In Cordoba kwamen we toe tegen de vroege ochtend. We checkten in ons hotel, maar moesten nog tot 11h wachten om de kamer binnen te mogen. Bij deze besloten we de stad wat te verkennen. We zaten superdicht bij de markt, die heel mooi was. Wat opviel was de mooie kathedraal. Omdat we enorm veel tijd hadden, besloten we naar de toeristische dienst te gaan, om te zien wat we allemaal konden bezoeken. Om 15h planden we een citytour om de belangrijkste dingen binnen de stad te bezoeken, en voor de volgende dag planden we een trip naar het zuiden.
De citytour was eigenlijk wel interessant. Misschien komt dit ook door de gids en zijn chauffeur die twee supertoffe gasten waren. Op zicht is er eigenlijk niet zo heel veel te zien in Cordoba. Cordoba is de populairste studentenstad van Argentinië. Ze hebben er dan ook een universiteit met 130.000 studenten en ongeveer 30.000 professoren! En dit allemaal wordt geleid door een klein, mager vrouwtje. De reden waarom er zoveel studenten zijn, is eigenlijk heel simpel: het is gratis. In Cordoba hebben ze 7 universiteiten, waarvan 6 privé (waar je dus moet betalen) en 1 publiek. Het verschil qua niveau is nihil, dit is enkel voor status. Er komen dus enorm veel studenten van het buitenland naar de universiteit in Cordoba, die eigenlijk wel goed is. Verder zijn er enorm veel kerken in Cordoba, waarvan we er natuurlijk enkele bezocht hebben. Ook hebben ze het voetbalstadium waar dit jaar 'Copa Americana' gehouden wordt. Hierna zijn we doorgereden naar de rijkere buurt van Cordoba. Ook hier hebben ze enorme verschillen tussen arm en rijk. Kasten van huizen waren het! Dit waren de belangrijkste dingen die we bezocht hadden in het centrum. Na afscheid genomen te hebben van de gidsen, besloten we op een gezellig pleintje iets te gaan etenen tot onze grote vreugde kregen we er nog een water- en lichtspektakel bij ook! Omdat we redelijk moe waren van de lange busrit die nacht, besloten we vroeg te gaan slapen, de volgende dag hadden we er immers een tour van 10h naar het zuiden opzitten!
Toen we onze gidsen zagen voor de volgende dag waren we superblij: het waren dezelfde van de vorige dag! We hadden er een lange busrit opzitten naar het zuiden, dus legde de chauffeur music jaren '80 op. Hij was verwonderd dat ik zoveel liedjes kende, en ik denk tot een klein beetje ergernis van de anderen, zaten Francesco en ik de hele tijd mee te zingen! Kwestie van wat sfeer te brengen! :) In het midden van de gidstoer, stopten we in een dorpje genaamd Alta Gracia. Dit is het geboortedorp van Ernesto 'Che' Guevara. Natuurlijk dat we zijn geboortehuis bezochten. En het was wel degelijk waar, want Fidel Castro is er op bezoek geweest! Che had in vele provincies een huis, zoals in Misiones, maar hier leefde hij de eerste 11 jaren van zijn leven. Daarna bezochten we 'una estancia jesuitica'. Een soort van verblijfplaats voor jesuïten. Daar konden we vele mooie foto's trekken. Francesco werd zelfs gevraagd om een foto met hem te trekken door twee meisjes. Met zijn blanke huid is hij hier zoooo populair... :) ;) Na de vele fotosessies reden we door naar helemaal het zuiden van de provincie waar we 2 prachtige meren tegenkwamen. Cesco en ik gingen de avontuurlijke toer op en gingen de daalklimtocht af, tot bij het randje van de rivier. Ik moet toch iets aan mijn conditie doen zunne! Doordat we helemaal van de weg waren afgeraakt, wisten de gidsen niet waar we waren. Zij maar wachten op ons, en wij maar foto's trekken. Gelukkig hebben de Argentijnen de Belgen graag! ;) Na een superlekkere Argentijnse steak te eten (de tweede maar na al die maanden in Argentinië), begonnen we aan de terugrit. Deze keer ging het er wat minder vrolijk aan toe. Iedereen lag namelijk te slapen. Maar de tocht was nog niet gedaan. We hadden namelijk nog een kleine rustpauze in een 'Duits' dorpje. Het was heel mooi, want bijna alles was in hout. Hier zitten heel veel Duitsers. Het verhaal hier achter is het volgende: Op het einde van de Tweede Wereldoorlog zaten de 3 geallieerde landen een Duits schip achterna. Dit schip vroeg om in Buenos Aires aan te meren om reparaties uit te voeren, maar dit werd geweigerd. Omdat de kapitein geen uitweg meer zag, besloot hij, na zeker te zijn dat al zijn bemanning veilig op het Argentijnse vasteland was, zijn schip te doen exploderen door gelijktijdig drie bommen te laten afgaan die het schip in stukken brak. Ook de kapitein schoot zichzelf doet. In het dorpje waar wij stopten, hadden al die Duitsers een gemeenschapje gericht. Ze trouwden met een Argentijnse vrouw, stichtten een gezin, en zijn er nooit meer weggegaan.
Uiteindelijk na een lange, maar superinterssante dag kwamen we terug aan in het hostel. Daar checkten we uit en zetten onze reis verder naar de volgende halte: SAN JUAN!
Ik denk dat jullie wel razend benieuwd zijn naar mijn eerste dagen van mijn rondreis doorheen Argentinië! :)
We (Alejandro en ik) vertrokken de donderdag met de bus van 15h. Hij een kleine rugzak, ik een supervalies! (Hij een man, ik een vrouw! ;) We hadden een busrit voor de boeg van ongeveer 16h, maar nog na geen 5min. had Alejandro het al zitten. De hele nacht door moest hij overgeven en voelde hij zich slecht. Ook ik had heel wat hoofdpijn. Misschien komt dit door de stank naar zweetvoeten die je in de bus kon ruiken!!!
Uiteindelijk kwamen we om 9h de volgende morgen aan. We namen een taxi naar het hotel en konden daarna beginnen met de eerste verkenning. Na wat enkele probleempjes opgelost te hebben in het hotel (die eigenlijk wel supergoed is!) trokken we erop uit. Ons hotel ligt helemaal in het centrum van Buenos Aires, wat wel super is. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan. We hebben enkel de wijk wat verkend, en zijn wat gaan 'shoppen'. We trokken hier en daar wat foto's en de dag was al voorbij.
De volgende dag besloten we om een grote wandeling te doen en de belangrijkste dingen van Buenos Aires te gaan bezoeken, zoals de obelisk, casa del gobierno, plaza de mayo, de kathedraal. Het belangrijkste wat me is opgevallen is hoe vuil Buenos Aires er bij ligt. Bijna elke vijf meter liggen er bergen vuilniszakken die opengekrabd zijn door honden of katten. Ik vind het nog raar dat er geen ratten rondlopen. De monumenten zelf zijn heel mooi natuurlijk. Na bijna 5h wandelen keerden we terug naar het hotel om een tangolesje te volgen (je kan namelijk niet in Buenos Aires geweest zijn, zonder tango gezien of gedanst te hebben), te eten en daarna doodmoe in ons bed te kruipen!
Ik had gedacht om lang te kunnen slapen de volgende dag, maar dat was buiten de broer van Alejandro geregeld. Hij had samen met zijn nonkel en tante een dagtrip gepland naar Lujan. Dat is een toeristisch dorpje op zo'n twee uur rijden van waar wij zaten. De rit er naartoe was wel wat koud, want we zaten namelijk met zijn allen vanachter in een truck. En om 8h ' s morgens... Toen we daar aankwamen begonnen de mannen onmiddellijk met het vuur aan te steken, want jawel.. we gingen asado eten! :) De vrouwen besloten om naar het plein te gaan en daar de enigste, maar prachtigste attractie te bezoeken: een kerk! Hij was echt supermooi en heel mooi afgewerkt. Voor de kerk kon je dan allemaal van die kleine standjes vinden (wel meer dan 50) waar mensen souvenirs verkochten. Na een goeie asado gegeten te hebben, besloten we naar het bijgelegen 'pretpark' te gaan. Pretparken hier zijn toch heel wat kleinschaliger dan een België. Maar het was dikke fun! Uiteindelijk keerden we doodmoe (iedereen lag bijna te slapen in de truck) terug naar huis, en Alejandro en ik gingen supervroeg slapen, want de volgende dag moesten we Francesco aan de luchthaven staan opwachten!
Om 5h in de morgen ging de wekker af! Na al die tijd ging ik eindelijk nog eens een bekende Belg vinden. Na heel wat ongeruste telefoontjes naar België (Francesco kwam maar niet af, bijna een uur en een half nadat het vliegtuig geland was), kon ik eindelijk mijn beste Vlaams weer bovenhalen. Het was een tof terugzien. Na ons geïnstalleerd te hebben in het hotel, deden we dezelfde toer die ik de zaterdag met Alejandro had gedaan. Jammer dat het regende, en jammer dat er vele dingen gesloten waren, zoals de kathedraal, casa del gobierno, ... en heel wat kraampjes stonden er niet meer! Toch hebben we ons ferm geamuseerd. Maar om 4h waren we al terug in het hotel, om een enorme siesta te slapen, voor we gingen gaan dineren. Voor Francesco is er die jetlag natuurlijk, en ook Alejandro en ik waren al wakker van 5h. Opnieuw een nachtje vroeg gaan slapen dus...
Voor de volgende dag hadden we een historische toer geboekt. Eerst bekeken we een video van 20min. over de belangrijkste historische punten naar Argentinië om daarna de belangrijkste zaken in levende lijve te gaan bekijken. Als eerste bezochten we een plaats waar vroeger de jesuïten woonden. Dit waren de enige resten die er nog waren. Later boden ze ook onderdak voor heel veel immigranten. Het is wel grappig dat deze 'ruïne' midden in het centrum van Buenos Aires verborgen lag. Onze volgende stop was natuurlijk Plaza de Mayo. Daar kwamen we veel te weten over de tijd van de dictatuur. In deze tijd, de militaire dictatuur, verdwenen heel veel studenten, dit in opdracht van de president. Ze werden gefolterd om informatie te krijgen over de politieke groepen en daarna werden ze gedood. Hoe? Ze werden gedrogeerd, meegenomen op een vliegtuig, en met een steen aan hun voeten in het water gegooid. Nooit zijn ze teruggevonden. Er zijn een duizenden studenten 'vermist' (ze werden namelijk van de ene op andere dag weggenomen) en er werden er zo'n 500 teruggevonden. Iedere donderdag om 15h komen er moeders bijeen met witte kappen om dit te herdenken. Daarna bezochten we ook een museum over Evita Duarte natuurlijk. Zij was de bekendste en belangrijkste vrouw van Argentinië. Ze was de vrouw van president Peron. Voor de Argentijnen hier betekende ze heel veel. Zelf kwam ze uit een zeer lage klasse, dus wanneer ze hogerop raakte, probeerde ze zoveel mogelijk het welzijn van de armeren te verbeteren. Zo zorgde zij ervoor dat de vrouwen konden stemmen. Heel veel mensen wilden dat zij presidente werd, maar dat mocht ze niet van haar man, omdat hij anders heel veel vijanden zou creëren. Uiteindelijk stierf ze op 33 jarige leeftijd aan kanker. Na al deze zeer interessante dingen te bezoeken, gingen we met z'n allen gezellig iets eten op een marktje, waar we een live tangovoorstelling konden bijwonen. Daarna kropen we weeral in ons bedje voor een siësta, want die avond hadden we namelijk de laatste avond voor de boeg. We bezochten namelijk de rijkere kant van Buenos Aires, de kant van de rivier. Daar zochten we iets voor te eten met supermooi uitzicht, en daarna dronken we nog wat in de bar van het hotel.
De woensdag hadden we een trip geregeld naar 'La Boca'. Een van de kleurrijkste wijken die ik al gezien heb. Ook dit deden we met een gids. Eigenlijk had ik er veel meer van verwacht. Het was een gewone wijk, met inderdaad één deel waar de huizen kleurrijk zijn. Dit komt omdat La Boca vroeger een drukgebruikte haven was, en de kapotte kleurrijke planken van de boten werden gebruikt om huizen te maken. In La Boca zijn het ook bijna allemaal immigranten. Vandaar eigenlijk de vele pizza en pastarestauranten in Buenos Aires. Veel hebben we ook niet bezocht: na het bekijken van die kleurrijke huizen zijn we binnengeweest in het winkeltje van een oude man die allerlei dingen maakt uit kapot metaal van de haven, we zijn een museum binnengeweest en we zijn een boekenwinkeltje geweest. Die boekenwinkel is wel redelijk speciaal, want het zijn boeken gemaakt door kinderen, uit karton. Om de kinderen van straat te halen, kunnen ze deelnemen aan dit project, waar ze karton moeten zoeken op straat, en hieruit maken ze dus boeken. Na een flinke fooi te geven (eigenlijk dwong ze ons een beetje, ze herhaalde het wel 4 keer tijdens de toer dat we een tip moesten geven) keerden we wat ontgoocheld terug naar het hotel. Toch waren we blij dat we La Boca eens gezien hadden. Normaalgezien zouden we de donderdagmorgen vertrekken naar Cordoba. Dus gingen we gaan checken bij de bushalte om hoe laat en hoe veel uur we een bus hadden. Toen bleek dat we 10h op de bus zouden zitten, besloten we om niet tijdens de dag, maar wel 's avonds te rijden. Zo verloren we geen dag, en ging de reis ook sneller, aangezien we konden slapen. Dus verbleven we nog een dagje meer in Buenos Aires, en gingen we de donderdagavond richting Cordoba vertrekken.
Omdat we dus een dagje meer hadden, besloten we om het graf van Evita Peron te gaan bezoeken. Dit was een heel eind wandelen, dus de dag ging snel voorbij. Na het graf bezocht te hebben, die superklein was en voor vele mensen verdiende ze iets veel meer, keerden we al terug naar het hotel, omdat Alejandro naar huis terug moest keren. Op de terugweg zagen we een hele horde mensen voor een huis staan. Blijkbaar fans van Ricky Martin. Hij was in Argentinië om met de presidente te spreken over het homohuwelijk. Helaas konden we geen glimp van hem opvangen, want het bleef maar duren. Na een triestig afscheid van Alejandro genomen te hebben, keerden Francesco en ik terug naar het hotel, maakten kennis met enkele Fransen (mijn Frans is dus rampzalig!!!!) en maakten ons klaar voor onze volgende bestemming: CORDOBA!!
't Is alweer een heel eindje geleden, maar ik heb er een excuus voor: er is namelijk niets gebeurd! Maand mei was superrustig. Naar school gaan, in de namiddag wat opkuisen, terere drinken (af en toe eens maté, want het is hier toch behoorlijk koud), facebooken, ... Gewoon het dagelijkse leventje.
Deze maand waren we redelijk veel alleen thuis (Mariana, Pablo en ik) want mijn tante werd geopereerd aan haar eierstokken, maar er zijn heel wat complicaties opgedoken. Hierdoor kon ze het bed niet uit, waardoor ze veel hulp nodig had. Het probleem is echter dat mijn nonkel half verlamd is, dus hij doet zoveel hij kan, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Hierdoor is mami in totaal toch ongeveer een kleine twee weken naar Posadas gegaan om mijn tante uit de nood te helpen. Het huis voor ons alleen dus. Je zou denken dat het alle dagen feest zou zijn, maar dat was zo niet, want het huishouden moest natuurlijk gedaan worden. Het probleem echter is dat Pablo en Mariana niet al te veel doen. Enkel koken. Het huis proper houden was niet echt één van hun hoofdpunten. Aangezien ik toch niet al te veel te doen had, heb ik deze taak dan maar op mij genomen. Maar het was met plezier gedaan, want de mami was trots op mij!
Naast de mami, is de plaatselijke non ook trots op mij. Ze is trots omdat ik ' zo'n goeie AFS-studente ' ben. Ze heeft me zelfs uitgenodigd om bij haar te komen eten. De non woont naast mijn school. Eigenlijk in mijn school, en iedere middag kun je de lekkere geur van eten uit haar keuken ruiken. Alle leerlingen dromen ervan om eens bij haar te mogen eten. En mij heeft ze zomaar uitgenodigd. Ik was wel wat zenuwachtig. Het is nu niet dat ik alle dagen bij een non ga gaan eten. Maar na 5min. waren die zenuwen al weg. Het eten was werkelijk superlekker. Ik weet niet meer wat het was, maar het was heerlijk. Voor we aten, zongen we een gedankslied voor God. Het was wel grappig. Na heel veel praten, vloog de tijd voorbij, en na een uurtje moest ik helaas al weer weg, want ik had een AFSpresentatie voor de boeg.
Die AFSpresentatie was in EPET. De technische school van Montecarlo. Wat me opviel is dat het bijna allemaal jongens waren. En ik moest als eerste mijn presentatie doen. De zenuwen waren er toch. Maar na het liedje 'Dos cervezas' te laten horen, zat de sfeer erin en was iedereen aandachtig. Er is zelfs een meisje die door mijn presentatie zin heeft om een uitwisseling te doen naar België! :)
Ook mijn zus, Mariana, is druk aan het kijken om een jaar naar een ander land te gaan. Haar voorkeur gaat uit naar Maleisië. België zat niet eens in haar keuzelijst. Maar haar excuus hiervoor was dat ze zoiezo toch naar België zou gaan om mij te bezoeken! Haha!
Verder gaat het goed in school. Ik haal goeie punten (dat komt waarschijnlijk omdat ik enkel de toetsen maak van de vakken die ik wil studeren zoals Engels, godsdienst, chemie en wiskunde). Het heeft je zo'n goed gevoel om alles te kunnen snappen in wiskunde of chemie. Dit had ik nooit van mijn leven durven dromen! :) We hebben ook onze T-shirts en pulls gekregen van mijn klas. Alle laatstejaars, van gelijk welke school, hebben een eigen uniform met hun naam erop. Ik heb in totaal dus al zo'n 4 uniformen! Het voelt wel goed. Zo voel je je echt deel van de groep. En ze zijn prachtig!
Aja, groot nieuws nog! Ik heb hier voor de eerste keer gekookt voor de familie! Kip met rijst en currysaus, mijn lievelingsgerecht! Ik had eerst geprobeerd in het huis van Alejandro. Moest het dan mislukken, is het zo erg nog niet. Maar het was geslaagd. Een beetje te veel melk, en te weinig zout, maar ze vonden het wel lekker. Ze hadden nog nooit gebakken kip gegeten! Een primeur dus. De laatste twee weken van mijn jaar hier, ga ik leren om alle typische gerechten van hier klaar te maken. Zo kan ik in België genieten van al dat heerlijks. En natuurlijk koken voor de anderen! ;)
En nog groter nieuws! Ik ben meter geworden deze maand! De 24e mei van 2011 is het zoontje van mijn neef geboren, en ik mag meter zijn! Een flinke jongen, genaamd Lorenzo Hugo Bonnez! Ik vind het jammer dat ik hem nog niet heb kunnen vastnemen, maar via skype heb ik hem toch al eens kunnen zien. En natuurlijk is hij het mooiste kindje ter wereld! Nog eventjes, en ik kan hem ten volle verwennen! Wat ben ik een trotse meter
Als je dit allemaal leest, is er dus eigenlijk niet veel speciaals gebeurd. Maar daar komt vandaag (02/06) verandering in, want vandaag vertrek ik voor een maandje op rondreis doorheen Argentinië. Ik kijk hier al naar uit van december, en nu is het eigenlijk zover! Francesco komt maandag toe in Buenos Aires. Ik vertrek vandaag al, samen met Alejandro, en zo kunnen we hem staan opwachten. Na enkele dagen in Buenos Aires vertoefd te hebben, vertrekken we richting Iguazu. Als je in Argentinië bent, moet je de watervallen natuurlijk bezoeken. Voor mij zal het ondertussen de 4e keer zijn! =) Na Iguazu vertrekken we voor een busrit van meer dan 20h naar Cordoba. Van daaruit vertrekken we richting San Juan en Mendoza. De provincies die grenzen aan het Andesgebergte. Dat zal dus mooie pictures opleveren. Daarna vertrekken we richting het zuiden: Bariloche, Calafate en Ushuaia, waar je prachtige gletsjers kunt vinden. Na een rondreis van drie weken, zullen we terugkeren naar Buenos Aires, waar Francesco opnieuw richting België vertrekt. Voor mij zal dit twee weken erna zijn, want inderdaad, na die rondreis resten er mij nog maar twee weekjes en ik keer terug naar België! :( :)
Ziezo, natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van de hele rondreis en je zult hier wel af en toe een verslagje kunnen lezen. De foto's zul je vinden op facebook! =)
De volgende keer dat ik iets laat weten, zit ik waarschijnlijk aan de andere kant van Argentinië! Joepieeeeeeeeeeeee! :)
Vrolijk paasfeest! Wat heb ik die heerlijke lekker chocolade van België gemist met Pasen! Gelukkig was er hier een weekje later een groot pakket toegekomen met Belgische pralines en zeevruchten. Dat maakt het toch een beetje goed! ;) Dankuuuu!
Met Pasen ben ik dus naar mijn tia en tio (tante en nonkel) geweest naar Posadas. We hadden de donderdag en vrijdag geen school, dus vertrokken we voor 4 dagen naar Posadas. Vanaf dat we daar toekwamen, was het druk druk in de weer met koken. Van donderdag tot zaterdag werd er namelijk geen vlees gegeten. Dat betekende heel veel chippas en heel veel 'sopa paraguaya', zoals jullie kunnen zien op de foto. Ook werden er paaseieren gemaakt, maar natuurlijk veel minder lekker dan in België! De zondag, wanneer er vlees gegeten mocht worden, werd een supergrote asado klaargemaakt. Smullen maar! Voor de rest werd er eigenlijk niet veel gedaan. Veel slapen, samenzitten met de familie en wat babbelen, televisie kijken en eten natuurlijk. Eén avond ben ik met de 'jeugd' naar La Costa Negra geweest. Dat is 'de kust' van Posadas, waar je kan wandelen langs een grote rivier. Gezellige 4 dagen...
Zoals jullie konden lezen in mijn 'introductie' is er opnieuw een pakketje toegekomen van België! Dankuwel iedereen! Het was alweer een eindje geleden en ik was er gewoon superblij mee. Bier, pralines, tijdschriften, bh's, cadeautjes, ... Danku danku danku!
Het bier en de chocolade kan ik gebruiken voor mijn presentatie in de scholen. Voor AFS moeten we namelijk allemaal ons land voorstellen door middel van een powerpoint in het Spaans. Maandag 25/04 was de eerste keer en begonnen we in mijn oude school. Het deed deugd om daar opnieuw eens rond te lopen. Natuurlijk was ik zenuwachtig. Mijn Spaans is namelijk niet perfect en voor zo'n grote groep (ongeveer 200 a 300 leerlingen) spreken, is niet evident. Maar, eens die eerste woorden komen, en je ziet dat je publiek echt geïnteresseerd is, vallen al die zenuwen weg. En om eerlijk te zijn, ik vond het superleuk om te doen! Iedereen die vragen stelt op het einde, zien dat ze geïnteresseerd zijn, horen dat je Spaans heel goed is en dat je presentatie supergoed was, ... Ik kan niet wachten om de andere scholen te doen. We hebben er nog 4 te gaan!
Verder gaat in school alles ook beter en beter. zo begin ik stilletjesaan de toetsen mee te maken, en zoals in mijn vorig blogbericht gezegd was mijn eerste toets die van godsdienst. Een 9,5 op 10! Hier zit een supertrotse meid! =) Ook hebben we onlangs een toets van Engels gemaakt. Supergemakkelijk natuurlijk. Niveau tweede middelbaar! :) Met een groepje leerlingen doen we nu ook een project. We gaan namelijk 2x per week naar het weeshuis gaan en we gaan er bijles geven voor de kinderen die het moeilijk hebben met één of ander vak, en we gaan natuurlijk gewoon ook spelletjes spelen met hen. Ik kijk er echt superveel naar uit! Misschien kan ik ze zelfs een woordje Nederlands leren?! :)
Ziezo, dat was het ongeveer. Een kort blogberichtje. De volgende zal waarschijnlijk zijn na mijn reis doorheen Argentinië. En dan ja, dan ben ik bijna weer terug thuis en kunnen jullie al mijn verhalen horen vertellen! :)
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Tijd voor wat nieuws dus!
Zoals jullie kunnen zien op de aftelklok ben ik aan minder dan 100 dagen gekomen. Ik heb een dubbel gevoel bij dit getal. Ik zal zo blij zijn om mijn papa, mama, zussen, hond, familie, vrienden, buren, huis, bed, kamer, stad, brooderie, pastabar, frietekot op de markt en zoveel meer terug te zien, maar wat zal ik het hier allemaal missen. Mijn gezin hier is ondertussen echt een tweede gezin geworden voor mij, mijn vrienden zijn super, mijn kamer is mijn tweede thuis, en natuurlijk het overbekende vriendje... Maar ik ben niet getreurd. Ik moet genieten van de dagen die mij nog resten en nog proberen om zoveel mogelijk te bezichtigen en te beleven.
Dit is helaas niet voor iedereen van de AFSstudenten in Montecarlo weggelegd. Vandaag 10/04 is er een AFSstudente van Noorwegen naar huis vertrokken. Ze had moeilijkheden met haar gezin en moest daarom veranderen. Omdat een gezin in Montecarlo moeilijk te vinden is, zou ze moeten veranderen van stad, provincie. Op zicht lijkt dit niet zo héél erg, maar helemaal opnieuw beginnen is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Het duurt immers 3 maanden eer je je helemaal thuis voelt in je gezin, dorp, school, en er resten ons nog maar 3 maanden. Ook was er de kwestie van het vriendje die ze zou moeten achterlaten in het dorp. Na een week bij mij thuis te hebben gelogeerd (eigenlijk meer bij het vriendje) heeft ze zelf besloten om naar haar land terug te keren en niet te veranderen van van alles...
Ook morgen 11/04 vertrekt de jongen van Canada terug naar zijn land. Wegens heel wat problemen met AFS Montecarlo (overtreden van regels) en wegens grote problemen met zijn gezin (hij haat zijn zus en omgekeerd) wilde ook hij veranderen van gezin, en liefst van dorp. Maar hier gebeurde het tegenovergestelde van Helene (meisje uit Noorwegen). Hij MOCHT niet veranderen van dorp en moest in Montecarlo op zoek gaan naar een gezin, maar omdat hij nogal gekend is in Montecarlo door zijn uitbundig leven, en omdat hij op één dag een nieuw gezin moest zoeken, is ook hij bijna verplicht om terug te keren naar Canada. Hij neemt het vliegtuig, omwille van zijn hond (die eigenlijk meer op een rat lijkt) die hij wil meenemen... Morgen ga ik hem gaan uitzwaaien.
Van de 7 AFSstudenten die hier toegekomen zijn, zijn we nog met 4 (+ een jongen uit Duitsland die in februari is toegekomen). Gelukkig heb ik geen enkel probleem met mijn gezin. Mijn familie is gewoon super! Ik kon het niet beter getroffen hebben...
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Het is ondertussen herfst, maar nog altijd weer om in short en top rond te lopen. Hoewel de ochtenden en nachten behoorlijk koud zijn. Zeker als je te voet om 6h20 naar school moet wandelen! We worden er aan gewend ondertussen. In school loopt alles ook zijn gewone gangetje. Héél saai! Een week geleden heb ik mijn eerste toets gemaakt van mijn jaar in Argentinië! En dan nog wel godsdienst! Het wordt afwachten voor de punten...
Ik kijk verder enorm uit naar juni. Dan ga ik namelijk een rondreis maken doorheen Argentinië, samen met Francesco, een vriend uit België. We hadden een weddenschap dat als hij zou afkomen, ik hem een scheerapparaat zou geven. Indien niet, hij een auto! Dat wordt dus op zoek gaan naar een scheerapparaat! :) We zullen een reis maken van ongeveer 3 weken. Eerst bezoeken we enkele dagen Buenos Aires, daarna komen we af naar Montecarlo, zodat mijn familie weet met wie ik het 3 weken moet proberen teoverleven. Natuurlijk zullen we (weeral! ;) ) de watervallen bezoeken. In Iguazu zullen we dan het vliegtuig nemen naar Cordoba, dé stad voor de jongeren. Daar zullen we enkele dagen verblijven en ook de naburige provincies Mendoza en San Juan bezoeken. Provincies die grenzen aan het Andesgebergte. Dat wordt dus de moeite. Vanuit Cordoba zou ons plan zijn om met de auto naar het zuiden te rijden. Zo kunnen we het landschap zien veranderen en als we een mooie plek zien, blijven we daar gewoon. In het zuiden zullen we natuurlijk ook de bekende gletsjer bezoeken! Vanuit het zuiden nemen we dan opnieuw het vliegtuig naar Buenos Aires om van daaruit naar België en Montecarlo te vertrekken. Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van alle avonturen die we zullen meemaken, want die zullen er komen!
Ziezo, dit is weer een (kort) verslagje van de voorbije maand.
Dikke Argentijnse zoenen!
PS. Voor de mensen die het niet zouden gelezen hebben op facebook: Bono van U2 was in Montecarlo! Hij had een optreden in Buenos Aires, maar wilde met zijn zus de watervallen van Iguazu bezoeken. Dit alles zonder te veel media-aandacht. Daarom verbleef hij incognito 3 dagen in Montecarlo! En niemand heeft hem herkend! Gewoonweg de kans van mijn leven gemist!
Ziezo, het zit erop. Na 3 maanden van slapen tot 12h, na 3 maanden van niets doen, heeft mijn leven weer een nieuwe wending gekregen! Vroeg opstaan (6h!) en studeren!
Ik had dus van december tot februari de grote vakantie hier. Een zalig leventje van niets doen, gewoon wat relaxen, zonder zorgen... Helaas is maandag school weer begonnen en het is toch nog even aanpassen. Nu ga ik namelijk naar een private school wat dus wil zeggen: - Opstaan om 6h, want school begint om 6h40! - Niet gelijk welke kleren, maar een schooluniform! - Nieuwe mensen ontmoeten! - Opnieuw studeren (en een beetje meer dan in een openbare school)! - Godsdienst krijgen van een echte zuster en leren werken met de bijbel! - Per ongeluk naar de jongenstoiletten gaan waardoor de hele school je uitlacht, maar iedereen je dus wel al kent! - ...
Je ziet het, er is dus heel wat veranderd. Toch ben ik blij dat ik nu eens een andere school leer kennen. Indien ik niet zou veranderd zijn, zou ik weeral het laatste jaar doen in dezelfde school en trouwens, al mijn vriendjes en vriendinnetjes van mijn oude school zijn vertrokken naar verschillende plaatsen in heel Argentinië om te studeren, dus het zou toch niet meer hetzelfde zijn...
Wat natuurlijk het nadeel is in die nieuwe, private school is dat ik veel meer moet werken. Ik kan nu namelijk niet meer het excuus gebruiken dat ik geen Spaans kan spreken en verstaan, en ook zijn we nu het begin van het schooljaar, dus het excuus van 'toekomen midden in het schooljaar en niet mee zijn met de lessen' kan ik ook niet meer gebruiken... Ik hoop gewoon dat ik geen testen ofzo moet maken. Ik zal eens informeren bij de vorige AFSstudent die daar was of hij ze maakte. Ik zou ze wel willen maken, maar het probleem is dat ik nog altijd problemen heb met schrijven van Spaans. En het enige wat de leerkrachten doen is dicteren. Maar de Spaanse taal is toch wel moeilijk om te schrijven en sommige letters zeggen ze niet... We zullen wel zien...
Wat wel supertof is in die school zijn de uniformen. Heel even voelde ik mij weer een St.-Germain meisje! Het uniform bestaat namelijk uit een blauwe korte broek (maar het is zo gemaakt dat het lijkt alsof het een rok is), een wit hemd, blauwe das, blauwe lange sokken en zwarte schoenen. Ook de jongens dragen zwarte lange broek met wit hemd en blauwe das. En geloof me: dat is allemaal hééééééél sexy om naar te kijken. I like guys in costum! ;) Het enige probleem met dit kostuum was dat ze natuurlijk mijn maat niet meer hadden in de winkel, waardoor ze het op maat hebben moeten maken, waardoor ik 5 maal terug moest gaan naar de winkel en waardoor ik de hele week dus het enige meisje in de hele school was die met een jeans rondliep! Ja, 5 keer ben ik terug moeten gaan! Of mijn broek was te groot, of hij was te klein, of hij was nog niet klaar, ... Gelukkig voelde ik mij vrijdag op en top Michelstudente! (Michel is dus de naam van de school!)
En dit was het dus... Een heel saaie eerste week in mijn nieuwe school. Gelukkig moet ik maar 3 maanden gaan, want in juni zal ik namelijk een hele maand reizen doorheen Argentinië! Ik kijk er nu al naar uit! =)
Dikke zoenen en tot gauw iedereen! Nog 136 dagen!!!!!!
Na een weekje thuiszijn wordt het hoogtijd voor een verslag van mijn reis naar Brazilië...
Voor de mensen die het nog niet wisten, ik ben dus met mijn familie voor 10 dagen naar Brazilië geweest. Meer specifiek naar Santa Catarina, Camboriu... Een grote stad helemaal in het oosten van Brazilië tegen de zee. Met de auto zo'n 15h rijden van hier.
Na een halve nacht en hele dag gereden te hebben (ocharme mijn broer), kwamen we eindelijk aan bij ons appartementje. Het was een klein appartementje met een leefruimte, een slaapkamer en een toilet. Dit voor 5 personen! Wel wat anders wat ik gewoon ben, maar het is gezellig en je raakt het gewend... Zodra we toekwamen zijn we onmiddellijk een bezoekje gaan brengen naar de zee. De zee was ongeveer één kilometer wandelen van ons gezellig huisje dus beter konden we het niet treffen... Voor mijn familie was het heel speciaal om de zee te zien, want hun reis naar Brazilië, deze tien dagen zijn de enige dagen in het jaar dat zij een echte zee zien. Ook voor mij was het tof om dat prachtig natuurschepsel te zien... Wat had ik dat gemist! Na een nachtduik keerden we terug naar ons huisje waar we allemaal als een blok in slaap vielen!
De rest van de dagen verliepen eigenlijk allemaal hetzelfde: Slapen tot de middag, eten, siësta tot 14h30 - 15h, naar het strand gaan, douchen, eten, een wandeling in het centrum, met de kaarten spelen, gaan slapen.... Dit iedere dag hetzelfde. Niet gelogen! Maar dit had ook z'n charmes en er was een reden voor. Vroeger naar het strand gaan kon je gewoon niet door de hitte. Zelfs als wij toekwamen was het nog om dood te gaan. De oplossing was dus veel zonnecrème en veel in het water...
Toch hebben we één dag een keer iets speciaals gedaan: gaan wandelen! Een hele grote wandeling. Helaas was het weer echt su-per-slecht en begon het te regenen dat het geen naam had. Daar stonden we dan met z'n allen op zo'n paar kilometer van ons huisje... Maar o wat hadden we plezier... In onze bikini liepen we over straat, dansten we Shakira-Waka waka en flirtten we met de auto's. We zongen liedjes, sprongen in de plassen en genoten... Toch was iedereen niet zo blij. Zoals mijn Mami. Zij was echt helemaal kapot na enkele kilometers wandelen, dus was mijn broer zo galant om alleen achter de auto te gaan, zodat wij konden schuilen en hij zou ons dan komen ophalen... Maar wat hadden Mariana en ik plezier... De volgende dag was het wel minder, want Sofie was wat ziekjes. Het gevolg van dansen in de regen...
De rest van de dagen besloten we om gewoon normaal te doen en naar het strand te gaan. Wat ik zo tof vind aan Brazilië is dat het totaal niet uitmaakt hoe je eruit ziet. Dik, dun, oud, jong... Iedereen loopt daar rond in zijn bikini of zwembroek... Wat ook speciaal is, is dat je kleren kan kopen op het strand. Zo zijn er een stuk of 50 man, die met klerenrekken rondlopen (vooral zomerkleedjes en hemden en van die wikkelkleden enzo) en waar je dan enorm veel keuze hebt. Niet enkel met kleren, maar ook rekken met hoeden, juwelen, eten, ... Supertof!
De zee zelf is ook wat anders. Zo zijn er enorme golven! Soms zo groot dat er hele stukken zee afgesloten worden omdat het te gevaarlijk is. Mariana en ik zijn zelfs 'gered' geweest! We hadden namelijk ons plaatsje op het strand vlak voor een 'zona peligroso' wat betekent 'gevaarlijke zone'. Dus zijn we juist naast die gevaarlijke zone gaan zwemmen. Moja... Door de stroming enzo kwamen we terecht in die gevaarlijke zone, hoewel we het totaal niet doorhadden. Mariana en ik bleven dus maar dieper de zee in gaan, tot we plotseling uit het water werden getrokken. Vier redders om ons heen die ons kwamen redden. Het hele strand stond te kijken naar ons! En wij maar lachen!
In de stad zelf was er niet veel te bezoeken. Er was een supergroot beeld van Jezus met een licht in zijn handen die 's nachts dan ook allerlei kleuren aannam, en er waren superveel winkels. Er was één grote straat, waar er ook veel straatartiesten waren. Eventjes voelde ik mij in Barcelona... Maar dit was het. Verder was er niets te bezoeken. Als we dus gingen wandelen was het telkens dezelfde straten en terugkeren langs het strand waar de hele stad buiten zat om terere of maté te drinken... Supertropisch! :)
Ziezo, dit was de reis. Veel hebben we niet gedaan, maar iedereen kwam supergerelaxed terug thuis om daarna het hele huis onder handen te kunnen nemen en te schilderen en te kuisen.
Op naar de volgende reis zou ik zo zeggen...
Dikke dikke dikke zoenen! Sofie...
P.S.: Ik weet dat ik jullie af en toe in de steek laat, maar laat mij ook niet in de steek. Het is nog steeds leuk om reacties of berichten te krijgen. Ik probeer om ze te beantwoorden!
Ik denk dat velen van jullie wel benieuwd of Kerstmis en nieuwjaar op de hele wereld hetzelfde gevierd wordt. Wel, ik weet het niet van de hele wereld, maar ik kan jullie wel wat meer uitleg geven over deze feesten in Argentinië. Haha
Over het algemeen is er niet zo heel veel verschil. Er wordt veel gegeten en gedronken, de familie komt bijeen en er worden pakjes uitgedeeld. Ook ik moest pakjes kopen voor de hele familie: tante, nonkel, neven, nicht, oma, mama, zus en broers. Er moesten dus heel wat pakjes gekocht worden en omdat er in Montecarlo echt niets te vinden is, had ik de perfecte oplossing gevonden: Waarom geen bier en koeken van België? We hebben het beste bier van de wereld, en het bier hier trekt op niets... Toen ik in Buenos Aires was had mama een valies vol met cadeau'tjes meegegeven aan de Belgen. Een valies vol met bier, bodycrèmes en voor de zus en nicht een toiletzak (met inhoud weliswaar). Gelukkig hebben de bierflessen de hele reis door Argentinië overleefd. Er is enkel één glas gebroken. Dus toen het mijn toer was om de cadeautjes te geven, was ik wel wat zenuwachtig. Ik wist namelijk niet of ze het mooi zouden vinden. En tot de koop toe mag mijn nonkel geen alcohol drinken, dus ben ik in de dichtsbijzijnde winkel nog rap iets gaan zoeken. Uiteindelijk heeft hij het moeten stellen met een beeldje van 'Het Laatste Avondmaal' (die licht maakt!). Gelukkig is hij gelovig en gelukkig waren de anderen ook supercontent met hun pakje. En ze hebben het moeten toegeven: het Belgisch bier is het best! =)
Zoals jullie wel kunnen afleiden, kwam dus de hele familie bij ons thuis om Kerstmis te vieren. Maar je moet weten, als familie op bezoek komt, is dat niet voor één dag, maar voor 4 of 5 dagen. Dit betekent dat het dus gedurende 4 à 5 dagen heel hectisch was bij mij thuis. Er waren immers 6 extra mensen die bleven slapen, en we hebben maar 5 bedden. De oplossing? Ik slaap bij Alejandro en er slapen mensen op de grond. Haha... Voor mij geen probleem.
Op kerstavond zijn we met de hele familie bij de beste vriendin van Mami gaan eten. Op zich was dat niet echt speciaal. Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Wat wel heel typisch is hier, is dat er als dessert fruitsalade is. Het was gewoon een enorme kom! Zalig lekker. Achteraf had ik buikpijn omdat ik er zoveel van gegeten had. Wanneer het belangrijkste met de familie voorbij is, gaan alle jongeren uit. Ik ook natuurlijk. Ik zou eerst naar Alejandro gaan, om daarna samen naar de boliche gaan. Voor we gingen, besloot ik om nog wat te slapen. Het was immers nog maar 1h. Een uurtje slapen zou me deugd doen. Tot ik wakker werd om 4h! Gelukkig begon het feest pas echt om 3h. Zo heel laat waren we dus niet. En wij konden nog een eindje doorgaan tegen 6h, terwijl de anderen al allemaal moe waren... ;)
De volgende dag gingen we opnieuw naar de vriendin van Mami om het overschot op te eten.
Met nieuwjaar zijn we dan naar het huis van mijn oma geweest, zo'n uur en een half van Montecarlo. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om te gaan. Mijn zus en broers ook niet. In het dorp van mijn oma is er namelijk niets te doen, en al onze vrienden waren hier en zouden uitgaan. Maar we moesten er het beste van maken. Uiteindelijk viel het echt niet mee. Ik zit tot 22h30 in mijn vuile kleren, besloot dan om een douche te nemen en trok mijn 'feestkleren' aan. Daarna aten we, zo ongeveer een uurtje (heel normale dingen), dronken we maté buiten en zouden de jongeren uitgaan. Tot mijn nonkel zei dat Mariana en ik niet meemogen. Het was namelijk enkel voor oudere mensen, zo'n 30+. Tot ik hem erop attent maakte dat Pablo zelf nog maar 20 is, Lucas 23 en hij 29! Dan zat hij vast. En Mariana en ik gingen gewoon mee. Toen bleek dat hij gelogen had en ons gewoon niet meewilde! We gingen namelijk gewoon langs de straat zitten (waar alle jongeren (ook van min 30!) zaten) en dronken alcohol. Enorm saai, want we kenden er niemand. Dat is de reden waarom Mariana en ik om 4h besloten om ons bedje op te zoeken.
De rest van de dagen (we bleven immers 3 dagen bij oma) waren enorm saai. Ik sliep tot de middag, keek TV tot 5h, dronk maté tot 8h, ging een uurtje wandelen met de familie, las in mijn boek en ging slapen. En dit zo twee dagen tot we vertrokken...
Maar we vertrokken niet naar huis, neen, we gingen met het gezinnetje naar een campamento. Een camping dus. Voor twee dagen, één nacht. Eigenlijk was het supergezellig. Doordat we geen tv en geen computer hadden, waren we verplicht om andere dingen te doen, samen, zoals met de kaarten spelen, gaan wandelen, ... Echt supertof. Ik voel me nu echt goed in mijn familie. Doordat ik veel heb kunnen praten enzo... Nieuwjaar viel tegen, maar de camping was super...
Toch kijk ik ernaar uit om nieuwjaar weer in België te kunnen vieren. De Belgen staan toch nog altijd boven de Argentijnen in verband met kennis over feestjes bouwen! Haha
Oké, hoooooooooooooog tijd voor een nieuw blogbericht! Ik ben bijna al 2 weken terug van Buenos Aires, en heb nog steeds niets laten weten. Een schande! Maar ik maak het goed. Zet jullie goed neer, neem bril erbij, een lekker tasje warme chocolademelk (het is immers heel koud bij jullie, haha!) en lees mijn avonturen...
Zoals jullie weten werd ik uitgenodigd voor een trouw in Buenos Aires. Het was de trouw van een Belgische man met een Argentijnse vrouw. Natuurlijk wilde ik op de uitnodiging ingaan. Eventjes een vakantie in Buenos Aires! Want het sprak voor zich dat ik niet enkel ging gaan voor één dag. Neen, er was een hele vakantie georganiseerd door Paul Vantomme... En het was de moeite...
Nadat er heel wat heen en weer werd gemaild en alles op puntjes stond voor mijn reis, veranderde er de laatste dag toch nog iets waardoor alles rap rap moest gaan. Normaalgezien zouden er twee Belgen naar Montecarlo komen en zouden we samen naar Iguazu reizen om de watervallen te bezoeken. Maar omdat hun vliegtuig vanuit Buenos Aires niet opsteeg, moest ik onverwacht alleen reizen naar Iguazu wat eigenlijk niet zou mogen van AFS. Maar na nog eens wat heen en weer gebeld te hebben, vertrok ik dus een dag vroeger naar Iguazu. Alleen. (Wat eigenlijk totaal niets voorstelt. Gewoon twee uurtjes alleen op de bus zitten.) In Iguazu aangekomen ontmoette ik het koppel uit België. Gelukkig verliep het eerste contact direct goed. Ik moest immers nog tien dagen met hen delen. Haha! Toen ik mijn hotel zag was ik supercontent! Een goed bed, een supermooie en propere en grote badkamer, een zwembad!, ... Dit zou vakantie worden! Tot ik merkte dat mijn fototoestel en een gsm gestolen waren. Gelukkig was het een fototoestel die kapot was en een gsm die hier in Argentinië niet werkt, maar toch... Oké, na een nachtje goed geslapen te hebben, vertrokken we al vroeg om de cataratas te gaan bezoeken. Ik was al eerder geweest, maar toen was het met school, had ik een lange broek aan en was ik moe. Nu konden we alles op het gemak doen, konden we gaan waar we wilden en had ik een korte broek aan! Het was gewoon zalig. En we hebben alles bezocht. Voor mij was het niet zo héél speciaal meer, maar toch... Iedere keer zullen die watervallen wonderbaarlijk blijven... We waren al vroeg terug, tegen 4h in de namiddag, maar als je zo vroeg vertrekt... En natuurlijk wilden we nog in het zwembad springen ook. En er stond een verrassing op me te wachten aan het busstation. Omdat ik mijn memorycard van mijn fototoestel vergeten was, is Alejandro speciaal achtergekomen die dag om mij die te bezorgen. En natuurlijk ook om mij te zien. haha... Helaas kon hij niet meegaan naar Buenos Aires zelf, en vertrok hij die avond terug naar huis... De volgende dag was een dilemma. We moesten namelijk om 1h in de namiddag vertrekken om ons vliegtuig te halen naar Buenos Aires, maar we hadden de watervallen aan de Braziliaanse kant nog niet gedaan... Omdat we toch een zwembad hadden, zouden we eventueel daar gewoon wat kunnen relaxen de hele voormiddag, omdat het anders heel stressy zou zijn, maar nadat we zijn gaan informeren en we een taxi konden regelen die ons zou brengen naar Brazilië en daarna ons zou opwachten om naar het hotel te gaan en daarna naar de luchthaven, besloten we ze toch te bezoeken. Het koppel was er namelijk maar één keer in hun leven. (Ik niet, haha!) Ik moet zeggen. Ik ben echt blij dat we die watervallen zijn gaan bezoeken in Brazilië ook. Daar heb je een heel overzicht van alle watervallen en als je aan de Argentijnse kant bent, is het bijna niet te geloven dat ze zo groot zijn. Prachtig gewoon. (Zoals je kunt zien op de foto's)
Eenmaal aangekomen in Buenos Aires maakten we direct kennis met papa Paul. Alles heel erg georganiseerd en toch wel altijd een klein beetje stressy... Maar een reis zonder plannen is geen reis. Eerst en vooral gingen we naar ons hotel. Een prachtig hotel, midden in het centrum van Buenos Aires, vlak naast de grootste winkelstraat. Fantastisch! Er zou dus al een dagje shoppen gepland worden in mijn agenda. Ik had immers nog een kleed nodig voor de trouw die twee dagen later was. 's Avonds zijn we dan gaan eten op een heel gezellig pleintje waar er een tangoshow werd opgevoerd. Dit voelde Argentina. 's Avonds rond 23h buiten eten met een tangoshow... Dit heb je niet in Montecarlo. De volgende dag stond dus shopping op het programma. Ik had de tijd van mijn leven. Met dit ik de enige 'jongere' was in het gezelschap, ben ik alleen gaan winkelen en kon ik dus doen wat ik wilde. Maar het belangrijkste was natuurlijk mijn jurk voor de trouw. Toen de hoop bijna in mijn schoenen zonk, vond ik in de laatste winkel die ik bezocht de perfecte vrouw om mij te helpen. Ze toonde heel wat jurken die eigenlijk op niets trokken, maar na heel wat geknutsel en gedoe werd het een mooie rode jurk. =) Mijn missie was geslaagd.
De volgende dag had ik afgesproken met Gilles. Een jongen van België die ook op AFS in Argentinië zit en dicht bij Buenos Aires woont. Hij zou mij de stad wat laten zien. Uiteindelijk na een uur te laat te komen (vanwege de trein was zijn uitleg =p ) zijn we de breedste straat ter wereld gaan bezoeken met de obelisk in het midden. Welgeteld 14 rijvakken telt deze straat. Ongeloofelijk en supergevaarlijk als je dit moet oversteken, maar het is gelukt. Na wat gerelaxed te hebben daar en een gesprek gevoerd te hebben met de kerstman keerden we terug naar het hotel. Zo heel veel heb ik dus niet gezien, maar op het einde van mijn jaar keer ik nog terug, dus geen paniek.
Die avond hadden we ook een receptie voor alle Belgen die afgekomen waren naar Argentinië in het huis van de ouders van de bruid. Het deed deugd om nog eens echt Nederlands (en zelfs dialect!) te kunnen spreken. Natuurlijk was ik ook trots op de kennis die ik al had van het Spaans. Daarna zijn we ook naar een tangoclub geweest waar je de tango kon leren. Je had beginners, gemiddeld en gevorderden. Natuurlijk zaten wij bij beginners, maar dat was een beetje te beginner voor mij. 10 minuten uitleg voor vier stappen. Moja, voor de mannen was dat handig... Haha... Uiteindelijk was het wel tof. Omdat ik geen partner had, kon ik na een tijdje niet meer meedansen, maar dat was niet erg, want ik had er plezier in te kijken hoe de anderen het deden. En natuurlijk stond ik met open ogen te kijken naar de profs. Dit is tango!
Daarna kwam eindelijk het moment waarop we allen gewacht hadden. De dag van de trouw! Iedereen had zijn beste kleren aangetrokken (en ik kon mijn nieuw kleed ook showen) en alle Belgen waren heel benieuwd hoe zo'n Argentijnse trouw eraan toe ging. De mis was ongeveer hetzelfde als in België, alleen is de priester veel toffer. Maar het feest is heel anders. In België eten we eerst tot weet ik wanneer waarna er daarna gedanst wordt. In Argentinië dus niet. Eerst was natuurlijk de receptie (met bloedworst als hapje!) en daarna mochten we aan tafel gaan. Daarna kwamen de bruid en bruidegom binnen en begonnen ze onmiddelijk met de openingsdans (op Amélie Poulain!). Daarna namen ze de schoonvader en schoonmoeder, daarna andere familieleden en daarna brak het feest al los! Terwijl we nog niet gegeten hadden. Na zo ongeveer een uurtje, een uurtje en een half flink gedanst te hebben, mochten we aan tafel. Natuurlijk was het asado. Wat had je verwacht? Maar het was de lekkerste asado ooit. Daarna werd er weer gedanst, daarna de grote taart en daarna brak het feest opnieuw los tot in de vroege uurtjes. Er werden carnavalshoedjes enzo uitgedeeld en er was drank a volonté, waarvan iedereen natuurlijk geprofiteerd had en dat kon je wel zien.
De volgende dag zaten er velen met een kater, maar dat kon papa Paul niet deren. We zouden namelijk Uruguay gaan bezoeken. Colonia. Een klein dorpje dat aan de zee lag. Het is een fantastisch dorpje! Ik zou er kunnen wonen! En het was zo zalig om de zee nog eens te kunnen zien, met een strand! Er stonden enkele huizen te koop. Misschien moet ik maar eens gaan informeren.
Maandag verlieten we dan Buenos Aires en vertrokken we naar een naburig gauchodorpje. Gaucho's zijn de soort van cowboys van Argentinië. Het dorpje was heel authentiek en we vonden er een supersuperoud winkeltje. Alles was er eigenlijk oud. Heel mooi...
Dinsdag zijn we dan naar Rosario geweest. Om eerlijk te zijn, ben ik helemaal vergeten wat we daar gedaan hebben. Aja, natuurlijk. Zo heel veel heb ik niet gedaan. Er was namelijk een fantastisch zwembad in de achtertuin van het hotel! Omdat ik in Montecarlo geen zwembad heb, heb ik ervan genoten om daar een hele dag te liggen en wat cocktails enzo te drinken. 's Avonds zijn we dan naar een bekend visrestaurant geweest met een prachtig uitzicht op de zee.
De volgende dag zat mijn vakantie erop en nam ik afscheid van de Belgen. Het besef dat zij eerder mijn familie zouden terugzien dan mij, deed even pijn, maar ik was blij om toch genoten te kunnen hebben van hun gezelschap. Er stond mij een busreis te wachten van 16h. Tot overmaat van ramp had de bus problemen en vielen we na zo'n 14h in panne, midden in de namiddag en viel de airco uit! Het was om dood te gaan. Hierdoor hadden we heel wat vertraging en moest ik in Posadas overstappen van bus. uiteindelijk na 20h op de bus te zitten kwam ik aan in Montecarlo, na een fantastische reis.
Ik zou heel graag Paul Vantomme bedanken omdat hij zoveel voor mij gedaan heeft... En natuurlijk ook alle mensen die ik heb leren kennen op de reis en mama en papa ook omdat ik deze reis mocht doen. Het was super! Dankuwel!
Ik weet het, ik weet het, veel te lang geleden... 't Is niet dat ik het zo druk had ofzo, maar ik moest zoveel schrijven voor het tijdschrift van school in België, 'k ben aan het communiceren met mijn vriend die in China zit en 'k ben mails aan het zenden in het Spaans met Fay... Maar ik weet het, slechte excuses. Pardon! Als er mensen zijn die mails willen zenden in het Spaans, laat gerust komen. 'k Vind het supertof om dan te ontdekken da'k het eigenlijk allemaal kan verstaan! =)
Hier is het momenteel enorm veel aan het regenen. Maar echt enorm veel! Dat is een beetje het rare in Argentinië. Het ene moment is het echt superwarm en kan je gewoon niets doen van de hitte en het andere moment is het zo hard aan het regenen dat je niets kan doen omdat je niet naar buiten kan... Nu is het zo'n 2 dagen aan het regenen. En dan is het echt superhard! Wel tof om te zien, maar saai...
Zoals jullie waarschijnlijk weten ben ik vorige week op 'reis' geweest naar het noorden van Argentinië samen met de andere AFS'ers. We zijn Salta, Tucuman en Jujuy gaan bezoeken. Drie hoofdsteden van drie provincies, de steden waren dus heel groot! Heel wat anders dan 'mijn' Montecarlo. We vertrokken vrijdag in de middag rond 13h voor een busreis van ongeveer 18h. Gelukkig waren de bussen redelijk comfortabel. En wat je vooral doet is slapen natuurlijk. De eerste stad waar we aankwamen was Jujuy. Dat is helemaal in het noorden van Argentinië. Door de lange busreis was iedereen moe en wilden we eigenlijk het liefst van al naar onze kamers gaan en de 'siesta' slapen. Tot we de kamers zagen natuurlijk. Heel ouderwets, badkamers die we moesten delen met meer dan 8 personen en even klein als een toilet in België... Gelukkig moesten we er maar 2 nachten slapen, en waren we niet veel in het hotel! In Jujuy zijn we met een busje de omgeving gaan bekennen. Ik voelde me een echte toerist. Camera in de aanslag, uit de bus, foto trekken, in de bus, ... 5 minuten rijden, uit de bus, foto trekken, in de bus en weer verder! Een echte toerist dus... Ik moet wel zeggen dat de natuur in het noorden fantastisch mooi is. En helemaal anders dan het oosten. Hier in het oosten hebben we niet zoveel bergen, maar in het noorden zijn er alleen maar bergen! Maar zo overweldigend. Dan hebben we ook een berg gezien met 7 kleuren. Blijkbaar is die bekend. Zeven kleuren in één berg. Foto's vind je op facebook! Natuurlijk heb ik een souvenirtje gekocht. Dat is iets waar de mensen daar van profiteren. Bij iedere stopplaats vind je plaatselijke inwoners met typische dingen om te verkopen... Ook veel met mutsen en warme pulls enzo... Ik vroeg me af waarom je die nodig hebt in Argentinië, maar als je zo op meer dan 2000m hoogte zit, en het is zo 17h, dan begrijp je hen toch wel... Een muts en dikke pull zijn dan wel handig... In Jujuy hebben we ook de AFS'ers van daar bezocht en zijn we met hen een dagje meegeweest, terwijl onze begeleiders genoten van een vrije dag. Omdat het zo warm was, zijn we naar een zwembad geweest. Maar toen we daar aankwamen, was het weer helemaal omgeslagen en was het veel te koud om te zwemmen. We zijn dan maar de stad Jujuy zelf gaan verkennen en hebben kennisgemaakt met het uitgaansleven van Jujuy.
Na Jujuy stond Salta op het programma. Salta is bekend om zijn empanadas. We zouden vertrekken om 8h 's ochtends, maar de avond ervoor was er een trouw in het 'hotel' en was er muziek tot 6h 's ochtends... We geraakten dus allemaal maar moeilijk uit ons bed en dachten dat we te laat gingen zijn. Gelukkig was de chauffeur zelf ook te laat. We zijn in Argentinië moet je weten! Dus niets aan de hand. Er stond opnieuw een busrit van enkele uren voor de boeg, dus konden we onze verloren slaap inhalen... Ook in Salta waren we benieuwd naar de hotels. Gelukkig waren die véél beter. We hadden een enorm grote badkamer (voor Argentinië toch) en de kamers zelf waren ook veel groter. Jammergenoeg verbleven we hier ook maar 2 nachten. De eerste dag hebben we zoals in Jujuy gewoon gerelaxed... We zijn het stadje wat gaan verkennen, hebben kennisgemaakt met de AFS'ers van daar en zijn met een soort van skilift helemaal naar de top van een berg gegaan om zo een prachtig zicht over Salta te hebben. Heel mooi! En heel groot! 's Avonds zijn we met de AFS'ers van daar de fameuze empanadas gaan eten... Eerlijk gezegd vind ik ze niet zo lekker als die van mijn Mami. Ik at er dus niet veel van. Maar ik had ook niet veel tijd om te eten. Er was namelijk een meisje vanuit België waar ik de hele tijd mee zat te babbelen. Ik was aan het 'klagen' tegen iemand dat ik nog geen enkele Belgische ontmoet had. En tot mijn grote verrassing kende zij een Belgisch meisje hier in Salta, die met een andere organisatie voor een jaar in Argentinië was. Natuurlijk heb ik niet getreuzeld om haar nummer te vragen, en we hebben natuurlijk afgesproken en de hele avond lang onze ervaringen gedeeld. Het was super om weer eens Nederlands te kunnen spreken. Ik spreek het wel via skype, maar in het echt spreken is toch nog anders. Het was Nederlands met enkele Spaanse worden. Maar het was fantastisch! De volgende dag zouden we opnieuw met een gidsbusje de omgeving verkennen. Nog meer bergen! Maar omdat onze ervaring met het vorige busje vooral veel wachten was, besloten we om wat later dan het opgegeven uur klaar te staan. We moesten immers al om 7h 's ochtends vertrekken. Rond ongeveer 7h30- 7h45 waren we beneden. En toen zagen we waarom de chauffeur zo boos was. We waren namelijk niet de enige. Er waren nog andere mensen die met ons de gidsbeurt zouden volgen. Oeps... Gelukkig verstonden zij het, dat wij jongeren zijn... Haha De gidsbeurt in Salta was ongeveer dezelfde als die van Jujuy. Bergen, bergen en nog eens bergen. En weeral uitstappen, foto trekken, instappen, verderrijden, uitstappen, foto trekken, instappen, verderrijden, ... Saai, maar nog eens. De natuur is heel mooi.
Dan was Tucuman aan de buurt. Tucuman is de stad met de meeste inwoners van Argentinië. En dat was er aan te zien. Enorm, enorm veel mensen. Maar ik hou van Tucuman. Voor mij was het een soort van mix tussen Barcelona en New York. Een grote winkelstraat met heel veel mensen, artiesten, kerstversiering, ... Ik was helemaal opgewekt. En zeker toen ik ontdekte dat er weer een meisje van België en Tucuman verbleef. Van West-Vlaanderen dan nog wel! Ik heb haar 's avonds uitgenodigd op onze hotelkamer en we hebben samen met de anderen een terereparty gehouden. Terere is namelijk iets typisch voor Misiones. Mijn landgenote had het dus nog nooit gedronken, en met dat wij zoveel terere op overschot hadden... We hadden nog een andere reden om te feesten. Het was de verjaardag van één van de AFS'ers de volgende dag. Met dat het onze laatste dag was op haar verjaardag en er niets gepland stond, zijn we dus met z'n allen gaan eten in het beste restaurant van de stad (en voor België goedkoop!) en daarna zijn we taart gaan eten! Daarna wilden we ook nog naar een pub gaan. Maar Tucuman is immens groot, dus het was niet zo gemakkelijk om een pub te vinden. Uiteindelijk na 2h rond te dwalen, besloten we maar om terug te keren en te gaan slapen. We waren immers allemaal moe van de uitputtende week en het was al 2h 's nachts.
De volgende dag hadden we tijd om nog wat te shoppen, lekker uitgebreid te eten om daarna om 16h de lange busrit naar Montecarlo te maken. Het was een toffe week, maar heel vermoeiend.
Nu ben ik volop aan het uitkijken naar de reis naar Buenos Aires. Ik zal ervan genieten. Wees daar maar zeker van... En natuurlijk laat ik jullie achteraf weten hoe het leven in de hoofdstad is! =)
Dikke zoenen iedereen, vanuit het weeral regenachtige Argentinië!
Al 3 maanden zit ik hier in dit zonnige Argentinië. Eigenlijk gaat de tijd toch wel snel hé. Ik zit al in 1/4 van mijn hele jaar en ik ben er zeker van dat de tijd nu nog rapper zal voorbijvliegen. Maar swat... Wat meer over de voorbije 2 weken.
Het schooljaar loopt op z'n einde. Alle leerlingen, en vooral die van het laatste jaar, zijn enorm blij, maar hebben ook extra veel werk, waardoor ik extra veel weg kan glippen uit de les, om een tripje te maken met de andere AFS'ers... =) Maar ook ik heb soms schoolwerk. Zo moest ik tegen donderdag een taak van economie maken: 'Economia de Argentina y Misiones'. Benieuwd naar mijn punten. Maar ik ben er gerust in. Mijn punten zijn hier subliem. Allemaal negens of tienen! Hoe gemakkelijk kan kopiëren zijn! ;)
Vorig weekend ben ik naar mijn eerste echte verjaardag geweest. Een klasgenoot en vriend vierde zijn 19e verjaardag, en daar hoorde natuurlijk een feestje bij. We waren met niet zo veel, maar het was echt een geslaagde avond. Ik kende iedereen, dus ik hoefde me niet in te houden om te babbelen... Er was asado, drank en natuurlijk 'truco'. Dat is hier een kaartspel die heel erg geliefd is. De verliezer moet 'fernet' (een soort alcoholische drank) ad fundum drinken. Omdat het de eerste keer was dat ik dat spel speelde, verloor ik dus veel, met alle gevolgen vandien... ;) Maar gelukkig hadden ze na een paar keer medelijden, en moest ik gewoon een slokje drinken. :)
De volgende dag gingen we onverwacht naar Eldorado, mijn broer gaan bezoeken die daar studeert. Als hij nooit naar Montecarlo komt, gaan wij naar Eldorado. Maar omdat het de avond ervoor nogal laat was, was ik de hele dag echt enorm moe, waardoor ik denk ik niet zo'n aangenaam gezelschap was. Het was eigenlijk ook wel saai. We zijn dus naar zijn 'kot' geweest, en daarna zijn we zijn school gaan bezoeken. Om 17h moest ik terugzijn, omdat ik om 18h in school moest zijn, omdat het 'Fiesta del reviro y cultural popural' was en ik moest helpen. Dit feest is heel erg geliefd in Montecarlo. De plaatselijke inwoners dansten op typische muziek, er waren optredens van plaatselijke muziekgroepen, en het meest belangrijke: er was de wedstrijd van 'reviro maken'. Reviro is een typisch gerecht waarbij ze deeg als het ware moeten stampen in kleine brokjes. Het is echt o-ver-heerlijk en ik heb het geweten. Ik werd namelijk ziek en ben dus naar huis moeten gaan. Misschien was de combinatie 'warme reviro, koud water en heel veel slaap' een slechte combinatie. Gelukkig was het enkel voor één nacht. De volgende dag was ik al weer beter.
Gisteren (19/11) was het 'Fiesta de la educacion fisica' (Feest van sport). Drie maanden al leer ik een dansje aan, aan mijn groep en gisteren moesten we dat dan tonen voor heel Montecarlo. Op Fiesta de la Educacion Fisica moeten namelijk alle meisjes van de hele school een dansje voorbereiden en dat dan tonen. Ik was 'de leider' van mijn groep en heb dus op Belgische muziek een dansje gemaakt. Het was wat anders dan de anderen, maar zeker even mooi! =) Daarna zijn we met enkelen naar mijn huis geweest, om pizza te eten en wat films te kijken. Helaas was ik OPNIEUW ziek en heb ik niet veel van de pizza's en de films kunnen genieten, maar ik voel me al weer stukken beter! =)
Daarnet heb ik met de familie gebeld! Ik was/ben erg blij! Natuurlijk om hen te zien, maar ook omdat ze zeggen dat ik vermagerd ben! =) Het zou ook wel moeten, want ik ga nu iedere dag naar de gymnasium (wat buik-,arm-,beenspieroefeningen) en ik volg sinds kort ook tangolessen! We zijn met de 4 meisjes van AFS die deze les volgen. Iedere week 4h, 2 dagen per week... Het probleem echter is dat ik maar geen jongen kan vinden. Iedereen denkt namelijk dat heel Argentinië zot is van de tango, maar eigenlijk is dat enkel in Buenos Aires. Hier houden ze niet van de tango. Hier, in Misiones is het vooral cumbia. Volgens wikipedia een Colombiaanse dans- en muziekstijl die bestaat uit Spaanse en Afrikaanse muziek. De dans zou de uitbeelding zijn van een man die de vrouw het hof maakt. Maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Voor mij lijkt het gewoon een heel sensuele, ritmische dans... =) Misschien nuttig om ook die te leren... :)
Ziezo, ik denk dat dat het was. Nog een weekje school en dan ben ik er vanaf! Dan heb ik vakantie! Hopelijk zal ik dan boeiende dingen om te vertellen hebben. We zullen zien...
Juist gedaan met eten. Je mag nu zeggen wat je wil, maar de steaks van Argentinië zijn toch wel de beste hoor! Overheerlijk gewoon. Jammergenoeg niet zo goed voor mijn dieet, maar ik heb mij kunnen inhouden! =)
Ja, 'k ben wel trots op me zelf. Vorige week een berichtje, en hier ben ik al weer, met wat meer nieuws. (Niet dat er zo veel gebeurd is, maar toch...). Ik heb ook een oplossing gevonden om niets te vergeten: Na iedere dag schrijf ik gewoon op wat er allemaal gebeurd is. Wat ben ik toch slim! =) Hier volgt dus een verslagje van deze week...
Maandag: Maandag hadden mijn klasgenootjes een 'IFEI'. Dat is als een examen bij ons. Ze moeten de leerstof van het hele jaar kennen, maar het is wel makkelijker als bij ons, want ze weten de vragen al vooraf. Ook kunnen ze heel gemakkelijk spiekbriefjes doorgeven en lopen ze gewoon rond in de klas. Het is eigenlijk poepsimpel. Toch slagen er velen in, om er niet door te zijn en moeten ze in december of maart terugkomen. (Zoals Alejandro =p ). Omdat de anderen dus examen hadden, kon ik niet zo veel doen. Ze hadden namelijk 3h om dat examen te maken. Ik ben dan maar naar de bibliotheek geweest en heb daar een beetje met de overcoowle bibliotecaris gebabbeld. Ook heb ik een andere AFS'er uit de klas gehaald en zo gingen die 3 uren toch nog rap voorbij. In de namiddag ben ik dan naar de rivier geweest met enkele klasgenoten. Het was prachtig weer, en dat heb ik geweten. Verbrand en (niet overdreven!) wel 30 extra muskietenbeten, en dan vooral op mijn voeten. Maar het was mijn eigen schuld. Ik ben altijd te lui om zonnecrème aan te doen (of te laat) en die muskietenmelk stinkt zo verschrikkelijk dat ik ze pas aandoe in noodgevallen (en eigenlijk was maandag een noodgeval! ;))
Dinsdag: Dinsdag heb ik het geweten dat ik naar de rivier ben geweest. Ik kon niet meer wandelen van de pijn. Dinsdag was dus gewoon een dagje thuiszitten. Er is een vriendin gekomen om terere te drinken, maar zelf weggaan kon niet, terwijl ik normaal mijn eerste 'steples' zou hebben. Neen, geen steples zo dat je met je voet moet duwen om vooruit te geraken, dat kan ik al. Neen, zo in de fitness op zo'n verhoogje wat oefeningetjes doen. Goed voor mijn dieet. Maar swat, wegens muskietenbeten heb ik dat moeten aflassen...
Woensdag: Woensdag ging ik normaal opnieuw naar de watervallen gaan met een andere school, maar omdat ik nog altijd last had van mijn voeten, heb ik ook dat moeten aflassen. Eigenlijk was ik wel een beetje blij. Weeral zoveel uren in de bus zitten op zo'n warme dag. Neen, in plaats daarvan heb ik wat vriendinnen uitgenodigd om terere te drinken bij mij thuis. Nadien hebben ze me geleerd om een ingevlochten vlecht te maken. Dat is een heel typisch kapsel hier. Toen ik zei dat we dat in België praktisch nooit deden, waren ze bijna geshockeerd! Ik voelde me toch even een echte Argentijnse. Foto's van mijn prachtig kapsel vind je op facebook! =)
Donderdag: Op school een normale schooldag (met een 9 op 10 voor cultuur!). 's Avonds ben ik wel lekker uitgeweest, ook al was het school de dag erna. Enkele vriendinnen van mij hadden een klasreünie, en ze hadden gevraagd of ik ook niet wilde komen. Omdat ik toch heel wat mensen van die klas ken, heb ik toegezegd. We hebben eerst met z'n allen zelfgemaakte pizza gegeten, om daarna een stapje in de wereld te zetten en naar een snookercafé te gaan. En ja hoor, mijn vele trainingen in den joy hebben geholpen, want 'k heb gewonnen! Uiteindelijk waren we tamelijk vroeg thuis. Zo rond 2h, maar tegen dat we sliepen duurde het toch een eindje... Ik sliep namelijk in het huis van een vriendin. ' s Ochtends raakten we moeilijk uit bed, waardoor we te laat op school kwamen, maar geen probleem, dat is de gewente hier... ;)
Vrijdag: De dag begon dus goed met te laat op school aan te komen, maar da's geen probleem, want we hadden Frans. De Franse les was voor de eerste keer leuk. De rest van de klas moest 2 teksten vertalen en kregen daarvoor 3h. Omdat ik geen zin had om weer naar de bib te gaan, heb ik de tekst voor de hele klas vertaald, waardoor we in een kwartiertje klaar waren, en iedereen een 10 had en we voor de rest van de tijd gezellig konden babbelen... =) Iets dat ik in het vervolg meer zal doen. Vrijdagavond heb ik ook wat aan mijn fysiek gewerkt. Ik ben namelijk een uur en een half gaan wandelen in de bossen, samen met Helene, mijn vriendin uit Noorwegen. Normaal gingen we nog meer wandelen, maar omdat het zo rond 20h echt wel donker begon te worden en het bos niet de veiligste plaats is voor 2 buitenlandse studenten om te wandelen, zijn we maar teruggekeerd. Volgende keer vertrekken we wat vroeger en doen we het hele parcours... =)
Zaterdag: Zaterdag heb ik niet echt veel gedaan. Ik heb geslapen tot 11h om daarna weer een siësta te doen tot 15h30. Ik heb mijn pépé, zusjes en mama gezien via skype en 's avonds heb ik gewoon wat TV gekeken... Een rustige dag dus...
Zondag (vandaag): Vandaag ga ik naar een vriendin om wat te werken voor school. Niet dat ik veel zal werken. Ik zal vooral de terere serveren, terwijl de anderen werken. Vanavond is er ook iets te doen op de plaza dat de moeite waard is zegt Mami, dus zal ik daar ook eens een kijkje gaan nemen...
Aja, voor ik het vergeet, woensdag heb ik ook 2 grote pakjes ontvangen uit België. Dankuwel mama, papa, Kjenta, Febe, Joy, Mamie, Hildeke, Pitoe, Anneke, Marin en Filou! Ik was echt superblij met alles. Er zaten chocotofs in, EEN POT NUTELLA(!), wat foto's en heel wat literatuur. Echt tof om zoiets te krijgen. Ik begon zomaar uit het niets te wenen... Indien anderen zich geroepen voelen om iets op te zenden: mijn lieve mama heeft het adres! =) Het nadeel is dat het wel heel duur is. Zo moet je in België betalen, en moet ik hier ook nog eens een flink pak betalen... Maar dat heb ik er voor over! Alles voor wat nieuws uit België!
Ziezo, dat was het dan weer. Volgende week meer nieuws!
Het is een schande dat ik al 2 weken niets meer van me heb laten horen, en dat terwijl ik zoveel vrije tijd had... Ja, hoewel het hier nog altijd school is, ben ik bijna nooit naar school hoeven gaan. Vorige week in totaal enkel 3 dagen, omdat er zoveel leerkrachten afwezig waren, en deze week ook 3 dagen, omdat er woensdag één of ander evenement was en donderdag moesten we ook niet gaan, omdat de ex-president en tevens ook de man van de huidige presidente gestorven was en het hele land dus in rouw was. Veel vrije tijd dus, wat betekent dat ik af en toe niet weet wat te doen... Gelukkig zijn er hier veel sites waar je gratis films kunt bekijken, gelukkig is het hier mooi weer en geraak je met de collectivo door het hele land, gelukkig woont mijn vriendje niet al te ver, en gelukkig bestaan er de o-zo-heerlijke terere en de o-zo-zalige siësta's! =)
Deze week, van donderdag tot zaterdag, was Mami op reis met school. Dit betekent dat ik alleen thuis was met Pablo en Mariana, wat betekent dat we konden doen wat we wilden! Maar, braaf zoals we zijn, hebben we onze manieren gehouden. Ik heb er enkel van geprofiteerd om veel bij Alejandro te kunnen zijn, en ietsje langer op te blijven als gewoonlijk. Het nadeel dat Mami er niet is, is dat we geen 'wekker' hebben, waardoor we 's ochtends dus te laat op school kwamen. Maar we waren niet de enige, dat is gewoon hier... =)
Verder in school gebeurt er niet al te veel. De anderen hebben examens, dus doe ik meestal niets in de les, buiten slapen. Of ik ga gewoon met de andere AFS'ers een wandelingetje maken in school, aangezien hun klas ook examens heeft. We hebben nog maar één maand school, en eindelijk hebben we onze T-shirts van onze klas... Kwestie van op te vallen zeker. Ze zijn babyroze met bruine letters, lekker gay! Ik ben er zeker van dat de jongens in België ze niet zouden dragen, maar hier zijn ze er allemaal zot van. Zelfs de jongens!
Maandag, 24/10, ben ik naar een 'quinze' geweest. Hier is de 15e verjaardag van een meisje heel belangrijk, zoals bij ons de 18e verjaardag, maar nog belangrijker. Het hele weekend ervoor hebben we het feest voorbereid. Er werd me gevraagd om op facebook alle mooie foto's van dat meisje, Mariel, te zoeken en op USBstick te plaatsen. Uiteindelijk had ik er 300... De foto's zouden gebruikt worden voor een powerpoint, maar toen ik de powerpoint zag, zaten er misschien 20 foto's in! Het was kwestie van mij bezig te houden zeker..
Volgende week woensdag ga ik weer een bezoekje brengen aan de watervallen. Deze keer met een andere school, kwestie van mijn contacten wat uit te breiden...
Nog belangrijk nieuws: ik ben op dieet: dieta kukuruchu genaamd. Zoek zelf maar op wat het betekent! ;) Neen, serieus nu, ik eet geen chippa's meer, geen tussendoortjes meer tijdens de namiddag en enkel 1 bord in plaats van 2 of 3... Wat heel moeilijk is, want echt, het eten is hier zoooo heerlijk!
Ik kijk ook erg uit naar volgende week. Ik verwacht namelijk een nieuw pakketje uit België! Ik heb echt nood aan washandjes en kousen. Hopelijk zitten die erbij... De post hier werkt wel heel traag. Ik ben nu al zo'n 3 keer geweest, en telkens zeggen ze: 'Kom volgende week terug'. De ene keer moet ik betalen (heel veel!), de andere keer moet ik wat papieren invullen (telkens dezelfde!), het is altijd wel wat. Maar nu, maandag of woensdag zou ik het toch eindelijk moeten hebben! =)
Voilà, dit was het weer. Uiteindelijk is het niet zo heel lang, maar er is ook niet veel gebeurd....
Jaja, wat gaat de tijd toch snel. Vandaag zit ik hier nu 2 maanden. Nog 9 maanden te gaan. In het begin ging het traag, maar nu vliegen de dagen voorbij... Alé, dat is een beetje een groot woord. Natuurlijk mis ik België heel hard, maar het is niet zoals de eerste maand dat ik bij ieder moment dat ik mij verveel, naar huis wil gaan. Die tijden zijn voorbij, gelukkig. Ik heb namelijk ook saaie momenten in België... Hier lijken ze gewoon veel erger, omdat ik zo ver van huis ben. Maar die saaie momenten zijn aan het minderen! :)
Wat over de voorbije week.
Zondag heb ik hier de mis bijgewoond! :) Mijn Mami gaat iedere zondag naar de mis, en omdat ik me vorige week zondag een beetje schuldig voelde, omdat ik de hele dag weg was (naar de rivier), besloot ik om haar te vergezellen. De mis is zo verschillend dan België! Er zijn enorm veel jongeren, maar echt enorm veel, en ze zingen praktisch de hele tijd. Ook al kon ik de liedjes niet verstaan, toch vond ik ze heel mooi. Het ritme is heel tof en iedereen in de kerk zingt luidop mee en klapt in hun handen. Je kunt het een beetje vergelijken met de misdiensten die je ziet in zo'n gospelkerken denk ik. :) Dat was dus wel een hele leuke ervaring, maar ik hoop dat Mami nu niet denkt dat ik iedere zondag meega, want dat zie ik toch niet zitten! ;)
In de schoolweek is er niet zo veel speciaals gebeurd. Ik had een 'kleine discussie' met een leerkracht van 'proyecto' omdat ze wou dat ik bij mijn groep ging zitten, en ging helpen met een werkje te maken, maar ik kan daar niets doen! Mijn andere teamleden doen ook niets... Ik was dus aan het babbelen met andere klasgenoten toen ze dat zei, en ik zei daarop dat ik veel moet babbelen om Spaans te leren... Daarop zei ze iets, maar ik verstond het niet. Ik heb het dan maar gewoon gelaten. De volgende les deden we weer normaal tegen elkaar, maar ik denk toch dat ze me niet zo graag heeft, vanaf het begin al. Gelukkig hebben we nu een nieuwe leerkracht voor logica. Dat was normaal dezelfde, maar nu niet meer dus. Het was wel grappig, want normaal doen de jongens van de klas niets in de les, maar omdat de nieuwe leerkracht jong en knap is, werkten ze plotseling allemaal mee... Echt grappig om te zien. Opschrijven, antwoorden, op de eerste rij zitten... ;)
Vrijdag moest ik dan niet naar school, omdat ik op weekend vertrok met het 2e jaar. We vertrokken om 5h 's ochtends met de bus en we bleven op die bus tot 22h30 's avonds, met 2 tussenstoppen van een uurtje om een museum te bezoeken (vraag me niet waarover) en ook om een kerk te bezoeken (waar je wel een prachtig uitzicht had). Ik was dus doodmoe toen ik aankwam in 'de herberg' van gewoon de hele dag niets te doen, maar we moesten nog eten toen. Uiteindelijk was het 1h30 toen ik in mijn bed zat. Gelukkig mochten we de zaterdag uitslapen, want wat deden we de zaterdag? NIETS! We sliepen tot 10h, daarna verkende ik een beetje het terrein, wachtte op de 'asado' (die om 14h30 was) en gelukkig vertrokken we om 4h naar het centrum van Resistencia (waar we verbleven). Maar voor we daar aankwamen, moesten we ook weer 2h op de bus zitten. Uiteindelijk konden we dan 2h30 in het stadje rondlopen. Er was een soort concert op de plaza, maar mij prioriteit was toch om wat kleren te kopen. Uiteindelijk heb ik 2 T-shirts gevonden, maar geen jeans in mijn maat! :( 's Avonds was het dan wat toffer. Normaal gingen we naar de disco gaan, maar omdat de meesten minderjarig waren, mochten we niet binnen. Uiteindelijk hebben we dan een kampvuur op het strand gemaakt en hebben we (de anderen dan) liedjes gezongen met de gitaar. Gezellig... Het was ook weer laat toen ik in mijn bed zat, en de zondag moesten we vroeg op, omdat we huiswaarts moesten keren. Ook was het zondag moederdag! Ik was de enige die mijn Mami bij mij had, omdat ze één van de professoren was die ons begeleidde. De dag zelf kon ik niet zo veel doen, maar voor 's avonds had ik pizza's geregeld. Daar was ze wel heel blij mee, want ze is namelijk dol op pizza's. Maar voor we huiswaarts keerden, maakten we eerst een tussenstop in Corrientes. Dat is een redelijk grote stad van Misiones. Hier waren we 2h vrij waarin we ook moesten eten. Het weer was heel slecht, dus iedereen ging gewoon de dichtsbijzijnde supermarkt binnen en kocht wat sandwishes en vertrok weer naar de bus. Ik had namelijk een heel goede bakkerij gevonden en samen met 2 andere AFS'ers gingen we naar binnen. Terwijl de anderen iets kochten, zat ik alleen neer aan een tafeltje, toen plotseling een ober mij een glas champagne aanbood. Het was namelijk moederdag! 'Zie ik er dan zo oud uit?' vroeg ik mezelf af, maar toen bedacht ik dat het normaal is om hier heel vroeg een kind te hebben. De champagne heb ik niet opgedronken, omdat ik dacht dat ik ze anders zou moeten betalen, maar Jan, een AFS'er van Duitsland trok zich daar niets van aan en dronk de champagne in één teug leeg... :) Na een busrit van weer een hele dag, kwamen we dan aan in Montecarlo, waar 4 heerlijke pizza's ons stonden op te wachten. Mami was er heel blij mee en na een overheerlijke maaltijd, kropen we moe in ons bedje. Een saai weekend eigenlijk... En dat voor 188 peso's...
Vandaag (dinsdag) hebben we geen school. Er is gisteren iets gebeurd met een leerkracht (ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het een sterfgeval is) waardoor we geen school hebben. Een reden om lekker lang te kunnen slapen, en ik had het nodig. :)
Verder gaat alles hier heel goed. Het weer is in orde, ik heb een vriendje, mijn Spaans begint beter te worden, en met mijn familie lukt het ook beter en beter... Geen reden om jullie zorgen te maken dus. I have the time of my life! :)
De eerste dagen van de lente, of moet ik zeggen zomer?
Dag lieve Belgen (en misschien ook anderen)!
Warm, warm, warm! Dat is het hier! Echt niet te doen! Gelukkig is er de rivier, of anders zou ik gewoon doodgaan... En we zijn nog maar het begin van de lente. Wat zal dat dan niet zijn in de zomer!? Swat, wat meer informatie over mijn voorbije week... :)
Wat ik hier veel doe is naar de rivier gaan. Bijvoorbeeld zondag en woensdag. Zondag was er redelijk wat volk, maar voor de 'plaatselijke inwoners' was het weer niet echt denderend om te zwemmen. Voor ons, AFS'ers, was het perfect zwemweer en dat deden we dus: zwemmen. Natuurlijk hadden we enorm veel bekijks... :) Want we waren namelijk niet voorzien op een bikini, dus deden we het maar met kleren. Ik denk niet dat ze dat hier veel doen. Woensdag was het dan heet, heet, heet! Maar er was bijna niemand aan de rivier! Toch rare gasten, die Argentijnen...
Verder was de schoolweek heel normaal. Ik heb een presentatie moeten doen over 'de cultuur van België'. Lang leve wikipedia zou ik zo zeggen! De leerkracht zei dat het heel goed was. Nu ben ik aan het oefenen om het te kunnen uitspreken, want ik moet het namelijk voor heel de klas opzeggen! Heeeeelp! :)
Voor de rest is er eerlijk gezegd niet zo heel veel gebeurd. Wat wel speciaal is, is dat het deze week 'feest van de bloemen' is of zoiets. In het park zijn er de hele week optredens en kraampjes en langs de weg zitten de aboriginals! Het was zo tof om eens de oorspronkelijke inwoners te zien. Er is niet veel verschil, maar je ziet gewoon dat ze armer zijn. Ze slapen in tenten, gemaakt van een groot zeil en hout die ze vinden in de bossen en ze zitten gewoon de hele dag neer en kijken... De eerste dag van deze 'week van de bloemen' moesten we met alle AFS'ers door de straten van Montecarlo lopen. Met de vlag van je land en een plakkaat met 'Estudiante de Belgica' (in mijn geval dan toch). Natuurlijk was het niet enkel wij, gelukkig maar!, ook andere verenigingen liepen mee in de stoet. Er was televisie enal... Dus voor de mensen die Argentijnse zenders kunnen ontvangen... :p Vrijdag zijn we dan ook een hele dag met school geweest naar het park. We mochten er vrij rondlopen. Of eerlijk gezegd, we mochten gewoon vrij zijn, want de meesten zaten gewoon neer, bestelden drank, en verlieten hun stoel niet voor de komende 5uren! :) Maar het was gezellig! En ik heb wel wat dingen gezien! :)
Vrijdagavond was er dan reünie van AFS. Of eerlijk gezegd: een peptalk! We babbelden over drugs, alcohol en vooral school. Ze zijn hier niet zo tevreden over de AFS'ers, omdat ze 'klachten' krijgen dat we niets doen in de lessen. Maar niemand doet iets in de lessen! Zelfs de leerkrachten niet! Hoe kunnen wij dan iets doen? Ze zeggen dat we moeten kopiëren, kopiëren, kopiëren, want dat moeten de studenten hier doen. Teksten kopiëren uit boeken. Is dat lesgeven? Nog iets over school: als het regent: geen school! Maar ik? Ik moet gaan. Want Mami is lerares. Donderdag bijvoorbeeld regende het echt enorm veel. Van de in de 20 leerlingen in mijn klas, zijn er welgeteld 7 afgekomen. Er was zelfs een klas met maar 1 iemand, die mocht naar huis gaan natuurlijk. Ik denk dat van de meer dan 500 leerlingen, er ongeveer 50 in school waren. En dat allemaal omdat het regende...
Maandag is er (weeral) geen school, maar vraag me niet waarom. We gaan met de AFS'ers T-shirts maken!
Volgend weekend ga ik met school voor 3 dagen op 'reis'. We gaan 2 andere provincies van Misiones bezoeken... Tijd voor foto's! :)
Waaaauw! Hoe prachtig! Die bekende watervallen van Iguazu zijn echt wel de moeite waard! Enorm groot, enorm veel water, en enorm veel mensen! Maar misschien moet ik beginnen bij het begin.
Donderdag ben ik met school op uitstap geweest. Eigenlijk was het voor het eerste jaar, maar omdat mijn Mami lerares is, en zij meeging, samen met mijn zus en broer, mocht ik ook mee. Dat betekent geen school! :) Het was opstaan om 5h, wat enorm vroeg is, aangezien ik de avond ervoor nogal laat in m'n bed zat (maar dat is hier altijd zo). Na een busrit van enkele uren, kwamen we aan bij één of ander ding met rotsen waar er diamanten zijn. Eigenlijk heel saai voor mij, omdat ik niets van de uitleg verstond, maar het was wel mooi om te zien. Daarna hebben we een boswandeling gemaakt. Enorm tof! (euh, not!) Bossen zijn hetzelfde in de hele wereld... Ik was dus al heel vermoeid toen we aankwamen bij de watervallen, want zo de hele tijd in de bus zitten, met een temperatuur van eind de 20 graden, da's niets voor mij.... Gelukkig konden we wat verfrissing zoeken bij de watervallen. Maar voor we bij de watervallen kwamen, moesten we eerst nog een heel eind wandelen (weeral!). Ik had wel een korte broek bij me, maar mijn benen zagen eruit als die van een beer (enorm veel haar dus) waardoor ik het niet durfde aandoen, en waardoor ik het dus enorm warm had! ;) Maar over die watervallen nu. Die watervallen bevinden zich in een soort van park. Ze profiteren enorm van het toerisme. Heel veel standjes, alles enorm duur, ... Gelukkig was het treintje gratis. Ja, we moesten met een treintje tot de watervallen en daarna over een hele oude brug over het water, wat best bangelijk was als je er met zoveel op loopt. Maar als je in de verte al rook zit omhooggaan van de watervallen, vergeet je alles. En als je ervoor staat dan: gewoonweg machtig! Dan ben je toch even stil. En je weet dus niet waar eerst te kijken. Het is zo groot! En zoveel! (foto's en filmpjes vind je trouwens op facebook! ;) ). Het park bestaat uit 2 delen. Je kan je 'boven' de watervallen bevinden, en je kan je ook 'onder' de watervallen bevinden. Niet echt onder, maar je kan het water als het ware aanraken dan... Je voelt je echt heel nietig als je naast die watervallen staat... Moe maar voldaan kwamen we dan na een lange dag terug aan in Montecarlo, maar slapen? Neen hoor... Het leven begint hier om 7h 's avonds, dus... Je gaat wat naar buiten, drinkt terere, en gaat naar je vrienden! Zalig het leven in Argentinië.
De volgende dag mocht ik nog eens vroeger uit school. Ik moest namelijk naar Posadas, omdat het de verjaardag van mijn nicht was. Weer een busrit van 3h. Gelukkig zijn de bussen hier comfortabel, met airconditioning, eten, toilet, goeie zetels, tv, ... Maar ik begin het toch een beetje beu te geraken. Volgend weekend is het namelijk de verjaardag van de tante van Mami, en moet ik weeral 2h op de bus zitten! Geen wonder dat ik zoveel verdik! Ja, mensen, ik voel gewoon met de minuut dat ik verdik. En vermageren lukt gewoon niet! Ik heb het al 3 of 4 keer geprobeerd, maar het eten is hier zo lekker, en ze eten hier zo veel dat ze zouden denken dat ik ziek ben als ik altijd zou weigeren. Maar weet je, eigenlijk moet ik me dat niet zoveel aantrekken. Ik moet genieten van mijn jaar hier. Niet?
Verder gaat alles hier zijn gewone gangetje. In de 'turnles' heb ik dansles moeten geven, omdat het 17 oktober hier 'dag van de sport' is, en alle meisjes van school moeten een dansje maken waar heel het dorp dan naar zal komen kijken, maar ons dansje trok op niets, dat de leerkracht heeft gevraagd of dat ik niet wou lesgeven. Maar expliceer maar een keer een dansje, als je nog niet zo goed Spaans kan. Ik denk dat ik alle mogelijke geluiden gemaakt heb, die bestaan. Gelukkig is het dansje nu beter, maar het is disco op z'n Argentijns hé...
Naast dat 'dansen' als sport, ben ik ook naar de fitness geweest. Ik heb me ingeschreven voor een maand. De fitness hier is niet zoals in België. Het is wat primitiever, maar je kan toch vanalles trainen. En je hebt er een personal coach zonder te betalen! Ik zou eigenlijk iedere dag moeten gaan, maar dat is wat te veel van het goeie. Om de 2 dagen... Daarnaast zou ik ook willen tennissen en wat meer gaan lopen. We zullen zien... Want met dit weer!
Het weer hier wordt warmer met de dag. Het enige probleem is, dat je in school lange broeken met dragen! En ik heb maar 1 broek, omdat mijn andere gescheurd is! :p Maar mijn lieve mama in Belgica heeft 2 broeken opgestuurd. Dus nog een maandje wachten en dan heb ik nieuwe kleren. Want de winkels hier stellen niet veel voor. Ik moet dringend eens gaan shoppen in een grote stad!
Sebiet ga ik naar de rivier. Me wat gaan verfrissen. In het weekend zitten alle jongeren van Montecarlo door. Het is DE ontmoetingsplaats van Montecarlo! Samen met de plaza, maar dat is vooral 's avonds daar...
Ziezo, dit was het zowat. Volgend verslag volgt wat vlugger... De computer wordt veel meer gebruikt nu... Bedankt voor alle lieve reacties! Ik zie jullie graag!
Jiehoew! Ik kan eindelijk skypen! Ook kan ik nu met mijn computer blogberichten schrijven, wat wil zeggen dat ik meer zal schrijven, omdat ik nu mijn eigen computer heb! Ik had gedacht dat het ook gemakkelijker zou zijn om te typen, omdat ik weer mijn eigen toetsenbord heb nu, maar ik maak zoveel fouten! Ik ben nu al 5 minuten bezig met dit kleine tekstje te typen, omdat ik telkens fouten maak! :)
Zo, ik wil me ook excuseren dat het zo lang duurde voor jullie weer iets van me hoorden, maar ik heb het echt heel druk gehad (wat eigenlijk wel heel positief is). Zo was er de verkiezing van koning en koningin van Monte Carlo, was er een AFS-reunie met de mensen van Iguazu, Eldorado en Posadas, en was er deze week de 'week van de studenten'. Ik vind het het wel waard om daarover wat meer te vertellen.
Tijdens de week van de studenten hebben we geen school. Dan zijn er ofwel activiteiten gepland in school zoals een talentenshow, sportcompetities en zoveel meer... Of we moeten gewoon niet naar school gaan. Verder wordt er ook iedere avond gefeest en gedronken. Dan gaan de leerlingen in groepjes naar de huizen van de leerkrachten en zingen, dansen en spelen ze gitaar midden in de nacht, zo rond 4h. Het probleem is dat mijn mama ook lerares is, dus deze week zat er niet veel slapen in...
In school is er ook wat veranderd. Op die grote reünie met iedereen van AFS mocht je zeggen wat je van de school vond. Ik heb gezegd dat ik de lessen echt saai vind en dat ik graag wiskunde zou hebben, omdat dat het enige vak is dat overal ter wereld hetzelfde is. Ik heb dus politiek gewisseld voor wiskunde. :)
Na een maand en een week wordt het ook tijd voor wat enkele weetjes en bizarre dingen van Argentinië:
1. WC-papier spoelen ze hier niet door, maar smijten ze in een aparte doos of vuilbak die iedere dag geleegd wordt. Ook is er enkel maar WC-papier in de huizen. In school of in de openbare toiletten is er niets van papier!
2. Een bel kennen ze hier ook niet. Als je bij iemand op bezoek gaat, moet je klappen in je handen om te laten weten dat je er bent.
3. Netheid van schoenen is hier heel belangrijk. Ik had mijn schoenen een maand niet gepoetst en ze waren een beetje vuil van de straten hier. Ik heb er veel commentaar op gekregen, en moet nu iedere dag mijn schoenen poetsen!
4. De eerste vragen dat ze hier stellen aan iemand die ze niet kennen zijn: 'Ben je maagd?' en 'Heb je een vriend(in)?' Ik schrok me rot toen ze vroegen of ik maagd was en heb gewoon gezegd dat je dat niet vraagt aan een meisje!
5. De meisjes hier flippen helemaal als ze een knappe jongen zien en zijn totaal niet beschaamd.
6. Ook de jongens zijn echte verleiders en weten van aanpakken. 7. Soms voel ik me hier in Italië. We eten hier heel veel pasta. Maar dan in allerlei vormen, kleuren, smaken en combinaties. Verder zijn chippa's ook een echte hype hier. Chippa's bestaan uit een soort van deeg, met vanbinnen kaas of vlees. Dit wordt dan gebakken in de oven en het is O-VER-HEERLIJK! Ik eet ze iedere dag! Helaas zijn ze wel niet zo gezond, maar ik kan ze niet weerstaan! :)
Zo, ik denk dat dit de belangrijkste dingen zijn die mij hier opgevallen zijn...
Mijn zus (van Argentinië) is aangekomen en sindsdien voel ik me veel beter! 2 jaar geleden was hier een andere AFSstudente van Amerika, en Mariana (zus) was haar 2 maanden gaan bezoeken. Ik had wat schrik om haar te ontmoeten, omdat ik enkele verhalen van haar gehoord had. Zo was het haar 'schuld' dat de AFSstudente van vorig jaar moest veranderen van gezin, omdat zij haar niet graag mocht. Ik was dus erg nerveus, maar gisteren heb ik een hele namiddag met haar doorgebracht en we hebben zelfs over dat voorval gebabbeld. Ze zei dat het tussen ons wel goed zat, en dat ik moet weten dat ze niet altijd een gemakkelijke zus zal zijn, maar dat ze me wel graag zal hebben! Ik heb hetzelfde gezegd tegen haar. Mariana is altijd thuis, dus zit ik ook nooit meer alleen, wat me minder tijd heeft om aan thuis te denken.
Zaterdagavond ben ik dus naar de disco geweest. Het was wel een uur wandelen! Ik kon natuurlijk ook de remise (= taxi) nemen, maar mijn broer wou dat niet nemen. Mijn broer is wat raar (zelfs mijn zus zegt dat.) In al die tijd dat ik hier ben, heb ik nog geen enkele vriend van hem gezien. Maar via via heb ik gehoord dat mijn broer eigenlijk 'ziek' is. Hij is 2x geopereerd in zijn hoofd en daardoor denkt hij anders dan de andere van zijn leeftijd of zoiets... Ook gaat hij niet werken of studeert hij niet... Hij doet hele dagen niets. Maar zaterdag wou hij dus meegaan met mij naar de disco. De hele avond, maar echt de hele avond, volgde hij me (omdat hij er niemand kende). Zelfs naar het toilet wou hij me vergezellen, omdat hij me wou beschermen! Toen heb ik gezegd dat de disco's in Argentinië praktisch hetzelfde zijn als de disco's in België en dat ik wel mijn plan kan trekken alleen... Dat heeft wel geholpen. Uiteindelijk zijn we tot de laatste gebleven en lag ik om 6h30 in mijn bedje.
Ik heb die zondag niet lang mijn bed gezien. Om 7h kwam mijn zus terug, en ik wilde mee met Mami haar gaan opwachten. Om 8h30 had Mami dan een afspraak met alle andere vrijwilligers van AFS om de jongen van Rusland te verwelkomen die om 10 zou aankomen. Ik had afgesproken met een vriendin om hem ook op te wachten, en moest dus al mee met Mami om 8h30. Daarna was er de asado, de wekelijkse barbecue, tot ongeveer 14h30 en dan kon ik EIN-DE-LIJK in mijn bed kruipen! Het was dus een lange nacht voor mij...
De schooldagen blijven hier maar aanslepen en iedere minuut lijkt wel een uur te duren. Gelukkig kan ik mij nog wat amuseren door met de jongens in de klas te 'babbelen' (je zou het eerder 'knipogen en lachen' kunnen noemen), omdat zij nooit iets opschrijven. De meisjes zijn de hele tijd aan het werk. Volgende week is het 'Semana de estudiantes' en zijn er de hele week activiteiten. Volgende week donderdag ga ik met enkele jongens van de klas en enkele meisjes van andere klassen naar Possadas. Blijkbaar hebben we dan geen school! ;)
Verder gebeurt er hier niet echt veel. Daarom ga ik het avontuur elders opzoeken. In Buenos Aires bijvoorbeeld. Ergens in december trouwen er kennissen van ons in Argentinië en ze hebben me gevraagd of ik niet wou afkomen en enkele dagen wou blijven... en ik heb de toelating van Mami! Nu nog de toelating van AFS hier, AFS België en mijn echte mama en papa (btw, ik mis jullie enorm!) en dan zal ik eindelijk weer wat Nederlands kunnen spreken! ;)
Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
Zoals je kan lezen in de titel, ben ik gisteren met enkele mensen van AFS naar Paraguay gaan shoppen. Een andere AFSstudent van een naburig dorpje kwam ons opzoeken. Je kunt gewoonweg niet geloven hoe goedkoop het daar is. Voor 5 euro heb ik daar een spiegel gekocht (want dat had ik tot nu niet in mijn kamer) en een riem (want geloof het of niet, mijn broeken worden te groot!!!) Het is er ook totaal anders 'shoppen' dan in België. De 'winkels' zijn daar houten 'huizen' en het is 1 kleine smalle straat. Dat zijn de winkeltjes. Ik wil dit met jullie delen, en heb daarom wat foto's op facebook gezet... Nu denken jullie misschien, waarom gaan shoppen in Paraguay? Wel, dat is welgeteld 5 minuten van mijn dorpje met de bus en het is er veel goedkoper dan hier!
Na ongeveer 3 uurtjes daar te hebben rondgehangen en veel bekijks te hebben, zijn we met z'n allen een ijsje gaan eten. Het is heel moeilijk om te expliceren welke smaak je wilt hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld 10 verschillende chocoladesmaken! Gelukkig heb ik een jaar om ze allemaal te proberen! :)
Een AFSstudente van Noorwegen moest die avond optreden in een restaurant omdat het 'lerarendag' was. Om haar wat te steunen, zijn we met z'n allen gaan kijken. Wat kan ze prachtig zingen. Het was wel grappig, omdat niemand van de plaatselijke inwoners de tekst verstond, want het was in het Engels: My heart will go on, thank you for the music, SOS, my immortal, ... Toch vonden ze het fantastisch en waren ze trots op ons, de AFS'ers... Omdat de sfeer er goed inzat, besloten we om naar de karaoke te gaan. Ik zou natuurlijk niet gaan zingen, of er zou geen volk meer in de zaal zijn, maar de anderen zeiden dat iedereen moest zingen. Ik denk dat God in een goeie bui was, want wegens een verjaardagsfeest was er die avond geen karaoke! Maar... Ik heb het volgende week aan mijn rekker!!! :(
Vanavond ga ik naar de 'Deja Vu'. Er zijn hier 2 grote discotheken: Deja Vu en Conivel. De meesten gaan liever naar Deja Vu, maar ik niet. Conivel is namelijk vlak naast mijn deur, en als ik dan naar huis wil, ga ik gewoon. Voor de Deja Vu moet ik ofwel nog een heel eind wandelen, ofwel een taxi bellen (en mijn geld vliegt er hier rap genoeg door!).
Vannacht komt ook eindelijk mijn zus thuis, dus ik kijk er echt naar uit! :)
Zo, dit was alweer een verslagje van gisteren en vandaag...
Het is alweer een eindje geleden dat ik iets heb laten horen, waarvoor mijn excuses... Ik beloof plechtig dat ik mijn leven hier met jullie wat meer zal delen.:) Gisteren plaatste ik de eerste foto's op facebook, en er volgen er nog meer. Maar het is een hele weg om foto's te kunnen plaatsen. Eerst moet ik de foto's op mijn computer zetten, dan op mijn usbstick, dan op de computer hier en dan op facebook die heel traag werkt... Maar het leven gaat hier heel traag, dus ik heb tijd genoeg.
Ik denk dat velen nieuwsgierig zijn over hoe mijn dagen er hier uitzien. Wel alle dagen zijn hier hetzelfde: opstaan om 6, ontbijten met Mami (zij drinkt mate en ik eet cornflakes), 6h40 vertrekken naar school, 7h beginnen de 'lessen', 12h naar huis wandelen met een buurjongen die in mijn klas zit, middageten, afwas doen, siesta tot 15h30 - 16h, computeren tot 17h, iets doen met vrienden tot 20-21h, avondeten en daarna ofwel uitgaan (ja, ook tijdens de week!) ofwel gaan slapen. In de weekends begint het leven hier dan pas na de middag, omdat ze slapen tot 11-12h. Daarna is er de assado (barbecue) met de hele familie of vrienden, en daarna kies je wat je wilt doen, slapen of weggaan of nog iets anders...
Even denken wat ik de afgelopen weken allemaal gedaan heb. Niet zoveel eigenlijk, ik was vooral veel thuis, alleen, omdat mijn mami en broers altijd weg zijn. Dus heb ik maar wat afgesproken met de andere mensen van AFS. Het is echt handig dat zij hier ook zijn, omdat we allemaal door hetzelfde gaan, en we herkennen dingen en begrijpen elkaar. Aan de andere kant is het ook slecht voor onze taal, want we spreken altijd Engels met elkaar...
Wat opvalt hier is dat er heel veel honden zijn. Deze honden zorgen hier voor heel wat problemen. Zo werd ik vorige week donderdag gebeten door een Rottweiler in mijn arm en in mijn kont. Er was eventjes paniek, maar uiteindelijk viel het nog mee... En ik heb een overheerlijke pizza als troost gekregen! :)
Ik ben ook onlangs met een paar vriendinnen naar 'el rio' geweest. Dat is een rivier die Argentinië afscheidt van Paraguay! Bij zonsondergang is het gewoon prachtig! Ik zal proberen om dit fenomeen nog te delen met jullie! :)
Woensdag ben ik dan naar 'El fiesta de Immigrantes' geweest. Je kunt dit vergelijken met een soort festival waar alle landen vertegenwoordigd zijn (behalve België natuurlijk). Dan is er voor ieder land een huisje en kun je typische gerechten proeven. Ik heb gewoon de hele avond gegeten. Van China, naar Noorwegen, naar Duitsland, naar Argentinië, naar Rusland, naar Italië,... Gewoonweg overal. Het kan niet anders dan dat ik 10kg verdikt ben, sinds ik hier ben. Je eet de hele tijd. In school is er een winkeltje, waar iedereen, telkens het speeltijd is (2x), een chippa con carne, chips, cola, koeken, ... gaat kopen. Ook in de namiddag wordt er de hele tijd door gegeten. Het eten is hier echt overheerlijk! De mensen maken hier ook heel veel zelf. En als er overschot is, wordt dit gebruikt voor een ander gerecht de volgende dag. Niets gaat verloren!
Zondag komt een jongen van AFS van Rusland eindelijk aan. Hij had wat problemen met papieren en kon niet vroeger vertrekken. Ook mijn zus komt zondag naar huis! Ze verbleef voor 2 maanden in Noord-Amerika en komt nu naar huis. Ik kijk hier echt naar uit, want zij is altijd thuis, omdat ze niet graag naar vriendinnen gaat. Haar vriendinnen komen naar hier. Ook kan ze Engels spreken, wat heel handig is voor mij...
Vanmiddag ga ik naar Paraguay met enkele andere, gaan shoppen. Het is daar heel goedkoop en ik heb echt nieuwe kleren nodig. En Paraguay is hier om de hoek als het ware...
Zojuist is ook de auto gearriveerd. De auto was stuk, en dus heb ik al 3 weken alles te voet moeten doen. Je moet namelijk weten dat hier in Montecarlo veel 'bergen' zijn, en het dus nogal lastig was. Maar nu met de auto komt alles goed.
In school loopt alles ook goed. Ze beginnen me al uit te nodigen en ik begin me te integreren. Volgende week vrijdag komen ze met een bende van 15 eten bij mij en... Gelukkig moet ik niet koken, want dat wordt een ramp! :)
In Cordoba kwamen we toe tegen de vroege ochtend. We checkten in ons hotel, maar moesten nog tot 11h wachten om de kamer binnen te mogen. Bij deze besloten we de stad wat te verkennen. We zaten superdicht bij de markt, die heel mooi was. Wat opviel was de mooie kathedraal. Omdat we enorm veel tijd hadden, besloten we naar de toeristische dienst te gaan, om te zien wat we allemaal konden bezoeken. Om 15h planden we een citytour om de belangrijkste dingen binnen de stad te bezoeken, en voor de volgende dag planden we een trip naar het zuiden. 
Dag lieve mensjes allemaal!
Ziezo, het zit erop. Na 3 maanden van slapen tot 12h, na 3 maanden van niets doen, heeft mijn leven weer een nieuwe wending gekregen! Vroeg opstaan (6h!) en studeren! 
Ik denk dat velen van jullie wel benieuwd of Kerstmis en nieuwjaar op de hele wereld hetzelfde gevierd wordt.
Oké, hoooooooooooooog tijd voor een nieuw blogbericht!
Hallo'kes iedereen...
Al 3 maanden zit ik hier in dit zonnige Argentinië. Eigenlijk gaat de tijd toch wel snel hé. Ik zit al in 1/4 van mijn hele jaar en ik ben er zeker van dat de tijd nu nog rapper zal voorbijvliegen. Maar swat... Wat meer over de voorbije 2 weken.
Goeiemiddag iedereen!
Hola!
Jaja, wat gaat de tijd toch snel. Vandaag zit ik hier nu 2 maanden. Nog 9 maanden te gaan. In het begin ging het traag, maar nu vliegen de dagen voorbij... Alé, dat is een beetje een groot woord. Natuurlijk mis ik België heel hard, maar het is niet zoals de eerste maand dat ik bij ieder moment dat ik mij verveel, naar huis wil gaan. Die tijden zijn voorbij, gelukkig. Ik heb namelijk ook saaie momenten in België... Hier lijken ze gewoon veel erger, omdat ik zo ver van huis ben. Maar die saaie momenten zijn aan het minderen! :)
Waaaauw! Hoe prachtig! Die bekende watervallen van Iguazu zijn echt wel de moeite waard! Enorm groot, enorm veel water, en enorm veel mensen! Maar misschien moet ik beginnen bij het begin. 
Hola Belgica!
Mariana is altijd thuis, dus zit ik ook nooit meer alleen, wat me minder tijd heeft om aan thuis te denken. 
Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
