Goeiemorgen iedereen! (Bij jullie is het goeiemiddag!)
Ik zit momenteel in de jongensafdeling van het 'Centra de Espiritualidad Santa Maria' (één of ander klooster), want op de meisjesafdeling is er geen verbinding en ik sta te popelen om jullie het eerste nieuws te melden.
De reis is dus goed verlopen, alhoewel hij veel te lang duurde naar mijn gedacht. 2h van Zaventem naar Madrid en dan nog eens 12h van Madrid naar Buenos Aires. Gelukkig was het een redelijk luxueus vliegtuig. Ik zat er samen met 7 Vlamingen en 4 Walen. Onze weg in Madrid moesten we zelf zoeken, wat niet gemakkelijk was... De luchthaven is er zo groot, er rijden zelfs treinen! Maar we hebben het vliegtuig gehaald. Ik heb me verder ook beziggehouden met het zinnetje 'No hablo Espanol, solo unas palabras' vanbuiten te leren. ('Ik spreek geen Spaans, alleen enkele woorden'). Eenmaal aangekomen in Buenos Aires, stond ons een hele garde van AFS Argentinië op te wachten. Allemaal heel enthousiast om ons te zien. Er waren ook nog andere AFS studenten van over de hele wereld. Wij Belgen met elf, twee Australiërs, een paar Oostenrijkers en Zwitsers en voor de rest meer dan 60 Duitsers. Er wordt hier dus vooral Duits gebabbeld momenteel. Ik moet wel zeggen dat de Vlamingen hier het best hun mannetje kunnen staan. Iedereen is onder de indruk van onze talenkennis! Duits, Engels, Frans en Nederlands (momenteel nog geen Spaans, maar dat komt nog!) . De meesten kunnen slechts enkel hun moedertaal en gebrekkig Engels.
Op de luchthaven werden we opgedeeld in drie groepen. Ik weet niet of ik de andere Vlamingen nog terug zal zien, want het ging allemaal zo snel. We moesten dan nog eens 2h op de bus zitten om naar dit klooster te komen. Ik weet niet wat we hier allemaal gaan doen, maar we zitten hier wel tot zondag. Dan vertrek ik samen met een ander meisje (ook een rosse!) naar Montecarlo. Dit wordt weeral een busreis van 20h... :(
Het is hier nu zo'n 19° (en het is winter!). Ideale temperatuur voor mij.
Ik ga jullie laten, wat sociaal gaan doen met de Duitsers. :)
See you!
(Aja, slecht nieuws, ik ben kaart van fototoestel vergeten, foto's trekken zal dus moeilijk worden tot ik hier in Argentinië dezelfde kaart vindt. Sorry daarvoor, maar ik zal proberen de kodak van een ander in beslag te nemen voor enkele dagen! ;) )
Binnen enkele uren is het zover. Dan verlaat ik dit regenachtige landje en ruil ik het om voor een tropisch klimaat! Na al die weken, dagen, maanden wachten en verlangen is het moment eindelijk aangebroken. De laatste dag! Morgenochtend, morgennacht beter gezegd, om 2h30 vertrekken we met het busje. Samen met mijn peter, mama, papa, Kjenta, Febe, Ella en Jeroen maken we midden in de nacht een ritje naar Zaventem. Daar zullen we, verplicht door Ella, eerst en vooral een bezoekje brengen aan Starbucks. Na grondig afscheid te nemen van iedereen (met hopelijk niet te veel traantjes), vertrek ik richting Madrid. Daar moet ik 2h wachten om dan naar Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië, te vliegen. Eenmaal aangekomen in Argentinië, heb ik daar een 'weekend' van 2 dagen om dan naar mijn woonplaats te reizen. Ik hoop dat het met het vliegtuig is, want 900km met de bus, is toch een beetje te veel van het goeie na zo'n lange vlucht. Maar we zullen zien...
Vandaag was dus mijn laatste dag, en er moest echt nog vanalles gebeuren. Voor de laatste 2 dagen hebben mama en ik echt een dagplanning moeten maken, om erdoor te geraken. Die was nogal hectisch omdat er één en ander fout was gelopen. Zo was ik maandag met mijn zussen naar Brussel afgereisd om om mijn visum te gaan, maar de ambassade was gesloten! Het was namelijk een feestdag in Argentinië! Stonden wij daar in de Louisalaan nummer 225! Er zat niets anders op dan terug te lopen naar het station (225 huisnummers terug). Omdat het zo'n zonde was om gewoon naar Brussel te reizen voor niets, besloten we om maar door te reizen naar Antwerpen, om de tante en nonkel voor een laatste keer te gaan bezoeken. Na een dag van 5h op de trein zitten, kroop ik moe en onvoldaan (zonder visum!) voor de voorlaatste keer in mijn eigen bed. (Visum is ondertussen in orde. Gilles, een jongen die met mij meegaat naar Argentinië, is er om geweest voor mij! Dankuwel Gilles! En tot morgen! :) ) Na een onvruchtbare maandag stonden gisteren AS Adventure, Mediamarkt, plakboek, valies maken, afscheid nemen van mémé en pépé, van tante en Pitoe (wat een zware avond geworden is) en een laatste keer op de koffie gaan bij de buren op het programma. Je raadt het al. Veel te veel voor 1 dag. Dus plakboek en valies waren voor vandaag. Dat plakboek was nog redelijk leuk om te maken. Met hulp van de buurman om alles in het Spaans te vertalen ging dit nog redelijk snel ook, maar die valies maken! Wat een ramp! Je moet weten dat zowel mama, Kjenta als ik dezelfde kleren dragen. Dus was er grote discussie welke kleren ik mee mocht nemen en welke niet. Uiteindelijk kreeg ik toch de dingen mee die ik wilde. Zij kunnen hier immers nieuwe dingen kopen. (Ik ook, maar daar hebben we niet over gesproken.) Na het 'klerenprobleem', hadden we ook nog het 'gewichtenprobleem'. 20kg voor een jaar is dus echt niet veel hé! Als je er rekening mee houdt dat boeken heel veel wegen, een laptop ook redelijk wat weegt, en natuurlijk kleren die zorgen voor een groot gewicht, dan zit je rapper dan je zou willen aan die 20kg. Ik zou natuurlijk extra kunnen betalen, maar moest ik dan toch een binnenlandse vlucht hebben in Argentinië, dan ben ik dit kwijt (heb ik mij laten wijsmaken). En dat risico wil ik niet lopen! Te kostbaar allemaal...
Vanavond ga ik nu gewoon nog genieten van het samenzijn met iedereen. Momenteel is Miss Chapman hier, die me een kalender gaf van augustus 2009 tot juli 2010, dus ik kan al beginnen met aftellen om terug te keren. Mijn liefste pépé is ook langsgekomen en ik verwacht toch nog enkele mensen om een laatste 'goodbye' te zeggen. Verder wordt het vroeg naar bed vanavond denk ik.
Nu ga ik nog rap mijn kamer opruimen, want die is een totale ramp! Mijn volgende berichtje zal waarschijnlijk zijn als ik al in Argentinië zit. Hopelijk met wat beter weer dan!
EIN-DE-LIJK! Ik weet mijn gastgezin! Na 110 keer te bellen naar de organisatie, 330 keer nieuwsgierig naar de brievenbus te lopen en 660 keer mijn mails te bekijken, heb ik eindelijk informatie over mijn toekomstige familie! Als ik mijn gezin weet, is het ook logisch dat ik mijn nieuwe, toekomstige woonplaats weet. De komende 11 maanden, zal ik te vinden zijn in Montecarlo, Misiones. Montecarlo is een departement van Misiones met ongeveer 34.000 inwoners. Het ligt helemaal in het noord-oosten van Argentinië, tegen de grens van Paraguay. Ik had gehoopt om wat meer in het midden te liggen, omdat ik helemaal niet tegen de zon kan, maar niets aan te doen. Een extra pul zonnecrème meenemen dan! :) Misiones is bekend om zijn beroemde watervallen, de Iguazu watervallen. Ze zijn namelijk de tweede grootste ter wereld! Echt enorm mooi en groot. Het is ook heel spectaculair, want aan de ene kant bevind je je in Argentinië, maar als je enkele meters opschuift, aan de overkant van de watervallen, zit je in Brazilië. Fantastisch toch!? Meer informatie over Montecarlo is nog niet te vinden. Enkel dat het op zo'n 3 à 400 km van de hoofdstad Buenos Aires ligt. Dit lijkt misschien ver, maar om de zoveel uur is er een vliegtuig naar Buenos Aires en terug, dus ik zal de hoofdstad wel af en toe kunnen bezoeken. Ik heb wel een site gevonden van een jongen die vorig jaar naar Montecarlo geweest is, en daarop stond te lezen dat er slechts 2 asfaltwegen waren, het niet verwonderlijk is als er eens geen elektriciteit is, maar er wel 4 dancings zijn. Waar is de logica? Swat, ik zal wel zien hoe het stadje is, misschien is dit in een jaar helemaal veranderd.
Echt veel informatie over mijn gezin weet ik ook nog niet. Wat zeker is, is dat het enkel een welkomstfamilie is. Dit betekent dat dit gezin me slechts enkele weken opvangt, tot er een definitief gevonden is. Naargelang ik vernomen heb, is dit definitief gezin al gevonden, maar zijn nog niet alle papieren in orde. Dus, over hen heb ik nog niets van informatie. Mijn welkomstgezin bestaat uit een moeder met 2 dochters. Eentje van 21, die al getrouwd is, en eentje van mijn leeftijd. Dit vind ik wel dik in orde. Zo heb ik een leeftijdsgenoot en is het gemakkelijker om contacten te leggen. :) Mijn toekomstige welkomstgastmoeder is lerares en is 49 jaar. Inmiddels heb ik hen al gevonden op facebook en ben ik al hun 'vriend'. Ik heb ook al een mailtje gezonden (in het Engels weliswaar), maar heb nog geen antwoord gekregen. Misschien is hun Engels niet zo in orde. Maar, ik zie het helemaal zitten. Ze zien er heel toffe en gastvrije mensen uit. Ik ben dus dik tevreden!
Ziezo, dit was het zowat. Als ik nog extra informatie krijg van mijn familie, zul je dit hier kunnen lezen.
Man man man, wat een avond! Gisteren was het dus zover, mijn 'saying goodbye and 18bday party'! Wat heb ik ervan genoten! Echt, een zalige avond! Na heel wat inkopen en voorbereiding, begonnen we er gisteren om 9h aan. Wat eerst nog leek op een oude koeienstal, werd in enkele uren omgetoverd tot een echte feestzaal! Als ik eerlijk mag zijn, heb ik zelf niet zo heel veel gedaan. Ik mocht 'relaxen' van mama. Maar dat ging niet zo goed. Ik was zo aan het stressen! 'Zal alles wel goed verlopen? Heb ik wel drank genoeg? Eten? Zal de muziek goed zijn? Is er wel plaats genoeg? Wat als het regent?' Allemaal zorgen, die later onnodig bleken te zijn! Drank was er à volonté, met een frietenkot als eetstandje kun je niet missen, de muziek was fantastisch, de mensen hadden genoeg ademruimte en de weergoden waren me ook gezind... Kortom, alles verliep op wieletjes.
Tegen 18h30 kwamen de eerste gasten aan en na enkele uren was mijn feestzaaltje al goed gevuld. Iedereen die ik erbij wilde hebben, was er gewoon bij. Iets mooiers kon ik mij niet wensen. Toch waren de vele kadoos heel aangenaam om te krijgen. Mijn valies zal goed gevuld zijn met boeken en shampoo. Natuurlijk zal mijn gastenboek en mijn Belgische vlag niet ontbreken. Ik heb er nog niet in gelezen, maar het eerste wat ik doe als ik op het vliegtuig zit, is dat boek lezen, samen met mijn vriendenboek die ik kreeg van de Toverlantaarn (dankuwel, ik vind het fantastisch!) en alle andere literatuur die ik kreeg. Als je 14h op het vliegtuig zit, moet je toch iets te doen hebben? :)
Eigenlijk besef ik het allemaal nog niet helemaal. Zo rond een uur of 1, 2 begon iedereen afscheid te nemen, maar ik kon/kan het gewoon niet begrijpen dat het de laatste keer is dat ik jullie allemaal de laatste keer zag op mijn feestje. Dat kan gewoon niet. Daarom vielen de tranen bij mij nog mee. Enkel met het filmpje van Chapman en Jerre (Ella en Jeroen) had ik het toch enorm moeilijk. Dankuwel lieve schatten! Het was supermooi. En ik wist er echt niets van hé! Ik was zooo moe die woensdag dat jullie kwamen filmen, en toch mocht ik van mama niet naar huis rijden! (Ja, ik, want mensen, ik heb mijn rijbewijs! Een gevaar op de weg erbij! Neen, als je een auto tegenkomt die altijd de juiste snelheid rijdt, 't is ik é! ) Jullie zijn fantastisch, ik zal jullie zo missen! - Voor de mensen die het filmpje nog niet hebben gezien, of nog eens willen herbekijken, klik op de link in bijlage.-
Ook wil ik Kasper, Evelien, Jeroen en Ella bedanken voor het prachtige liedje dat ze schreven. Met de gitaar, viool en 2 prachtige stemmen (eigenlijk 4, want Kasper en Evelien waren multifunctioneel) maakten ze het liedje van Greenday 'Time of your life' veel beter dan het origineel. Omdat het zo mooi is, verdient de tekst een plaatsje op mijn bloggen. De muziek met de originele tekst vind je onderaan als link. Indien iemand het gefilmd zou hebben, wil je het mij dan ASJEBLIEFT doorsturen? Dankuwel!
7000 miles away from here. Diksmuide says goodbye and well see you back next year. So make the best of this test and dont ask why Now you must spread your wings and learn how to fly.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
So take the photographs And still frames in your mind We hope youll find nice friends and a family, very kind. Just save our memories and keep us informed and even without us you wont get bored.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Within a week youll be away and everybody says: Sofie, have the time of your life.
Uiteindelijk, na heel wat bakken bier, heel wat frietjes en pizza's, heel wat getater en heel veel plezier, belandde ik om 6h30 in mijn bed. Gelukkig kon ik daar blijven slapen, en konden mijn overlieve mama en papa en zussen naar huis om daar toch nog enkele uurtjes te slapen voor we begonnen opruimen. Om 9h moest alles namelijk al opgeruimd zijn, want ik ben niet de enige die wil feesten in het Zomerhof. Er was al een nieuwe klant. Tot mijn grote verbazing was alles, maar dan ook echt alles al opgeruimd toen ik wakker werd en moest ik niets meer doen! Mama, papa, Kjenta en Febe, jullie zijn schatten!
Ik heb pas nu vanochtend, 14 augustus, de tijd gekregen om alle enveloppen en kadoos nog eens goed te bekijken, en via deze weg wil ik echt iedereen bedanken voor alles! Het is allemaal meer dan ik verdien. Bedankt voor jullie vriendschap, steun, liefde en zoveel meer! Ik ga jullie allemaal missen!
Jaaaaaaaaaaaa! Het is zover! De uitnodigingen voor mijn feest zijn verzonden! Ik heb namelijk voor de 13e augustus carte blanche gekregen van mijn lieve mama en papa om een 'saying goodbye party' en '18e b-day party' te geven. Jaja, 13 augustus, VRIJDAG 13 augustus, een perfecte dag! Al zeg ik het zelf! Maar om een feest te hebben, moet er volk zijn, en hiervoor zijn uitnodigingen nodig natuurlijk! En daarvoor zijn foto's nodig. En wie kan er beter foto's trekken dan de sterfotografe van Werken: Kathleen Vanlerberghe. Zij heeft gewoonweg prachtig werk geleverd. Met een onmogelijk model heeft ze iets fantastisch gemaakt. Danku Kathleentje, danku danku danku!
Dus nu ben ik volop bezig met het organiseren van mijn feest, naast al het andere werk dat ik moet doen voor Argentinië zoals het uitreksel van mijn strafregister laten vertalen en laten legaliseren bij zeker drie verschillende ministeries, van de dokter naar het ziekenhuis rijden om prikken te krijgen zodat ik geen malaria, tetanus, hepatitis A of B of één of andere ziekte krijg, en zoveel meer... Gelukkig hebben we ondertussen al drie eerste en drie plechtige communies achter de rug, en is mama ondertussen een professional geworden in het organiseren van supercoolemegafantastische feestjes! Maar, ze maakt het me niet gemakkelijk. Ik moet namelijk proberen om zoveel mogelijk zelf te doen. 'In Argentinië zul je ook alles zelf moeten doen!' zegt ze dan. En ik moet haar toch wel wéér eens gelijk geven zeker. Al zeg ik het zelf, het begint te vlotten. Ondertussen zijn de uitnodiningen verzonden, heb ik een zaal gevonden, een overzalige dj (DJ Rognak) en een muziekinstallatie gevonden. Ook het eten en de drank zijn al in orde. Als dat niet fantastisch is! Het enige wat nu nog kan fout lopen is dat er geen volk is, maar daar durf ik gewoon niet aan te denken!
Als ik alles zo op een rijtje zet, moet er nog heel wat gebeuren ook eigenlijk. Zo ben ik ook volop bezig met het maken van mijn plakboek. Dat is zo'n boek met allemaal foto's over mijn leven hier in België dat ik dan moet geven aan mijn gastfamilie daar om zo het eerste contact te vergemakkelijken. Daar kruipt heel wat werk in en nog eens heel wat stress. Gewoon van alles zou ik een foto willen trekken, want ik zou alles willen meenemen! Maar dat gaat helaas niet. Ik zal het moeten doen met de herinneringen.
Welkom iedereen op mijn blog! Hier kun je mijn doen en laten volgen in Argentinië.
Als alles goed gaat stijgt mijn vliegtuig op de 19e augustus om 7am om dan 11 maanden later, op 20 juli, terug neer te dalen. Omdat 11 maanden toch wel lang is, heb ik deze blog aangemaakt om jullie mee te laten genieten van mijn avontuur! Momenteel staat er nog niet te veel op, omdat ik gewoon nog niets kan zeggen, want ik weet namelijk nog altijd niet waar ik terecht zal komen! Moet ik een wollen onderbroek meenemen voor in het zuiden, (want daar is het immers hééééééél koud) of moet ik een string meenemen voor in het noorden (dat tegen de evenaar ligt)? Moet ik alvast trainen op het voortduwen van oudjes in een rolstoel om dat dan ook te doen bij mijn eigen gastouders, of zal ik babysitter moeten zijn voor de kindjes van mijn gastfamilie? Ik weet het gewoon niet! En ik zou het toch graag willen weten! Het is nog maar 3 weken hoor, en de spanning begint toch wel te stijgen hier in huis. Mijn mama en ik maken ongewoon veel ruzie, om dan weer al wenend in elkaars armen te vliegen omdat we elkaar zullen missen, mijn zussen kunnen niet wachten tot ik weg ben om mijn kamer in te palmen, maar zullen me toch (hoop ik) missen. En mijn vader, tjah, die zou nog altijd liever hebben dat ik thuis bleef. Kortom, het is hier een echte emotionele bedoening! Maar we zullen zien. Ik ga nu gewoon nog 3 weken genieten van het leven hier in België om dan 11 maanden te genieten van het leven in Argentina!
Maar om een feest te hebben, moet er volk zijn, en hiervoor zijn uitnodigingen nodig natuurlijk! En daarvoor zijn foto's nodig. En wie kan er beter foto's trekken dan de sterfotografe van Werken: Kathleen Vanlerberghe. Zij heeft gewoonweg prachtig werk geleverd. Met een onmogelijk model heeft ze iets fantastisch gemaakt. Danku Kathleentje, danku danku danku!
