Polaroids van mijn bestaan: wat ik zie, wat ik hoor, wat mij raakt, wat mij stoort, wat me warm maakt, wat me koud, wat ik poog te haten en waar ik het meest van houd.
19-09-2010
Onder mijn kleren kruipt de herfst in mijn lijf
Ze is binnengeslopen. De herfst. Stiekem. Tijdens de nacht. Mijn longen ontdekten het het eerst. Dat beetje extra zuurstof. Die lucht vol nieuwe kansen. En toen voelden mijn handen het. Tijdens mijn ochtendwandeling naar het werk.
Het wordt koud. De natuur sterft een beetje mee. En nu duurt het niet meer lang. De kosmos en ik, we komen geleidelijk op hetzelfde ritme. We delen dezelfde temperatuur. We gaan een heel klein beetje dood om meer tot leven te komen dan ooit.
In de winter zullen we slapen. Warm. In een bolletje gerold. We zullen dicht tegen elkaar kruipen en onze ogen sluiten. En dromen. Tot de lente ons zal wekken in elke betekenis van het woord.
De zon komt terug maar niet hetzelfde. Ze zal nieuw zijn en alles nieuw maken. De zon zal er terug zijn en mij terug zingend en doldwaas lachend door straten sturen. Maar nooit meer de jouwe. En de winter zal opnieuw voorbij zijn. En deze keer voorgoed. Dat weet ik bijna zeker.
S.
PS Zeker is altijd bijna in een wereld waarin wiskundige zekerheden onderuit gehaald kunnen worden. Maar bijna bevat de grootste potentiële schoonheid. Vergeet dat nooit. En leef in het moment. Voor altijd.
