketje uit België! Ik heb echt nood aan washandjes en kousen. Hopelijk zitten die erbij... De post hier werkt wel heel traag. Ik ben nu al zo'n 3 keer geweest, en telkens zeggen ze: 'Kom volgende week terug'. De ene keer moet ik betalen (heel veel!), de andere keer moet ik wat papieren invullen (telkens dezelfde!), het is altijd wel wat. Maar nu, maandag of woensdag zou ik het toch eindelijk moeten hebben! =)
Voilà, dit was het weer. Uiteindelijk is het niet zo heel lang, maar er is ook niet veel gebeurd....
Jaja, wat gaat de tijd toch snel. Vandaag zit ik hier nu 2 maanden. Nog 9 maanden te gaan. In het begin ging het traag, maar nu vliegen de dagen voorbij... Alé, dat is een beetje een groot woord. Natuurlijk mis ik België heel hard, maar het is niet zoals de eerste maand dat ik bij ieder moment dat ik mij verveel, naar huis wil gaan. Die tijden zijn voorbij, gelukkig. Ik heb namelijk ook saaie momenten in België... Hier lijken ze gewoon veel erger, omdat ik zo ver van huis ben. Maar die saaie momenten zijn aan het minderen! :)
Wat over de voorbije week.
Zondag heb ik hier de mis bijgewoond! :) Mijn Mami gaat iedere zondag naar de mis, en omdat ik me vorige week zondag een beetje schuldig voelde, omdat ik de hele dag weg was (naar de rivier), besloot ik om haar te vergezellen. De mis is zo verschillend dan België! Er zijn enorm veel jongeren, maar echt enorm veel, en ze zingen praktisch de hele tijd. Ook al kon ik de liedjes niet verstaan, toch vond ik ze heel mooi. Het ritme is heel tof en iedereen in de kerk zingt luidop mee en klapt in hun handen. Je kunt het een beetje vergelijken met de misdiensten die je ziet in zo'n gospelkerken denk ik. :) Dat was dus wel een hele leuke ervaring, maar ik hoop dat Mami nu niet denkt dat ik iedere zondag meega, want dat zie ik toch niet zitten! ;)
In de schoolweek is er niet zo veel speciaals gebeurd. Ik had een 'kleine discussie' met een leerkracht van 'proyecto' omdat ze wou dat ik bij mijn groep ging zitten, en ging helpen met een werkje te maken, maar ik kan daar niets doen! Mijn andere teamleden doen ook niets... Ik was dus aan het babbelen met andere klasgenoten toen ze dat zei, en ik zei daarop dat ik veel moet babbelen om Spaans te leren... Daarop zei ze iets, maar ik verstond het niet. Ik heb het dan maar gewoon gelaten. De volgende les deden we weer normaal tegen elkaar, maar ik denk toch dat ze me niet zo graag heeft, vanaf het begin al. Gelukkig hebben we nu een nieuwe leerkracht voor logica. Dat was normaal dezelfde, maar nu niet meer dus. Het was wel grappig, want normaal doen de jongens van de klas niets in de les, maar omdat de nieuwe leerkracht jong en knap is, werkten ze plotseling allemaal mee... Echt grappig om te zien. Opschrijven, antwoorden, op de eerste rij zitten... ;)
Vrijdag moest ik dan niet naar school, omdat ik op weekend vertrok met het 2e jaar. We vertrokken om 5h 's ochtends met de bus en we bleven op die bus tot 22h30 's avonds, met 2 tussenstoppen van een uurtje om een museum te bezoeken (vraag me niet waarover) en ook om een kerk te bezoeken (waar je wel een prachtig uitzicht had). Ik was dus doodmoe toen ik aankwam in 'de herberg' van gewoon de hele dag niets te doen, maar we moesten nog eten toen. Uiteindelijk was het 1h30 toen ik in mijn bed zat. Gelukkig mochten we de zaterdag uitslapen, want wat deden we de zaterdag? NIETS! We sliepen tot 10h, daarna verkende ik een beetje het terrein, wachtte op de 'asado' (die om 14h30 was) en gelukkig vertrokken we om 4h naar het centrum van Resistencia (waar we verbleven). Maar voor we daar aankwamen, moesten we ook weer 2h op de bus zitten. Uiteindelijk konden we dan 2h30 in het stadje rondlopen. Er was een soort concert op de plaza, maar mij prioriteit was toch om wat kleren te kopen. Uiteindelijk heb ik 2 T-shirts gevonden, maar geen jeans in mijn maat! :( 's Avonds was het dan wat toffer. Normaal gingen we naar de disco gaan, maar omdat de meesten minderjarig waren, mochten we niet binnen. Uiteindelijk hebben we dan een kampvuur op het strand gemaakt en hebben we (de anderen dan) liedjes gezongen met de gitaar. Gezellig... Het was ook weer laat toen ik in mijn bed zat, en de zondag moesten we vroeg op, omdat we huiswaarts moesten keren. Ook was het zondag moederdag! Ik was de enige die mijn Mami bij mij had, omdat ze één van de professoren was die ons begeleidde. De dag zelf kon ik niet zo veel doen, maar voor 's avonds had ik pizza's geregeld. Daar was ze wel heel blij mee, want ze is namelijk dol op pizza's. Maar voor we huiswaarts keerden, maakten we eerst een tussenstop in Corrientes. Dat is een redelijk grote stad van Misiones. Hier waren we 2h vrij waarin we ook moesten eten. Het weer was heel slecht, dus iedereen ging gewoon de dichtsbijzijnde supermarkt binnen en kocht wat sandwishes en vertrok weer naar de bus. Ik had namelijk een heel goede bakkerij gevonden en samen met 2 andere AFS'ers gingen we naar binnen. Terwijl de anderen iets kochten, zat ik alleen neer aan een tafeltje, toen plotseling een ober mij een glas champagne aanbood. Het was namelijk moederdag! 'Zie ik er dan zo oud uit?' vroeg ik mezelf af, maar toen bedacht ik dat het normaal is om hier heel vroeg een kind te hebben. De champagne heb ik niet opgedronken, omdat ik dacht dat ik ze anders zou moeten betalen, maar Jan, een AFS'er van Duitsland trok zich daar niets van aan en dronk de champagne in één teug leeg... :) Na een busrit van weer een hele dag, kwamen we dan aan in Montecarlo, waar 4 heerlijke pizza's ons stonden op te wachten. Mami was er heel blij mee en na een overheerlijke maaltijd, kropen we moe in ons bedje. Een saai weekend eigenlijk... En dat voor 188 peso's...
Vandaag (dinsdag) hebben we geen school. Er is gisteren iets gebeurd met een leerkracht (ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het een sterfgeval is) waardoor we geen school hebben. Een reden om lekker lang te kunnen slapen, en ik had het nodig. :)
Verder gaat alles hier heel goed. Het weer is in orde, ik heb een vriendje, mijn Spaans begint beter te worden, en met mijn familie lukt het ook beter en beter... Geen reden om jullie zorgen te maken dus. I have the time of my life! :)
De eerste dagen van de lente, of moet ik zeggen zomer?
Dag lieve Belgen (en misschien ook anderen)!
Warm, warm, warm! Dat is het hier! Echt niet te doen! Gelukkig is er de rivier, of anders zou ik gewoon doodgaan... En we zijn nog maar het begin van de lente. Wat zal dat dan niet zijn in de zomer!? Swat, wat meer informatie over mijn voorbije week... :)
Wat ik hier veel doe is naar de rivier gaan. Bijvoorbeeld zondag en woensdag. Zondag was er redelijk wat volk, maar voor de 'plaatselijke inwoners' was het weer niet echt denderend om te zwemmen. Voor ons, AFS'ers, was het perfect zwemweer en dat deden we dus: zwemmen. Natuurlijk hadden we enorm veel bekijks... :) Want we waren namelijk niet voorzien op een bikini, dus deden we het maar met kleren. Ik denk niet dat ze dat hier veel doen. Woensdag was het dan heet, heet, heet! Maar er was bijna niemand aan de rivier! Toch rare gasten, die Argentijnen...
Verder was de schoolweek heel normaal. Ik heb een presentatie moeten doen over 'de cultuur van België'. Lang leve wikipedia zou ik zo zeggen! De leerkracht zei dat het heel goed was. Nu ben ik aan het oefenen om het te kunnen uitspreken, want ik moet het namelijk voor heel de klas opzeggen! Heeeeelp! :)
Voor de rest is er eerlijk gezegd niet zo heel veel gebeurd. Wat wel speciaal is, is dat het deze week 'feest van de bloemen' is of zoiets. In het park zijn er de hele week optredens en kraampjes en langs de weg zitten de aboriginals! Het was zo tof om eens de oorspronkelijke inwoners te zien. Er is niet veel verschil, maar je ziet gewoon dat ze armer zijn. Ze slapen in tenten, gemaakt van een groot zeil en hout die ze vinden in de bossen en ze zitten gewoon de hele dag neer en kijken... De eerste dag van deze 'week van de bloemen' moesten we met alle AFS'ers door de straten van Montecarlo lopen. Met de vlag van je land en een plakkaat met 'Estudiante de Belgica' (in mijn geval dan toch). Natuurlijk was het niet enkel wij, gelukkig maar!, ook andere verenigingen liepen mee in de stoet. Er was televisie enal... Dus voor de mensen die Argentijnse zenders kunnen ontvangen... :p Vrijdag zijn we dan ook een hele dag met school geweest naar het park. We mochten er vrij rondlopen. Of eerlijk gezegd, we mochten gewoon vrij zijn, want de meesten zaten gewoon neer, bestelden drank, en verlieten hun stoel niet voor de komende 5uren! :) Maar het was gezellig! En ik heb wel wat dingen gezien! :)
Vrijdagavond was er dan reünie van AFS. Of eerlijk gezegd: een peptalk! We babbelden over drugs, alcohol en vooral school. Ze zijn hier niet zo tevreden over de AFS'ers, omdat ze 'klachten' krijgen dat we niets doen in de lessen. Maar niemand doet iets in de lessen! Zelfs de leerkrachten niet! Hoe kunnen wij dan iets doen? Ze zeggen dat we moeten kopiëren, kopiëren, kopiëren, want dat moeten de studenten hier doen. Teksten kopiëren uit boeken. Is dat lesgeven? Nog iets over school: als het regent: geen school! Maar ik? Ik moet gaan. Want Mami is lerares. Donderdag bijvoorbeeld regende het echt enorm veel. Van de in de 20 leerlingen in mijn klas, zijn er welgeteld 7 afgekomen. Er was zelfs een klas met maar 1 iemand, die mocht naar huis gaan natuurlijk. Ik denk dat van de meer dan 500 leerlingen, er ongeveer 50 in school waren. En dat allemaal omdat het regende...
Maandag is er (weeral) geen school, maar vraag me niet waarom. We gaan met de AFS'ers T-shirts maken!
Volgend weekend ga ik met school voor 3 dagen op 'reis'. We gaan 2 andere provincies van Misiones bezoeken... Tijd voor foto's! :)
Waaaauw! Hoe prachtig! Die bekende watervallen van Iguazu zijn echt wel de moeite waard! Enorm groot, enorm veel water, en enorm veel mensen! Maar misschien moet ik beginnen bij het begin.
Donderdag ben ik met school op uitstap geweest. Eigenlijk was het voor het eerste jaar, maar omdat mijn Mami lerares is, en zij meeging, samen met mijn zus en broer, mocht ik ook mee. Dat betekent geen school! :) Het was opstaan om 5h, wat enorm vroeg is, aangezien ik de avond ervoor nogal laat in m'n bed zat (maar dat is hier altijd zo). Na een busrit van enkele uren, kwamen we aan bij één of ander ding met rotsen waar er diamanten zijn. Eigenlijk heel saai voor mij, omdat ik niets van de uitleg verstond, maar het was wel mooi om te zien. Daarna hebben we een boswandeling gemaakt. Enorm tof! (euh, not!) Bossen zijn hetzelfde in de hele wereld... Ik was dus al heel vermoeid toen we aankwamen bij de watervallen, want zo de hele tijd in de bus zitten, met een temperatuur van eind de 20 graden, da's niets voor mij.... Gelukkig konden we wat verfrissing zoeken bij de watervallen. Maar voor we bij de watervallen kwamen, moesten we eerst nog een heel eind wandelen (weeral!). Ik had wel een korte broek bij me, maar mijn benen zagen eruit als die van een beer (enorm veel haar dus) waardoor ik het niet durfde aandoen, en waardoor ik het dus enorm warm had! ;) Maar over die watervallen nu. Die watervallen bevinden zich in een soort van park. Ze profiteren enorm van het toerisme. Heel veel standjes, alles enorm duur, ... Gelukkig was het treintje gratis. Ja, we moesten met een treintje tot de watervallen en daarna over een hele oude brug over het water, wat best bangelijk was als je er met zoveel op loopt. Maar als je in de verte al rook zit omhooggaan van de watervallen, vergeet je alles. En als je ervoor staat dan: gewoonweg machtig! Dan ben je toch even stil. En je weet dus niet waar eerst te kijken. Het is zo groot! En zoveel! (foto's en filmpjes vind je trouwens op facebook! ;) ). Het park bestaat uit 2 delen. Je kan je 'boven' de watervallen bevinden, en je kan je ook 'onder' de watervallen bevinden. Niet echt onder, maar je kan het water als het ware aanraken dan... Je voelt je echt heel nietig als je naast die watervallen staat... Moe maar voldaan kwamen we dan na een lange dag terug aan in Montecarlo, maar slapen? Neen hoor... Het leven begint hier om 7h 's avonds, dus... Je gaat wat naar buiten, drinkt terere, en gaat naar je vrienden! Zalig het leven in Argentinië.
De volgende dag mocht ik nog eens vroeger uit school. Ik moest namelijk naar Posadas, omdat het de verjaardag van mijn nicht was. Weer een busrit van 3h. Gelukkig zijn de bussen hier comfortabel, met airconditioning, eten, toilet, goeie zetels, tv, ... Maar ik begin het toch een beetje beu te geraken. Volgend weekend is het namelijk de verjaardag van de tante van Mami, en moet ik weeral 2h op de bus zitten! Geen wonder dat ik zoveel verdik! Ja, mensen, ik voel gewoon met de minuut dat ik verdik. En vermageren lukt gewoon niet! Ik heb het al 3 of 4 keer geprobeerd, maar het eten is hier zo lekker, en ze eten hier zo veel dat ze zouden denken dat ik ziek ben als ik altijd zou weigeren. Maar weet je, eigenlijk moet ik me dat niet zoveel aantrekken. Ik moet genieten van mijn jaar hier. Niet?
Verder gaat alles hier zijn gewone gangetje. In de 'turnles' heb ik dansles moeten geven, omdat het 17 oktober hier 'dag van de sport' is, en alle meisjes van school moeten een dansje maken waar heel het dorp dan naar zal komen kijken, maar ons dansje trok op niets, dat de leerkracht heeft gevraagd of dat ik niet wou lesgeven. Maar expliceer maar een keer een dansje, als je nog niet zo goed Spaans kan. Ik denk dat ik alle mogelijke geluiden gemaakt heb, die bestaan. Gelukkig is het dansje nu beter, maar het is disco op z'n Argentijns hé...
Naast dat 'dansen' als sport, ben ik ook naar de fitness geweest. Ik heb me ingeschreven voor een maand. De fitness hier is niet zoals in België. Het is wat primitiever, maar je kan toch vanalles trainen. En je hebt er een personal coach zonder te betalen! Ik zou eigenlijk iedere dag moeten gaan, maar dat is wat te veel van het goeie. Om de 2 dagen... Daarnaast zou ik ook willen tennissen en wat meer gaan lopen. We zullen zien... Want met dit weer!
Het weer hier wordt warmer met de dag. Het enige probleem is, dat je in school lange broeken met dragen! En ik heb maar 1 broek, omdat mijn andere gescheurd is! :p Maar mijn lieve mama in Belgica heeft 2 broeken opgestuurd. Dus nog een maandje wachten en dan heb ik nieuwe kleren. Want de winkels hier stellen niet veel voor. Ik moet dringend eens gaan shoppen in een grote stad!
Sebiet ga ik naar de rivier. Me wat gaan verfrissen. In het weekend zitten alle jongeren van Montecarlo door. Het is DE ontmoetingsplaats van Montecarlo! Samen met de plaza, maar dat is vooral 's avonds daar...
Ziezo, dit was het zowat. Volgend verslag volgt wat vlugger... De computer wordt veel meer gebruikt nu... Bedankt voor alle lieve reacties! Ik zie jullie graag!
Jiehoew! Ik kan eindelijk skypen! Ook kan ik nu met mijn computer blogberichten schrijven, wat wil zeggen dat ik meer zal schrijven, omdat ik nu mijn eigen computer heb! Ik had gedacht dat het ook gemakkelijker zou zijn om te typen, omdat ik weer mijn eigen toetsenbord heb nu, maar ik maak zoveel fouten! Ik ben nu al 5 minuten bezig met dit kleine tekstje te typen, omdat ik telkens fouten maak! :)
Zo, ik wil me ook excuseren dat het zo lang duurde voor jullie weer iets van me hoorden, maar ik heb het echt heel druk gehad (wat eigenlijk wel heel positief is). Zo was er de verkiezing van koning en koningin van Monte Carlo, was er een AFS-reunie met de mensen van Iguazu, Eldorado en Posadas, en was er deze week de 'week van de studenten'. Ik vind het het wel waard om daarover wat meer te vertellen.
Tijdens de week van de studenten hebben we geen school. Dan zijn er ofwel activiteiten gepland in school zoals een talentenshow, sportcompetities en zoveel meer... Of we moeten gewoon niet naar school gaan. Verder wordt er ook iedere avond gefeest en gedronken. Dan gaan de leerlingen in groepjes naar de huizen van de leerkrachten en zingen, dansen en spelen ze gitaar midden in de nacht, zo rond 4h. Het probleem is dat mijn mama ook lerares is, dus deze week zat er niet veel slapen in...
In school is er ook wat veranderd. Op die grote reünie met iedereen van AFS mocht je zeggen wat je van de school vond. Ik heb gezegd dat ik de lessen echt saai vind en dat ik graag wiskunde zou hebben, omdat dat het enige vak is dat overal ter wereld hetzelfde is. Ik heb dus politiek gewisseld voor wiskunde. :)
Na een maand en een week wordt het ook tijd voor wat enkele weetjes en bizarre dingen van Argentinië:
1. WC-papier spoelen ze hier niet door, maar smijten ze in een aparte doos of vuilbak die iedere dag geleegd wordt. Ook is er enkel maar WC-papier in de huizen. In school of in de openbare toiletten is er niets van papier!
2. Een bel kennen ze hier ook niet. Als je bij iemand op bezoek gaat, moet je klappen in je handen om te laten weten dat je er bent.
3. Netheid van schoenen is hier heel belangrijk. Ik had mijn schoenen een maand niet gepoetst en ze waren een beetje vuil van de straten hier. Ik heb er veel commentaar op gekregen, en moet nu iedere dag mijn schoenen poetsen!
4. De eerste vragen dat ze hier stellen aan iemand die ze niet kennen zijn: 'Ben je maagd?' en 'Heb je een vriend(in)?' Ik schrok me rot toen ze vroegen of ik maagd was en heb gewoon gezegd dat je dat niet vraagt aan een meisje!
5. De meisjes hier flippen helemaal als ze een knappe jongen zien en zijn totaal niet beschaamd.
6. Ook de jongens zijn echte verleiders en weten van aanpakken. 7. Soms voel ik me hier in Italië. We eten hier heel veel pasta. Maar dan in allerlei vormen, kleuren, smaken en combinaties. Verder zijn chippa's ook een echte hype hier. Chippa's bestaan uit een soort van deeg, met vanbinnen kaas of vlees. Dit wordt dan gebakken in de oven en het is O-VER-HEERLIJK! Ik eet ze iedere dag! Helaas zijn ze wel niet zo gezond, maar ik kan ze niet weerstaan! :)
Zo, ik denk dat dit de belangrijkste dingen zijn die mij hier opgevallen zijn...
Mijn zus (van Argentinië) is aangekomen en sindsdien voel ik me veel beter! 2 jaar geleden was hier een andere AFSstudente van Amerika, en Mariana (zus) was haar 2 maanden gaan bezoeken. Ik had wat schrik om haar te ontmoeten, omdat ik enkele verhalen van haar gehoord had. Zo was het haar 'schuld' dat de AFSstudente van vorig jaar moest veranderen van gezin, omdat zij haar niet graag mocht. Ik was dus erg nerveus, maar gisteren heb ik een hele namiddag met haar doorgebracht en we hebben zelfs over dat voorval gebabbeld. Ze zei dat het tussen ons wel goed zat, en dat ik moet weten dat ze niet altijd een gemakkelijke zus zal zijn, maar dat ze me wel graag zal hebben! Ik heb hetzelfde gezegd tegen haar. Mariana is altijd thuis, dus zit ik ook nooit meer alleen, wat me minder tijd heeft om aan thuis te denken.
Zaterdagavond ben ik dus naar de disco geweest. Het was wel een uur wandelen! Ik kon natuurlijk ook de remise (= taxi) nemen, maar mijn broer wou dat niet nemen. Mijn broer is wat raar (zelfs mijn zus zegt dat.) In al die tijd dat ik hier ben, heb ik nog geen enkele vriend van hem gezien. Maar via via heb ik gehoord dat mijn broer eigenlijk 'ziek' is. Hij is 2x geopereerd in zijn hoofd en daardoor denkt hij anders dan de andere van zijn leeftijd of zoiets... Ook gaat hij niet werken of studeert hij niet... Hij doet hele dagen niets. Maar zaterdag wou hij dus meegaan met mij naar de disco. De hele avond, maar echt de hele avond, volgde hij me (omdat hij er niemand kende). Zelfs naar het toilet wou hij me vergezellen, omdat hij me wou beschermen! Toen heb ik gezegd dat de disco's in Argentinië praktisch hetzelfde zijn als de disco's in België en dat ik wel mijn plan kan trekken alleen... Dat heeft wel geholpen. Uiteindelijk zijn we tot de laatste gebleven en lag ik om 6h30 in mijn bedje.
Ik heb die zondag niet lang mijn bed gezien. Om 7h kwam mijn zus terug, en ik wilde mee met Mami haar gaan opwachten. Om 8h30 had Mami dan een afspraak met alle andere vrijwilligers van AFS om de jongen van Rusland te verwelkomen die om 10 zou aankomen. Ik had afgesproken met een vriendin om hem ook op te wachten, en moest dus al mee met Mami om 8h30. Daarna was er de asado, de wekelijkse barbecue, tot ongeveer 14h30 en dan kon ik EIN-DE-LIJK in mijn bed kruipen! Het was dus een lange nacht voor mij...
De schooldagen blijven hier maar aanslepen en iedere minuut lijkt wel een uur te duren. Gelukkig kan ik mij nog wat amuseren door met de jongens in de klas te 'babbelen' (je zou het eerder 'knipogen en lachen' kunnen noemen), omdat zij nooit iets opschrijven. De meisjes zijn de hele tijd aan het werk. Volgende week is het 'Semana de estudiantes' en zijn er de hele week activiteiten. Volgende week donderdag ga ik met enkele jongens van de klas en enkele meisjes van andere klassen naar Possadas. Blijkbaar hebben we dan geen school! ;)
Verder gebeurt er hier niet echt veel. Daarom ga ik het avontuur elders opzoeken. In Buenos Aires bijvoorbeeld. Ergens in december trouwen er kennissen van ons in Argentinië en ze hebben me gevraagd of ik niet wou afkomen en enkele dagen wou blijven... en ik heb de toelating van Mami! Nu nog de toelating van AFS hier, AFS België en mijn echte mama en papa (btw, ik mis jullie enorm!) en dan zal ik eindelijk weer wat Nederlands kunnen spreken! ;)
Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
Zoals je kan lezen in de titel, ben ik gisteren met enkele mensen van AFS naar Paraguay gaan shoppen. Een andere AFSstudent van een naburig dorpje kwam ons opzoeken. Je kunt gewoonweg niet geloven hoe goedkoop het daar is. Voor 5 euro heb ik daar een spiegel gekocht (want dat had ik tot nu niet in mijn kamer) en een riem (want geloof het of niet, mijn broeken worden te groot!!!) Het is er ook totaal anders 'shoppen' dan in België. De 'winkels' zijn daar houten 'huizen' en het is 1 kleine smalle straat. Dat zijn de winkeltjes. Ik wil dit met jullie delen, en heb daarom wat foto's op facebook gezet... Nu denken jullie misschien, waarom gaan shoppen in Paraguay? Wel, dat is welgeteld 5 minuten van mijn dorpje met de bus en het is er veel goedkoper dan hier!
Na ongeveer 3 uurtjes daar te hebben rondgehangen en veel bekijks te hebben, zijn we met z'n allen een ijsje gaan eten. Het is heel moeilijk om te expliceren welke smaak je wilt hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld 10 verschillende chocoladesmaken! Gelukkig heb ik een jaar om ze allemaal te proberen! :)
Een AFSstudente van Noorwegen moest die avond optreden in een restaurant omdat het 'lerarendag' was. Om haar wat te steunen, zijn we met z'n allen gaan kijken. Wat kan ze prachtig zingen. Het was wel grappig, omdat niemand van de plaatselijke inwoners de tekst verstond, want het was in het Engels: My heart will go on, thank you for the music, SOS, my immortal, ... Toch vonden ze het fantastisch en waren ze trots op ons, de AFS'ers... Omdat de sfeer er goed inzat, besloten we om naar de karaoke te gaan. Ik zou natuurlijk niet gaan zingen, of er zou geen volk meer in de zaal zijn, maar de anderen zeiden dat iedereen moest zingen. Ik denk dat God in een goeie bui was, want wegens een verjaardagsfeest was er die avond geen karaoke! Maar... Ik heb het volgende week aan mijn rekker!!! :(
Vanavond ga ik naar de 'Deja Vu'. Er zijn hier 2 grote discotheken: Deja Vu en Conivel. De meesten gaan liever naar Deja Vu, maar ik niet. Conivel is namelijk vlak naast mijn deur, en als ik dan naar huis wil, ga ik gewoon. Voor de Deja Vu moet ik ofwel nog een heel eind wandelen, ofwel een taxi bellen (en mijn geld vliegt er hier rap genoeg door!).
Vannacht komt ook eindelijk mijn zus thuis, dus ik kijk er echt naar uit! :)
Zo, dit was alweer een verslagje van gisteren en vandaag...
Het is alweer een eindje geleden dat ik iets heb laten horen, waarvoor mijn excuses... Ik beloof plechtig dat ik mijn leven hier met jullie wat meer zal delen.:) Gisteren plaatste ik de eerste foto's op facebook, en er volgen er nog meer. Maar het is een hele weg om foto's te kunnen plaatsen. Eerst moet ik de foto's op mijn computer zetten, dan op mijn usbstick, dan op de computer hier en dan op facebook die heel traag werkt... Maar het leven gaat hier heel traag, dus ik heb tijd genoeg.
Ik denk dat velen nieuwsgierig zijn over hoe mijn dagen er hier uitzien. Wel alle dagen zijn hier hetzelfde: opstaan om 6, ontbijten met Mami (zij drinkt mate en ik eet cornflakes), 6h40 vertrekken naar school, 7h beginnen de 'lessen', 12h naar huis wandelen met een buurjongen die in mijn klas zit, middageten, afwas doen, siesta tot 15h30 - 16h, computeren tot 17h, iets doen met vrienden tot 20-21h, avondeten en daarna ofwel uitgaan (ja, ook tijdens de week!) ofwel gaan slapen. In de weekends begint het leven hier dan pas na de middag, omdat ze slapen tot 11-12h. Daarna is er de assado (barbecue) met de hele familie of vrienden, en daarna kies je wat je wilt doen, slapen of weggaan of nog iets anders...
Even denken wat ik de afgelopen weken allemaal gedaan heb. Niet zoveel eigenlijk, ik was vooral veel thuis, alleen, omdat mijn mami en broers altijd weg zijn. Dus heb ik maar wat afgesproken met de andere mensen van AFS. Het is echt handig dat zij hier ook zijn, omdat we allemaal door hetzelfde gaan, en we herkennen dingen en begrijpen elkaar. Aan de andere kant is het ook slecht voor onze taal, want we spreken altijd Engels met elkaar...
Wat opvalt hier is dat er heel veel honden zijn. Deze honden zorgen hier voor heel wat problemen. Zo werd ik vorige week donderdag gebeten door een Rottweiler in mijn arm en in mijn kont. Er was eventjes paniek, maar uiteindelijk viel het nog mee... En ik heb een overheerlijke pizza als troost gekregen! :)
Ik ben ook onlangs met een paar vriendinnen naar 'el rio' geweest. Dat is een rivier die Argentinië afscheidt van Paraguay! Bij zonsondergang is het gewoon prachtig! Ik zal proberen om dit fenomeen nog te delen met jullie! :)
Woensdag ben ik dan naar 'El fiesta de Immigrantes' geweest. Je kunt dit vergelijken met een soort festival waar alle landen vertegenwoordigd zijn (behalve België natuurlijk). Dan is er voor ieder land een huisje en kun je typische gerechten proeven. Ik heb gewoon de hele avond gegeten. Van China, naar Noorwegen, naar Duitsland, naar Argentinië, naar Rusland, naar Italië,... Gewoonweg overal. Het kan niet anders dan dat ik 10kg verdikt ben, sinds ik hier ben. Je eet de hele tijd. In school is er een winkeltje, waar iedereen, telkens het speeltijd is (2x), een chippa con carne, chips, cola, koeken, ... gaat kopen. Ook in de namiddag wordt er de hele tijd door gegeten. Het eten is hier echt overheerlijk! De mensen maken hier ook heel veel zelf. En als er overschot is, wordt dit gebruikt voor een ander gerecht de volgende dag. Niets gaat verloren!
Zondag komt een jongen van AFS van Rusland eindelijk aan. Hij had wat problemen met papieren en kon niet vroeger vertrekken. Ook mijn zus komt zondag naar huis! Ze verbleef voor 2 maanden in Noord-Amerika en komt nu naar huis. Ik kijk hier echt naar uit, want zij is altijd thuis, omdat ze niet graag naar vriendinnen gaat. Haar vriendinnen komen naar hier. Ook kan ze Engels spreken, wat heel handig is voor mij...
Vanmiddag ga ik naar Paraguay met enkele andere, gaan shoppen. Het is daar heel goedkoop en ik heb echt nieuwe kleren nodig. En Paraguay is hier om de hoek als het ware...
Zojuist is ook de auto gearriveerd. De auto was stuk, en dus heb ik al 3 weken alles te voet moeten doen. Je moet namelijk weten dat hier in Montecarlo veel 'bergen' zijn, en het dus nogal lastig was. Maar nu met de auto komt alles goed.
In school loopt alles ook goed. Ze beginnen me al uit te nodigen en ik begin me te integreren. Volgende week vrijdag komen ze met een bende van 15 eten bij mij en... Gelukkig moet ik niet koken, want dat wordt een ramp! :)
Dag iedereen! Het is alweer een eindje geleden dat ik iets van me liet horen. Het was dan ook een bewogen week. Maar voor ik hierover meer vertel, wil ik jullie eerst allemaal bedanken voor de lieven wensen en berichtjes die jullie nalaten op mijn blog, en zelfs gewoon dat jullie mijn leven in Argentinië volgen. Dat doet deugd! Gracias!!
Zo, zoals ik al eerder heb verteld, was dinsdag mijn eerste schooldag. Die was niet zo geslaagd, en de andere dagen ook niet. Pas op, ik heb superlieve en toffe klasgenoten, maar de lessen zijn gewoon zo saai! Daarom heb ik in mijn beste Spaans gevraagd aan mijn mami om te wisselen van klas. Een klas waar ze geschiedenis en talen en zo van die dingen hebben. En het is gelukt! Vandaag was mijn eerste dag in mijn nieuwe klas. Van 3D naar 3B. Een hele verbetering! Ik heb geschiedenis en Frans! Zo gelukkig dat ik Frans heb. Vandaag nog niet, maar een van de komende dagen zal ik mijn beste beentje voorzetten, en ze omverblazen met mijn kennis van Frans! Ook is het aantal leerlingen verdubbeld. Mijn sociale contacten dus ook! ;) En het aantal jongens in de klas is ook verdrievoudigd, wat ik helemaal niet erg vind! ;)
Nu wat over vorige week. Mijn tweede schooldag was al direct een uitstapje: naar een houtbewerkingsschool. Het was tof om geen les te hebben, maar ik verstond er niets van! Een hele voormiddag luisteren naar de werking van machines en hoe een boomstam omgevormd wordt tot een stukje hout... Ik versta het al niet in het Nederlands, hoe is het dan niet in het Spaans!? Ik heb dan maar wat gekeken naar de knappe, gespierde 'mannen' die er rondliepen. Ik was ook opgevallen bij hen, en dat vonden de meisjes van mijn klas natuurlijk fantastisch! Zo maak je je al snel populair! :)
De donderdag en vrijdag waren gewoon saaie dagen. En saaie dagen zijn niet goed als je zover van je mama en papa en vrienden en familie en hondje en huis en land bent... Ik had het dan ook heel erg moeilijk van donderdag tot zondag. Het begon me te irriteren dat ik nog steeds geen Spaans kan spreken (wat natuurlijk normaal is, maar toch) en alles deed me dan aan thuis denken... Ik heb dan ook al wat traantjes gelaten. Gelukkig waren mijn vriendinnen er donderdag om een feestje te bouwen. We zijn naar het plaatselijk casino geweest waar een plaatselijke zanger kwam optreden. Ik moet zeggen dat Argentijnen ook wat kennen van feestjes bouwen. Maar tegen de drank kunnen ze dan weer niet. En het bier hier is dan belange zo sterk nog niet als bij ons. Misschien was het ook wel omdat we gewoon met 5 man 4 liter bier naar binnen hebben gespeeld. Als je veel wil drinken, maar weinig wil betalen, moet je een buitenlandse zijn. We hebben welgeteld 1 fles bier en 1 portie frieten betaald en hebben er 3 flessen en 1 portie bovenop gekregen. De ober had namelijk geld teveel! :) Een toffe avond, maar de volgende morgen was het wel zwaar om niet in slaap te vallen in school!
Dit weekend ben ik dan met mijn broer en mami naar Posados geweest. Dat is zo'n 3h rijden met de bus. Ook toen had ik het weer even moeilijk, maar de Belgische muziek helpt me er bovenop. In Posados heb ik de zus en schoonbroer van mami ontmoet, haar mama en mijn neven. Het is echt een heel toffe familie, en iedereen was lief voor mij. (Mijn neef een beetje te lief! :p) In Posados heb ik dan eindelijk een telefoon kunnen kopen die werkt in Argentinië. Telefoons zijn hier zo goedkoop! Voor 200 pesos (40) heb je al een heel moderne gsm.
Zondag heb ik dan ook voor de eerste keer na 10 dagen mijn mama en papa gehoord! Mijn papa was namelijk jarig, en ik moest en zou hem horen! Het deed zoveel deugd! Het heeft me erbovenop geholpen. Gewoon iemands stem horen, kan wonderen doen.
Vandaag heb ik dus een heel goeie dag. Ik heb met Jonas Engels gesproken (een Belg die hier vorig jaar ook verbleef voor een jaar) en hij zei me dat ik gewoon moet maken dat ik iets te doen heb in de namiddagen. Ik ga zijn raad dus opvolgen en heb een drukke namiddag voor de boeg: een uurtje sport met school, daarna een AFSmeeting en daarna 2uur dansles. Morgen heb ik al een afspraak om terere(!) te gaan drinken bij iemand, en voor de volgende dagen vind ik nog wel iets. Zaterdag hoop ik eens het uitgaansleven van Argentinië te ontdekken, maar naar ik gehoord heb, kan dit toch iets beter. Hoog tijd dat een Vlaming hier de boel op stelten komt zetten!!
Verder is het weer hier zalig goed voor mij. Niet te warm en niet te koud. Gisteren in de ochtend en avond heel veel regen, maar overdag droog en warm (maar niet TE warm, dat is voor in de zomer!).
Zo, ik ga nog rap een siëstatje doen, want geloof het of niet, leven in een ander land is vermoeiend!
Voila, 't zit erop. De eerste schooldag is voorbij! Als ik eerlijk mag zijn, ben ik opgelucht. School is echt HELEMAAL anders dan in België. Ze lopen hier in en uit de klas als ze zin hebben, ze praten met elkaar, gebruiken gsm en ipod, eten in de klas, trekken foto's, ... De leerlingen moeten ook niets opschrijven. Er is welgeteld 1 boek dat je moet meenemen, en daarin schrijf je alle lessen. Maar de leraren geven ook geen les (maar praten met de studenten over vanalles en nog wat) en het stopt wanneer de leraar zin heeft. Er is geen bel die gaat... En als de leraar stopt en je volgende leraar is er nog niet, dan ga je gewoon naar de speelplaats en w8 je tot hij komt. Totaal anders dus...
Toen ik aankwam in school, vond ik gelukkig vlug de andere AFS-studenten. Het deed deugd om nog eens Engels te kunnen spreken. Omdat ik 18 jaar ben, zit ik in het laatste jaar. Alle andere zitten in het voorlaatste. Toen we op de speelplaats stonden, werd het plotseling heel stil: de vlag van Argentinië en de vlag van Misiones werden omhooggehesen. Dit wordt blijkbaar elke morgen gedaan.
School begint hier om 7h(!) en eindigt om 12h. De maandag en woensdag is er sport. Een lesuur duurt normaal gezien 40 minuten, maar je hebt er ook van 80 minuten. Dat zijn dan echt lange minuten!!!
Ik heb (als ik het goed begrepen heb) geen Engels, geen wiskunde, geen aardrijkskunde, geen biologie, ... Niet veel vakken dus. Enkel van die lessen die ik in België niet heb gehad zoals psychologie, boekhouden, economie, ... Eigenlijk allemaal erg saai, omdat ik er NIETS van begrijp.
Ik moet wel zeggen dat je als AFSer heel veel bekijks hebt. Ik hoop dat wat ze allemaal zeggen (want je weet dat ze over jou babbelen en lachen, maar je begrijpt er niets van) positief is.
Ik ga nu wat Spaans leren. Het is zoveel gemakkelijker als je het kan spreken en begrijpen!
Hasta luego en jullie horen vlug iets van me over het vervolg van mijn schooltijd!!
Velen van jullie zitten waarschijnlijk te wachten op wat nieuws. Het is heel moeilijk, want het toetsenbord is hier anders, en ik heb het momenteel al heel druk gehad, maar mijn 'Mami' is nu een siesta aan het doen, dus heb ik wel even tijd...
Toen we in dat klooster in Buenos Aires waren, kwamen de volgende dag nog meer AFS-studenten toe. Er waren nog Amerikanen, Italianen, Denen, Noren, Canadezen, ... Kortom, de hele wereld was vertegenwoordigd. Op dat kamp hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We moesten heel veel wachten, en ook heel veel sessies. De vrijdagavond was er ook een talentenshow. Iedereen moest zijn land vertegenwoordigen. De Amerikanen legden hun eed af, sommigen hadden helemaal niets, maar de Belgen waren het best! We hadden een andere tekst gezet op het liedje 'Dos cervezas'. Ik weet nu al dat dit lied een hit wordt in Argentinië!
De zaterdag vertrok ik dan met 7 anderen naar Montecarlo. We reisden met een eersteklasbus. Echt waar! Het was zo'n slaapbus met alles erop en eraan: voor iedereen een eigen TV, eten, drinken, een bed, deken, kussen,... Een fantastische ervaring! Ik heb er zelfs Belgen ontmoet! De reis verliep dan ook vlugger dan verw8. Het was immers 18uur van Buenos Aires naar Montecarlo. Zo rond 8h30 begonnen de zenuwen te komen. We zouden aankomen om 10, maar we waren er al om 9h30. Natuurlijk stond niemand ons dus op te wachten, en werden de kriebels enkel groter. Zo rond 9h45 begonnen ze toe te komen. De inwoners waren zoooooo blij ons te zien! Ik voelde me een beroemdheid! Zeker 10min poseren voor alle camera's. Er was wel een klein probleem: ik wist niet wie mijn moeder was. Ik had eerst een voorlopige familie, maar dat was veranderd in mijn definitieve familie, en ik had hen nog nooit gezien. Ik wist dus niet wie het was tot een vrouw met een spandoek 'Welcome Sofie' kwam aangelopen. Ze is zo lief. Haar naam is Patricia, ze is lerares en heeft 3 kinderen. 2 zonen van 20 en 23 en een dochter van 15. Ik moet mijn kamer delen met de dochter, maar momenteel zit ze nog in New York om iemand te bezoeken. De familie is niet echt rijk, maar dat is niemand in Montecarlo. Er zijn heel veel aardewegen en de huizen zijn niet zoals in België. Veeeeeeeeeel kleiner. Maar het is een toffe ervaring. Toen ik in mijn nieuwe huis aankwam, was er heel veel volk afgekomen om mij te ontmoeten. Allemaal collegas van mijn mami. Blijkbaar is dit iedere zondag zo. Dan is het 'asado', barbecue. Heel lekker.
Morgen is mijn eerste dag school. Ik vind het zeer spannend, maar mijn mami heeft er les, dus komt het wel in orde. Ik ben vandaag al eens langsgeweest met mijn broer en iedereen keek naar mij! We wijn ook naar de bank geweest om mijn dollars te wisselen. Straks ga ik met mijn moeder om mijn schoolkostuum. Een soort doktersjas...
Verder zijn de temperaturen hier nu als bij ons, in belgië, in de zomer. Ik loop dus enkel rond in kleedjes en korte broekjes! Zaaaaaaalig!
Foto's komen er gauw aan. Als ik het goed heb begrepen (Niemand spreekt hier immers Engels) gaan we zaterdag naar Paraguay achter een kaart voor in mijn fototoestel, omdat het daar veel goedkoper is.
Zo, ik ga jullie laten. Er volgt een dezer dagen nog wel een verslag van mijn eerste schooldag!
Goeiemorgen iedereen! (Bij jullie is het goeiemiddag!)
Ik zit momenteel in de jongensafdeling van het 'Centra de Espiritualidad Santa Maria' (één of ander klooster), want op de meisjesafdeling is er geen verbinding en ik sta te popelen om jullie het eerste nieuws te melden.
De reis is dus goed verlopen, alhoewel hij veel te lang duurde naar mijn gedacht. 2h van Zaventem naar Madrid en dan nog eens 12h van Madrid naar Buenos Aires. Gelukkig was het een redelijk luxueus vliegtuig. Ik zat er samen met 7 Vlamingen en 4 Walen. Onze weg in Madrid moesten we zelf zoeken, wat niet gemakkelijk was... De luchthaven is er zo groot, er rijden zelfs treinen! Maar we hebben het vliegtuig gehaald. Ik heb me verder ook beziggehouden met het zinnetje 'No hablo Espanol, solo unas palabras' vanbuiten te leren. ('Ik spreek geen Spaans, alleen enkele woorden'). Eenmaal aangekomen in Buenos Aires, stond ons een hele garde van AFS Argentinië op te wachten. Allemaal heel enthousiast om ons te zien. Er waren ook nog andere AFS studenten van over de hele wereld. Wij Belgen met elf, twee Australiërs, een paar Oostenrijkers en Zwitsers en voor de rest meer dan 60 Duitsers. Er wordt hier dus vooral Duits gebabbeld momenteel. Ik moet wel zeggen dat de Vlamingen hier het best hun mannetje kunnen staan. Iedereen is onder de indruk van onze talenkennis! Duits, Engels, Frans en Nederlands (momenteel nog geen Spaans, maar dat komt nog!) . De meesten kunnen slechts enkel hun moedertaal en gebrekkig Engels.
Op de luchthaven werden we opgedeeld in drie groepen. Ik weet niet of ik de andere Vlamingen nog terug zal zien, want het ging allemaal zo snel. We moesten dan nog eens 2h op de bus zitten om naar dit klooster te komen. Ik weet niet wat we hier allemaal gaan doen, maar we zitten hier wel tot zondag. Dan vertrek ik samen met een ander meisje (ook een rosse!) naar Montecarlo. Dit wordt weeral een busreis van 20h... :(
Het is hier nu zo'n 19° (en het is winter!). Ideale temperatuur voor mij.
Ik ga jullie laten, wat sociaal gaan doen met de Duitsers. :)
See you!
(Aja, slecht nieuws, ik ben kaart van fototoestel vergeten, foto's trekken zal dus moeilijk worden tot ik hier in Argentinië dezelfde kaart vindt. Sorry daarvoor, maar ik zal proberen de kodak van een ander in beslag te nemen voor enkele dagen! ;) )
Binnen enkele uren is het zover. Dan verlaat ik dit regenachtige landje en ruil ik het om voor een tropisch klimaat! Na al die weken, dagen, maanden wachten en verlangen is het moment eindelijk aangebroken. De laatste dag! Morgenochtend, morgennacht beter gezegd, om 2h30 vertrekken we met het busje. Samen met mijn peter, mama, papa, Kjenta, Febe, Ella en Jeroen maken we midden in de nacht een ritje naar Zaventem. Daar zullen we, verplicht door Ella, eerst en vooral een bezoekje brengen aan Starbucks. Na grondig afscheid te nemen van iedereen (met hopelijk niet te veel traantjes), vertrek ik richting Madrid. Daar moet ik 2h wachten om dan naar Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië, te vliegen. Eenmaal aangekomen in Argentinië, heb ik daar een 'weekend' van 2 dagen om dan naar mijn woonplaats te reizen. Ik hoop dat het met het vliegtuig is, want 900km met de bus, is toch een beetje te veel van het goeie na zo'n lange vlucht. Maar we zullen zien...
Vandaag was dus mijn laatste dag, en er moest echt nog vanalles gebeuren. Voor de laatste 2 dagen hebben mama en ik echt een dagplanning moeten maken, om erdoor te geraken. Die was nogal hectisch omdat er één en ander fout was gelopen. Zo was ik maandag met mijn zussen naar Brussel afgereisd om om mijn visum te gaan, maar de ambassade was gesloten! Het was namelijk een feestdag in Argentinië! Stonden wij daar in de Louisalaan nummer 225! Er zat niets anders op dan terug te lopen naar het station (225 huisnummers terug). Omdat het zo'n zonde was om gewoon naar Brussel te reizen voor niets, besloten we om maar door te reizen naar Antwerpen, om de tante en nonkel voor een laatste keer te gaan bezoeken. Na een dag van 5h op de trein zitten, kroop ik moe en onvoldaan (zonder visum!) voor de voorlaatste keer in mijn eigen bed. (Visum is ondertussen in orde. Gilles, een jongen die met mij meegaat naar Argentinië, is er om geweest voor mij! Dankuwel Gilles! En tot morgen! :) ) Na een onvruchtbare maandag stonden gisteren AS Adventure, Mediamarkt, plakboek, valies maken, afscheid nemen van mémé en pépé, van tante en Pitoe (wat een zware avond geworden is) en een laatste keer op de koffie gaan bij de buren op het programma. Je raadt het al. Veel te veel voor 1 dag. Dus plakboek en valies waren voor vandaag. Dat plakboek was nog redelijk leuk om te maken. Met hulp van de buurman om alles in het Spaans te vertalen ging dit nog redelijk snel ook, maar die valies maken! Wat een ramp! Je moet weten dat zowel mama, Kjenta als ik dezelfde kleren dragen. Dus was er grote discussie welke kleren ik mee mocht nemen en welke niet. Uiteindelijk kreeg ik toch de dingen mee die ik wilde. Zij kunnen hier immers nieuwe dingen kopen. (Ik ook, maar daar hebben we niet over gesproken.) Na het 'klerenprobleem', hadden we ook nog het 'gewichtenprobleem'. 20kg voor een jaar is dus echt niet veel hé! Als je er rekening mee houdt dat boeken heel veel wegen, een laptop ook redelijk wat weegt, en natuurlijk kleren die zorgen voor een groot gewicht, dan zit je rapper dan je zou willen aan die 20kg. Ik zou natuurlijk extra kunnen betalen, maar moest ik dan toch een binnenlandse vlucht hebben in Argentinië, dan ben ik dit kwijt (heb ik mij laten wijsmaken). En dat risico wil ik niet lopen! Te kostbaar allemaal...
Vanavond ga ik nu gewoon nog genieten van het samenzijn met iedereen. Momenteel is Miss Chapman hier, die me een kalender gaf van augustus 2009 tot juli 2010, dus ik kan al beginnen met aftellen om terug te keren. Mijn liefste pépé is ook langsgekomen en ik verwacht toch nog enkele mensen om een laatste 'goodbye' te zeggen. Verder wordt het vroeg naar bed vanavond denk ik.
Nu ga ik nog rap mijn kamer opruimen, want die is een totale ramp! Mijn volgende berichtje zal waarschijnlijk zijn als ik al in Argentinië zit. Hopelijk met wat beter weer dan!
EIN-DE-LIJK! Ik weet mijn gastgezin! Na 110 keer te bellen naar de organisatie, 330 keer nieuwsgierig naar de brievenbus te lopen en 660 keer mijn mails te bekijken, heb ik eindelijk informatie over mijn toekomstige familie! Als ik mijn gezin weet, is het ook logisch dat ik mijn nieuwe, toekomstige woonplaats weet. De komende 11 maanden, zal ik te vinden zijn in Montecarlo, Misiones. Montecarlo is een departement van Misiones met ongeveer 34.000 inwoners. Het ligt helemaal in het noord-oosten van Argentinië, tegen de grens van Paraguay. Ik had gehoopt om wat meer in het midden te liggen, omdat ik helemaal niet tegen de zon kan, maar niets aan te doen. Een extra pul zonnecrème meenemen dan! :) Misiones is bekend om zijn beroemde watervallen, de Iguazu watervallen. Ze zijn namelijk de tweede grootste ter wereld! Echt enorm mooi en groot. Het is ook heel spectaculair, want aan de ene kant bevind je je in Argentinië, maar als je enkele meters opschuift, aan de overkant van de watervallen, zit je in Brazilië. Fantastisch toch!? Meer informatie over Montecarlo is nog niet te vinden. Enkel dat het op zo'n 3 à 400 km van de hoofdstad Buenos Aires ligt. Dit lijkt misschien ver, maar om de zoveel uur is er een vliegtuig naar Buenos Aires en terug, dus ik zal de hoofdstad wel af en toe kunnen bezoeken. Ik heb wel een site gevonden van een jongen die vorig jaar naar Montecarlo geweest is, en daarop stond te lezen dat er slechts 2 asfaltwegen waren, het niet verwonderlijk is als er eens geen elektriciteit is, maar er wel 4 dancings zijn. Waar is de logica? Swat, ik zal wel zien hoe het stadje is, misschien is dit in een jaar helemaal veranderd.
Echt veel informatie over mijn gezin weet ik ook nog niet. Wat zeker is, is dat het enkel een welkomstfamilie is. Dit betekent dat dit gezin me slechts enkele weken opvangt, tot er een definitief gevonden is. Naargelang ik vernomen heb, is dit definitief gezin al gevonden, maar zijn nog niet alle papieren in orde. Dus, over hen heb ik nog niets van informatie. Mijn welkomstgezin bestaat uit een moeder met 2 dochters. Eentje van 21, die al getrouwd is, en eentje van mijn leeftijd. Dit vind ik wel dik in orde. Zo heb ik een leeftijdsgenoot en is het gemakkelijker om contacten te leggen. :) Mijn toekomstige welkomstgastmoeder is lerares en is 49 jaar. Inmiddels heb ik hen al gevonden op facebook en ben ik al hun 'vriend'. Ik heb ook al een mailtje gezonden (in het Engels weliswaar), maar heb nog geen antwoord gekregen. Misschien is hun Engels niet zo in orde. Maar, ik zie het helemaal zitten. Ze zien er heel toffe en gastvrije mensen uit. Ik ben dus dik tevreden!
Ziezo, dit was het zowat. Als ik nog extra informatie krijg van mijn familie, zul je dit hier kunnen lezen.
Man man man, wat een avond! Gisteren was het dus zover, mijn 'saying goodbye and 18bday party'! Wat heb ik ervan genoten! Echt, een zalige avond! Na heel wat inkopen en voorbereiding, begonnen we er gisteren om 9h aan. Wat eerst nog leek op een oude koeienstal, werd in enkele uren omgetoverd tot een echte feestzaal! Als ik eerlijk mag zijn, heb ik zelf niet zo heel veel gedaan. Ik mocht 'relaxen' van mama. Maar dat ging niet zo goed. Ik was zo aan het stressen! 'Zal alles wel goed verlopen? Heb ik wel drank genoeg? Eten? Zal de muziek goed zijn? Is er wel plaats genoeg? Wat als het regent?' Allemaal zorgen, die later onnodig bleken te zijn! Drank was er à volonté, met een frietenkot als eetstandje kun je niet missen, de muziek was fantastisch, de mensen hadden genoeg ademruimte en de weergoden waren me ook gezind... Kortom, alles verliep op wieletjes.
Tegen 18h30 kwamen de eerste gasten aan en na enkele uren was mijn feestzaaltje al goed gevuld. Iedereen die ik erbij wilde hebben, was er gewoon bij. Iets mooiers kon ik mij niet wensen. Toch waren de vele kadoos heel aangenaam om te krijgen. Mijn valies zal goed gevuld zijn met boeken en shampoo. Natuurlijk zal mijn gastenboek en mijn Belgische vlag niet ontbreken. Ik heb er nog niet in gelezen, maar het eerste wat ik doe als ik op het vliegtuig zit, is dat boek lezen, samen met mijn vriendenboek die ik kreeg van de Toverlantaarn (dankuwel, ik vind het fantastisch!) en alle andere literatuur die ik kreeg. Als je 14h op het vliegtuig zit, moet je toch iets te doen hebben? :)
Eigenlijk besef ik het allemaal nog niet helemaal. Zo rond een uur of 1, 2 begon iedereen afscheid te nemen, maar ik kon/kan het gewoon niet begrijpen dat het de laatste keer is dat ik jullie allemaal de laatste keer zag op mijn feestje. Dat kan gewoon niet. Daarom vielen de tranen bij mij nog mee. Enkel met het filmpje van Chapman en Jerre (Ella en Jeroen) had ik het toch enorm moeilijk. Dankuwel lieve schatten! Het was supermooi. En ik wist er echt niets van hé! Ik was zooo moe die woensdag dat jullie kwamen filmen, en toch mocht ik van mama niet naar huis rijden! (Ja, ik, want mensen, ik heb mijn rijbewijs! Een gevaar op de weg erbij! Neen, als je een auto tegenkomt die altijd de juiste snelheid rijdt, 't is ik é! ) Jullie zijn fantastisch, ik zal jullie zo missen! - Voor de mensen die het filmpje nog niet hebben gezien, of nog eens willen herbekijken, klik op de link in bijlage.-
Ook wil ik Kasper, Evelien, Jeroen en Ella bedanken voor het prachtige liedje dat ze schreven. Met de gitaar, viool en 2 prachtige stemmen (eigenlijk 4, want Kasper en Evelien waren multifunctioneel) maakten ze het liedje van Greenday 'Time of your life' veel beter dan het origineel. Omdat het zo mooi is, verdient de tekst een plaatsje op mijn bloggen. De muziek met de originele tekst vind je onderaan als link. Indien iemand het gefilmd zou hebben, wil je het mij dan ASJEBLIEFT doorsturen? Dankuwel!
7000 miles away from here. Diksmuide says goodbye and well see you back next year. So make the best of this test and dont ask why Now you must spread your wings and learn how to fly.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
So take the photographs And still frames in your mind We hope youll find nice friends and a family, very kind. Just save our memories and keep us informed and even without us you wont get bored.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Within a week youll be away and everybody says: Sofie, have the time of your life.
Uiteindelijk, na heel wat bakken bier, heel wat frietjes en pizza's, heel wat getater en heel veel plezier, belandde ik om 6h30 in mijn bed. Gelukkig kon ik daar blijven slapen, en konden mijn overlieve mama en papa en zussen naar huis om daar toch nog enkele uurtjes te slapen voor we begonnen opruimen. Om 9h moest alles namelijk al opgeruimd zijn, want ik ben niet de enige die wil feesten in het Zomerhof. Er was al een nieuwe klant. Tot mijn grote verbazing was alles, maar dan ook echt alles al opgeruimd toen ik wakker werd en moest ik niets meer doen! Mama, papa, Kjenta en Febe, jullie zijn schatten!
Ik heb pas nu vanochtend, 14 augustus, de tijd gekregen om alle enveloppen en kadoos nog eens goed te bekijken, en via deze weg wil ik echt iedereen bedanken voor alles! Het is allemaal meer dan ik verdien. Bedankt voor jullie vriendschap, steun, liefde en zoveel meer! Ik ga jullie allemaal missen!
Jaaaaaaaaaaaa! Het is zover! De uitnodigingen voor mijn feest zijn verzonden! Ik heb namelijk voor de 13e augustus carte blanche gekregen van mijn lieve mama en papa om een 'saying goodbye party' en '18e b-day party' te geven. Jaja, 13 augustus, VRIJDAG 13 augustus, een perfecte dag! Al zeg ik het zelf! Maar om een feest te hebben, moet er volk zijn, en hiervoor zijn uitnodigingen nodig natuurlijk! En daarvoor zijn foto's nodig. En wie kan er beter foto's trekken dan de sterfotografe van Werken: Kathleen Vanlerberghe. Zij heeft gewoonweg prachtig werk geleverd. Met een onmogelijk model heeft ze iets fantastisch gemaakt. Danku Kathleentje, danku danku danku!
Dus nu ben ik volop bezig met het organiseren van mijn feest, naast al het andere werk dat ik moet doen voor Argentinië zoals het uitreksel van mijn strafregister laten vertalen en laten legaliseren bij zeker drie verschillende ministeries, van de dokter naar het ziekenhuis rijden om prikken te krijgen zodat ik geen malaria, tetanus, hepatitis A of B of één of andere ziekte krijg, en zoveel meer... Gelukkig hebben we ondertussen al drie eerste en drie plechtige communies achter de rug, en is mama ondertussen een professional geworden in het organiseren van supercoolemegafantastische feestjes! Maar, ze maakt het me niet gemakkelijk. Ik moet namelijk proberen om zoveel mogelijk zelf te doen. 'In Argentinië zul je ook alles zelf moeten doen!' zegt ze dan. En ik moet haar toch wel wéér eens gelijk geven zeker. Al zeg ik het zelf, het begint te vlotten. Ondertussen zijn de uitnodiningen verzonden, heb ik een zaal gevonden, een overzalige dj (DJ Rognak) en een muziekinstallatie gevonden. Ook het eten en de drank zijn al in orde. Als dat niet fantastisch is! Het enige wat nu nog kan fout lopen is dat er geen volk is, maar daar durf ik gewoon niet aan te denken!
Als ik alles zo op een rijtje zet, moet er nog heel wat gebeuren ook eigenlijk. Zo ben ik ook volop bezig met het maken van mijn plakboek. Dat is zo'n boek met allemaal foto's over mijn leven hier in België dat ik dan moet geven aan mijn gastfamilie daar om zo het eerste contact te vergemakkelijken. Daar kruipt heel wat werk in en nog eens heel wat stress. Gewoon van alles zou ik een foto willen trekken, want ik zou alles willen meenemen! Maar dat gaat helaas niet. Ik zal het moeten doen met de herinneringen.
Welkom iedereen op mijn blog! Hier kun je mijn doen en laten volgen in Argentinië.
Als alles goed gaat stijgt mijn vliegtuig op de 19e augustus om 7am om dan 11 maanden later, op 20 juli, terug neer te dalen. Omdat 11 maanden toch wel lang is, heb ik deze blog aangemaakt om jullie mee te laten genieten van mijn avontuur! Momenteel staat er nog niet te veel op, omdat ik gewoon nog niets kan zeggen, want ik weet namelijk nog altijd niet waar ik terecht zal komen! Moet ik een wollen onderbroek meenemen voor in het zuiden, (want daar is het immers hééééééél koud) of moet ik een string meenemen voor in het noorden (dat tegen de evenaar ligt)? Moet ik alvast trainen op het voortduwen van oudjes in een rolstoel om dat dan ook te doen bij mijn eigen gastouders, of zal ik babysitter moeten zijn voor de kindjes van mijn gastfamilie? Ik weet het gewoon niet! En ik zou het toch graag willen weten! Het is nog maar 3 weken hoor, en de spanning begint toch wel te stijgen hier in huis. Mijn mama en ik maken ongewoon veel ruzie, om dan weer al wenend in elkaars armen te vliegen omdat we elkaar zullen missen, mijn zussen kunnen niet wachten tot ik weg ben om mijn kamer in te palmen, maar zullen me toch (hoop ik) missen. En mijn vader, tjah, die zou nog altijd liever hebben dat ik thuis bleef. Kortom, het is hier een echte emotionele bedoening! Maar we zullen zien. Ik ga nu gewoon nog 3 weken genieten van het leven hier in België om dan 11 maanden te genieten van het leven in Argentina!
Hallo'kes iedereen...
Al 3 maanden zit ik hier in dit zonnige Argentinië. Eigenlijk gaat de tijd toch wel snel hé. Ik zit al in 1/4 van mijn hele jaar en ik ben er zeker van dat de tijd nu nog rapper zal voorbijvliegen. Maar swat... Wat meer over de voorbije 2 weken.
Goeiemiddag iedereen!
Hola!
Jaja, wat gaat de tijd toch snel. Vandaag zit ik hier nu 2 maanden. Nog 9 maanden te gaan. In het begin ging het traag, maar nu vliegen de dagen voorbij... Alé, dat is een beetje een groot woord. Natuurlijk mis ik België heel hard, maar het is niet zoals de eerste maand dat ik bij ieder moment dat ik mij verveel, naar huis wil gaan. Die tijden zijn voorbij, gelukkig. Ik heb namelijk ook saaie momenten in België... Hier lijken ze gewoon veel erger, omdat ik zo ver van huis ben. Maar die saaie momenten zijn aan het minderen! :)
De leerkracht zei dat het heel goed was. Nu ben ik aan het oefenen om het te kunnen uitspreken, want ik moet het namelijk voor heel de klas opzeggen! Heeeeelp! :)
Waaaauw! Hoe prachtig! Die bekende watervallen van Iguazu zijn echt wel de moeite waard! Enorm groot, enorm veel water, en enorm veel mensen! Maar misschien moet ik beginnen bij het begin. 
Hola Belgica!
Mariana is altijd thuis, dus zit ik ook nooit meer alleen, wat me minder tijd heeft om aan thuis te denken. 
Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
