Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
Zoals je kan lezen in de titel, ben ik gisteren met enkele mensen van AFS naar Paraguay gaan shoppen. Een andere AFSstudent van een naburig dorpje kwam ons opzoeken. Je kunt gewoonweg niet geloven hoe goedkoop het daar is. Voor 5 euro heb ik daar een spiegel gekocht (want dat had ik tot nu niet in mijn kamer) en een riem (want geloof het of niet, mijn broeken worden te groot!!!) Het is er ook totaal anders 'shoppen' dan in België. De 'winkels' zijn daar houten 'huizen' en het is 1 kleine smalle straat. Dat zijn de winkeltjes. Ik wil dit met jullie delen, en heb daarom wat foto's op facebook gezet... Nu denken jullie misschien, waarom gaan shoppen in Paraguay? Wel, dat is welgeteld 5 minuten van mijn dorpje met de bus en het is er veel goedkoper dan hier!
Na ongeveer 3 uurtjes daar te hebben rondgehangen en veel bekijks te hebben, zijn we met z'n allen een ijsje gaan eten. Het is heel moeilijk om te expliceren welke smaak je wilt hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld 10 verschillende chocoladesmaken! Gelukkig heb ik een jaar om ze allemaal te proberen! :)
Een AFSstudente van Noorwegen moest die avond optreden in een restaurant omdat het 'lerarendag' was. Om haar wat te steunen, zijn we met z'n allen gaan kijken. Wat kan ze prachtig zingen. Het was wel grappig, omdat niemand van de plaatselijke inwoners de tekst verstond, want het was in het Engels: My heart will go on, thank you for the music, SOS, my immortal, ... Toch vonden ze het fantastisch en waren ze trots op ons, de AFS'ers... Omdat de sfeer er goed inzat, besloten we om naar de karaoke te gaan. Ik zou natuurlijk niet gaan zingen, of er zou geen volk meer in de zaal zijn, maar de anderen zeiden dat iedereen moest zingen. Ik denk dat God in een goeie bui was, want wegens een verjaardagsfeest was er die avond geen karaoke! Maar... Ik heb het volgende week aan mijn rekker!!! :(
Vanavond ga ik naar de 'Deja Vu'. Er zijn hier 2 grote discotheken: Deja Vu en Conivel. De meesten gaan liever naar Deja Vu, maar ik niet. Conivel is namelijk vlak naast mijn deur, en als ik dan naar huis wil, ga ik gewoon. Voor de Deja Vu moet ik ofwel nog een heel eind wandelen, ofwel een taxi bellen (en mijn geld vliegt er hier rap genoeg door!).
Vannacht komt ook eindelijk mijn zus thuis, dus ik kijk er echt naar uit! :)
Zo, dit was alweer een verslagje van gisteren en vandaag...
Het is alweer een eindje geleden dat ik iets heb laten horen, waarvoor mijn excuses... Ik beloof plechtig dat ik mijn leven hier met jullie wat meer zal delen.:) Gisteren plaatste ik de eerste foto's op facebook, en er volgen er nog meer. Maar het is een hele weg om foto's te kunnen plaatsen. Eerst moet ik de foto's op mijn computer zetten, dan op mijn usbstick, dan op de computer hier en dan op facebook die heel traag werkt... Maar het leven gaat hier heel traag, dus ik heb tijd genoeg.
Ik denk dat velen nieuwsgierig zijn over hoe mijn dagen er hier uitzien. Wel alle dagen zijn hier hetzelfde: opstaan om 6, ontbijten met Mami (zij drinkt mate en ik eet cornflakes), 6h40 vertrekken naar school, 7h beginnen de 'lessen', 12h naar huis wandelen met een buurjongen die in mijn klas zit, middageten, afwas doen, siesta tot 15h30 - 16h, computeren tot 17h, iets doen met vrienden tot 20-21h, avondeten en daarna ofwel uitgaan (ja, ook tijdens de week!) ofwel gaan slapen. In de weekends begint het leven hier dan pas na de middag, omdat ze slapen tot 11-12h. Daarna is er de assado (barbecue) met de hele familie of vrienden, en daarna kies je wat je wilt doen, slapen of weggaan of nog iets anders...
Even denken wat ik de afgelopen weken allemaal gedaan heb. Niet zoveel eigenlijk, ik was vooral veel thuis, alleen, omdat mijn mami en broers altijd weg zijn. Dus heb ik maar wat afgesproken met de andere mensen van AFS. Het is echt handig dat zij hier ook zijn, omdat we allemaal door hetzelfde gaan, en we herkennen dingen en begrijpen elkaar. Aan de andere kant is het ook slecht voor onze taal, want we spreken altijd Engels met elkaar...
Wat opvalt hier is dat er heel veel honden zijn. Deze honden zorgen hier voor heel wat problemen. Zo werd ik vorige week donderdag gebeten door een Rottweiler in mijn arm en in mijn kont. Er was eventjes paniek, maar uiteindelijk viel het nog mee... En ik heb een overheerlijke pizza als troost gekregen! :)
Ik ben ook onlangs met een paar vriendinnen naar 'el rio' geweest. Dat is een rivier die Argentinië afscheidt van Paraguay! Bij zonsondergang is het gewoon prachtig! Ik zal proberen om dit fenomeen nog te delen met jullie! :)
Woensdag ben ik dan naar 'El fiesta de Immigrantes' geweest. Je kunt dit vergelijken met een soort festival waar alle landen vertegenwoordigd zijn (behalve België natuurlijk). Dan is er voor ieder land een huisje en kun je typische gerechten proeven. Ik heb gewoon de hele avond gegeten. Van China, naar Noorwegen, naar Duitsland, naar Argentinië, naar Rusland, naar Italië,... Gewoonweg overal. Het kan niet anders dan dat ik 10kg verdikt ben, sinds ik hier ben. Je eet de hele tijd. In school is er een winkeltje, waar iedereen, telkens het speeltijd is (2x), een chippa con carne, chips, cola, koeken, ... gaat kopen. Ook in de namiddag wordt er de hele tijd door gegeten. Het eten is hier echt overheerlijk! De mensen maken hier ook heel veel zelf. En als er overschot is, wordt dit gebruikt voor een ander gerecht de volgende dag. Niets gaat verloren!
Zondag komt een jongen van AFS van Rusland eindelijk aan. Hij had wat problemen met papieren en kon niet vroeger vertrekken. Ook mijn zus komt zondag naar huis! Ze verbleef voor 2 maanden in Noord-Amerika en komt nu naar huis. Ik kijk hier echt naar uit, want zij is altijd thuis, omdat ze niet graag naar vriendinnen gaat. Haar vriendinnen komen naar hier. Ook kan ze Engels spreken, wat heel handig is voor mij...
Vanmiddag ga ik naar Paraguay met enkele andere, gaan shoppen. Het is daar heel goedkoop en ik heb echt nieuwe kleren nodig. En Paraguay is hier om de hoek als het ware...
Zojuist is ook de auto gearriveerd. De auto was stuk, en dus heb ik al 3 weken alles te voet moeten doen. Je moet namelijk weten dat hier in Montecarlo veel 'bergen' zijn, en het dus nogal lastig was. Maar nu met de auto komt alles goed.
In school loopt alles ook goed. Ze beginnen me al uit te nodigen en ik begin me te integreren. Volgende week vrijdag komen ze met een bende van 15 eten bij mij en... Gelukkig moet ik niet koken, want dat wordt een ramp! :)
Dag iedereen! Het is alweer een eindje geleden dat ik iets van me liet horen. Het was dan ook een bewogen week. Maar voor ik hierover meer vertel, wil ik jullie eerst allemaal bedanken voor de lieven wensen en berichtjes die jullie nalaten op mijn blog, en zelfs gewoon dat jullie mijn leven in Argentinië volgen. Dat doet deugd! Gracias!!
Zo, zoals ik al eerder heb verteld, was dinsdag mijn eerste schooldag. Die was niet zo geslaagd, en de andere dagen ook niet. Pas op, ik heb superlieve en toffe klasgenoten, maar de lessen zijn gewoon zo saai! Daarom heb ik in mijn beste Spaans gevraagd aan mijn mami om te wisselen van klas. Een klas waar ze geschiedenis en talen en zo van die dingen hebben. En het is gelukt! Vandaag was mijn eerste dag in mijn nieuwe klas. Van 3D naar 3B. Een hele verbetering! Ik heb geschiedenis en Frans! Zo gelukkig dat ik Frans heb. Vandaag nog niet, maar een van de komende dagen zal ik mijn beste beentje voorzetten, en ze omverblazen met mijn kennis van Frans! Ook is het aantal leerlingen verdubbeld. Mijn sociale contacten dus ook! ;) En het aantal jongens in de klas is ook verdrievoudigd, wat ik helemaal niet erg vind! ;)
Nu wat over vorige week. Mijn tweede schooldag was al direct een uitstapje: naar een houtbewerkingsschool. Het was tof om geen les te hebben, maar ik verstond er niets van! Een hele voormiddag luisteren naar de werking van machines en hoe een boomstam omgevormd wordt tot een stukje hout... Ik versta het al niet in het Nederlands, hoe is het dan niet in het Spaans!? Ik heb dan maar wat gekeken naar de knappe, gespierde 'mannen' die er rondliepen. Ik was ook opgevallen bij hen, en dat vonden de meisjes van mijn klas natuurlijk fantastisch! Zo maak je je al snel populair! :)
De donderdag en vrijdag waren gewoon saaie dagen. En saaie dagen zijn niet goed als je zover van je mama en papa en vrienden en familie en hondje en huis en land bent... Ik had het dan ook heel erg moeilijk van donderdag tot zondag. Het begon me te irriteren dat ik nog steeds geen Spaans kan spreken (wat natuurlijk normaal is, maar toch) en alles deed me dan aan thuis denken... Ik heb dan ook al wat traantjes gelaten. Gelukkig waren mijn vriendinnen er donderdag om een feestje te bouwen. We zijn naar het plaatselijk casino geweest waar een plaatselijke zanger kwam optreden. Ik moet zeggen dat Argentijnen ook wat kennen van feestjes bouwen. Maar tegen de drank kunnen ze dan weer niet. En het bier hier is dan belange zo sterk nog niet als bij ons. Misschien was het ook wel omdat we gewoon met 5 man 4 liter bier naar binnen hebben gespeeld. Als je veel wil drinken, maar weinig wil betalen, moet je een buitenlandse zijn. We hebben welgeteld 1 fles bier en 1 portie frieten betaald en hebben er 3 flessen en 1 portie bovenop gekregen. De ober had namelijk geld teveel! :) Een toffe avond, maar de volgende morgen was het wel zwaar om niet in slaap te vallen in school!
Dit weekend ben ik dan met mijn broer en mami naar Posados geweest. Dat is zo'n 3h rijden met de bus. Ook toen had ik het weer even moeilijk, maar de Belgische muziek helpt me er bovenop. In Posados heb ik de zus en schoonbroer van mami ontmoet, haar mama en mijn neven. Het is echt een heel toffe familie, en iedereen was lief voor mij. (Mijn neef een beetje te lief! :p) In Posados heb ik dan eindelijk een telefoon kunnen kopen die werkt in Argentinië. Telefoons zijn hier zo goedkoop! Voor 200 pesos (40) heb je al een heel moderne gsm.
Zondag heb ik dan ook voor de eerste keer na 10 dagen mijn mama en papa gehoord! Mijn papa was namelijk jarig, en ik moest en zou hem horen! Het deed zoveel deugd! Het heeft me erbovenop geholpen. Gewoon iemands stem horen, kan wonderen doen.
Vandaag heb ik dus een heel goeie dag. Ik heb met Jonas Engels gesproken (een Belg die hier vorig jaar ook verbleef voor een jaar) en hij zei me dat ik gewoon moet maken dat ik iets te doen heb in de namiddagen. Ik ga zijn raad dus opvolgen en heb een drukke namiddag voor de boeg: een uurtje sport met school, daarna een AFSmeeting en daarna 2uur dansles. Morgen heb ik al een afspraak om terere(!) te gaan drinken bij iemand, en voor de volgende dagen vind ik nog wel iets. Zaterdag hoop ik eens het uitgaansleven van Argentinië te ontdekken, maar naar ik gehoord heb, kan dit toch iets beter. Hoog tijd dat een Vlaming hier de boel op stelten komt zetten!!
Verder is het weer hier zalig goed voor mij. Niet te warm en niet te koud. Gisteren in de ochtend en avond heel veel regen, maar overdag droog en warm (maar niet TE warm, dat is voor in de zomer!).
Zo, ik ga nog rap een siëstatje doen, want geloof het of niet, leven in een ander land is vermoeiend!
Voila, 't zit erop. De eerste schooldag is voorbij! Als ik eerlijk mag zijn, ben ik opgelucht. School is echt HELEMAAL anders dan in België. Ze lopen hier in en uit de klas als ze zin hebben, ze praten met elkaar, gebruiken gsm en ipod, eten in de klas, trekken foto's, ... De leerlingen moeten ook niets opschrijven. Er is welgeteld 1 boek dat je moet meenemen, en daarin schrijf je alle lessen. Maar de leraren geven ook geen les (maar praten met de studenten over vanalles en nog wat) en het stopt wanneer de leraar zin heeft. Er is geen bel die gaat... En als de leraar stopt en je volgende leraar is er nog niet, dan ga je gewoon naar de speelplaats en w8 je tot hij komt. Totaal anders dus...
Toen ik aankwam in school, vond ik gelukkig vlug de andere AFS-studenten. Het deed deugd om nog eens Engels te kunnen spreken. Omdat ik 18 jaar ben, zit ik in het laatste jaar. Alle andere zitten in het voorlaatste. Toen we op de speelplaats stonden, werd het plotseling heel stil: de vlag van Argentinië en de vlag van Misiones werden omhooggehesen. Dit wordt blijkbaar elke morgen gedaan.
School begint hier om 7h(!) en eindigt om 12h. De maandag en woensdag is er sport. Een lesuur duurt normaal gezien 40 minuten, maar je hebt er ook van 80 minuten. Dat zijn dan echt lange minuten!!!
Ik heb (als ik het goed begrepen heb) geen Engels, geen wiskunde, geen aardrijkskunde, geen biologie, ... Niet veel vakken dus. Enkel van die lessen die ik in België niet heb gehad zoals psychologie, boekhouden, economie, ... Eigenlijk allemaal erg saai, omdat ik er NIETS van begrijp.
Ik moet wel zeggen dat je als AFSer heel veel bekijks hebt. Ik hoop dat wat ze allemaal zeggen (want je weet dat ze over jou babbelen en lachen, maar je begrijpt er niets van) positief is.
Ik ga nu wat Spaans leren. Het is zoveel gemakkelijker als je het kan spreken en begrijpen!
Hasta luego en jullie horen vlug iets van me over het vervolg van mijn schooltijd!!
Velen van jullie zitten waarschijnlijk te wachten op wat nieuws. Het is heel moeilijk, want het toetsenbord is hier anders, en ik heb het momenteel al heel druk gehad, maar mijn 'Mami' is nu een siesta aan het doen, dus heb ik wel even tijd...
Toen we in dat klooster in Buenos Aires waren, kwamen de volgende dag nog meer AFS-studenten toe. Er waren nog Amerikanen, Italianen, Denen, Noren, Canadezen, ... Kortom, de hele wereld was vertegenwoordigd. Op dat kamp hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We moesten heel veel wachten, en ook heel veel sessies. De vrijdagavond was er ook een talentenshow. Iedereen moest zijn land vertegenwoordigen. De Amerikanen legden hun eed af, sommigen hadden helemaal niets, maar de Belgen waren het best! We hadden een andere tekst gezet op het liedje 'Dos cervezas'. Ik weet nu al dat dit lied een hit wordt in Argentinië!
De zaterdag vertrok ik dan met 7 anderen naar Montecarlo. We reisden met een eersteklasbus. Echt waar! Het was zo'n slaapbus met alles erop en eraan: voor iedereen een eigen TV, eten, drinken, een bed, deken, kussen,... Een fantastische ervaring! Ik heb er zelfs Belgen ontmoet! De reis verliep dan ook vlugger dan verw8. Het was immers 18uur van Buenos Aires naar Montecarlo. Zo rond 8h30 begonnen de zenuwen te komen. We zouden aankomen om 10, maar we waren er al om 9h30. Natuurlijk stond niemand ons dus op te wachten, en werden de kriebels enkel groter. Zo rond 9h45 begonnen ze toe te komen. De inwoners waren zoooooo blij ons te zien! Ik voelde me een beroemdheid! Zeker 10min poseren voor alle camera's. Er was wel een klein probleem: ik wist niet wie mijn moeder was. Ik had eerst een voorlopige familie, maar dat was veranderd in mijn definitieve familie, en ik had hen nog nooit gezien. Ik wist dus niet wie het was tot een vrouw met een spandoek 'Welcome Sofie' kwam aangelopen. Ze is zo lief. Haar naam is Patricia, ze is lerares en heeft 3 kinderen. 2 zonen van 20 en 23 en een dochter van 15. Ik moet mijn kamer delen met de dochter, maar momenteel zit ze nog in New York om iemand te bezoeken. De familie is niet echt rijk, maar dat is niemand in Montecarlo. Er zijn heel veel aardewegen en de huizen zijn niet zoals in België. Veeeeeeeeeel kleiner. Maar het is een toffe ervaring. Toen ik in mijn nieuwe huis aankwam, was er heel veel volk afgekomen om mij te ontmoeten. Allemaal collegas van mijn mami. Blijkbaar is dit iedere zondag zo. Dan is het 'asado', barbecue. Heel lekker.
Morgen is mijn eerste dag school. Ik vind het zeer spannend, maar mijn mami heeft er les, dus komt het wel in orde. Ik ben vandaag al eens langsgeweest met mijn broer en iedereen keek naar mij! We wijn ook naar de bank geweest om mijn dollars te wisselen. Straks ga ik met mijn moeder om mijn schoolkostuum. Een soort doktersjas...
Verder zijn de temperaturen hier nu als bij ons, in belgië, in de zomer. Ik loop dus enkel rond in kleedjes en korte broekjes! Zaaaaaaalig!
Foto's komen er gauw aan. Als ik het goed heb begrepen (Niemand spreekt hier immers Engels) gaan we zaterdag naar Paraguay achter een kaart voor in mijn fototoestel, omdat het daar veel goedkoper is.
Zo, ik ga jullie laten. Er volgt een dezer dagen nog wel een verslag van mijn eerste schooldag!
Goeiemorgen iedereen! (Bij jullie is het goeiemiddag!)
Ik zit momenteel in de jongensafdeling van het 'Centra de Espiritualidad Santa Maria' (één of ander klooster), want op de meisjesafdeling is er geen verbinding en ik sta te popelen om jullie het eerste nieuws te melden.
De reis is dus goed verlopen, alhoewel hij veel te lang duurde naar mijn gedacht. 2h van Zaventem naar Madrid en dan nog eens 12h van Madrid naar Buenos Aires. Gelukkig was het een redelijk luxueus vliegtuig. Ik zat er samen met 7 Vlamingen en 4 Walen. Onze weg in Madrid moesten we zelf zoeken, wat niet gemakkelijk was... De luchthaven is er zo groot, er rijden zelfs treinen! Maar we hebben het vliegtuig gehaald. Ik heb me verder ook beziggehouden met het zinnetje 'No hablo Espanol, solo unas palabras' vanbuiten te leren. ('Ik spreek geen Spaans, alleen enkele woorden'). Eenmaal aangekomen in Buenos Aires, stond ons een hele garde van AFS Argentinië op te wachten. Allemaal heel enthousiast om ons te zien. Er waren ook nog andere AFS studenten van over de hele wereld. Wij Belgen met elf, twee Australiërs, een paar Oostenrijkers en Zwitsers en voor de rest meer dan 60 Duitsers. Er wordt hier dus vooral Duits gebabbeld momenteel. Ik moet wel zeggen dat de Vlamingen hier het best hun mannetje kunnen staan. Iedereen is onder de indruk van onze talenkennis! Duits, Engels, Frans en Nederlands (momenteel nog geen Spaans, maar dat komt nog!) . De meesten kunnen slechts enkel hun moedertaal en gebrekkig Engels.
Op de luchthaven werden we opgedeeld in drie groepen. Ik weet niet of ik de andere Vlamingen nog terug zal zien, want het ging allemaal zo snel. We moesten dan nog eens 2h op de bus zitten om naar dit klooster te komen. Ik weet niet wat we hier allemaal gaan doen, maar we zitten hier wel tot zondag. Dan vertrek ik samen met een ander meisje (ook een rosse!) naar Montecarlo. Dit wordt weeral een busreis van 20h... :(
Het is hier nu zo'n 19° (en het is winter!). Ideale temperatuur voor mij.
Ik ga jullie laten, wat sociaal gaan doen met de Duitsers. :)
See you!
(Aja, slecht nieuws, ik ben kaart van fototoestel vergeten, foto's trekken zal dus moeilijk worden tot ik hier in Argentinië dezelfde kaart vindt. Sorry daarvoor, maar ik zal proberen de kodak van een ander in beslag te nemen voor enkele dagen! ;) )
Binnen enkele uren is het zover. Dan verlaat ik dit regenachtige landje en ruil ik het om voor een tropisch klimaat! Na al die weken, dagen, maanden wachten en verlangen is het moment eindelijk aangebroken. De laatste dag! Morgenochtend, morgennacht beter gezegd, om 2h30 vertrekken we met het busje. Samen met mijn peter, mama, papa, Kjenta, Febe, Ella en Jeroen maken we midden in de nacht een ritje naar Zaventem. Daar zullen we, verplicht door Ella, eerst en vooral een bezoekje brengen aan Starbucks. Na grondig afscheid te nemen van iedereen (met hopelijk niet te veel traantjes), vertrek ik richting Madrid. Daar moet ik 2h wachten om dan naar Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië, te vliegen. Eenmaal aangekomen in Argentinië, heb ik daar een 'weekend' van 2 dagen om dan naar mijn woonplaats te reizen. Ik hoop dat het met het vliegtuig is, want 900km met de bus, is toch een beetje te veel van het goeie na zo'n lange vlucht. Maar we zullen zien...
Vandaag was dus mijn laatste dag, en er moest echt nog vanalles gebeuren. Voor de laatste 2 dagen hebben mama en ik echt een dagplanning moeten maken, om erdoor te geraken. Die was nogal hectisch omdat er één en ander fout was gelopen. Zo was ik maandag met mijn zussen naar Brussel afgereisd om om mijn visum te gaan, maar de ambassade was gesloten! Het was namelijk een feestdag in Argentinië! Stonden wij daar in de Louisalaan nummer 225! Er zat niets anders op dan terug te lopen naar het station (225 huisnummers terug). Omdat het zo'n zonde was om gewoon naar Brussel te reizen voor niets, besloten we om maar door te reizen naar Antwerpen, om de tante en nonkel voor een laatste keer te gaan bezoeken. Na een dag van 5h op de trein zitten, kroop ik moe en onvoldaan (zonder visum!) voor de voorlaatste keer in mijn eigen bed. (Visum is ondertussen in orde. Gilles, een jongen die met mij meegaat naar Argentinië, is er om geweest voor mij! Dankuwel Gilles! En tot morgen! :) ) Na een onvruchtbare maandag stonden gisteren AS Adventure, Mediamarkt, plakboek, valies maken, afscheid nemen van mémé en pépé, van tante en Pitoe (wat een zware avond geworden is) en een laatste keer op de koffie gaan bij de buren op het programma. Je raadt het al. Veel te veel voor 1 dag. Dus plakboek en valies waren voor vandaag. Dat plakboek was nog redelijk leuk om te maken. Met hulp van de buurman om alles in het Spaans te vertalen ging dit nog redelijk snel ook, maar die valies maken! Wat een ramp! Je moet weten dat zowel mama, Kjenta als ik dezelfde kleren dragen. Dus was er grote discussie welke kleren ik mee mocht nemen en welke niet. Uiteindelijk kreeg ik toch de dingen mee die ik wilde. Zij kunnen hier immers nieuwe dingen kopen. (Ik ook, maar daar hebben we niet over gesproken.) Na het 'klerenprobleem', hadden we ook nog het 'gewichtenprobleem'. 20kg voor een jaar is dus echt niet veel hé! Als je er rekening mee houdt dat boeken heel veel wegen, een laptop ook redelijk wat weegt, en natuurlijk kleren die zorgen voor een groot gewicht, dan zit je rapper dan je zou willen aan die 20kg. Ik zou natuurlijk extra kunnen betalen, maar moest ik dan toch een binnenlandse vlucht hebben in Argentinië, dan ben ik dit kwijt (heb ik mij laten wijsmaken). En dat risico wil ik niet lopen! Te kostbaar allemaal...
Vanavond ga ik nu gewoon nog genieten van het samenzijn met iedereen. Momenteel is Miss Chapman hier, die me een kalender gaf van augustus 2009 tot juli 2010, dus ik kan al beginnen met aftellen om terug te keren. Mijn liefste pépé is ook langsgekomen en ik verwacht toch nog enkele mensen om een laatste 'goodbye' te zeggen. Verder wordt het vroeg naar bed vanavond denk ik.
Nu ga ik nog rap mijn kamer opruimen, want die is een totale ramp! Mijn volgende berichtje zal waarschijnlijk zijn als ik al in Argentinië zit. Hopelijk met wat beter weer dan!
EIN-DE-LIJK! Ik weet mijn gastgezin! Na 110 keer te bellen naar de organisatie, 330 keer nieuwsgierig naar de brievenbus te lopen en 660 keer mijn mails te bekijken, heb ik eindelijk informatie over mijn toekomstige familie! Als ik mijn gezin weet, is het ook logisch dat ik mijn nieuwe, toekomstige woonplaats weet. De komende 11 maanden, zal ik te vinden zijn in Montecarlo, Misiones. Montecarlo is een departement van Misiones met ongeveer 34.000 inwoners. Het ligt helemaal in het noord-oosten van Argentinië, tegen de grens van Paraguay. Ik had gehoopt om wat meer in het midden te liggen, omdat ik helemaal niet tegen de zon kan, maar niets aan te doen. Een extra pul zonnecrème meenemen dan! :) Misiones is bekend om zijn beroemde watervallen, de Iguazu watervallen. Ze zijn namelijk de tweede grootste ter wereld! Echt enorm mooi en groot. Het is ook heel spectaculair, want aan de ene kant bevind je je in Argentinië, maar als je enkele meters opschuift, aan de overkant van de watervallen, zit je in Brazilië. Fantastisch toch!? Meer informatie over Montecarlo is nog niet te vinden. Enkel dat het op zo'n 3 à 400 km van de hoofdstad Buenos Aires ligt. Dit lijkt misschien ver, maar om de zoveel uur is er een vliegtuig naar Buenos Aires en terug, dus ik zal de hoofdstad wel af en toe kunnen bezoeken. Ik heb wel een site gevonden van een jongen die vorig jaar naar Montecarlo geweest is, en daarop stond te lezen dat er slechts 2 asfaltwegen waren, het niet verwonderlijk is als er eens geen elektriciteit is, maar er wel 4 dancings zijn. Waar is de logica? Swat, ik zal wel zien hoe het stadje is, misschien is dit in een jaar helemaal veranderd.
Echt veel informatie over mijn gezin weet ik ook nog niet. Wat zeker is, is dat het enkel een welkomstfamilie is. Dit betekent dat dit gezin me slechts enkele weken opvangt, tot er een definitief gevonden is. Naargelang ik vernomen heb, is dit definitief gezin al gevonden, maar zijn nog niet alle papieren in orde. Dus, over hen heb ik nog niets van informatie. Mijn welkomstgezin bestaat uit een moeder met 2 dochters. Eentje van 21, die al getrouwd is, en eentje van mijn leeftijd. Dit vind ik wel dik in orde. Zo heb ik een leeftijdsgenoot en is het gemakkelijker om contacten te leggen. :) Mijn toekomstige welkomstgastmoeder is lerares en is 49 jaar. Inmiddels heb ik hen al gevonden op facebook en ben ik al hun 'vriend'. Ik heb ook al een mailtje gezonden (in het Engels weliswaar), maar heb nog geen antwoord gekregen. Misschien is hun Engels niet zo in orde. Maar, ik zie het helemaal zitten. Ze zien er heel toffe en gastvrije mensen uit. Ik ben dus dik tevreden!
Ziezo, dit was het zowat. Als ik nog extra informatie krijg van mijn familie, zul je dit hier kunnen lezen.
Man man man, wat een avond! Gisteren was het dus zover, mijn 'saying goodbye and 18bday party'! Wat heb ik ervan genoten! Echt, een zalige avond! Na heel wat inkopen en voorbereiding, begonnen we er gisteren om 9h aan. Wat eerst nog leek op een oude koeienstal, werd in enkele uren omgetoverd tot een echte feestzaal! Als ik eerlijk mag zijn, heb ik zelf niet zo heel veel gedaan. Ik mocht 'relaxen' van mama. Maar dat ging niet zo goed. Ik was zo aan het stressen! 'Zal alles wel goed verlopen? Heb ik wel drank genoeg? Eten? Zal de muziek goed zijn? Is er wel plaats genoeg? Wat als het regent?' Allemaal zorgen, die later onnodig bleken te zijn! Drank was er à volonté, met een frietenkot als eetstandje kun je niet missen, de muziek was fantastisch, de mensen hadden genoeg ademruimte en de weergoden waren me ook gezind... Kortom, alles verliep op wieletjes.
Tegen 18h30 kwamen de eerste gasten aan en na enkele uren was mijn feestzaaltje al goed gevuld. Iedereen die ik erbij wilde hebben, was er gewoon bij. Iets mooiers kon ik mij niet wensen. Toch waren de vele kadoos heel aangenaam om te krijgen. Mijn valies zal goed gevuld zijn met boeken en shampoo. Natuurlijk zal mijn gastenboek en mijn Belgische vlag niet ontbreken. Ik heb er nog niet in gelezen, maar het eerste wat ik doe als ik op het vliegtuig zit, is dat boek lezen, samen met mijn vriendenboek die ik kreeg van de Toverlantaarn (dankuwel, ik vind het fantastisch!) en alle andere literatuur die ik kreeg. Als je 14h op het vliegtuig zit, moet je toch iets te doen hebben? :)
Eigenlijk besef ik het allemaal nog niet helemaal. Zo rond een uur of 1, 2 begon iedereen afscheid te nemen, maar ik kon/kan het gewoon niet begrijpen dat het de laatste keer is dat ik jullie allemaal de laatste keer zag op mijn feestje. Dat kan gewoon niet. Daarom vielen de tranen bij mij nog mee. Enkel met het filmpje van Chapman en Jerre (Ella en Jeroen) had ik het toch enorm moeilijk. Dankuwel lieve schatten! Het was supermooi. En ik wist er echt niets van hé! Ik was zooo moe die woensdag dat jullie kwamen filmen, en toch mocht ik van mama niet naar huis rijden! (Ja, ik, want mensen, ik heb mijn rijbewijs! Een gevaar op de weg erbij! Neen, als je een auto tegenkomt die altijd de juiste snelheid rijdt, 't is ik é! ) Jullie zijn fantastisch, ik zal jullie zo missen! - Voor de mensen die het filmpje nog niet hebben gezien, of nog eens willen herbekijken, klik op de link in bijlage.-
Ook wil ik Kasper, Evelien, Jeroen en Ella bedanken voor het prachtige liedje dat ze schreven. Met de gitaar, viool en 2 prachtige stemmen (eigenlijk 4, want Kasper en Evelien waren multifunctioneel) maakten ze het liedje van Greenday 'Time of your life' veel beter dan het origineel. Omdat het zo mooi is, verdient de tekst een plaatsje op mijn bloggen. De muziek met de originele tekst vind je onderaan als link. Indien iemand het gefilmd zou hebben, wil je het mij dan ASJEBLIEFT doorsturen? Dankuwel!
7000 miles away from here. Diksmuide says goodbye and well see you back next year. So make the best of this test and dont ask why Now you must spread your wings and learn how to fly.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
So take the photographs And still frames in your mind We hope youll find nice friends and a family, very kind. Just save our memories and keep us informed and even without us you wont get bored.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Its something unpredictable but in the end its right we hope youll have the time of your life.
Within a week youll be away and everybody says: Sofie, have the time of your life.
Uiteindelijk, na heel wat bakken bier, heel wat frietjes en pizza's, heel wat getater en heel veel plezier, belandde ik om 6h30 in mijn bed. Gelukkig kon ik daar blijven slapen, en konden mijn overlieve mama en papa en zussen naar huis om daar toch nog enkele uurtjes te slapen voor we begonnen opruimen. Om 9h moest alles namelijk al opgeruimd zijn, want ik ben niet de enige die wil feesten in het Zomerhof. Er was al een nieuwe klant. Tot mijn grote verbazing was alles, maar dan ook echt alles al opgeruimd toen ik wakker werd en moest ik niets meer doen! Mama, papa, Kjenta en Febe, jullie zijn schatten!
Ik heb pas nu vanochtend, 14 augustus, de tijd gekregen om alle enveloppen en kadoos nog eens goed te bekijken, en via deze weg wil ik echt iedereen bedanken voor alles! Het is allemaal meer dan ik verdien. Bedankt voor jullie vriendschap, steun, liefde en zoveel meer! Ik ga jullie allemaal missen!
Jaaaaaaaaaaaa! Het is zover! De uitnodigingen voor mijn feest zijn verzonden! Ik heb namelijk voor de 13e augustus carte blanche gekregen van mijn lieve mama en papa om een 'saying goodbye party' en '18e b-day party' te geven. Jaja, 13 augustus, VRIJDAG 13 augustus, een perfecte dag! Al zeg ik het zelf! Maar om een feest te hebben, moet er volk zijn, en hiervoor zijn uitnodigingen nodig natuurlijk! En daarvoor zijn foto's nodig. En wie kan er beter foto's trekken dan de sterfotografe van Werken: Kathleen Vanlerberghe. Zij heeft gewoonweg prachtig werk geleverd. Met een onmogelijk model heeft ze iets fantastisch gemaakt. Danku Kathleentje, danku danku danku!
Dus nu ben ik volop bezig met het organiseren van mijn feest, naast al het andere werk dat ik moet doen voor Argentinië zoals het uitreksel van mijn strafregister laten vertalen en laten legaliseren bij zeker drie verschillende ministeries, van de dokter naar het ziekenhuis rijden om prikken te krijgen zodat ik geen malaria, tetanus, hepatitis A of B of één of andere ziekte krijg, en zoveel meer... Gelukkig hebben we ondertussen al drie eerste en drie plechtige communies achter de rug, en is mama ondertussen een professional geworden in het organiseren van supercoolemegafantastische feestjes! Maar, ze maakt het me niet gemakkelijk. Ik moet namelijk proberen om zoveel mogelijk zelf te doen. 'In Argentinië zul je ook alles zelf moeten doen!' zegt ze dan. En ik moet haar toch wel wéér eens gelijk geven zeker. Al zeg ik het zelf, het begint te vlotten. Ondertussen zijn de uitnodiningen verzonden, heb ik een zaal gevonden, een overzalige dj (DJ Rognak) en een muziekinstallatie gevonden. Ook het eten en de drank zijn al in orde. Als dat niet fantastisch is! Het enige wat nu nog kan fout lopen is dat er geen volk is, maar daar durf ik gewoon niet aan te denken!
Als ik alles zo op een rijtje zet, moet er nog heel wat gebeuren ook eigenlijk. Zo ben ik ook volop bezig met het maken van mijn plakboek. Dat is zo'n boek met allemaal foto's over mijn leven hier in België dat ik dan moet geven aan mijn gastfamilie daar om zo het eerste contact te vergemakkelijken. Daar kruipt heel wat werk in en nog eens heel wat stress. Gewoon van alles zou ik een foto willen trekken, want ik zou alles willen meenemen! Maar dat gaat helaas niet. Ik zal het moeten doen met de herinneringen.
Welkom iedereen op mijn blog! Hier kun je mijn doen en laten volgen in Argentinië.
Als alles goed gaat stijgt mijn vliegtuig op de 19e augustus om 7am om dan 11 maanden later, op 20 juli, terug neer te dalen. Omdat 11 maanden toch wel lang is, heb ik deze blog aangemaakt om jullie mee te laten genieten van mijn avontuur! Momenteel staat er nog niet te veel op, omdat ik gewoon nog niets kan zeggen, want ik weet namelijk nog altijd niet waar ik terecht zal komen! Moet ik een wollen onderbroek meenemen voor in het zuiden, (want daar is het immers hééééééél koud) of moet ik een string meenemen voor in het noorden (dat tegen de evenaar ligt)? Moet ik alvast trainen op het voortduwen van oudjes in een rolstoel om dat dan ook te doen bij mijn eigen gastouders, of zal ik babysitter moeten zijn voor de kindjes van mijn gastfamilie? Ik weet het gewoon niet! En ik zou het toch graag willen weten! Het is nog maar 3 weken hoor, en de spanning begint toch wel te stijgen hier in huis. Mijn mama en ik maken ongewoon veel ruzie, om dan weer al wenend in elkaars armen te vliegen omdat we elkaar zullen missen, mijn zussen kunnen niet wachten tot ik weg ben om mijn kamer in te palmen, maar zullen me toch (hoop ik) missen. En mijn vader, tjah, die zou nog altijd liever hebben dat ik thuis bleef. Kortom, het is hier een echte emotionele bedoening! Maar we zullen zien. Ik ga nu gewoon nog 3 weken genieten van het leven hier in België om dan 11 maanden te genieten van het leven in Argentina!
Ik had het beloofd: ik zou rapper iets van me laten horen! En hier ben ik alweer! :)
Maar om een feest te hebben, moet er volk zijn, en hiervoor zijn uitnodigingen nodig natuurlijk! En daarvoor zijn foto's nodig. En wie kan er beter foto's trekken dan de sterfotografe van Werken: Kathleen Vanlerberghe. Zij heeft gewoonweg prachtig werk geleverd. Met een onmogelijk model heeft ze iets fantastisch gemaakt. Danku Kathleentje, danku danku danku!
